Γενικά είναι κακό να είσαι εκτός γραμμής. Αυτό είναι πάντα το πρόβλημα. Να μην χαλάς την «πιάτσα», οποιαδήποτε «πιάτσα». Μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι συστημική ή αντισυστημική, σε κάθε περίπτωση όμως έχει τους νόμους της, γραπτούς και άγραφους, που θέτουν τα όρια της. Δεν επιτρέπεται να τα παραβιάζεις. Αυτό το πρόβλημα έχουν οι άνθρωποι που φιλοδοξούν να βρίσκονται σε συλλογικότητες, να ζουν μέσα στην κοινωνία και ταυτόχρονα – αν είναι δυνατόν! – να είναι και ελεύθεροι!

Συμβαίνει στα παιδιά μέσα σε μια οικογένεια, που καθώς μεγαλώνουν τείνουν να διαφοροποιηθούν από τις συνήθειες και τους τρόπους του πατρικού σπιτιού και βέβαια ίσως να υποστούν και τις συνέπειες. Γι αυτό συχνά στην εφηβεία προκύπτουν συγκρούσεις που φτάνουν καμιά φορά μέχρι τα άκρα π.χ. «θα σε αποκληρώσω!».




Συμβαίνει επίσης σε άτομα που αντιλαμβάνονται διαφορετικά τον εαυτό τους από το πώς θέλει να τους προσδιορίζει η κοινωνία, όπως οι γυναίκες που δεν μπαίνουν στους γενικά παραδεκτούς ρόλους της συζύγου, της μάνας, της γκόμενας, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ενταχτούν πουθενά, γιατί οι μάνες φίλες τους λένε «εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι να μεγαλώνεις παιδιά», ή τις αποκαλούνε με αυτόν τον πολύ τιμητικό τίτλο «γεροντοκόρη!» ή οι άντρες τις προσπερνάνε αδιάφορα με ένα σχόλιο όπως «βάλε και καμιά φουστίτσα κοπέλα μου!».

Το παθαίνει και ο εργαζόμενος που δεν περιορίζεται στα του καθορισμένου ρόλου του, αλλά μοιάζει να έχει αξιοπρέπεια και να υψώνει το ανάστημα του, οπότε πολλοί συνάδελφοι τον κοιτάζουν σαν αξιοπερίεργο. Στα σιγανά βέβαια θα του ψιθυρίσουν «καλά του είπες» αλλά θα τον απομονώσουν από την καθημερινή συναναστροφή, επειδή χαλάει κάπως την «πιάτσα», μπορεί και επειδή δουλεύει περισσότερο ενώ οι άλλοι κάθονται. Δημιουργείται μια σιωπηρή συνωμοσία, που δεν έχει ποτέ ομολογηθεί ρητά, αλλά γίνεται σαφής στους μυημένους.

Το ίδιο γίνεται και με κάποιον που βρίσκεται σε ένα πολιτικό χώρο που χρησιμοποιεί ένα συγκεκριμένο λεξιλόγιο και συντακτικό ομιλίας και συμπεριφοράς, και ξαφνικά αυτός εισάγει κάποιες δικές του λέξεις και φράσεις, δηλαδή τον δικό του τρόπο σκέψης. Αμέσως εμφανίζεται ως ξένο σώμα. Αυτή η αναγνώριση γίνεται σχεδόν αυτόματα, μόλις τολμήσει και πει αυτό ακριβώς που σκέφτεται, να εκφράσει αυτό ακριβώς που αισθάνεται και όχι να μαϊμουδίσει και να μιμηθεί τα λόγια και τους τρόπους της ομάδας. Τότε, σαν από ένστικτο, απομονώνεται από όλους που τραβιούνται μακριά του, όπως υποχωρεί το κύμα από την ακτή, γίνεται ας πούμε επικίνδυνος, μόνο και μόνο επειδή διαφοροποιείται από την ομοιογένεια του συνόλου, συχνά ανεξάρτητα από το περιεχόμενο των λόγων του. Κυρίως έχει σημασία να είσαι ίδιος και όχι κάτι άλλο, ξένο. Μπορεί να υπάρχει ένας χρόνος ανοχής, όπου έχεις το περιθώριο να αφομοιωθείς. Αν παρόλα αυτά παραμείνεις διαφορετικός, δεν μοιάσεις, είσαι εκτός, εκτός ορίων. Δύσκολα θα τραβήξεις, εσύ ο ένας, τους πολλούς προς το μέρος σου. Υπερισχύει η κατεστημένη πλειοψηφία, πολύ περισσότερο που δεν σκοπεύει να παραδώσει τα σκήπτρα έτσι εύκολα, ακόμα κι αν αναγνωρίσει κάποιο δίκιο σε ότι κάνεις.

Γενικά αυτή η δουλειά, της διαφοράς, είναι κάπως δύσκολη, αλλά η μόνη δημιουργική, και θέλει δύο: αυτόν που επιμένει στο παλιό, και τον αιρετικό, που όμως δεν έχει λόγω ύπαρξης παρά επειδή κάτι του αντιστέκεται. Σ’ αυτό το μαλλιοτράβηγμα, βρίσκεται η ζωή, και όχι στο μονόλογο. Οπότε ας λασκάρουν λίγο οι κατεστημένες ομάδες και ας μην εγκαταλείψει ο ξένος, σπρώχνοντας μαλακά προς τα μπρος. Σύντομα θα βρεθεί κάποιος καινούργιος να τον αμφισβητήσει.

Κ.Κ.


Πηγή: http://antisomata.wordpress.com