Oι αναρχικοί και η ηθική

Posted: by παντιγέρα in
0
Ο αριθμός αυτών που δηλώνουν αναρχικοί σήμερα είναι τόσο μεγάλος, και κάτω από το όνομα αναρχία κρύβονται θεωρίες τόσο διαφορετικές και αντιφατικές, ώστε θα είχαμε πραγματικά άδικο αν τα χάναμε όταν το κοινό, που δεν είναι εξοικειωμένο με τις ιδέες μας, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει αμέσως τις μεγάλες διαφορές που κρύβονται κάτω από την ίδια τη λέξη, μένει αδιάφορο στη προπαγάνδα μας και μας περιφρονεί.Δεν μπορούμε φυσικά να εμποδίσουμε τους άλλους να χρησιμοποιούν όποιο όνομα θέλουν όσο για το να σταματήσουμε εμείς να λεγόμαστε αναρχικοί αυτό δεν θα βοηθούσε σε τίποτα, γιατί ο κόσμος θα πίστευε απλούστατα ότι αλλάξαμε απόψεις.Αυτό που όλο και όλο μπορούμε και πρέπει να κάνουμε, είναι να διαχωρίζουμε ξεκάθαρα τη θέση μας από όσους έχουν διαφορετική αντίληψη για την αναρχία και από όσους, αν και έχουν τις ίδιες θεωρητικές απόψεις με μας, βγάζουν από αυτές πρακτικά συμπεράσματα διαφορετικά από τα δικά μας.

Ο διαχωρισμός της θέσης μας πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας ξεκάθαρης έκθεσης των ιδεών μας και της ειλικρινούς και αδιάκοπης επανάληψης των απόψεων μας για όλα τα γεγονότα που έρχονται σε αντίθεση με τις ιδέες και την ηθική μας, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας την υπεράσπιση κάποιου συγκεκριμένου προσώπου ή χώρου. Γιατί αυτή η δήθεν αλληλεγγύη ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ανήκουν και δεν θα μπορούσαν να ανήκουν στον ίδιο χώρο, υπήρξε ακριβώς ένα από τα βασικά αίτια της σύγχυσης.Έχουμε φτάσει στο σημείο πολλοί να εξυμνούν στους συντρόφους τα ίδια πράγματα που καταδικάζουν στους αστούς, και φαίνεται ότι το μοναδικό τους κριτήριο για το αν μια πράξη είναι καλή ή κακή, είναι το αν αυτός που την έκανε δηλώνει αναρχικός ή όχι. Πολλά σφάλματα έχουν φέρει τους μεν στο σημείο να αντιφάσκει ανοιχτά η πρακτική τους με τις αρχές που διακηρύσσουν θεωρητικά, και τους δε να ανέχονται τέτοιες αντιφάσεις.

Παρόμοια πολλοί λόγοι έχουν φέρει κοντά μας ανθρώπους που στο βάθος αδιαφορούν για την αναρχία και για όλα ξεπερνούν τα στενά τους ατομικά συμφέροντα. Δεν μπορώ να εξαντλήσω εδώ μια μεθοδική και εξαντλητική μελέτη όλων αυτών των σφαλμάτων, θα αρκεστώ να μιλήσω για αυτά που με έχουν εντυπωσιάσει περισσότερο.Ας μιλήσουμε για την ηθική.Δεν είναι σπάνιο να συναντάμε αναρχικούς που αρνούνται την ηθική. Στην αρχή λένε απλώς ότι σαν θεωρητική άποψη δεν παραδέχονται καμία απόλυτη, αιώνια και αμετακίνητη ηθική, και στην πράξη επαναστατούν εναντίον της αστικής ηθικής, που επιδοκιμάζει την εκμετάλλευση των μαζών και καταφέρεται εναντίον όλων των πράξεων που βλάπτουν ή απειλούν τα συμφέροντα των προνομιούχων. Έπειτα σιγά σιγά όπως συμβαίνει σε τόσες και τόσες περιπτώσεις παίρνουν το σχήμα του λόγου για επακριβή έκφραση της αλήθειας. Λησμονούν ότι στην τωρινή ηθική πλάι στους κανόνες που προβάλουν οι παπάδες και τα αφεντιά για να κατοχυρώσουν τη κυριαρχία τους βρίσκονται και άλλοι ,περισσότεροι και ουσιαστικότεροι που χωρίς αυτούς θα ήταν αδύνατη κάθε κοινωνική συμβίωση. Λησμονούν ότι το να επαναστατείς εναντίον κάθε κανόνα που επιβάλλεται με τη βία δεν σημαίνει καθόλου ότι πρέπει να μην έχεις κανένα συναίσθημα υποχρέωσης και καμία ντροπή απέναντι στους άλλους. Λησμονούν ότι για να καταπολεμήσεις σωστά μια ηθική πρέπει να τις αντιπαραθέσεις, τόσο στη θεωρία όσο και στη πράξη μια ηθική ανώτερη .Και καταλήγουν με τη βοήθεια της ιδιοσυγκρασίας τους να και των περιστάσεων να γίνουν ανήθικοι με όλη τη σημασία της λέξεως, άνθρωποι χωρίς κανόνες συμπεριφοράς, χωρίς κριτήριο που να καθοδηγεί τις πράξεις τους, που υποκύπτουν παθητικά στη παρόρμηση της στιγμής. Σήμερα στερούνται το ψωμί τους για να βοηθήσουν ένα σύντροφο αύριο θα σκοτώσουν έναν άνθρωπο για να πάνε στις πουτάνες.

Η ηθική είναι το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς που θεώρει καλό κάποιος άνθρωπος. Μπορεί να βρίσκει κανείς κακή την κρατούσα ηθική μιας συγκεκριμένης εποχής μιας χώρας ή μιας κοινωνίας και πράγματι η αστική ηθική είναι κάτι παραπάνω από κακή, όμως δεν μπορούμε να διανοηθούμε μια κοινωνία χωρίς καμία ηθική ούτε ένα συνειδητό άνθρωπο χωρίς κανένα κριτήριο για το τι είναι καλό και κακό για τον εαυτό του και τους άλλους.Όταν χτυπάμε την τωρινή κοινωνία, αντιπαραθέτουμε στην ατομιστική αστική ηθική την ηθική της αλληλεγγύης ,και προσπαθούμε να εγκαθιδρύσουμε θεσμούς που ανταποκρίνονται στο πως εμείς κάνουμε τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν δεν κάναμε αυτό το πράγμα πως θα μπορούσαμε να βρούμε ότι τα αφεντικά εκμεταλλεύονται το λαό;Μια άλλη απαράδεκτη άποψη που μερικοί την υποστηρίζουν ειλικρινά και άλλοι την χρησιμοποιούν σα δικαιολογία είναι ότι το σημερινό κοινωνικό περιββάλον δε σου επιτρέπει να είσαι ηθικός και ότι κατά συνέπεια μάταια πασχίζεις όταν οι προσπάθειες σου είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία το καλύτερο είναι να εκμεταλλευόμαστε όσο μπορούμε τις περιστάσεις προς όφελος μας και να μη νοιαζόμαστε για τους άλλους θα αλλάξουμε ζωή όταν αλλάξει η οργάνωση της κοινωνίας. Βέβαια κάθε αναρχικός καταλαβαίνει σήμερα ότι η αδυσώπητη οικονομική κατάσταση επιβάλει στον άνθρωπο να παλεύει εναντίων των άλλων ανθρώπων και βλέπει σα καλός παρατηρητής πόσο ανίσχυρη είναι η προσωπική επανάσταση ενάντια στο πανίσχυρο κοινωνικό περιβάλλον. Ένα όμως είναι εξίσου αληθινό, ότι χωρίς την προσωπική επανάσταση και χωρίς την συνεργασία με άλλους ανθρώπους επαναστατημένους με σκοπό την αντίσταση στη δύναμη του κοινωνικού περιβάλλοντος και στην προσπάθεια για μετασχηματισμό του, αυτό το κοινωνικό περιβάλλον δεν θα άλλαζε ποτέ.Είμαστε όλοι χωρίς εξαίρεση υποχρεωμένοι να ζούμε λίγο πολύ σε αντίθεση με τις ιδέες μας είμαστε όμως αναρχικοί ακριβώς στο μέτρο που βασανιζόμαστε από αυτή την αντίθεση και προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να τη μικρύνουμε. Τη μέρα που δεν θα προσαρμοζόμασταν στο περιβάλλον, δε θα είχαμε πια τη λαχτάρα να το μετασχηματίσουμε και θα γινόμασταν και εμείς αστοί.

ΑΦΡΑΓΚΟΙ ΙΣΩΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΣΤΟΙ ΣΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΜΑΣ.


Ερρίκο Μαλατέστα

Συνέχεια...
0
Ας θυμηθούμε τα λόγια του Κορνήλιου Καστοριάδη: «Δεν τιμάμε έναν στοχαστή με το να επαινούμε ή έστω με το να ερμηνεύουμε το έργο του, αλλά με το να το συζητάμε κρατώντας το έτσι ζωντανό και δείχνοντας έμπρακτα ότι νικά τον χρόνο και διατηρεί την ευστοχία του» («Χώροι του ανθρώπου», Υψιλον, 1995).

Τα λόγια αυτά αναφέρονταν βέβαια στη Χάνα Αρεντ, αλλά ισχύουν και για τον ίδιο τον στοχαστή που τα διατύπωσε. Το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη μένει ζωντανό και μετά τον θάνατο του δημιουργού του. Κατορθώνει να νικά τον χρόνο, στον βαθμό που συνεχίζει να τροφοδοτεί τη σκέψη και την αναζήτηση για έναν ριζικό μετασχηματισμό της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, με στόχο τη δημιουργία μιας αυτόνομης κοινωνίας.

Ας ακούσουμε και πάλι τη φωνή του Καστοριάδη: «Τι θέλετε λοιπόν; Ν' αλλάξετε την ανθρωπότητα; - Οχι, κάτι απείρως πιο μετριοπαθές: ν' αλλάξει η ίδια η ανθρωπότητα τον εαυτό της, όπως το έχει ήδη πραγματοποιήσει δυο-τρεις φορές» («Οι ομιλίες στην Ελλάδα», Υψιλον, 1990).

Ο Καστοριάδης υπογράμμιζε ότι η αυτόνομη κοινωνία μπορεί να εγκαθιδρυθεί μόνο με την αυτόνομη δραστηριότητα της συλλογικότητας. Η δραστηριότητα αυτή προϋποθέτει με τη σειρά της μια βαθιά μεταβολή των αξιών που προσανατολίζουν την ατομική και συλλογική πράξη. Καμιά ριζική μεταβολή δεν είναι δυνατή όταν ο κυρίαρχος ή και αποκλειστικός στόχος της ζωής των ανθρώπων είναι η μεγιστοποίηση της κατανάλωσης ή η απόκτηση πλούτου, γοήτρου και δύναμης. Τότε ο στόχος της χειραφέτησης δεν τίθεται καν και ολόκληρη η κοινωνία παραδίδεται στον μηδενισμό και στον γενικευμένο κομφορμισμό. Η πάλη για την αυτονομία προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή ανθρώπων που διακατέχονται από το πάθος για τη δημοκρατία και την ελευθερία, για τα δημόσια πράγματα.

Σε αυτή τη σύντομη εισαγωγική αναφορά θα αρκεστούμε σε ένα μόνο παράδειγμα, που έχει ευθεία σχέση με την πολιτική επικαιρότητα και επιβεβαιώνει ότι οι αναλύσεις του Καστοριάδη διατηρούν την ευστοχία τους. Συζητάμε σήμερα για την έκρηξη της πολιτικής διαφθοράς. Διαπιστώνουμε ότι η γενικευμένη διαφθορά αποτελεί πλέον δομικό χαρακτηριστικό του πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Ερμηνεύουμε γενικότερα την κρίση των σύγχρονων αναπτυγμένων κοινωνιών κυρίως με οικονομικούς και πολιτικούς όρους. Ο Καστοριάδης όμως έδειξε ότι η κρίση των σύγχρονων κοινωνιών δεν μπορεί να γίνει κατανοητή, αν δεν συνυπολογίσουμε τις ανθρωπολογικές διαστάσεις της. Σύμφωνα πάντα με τον Καστοριάδη, η κρίση αυτή είναι και κρίση των κοινωνικών φαντασιακών σημασιών, οι οποίες δεν παρέχουν πλέον στα άτομα τους κανόνες, τις αξίες, τις αναφορές, τα κίνητρα που θα τους επέτρεπαν να κάνουν την κοινωνία να λειτουργήσει.

Από τις αναλύσεις του Καστοριάδη γνωρίζουμε ότι η ψυχοκοινωνική δομή του ατόμου είναι στενά συνδεδεμένη με τη δομή του συστήματος που επικρατεί και με τις κοινωνικές φαντασιακές σημασίες που έχει θεσπίσει αυτό το σύστημα. Η κυρίαρχη φαντασιακή σημασία του καπιταλισμού υποβάλλει στους ανθρώπους την ιδέα ότι ήρθαν στον κόσμο για να παράγουν και να καταναλώνουν εμπορεύματα. Ο θρίαμβος του καπιταλιστικού φαντασιακού οδηγεί στην πολιτική απάθεια, στον γενικευμένο κομφορμισμό, στον κυνισμό, στην έκλειψη της κοινωνικής και πολιτικής αμφισβήτησης, στην εμφάνιση νέων μορφών αλλοτρίωσης και ετερονομίας, στην καθίζηση της πολιτικής δημιουργικότητας των δυτικών κοινωνιών.

Τι είδους ανθρώπινες υπάρξεις δημιουργεί ο σύγχρονος αναπτυγμένος καπιταλισμός; Δημιουργεί ανθρώπους παθητικούς στο πολιτικό πεδίο, κλεισμένους στην ιδιωτική τους σφαίρα, αφιονισμένους με την αύξηση της κατανάλωσης, χειραγωγούμενους από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ανθρώπους που φαίνεται να έχουν ως μόνες αξίες τους το χρήμα και τη δύναμη. «Οταν δηλώνεται, ανοιχτά, όπως γίνεται τώρα στις δυτικές κοινωνίες, ότι η μοναδική αξία είναι το χρήμα, το κέρδος, ότι το υπέρτατο ιδεώδες του κοινωνικού βίου είναι το "πλουτίστε", μπορεί να διερωτηθεί κανείς αν είναι ποτέ δυνατόν μια κοινωνία να συνεχίσει να λειτουργεί και να αναπαράγεται μονάχα σε αυτή τη βάση» («Η άνοδος της ασημαντότητας», Υψιλον, 2000).

Ακολουθούμε εδώ πιστά το νήμα της ανάλυσης του Καστοριάδη. Αν ο καπιταλισμός μπόρεσε να λειτουργήσει και να αναπτυχθεί στο παρελθόν, αυτό έγινε επειδή κληρονόμησε μια σειρά ανθρωπολογικών τύπων τους οποίους δεν δημιούργησε και δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει ο ίδιος: αδιάφθορους δικαστές, ακέραιους δημόσιους υπαλλήλους ικανούς να υπηρετούν το κοινό καλό, εκπαιδευτικούς αφοσιωμένους στο καθήκον τους, εργάτες για τους οποίους η δουλειά ήταν -παρά τις σκληρές συνθήκες- πηγή αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας κ.λπ. Αυτοί οι ανθρωπολογικοί τύποι δεν αναδύθηκαν από μόνοι τους, αλλά δημιουργήθηκαν σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους με αναφορές σε αξίες που ήσαν τότε καθιερωμένες: την εντιμότητα, την ανιδιοτελή προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο, τη μετάδοση της γνώσης, την εργασία που παράγει ωφέλιμο έργο κ.λπ.

Στις σύγχρονες κοινωνίες αυτές οι αξίες δεν έχουν πέραση, αφού το μόνο που μετράει πλέον είναι το χρήμα. Οι ανθρωπολογικοί τύποι που ενσαρκώνουν την εντιμότητα, την ηθική ακεραιότητα, την ανιδιοτέλεια γίνονται σχεδόν αδιανόητοι στη σύγχρονη εποχή. Δεν υπάρχουν επομένως καθιερωμένες αξίες ικανές να λειτουργήσουν ως φραγμός στη διάδοση της διαφθοράς. Ακόμη και ο ανθρωπολογικός τύπος που αποτέλεσε ιστορικό δημιούργημα του ίδιου του καπιταλισμού, ο τύπος του επιχειρηματία -που συνδύαζε την τεχνική επινοητικότητα, την ικανότητα να συγκεντρώνει κεφάλαια, να οργανώνει μια επιχείρηση, να δημιουργεί αγορές- είναι και αυτός υπό εξαφάνιση. Αντικαθίσταται από διευθυντικές γραφειοκρατίες και από κερδοσκόπους, που εγκαταλείπουν τις παραγωγικές δραστηριότητες για να στραφούν προς το χρηματιστηριακό κέρδος. Το ίδιο το σύστημα καταστρέφει βαθμιαία όλους τους ανθρωπολογικούς τύπους που είναι αναγκαίοι για την ύπαρξη και τη λειτουργία του.

Ο Καστοριάδης θεωρούσε αναγκαία μια νέα φαντασιακή δημιουργία που θα έβαζε στο κέντρο της ζωής του ανθρώπου σημασίες άλλες από την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, που θα έθετε διαφορετικούς στόχους ζωής, για τους οποίους οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν πως αξίζουν τον κόπο. Για να αποφύγουμε την οικολογική καταστροφή, αλλά και για να βγούμε από τη σημερινή ψυχική και ηθική εξαθλίωση των ανθρώπων -έλεγε- είναι αναγκαίο να επιδιώξουμε μια κοινωνία στην οποία οι οικονομικές αξίες δεν θα κατέχουν κεντρική ή κυρίαρχη θέση και στην οποία η οικονομία θα έχει ξαναμπεί στη θέση της, δηλαδή θα έχει γίνει απλό μέσον και όχι ο υπέρτατος σκοπός του ανθρώπινου βίου.


ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗΣ

Συνέχεια...
0
To ισχυρότερο όπλο του καπιταλισμού για να συντρίψει τον υπαρκτό (ή ανύπαρκτο) σοσιαλισμό ήταν ο καταναλωτισμός.

Εκείνο το άτιμο το μπλουτζίν... Τα ελαστικά καλσόν... Με τα οποία ο δυτικός τουρίστας μπορούσε να αγοράσει ερωτική συντροφιά. Να εξαγοράσει συνειδήσεις.

Η ΑΦΘΟΝΙΑ των αγαθών στα σουπερμάρκετ και τα πολυκαταστήματα, η δυνατότητα που σου πρόσφερε να μπεις και ν' αγοράσεις αυτό ήταν και είναι το ισχυρότερο όπλο του καπιταλισμού. Η ελπίδα πως αν σπουδάσεις, εκπαιδευτείς, ρισκάρεις, θα 'χεις ευκαιρίες• θα 'ναι ανοιχτοί για σένα οι ορίζοντες. Ότι σ' αυτό το ελεύθερο ανταγωνιστικό περιβάλλον μπορεί να μην καταφέρεις ποτέ να γίνεις πολύ πλούσιος, ωστόσο είχες την (ψευδ)αίσθηση πως ένα μερίδιο σού αναλογεί απ' την ανάπτυξη και απ' τον πλούτο που θα παραχθεί.

ΕΝΩ στην ανατολική Ευρώπη στεκόσουν στην ουρά για να πάρεις με το δελτίο ένα κομμάτι ψωμί, στη δυτική έμπαινες στο σουπερμάρκετ και μπορούσες ν' αγοράσεις «του πουλιού το γάλα». Νίκησε ο καπιταλισμός γιατί έφτιαξε πιο δυναμική οικονομία, προόδευσε στην εκπαίδευση και στην τεχνολογία. Και κυρίως νίκησε γιατί έχτισε την καταναλωτική κοινωνία. Και την ονόμασε: «ελευθερία»...

ΟΙ άνθρωποι αποδέχονταν τις ανισότητες και τις αδικίες όσο το οικονομικό σύστημα τους εξασφάλιζε καλύτερα σπίτια, καινούργια αυτοκίνητα, ταξίδια, σχολεία για τα παιδιά... Αυτή ήταν η βασική ιδέα: ότι απ' τον ελεύθερο ανταγωνισμό όλοι, λίγο ή πολύ, θα έβγαιναν ωφελημένοι.

Η ανάπτυξη δημιούργησε νέες θέσεις εργασίας, ενίσχυσε τα εισοδήματα και τις προσδοκίες των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων και ο φτηνός τραπεζικός δανεισμός μεγάλωσε την αγοραστική τους δύναμη. Καινούργιο σπίτι, εξοχικό, αλλαγή αυτοκινήτου, σόπινγκ θέραπι... Μέχρι που ήρθε η ύφεση και η χρηματοπιστωτική κρίση και ο ένας χρωστάει στον άλλον κι αν πέσει κάποιος παρασύρει και πέφτουν μαζί του κι άλλοι...

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ νίκησε γιατί υποσχέθηκε καλύτερη ζωή και ευημερία. Τις τελευταίες δεκαετίες τα κατάφερε φτιάχνοντας μια σαλταρισμένη καταναλωτική μεσαία τάξη με νέες τεχνητές όλο και αυξανόμενες ανάγκες.

ΤΩΡΑ ο καπιταλισμός έρχεται αντιμέτωπος μ' αυτούς που σαλτάρισε, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν έχει άλλο τρόπο επιβίωσης από το να μπει σε τροχιά ανάπτυξης και να ξαναπάρει μπροστά η καταναλωτική του μηχανή. Με δάνειο φτηνό, να πουλάς το παλιό και ν' αγοράζεις το καινούργιο μοντέλο, αυτοκινήτου, οτιδήποτε. Οταν σε πιάνει άγχος, ανία και πλήξη, να 'χεις λεφτά, κάρτες, να πας για σόπινγκ θέραπι. Ν' αγοράζεις κι άλλα μπλουζάκια για να μη φοράς τα περσινά που έφυγαν απ'τη μόδα...

ΑΝ οι νοικοκυρές του σουπερμάρκετ στέκονται μπροστά στα βαζάκια με τις μαρμελάδες, κοιτάζουν με λαχτάρα και δεν αγοράζουν, ο καπιταλισμός θα 'χει πρόβλημα. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα συμβεί, πάντως ο Πρετεντέρης δεν θα 'ναι σε θέση να το αναλύσει...

ΥΓ. Κι όπως είπε ο Βραζιλιάνος ογκολόγος και συγγραφέας Drauzio Varella: «Στις μέρες μας δαπανώνται πέντε φορές περισσότερα χρήματα για την ανδρική ανικανότητα και την προσθετική στήθους στις γυναίκες σε σχέση με αυτά που δαπανώνται για τη θεραπεία της νόσου Αλτσχάιμερ. Ως εκ τούτου σε λίγα χρόνια θα 'χουμε ηλικιωμένους με τέλεια στύση και ηλικιωμένες με μεγάλα βυζιά που κανείς όμως δεν θα θυμάται σε τι χρησιμεύουν»...

του ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

Συνέχεια...

Ήρθε η ώρα της επιλογής

Posted: by παντιγέρα in Ετικέτες , ,
0
Η προσφυγή στο ΔΝΤ είναι η επίσημη κήρυξη του πολέμου, από την κυνική ολιγαρχία, στους πολίτες αυτού του τόπου.

Όποιος δεν αντισταθεί τώρα είναι εχθρός των παιδιών του, όποιος κάτσει στα αυγά του τώρα είναι συνυπεύθυνος για την υποθήκευση του μέλλοντος του εαυτού του και των συνανθρώπων του.

Τέρμα τα λόγια, ήρθε ο καιρός να διαλέξει ο καθένας μας, αν θα πάρει τη ζωή του στα χέρια του, ή αν θα σκύψει το κεφάλι σε αυτούς που θα έπρεπε να έχουν φυλακιστεί, αν θα παραδώσει τους κόπους του και τις κατακτήσεις του σε αυτούς που τον καταλήστεψαν ή αν θα τους τιμωρήσει, αν θα προσκυνήσει τα γλοιώδη υποκείμενα που εκμηδενίζουν τη ζωή του ή αν θα σηκώσει την αξιοπρέπεια και το ανάστημά του απέναντι στην τρομοκρατία των μισθοφόρων τους.

Ήρθε ο καιρός να αποφασίσει ο καθένας μας αν θα γεράσει ντροπιασμένος, περιφρονημένος και ασήμαντος απέναντι στο βλέμμα των παίδων του που θα τον ρωτούν: τι έκανες εσύ για αυτή την κοινωνία; γιατί δεν πάλεψες για το μέλλον μου; γιατί δείλιασες και συνεργάστικες με τους δυνάστες μου; γιατί τους άφησες να με αλυσοδέσουν; γιατί με ξεπούλησες; ή να ζήσει με την περηφάνια ότι προσπάθησε, πάλεψε και νίκησε.

Εγώ διαλέγω να αντικρίσω το παιδί μου κατάματα και να του πω, πως προσπάθησα, πως δεν παραδόθηκα, πως δεν κοίταξα το τομάρι μου, πως δεν ξεπούλησα το μέλλον του, πως αγωνίστηκα και πως, άσχετα με το αποτέλεσμα ήμουν και εγώ εκεί μαζί με τους υπόλοιπους υπέροχους, ελεύθερους, υπερήφανους ανθρώπους.

Εσύ τι διαλέγεις;

Mind the Gap

Συνέχεια...

Ο Κουστουμάνθρωπος

Posted: by παντιγέρα in Ετικέτες ,
1
Ηλικία 30-35 με μικρές αποκλίσεις. Καθημερινά γυμναστήριο, εργασία σε εταιρεία με trendy όνομα, κάνει το μεταπτυχιακό του για χρόνια, εξαρτιέται από τους γονείς του αλλά τους κατηγορεί για μιζέρια, έχει "άποψη" επί παντός επιστητού χωρίς να τον ενδιαφέρει η πολιτική, μπορεί να ασχοληθεί με το τελευταίο οικονομικό σκάνδαλο αλλά και με τα τελευταία κουτσομπολιά. Είναι πολιτικά ορθός όσο δεν πάει και για διασκέδαση προτιμάει μέρη στο Κολωνάκι ή "hot" ονόματα της πίστας, και φυσικά σε μαγαζιά που υποδεικνύουν τα "in" περιοδικά. Θέλει να έχει την εικόνα του σοβαρού, αλλά συνάμα και του "προχωρημένου"...

Στο πορτοφόλι του θα βρεις περισσότερες πιστωτικές, από μετρητά. Συνάπτει σχέσεις δήθεν με προοπτική που όμως όταν γίνεται ορατό το ενδεχόμενο μόνιμης δέσμευσης στρίβει δια του αρραβώνος. Βλέπεις είναι αρκετά "cool" για να ερωτευτεί μια μόνο γυναίκα. Φοράει ρούχα μάρκας, γυαλί ηλίου κι έχει το στημένο ύφος του πετυχημένου που "έπιασε τον Πάπα απ' τα καμπανέλια". Είναι φιλόδοξος μα και τεμπέλης. Θα τον ενδιέφερε να γίνει έστω και για λίγο διάσημος, τα πάει καλά με τους καθρέφτες και είναι ερωτευμένος αρκετά με τον εαυτό του. Ένας τυπικός κουστουμάνθρωπος. Νάρκισσος και υποταγμένος. Όχι δεν είναι το πρόβλημα το κουστούμι απαραίτητα, εξάλλου σε μερικές δουλειές επιβάλλεται ως ενδυματολογικός κώδικας.

Το πρόβλημα είναι πως όσο μεγαλώνουμε, η σοβαροφάνεια, η πόζα, ένας πραγματικά επικίνδυνος διανοητικός ιός που μεταδίδεται από το εργασιακό περιβάλλον, τις κοινωνικές συναναστροφές και την προκάτ διασκέδαση αρχίζει και συμβιώνει μαζί μας. Υπάρχει μια γενική κατεύθυνση, το λεγόμενο κοινά αποδεκτό, αυτό που εύκολα ελέγχεται, το στοιχείο που προβλέπεται εύκολα, που είναι ακίνδυνο, αλλά συνάμα μέτριο και μουντό. Το...κουστούμι πρώτα προκαλλεί φθορά στην ψυχή μας. Την δεσμεύει στο καλούπι ενός μηχανισμού που επιθυμεί να σμιλέψει την ακατέργαστη πλευρά του εαυτού μας. Όταν είμαστε παιδιά δεν μπορεί να είμαστε σοβαροφανείς, το "κουστούμι" μας το φορούν όσο αρχίζουμε να κοινωνικοποιούμαστε και να προσαρμοζόμαστε στις κοινωνικές επιταγές. Έτσι, καθώς ένας κουστουμάνθρωπος δεν μπορεί να είναι χαρωπός αφού δεν συνάδει με την αμφίεσή του, μαθαίνει να προσποιείται. Η προσποίηση κι η σοβαροφάνεια είναι τα σκοινιά της μαριονέτας που φοβισμένη αρκείται στα λίγα, είναι υπεύθυνη απέναντι στον ρόλο που της ανέθεσαν να παίξει και ποτέ δεν ασχολείται με εσωτερικές αναζητήσεις, αφού το κουστούμι έχει σκοτώσει κάθε ίχνος ικανότητας για χαρά και δημιουργία, προσάρμοζει τον ξενιστή σε συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, στο πως θα φερθεί, στο πως και για τι θα μιλήσει.

Ένας κουστουμάνθρωπος δέχεται να τον αντιμετωπίζουν και να τον κρίνουν ως αριθμό: σύμφωνα με το ύψος του μισθού του, το πόσες φορές κάνει sex την εβδομάδα, το πόσο κόστισε το χ ρούχο ή το ψ αυτοκίνητο, το πόσα χάλασε στα μπουζούκια (εκεί που πετά για λίγο την μάσκα της σοβαροφάνειας και πιθηκίζει σκηνές από ελληνικές ταινίες), με τον αριθμό μητρώου που έχει, με τον αριθμό της ταυτότητάς του κ.ο.κ.
Προεπιλεγμένα σενάρια για προεπιλεγμένες ζωές. Το κουστούμι έχει σκοτώσει ήδη το παιδί μέσα του. Και δεν υπάρχει αντιβιοτικό. Βλέπετε τα παιδιά δεν είναι βολικά, δεν κάθονται καλά, δεν σταματούν να ρωτούν και να ψάχνουν, αμφιβάλλουν, μπορεί και να χλευάσουν αυτό που δεν τους φαίνεται όμορφο στα δικά τους αθώα μάτια. Τα παιδιά έχουν το θάρρος και το θράσος να ζητήσουν, να μετατρέψουν μια πλαστελίνη σε γέφυρα και σπιρτόκουτα σε κάστρο. Τα παιδιά θέλουν πάντα περισσότερα, είναι η δύναμη για αλλαγή. Αντιθέτως ο κουστουμάνθρωπος φοβάται ν' αντιδράσει καθώς ανησυχεί μην χάσει ακόμη κι αυτά που σαν ψίχουλα του πέταξαν με αντάλλαγμα την ψυχή του.

Ο κόσμος μας χρειάζεται ανθρώπους που να οραματίζονται και να δέχονται τους άλλους ακριβώς όπως είναι. Ανθρώπους που μπορούν να αγαπήσουν τις αδυναμίες τους και τις ατέλειες των άλλων. Το κουστούμι είναι η ίδια η απαγόρευση.
Παντού γύρω μας έχουμε εξάλλου απαγορευτικές πινακίδες.
"Μην", "όχι", "απαγορεύεται", "δεν" κτλ...
Ένας τυπικός κουστουμάνθρωπος δεν ενοχλείται από αυτά, τα θεωρεί καλώς καμωμένα και σωστά ως απόδειξη ύπαρξης κανόνων. Μα το παιδί τα θεωρεί αστεία όλα αυτά και δεν υποκλίνεται στα κλισέ. Ο κουστουμάνθρωπος απλά σφίγγει με επιτηδευμένο τρόπο τα χείλη του, του φτάνει που έχει την επικάλυψη δική του. Ο κουστουμάνθρωπος δεν θα υποστηρίξει ποτέ τον αδύνατο, είναι κι ο ίδιος δουλικός.
Η Επανάσταση της ψυχής είναι η ίδια η Ζωή. Πετάξτε τα κουστούμια, τολμήστε να δείτε τον εαυτό σας γυμνό στον καθρέφτη, τότε θα φανεί αν το κουστούμι σας ορίζει ή το ορίζετε. Η αλήθεια βέβαια έρχεται πάντα σε μικρές δόσεις. Ο κουστουμάνθρωπος πάντα θα περιμένει να σας βρει σε στιγμή αδυναμίας για να σας πείσει γα την επιλογή του. Όταν έρθει αυτή η στιγμή ρωτήστε το παιδί...

Συνέχεια...
0
Είναι ταυτόχρονα η άρνηση καί η αντιστασή μας σέ κάθε εξουσία πού "παίζει" στίς βόμβες, στά όπλα καί στίς σφαίρες της τήν ανθρώπινη ύπαρξη, είναι η άρνηση σέ κάθε σκουπίδι εξουσιαστή, "σωτήρα", "εκπρόσωπο", "διαμεσολαβητή" πού έχει σάν μόνη "γλώσσα" τήν βαρβαρότητα ,τήν εκδίκηση,καί τόν τρόμο

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΗ ΑΠΩΛΕΙΑ",ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΣΤΟΛΗ",ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΑΡΙΘΜΟΣ"

Καθόλου, δέν μέ ενδιαφέρει άν θά υπάρξει ή όχι πειστική "ανάληψη ευθύνης" γιά τίς "παράπλευρες απώλειες" στά Πατήσια όπου ένας 15χρονος Αφγανός ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ,η μικρότερη αδερφή του βρίσκεται μπροστά στόν κίνδυνο νά τυφλωθεί,η μητέρα τους τραυματίσθηκε καί συνολικά μιά οικογένεια διαλύθηκε αναζητώντας μετά τό ξερίζωμα από τήν χώρα της ,τήν δική της Ιθάκη στήν "ασφαλή" καί "φιλόξενη" Δύση! Από παρόμοιες τραγωδίες κανείς ποτέ δέν επιστρέφει "ο ίδιος" τήν επόμενη μέρα καί τά βήματα στήν καθημερινότητα πλέον είναι τόσο βαριά όσο η "αγκαλιά" τού θανάτου στό παιδί σου καί τό αδέρφι σου!

Δέν μέ ενδιαφέρει ποιό από τά πολλά πτώματα πού σαπίζουν στόν χώρο τής βιαιολαγνείας καί τού μηδενισμού θά υπογράψει κάτω από τό φονικό,ούτε θά κρατήσω "στάση αναμονής"(δέν τό έκανα ποτέ αυτό τό λάθος,δέν θά τό κάνω πολύ περισσότερο τώρα) πού απλώνει παντού σιωπή καί συνενοχή,γιά νά τοποθετηθώ μέ όλο μου τήν απέχθεια καί τό μίσος γιά τά ανεύθυνα σκουπίδια τού δυναμίτη από τόν κάδο-φέρετρο τής όποιας φασίζουσας "πρωτοπορίας"!

Γιατί είναι γνωστό, πώς η επιλεκτική στάση στήν κτηνώδη απόλυτη βία καί στό μακελειό τής ανθρώπινης ζωής, μόνο αναρχική καί αντιεξουσιαστική στάση δέν είναι.

Δέν μέ ενδιαφέρει ποιός άψυχος,δειλός καί ανεγκέφαλος επιμένει μέρες νά κρύβεται πίσω από αυτό τό έγκλημα,δέν θά μέ καθορίσει τό "χρώμα",η σημαία, οι "απόψεις",τά "κίνητρα",οι "προθέσεις" ή οι δικαιολογίες τής "επιχειρησιακής" του βλακείας αφού κάθε μορφής μιλιταριστικές πρακτικές είναι αντικοινωνικές, φασιστικές καί εχθρικές γιά τόν αναρχισμό,γιά τό κίνημα οργάνωσης ενός άλλου Κόσμου πού δέν θά έχει διαμελισμένους ανθρώπους από τήν πείνα,τήν φτώχεια,τήν προσφυγιά,τούς πολέμους,τόν ρατσισμό,τήν εκμετάλλευση καί τήν αλληλοεξόντωση!

Δέν περιμένω τήν "απολογία" ή τήν "αιτιολογία" τής όποιας ένοπλης "κουλτούρας",δέν μέ αφορούν ως "προϋπόθεση" καί "συνθήκη" γιά νά προχωρήσω στήν καταδίκη αυτής τής κτηνωδίας. Δέν ενδιαφέρει τήν οργή μου άν τά θύματα ήταν ή όχι μετανάστες,μπορεί νά ήταν ο εργαζόμενος στά σκουπίδια,η καθαρίστρια στίς σκάλες,ένας άστεγος,ένας χρήστης ναρκωτικών,ένας από εμάς,ένας από όλους τούς άλλους.....

Η αλληλεγγύη καί έμπρακτη συμπαράσταση στήν οικογένεια Νατζάφι από τό Αφγανιστάν είναι ή ίδια μας η ιδέα,ο στόχος,η ηθική,τά θεμέλια γιά τήν παγκόσμια κοινότητα όπου τό "εγώ" καί η αποξένωση θά έχει ανατραπεί από τό "εμείς" καί τήν συλλογικότητα!

Είναι ταυτόχρονα η άρνηση καί η αντιστασή μας σέ κάθε εξουσία πού "παίζει" στίς βόμβες ,στά όπλα καί στίς σφαίρες της τήν ανθρώπινη ύπαρξη,είναι η άρνηση σέ κάθε σκουπίδι εξουσιαστή ,"σωτήρα","εκπρόσωπο","διαμεσολαβητή" πού έχει σάν μόνη "γλώσσα" τήν βαρβαρότητα, τήν εκδίκηση, καί τόν τρόμο

ΟΧΙ καί ξανά ΟΧΙ στόν αυτοσκοπό καί στήν εξουσία τής Βίας

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό κίνημα

Συνέχεια...

back to top