To Δώρο του Θανάτου

Posted: by παντιγέρα in
0
Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζονται, τίποτα που να μην έχουν ήδη, τίποτα που ακόμη και να θέλουν. Οπότε τους αγοράζεις ένα ηλιακά κινούμενο φυτό, μια βούρτσα για τον αφαλό ή ένα σετ μίνι-γκολφ για την τουαλέτα. Φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων, βαρετά τη δεύτερη, ντροπιαστικά από την τρίτη και μετά. Ως τη δωδέκατη μέρα έχουν μετατραπεί σε σκουπίδια. Για 30 δευτερόλεπτα αμφιλεγόμενης διασκέδασης, ή ένα ηδονιστικό ερέθισμα που διαρκεί όσο και μια δόση νικοτίνης, εγκρίνουμε τη χρήση υλικών των οποίων οι επιπτώσεις θα είναι ορατές για γενιές μετά.

Κάνοντας έρευνα για την ταινία της Η Ιστορία των Πραγμάτων, η Annie Leonard ανακάλυψε πως από τα υλικά που ρέουν μέσω της οικονομίας του καταναλωτισμού, μόνο 1% παραμένει σε χρήση έξι μήνες μετά την πώληση [1]. Ακόμα και τα αγαθά που θα περιμέναμε να διαρκέσουν περισσότερο, σύντομα καταδικάζονται σε αχρηστία είτε επειδή είναι προσχεδιασμένα να χάνουν τη χρήση τους (χαλάνε γρήγορα), είτε επειδή θεωρείται πως την έχασαν (βγαίνουν εκτός μόδας).
Αλλά πολλά από τα προϊόντα που αγοράζουμε, ειδικά για τα Χριστούγεννα, δε μπορούν να χάσουν τη χρήση τους, γιατί δεν είχαν καμία χρησιμότητα ποτέ. Ένα ηλεκτρονικό μπλουζάκι drum-machine, ένας κουμπαράς Darth Vader που μιλάει, μια θήκη για το iPhone σε σχήμα αυτιού, ένας ατομικός ψύκτης για κουτάκια μπύρας, μια οδοντόκρεμα με γεύση μπέικον, ένας σκύλος που χορεύει: Κανείς δεν περιμένει πως θα χρησιμοποιηθούν, ούτε ακόμα πως θα τα ξανακοιτάξουν μετά τη μέρα των Χριστουγέννων. Είναι σχεδιασμένα για να σου πουν ευχαριστώ, ίσως να προκαλέσουν και κάνα-δυο γέλια και μετά να πεταχτούν.

Η γελοιότητα των προϊόντων συγκρίνεται μόνο με το εύρος των επιπτώσεων. Σπάνια υλικά, πολύπλοκα ηλεκτρονικά, η ενέργεια που απαιτείται για την κατασκευή και τη μεταφορά τους, όλα παράγονται και συνδυάζονται σε ενώσεις μέγιστης ματαιότητας. Αν συμπεριλάβουμε τα ορυκτά καύσιμα των οποίων την εξόρυξη και χρήση αναθέτουμε σε άλλες χώρες, η κατασκευή και η κατανάλωση είναι υπεύθυνες για περισσότερη από τη μισή παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα [2]. Καταστρέφουμε τον πλανήτη για να φτιάξουμε ηλιακά θερμόμετρα μπάνιου και επιτραπέζιους παίκτες του γκολφ.

Άνθρωποι στο ανατολικό Κονγκό σφάζονται για να δημιουργηθούν αναβαθμίσεις για τα smartphone μας, όλο και μικρότερης χρησιμότητας [3]. Δάση υλοτομούνται για να κατασκευαστούν “προσωποποιημένες, σε σχήμα καρδιάς, ξύλινες επιφάνειες για τυριά”. Ποτάμια δηλητηριάζονται για να κατασκευαστούν ψάρια που μιλάνε. Αυτό είναι παθολογική κατανάλωση: μια παγκόσμια επιδημία συλλεκτικής τρέλας, που καθίσταται τόσο φυσιολογική από τη διαφήμιση και τα media, ώστε σπάνια προσέχουμε πως μας έχει συμβεί.

Το 2007 ο δημοσιογράφος Adam Welz κατέγραψε το θάνατο 13 ρινόκερων από λαθροκυνηγούς στη Νότια Αφρική. Φέτος, μέχρι στιγμής έχουν σκοτωθεί 585 [4]. Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί, αλλά μια απάντηση είναι πως πολύ πλούσιοι άνθρωποι στο Βιετνάμ προσθέτουν σκόνη από κέρατα ρινόκερου στο φαγητό τους ή το σνιφάρουν σαν κοκαΐνη ως επίδειξη του πλούτου τους. Είναι εφιαλτικό, αλλά δεν διαφέρει πολύ από ότι κάνουμε σχεδόν όλοι στα βιομηχανοποιημένα κράτη: καταστρέφουμε τον κόσμο μέσω μιας χωρίς νόημα κατανάλωσης.

Αυτή η καταναλωτική έκρηξη δε συνέβη τυχαία. Οι ζωές μας έχουν φτιαχτεί για να την ενθαρρύνουν. Παγκόσμιοι κανόνες εμπορίου αναγκάζουν χώρες να συμμετάσχουν στη γιορτή του σκουπιδιού. Κυβερνήσεις μειώνουν τους φόρους, απορυθμίζουν τις αγορές, αυξομειώνουν τα επιτόκια, όλα για να αυξήσουν την κατανάλωση. Αλλά σπάνια οι αρχιτέκτονες αυτών των πολιτικών σταματάνε να σκεφτούν “κατανάλωση τίνος πράγματος;”. Όταν όλα τα “θέλω” και τα “χρειάζομαι” έχουν πραγματοποιηθεί (από αυτούς που έχουν λεφτά για ξόδεμα), η ανάπτυξη εξαρτάται από τις πωλήσεις εντελώς άχρηστων πραγμάτων. Η επισημότητα του κράτους, η δύναμη και η μεγαλειότητά του, στην υπηρεσία της παράδοσης στην πόρτα μας του “Τέρι της Χελώνας που Βρίζει”.

Άντρες και γυναίκες αφιερώνουν τις ζωές τους στην κατασκευή και τη διαφήμιση τέτοιων σκουπιδιών, και κοροϊδεύουν την ιδέα του να ζεις χωρίς αυτά. “Πάντοτε πλέκω τα δώρα μου”, λέει μια γυναίκα σε ένα διαφημιστικό αλυσίδας ηλεκτρονικών. “Δεν θα πρεπε,” απαντά ο αφηγητής [5]. Η διαφήμιση για το τελευταίο τάμπλετ της Google, δείχνει έναν πατέρα κι ένα γιο να κατασκηνώνουν στο δάσος. Η ευχαρίστησή τους εξαρτάται από τα νέα features του Nexus 7 [6]. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν, αλλά βρήκαμε ένα τρόπο να σας τα πουλήσουμε.

Η αύξηση της ανισότητας που συνοδεύει την έκρηξη καταναλωτισμού, διασφαλίζει πως στην ανερχόμενη οικονομική παλίρροια δεν θα επιπλέουν όλες οι βάρκες. Στις ΗΠΑ το 2010, το 1% του πληθυσμού είχε άνοδο των εισοδημάτων του κατά 93% [7]. Η χιλιοειπωμένη δικαιολογία, πως πρέπει να διαλύσουμε τον πλανήτη για να βοηθήσουμε τους φτωχούς, απλά δεν στέκει. Για μερικές δεκαετίες κατά τις οποίες γίνανε πλουσιότεροι αυτοί που είχαν ήδη περισσότερα από όσα μπορούσαν να ξοδέψουν, οι προοπτικές όλων των άλλων εξαφανίστηκαν.

Τόσο αποτελεσματικά έχουν οι κυβερνήσεις, τα media και οι διαφημιστές, συνδέσει την κατανάλωση με την ευημερία και την ευτυχία, που το να λες τα παραπάνω σημαίνει το να βρίσκεσαι εκτεθειμένος στο χλευασμό και την κοροϊδία. Δείτε την εκπομπή Ηθικός Λαβύρινθος (Moral Maze) της προηγούμενης εβδομάδας, στην οποία το μεγαλύτερο μέρος του πάνελ μαζεύτηκε για να κοροϊδέψει την ιδέα της μικρότερης κατανάλωσης και να τη συνδέσει με τον ολοκληρωτισμό [8]. Όταν ο κόσμος τρελαίνεται, αυτοί που αντιστέκονται αποκηρύσσονται ως παλαβοί.

Φτιάξτε τους μια τούρτα, γράψτε τους ένα ποίημα, δώστε τους ένα φιλί, πείτε τους ένα ανέκδοτο, αλλά σταματήστε να καταστρέφετε τον πλανήτη για να πείτε σε κάποιον πως νοιάζεστε. Τελικά αποδεικνύετε το αντίθετο.

1. http://Linkwww.storyofstuff.org/movies-all/story-of-stuff/
2. It’s 57%. See http://linkwww.monbiot.com/2010/05/05/carbon-graveyard/
3. See the film Blood in the Mobile. http://bloodinthemobile.org/
4. http://e360.yale.edu/feature/the_dirty_war_against_africas_remaining_rhinos/2595/
5. http://www.youtube.com/watch?v=i7VE2wlDkr8&list=UU25QbTq58EYBGf2_PDTqzFQ&index=9
6. http://www.ubergizmo.com/2012/07/commercial-for-googles-nexus-7-tablet-revealed/
7. Emmanuel Saez, 2nd March 2012. Striking it Richer: the Evolution of Top Incomes in the United States (Updated with 2009 and 2010 estimates). http://elsa.berkeley.edu/~saez/saez-UStopincomes-2010.pdf
8. http://www.bbc.co.uk/programmes/b01p424r

Του George Monbiot, δημοσιεύτηκε στη Guardian στις 11 Δεκέμβρη 2012
Μετάφραση: Clopy
(Η Αγγλική έκδοση εδώ)


Συνέχεια...

Η αθλιότητα της φιλανθρωπίας

Posted: by παντιγέρα in
0
Στη λέξη φιλανθρωπία υπάρχει μια βαθιά αντίφαση, στα όρια του οξύμωρου. Ο άνθρωπος είναι απλώς άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Όπως ο λύκος δεν μπορεί να είναι φιλόλυκος, ούτε η κότα φιλόκοτα και ο σκύλος φιλόσκυλος. Ο σκύλος, ναι, μπορεί να είναι φιλάνθρωπος, ως το κατεξοχήν κατοικίδιο που έχει μια σχεδόν αυτοκαταστροφική προσκόλληση στο είδος μας. Η κότα δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ φιλάνθρωπη, αν είχε μια ελάχιστη επίγνωση του προορισμού της ως σούπας ή κοκκινιστής. Η γάτα, αν και εξίσου προσκολλημένη στον άνθρωπο και τα ενδιαιτήματά του, δεν είναι φιλάνθρωπη. Είναι απλώς φίλαυτη. Κι επειδή αγαπάει τον εαυτό της περισσότερο από οτιδήποτε άλλο- αν μπορεί να αποκληθεί αγάπη το ένστικτο αυτοσυντήρησης που έχει κάθε ον-, συμβιβάζεται με την αναγκαστική συνύπαρξή της με τον άνθρωπο. Είναι μια κατεξοχήν φιλόγατα που συνδέεται με μνημόνιο κατανόησης με τον άνθρωπο, αν υποθέσουμε ότι η βάση της συνύπαρξής της μ’ αυτόν είναι να πιάνει ποντίκια ή να προσφέρει το σώμα της στην ανθρώπινη ανάγκη για τρυφερότητα και χάδι.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Μπορεί να είναι φιλόζωος ή ζωόφιλος – ας μην μπλέξουμε με την αυθεντική έννοια των δυο ταυτόσημων λέξεων, ποια σημαίνει την αγάπη για τη ζωή και ποια για τα ζώα. Φιλάνθρωπος μπορεί να είναι μόνον ο άνθρωπος που θεωρεί πως μόνος αυτός -άντε, και μερικοί ακόμη φίλοι, συγγενείς, άτομα της τάξης του, της αισθητικής του, της ιδεολογίας του- έχει ξεφύγει από την κατάσταση του ζώου και αντιμετωπίζει τους άλλους του είδους του ως ζώα, που έχουν την ανάγκη της φιλανθρωπίας του (ή της ζωοφιλίας του) και του οφείλουν ευγνωμοσύνη γι’ αυτήν.

Ακόμη κι αν αποδεχθεί κανείς τη χριστιανική αντίληψη της φιλανθρωπίας, πρέπει να εκκινήσει από τη βάση της, που είναι η φιλαυτία. «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν», λέει το ευαγγελικό πρόταγμα.

Αλλά αυτό προϋποθέτει, πρώτον, να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεύτερον, να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου σε μια κατάσταση ισότητας με τον πλησίον. Τρίτον, να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια ενότητα με τον πλησίον. Δηλαδή, να αντιλαμβάνεσαι την ανθρώπινη φύση σου, έτσι όπως την αντιλαμβανόταν ο Hobbes στον «Λεβιάθαν» του: «Η φύση έχει κάνει σε τέτοιο βαθμό τους ανθρώπους ίσους ως προς τις ικανότητες του σώματος και του νου, ώστε (…) η διαφορά των ανθρώπων δεν είναι τόσο αξιοσημείωτη που να μπορεί κανείς να αξιώνει για τον εαυτό του οποιοδήποτε ωφέλημα το οποίο κάποιος άλλος να μη μπορεί εξίσου καλά να το αξιώσει».

Η φιλανθρωπία είναι η άλλη όψη της έκπτωσης από τη φυσική κατάσταση ισότητας. Πριν γίνουμε «φιλάνθρωποι», έχουμε αποδεχθεί το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι είναι κατώτεροι από μας, έχουν χάσει ωφελήματα που για μας είναι αυτονόητα ή φυσικά: το σπίτι τους, μια πατρίδα, ένα αξιοπρεπές εισόδημα, μια δουλειά. Έχουμε, δηλαδή, αποδεχθεί μια αφύσικη κατάσταση ανισότητας. Στην οποία μπορεί και να έχουμε συμβάλει. Με την απληστία μας, την ανοχή μας ή τη σιωπή μας.

Σιχαίνομαι τη φιλανθρωπία. Έστω κι αν σπάνια αντιστέκομαι στον πειρασμό ν’ αγοράσω ένα πακέτο χαρτομάντιλα από τα φανάρια, να υποστώ το καθάρισμα του παρμπρίζ του αυτοκινήτου ή να δώσω στο αποστεωμένο «τζάνκι» το ευρώ με το οποίο υποτίθεται θα αγοράσει τυρόπιτα και δεν θα τσοντάρει για την επόμενη δόση του. Εξαγοράζω τις τύψεις μου για το γεγονός ότι εγώ ακόμη είμαι «εντός», όταν τόσοι άλλοι είναι «εκτός», όπως οι χριστιανοί με τον οβολό τους θαρρούν ότι διαγράφουν μια από τις αμαρτίες τους και κερδίζουν ένα μέτρο στον μαραθώνιο προς τον παράδεισο. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Διόλου αθώα και ανιδιοτελής, πρέπει να ομολογήσω.

Αλλά η οργανωμένη βιομηχανία φιλανθρωπίας, στην οποία συνωθούνται θύτες και θύματα, μου είναι απεχθής. Είναι μια κολοσσιαία απάτη. Ανοίγεις το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, την εφημερίδα κι είσαι μπροστά σε μια παρέλαση δημίων που περιθάλπουν τα θύματά τους λίγο πριν τα καρατομήσουν. Ή και έπειτα απ’ αυτό. Άλλος μαζεύει ρούχα, άλλος λεφτά, άλλος φάρμακα, άλλος τρόφιμα, αφού πρώτα έγδυσε, ξάφρισε, αρρώστησε και άφησε νηστικό τον αποδέκτη της αλληλεγγύης του. «Όλοι μαζί μπορούμε», «κανείς μόνος του στην κρίση». Γιατί δεν επεδείκνυαν προληπτικά την αλληλεγγύη τους, πριν η κρίση ξεβράσει τα θύματά της στο περιθώριο; Τι είπαν και τι έκαναν όταν περικόπτονταν οι μισθοί, όταν οι συντάξεις έπεφταν στα όρια της πείνας, όταν θερίζονταν τα προνοιακά επιδόματα, και μάλιστα με το ανάθεμα της επαίσχυντης εύνοιας σε «κηφήνες», όταν το ΕΣΥ και τα Ταμεία λεηλατούνταν, όταν η τρόικα πετσόκοβε το ανάπηρο κοινωνικό κράτος κι όταν η μνημονιακή ύφεση πλημμύριζε με λουκέτα και ανέργους τα οικονομικά ερείπια; Σε ποιο μέτρο κοινωνικής καταστροφής λένε «όχι» ακόμη και σήμερα οι πρωταθλητές της φιλανθρωπίας; Το αντίθετο ακριβώς συνέβη και συμβαίνει. Οι φανατικότεροι φιλάνθρωποι είναι οι κάτοχοι του μνημονιακού πρωταθλήματος. Αυτό θα μπορούσε λαϊκά να εκφραστεί και ως εξής: «Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι». Ή «πρώτα μας χέζουν και μετά μας σκουπίζουν».

Σας ακούγεται χυδαίο; Όμως, δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν την αναδιανομή της δυστυχίας των θυμάτων επειδή τους είναι αδιανόητη η αναδιανομή του πλούτου των θυτών; Δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν να οικοδομηθεί στα ερείπια του κοινωνικού κράτους που οι ίδιοι κατεδάφισαν ένα εθελοντικό υποκατάστατό του; Δεν είναι πιο χυδαίο οι χρυσοδάκτυλοι της διαπλοκής και του πλιάτσικου στον κοινωνικό πλούτο να διαγκωνίζονται σε «μαραθώνιους της αλληλεγγύης»;

Η κοινωνία δεν χρειάζεται «ανιματέρ» του ανθρωπισμού, ούτε «σελέμπριτι» του πλούτου και της «γκλαμουριάς» για να αφυπνιστούν τα ανθρωπιστικά ανακλαστικά της. Χρειάζεται μηχανισμούς εξάλειψης της φτώχειας, της ανισότητας και της περιθωριοποίησης. Συζητάει κανείς γι’ αυτό; Όχι. Αλλά, όταν θεωρείται αδιανόητο να μείνει ανεξόφλητος ο ομολογιούχος -κατά κανόνα μέλος του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που ευθύνεται για την εξαθλίωση του φτωχότερου 30%- και αυτονόητο να «κουρευτεί» ο συνταξιούχος των 600 ευρώ, το αποτέλεσμα είναι θα είναι αυξάνονται επικίνδυνα οι επαίτες και αποδέκτες της φιλανθρωπίας. Κι είναι μάλλον απίθανο να εξαγοραστούν η επικινδυνότητα και η σιωπή τους με τα ψίχουλα της επαιτείας.

Αλλά η βιομηχανία της φιλανθρωπίας προτιμά ακριβώς αυτό: να καταστήσει τους ανθρώπους, ακόμη και τους φτωχότερους και δυστυχέστερους, συνενόχους της φτώχειας και της δυστυχίας τους. Να τους πείσει ότι οι αναξιοπαθούντες πλησίον τους είναι θύματα μιας «φυσικής ανισότητας», εξίσου ακατανίκητης με τις θεομηνίες ή τις φυσικές καταστροφές. Έτσι, δεν αγαπούν τον πλησίον τους ως σεαυτόν. Απλώς, τον οικτίρουν και τον απομακρύνουν σε απόσταση ασφαλείας. Τον αντιμετωπίζουν ως απειλή που πρέπει να εξευμενιστεί. Κατ’ ουσίαν τον μισούν γιατί υπάρχει, παρ’ ότι η εξαθλίωση του άλλου είναι προϋπόθεση της δικής τους -υπαρκτής ή φανταστικής- ευδαιμονίας, καθιστώντας τη φιλανθρωπία μια αυθεντική μισανθρωπία.

Να μια ακραία αλλά αυθεντική εκδοχή της μισάνθρωπης φιλανθρωπίας: ο Τζορτζ Σόρος, από τους πλουσιότερους και πιο αδίστακτους κερδοσκόπους στον κόσμο, άμεσα υπεύθυνος εκτεταμένων ανθρωπιστικών καταστροφών που προκάλεσε το παιχνίδι του με τα νομίσματα, τις μετοχές ή τα εμπορεύματα, είναι και «ιδιοκτήτης» ενός από τα μεγαλύτερα δίκτυα «φιλανθρωπίας» στον κόσμο. Αν κάθε χρόνο εκπονεί και κάποιου είδους ισολογισμό των αλληλοαναιρούμενων δράσεών του, με τη φιλοδοξία να ισοσκελίσει τα μεγέθη της καταστροφής και της σωτηρίας, υποθέτω ότι θα τρομάζει κι ο ίδιος με το τερατώδες έλλειμμα στο ισοζύγιο του οίκτου του.


ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

ΠΗΤΣΑΜ: Λαμβάνω την τιμή να συστηθώ: Ιερεμίας Ιωνάθαν Πήτσαμ, της Α. Ε. Πήτσαμ Κόμπανυ. Δουλειά της εταιρείας είναι να ξυπνά στους ανθρώπους τη λύπηση για τον άνθρωπο. Και το δηλώνω ξεκάθαρα… Η επιχείρηση πάει κατά διαόλου. Και σας το λέω εγώ, ο Ιερεμίας Πήτσαμ, που ελέγχω τα δύο τρίτα των ζητιάνων του Λονδίνου και κάτι ξέρω από ανθρώπινο οίκτο. Τι συγκινεί λοιπόν σήμερα τον άνθρωπο; Τίποτα. Γιατί και το πιο μαύρο χάλι, άντε και το συνηθίσει ο άλλος, δεν του λέει τίποτε. Κανένας δεν λυπάται κανέναν. Γίναμε αναίσθητοι και, μη σας κακοφανεί, γίναμε και γουρούνια. Βλέπεις στη γωνία έναν ωραίο γερό άνδρα με στρατιωτικό αμπέχονο και κομμένο το δεξί του χέρι, τρομάζεις, σαστίζεις, βγάζεις και του δίνεις τρία σελίνια. Τη δεύτερη φορά να σου πάλι ο κουλός στη γωνία του δρόμου, βγάζεις και του ακουμπάς δύο σελίνια. Άντε και βρεθεί ο κουλός μπροστά σου για τρίτη φορά, σου τη δίνει και τον καρφώνεις στον μπασκίνα της γειτονιάς. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ταμπέλες (πιάνει από το ράφι μια ταμπέλα και τη δείχνει στο κοινό). ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ. Ωραία κουβέντα, ωραία ταμπέλα, τι να την κάνεις που ξέφτισε σε δύο βδομάδες. Άλλη ταμπέλα: ΑΓΑΠΑ ΜΕ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ. Καλό, ε; Δύσκολο να το πιάσεις, αλλά όμορφο. Δούλεψε πάνω από δύο μήνες, αλλά πάει κι αυτό, ξέφτισε… Τελειώνουνε κι οι όμορφες κουβέντες, τι νομίζεις; Ο κόσμος άλλαξε, θέλει καινούργια πράγματα.


Μπέρτολντ Μπρεχτ, «Η όπερα της πεντάρας»


Επενδυτής, 21/12/2012

Συνέχεια...

Κείμενο συλληφθέντων της Villa Amalias μέσα απο την ΓΑΔΑ

Posted: by παντιγέρα in
1
Η Κατάληψη Villa Amalias εδώ και 23 χρόνια αποτελεί έναν ανοιχτό πολιτικό πολιτιστικό και κοινωνικό χώρο, καθώς και στεγαστική κολεκτίβα. Όλα αυτά τα χρόνια σε αυτή δραστηριοποιούνται πολλές ομάδες όπως: θεατρική ομάδα, συναυλιακή ομάδα, studio, ομάδα βιτρώ, παιδικό στέκι, ομάδα χορού, γυμναστικής, ξένων γλωσσών, Η/Υ, τυπογραφική κολλεκτίβα, ομάδα προβολών,δανειστική βιβλιοθήκη, ανταλακτήριο δισκων και cd και επίσης έχουν φιλοξενηθεί πολιτικές και πολίτιστικές εκδηλώσεις άλλων ομάδων. Επιπλέον, η Κατάληψη Villa Amalias, πέραν των εσωτερικών δραστηριοτήτων έχει συμβάλει στην επίλυση προβλημάτων της γειτονιάς, συμμετεχοντας τόσο στη συνέλευση κατοίκων πλατείας Βικτωρίας, όσο και πραγματοποιωντας ανοιχτές και εξωστρεφείς δράσεις στην περιοχή, όπως μικροφωνικές παρεμβάσεις,χαριστικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες και παιδικές εκδηλώσεις στην πλατεία.

Όλα αυτα τα 23 χρόνια, η Καταληψη Villa Amalias, μέσα από την πολύμορφη σύνθεση των υποκειμένων και των ομάδων που την απαρτίζουν έχει διαμορφώσει πολιτικά χαρακτηριστικά εξίσου πολύπλευρα, που πηγάζουν απο το ευρύτερο κίνημα των καταλήψεων, απο τον Αναρχικό και Αντιεξουσιαστικό χώρο και απο το κίνημα του ταξικού και εργατικού ανταγωνισμού. Χαρακτηριστικα τα οποία εχουν αποκτήσει υλική υποσταση μέσα απο τη συνδιοργάνωση και συμμετοχή σε πορείες, παρέμβασεις και κινητοποιησεις, που αφορούν σε εργατικούς, αντιφασιστικους-αντιρατσιστικούς αγωνες, αλληλεγγύη σε διοκώμενες καταλήψεις, στους μεταναστες΄και σε διοκωμενους συντρόφους, σε φοιτητικούς και μαθητικους αγώνες καθως και για την επανοικιοποιηση ανοιχτών δημοσιων χώρων.

Το κτίριο της Κατάληψης ήταν εγκαταλελλειμενο απο το 1973 και σε άθλια κατάσταση. Απο το '90 που καταλήφθηκε, ζει και συντηρειται απο την οικονομική συνεισφορά και την προσωπική εργασία τόσο των ίδιων των καταληψιών όσο και όλων των αλληλέγγυων συντρόφων.
Ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης του κτιρίου, δήμος αθηναίων, ο οποίος είναι κάτοχος τεράστιας ακίνητης περιουσίας, καθώς και ο οργανισμός σχολικών κτηρίων ειναι γνωστοί για υποθέσεις απαλλοτριώσεων ιδιωτικής περιουσίας και παράνομων αποχαρακτηρισμών, με αποκορύφωμα την περίπτωση του μεγαθηριου κτιρίου Χαραγκιώνη στη συμβολή των οδών 3ης Σεπτεμβρίου και Ιουλιανοώ, που εν μια νυκτί, απο οικόπεδο με σκοπο την ανέγερση σχολικού κτηρίου μετατράπηκε σε εμπορικό κέντρο.

Σε αντιθεση με αυτούς, που βλέπουν κτήρια και χώρους ως ενα ακόμη τρόπο κερδοσκοπίας, η Κατάληψη Villa Amalias και η δράση της είναι ένα έμπρακτο παράδειγμα του προτάγματός της για τη δημιουργία ελεύθερων κοινωνικών χώρων, αντιθετικών προς κάθε ειδους οικονομική εκμεταλευση, βασιζομενοι σε αντιεραρχικές, αυτοοργανωμένες, αλληλέγγυες και οριζόντιες δομές, σεβόμενοι τον άνθρωπο και στηρίζοντας πάντα τους απο κατω της ταξικής πυραμίδας, των οποίων κομματι αποτελούμε και εμείς.
Για αυτό και η συντηρηση του κτηρίου, όπως προαναφερθηκε, γίνεται από τους καταληψίες και τους αλληλέγγυους, ιδίως τα τελευταία 4 χρονια έπειτα από τις δύο δολοφονικές εμπρηστικές επιθέσεις που δέχτηκε η Κατάληψη από παρακρατικούς έμισθους ή μη. Οι συγκεκριμενες επιθέσεις προκάλεσαν μεγαλες υλικές φθορες που δεν αποτέλεσαν όμως εμπόδιο στο να συνεχίσει η Villa τη δράση της ως εγχείρημα, αλλά αντιθέτως ενδυνάμωσαν το ηθικό των ανθρώπων που την απαρτίζουν και με τη βοήθεια όλων των συντρόφων ανακαινίστηκε η προσοψη του κτηρίου από την οδό Χέυδεν και ξεκίνησε η αποκατάσταση και η περαιτέρω βελτιωση εσωτερικά του κτηρίου με τη συμβουλευτική βοήθεια αρχιτεκτόνων και πολιτικών μηχανικών.

Οι συνεχόμενες επιθέσεις δεν ειναι οι μόνες που εχει δεχτεί το εγχείρημα, ολα αυτά τα χρόνια. Η Villa και λόγω της τοπογραφικής της θεσης αλλα και λόγω των αξιακών και πολιτικών της χαρακτηριστικών, έχει βρεθεί πολλες φορές στο στόχαστρο επιθέσεων απο το κράτος και το παρακράτος. Σε όλες τις επιθέσεις απαντούσαμε πάντα με το λογο μας, δημοσιοποιώντας τα γεγονοτα και προπαγανδιζοντας τις θέσεις και τις αρχές μας μέσα από ανοιχτές κοινωνικές παρεμβασεις.

Στις 20/12/12 και ώρα 7.00 πμ, εισέβαλαν στην Κατάληψη άντρες της κρατικής ασφάλειας με το πρόσχημα της διενέργειας έρευνας "περι ναρκωτικών" και "εκρηκτικών υλών" κατόπιν μιας δήθεν ανώνυμης καταγγελιας και συνέλλαβαν 8 άτομα που βρίσκονταν εντός της Κατάληψης, εκ των οποίων οι τρεις ηταν φιλοξενούμενοι.Απο την Κατάληψη κατασχέθκαν αντικείμενα τα οποια η κρατική ασφάλεια χρησιμοποίησε ως πειστήρια για την κατασκευή κατηγοριών πλημμεληματικού και κακουργηματικού χαρακτηρα, κατηγορίες τις οποιες δεν αποδεχόμαστε. Πόσο μάλλον όταν η κακουργηματική μας πράξη στηριζεται σε κενές φυαλες μπύρας και σε ελάχιστη ποσότητα πετρελαίου που βρέθηκε διπλα σε σομπα.

Για εμάς, αποτελει σαφή πολιτική επιλογή του κράτους αυτή η κινηση. Σε καιρο οικονομικής και συστημικής κρισης, το κράτος εξαπολύει επιθεση προς πασα κατευθυνση υποβαθμίζοντας τη ζωή των απο κάτω και προσπαθώντας να εξαφανίσει κάθε πυρήνα αντίστασης και δημιουργίας αρνήσεων. Είτε αυτο μεταφράζεται σε καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων ειτε στην προπαγάνδιση ρατσιστικων ιδεωδων που προαγουν τον κοινωνικό εκφασισμό ειτε στη δημιουργια συνθηκών ανασφαλειας με σκοπο την αποδοχή της διαρκους επιτηρησης των ζωών μας, ειτε στη διωξη και σπίλωση πολιτικών χώρων και υποκειμενων αντιτιθεμενων σε όλα αυτά.

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ
ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ

ΤΟ ΕΙΠΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΜΕ:
"ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΠΑΛΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΡΜΑ..."

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ (ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ)

22/12/12
Οι συλληφθέντες της Villa Amalias

Συνέχεια...
0
Παράλληλα με τις ρατσιστικές επιχειρήσεις υπό την ονομασία “ξένιος Ζευς”, ένα πλήθος δημοσιευμάτων κατέκλυσε το διαδίκτυο σχετικά με τα εμβάσματα των μεταναστών προς τις χώρες τους και την δήθεν “αιμορραγία” που προκαλούν στην ελληνική οικονομία, την ώρα μάλιστα που ο “χειμαζόμενος” ελληνικός λαός έχει υποστεί τα πάνδεινα εξαιτίας του μνημονίου. Είναι προφανής ο στόχος των αλλεπάλληλων αναδημοσιεύσεων αυτής της είδησης, από εθνικόφρονα κυρίως μπλοκ αλλά και από εφημερίδες που κάνουν πλάτες σε αυτού τους είδους την “πληροφόρηση”. Οι αναδημοσιεύσεις συνεχίζονται μέχρι και τώρα και φυσικά από τη ροή της πληροφορίας δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι βουλευτές της χρυσής αυγής. Ο Παναγιώταρος για παράδειγμα σήκωσε την “αποκαλυπτική” είδηση μόλις στις 11/9 υπό τον τίτλο “Πάνω από 28 δις ευρώ μας στοιχίζουν οι λαθρομετανάστες!!!! Δεν θα σας το πουν ποτέ τα ΜΜΕ”
 
Ορίστε πως συμβαίνει αυτό, σύμφωνα πάντα με τα σχετικά copy-paste δημοσιεύματα: 


“-7 δισ. ευρώ μας κοστίζει η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των λαθρομεταναστών. – 12 δισ. ευρώ υπολογίζεται ότι είναι το συνάλλαγμα που διαρρέει από την Ελλάδα προς τις χώρες καταγωγής των μεταναστών. (Στοιχεία από Τράπεζα της Ελλάδας)- Σε αδρές γραμμές έχουν φύγει πάνω από 300 Δις. τα τελευταία 15 έτη. – 9 δισ. ευρώ ετησίως υπολογίζεται ότι είναι το ύψος των διαφυγόντων φόρων και ασφαλιστικών εισφορών από το παραεμπόριο το οποίο ασκείται σχεδόν αποκλειστικά από μετανάστες παράνομους και μη. (Στοιχεία από Υπουργείο Ανάπτυξης) Έτσι μόνο το άμεσο οικονομικό κόστος της υπόθεσης λαθρομετανάστευση ανέρχεται ετησίως στο αστρονομικό ποσό των 28 δις ευρώ (τουλάχιστον 13% του ΑΕΠ !!!!!). Το έμμεσο οικονομικό κόστος (πχ. αυξημένες ανάγκες φύλαξης των συνόρων) δεν μπορεί να υπολογιστεί. Την ίδια στιγμή βάσει στοιχείων της ΕΛ.ΣΤΑΤ (Ελληνική Στατιστική Αρχή) το έλλειμμα του προϋπολογισμού για το 2012 υπολογίζεται στα 24,5 δις ευρώ. Προσοχή μιλάμε για το συνολικό έλλειμμα συμπεριλαμβανομένων τόκων και χρεολυσίων και όχι για το πρωτογενές έλλειμμα.”

Ανάλογη ερώτηση “για το υπέρογκο το κόστος της λαθρομετανάστευσης για την οικονομία της χώρας” υπέβαλε στους υπουργούς δημοσίας τάξης, οικονομικών και υγείας ο βουλευτής της χα Χρήστος Παππάς στις 13 Αυγούστου.
Αναζητώντας κανείς την πηγή της “είδησης” αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα πλυντήριο ξεπλύματος ψευδών πληροφοριών. Η πηγή χάνεται στα άδυτα του διαδικτύου. Σε διάφορες παραλλαγές της είδησης τα νούμερα αλλάζουν: Υπό τον τίτλο “6,5 δισ. κοστίζει η περίθαλψη των λαθρο-εποίκων” μαθαίνουμε από εκατοντάδες ιστοσελίδες τον Ιούνιο ότι:
“Δεν θα είχε κοπεί καμία σύνταξη, κανένας, μισθός, τα σχολεία και τα νοσοκομεία θα λειτουργούσαν κανονικά και ούτε θα υπήρχε πρόβλημα με τα φάρμακα που έχουν πληρωμένα με κρατήσεις μιάς ζωής οι Έλληνες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι”.
 
Εδώ ξεκαθαρίζεται το πράγμα εντελώς. Για το μνημόνιο και τις δραματικές συνέπειες που έχει για τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών κυρίως εργαζομένων και νέων αλλά και της πλειοψηφίας των μικροαστικών στρωμάτων αποκλειστικός υπεύθυνος είναι οι μετανάστες. Τα φασιστοειδή μετά από μια περιπλάνηση από τους τοκογλύφους, στους μασόνους, τους εβραίους, τους γερμανούς και τους 300 της βουλής κατέληξαν στους “λαθροέποικους”. Κατάλαβες ελληνάρα. Αν τους διώξεις θα μπορείς να αποπληρώσεις σιγά-σιγά τις υποχρεώσεις σου στους πιστωτές της χώρας. 28 δις κάθε χρόνο δεν είναι και λίγα. Σε 10 χρονάκια έχουμε καθαρίσει και χωρίς να αναγκαστούμε να μειώσουμε μισθούς, συντάξεις, σχολεία και νοσοκομεία. Έχουμε και λέμε σύμφωνα με αυτό το ρεπορτάζ: 


” 2.700.000.000€ στοιχίζουν στο κράτος κάθε χρόνο τα νοσήλια των ανασφάλιστων λαθρομεταναστών.. Εάν συνυπολογιστούν και οι επισκέψεις στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων το κόστος ανεβαίνει στα 5-6,5δις (δηλώσεις του Λοβέρδου). ΕΛΛΗΝΑ διαλέγεις, αν θέλεις να έχεις φαρμακοθεραπευτική περίθαλψη, εσύ, το παιδί σου και οι γονείς σου, πρέπει να σταματήσεις να περιθάλπεις τζάμπα τους λαθρομετανάστες… Κόβεις τις μαλακίες και τις κουλτουριάρικες ιδέες και διαλέγεις αν θες να πληρώνεις εκτός από τα δικά σου (φάρμακα) και τα (φάρμακα) των λαθρομεταναστών …”
 
Κατάλαβες “έλληνα”. Άμα δεν κατάλαβες διάβασε και τη συνέχεια και στο καπάκι βγες και κοπάνα κανένα “πακιστάνι”: 


“17.000.000.000€ -22.000.000.000€ είναι το συνάλλαγμα που φεύγει από την χώρα μας και πηγαίνει στις χώρες των λαθρομεταναστών… Πρέπει να διαλέξουμε αν προτιμάμε να ζήσουμε εμείς αξιοπρεπώς στην χώρα μας ή να πεινάσουμε για να τρώνε οι κάθε είδους πακιστανοί…”
 
Εδώ το συνάλλαγμα απογειώνεται. Από τα 12 δις καταλήγουμε στα 22 δις. Η προτροπή “να πεινάσουμε ή να ζούμε αξιοπρεπώς” ακούγεται λογική. Υπάρχει όμως και συνέχεια: 


“1.500.000.000€ στοιχίζει η παρανομία των λαθρομεταναστών στην χώρα μας (αυτά τα στοιχεία δίνει το υπουργείο Δ/Τ, μόνο για την επιπλέον αστυνόμευση)… 7.500.000.000€ είναι τα έσοδα από το παραεμπόριο των λαθρομεταναστών… Αν συνυπολογίσουμε και τα μαγαζιά που κλείνουν, τα ποσά που χάνει το κράτος είναι ανυπολόγιστα.” 

Αν προσθέσουμε τα νούμερα φτάνουμε στα 32 δις. Απίστευτα πράγματα.
Η φιλολογία για το πόσο κοστίζουν οι “λαθρο”μετανάστες δεν είναι καινούργια. Στο βίντεο αυτό  ο πρώην βουλευτής του ΛΑΟΣ Βελόπουλος υπολογίζει το Δεκέμβρη του 2009 σε 12 ΔΙΣ την εκροή συναλλάγματος από τους αλλοδαπούς. Μάλιστα 12 δις κι αυτός. Οι εθνοπρεπείς καθώς φαίνεται έχουν ένα κόλλημα με τα 12δις εκροή συναλλάγματος πριν ακόμα το μνημόνιο. Μάλιστα για να δώσουν όπως θα είδατε και μια αίσθηση επιστημονικότητας στα παραμύθια τους ισχυρίζονται ότι το νούμερο αυτό το δίνει η Τράπεζα Ελλάδας. Τα 6-7 δις για νοσοκομεία φάρμακα τα επιβεβαιώνει ο Λοβέρδος και τα περί παραεμπορίου το υπουργείο ανάπτυξης, ενώ τα περί χρεολυσίων η Ελλ.Στατ. Ας τα πιάσουμε όλα αυτά με τη σειρά.

“Εκροή συναλλάγματος”


Όποιος θέλει να μάθει ακριβώς τα μεταναστευτικά εμβάσματα δεν έχει παρά να κοιτάξει τους
σχετικούς πίνακες του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Φανταζόμαστε ότι οι κουφιοκέφαλοι εθνομπλοκερς δεν θα έχουν αντίρρηση περί αυτού μιας και οι ίδιοι δέχονται την Τράπεζα Ελλάδας ως πηγή της αποκαλυπτικής τους πληροφορίας. Αντιλαμβανόμαστε βεβαίως ότι πολλοί εξ αυτών είναι παντελώς κρετίνοι και δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών αλλά αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Σύμφωνα λοιπόν με την Τράπεζα Ελλάδας τα μεταναστευτικά εμβάσματα που περιλαμβάνονται στο λογαριασμό Ι.Δ.2. “Λοιποί τομείς” δείχνουν αναλυτικά ότι τα εν λόγω ποσά δεν ξεπερνάνε για την 12ετία 2000-2011 τα 11,4 δις. Κατά μέσο όρο 950 εκ το χρόνο. Για φέτος η εκτίμηση είναι ότι θα πέσει κοντά στο 1δις από 1,38 το 2011 δεδομένου ότι στο 1ο εξάμηνο έχουμε ήδη μια μείωση σε σχέση με το περσινό 25%. Σύμφωνα τώρα με την Eurostat η εκροή χρημάτων από τους μετανάστες προς τις χώρες τους είναι ακόμα μικρότερη από τα ποσά που εμφανίζονται στον πίνακα. Έτσι το 2009 έφυγαν 908 εκ και το 2010 1.081 εκ. προς χώρες εντός και εκτός Ε.Ε. Καταλαβαίνει κανείς ότι στα ποσά αυτά περιλαμβάνονται και εμβάσματα ελλήνων προς το εξωτερικό ενδεχομένως προς φοιτητές που σπουδάζουν στο εξωτερικό ή και κατοίκων της Ε.Ε. ή των ΗΠΑ προς τις χώρες τους. Τα στοιχεία αυτά δημοσιεύονται σε ιστοσελίδες ξενοφοβικού προσανατολισμού, που όμως με τα copy paste έχουν χάσει τον μπούσουλα.





2000
2001
2002
2003
2004
2005
2006
2007
2008
2009
2010
2011
Ι.Δ (I.Δ.1 – I.Δ.2)
3.553,3
3.856,9
3.822,0
3.848,7
3.629,0
3.100,4
3.399,9
1.591,1
2.758,6
1.292,6
198,9
560,8
I.Δ.1 Εισπράξεις
5.736,8
6.342,5
5.978,1
6.424,9
6.356,0
6.876,4
6.847,4
6.608,1
6.882,7
5.380,7
4.654,3
4.435,0

Γενική Κυβέρνηση
3.126,0
3.797,5
3.808,9
4.147,6
4.080,3
4.615,5
4.462,4
4.361,2
4.678,8
3.527,9
3.188,5
3.254,9

Λοιποί τομείς
2.610,6
2.544,8
2.169,3
2.277,3
2.275,7
2.261,0
2.385,0
2.246,9
2.203,9
1.852,8
1.465,8
1.180,1
I.Δ.2 Πληρωμές
2.183,3
2.485,5
2.156,2
2.576,2
2.727,0
3.776,0
3.447,5
5.017,0
4.124,1
4.088,1
4.455,4
3.874,2

Γενική Κυβέρνηση
1.568,9
1.866,6
1.663,7
2.153,8
2.216,8
2.921,4
2.472,7
3.825,4
2.717,6
2.679,6
2.860,4
2.485,4

Λοιποί τομείς
614,4
618,9
492,3
422,4
510,3
854,6
974,8
1.191,6
1.406,4
1.408,5
1.595,0
1.388,8

Σε
άλλα δημοσιεύματα διαβάζουμε:

“Τα τελευταία δύο χρόνια η Ελλάδα μετατράπηκε από χώρα προσέλκυσης εμβασμάτων σε χώρα αποστολής χρημάτων, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο αρμόδιος επίτροπος Αλγκίρντα Σεμετά. Ο κοινοτικός επίτροπος απαντώντας σε ερώτηση του ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Γιώργου Παπανικολάου, αναφέρει μεταξύ άλλων, ότι το 2010 οι εκροές των μεταναστευτικών εμβασμάτων από την Ελλάδα εκτιμάται ότι έφθασαν τα 2,065 δισ. ευρώ. Από αυτά, 984 εκ. ευρώ κατευθύνθηκαν προς άλλα κράτη μέλη της ΕΕ, 514 εκ. κατευθύνθηκαν προς τη γειτονική Αλβανία, περίπου 190 εκ. στο Ισραήλ και 103 εκ. στη Γεωργία. Από την άλλη πλευρά, στην Ελλάδα ήλθαν μέσω εμβασμάτων περίπου 1,34 δισ. ευρώ και συγκεκριμένα 441εκ. ευρώ από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, 339 εκ. από τις ΗΠΑ, 236 εκ. από τη Γερμανία και 221 εκ. από το Βέλγιο”. 

Βεβαίως τα 2 δις εκροή που δίνει ο επίτροπος διαφέρει από τα στοιχεία της Τράπεζας Ελλάδας (ενδεχομένως πρόκειται για διαφορετική λογιστική καταγραφή) όμως δίνει μια πιο καθαρή εικόνα για τον τόπο προορισμού αυτών των χρημάτων. Έτσι 514εκ καταλήγουν στην Αλβανία και συνολικά 984 εκ σε χώρες εκτός ΕΕ.
Σύμφωνα με ερώτηση που είχε κάνει στη Βουλή ο πρώην βουλευτής του ΛΑΟΣ Ηλίας Πολατίδης προς τον Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών, σχετικά με αποστολές χρημάτων στο εξωτερικό η απάντηση που έλαβε για το 2007 ήταν η εξής:


“Σύμφωνα λοιπόν με την Τράπεζα της Ελλάδος, η μεταφορά κεφαλαίων στο εξωτερικό διενεργείται από τις τράπεζες και από εταιρείες ταχυμεταφορών, εποπτευόμενες όμως από την Τράπεζα της Ελλάδος. Η μεταφορά κεφαλαίων από τις τράπεζες διενεργείται σύμφωνα με τις διατάξεις που αποσκοπούν στον έλεγχο της προέλευσης των χρημάτων από εγκληματικές δραστηριότητες.Το σύνολο των μεταναστευτικών εμβασμάτων στο εξωτερικό το έτος 2006 ήταν 770.000.000 ευρώ.  Τα μέσω των εταιρειών ταχυμεταφορών αποστελλόμενα ποσά γίνονται με μεσολάβηση της Τράπεζας και τα σχετικά ποσά περιλαμβάνονται στο ως άνω ποσό των μεταναστευτικών εμβασμάτων.

Το θεσμικό πλαίσιο της εποπτείας των συγκεκριμένων εταιρειών καθορίζεται πρώτον, με το ν.3148/2003 και την πράξη 2536/2004 του Διοικητού της Τράπεζας της Ελλάδος όσον αφορά την επάρκεια της τεχνικοοικονομικής δομής των εταιρειών, δηλαδή το λογιστικό σύστημα, το σύστημα πληροφορικής, το σύστημα εσωτερικού ελέγχου και το ελάχιστο ποσό των ιδίων κεφαλαίων που είναι 150.000 ευρώ και δεύτερον, με την πράξη 2577/2006 του Διοικητού της Τραπέζης Ελλάδος ως προς την εποπτεία των διαδικασιών πρόληψης του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος και χρηματοδότησης της τρομοκρατίας.

Οι εποπτευόμενες από την Τράπεζα της Ελλάδος εταιρείες παροχής υπηρεσιών διαμεσολάβησης στην μεταφορά κεφαλαίων ανέρχονται σε δώδεκα και διαθέτουν περίπου 2150 σημεία παροχής υπηρεσιών ανά την Ελλάδα. Από αυτά έχουν αφαιρεθεί τα υποκαταστήματα των τραπεζών πρακτόρων τους, τα οποία και γνωστοποιούνται στην Τράπεζα της Ελλάδος. Το
έτος 2006 η συνολική αξία των κεφαλαίων, που απεστάλησαν στο εξωτερικό με τη διαμεσολάβησή τους, ανήλθαν στο ποσό των 588. 929.195 ευρώ, το δε μέσο ποσό εξερχόμενου εμβάσματος στα 405 ευρώ“. (ΣΥΝΟΔΟΣ Α΄ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΛΘ΄, Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007, ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ)

Όπως βλέπουμε τα ποσά είναι μικρότερα από αυτά που δίνει η Τράπεζα Ελλάδας για τις ίδιες χρονιές. Επίσης δίνονται και διευκρινήσεις για τον τρόπο που μεταφέρονται τα ποσά αυτά από τις μεταφορικές εταιρίες, ταχυδρομεία και τράπεζες, που όλες βρίσκονται κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο της τράπεζας Ελλάδας. Αυτά για όσους ισχυριστούν ότι τα κανάλια μεταφοράς χρημάτων είναι ανεξέλεγκτα. Επιπλέον μαθαίνουμε ότι το μέσο ποσό εξερχόμενου εμβάσματος είναι 405 ευρώ, που σημαίνει ότι ακόμα και για μικροποσά οι μετανάστες προτιμούν το έμβασμα παρά άλλους τρόπους μεταφοράς που ενδεχομένως θα έβαζαν σε κίνδυνο την αποστολή τους.

Δεν χρειάζεται να γίνει κανείς περισσότερο κουραστικός πάνω στο θέμα. Είναι σαφές ότι τα ρατσιστικά παραμύθια ξεπερνούν κάθε φαντασία. Επιπροσθέτως για να ευσταθεί ο εξωφρενικός ισχυρισμός των 12 ή ακόμα και 22 δις σε εμβάσματα, θα έπρεπε κάθε μετανάστης να στέλνει στη χώρα 12 με 22 χιλ ευρώ το χρόνο, κι αυτά μόνο αν υποθέσουμε ότι από το 1εκατομμύριο μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα εργάζονται όλοι ανεξαιρέτως ακόμα και τα νεογέννητα και φυσικά με μηδενική ανεργία. Επίσης θα πρέπει για να στέλνουν αυτά τα ποσά να βγάζουν επιπλέον 6000 ευρώ έκαστος προκειμένου να καλύψουν και τις καθημερινές τους ανάγκες, εκτός αν υποθέσουμε ότι δεν τρωνε και δεν πληρώνουν καμία υποχρέωση. Επομένως θα πρέπει τα ετήσια εισοδήματά τους να ξεπερνάνε τα 18000 ως 28000 αναλόγως. Αν τώρα σκεφτούμε ότι μεταξύ των μεταναστών ζουν 180000 παιδιά κάτω των 18 ετών και ότι πλήττονται εξίσου από την ανεργία και τέλος ένα μέρος τους κυρίως νοικοκυρές δεν περιλαμβάνεται στο εργατικό δυναμικό τότε ο ενεργός απασχολούμενος οικονομικά πληθυσμός θα πρέπει να μην ξεπερνά τις 500χιλ. Ως εκ τούτου καθένας από αυτούς θα πρέπει να στέλνει στις χώρες του από 24000 μέχρι και 44000 ευρώ ετησίως και προφανώς να κερδίζει από 35000 μέχρι 55000 ευρώ έκαστος. Είναι προφανές λοιπόν ότι
οι μετανάστες αποτελούν τη νέα άρχουσα τάξη της Ελλάδας. Είναι πάμπλουτοι, λυμαίνονται τη χώρα κανονικά και μεις δεν έχουμε να φαμε.


Ναι αλλά πόσοι είναι;

Φυσικά οι φασίστες και όσοι αρέσκονται να παπαγαλίζουν τις αηδίες τους μπορούν να ισχυριστούν εδώ ότι οι μετανάστες δεν είναι 1εκ αλλά 3εκατομμύρια. Αν ψάξει κανείς τα φασιστοσαϊντ θα πέσει πάνω σε ένα όργιο φημών γύρω από τον πληθυσμό των “λαθροεισβολαίων”. Δυστυχώς ελλείψει μια συστηματικής απάντησης από την αριστερά οι φήμες αυτές αποτελούν τον κυρίαρχο μύθο γύρω από το μέγεθος των “μεταναστευτικών κυμάτων που κατακλύζουν καθημερινά τη χώρα”. Στην πραγματικότητα οι μετανάστες δεν ξεπερνούν το 1 εκ . Από αυτούς περισσότεροι από τους μισούς έχουν άδεια παραμονής ενώ οι υπόλοιποι είτε την έχασαν, είτε μπήκαν στη χώρα μετά το 2004 οπότε και δεν υπάρχει καμία διαδικασία να νομιμοποιηθούν παρά μόνο να διεκδικήσουν πολιτικό άσυλο, που ως γνωστόν δεν δίνεται σχεδόν σε κανέναν.

Γύρω από τον αριθμό αυτόν υπάρχουν δύο δεδομένα. α) η
απογραφή του 2001 που κατέγραψε 762191 αλλοδαπούς από τους οποίους οι 70000 ήταν κάτοικοι ΕΕ και ΗΠΑ σε σύνολο 10.934.097 πληθυσμού. β) Στην απογραφή του 2011 ο μόνιμος πληθυσμός στη χώρα μετρήθηκε στα 10.787.690 εκ των οποίων 9903268 με ελληνική υπηκοότητα. Από αυτά τα νούμερα προκύπτει ότι οι αλλοδαποί στην Ελλάδα είναι 884.422. Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι “παράνομοι” δεν μετρήθηκαν. Γι’ αυτό όμως καλύτερα να ρωτήσει τους 50 χιλιάδες απογραφείς. Όποιος δούλεψε στην απογραφή ξέρει ότι σε κάθε πολυκατοικία που έμπαινε υπήρχαν πάντα πρόθυμοι γείτονες, ιδιοκτήτες και διαχειριστές που έδιναν πλήρη κατάλογο όλων των ενοίκων, εκπληρώνοντας εξ ολόκληρου τα εθνικά τους καθήκοντα και το πάνδημο αίτημα για καταγραφή όλων των “παρανόμων” που έχουν εισέλθει στη χώρα, περιμένοντας πώς και πώς τα τελικά αποτελέσματα. Ακόμα κι αν κάποιος “λαθραίος” ήθελε να ξεφύγει, δεν θα τα κατάφερνε. Ο απογραφέας θα τον κατέγραφε έστω και ως “Σύριο, πακιστανό, μαροκινό ή σομαλό που μένει μαζί με άλλους 3 στο υπόγειο, οδός τάδε, δήμος τάδε τομέας ταδε” κοκ. Να είναι σίγουροι όσοι αναρωτιούνται ότι οι πάντες έχουν καταγραφεί, ακόμα και οι έλληνες που επίσης κάποιοι αρνιόντουσαν να ανοίξουν την πόρτα και να απαντήσουν στις ερωτήσεις του απογραφέα. Απαντήσεις που ως γνωστόν δεν προϋπέθεταν την επίδειξη ταυτοτήτων, διαβατηρίων, ούτε άλλων εγγράφων. Μάλιστα οι μετανάστες ήταν πολύ πιο πρόθυμοι να δείξουν τα διαβατήρια τους στους απογραφείς για να γράψου σωστά τα ονόματα, από κάτι έλληνες που θολωμένοι από τα 666, τις ηλεκτρονικές ταυτότητες και τους μασόνους ήταν εντελώς επιφυλακτικοί για το αν τα ερωτηματολόγια θα καταλήξουν στα αρχεία της μοσάντ ή της ελληνικής Στατιστικής Αρχής . Βεβαίως η στατιστική υπηρεσία μετά από έρευνα πεδίου που έκανε στο 0,5% των νοικοκυριών διαπίστωσε συνέπεια των απαντήσεων και των σε ποσοστό 97%. Όσον αφορά το μέγεθος στις επόμενες εβδομάδες θα δοθούν τα τελικά νούμερα για τον μόνιμο πληθυσμό. Η απόκλιση όμως δεν θα είναι σημαντική. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και αν ένα 10% κατάφερε να “κρυφτεί” οι μετανάστες πάλι δεν ξεπερνούν το 1 εκ.


Σύμφωνα με τη Eurostat, 900.000 μετανάστες ζούσαν το 2009 στην Ελλάδα καταλαμβάνοντας το 8,1% του πληθυσμού. Συγκεκριμένα 577.000 προέρχονται από την Αλβανία, 22.300 είναι Ουκρανοί, 17.200 Γεωργιανοί, 16.200 Πακιστανοί και 13.900 Αιγύπτιοι. Σύμφωνα επίσης με την Eurostat η καθαρή εισροή μεταναστών από το 2001 ήταν 358.940. Η καθαρή εισροή προκύπτει αν αφαιρέσει κανείς από αυτούς που μπήκαν μέσα στη δεκαετία αυτούς που έφυγαν. Αν προσθέσουμε σ’ αυτό τους 762191 της απογραφής του 2001 βγαίνει ένα σύνολο 1.120 χιλιάδες. Αλλά αυτό είναι και ένα απόλυτο όριο. Από κει και πέρα μιλάμε μόνο για φανταστικά νούμερα, που διαδίδουν χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχεία τα κάθε είδους ρατσιστικά πρακτορεία, όπως για παράδειγμα ότι οι Πακιστανοί είναι 1,5 εκ. ενώ στην πραγματικότητα δεν ξεπερνούν τις 20-30 χιλιάδες. Το 2011, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Eurostat, στην Ελλάδα ζούσαν 956.000 αλλοδαποί ή 8,5% του συνολικού πληθυσμού, ενώ ο αριθμός αυτός έφτανε το 1,255 εκατομμύρια άτομα ή 11,1% του πληθυσμού, όταν υπολογίζονταν οι κάτοικοι που έχουν γεννηθεί σε άλλη χώρα.
Από τον μεγάλο αυτό αριθμό αλλοδαπών, μικρό μόνο ποσοστό είναι πολίτης μίας χώρας της ΕΕ των 27 (153.000 ή 1,4% του πληθυσμού), ή έχει γεννηθεί στην Ευρώπη (317.100 ή 2,8%). Η συντριπτική πλειοψηφία είναι πολίτες εκτός ΕΕ (803.000 ή 7,1%) και έχουν γεννηθεί σε κάποια τρίτη χώρα (938.100 ή 8,3%). Πηγή


Τέλος να υπενθυμίσουμε δύο σημαντικές έρευνες που έγιναν πριν 3 χρόνια. Η μία του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής
και η δεύτερη του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος “Κλαντεστίνο”. Και στις δύο οι μετανάστες χωρίς χαρτιά υπολογίζονται γύρω στις 200 χιλιάδες σε ένα σύνολο 800 χιλ μεταναστών το 2009. Εδώ σχετικό άρθρο. 


Οι ρατσιστές υπολογίζουν ότι οι μετανάστες επιβαρύνουν το σύστημα υγείας με 7 δις το χρόνο. Γι’ αυτό μάλιστα επικαλούνται δηλώσεις του ανεκδιήγητου Λοβέρδου. Εδώ συναντιούνται όλοι οι ψεύτες. Ο ένας επικαλείται τον άλλον. Άσχετα αν η πηγή της πληροφορίας πρέπει να κρεμαστεί στο Γουδί μαζί με τους “300 της βουλής”. Άσχετα αν είναι ή έστω ήταν σύντροφος του “Τζέφρι”, μασόνος, εβραίος, ανθέλληνας, αν έχει κουβαλήσει εδώ τους πακιστανούς. Όλα αυτά προς τα παρόν τα ξεχνάμε. Ο Λοβέρδος δίνει τροφή στο ρατσιστικό παραλήρημα και οι φασίστες το ανταποδίδουν, στον αξιόπιστο πλέον συνομιλητή τους. ¨όμως για να είμαστε δίκαιοι με το Λοβέρδο όσο κι αν ψάξαμε δεν βρήκαμε πουθενά να έχει μιλήσει για 7 δις. Ο Λοβέρδος έχει κάνει εμετικές δηλώσεις για τους μετανάστες. Μίλησε για υγειονομικές βόμβες (1/4/2012), για βόμβα λοιμώξεων με αφορμή την Υπατεία (14/02/2011), για μετανάστριες που κολλάνε AIDS του έλληνες πελάτες (16/12/2012) και τα150 εκατομμύρια ευρώ και άνω που δαπανά το ελληνικό δημόσιο για τους αλλοδαπούς που δεν βρίσκονται νόμιμα στη χώρα και καταφεύγουν στο σύστημα υγείας δια των ευημεριών και νοσηλεύονται επί πολλές ημέρες. Τους δίδεται φαρμακευτική περίθαλψη χωρίς να πληρώνουν ευρώ” (14/10/2012). Για μέχρι 150 εκ. έχει μιλήσει το φιλαράκι των φασιστών. Αν αυτοί ξέρουν κάτι παραπάνω για το Λοβέρδος και τα 7 δις ας μας πούνε και ακριβώς τη μέρα που το δήλωσε μήπως μας εξηγήσει κι αυτός που είναι πιο ειδήμων από τους καραφλοξερωκεφαλους αν γνωρίζει κάτι γι’ αυτά τα 7 δις και μας ανοίξουν τα μάτια. Όσο βέβαια ο ίδιος δεν διαψεύδει τα χιλιάδες σχετικά δημοσιεύματα, που τον χρησιμοποιούν και ως πηγή τότε προφανώς αναλαμβάνει και ο ίδιος ένα μέρος της ευθύνης αυτής της ελεεινής παραπληροφόρησης.


Μέχρι τότε ας δούμε τα αληθινά στοιχεία μόνοι μας


Σύμφωνα με τα στοιχεία που επεξεργάστηκε η Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας (ΕΣΔΥ) τα μεγέθη των δημόσιων δαπανών Υγείας ήταν: 2009 14 δισ. ευρώ, 2011 13,12 δισ. ευρώ με την πρόβλεψη να διαμορφωθούν το 2012 σε 9,5 δισ. Ευρώ. (
Ριζοσπάστης 12 Σεπτέμβρη 2012) Από αυτά τα 2,8δις αποτελούν την φαρμακευτική δαπάνη. Τα ποσά αυτά μπορεί να τα βρει ο οποιοσδήποτε κάνοντας μια πρόχειρη έρευνα στο διαδίκτυο.


Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι μιλάμε ξανά για ασύστολα παραμύθια. Οι μετανάστες αποτελούν περίπου το 10% του πληθυσμού. Μάλιστα αν συνυπολογίσει κανείς την ηλικιακή τους σύνθεση και την μεγαλύτερη δυσκολία πρόσβασης στο σύστημα υγείας τότε η δήθεν επιβάρυνση δεν μπορεί να ξεπερνάει τα 500 εκ ίσως και λιγότερο, δεδομένου ότι αν “επιβαρύνουν” κάτι είναι τα έκτακτα περιστατικά στα εφημερεύοντα. Όμως τι σημαίνει “επιβάρυνση”. Μήπως οι φαρμακοποιοί τους δίνουν τσάμπα φάρμακα; Μήπως επισκέπτονται τα ιατρεία του ΙΚΑ ή τους γιατρούς του ΕΟΠΠΥ χωρίς να έχουν θεωρημένα βιβλιάρια; Μήπως πάνε στα κέντρα υγεία χωρίς να έχουν πληρώσει τον ΟΓΑ, που ως γνωστόν οι περισσότεροι μετανάστες είναι ασφαλισμένοι, πληρώνοντας οι ίδιοι τις εισφορές τους; Για να ευσταθούν τα ψέματα των ρατσιστών και του φίλου τους του Λοβέρδου θα πρέπει οι μετανάστες να καταναλώνουν το 80% της δημόσιας δαπάνης για την υγεία χωρίς φυσικά να πληρώνουν την παραμικρή εισφορά. Μόνο αλήτες που προετοιμάζονται για εμφύλιο πόλεμο μπορούν να λένε τέτοια τερατώδη ψέματα. Και μόνο ηλίθιοι που θέλουν να τους πιστεύουν ημπορούν να τα αναπαράγουν. Κι όμως εδώ και 2 χρόνια οι φασίστες αναπαράγουν ξανά και ξανά το ίδιο ψέμα, κάθε μέρα, μέχρι να το μάθει και ο τελευταίος κάτοικος αυτής της χώρας. Ειδικά τώρα που το σύστημα υγείας έχει χρεοκοπήσει, που οι ασφαλισμένοι πρέπει να πληρώνουν τις επισκέψεις τους στο γιατρό και τα φάρμακα, τώρα οι φασίστες υποδεικνύουν τον υπαίτιο, που δεν είναι άλλοι από τους μετανάστες. Δεν είναι οι μίζες, δεν είναι το πάρτι με τις φαρμακευτικές εταιρίες, δεν είναι η επί δεκαετίες λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, δεν είναι τα 8 δις από τα κουρεμένα ομόλογα, που θα τα πληρώσουν οι ασφαλισμένοι, σε αντίθεση με τις τράπεζες που ανακεφαλαιοποιούνται με εγγυητή ξανά το δημόσιο και με δάνεια στις πλάτες πάλι του λαού. Δεν είναι οι εργοδοτικές εισφορές που δεν πλήρωναν οι υπόχρεοι. Όχι, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αποτελεί αιτία που δεν έχουμε φάρμακα και γιατρούς.


Οπότε η λύση είναι μια. “
ΕΛΛΗΝΑ διαλέγεις, αν θέλεις να έχεις φαρμακοθεραπευτική περίθαλψη, εσύ, το παιδί σου και οι γονείς σου, πρέπει να σταματήσεις να περιθάλπεις τζάμπα τους λαθρομετανάστες… Κόβεις τις μαλακιες και τις κουλτουριάρικες ιδέες και διαλέγεις αν θες να πληρώνεις εκτός από τα δικά σου (φάρμακα) και τα (φάρμακα) των λαθρομεταναστών …”


Σύμφωνα πάντως με τη λογική των φασιστών υπεύθυνοι για το ότι δεν έχει περίθαλψη ο “έλληνας” θα έπρεπε να είναι επίσης “οι ανασφάλιστοι έλληνες εργαζόμενοι που σε ποσοστό 25% απασχολούνται στη μαύρη εργασία σύμφωνα με το Υπουργείο Εργασίας (29.9.10), οι εκατοντάδες χιλιάδες ασθενείς εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, των οποίων τα αφεντικά τους επί δεκαετίες τούς έκλεβαν τις εισφορές και δεν τις απέδιδαν στο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, έχοντας ωστόσο τυπικά (με διάφορες “περαιώσεις” και χαριστικές “ρυθμίσεις”) εντάξει αυτούς τους εργαζόμενους νομιμοφανώς στο σύστημα, οι εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες του ΟΓΑ, ιδίως οι φτωχοί συνταξιούχοι του, και οι άποροι της Πρόνοιας – που, ως γνωστόν, δεν απέδιδαν εισφορές ούτε φόρους από τα (χαμηλά ή ανύπαρκτα) εισοδήματά τους. Αλλά ακόμα και οι “τυχεροί” εργαζόμενοι, που έχουν το βασικό μισθό της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης και συνεχόμενη κοινωνική ασφάλιση από τα 18 τους, που “επιβαρύνουν” τα νοσοκομεία και το Ταμείο τους, αν χρειαστούν λ.χ. μια εγχείριση καρδιάς κι ένα βηματοδότη στα 55 τους χρόνια, ή αν τα “προστατευόμενα” μέλη της οικογένειας τους αρρωστήσουν με καρκίνο και χρειάζονται πανάκριβες χημειοθεραπείες; Ή αν το παιδί τους γίνει “λιώμα” σε ένα τροχαίο, με τι ποσά θα “επιβαρυνθεί” το σύστημα υγείας για να το συναρμολογήσει με δεκάδες και πανάκριβες επεμβάσεις, αρθροπλαστικές κ.λπ; Ο κατάλογος με τα παραδείγματα “επιβάρυνσης” του δημόσιου συστήματος υγείας δεν έχει τέλος.” (Ιος, 23/10/2010)


Και είναι προφανές ότι οι φασίστες θεωρούν ότι θα λύσουν τα προβλήματα βιωσιμότητας τους συστήματος υγείας πετώντας έξω απ’ αυτό όσους το επιβαρύνουν για να έχουν οι κανονικοί “υγιείς” και “εργατικοί έλληνες” πρόσβαση εθνικά καθαρό από όλα τα μιάσματα σύστημα υγείας.

 
Φόροι-εισφορές

Το τελευταίο παραμύθι είναι τα “9 δις διαφυγόντων φόρων και ασφαλιστικών εισφορών από το παραεμπόριο”. Αυτό το ποσό αναλύεται σε 4 δις από ΦΠΑ και 5 δις από φόρους εισοδήματος και εισφορές, λόγω παραεμπορίου. Είναι προφανές ότι για να “χάνονται” 4δις σε ΦΠΑ το “παραεμπόριο” τζιράρει κάθε χρόνο 20 και πλέον δις ευρώ. Ακριβώς σε αυτό το ποσό το εκτιμά η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου.

“Η “μάστιγα” του παραεμπορίου ανέρχεται στο ποσό-σοκ των 20 δισ. ετησίως στη χώρα μας. Υπολογίζεται ότι η απώλεια για τα κρατικά έσοδα ανέρχεται στα 6 δισ. ευρώ. Αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος του προβλήματος και την ανάγκη να δοθεί άμεσα λύση όταν η χώρα “ματώνει” για να εξασφαλίσει μέτρα ύψους 11,5 δισ. Ευρώ”, (Ειδήσεις Star
δήλωσε στις 22/8 ο υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης κηρύσσοντας τον πόλεμο στο “παρεμπόριο”, δύο βδομάδες πριν αναλάβει έργό η χρυσή αυγή πατάσσοντας με τη σειρά της το παραεμπόριο στα πανηγύρια και τις λαϊκές αγορές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και το κράτος και το παρακράτος συμφωνούν ως προς το επείγον του καθήκοντος. Βλέπετε μιλάμε για 20 δις όταν η αξία των μέτρων που θα ματώσουν εκ νέου τα εισοδήματα που έχουν απομείνει στις φτωχές πλέον, αλλά υπερήφανες εθνικά, ελληνικές οικογένειες κοστίζουν μόλις 11,5 δις. Ο συσχετισμός είναι προφανής για όποιον δεν κατάλαβε. Τσακίζοντας τους τύπους με τα σεντόνια θα γλιτώσουμε την νέα σφαγή που έρχεται. Γι’ αυτό λοιπόν ελληνάρες στα όπλα.


Ποια είναι όμως η πραγματικότητα πέρα από την χρυσαυγίτικη χατζηδάκεια προπαγάνδα. 


 Το εμπόριο συμμετέχει στο ΑΕΠ σε ποσοστό 16%. Αν υπολογίσουμε ότι η ιδιωτική κατανάλωση είναι περίπου το 60% του ΑΕΠ δηλαδή 120 δις ευρώ τότε ο συνολικός εμπορικός τζίρος δεν ξεπερνάει τα 100 δις δεδομένου ότι ένα μεγάλο αυτής της δαπάνης καναναλώνεται σε υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης κοκ. (το ποσό αυτό αντιστοιχεί επίσης στα 16,5 δις ΦΠΑ που θα εισπραχθεί μέσα στο 2012, Προϋπολογισμός 2012, σελ 28) Επίσης ένα άλλο μέρος για την αγορά κατοικιών ή την αποπληρωμή των δανείων που πάρθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Ως γνωστόν σε αυτούς τους κλάδους δεν δραστηριοποιούνται σομαλοί, ζαϊρινοί και άλλοι πακιστανοί και αλλοεθνείς “λαθρέμποροι”. Επίσης κάθε οικογένεια ως γνωστόν ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος στα σούπερ μαρκετ, σε λογαριασμούς τηλεφώνων και της ΔΕΗ που εμπεριέχουν και πλήθος από χαράτσια, ενώ πλήθος ευκαιριών σε αγαθά βρίσκει στα μεγάλα καταστήματα τύπου ΙΚΕΑ, Leroy Merlin, Τσάμπο, Ζάρα κοκ που επίσης δεν δραστηριοποιούνται μελαψοί “λαθρέμποροι”. Το ίδιο συμβαίνει από όσο γνωρίζουμε και στην αγορά διαρκών αγαθών (ηλεκτρικά είδη, αυτοκίνητα, είδη σπιτιού) εκτός αν υπολογίζουμε στα διαρκή αγαθά, τους αναπτήρες, τους φακούς και τα μπαλάκια που μόλις τα χτυπήσεις στο έδαφος αναβοσβήνει κάποιο φως, είδη τα οποία ως επί το πλείστον πουλάνε οι γνωστοί λαθρέμποροι εξ ανατολής που έχουν κατακλύσει τη χώρα. Στο μόνο που δραστηριοποιούνται οι γνωστοί “λαθρέμποροι” που λυμαίνονται την “εθνική μας” οικονομία είναι στα φο-μπιζού, στα βρακιά, τις κάλτσες, τα γκατζετ κινητών, cd και τις τσάντες που πουλάνε απλωμένα σε σεντόνια σε ορισμένα πεζοδρόμια, ή στα φανάρια μαζί με παγωμένα νερά και μπανάνες . Θέλουν λοιπόν να μας πουν ότι ξοδεύουμε το 20% του εισοδήματός μας σε τέτοια προϊόντα ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι δεν αγοράζουμε βρακί στο εμπόριο παρά μόνο από πλανόδιους μετανάστες.

Σε ποιον τα πουλάνε αυτά, μήπως σε τίποτα εξωγήινους; Ο τζίρος για να υπάρχει πρέπει κάποιοι να τον καταναλώσουν. Άρα κάθε κάτοικος αυτής της χώρα πρέπει να ξοδεύει (20δις/10εκ) 2000 ευρώ το χρόνο για προϊόντα παραεμπορίου και κάθε 4μελής οικογένεια 8000 ευρώ. Ρε δεν πάτε να τα πουλήσετε σε κανένα άσυλο ηλιθίων αυτά. 

Επίσης ο τζίρος αυτός σημαίνει και το σχετικό εισόδημα για τους μετέχοντας του “κυκλώματος”, που προφανώς ελέγχεται εξ ολοκλήρου από τους εισβολείς λαθρομετανάστες. Μπορούμε να υποθέσουμε λοιπόν ότι από τα 20δις τζίρο τα 15 είναι κέρδη του κυκλώματος δεδομένου ότι δεν πληρώνουν φόρους, ΦΠΑ, δημοτικά τέλη, ενοίκια, ασφαλιστικές εισφορές και οτιδήποτε άλλο επιβαρύνει τον υγιή και δύσμοιρο έλληνα εμποράκο. Ο οποίος πλήττεται από το παραεμπόριο και όχι από το ΙΚΕΑ, ούτε από το γεγονός ότι οι πιστωτικές έχουν τερματίσει και οι χαρούμενοι καταναλωτές της δεκαετίας του μιλένιουμ είναι είδος υπό εξαφάνισης. ¨όχι όχι εμποράκο, ο μετανάστης με το τσουβάλι σου πήρε τη δουλειά. Αν υποθέσουμε τώρα ότι από το 1 εκ. μετανάστες εργάζονται οι 500 χιλιάδες (αν και με την ανεργία που έχει πέσει ίσως εργάζονται οι μισοί), στο παραεμπόριο απασχολούνται οι 100000. Τι λένε για το νούμερο αυτό τα σαΐνια της εθνικής υπερηφάνειας; Γιατί κάποιοι δουλεύουν και στα χωράφια, άλλοι στις οικοδομές, οι γυναίκες στα σπίτια, άλλοι σε εργοστάσια, ε τι λετε. Αλλιώς πως μας παίρνουν τι δουλειές αν δεν δουλεύουν ούτε εκεί. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι είναι 100000, που δεν είναι, αλλά έτσι για να μεγεθύνουμε λίγο το “πρόβλημα”, γιατί με μικρότερα νούμερα τι σκατά πρόβλημα είναι). Επομένως 15δις/100χιλ, έχουμε κέρδη 150.000 ευρώ εισόδημα ανά “λαθρέμπορα”. Εντάξει ούτε ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας δεν βγάζει τόσα. Και μας λένε οι αριστεροί για τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές, όταν το μεγάλο κεφάλαιο του παρεμπορίου που λυμαίνεται τα πεζοδρόμια της Πατησίων και των λαϊκών αγορών κονομάει 20 δις. “Αν συνυπολογίσουμε και τα μαγαζιά που κλείνουν, τα ποσά που χάνει το κράτος είναι ανυπολόγιστα”. Μιλάμε για εθνική τραγωδία. Οι φασιστές κλαίγονται για τα χρήματα που χάνει το κράτος και δεν μπορεί να πληρώσει τους πιστωτές. Και το κράτος έρχεται εξαιτίας της “αδράνειας” του και τα παίρνει από τους τίμιους έλληνες. Αν υπάρχει μια τραγωδία σε όλα αυτά είναι το ασύλληπτο μέγεθος της ηλιθιότητας που έχει κυριεύσει τους εμπνευστές αυτών των σκέψεων. 


Το τελευταίο παραμύθι της αποκαλυπτικής είδησης αφορά το ύψος των τοκοχρεολυσίων. Έτσι “το έλλειμμα του προϋπολογισμού για το 2012 υπολογίζεται στα 24,5 δις ευρώ. Προσοχή μιλάμε για το συνολικό έλλειμμα συμπεριλαμβανομένων τόκων και χρεολυσίων”  


Ωστόσο σύμφωνα με το σχέδιο προϋπολογισμού το έλλειμμα μόνο για φέτος προβλέπεται στα 19δις, συμπεριλαμβανομένου τους τόκους. (Προϋπολογισμός 2012, σελ 27)Αν υποθέσουμε ότι από το κούρεμα θα μειωθούν οι τόκοι 2δις αυτό ίσως μειώσει το φετινό έλλειμμα στα 17 δις αν όλα τα άλλα πάνε καλά, πράγμα απίθανο με την ύφεση που τρέχει στο -7%. Όσον αφορά τώρα τα χρεολυσία αυτά να υπενθυμίσουμε στους αλχημιστές γκεμπελίσκους ότι το 2010 ήταν 42 δις. Όταν λέμε χρεολύσια εννοούμε τα ομόλογα και τα έντοκα γραμμάτια που λήγουν και πρέπει να αποπληρωθούν. Επομένως όταν μιλάμε για τοκοχρεολύσια θα μιλάμε για 50-60 δις και όχι για 24 δις. Για φέτος από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας το δημόσιο δανείστηκε μέχρι και τον Ιούνιο 38δις ενώ άλλα 10 περίπου δίς σε έντοκα γραμμάτια. Σύνολο 48 δις. Οι φασίστες παίζουν με τα νούμερα όπως τους βολεύει και μας λένε ότι τα χρεολύσια για φέτος ήταν μόνο 7 δις. Κατάλαβες ελληνάρα μικρό το νούμερο, άμα κυνηγήσεις τους “λαθροέποικους” θα μπορέσεις μετά να το πληρώσεις. Ενώ τα 48 δις είναι πολλά, δεν μαζεύονται με τίποτα. 


Τώρα το χρέος που έχει απομείνει στις 30/6 μετά το κούρεμα είναι ήδη στα 303,5 δις. (Στοιχεια του Υπουργείου Οικονομικών) Ακόμα και με την επιμήκυνση τα ποσά που πρέπει να δανείζεται το ελληνικό δημόσιο για την αποπληρωμή των ομολόγων και των γραμματειών δεν μπορεί να είναι λιγότερο από 30 δις κατά μέσο όρο το χρόνο. Ίσως τις επόμενες χρονιές να είναι κάπως μικρότερο, αν συνεχιστεί το υποτιθέμενο πρόγραμμα σταθερότητας αλλά στη συνέχεια θα αυξηθεί. Όπως και να χει τα τοκοχρεολύσια θα συνεχίσουν να βρίσκονται σε διπλάσια μεγέθη από αυτά που ισχυρίζονται οι φασίστες για να αποδείξουν πόσο εφικτό είναι το σχέδιό τους και πόσο απλές οι λύσεις. Μερικές κλωτσιές σε 2-3 πάγκους, ένα κυνηγητό στα φανάρια, ένας τσαμπουκάς σε ένα σχολείο για τους τσιγγάνους και μερικά φανταστικά επεισόδια επεμβάσεων της χρυσής αυγής σε νοσοκομεία για τα φακελάκια και όλα θα λυθούν στο πιτς-φυτίλι. 


Από τα παραμύθια στις εκκαθαρίσεις


Η χρυσή αυγή προσπαθεί να συσπειρώσει δυνάμεις γύρω από αυτή τη θεματολογία και να χτίσει τη φήμη της σαν μηχανισμός που δίνει λύσεις εδώ και τώρα, βοηθώντας δήθεν τους αναξιοπαθούντες έλληνες. Στην πραγματικότητα αυτό που επιδιώκει είναι να στρέψει την κοινωνική οργή εναντίον των πιο αδύναμων και περιθωριοποιημένων κομματιών της κοινωνίας. Οι μετανάστες είναι ο πιο αδύναμος στόχος και ειδικά αυτοί που προέρχονται από την Ασία. Ήδη οι φασίστες προσπαθούν να ανοίξουν νέα μέτωπα με τους τσιγγάνους, τους ομοφυλόφιλους και φυσικά με όσους “κουλτουριάρηδες” τους υπερασπίζονται και επιβαρύνουν τον φτωχό έλληνα νοικοκύρη. Ο κατάλογος των στόχων της χρυσής αυγής κάθε μέρα θα μεγαλώνει. Και όσο θα συμπληρώνεται θα χρειάζονται νεό αίμα για τα τάγματα εφόδου για να “παταχτούν τα μιάσματα”. Για αυτό και τόσα ψέματα. Για να επιταχυνθούν οι στρατολογίες. Φυσικά καμία κρίση δεν πρόκειται να ξεπεραστεί, ούτε πρόκειται να πληρωθούν οι δόσεις των δανείων με τον διωγμό των μεταναστών και την δήθεν εξοικονόμηση 28 δις που θα προκύψει απ’ αυτό. Το μόνο που επιδιώκει η φασιστοσυμμορία είναι με τις ενέργειές της να προκαλέσει τους αντιπάλους της, επιβάλλοντας από τώρα το βρωμερό της ρατσιστικό σχέδιο. Ένα νέο απαρτχάιντ, ένα καθεστώς διακρίσεων και εξαιρέσεων, με τους ταγματασφαλίτες και τους “καθαρούς” έλληνες σε προνομιακή θέση. Όποιος αντιδράει στα αίσχη κατά των μεταναστών αυτομάτως γίνεται στόχος. Η αριστερά μέχρι στιγμής αντιδρά σαν να μην την αφορούν όλα αυτά με έναν άμεσο τρόπο. Σαν να θέλει να αποφύγει την “πρόκληση” γιατί αυτό αποπροσανατολίζει την κουβέντα από το κεντρικό που είναι το μνημόνιο. Σαν να είναι το “μεταναστευτικό” όντως ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Αυτό είναι ήδη μια μεγάλη υποχώρηση. Η λογική δεν απαντάμε στις προκλήσεις είναι ήδη μια ήττα στα σημεία. Τι σημαίνει δεν απαντάμε, όταν δίπλα μας οι φασίστες επιβάλλουν καθεστώς απαρτχάιντ; Σημαίνει απλά ότι υποχωρούμε. Όμως κάθε υποχώρηση στρώνει το δρόμο στην ήττα. Κανένας δεν θα τη γλιτώσει από το απαρτχάιντ που ετοιμάζουν οι νεοφασίστες της χρυσής αυγής με το αβαντάρισμά των ΜΜΕ και του κράτους. Έτσι κι αλλιώς είναι ό μόνος τρόπος για να επιβιώσει το αστικό καθεστώς σε αυτές τις συνθήκες. Ο ρατσισμός συσπειρώνει και επανασυγκροτεί ένα νέο μπλοκ εξουσίας μια νέα κοινωνική συμμαχία. 


Η αριστερά κάθε είδους να είναι σίγουρη ότι στη νέα τάξη πραγμάτων δεν θα έχει καμία θέση. Αν θέλει να διεκδικήσει την παρουσία της πρέπει να δώσει τη μάχη τώρα. Τσακίζοντας την φασιστική προπαγάνδα που εισχωρεί στις γραμμές μας. Είναι γελοίο να μιλάς με ανθρώπους που ψηφίζουν αριστερά και να ακούς ακόμα κι απ’ αυτούς τα παραμύθια των ρατσιστών. Πριν να προσπαθήσουμε να πείσουμε τους μισάνθρωπους που ψηφίσαν χρυσή αυγή να “διορθώσουν την ψήφο τους” ας πείσουμε πρώτα τον κόσμο της αριστεράς που έχει γίνει σουρωτήρι από τη ρατσιστική προπαγάνδα. Και κάτι τελευταίο. Καμία συζήτηση δεν μπορεί να γίνει, όσο τα τάγματα εφόδου βρίσκονται στο δρόμο. Και αν περιμένει κανείς από τον Δένδια να τα αντιμετωπίσει, ας κοιτάξει όχι τι λεει, αλλά τι κάνει το υπουργείο του: Αγορά Κυψέλης, κατάληψη Δέλτα και Ξένιος Δίας. Αυτά έχουμε μέχρι στιγμής. Και έρχονται κι άλλα. Τα τάγματα εφόδου πρέπει και μπορούν τα τσακιστούν από την αριστερά και το κίνημα. Από ένα μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα που θα απλωθεί σε γειτονιές, χώρους δουλειάς, πανεπιστήμια, σχολεία και δρόμους. Ο φασισμός μπορεί να ηττηθεί από ένα υποκείμενο που θα επιδιώξει τη συντριβή του. Κάθε επίκληση σε ανύπαρκτα υποκείμενα, του στυλ λαός, εργάτες, νεολαία, συνδικάτα κ.ο.κ. είναι απλά αποφυγή της μάχης.


Κ. Μαραγκός


Συνέχεια...
1
Αρνούμαι να συμμετάσχω στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει η χώρα μου. Η βία δε θα φέρει κανενός είδους λύση. Δε θα συμμετάσχω στη βία, κι ας γίνει ό,τι είναι να γίνει. 

(Omer Goldman, Ισραηλινή αντιρρησίας συνείδησης, 19 ετών)


Το όνομά της είναι Omer Goldman,ειναι 19 χρόνων( ο αύξων αριθμός της στον στρατο είναι 5398532. Είναι μια Shministim, ή Αντιρρησίας συνείδησης στο Ισραηλ ....
Αρνήθηκε να καταταγει στον ισραηλινό στρατό, και γι'αυτό ειναι συχνα κλειδωμένη σε μια στρατιωτική φυλακή.


Ο πατέρας δεν είναι ένας οποιοσδήποτε γονιος. Διετέλεσε αναπληρωτής επικεφαλής της Μοσάντ, και εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στον τομέα της ασφάλειας στο Ισραήλ. Ο δικαστής ο οποίος εκρινε την υπόθεσή της, προσπάθησε να την πείσει να εγκαταλείψει την επιλογή της ''asternersi '' (αντιρρησίας συνείδησης αντι της στρατιωτικής θητείας ) λεγοντας της, "ίσως στα σημεία ελέγχου, μπορείτε να δώσετε καραμέλες στα παιδιά της Παλαιστίνης" (χωρίς ειρωνεία)..η Ομέρ απαντησε , "Τι προσφέρει μια καραμέλα αν αυτα τα παιδια υπάρχουν παράνομα;
''..Αυτή η απάντηση της κοστισε 21 ημέρες στη φυλακή....Σεβασμος πληρης για τετοια νιατα!και αλληλεγγυη!

Με βάση τα επίσημα στοιχεία του στρατού, το 25 % των ανδρών και το 43 % των γυναικών αρνούνται να καταταχθούν στις ένοπλες δυνάμεις. Η άρνηση στράτευσης δεν είναι καινούριο φαινόμενο στο Ισραήλ. Η πρώτη περίπτωση καταγράφηκε το 1954, όταν ο δικηγόρος Αμνόν Ζιχρόνι δήλωσε «αρνητής συνείδησης ως φιλειρηνιστής»

Νοεμβριος 20, 2012

Ο εκπρόσωπος της Gush Shalom Άνταμ Κέλερ, δήλωσε σε δελτίο τύπου, χτες τη δευτέρα 19 Νοεμβρίου ότι ο Νάταν Μπλανκ, ένας 19χρονος Ισραηλινός από την παλιά Χάιφα, θα εμφανιστεί στο στρατολογικό γραφείο, θα ενημερώσει τους αξιωματικούς εκεί για την άρνησή του να υπηρετήσει στις Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής και κατά πάσα πιθανότητα θα σταλεί απευθείας στη στρατιωτική φυλακή.

Δήλωσε επίσης ότι η πράξη του συνειδητής άρνησης συνδέεται απευθείας με την τρέχουσα κατάσταση και τις ενέργειες του στρατού στη Γάζα. Πήρε αυτήν την απόφαση ακόμα και πριν ακούσει τα τρομερά νέα για τις πέντε γυναίκες και τα τέσσερα παιδιά που σκοτώθηκαν σήμερα από μία και μόνη βόμβα της Ισραηλινής Αεροπορίας.

«Άρχισα να σκέφτομαι να αρνηθώ να καταταγώ στον Ισραηλινό Στρατό κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «Χυτό Μολύβι» το 2008. Το κύμα επιθετικού μιλιταρισμού που σάρωσε τη χώρα τότε, οι εκφράσεις αμοιβαίου μίσους και τα κενά λόγια για ξεριζωμό της τρομοκρατίας και δημιουργία αποτρεπτικού παράγοντα, ήταν αυτά που προκάλεσαν κατά κύριο λόγο την άρνησή μου», δήλωσε ο Μπλανκ.

Ο Μπλανκ είπε επίσης «Σήμερα, μετά από τέσσερα χρόνια γεμάτα τρομοκρατία, χωρίς πολιτική διαδικασία [προς ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις] και χωρίς ησυχία στη Γάζα και το Σντερότ, είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου, όπως αυτή του προκατόχου του Ολμέρτ, δεν ενδιαφέρεται να βρει μια λύση στην υπάρχουσα κατάσταση, αλλά μάλλον να τη διατηρήσει. Από τη δική τους οπτική γωνία, δεν υπάρχει τίποτα λάθος στο να ξεκινήσουν μια επιχείρηση «Χυτό Μολύβι 2» (και μετά 3,4,5 και 6) κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια: θα μιλήσουμε για αποτροπή, θα σκοτώσουμε κάποιον τρομοκράτη, θα χάσουμε κάποιους αμάχους και στις δύο πλευρές και θα ετοιμάσουμε το έδαφος για μια νέα γενιά γεμάτη μίσος και στις δύο πλευρές».

Ο Μπλανκ προχώρησε λέγοντας: «Ως εκπρόσωποι του λαού, μέλη της κυβέρνησης δεν έχουν καθήκον να παρουσιάσουν το όραμά τους για το μέλλον της χώρας, και μπορούν να συνεχίσουν αυτόν τον αιματηρό κύκλο, χωρίς τερματισμό στον ορίζοντα. Αλλά εμείς, ως πολίτες και ανθρώπινα όντα, έχουμε ένα καθήκον να αρνηθούμε να συμμετάσχουμε σε αυτό το κυνικό παιχνίδι. Γι’ αυτό αποφάσισα να αρνηθώ να οδηγηθώ στον Ισραηλινό Στρατό την ημερομηνία κατάταξής μου», 19 Νοεμβρίου 2012.

Πηγή: PNN στηριζόμενο, XΡΟΝΙΚΑ

Συνέχεια...

Χρυσή Αυγή: win-win situation

Posted: by παντιγέρα in
0
Εισαγωγικές παρατηρήσεις

Η Χρυσή Αυγή (ΧΑ) αποτελεί από τον Χειμώνα του 2011-2012 ένα από τα πρώτα μελήματα το πρωί και από τα τελευταία το βράδυ για κάθε πολίτη που κοιτάζει το συμφέρον του και διαβάζει εφημερίδα, αφού ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό των άρθρων σε εφημερίδες, περιοδικά, έντυπα και διαδικτυακά, και στα μπλογκ καθώς και των συζητήσεων, είτε καφενείου, είτε ακαδημαϊκών, είτε ενδιάμεσων, καταλαμβάνεται από τις δράσεις, τις δηλώσεις και το εν γένει προφίλ των ηγετών και των οπαδών της. Παρ’ όλα αυτά, η ΧΑ απέχει από το να είναι ένα αποκλειστικά μηντιακό φαινόμενο, διότι τα έργα και ημέρες της στην κοινωνία της κρίσης και η συμβολή της στην αναδιαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων είναι ολοένα και πιο καταλυτικές τόσο στη χάραξη κρατικών πολιτικών και γενικής στρατηγικής όσο και στην υιοθέτηση πολιτικής ατζέντας από τα θεσμικά όργανα αλλά και την κοινωνία.

Δεν είναι μόνο η δημοσιογραφική κάλυψη της εντονότατης παρουσίας της στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα που αυξάνεται συνεχώς με όρους μηχανακίων της MRB, είναι και οι ποικίλες αναλύσεις, προερχόμενες από όλο το πολιτικό φάσμα, αριστερό και δεξιό, της προέλευσης, του παρελθόντος, του ρόλου και των πρακτικών των μελών της που πλέον την καθιστούν ένα απολύτως φυσιολογικό τμήμα της καθημερινότητάς μας. Η δυσφήμιση είναι πάντοτε απείρως προτιμότερη και προσφορότερη από την αποσιώπηση ή την αδιαφορία, οπότε και τα στελέχη της ΧΑ, όχι μόνο δεν προσπαθούν να αποκρύψουν τον λύκο (ωμή ρατσιστική βία και διακρίσεις κάθε είδους) κάτω από την προβιά (υποτιθέμενες υπερπροβεβλημένες «αγαθοεργίες»), αλλά αντίθετα κάθε τους πράξη συμβαδίζει με τα χολλυγουντιανής υφής και έμπνευσης πρωτόκολλα θεαματικότητας και απεύθυνσης στο πλέον αιμοδιψές ελληνικό κοινό που ξυπνά από τον λήθαργο του (δόγματος) σοκ και αναλαμβάνει επιθυμώντας –μέσω της ανάθεσης, για να μην ξεχνιόμαστε– την εκδίκηση για τα δεινά της μνημονιακής τριετίας.

Οι αιτίες εμφάνισης της ΧΑ έχουν επίσης αναλυθεί ad nauseam, ωστόσο το γιατρικό ίσως να εφευρεθεί πάλι κατόπιν εορτής, όταν το μέλλον θα είναι πια παρελθόν. Στην προσπάθεια αυτή, λοιπόν, εξέτασης του «φάκελου ΧΑ», θα προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε μία πεπατημένη μεθοδολογική προσέγγιση, αυτή των αιτιών του Αριστοτέλη, για να δώσουμε μία ουσία επιστημονικότητας στην αντιμετώπιση των νεοναζί, καθώς, σύμφωνα με τον Σταγειρίτη, η γνώση των τεσσάρων αιτιών ενός πράγματος, οδηγεί στην επιστημονική, τελειότερή του γνώση. Ο κάτοχος αυτής θεωρείται μάλιστα σοφός. Τα τέσσερα αίτια είναι: το υλικό, το μορφικό, το ποιητικό και το τελικό.



Τα τρία πρώτα αίτια

Το υλικό αίτιο, το από τι είναι φτιαγμένη η ΧΑ είναι διεξοδικά αναλυμένο από ποικίλες δημοσιογραφικές «αποκαλύψεις». Πράκτορες της ΚΥΠ, μπράβοι της νύχτας, μαφιόζοι, φανατικά ανορθόγραφοι αρχαιολάγνοι, ορθόδοξοι –τώρα τελευταία– μισαλλόδοξοι και λούμπεν ατομικιστές –κυριολεκτικά– της δεκάρας αποτελούν τα τιμαλφή μέλη και τους επίδοξους στρατολόγους σε σχολεία, γυμναστήρια, σχολές πολεμικών τεχνών, άρτι συσταθείσες ομάδες εκπαίδευσης πολιτοφυλακών και άλλα ευαγή ιδρύματα. Δεν χρήζει συνεπώς περαιτέρω σχολιασμού.

Το μορφικό αίτιο έχει απασχολήσει επίσης πολλάκις τους ιστορικούς και τους πολιτικούς αναλυτές, καθώς η ΧΑ αποτελεί ένα ακραιφνώς ναζιστικό μόρφωμα στα γκεμπελικά πρότυπα του γερμανικού προγόνου τού μεσοπολέμου NSDAP – όχι όμως σε όλες τις κομβικές πολιτικές επιλογές, τουτέστιν στον σοσιαλισμό, σημείο στο οποίο θα επανέλθουμε. Η βιβλιογραφία στην οποία παραπέμπουν καθώς και οι διακηρύξεις αναφορικά με τους στόχους και τη λειτουργία του κόμματος (ναι, είναι κόμμα) δηλώνουν ξεκάθαρα τη μορφή που έχει η συμμορία. Προσφάτως εντάχθηκε στην αντιμνημονιακή πτέρυγα της ελληνικής κομματικής παλέτας ως στοιχείο ταυτοτικό της εκλογικής της τακτικής, θέση που τείνει να απεμποληθεί, καθώς το βάρος όψιμα έπεσε στην αντιμεταναστευτική προπαγάνδα και δράση. Και αυτό το σημείο έχει ενδιαφέρον.

Το ποιητικό αίτιο έχει δύο σκέλη: το απλοϊκό και το εμβαθυμένο. Και στα δύο έχουν δοθεί επαρκείς απαντήσεις. Το απλοϊκό ορίζει ως γεννήτορα της μεγάλης επιρροής που έχει στις μάζες την κρίση, την φτώχεια, τη διαφθορά και κυρίως την πάγια έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής τόσο από το κράτος όσο και από την αριστερά, η οποία δεν κατανόησε έγκαιρα ότι η μη θέση είναι θέση και μάλιστα επικίνδυνη. Δύσκολη συζήτηση που δεν θα απασχολήσει αυτή την εισήγηση. Η εμβαθυμένη προσέγγιση περιλαμβάνει τόσο εντόπια χαρακτηριστικά του φαινομένου της διείσδυσης ρατσιστικών απόψεων σε ευρεία στρώματα όσο και τη εκλεκτική συγγένεια του ναζισμού και του φασισμού με τον αστικό κοινοβουλευτισμό και τον φιλελεύθερο οικονομισμό ως πολιτιστικό πρόταγμα. Αμφότερες καλύπτονται άριστα από τις εισηγήσεις του Κώστα Σ. και του Γιώργου Π.

Ως αντίδωρο σε αυτές, θα προχωρήσουμε στην ανάλυση του τελικού αιτίου, δηλαδή για ποιον λόγο η ΧΑ εμφανίστηκε τόσο δυναμικά από τις στάχτες του 0,4% και από περιθωριοποιημένο γραφικό απολίθωμα έγινε δυναμικός διεκδικητής των ερειπίων που αφήνει πίσω της η καθόλα συστημική κρίση του νεοφιλεύθερου οικονομικού παραδείγματος. Άλλωστε ο Αριστοτέλης θεωρούσε το τελικό αίτιο (το ου ένεκα) το πιο σημαντικό.



Προφανή τελικά αίτια

Ο «Ξένιος Ζεύς» και το πάγωμα του νόμου για την ιθαγένεια είναι μόνο δύο από τα παραδείγματα όπου οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις τρέχουν για να προλάβουν την εξαντλητικά προωθημένη ατζέντα της ΧΑ για το μεταναστευτικό ζήτημα. Είναι οφθαλμοφανές ότι τόσο ο κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ όσο και η προϊούσα ανεργία που έχει ενσκήψει στην Ευρώπη, καθιστούν τις μεταναστευτικές πολιτικές αυστηρότερες και πιο απάνθρωπες για τα υποκείμενα του φαινομένου. Ενδεχόμενη δε επέκταση και κλιμάκωση της κρίσης στη Μέση Ανατολή θα επιφέρει νέα όξυνση του μεταναστευτικού ζητήματος απειλώντας με ανθρωπιστική κρίση σπάνια ακόμη και για τον πολυδάπανο σε αίμα 20ο αίωνα. Εξ ου προκύπτει και η ανάγκη οχύρωσης των ευρωπαϊκών χωρών από νέα κύματα μετανάστευσης αλλά και η τακτική δαιμονοποίησης των μεταναστών. Η ΧΑ, ως φέρουσα το άκρως πειστικό, αν και ψευδεπίγραφο, επίθετο «αντισυστημική» μπορεί εύκολα, άμα τη εμφανίσει της στο πολιτικό προσκήνιο να λειτουργήσει ως «λαγός» για το πολιτικό καθεστώς, το οποίο προβαίνει στην εφαρμογή των πιο ρατσιστικών και απάνθρωπων πολιτικών απέναντι στους μετανάστες και ταυτόχρονα υπολείπεται της δραστικότητας της πρωτοπόρου πάνω στο ζήτημα ΧΑ. Η ΧΑ, κοντολογίς, βάζει την ατζέντα και ταυτόχρονα τον πήχη της σκαιότητας τόσο ψηλά, που ακόμη και η διαπόμπευση οροθετικών γυναικών και οι συνεχείς «σκούπες» –εξ ου και ο χαρακτηρισμός «σκουπίδια» για τους μετανάστες– να προβάλλονται όχι μόνο ως εύλογες αντιμετωπίσεις του ζητήματος αλλά και ως η (αριστοτελική) μέση οδός ανάμεσα στα άκρα, από τη μία πλευρά του φασισμού και από την άλλη της «μεταναστολάγνας αριστεράς». Το αν οι πολιτικές που ακολουθούν τα υπουργεία καθώς και η προβολή τους από τα ΜΜΕ φαίνονται ακραία για τον οποιοδήποτε στοιχειώδους δημοκρατικής συνείδησης άνθρωπο, αυτό δεν ισχύει για μία κοινή γνώμη ταπεινωμένη και καθημαγμένη που αναζητά διακαώς τον αποδιοπομπαίο τράγο για να ξεσπάσει.

Επιπλέον, το δεύτερο τριγόνι από τον σμπάρο της διαπλοκής πολιτικών επιλογών των κυβερνήσεων με αυτών της ΧΑ, είναι η μετατόπιση του ενδιαφέροντος από το μείζον για τους κατοίκους της χώρας ζήτημα της τρέχουσας υποβάθμισης της ζωής τους, στο πιο ελκυστικό και ίσως πιο εύκολα επιλύσιμο πρόβλημα της μετανάστευσης. Αφενός λοιπόν, αντί οι πολίτες να ασχολούνται με το πώς θα οργανώσουν τις δράσεις τους απέναντι στις κυβερνήσεις των μνημονίων που ξεπουλούν αργά αλλά σταθερά όλα τα δημόσια αγαθά και ωθούν τους πολίτες στην εξαθλίωση, το μέγιστο επίδικο των ημερών, τόσο αριστερά, όσο και δεξιά, έχει γίνει από τη μία πλευρά το κυνήγι μέχρι θανάτου των μεταναστών και από την άλλη πλευρά η προάσπιση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εξ αντανακλάσεως, μέσα από τους μετανάστες, αργά ή γρήγορα θα αφορά όλους τους πολίτες της χώρας. Όταν η ρατσιστική βία πιάνει εξαπίνης μία ολόκληρη κοινωνία, τότε πλέον ίσως να είναι πολύ αργά για συζητήσεις και μεσοπρόθεσμους σχεδιασμούς. Η κυβέρνηση συνεχίζει το ανίερο έργο της, ενώ οι ενεργοί πολίτες αναλώνονται –σαφέστατα, δικαίως, δεν γίνεται αλλιώς– στο πώς θα αντιμετωπιστεί το φαινόμενο ΧΑ. Αφετέρου, ο ένοχος είναι εδώ: οι μετανάστες είναι υπεύθυνοι για την ανεργία αφού μας παίρνουν τις δουλειές, για την εγκληματικότητα –και ας είναι αγαστές οι σχέσεις της ΧΑ και της αστυνομίας με τις αλλοδαπές μαφίες, ψιλά γράμματα για τον μηντιοκρατούμενο Έλληνα–, για τη φτώχεια καθώς στέλνουν ζεστό ελληνικό χρήμα ως εμβάσματα στην πατρίδα τους –ξεχνούν μάλλον το ποσοστό ΑΕΠ της χώρας κατά τη δεκαετία του 60 που αποτελούσαν τα εμβάσματα από Γερμανία και ΗΠΑ– για τη μόλυνση και την υγειονομική ασφάλεια – δεν βλέπουν προφανώς τη διάλυση κάθε έννοιας δημόσιας υγείας από την προηγούμενη και τη νυν κυβέρνηση.

Ένα τρίτο τελικό αίτιο της για πολλούς απρόσμενης εμφάνισης της ΧΑ στα πράγματα, είναι η πρακτική θεμελίωση της θεωρίας της ευνομούμενης και ενάρετης πολιτείας η οποία αφήνει τα «άκρα» να επωαστούν στους κόλπους της ως δημοκρατικά ανεκτική αλλά και για να αυτοπροβληθεί ως η μόνη οδός και σωτηρία. Το αίτιο αυτό έχει πάλι δύο σκέλη. Από τη μία πλευρά λοιπόν η ΧΑ επαναδιαμορφώνει τα ήθη της υπνώσας κοινωνίας επί το βιαιότερο αλλά και το ατομικιστικότερο, καθώς νομιμοποιεί σιγά σιγά εντός της κοινωνίας την άσκηση βίας αλλά ακόμη και την απειλή της εφόσον δεν υποπίπτει στην αντίληψη του πανθορόντος κράτους, καθιστώντας ταυτόχρονα την αλληλεγγύη –προς τους μετανάστες για αρχή– επικίνδυνο χόμπυ. Με αυτόν τον τρόπο επιβάλλει την πειθάρχηση ή τη συμμόρφωση προς το αντιμεταναστευτικό τρεντ ώστε να εθίζονται τα κοινωνικά υποκείμενα είτε στον ατομικισμό της αδιαφορίας είτε στον φόβο της τιμωρίας. Δεν είναι διόλου τυχαίο το ότι οι απεργίες και οποιαδήποτε διεκδίκηση δικαιωμάτων θεωρούνται από τη ΧΑ αριστερές παρεκβάσεις από την παραγωγική πορεία του έθνους, οι οποίες πρέπει να πατάσσονται. Και αν αυτή τη στιγμή η βία στρέφεται κατά κύριο λόγο στους μετανάστες, οσονούπω ο βιοπολιτικός σχεδιασμός του μακρού χεριού του κράτους θα περιλάβει και τους αγωνιστές. Από την άλλη πλευρά, η αναδυόμενη θεωρία των δύο άκρων έχει μονομερή και ξεκάθαρη στόχευση. Πέρα από την προβολή της μοναδικότητας της λύσης του γνωστού και χωρίς εξάρσεις κέντρου που με διάφορους συνδυασμούς κρατά τα ηνία της κυβέρνησης σε όλο το δυτικό ημισφαίριο, η «καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται» κλείνει το μάτι στους ναζιστές, καθώς ποινικοποιεί αμετάκλητα την όποια αντιβία προέρχεται είτε κατά την αυτοάμυνα (βλ. υπόθεση συλληφθέντων αντιφασιστικής μοτοπορείας) είτε κατά τη διεκδίκηση δικαιωμάτων (βλ. καταλήψεις, πορείες, συγκεντρώσεις). Η συναίνεση στο ότι μόνο το κράτος είναι ο εκφραστής της νόμιμης βίας (αδέλφια γαρ στον αισχύλειο Προμηθέα Δεσμώτη­), οδηγεί σε ένα ακόμη ολοκληρωτικό μονοπώλιο, καθώς αυτή –μέσα από τη σύμπραξη της αστυνομίας, της δικαιοσύνης, των ΜΜΕ και της εκτελεστικής εξουσίας– διοχετεύεται κατά το δοκούν και με βάση τα συμφέροντα της «έννομης τάξης» με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το κράτος παρακράτησε – με διττό τρόπο.



Πιθανές τελικές αιτίες Ι – άμα λάχει

Ο κοινοβουλευτισμός πεθαίνει. Ζήτω ο επόμενος -ισμός. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από τις μορφές και τον τρόπο ομιλίας των βουλευτών της ΧΑ; Υπάρχει καλύτερος τρόπος αποκαθήλωσης του σεπτού κοινοβουλίου στα μάτια του μέσου ανθρώπου, όταν σε αυτό εισέρχονται και από αυτό πληρώνονται αδρά βίαιοι εγκληματίες; Άλλο πράγμα είναι να γίνεται λόγος για διαπλεκόμενους και άλλο η απροκάλυπτη μαφία να κάθεται στα έδρανα και να ωρύεται με ακατάληπους φθόγγους. Ας δούμε όμως κάποια πιο απτά δεδομένα.

Σε μία εποχή πολυπρισματικής κρίσης όπου το διακύβευμα για το μεσοπρόθεσμο μέλλον ακόμη δεν έχει γίνει απολύτως γνωστό και είναι επομένως ήκιστα κατανοητό, η μπίλια στη ρουλέτα του κατά Καστοριάδη καπιταλιστικού καζίνου δεν έχει ακόμη δείξει διάθεση να επιλέξει μαύρα ή κόκκινα. Η συστημική κρίση δεν έχει εντοπιστεί μόνο στα οικονομικά πεπραγμένα των τελευταίων τριάντα ετών νεοφιλελεύθερης χρηματιστηριακής παραγωγής αλλά και στο πολιτικό / πολιτειακό σύστημα, καθώς θεωρείται από πολλούς ότι η άγνοια των οικονομικών δεδομένων και των πολιτικών που έφεραν τις χώρες σε κρίση οφείλεται εν πολλοίς και στον πολιτικό πολιτισμό της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης. Οι έννοιες hedge funds, CDS, spreads και τα τοιαύτα όσο κι αν περιγράφουν τις διαδικασίες εισόδου των χωρών στην κρίση αλλά και εξόδου από αυτήν, παραμένουν άγνωστες για το μεγαλύτερο τμήμα των πληθυσμών. Η γνωσιακή απόσταση δημιουργήθηκε και εδραιώθηκε από τη λογική της ανάθεσης όλων των εξουσιών σε κόμματα που εντέλλονται να διαφυλάττουν τα συμφέροντα κλειστών ομάδων διαχείρισης του πλούτου των εθνών. Η μακραίωνη πορεία των κομμάτων τέτοιου τύπου, ίσως και της πολιτειακής οργάνωσης αυτού του ρυθμού, μοιάζει να βρίσκεται στα τελευταία της στάδια. Η Ισλανδία δείχνει έναν δρόμο σε επίπεδο κράτους.

Τα δομικά προβλήματα και τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος, τεχνητά ή μη, καλλιεργούν το έδαφος για μία παραδειγματική αλλαγή. Το αίτημα για άμεση δημοκρατία που πλανήθηκε πάνω από τον δυτικό κόσμο, όχι μόνο φάντασμα δεν είναι, αλλά μία υπαρκτή πραγματικότητα σε χιλιάδες αυτοοργανωμένα εγχειρήματα διαχείρισης πόρων, εργασίας, εκπαίδευσης ανά τον πλανήτη. Ταυτόχρονα με την παγκοσμιοποίηση, αναπτύσσεται η τοπικοποίηση ως παγκόσμια μορφή απάντησης στο πτωχευμένο διεθνοποιημένο ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό. Βέβαια, όπως ακόμη και σήμερα υπάρχουν υπολείμματα φεουδαλισμού εντός του αστικού κράτους (βλ. Λιχτενστάιν, Μονακό, θεσμός της βασιλείας), έτσι και τα εγχειρήματα αυτά με διαφορετική πολιτειακή υποδομή μπορούν να συνυπάρχουν με τον καπιταλισμό – ενίοτε και αν τα στοιχειακά χαρακτηριστικά τους το επιτρέπουν με τις ευλογίες και τη χρηματοδότησή του. Αυτό πάλι δεν αναιρεί τη διάχυτη πλέον ανάγκη ξεπεράσματος της βασικής αιτίας της κρίσης. Εύλογα λοιπόν, τίθεται το ερώτημα, σε αυτό το εικοτολογικό περιβάλλον που εξετάζει δυνατότητες, για το ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος ενός ναζιστικού μορφώματος από το παρελθόν στο γκρέμισμα το παλιού, ιδίως εάν, σύμφωνα με την προηγούμενη επιχειρηματολογία, η ΧΑ εύλογα θεωρείται το μακρύ συμπληρωματικό επιχειρησιακό χέρι του νόμου.

Αν πράγματι υπάρχει επί χάρτου έστω και ως υπό όρους επιθυμητή μία πολιτειακή αλλαγή από τα πάνω, πρέπει αφενός να αρθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στο τρέχον σύστημα και αφετέρου να σχεδιαστούν οι όροι λειτουργίας του επόμενου ώστε να είναι προσήκοντες στις οικονομικές ελίτ που χειρίστηκαν τα οικονομικά δεδομένα και δημιούργησαν τα χρέη των εθνών. Η ΧΑ σε αυτή την περίπτωση, στο ελληνικό περιβάλλον μπορεί, αν αναπτυχθεί και μεταλλαχτεί –είδαμε ότι αυτές οι λειτουργίες ανήκουν στο ρεπερτόριό της, καθώς από ναζιστική, λανσάρεται ως απλώς εθνικόφρων, και από παγανιστική και βέρα αντιιουδαϊκή προβάλλεται ως ορθόδοξη– να ικανοποιήσει και τις δύο αποστολές σχεδόν ταυτόχρονα. Η μία άλλωστε αποτελεί ήδη κυριαρχικό τμήμα της ρητορικής της.

Πράγματι, η ΧΑ εκφράζεται ωμά ενάντια στη δημοκρατία, δηλώνει απερίφραστα ότι αηδιάζει με την αναγκαιότητα της συμμετοχής της στο κοινοβούλιο –απλά το κάνει για να το ανατρέψει, πιστή στα δόγματα του πνευματικού καθοδηγητή Goebbels– και θεωρεί ότι όλα τα δεινά προέρχονται από τη διαπλοκή των πολιτικών. Δεν διευκρινίζει όμως σκόπιμα, με ποιον υπάρχει αυτή η διαπλοκή. Άλλωστε δεν δίστασε να υπερψηφίσει στη βουλή την πώληση του υγιούς και κερδοφόρου τμήματος της δημόσιας Αγροτικής Τράπεζας σε ιδιώτες, ενώ δεν έχει καταγγείλει ποτέ το παρασιτικό εφοπλιστικό και τραπεζικό κεφάλαιο της χώρας. Η κατ’ επίφαση αντιφατική αυτή στάση της ΧΑ έχει διαυγή εξήγηση. Το μόνο που μένει είναι να μπουν στη σειρά τα κομμάτια του παζλ.

Η διαφοροποίηση της τακτικής της από την αντίστοιχη του ναζιστικού κόμματος του μεσοπολέμου είναι πραγματικά εντυπωσιακή: παρότι οι εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας του 20 έβγαζαν πύρινους λόγους για τον γερμανό εργάτη που καταπιέζεται από τον κακό καπιταλιστή –Εβραίο, βέβαια, ας μην ξεχνίομαστε–, οι επίγονοί τους δεν αναφέρονται ποτέ στο ελληνικό κεφάλαιο, τα golden boys και τις «ξεπουλημένες αντεθνικές επιχειρήσεις» που μετέφεραν τον κύκλο εργασιών τους στα φθηνότερης εργατικής δύναμης Βαλκάνια. Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε πόσοι από τους ψηφοφόρους της, ενώ θυμούνται την καθυστερημένη αλλά «έμπρακτη» αλληλεγγύη της στους απεργούς της Χαλυβουργίας, γνωρίζουν ότι στην αρχή της απεργίας τούς είχε καταγγείλει ως μπολσεβίκους εθνοπροδότες που σαμποτάρουν την παραγωγή της χώρας για να μην ξεφύγει η χώρα από την κρίση.

Επίσης, εξαιρετικά ενδιαφέρων θα ήταν ο έλεγχος της ΧΑ για την πλημμελή άσκηση των αντιμνημονιακών τους καθηκόντων, αφού, αν εξαιρέσουμε κάποιες κορώνες για δοσίλογους και εκτελέσεις, ούτε συμμετέχει σε αντιμνημονιακές δραστηριότητες –ακόμη και πατριωτικές, όπου πιθανόν δεν θα ήταν ανεπιθύμητη–, ούτε η ρητορική της αναστρέφεται με το κρίσιμο πρόβλημα της «υποδούλωσης της χώρας στους ξένους κατακτητές» –πεδίο δόξης λαμπρόν για εθνοσωτήρες, κι όμως το παραμελεί–, αλλά τυρβάζει πάντα περί το μεταναστευτικό αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη και δημιουργώντας συστηματικά εχθρούς που δεν υπάρχουν. Η ΧΑ δεν φαίνεται επομένως να προβληματίζεται ιδιαίτερα με τον καπιταλισμό, ούτε κονταροκτυπιέται, όπως έκανε το ναζιστικό κόμμα Γερμανίας, με τους κομμουνιστές για τα μάτια του εργάτη. Αντιθέτως, το εργατικό κίνημα θεωρείται εχθρικό, διότι, σύμφωνα με τη ρητορική της, αποτελεί σταθερή πηγή αναταραχών και παρεμπόδισης της εύρυθμης και ομαλής λειτουργίας του κράτους. Τότε όμως πάλι, γιατί στρέφεται ενάντια στον κοινοβουλευτισμό; Γιατί, ενώ χρηματοδοτείται φανερά και άδηλα από αυτόν, τον επιβουλεύεται; Τι οραματίζεται εν τέλει; Ολοκληρωτισμό χωρίς κοινοβουλευτισμό αλλά με καπιταλισμό; Όχι με σοσιαλισμό; Αν ναι, τότε η χώρα μοντέλο είναι η Κίνα. Κάποιοι μιλούν για κινεζοποίηση της χώρας. Τι μορφή θα έχει αυτή άραγε;

Αποφάσεις που λαμβάνονται από διευθυντήρια εκτός εμβέλειας, ίσως σε ξένη χώρα, και επιβάλλονται μέσα από τους ημεδαπούς τοποτηρητές, ανύπαρκτα πολιτικά, κοινωνικά, εργασιακά και στο τέλος ανθρώπινα δικαιώματα, ωμή βία απέναντι σε οποιαδήποτε αντίσταση ή απλή διεκδίκηση, απρόσκοπτη καπιταλιστικής μορφής παραγωγή με επίταση της εκμετάλλευσης, αυτά είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά της δυστοπίας που πιθανόν να οραματίζονται κάποιοι από τους φανερούς (ΜΜΕ) ή κρυφούς (κυβέρνηση) εμπνευστές και υποστηρικτές του νεοναζιστικού μορφώματος. Και η άμεση δημοκρατία; Τα αυτοοργανωμένα κινήματα βάσης; Πού τοποθετούνται;

Εφόσον πληρούν τις προϋποθέσεις που ο ίδιος ο καπιταλισμός θέτει ως εκ των ων ουκ άνευ (λ.χ. ΜΚΟ), οι λειτουργίες αυτές μπορούν να συνεχιστούν και να διατρανωθούν ακόμη και υπό τη σκέπη του χειρότερου ολοκληρωτισμού, του συνολικού ολοκληρωτισμού. Οι διαδικτυακές ψηφοφορίες για ήσσονος σημασίας ζητήματα, οι ενώσεις καταναλωτών και παραγωγών με συγκεκριμένες προδιαγραφές νομιμότητας και μορφής και η απομόνωση από τον κοινωνικό και δημόσιο χώρο μπορούν να αποτελέσουν τα μορφώματα του νέου πολιτειακού και πολιτικού τρόπου έκφανσης των κοινωνικών σχέσεων. Αβάσιμες εικασίες; Απλή πιθανότητα; Όπερ έδει δείξαι.

Σε αυτό το περιβάλλον όμως χρειάζεται και μία de profundis επαναδιαπραγμάτευση του εθνικού, όπως έγινε άλλωστε και με το πέρασμα από τον φεουδαλισμό στον καπιταλισμό. Προφανώς δεν υπάρχει καταλληλότερος για να πραγματοποιήσει αυτόν τον στόχο (ένταξη των λαών σε νέο παγκόσμιο πολιτικό περιβάλλον) από τους καθ’ ύλην αρμόδιους κατόχους του εθνικόμετρου. Δεν θα πρέπει να φαίνεται άγνωστη αυτή η πτυχή του ναζισμού, αν λάβουμε υπόψη την εγχώρια εμπειρία του εμφυλίου και των δεκαετιών που ακολούθησαν: οι δοσίλογοι ταγματασφαλίτες έγιναν θεματοφύλακες των εθνικών ιερών, ενώ οι πατριώτες κομμουνιστές καταδικάστηκαν ως εθνοπροδότες. Η δε «υπερπατριωτική» χούντα δεν είχε κανένα πρόβλημα κατά τη δύση της να συμβάλει τα δέοντα στο αιματοκύλισμα της Κύπρου θυσιάζοντας ζωές Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Όπως άλλωστε αναφέρει και ο Βασίλης Ραφαηλίδης στην Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους, οι μεγαλύτεροι προδότες του ελληνικού λαού, διαχρονικά από την απελευθέρωση, υπήρξαν αυτοί που επεφύλασσαν μετά βδελυγμίας για τον εαυτό τους την αποκλειστικότητα του πατριωτικού λόγου. Γι’ αυτό εξάλλου, τώρα τελευταία διακρίνουμε την τάση της αριστεράς –κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ πάντα ήταν επίμονα και με άστοχο τρόπο πατριωτικό– να διεκδικεί ψιχία από το πατριωτικό τραπέζι με δεκάρικους υπέρ της πατρίδας και του έθνους. Όχι τίποτε άλλο, απλά πλειοδοτώντας στον πατριωτισμό και στην νομιμότητα σώζεται ο κοινοβουλευτισμός και ίσως η επόμενη κυβέρνηση να είναι αντιμνημονιακή, φιλολαϊκή και αριστερή.



Πιθανές τελικές αιτίες ΙΙ – άμα δεν λάχει


Ο κοινοβουλευτισμός πεθαίνει. Ζήτω ο κοινοβουλευτισμός. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πίστευαν στα αντισώματα του κοινοβουλευτισμού, ότι δηλαδή μόλις ένα κόμμα γίνει κοινοβουλευτικό, τότε αδρανοποιείται επιχειρησιακά, εξωραΐζει τη ρητορική του και αποκτά τη συνηθισμένη αστική λεπτότητα που συναντούμε συχνά στη Βουλή των Εφήβων. Αφού ολόκληρο ΚΚΕ, με ιστορία ενός αιώνα και με καταστατικό που μιλάει για επανάσταση των εργατών και δικτατορία του προλεταριάτου, δεν έχει ένοπλη πτέρυγα και χαριεντίζεται στη βουλή διαφωνώντας με τα διάφορα νομοσχέδια, αλλά πάντα τα καταψηφίζει με την παρουσία του, ήταν ευλογοφανής αναμονή πολλών η αποδυνάμωση της ΧΑ λόγω του ευπρεπισμού που επιβάλλει ο χώρος, λόγω των παχυλών «αποζημιώσεων» –πόθεν η έννοια «βουλευτική αποζημίωση», παρεμπιπτόντως;–, η απάλυνση των τόνων της ακόμη και η εγκατάλλειψη του στρατιωτικού της σκέλους και ο καταποντισμός των ποσοστών της λόγω της έκθεσής τους στο φιλοθεάμον κοινό. Τίποτε από αυτά δεν συνέβει. Το αντίθετο μάλιστα.

Όσο η ΧΑ σκληραίνει το ύφος και κλιμακώνει τις θρασύδειλες επιχειρήσεις της εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων, τόσο η αποδοχή της αυξάνει στην κοινωνία με απότοκο όχι μόνο να αποτελεί ένα από τα πρωταρχικά θέματα των καθημερινών ειδήσεων, αλλά και να επιβάλλει με ιδιαίτερη ευκολία τους σχεδιασμούς της. Σε κάθε της δήλωση σπεύδουν να απαντήσουν σύσσωμοι όλοι οι πολιτικοί φορείς του τόπου, από τα κόμματα της αριστεράς μέχρι την κυβέρνηση και από τους μπλόγκερς μέχρι τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, αυξάνοντας εκθετικά τα click και τα like στις ιστοσελίδες που γράφουν τα νέα της. Αν κάθε τι που λέει η ΧΑ, –ηλιθιότητα ή κοινοτοπία, αδιάφορο– έχει μία συγκεκριμένη αναγνωσιμότητα και διείσδυση, μέσα από τη διαδικασία απάντησης, διάψευσης, κατηγορίας της, οι θέσεις της διαχέονται περισσότερο και μονιμότερα. Ποτέ ένα κόμμα –ίσως με την εξαίρεση του ΠΑΣΟΚ το 80– δεν ήταν τόσο στη μόδα.

Φυσικά κανείς δεν θα μπορούσε να προτείνει να αποφεύγονται οι απαντήσεις και μάλιστα σε φλέγοντα θέματα όπως αυτό της μετανάστευσης. Αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος απάντησης. Αν όντως καταρρέει ο κοινοβουλευτισμός, η ΧΑ θα μπορούσε να ιδωθεί και ως ανάχωμα του τωρινού συστήματος απέναντι στην ενδελεχή και γόνιμη αμφισβήτησή του. Η παρουσία, οι πράξεις, το ιδεολογικό υπόβαθρο και κυρίως οι δηλώσεις και οι στρατιωτικές της επιχειρήσεις καλλιεργούν ένα πρωτοφανές κλίμα συσπείρωσης γύρω από την κοινοβουλευτική και συνεπώς αστική και συνεπώς φιλελεύθερη νομιμότητα. Από τα άκρα δεξιά κόμματα (ΛάΟΣ) και τον ναζιστή Πλεύρη μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι πρακτικές της ΧΑ καταδικάζονται ως μη συνάδουσες με τον πολιτικό και νομικό πολιτισμό της χώρας, ασχέτως εάν υποθάλπτονται εν κρυπτώ από τη δικαιοσύνη, την ευυπόληπτη αστυνομία και τα έκπληκτα ΜΜΕ που σαστίζουν μπροστά στο φαινόμενο αλλά για λόγους δημοκρατικής ισοτιμίας προβάλλουν αφειδώς ακόμη και λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής των ναζιστών. Η φυσιολογικοποίηση είναι αυτή που μετρά, αλλά και κρίνεται αμιγώς επικίνδυνη.

Επιπλέον, η ευρέως διαδεδομένη λύση της κήρυξης της ΧΑ εκτός νόμου, η οποία υποστηρίζεται από τους δημοκρατικά σκεπτόμενους πολίτες, έχει μία τριπλή επιβαρυντική λειτουργία, δυστυχώς όμως δυσανάγνωστη ακόμη και για τα ηγετικά στελέχη της αριστεράς. Κατά πρώτον, ενδεχόμενη ποινικοποίηση της ύπαρξης της ΧΑ πιθανόν να την ηρωοποιήσει στα μάτια του κόσμου ή τουλάχιστον να επικυρώσει εμφατικά τον αντισυστημικό χαρακτήρα τον οποίο ακκίζεται πως έχει. Εξουδετερώνεται ούσα πράγματι προστάτης και συνοδοιπόρος του λαού σε μία εποχή μνημονίων που όλες οι κυβερνήσεις έχουν στραφεί εναντίον του, αναξάρτητα εάν είναι ο ίδιος μαζοχιστής λαός που τις εκλέγει. Κατά δεύτερον, αποτελεί έμμεση παραδοχή ότι η ΧΑ δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Και δεν αναφερόμαστε σε αυτό το σημείο στη στρατιωτική αναμέτρηση με τις συμμορίες της –αυτό είναι αντικείμενο άλλης συζήτησης, εξίσου ουσιώδους–, αλλά στο επίπεδο των επιχειρημάτων και του δημοκρατικά τελούμενου διαλόγου. Η βίαιη μέσω του νόμου και της καταστολής αποσιώπησή της πιθανόν να προσδώσει μεσσιανικό χαρακτήρα στην «αλήθεια» την οποία εκπροσωπεί αφού στο επίπεδο της λεκτικής αντιπαράθεσης ήταν κερδισμένη, και γι’ αυτόν τον λόγο χρειάστηκε η συμβολή της έξωθεν μη πολιτικής, νομικής, παρέμβασης για να σωπάσει. Ας μη γίνει καν λόγος για το τι σημαίνει για την ανεκτικότητα της αστικής δημοκρατίας όταν η ψήφος 440.000 ανθρώπων θεωρείται παράνομη. Το επιχείρημα «δεν γνώριζαν» απλούστατα είναι αφελές και υποτιμητικό για τον ίδιο τον λαό, τη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας καθώς και της δικαστικής εξουσίας η οποία έδωσε την έγκρισή της να συμμετέχει στις εκλογές. Κατά τρίτον και σπουδαιότερο, οδηγεί μοιραία στην υιοθέτηση της λογικής της ενίσχυσης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ως τη μόνη δυνατή διέξοδο από το πρόβλημα που θέτει στην κοινωνία η ακατάσχετη βία των άκρων.

Σε αυτή την περίπτωση, βλέπουμε μία φοβική αριστερά ανίκανη να αρθρώσει έναν αντισυστημικό λόγο, πράγμα το οποίο η ΧΑ κάνει, βεβαίως προσχηματικά και επικοινωνιακά: όχι, δεν είναι τα πρόσωπα που φταίνε, αν και έχουν ξεκάθαρες ευθύνες απέναντι στην κοινωνία, αλλά το σύστημα το οποίο πλαισιώνουν, τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ με αμέριστη γενόσημη αστική νομιμοφροσύνη σηκώνει το γάντι περί άκρων και διαγκωνίζεται για να πείσει τους πολίτες ότι είναι ένα ακόμη καλό παιδί του κοινοβουλευτισμού που ορκίζεται στην έννομη τάξη όπως αυτή έχει τώρα ενώ το ΚΚΕ, κόμμα απόκομμα του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας, ψελίζει ακόμη για εργατική πάλη που δεν ανέχεται φασίστες στους κόλπους της, λες και προσπάθησε η ΧΑ να αποκτήσει επιρροή στα συνδικάτα.

Αντί λοιπόν, η αριστερά να προβάλει μέσα από την κρίση μία εμπεριστατωμένη κριτική στο υπάρχον και να παράσχει μία ευκρινή εικόνα του πως οραματίζεται την καλύτερη κοινωνία, εκτός καπιταλισμού και εκτός κοινοβουλευτισμού, δυστυχώς αναλώνεται στην υπενθύμιση των κοινοβουλευτικών και φιλελεύθερων ειωθότων, ενισχύοντας τόσο τη ΧΑ η οποία διαφαίνεται ως η μοναδική λύση-αντιπρόταση στο διεφθαρμένο σύστημα, έστω κι αν δεν είναι σε θέση να το εκφράσει, όσο και τον κοινοβουλευτισμό, αφού εγκαθιδρύεται πλέον αδιαφιλονίκητα ως ο μοναδικός θεματοφύλακας απέναντι στην ανεξέλεγκτη βία και την αυθαιρεσία των ναζιστικών απολιθωμάτων. Ο κοινοβουλευτισμός λοιπόν οφείλει πολλά στη ΧΑ, διότι με την παρουσία, τον λόγο και τη δράση της φοβίζει, δείχνει τον κίνδυνο έξω από την αγκάλη του γνωστού –διεφθαρμένου και άδικου μεν, σταθερού και προβλέψιμου δε– πολιτικού συστήματος όπως το γνωρίσαμε από τότε που γεννηθήκαμε και καταστρατηγεί εν τη γενέσει του το όποιο όραμα επανάστασης και κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης μπορεί να προκύψει ως υλοποιήσιμη πρόταση από τον χώρο της αριστεράς και οδηγεί αναπόφευκτα στην αποπολιτικοποίηση του φιλόξενου κέντρου.



Σύντομα συμπεράσματα


Εδώ λοιπόν έγκειται η πολλαπλή χρηστικότητα της ΧΑ, η οποία αποτελεί λύση για κάθε πρόβλημα που ενδέχεται να προκύψει, πράγμα που επεξηγεί επαρκώς τα τελικά αίτια προβολής της ως κεντρικό πολιτικό γεγονός. Σε μία εποχή που πολλές σταθερές καταρρέουν παταγωδώς, η επανεμφάνιση του ναζισμού –με κάποια διαφορετικά αλλά κρίσιμα χαρακτηριστικά– δεν υποδηλώνει μόνο το καθεστώς κοινωνικού αναβρασμού ευεπίφορου σε κάθε ακραία και σκοτεινή θεωρία και σε πράξεις βίας, αλλά και τη δυνατότητα χρησιμοποίησής του ανάλογα με τις περιστάσεις και τις αντιδράσεις της κοινωνίας. Σε περίπτωση ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας (χονδρικά λεγόμενο) προς τα αριστερά, αποτελεί εμφανές στήριγμα του κοινοβουλευτισμού ώστε να τρομοκρατήσει και να καθυποτάξει οποιαδήποτε ενεργητική βούληση εξόδου ταυτόχρονα από την κρίση και το σύστημα. Σε περίπτωση όμως επιβολής νέων πολιτικών και πολιτειακών δεδομένων, μπορεί να λειτουργήσει ως τριτεγγυητής της τροχοδρόμησης της κοινωνίας προς τον ολοκληρωτισμό, έναν νέο ολοκληρωτισμό που αφορά πλέον την παγκόσμια κοινωνία, και ως σιγαστήρας αντιστάσεων και φωνών κοινωνικής απελευθέρωσης.

Σε αυτό το συγκείμενο, ο ρόλος των κινηματικών ανθρώπων που τάσσονται αναφανδόν υπέρ της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της αυτονομίας της κοινωνίας θα πρέπει να αναδεικνύουν ταυτόχρονα τόσο τον ρόλο της ΧΑ ως στηλοβάτη του συστήματος, όσο και την παθογένεια του κοινοβουλευτισμού και του οικονομικού φιλελευθερισμού, ως γονέων του φαινομένου ΧΑ, και να μην κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω στη διεκδίκηση των οραμάτων τους. Οι τακτικές συμμαχίας άλλωστε με τον διάολο έχουν αποτύχει πάντα.


Μπάμπης Μ.

πηγή: ΔΟΚΙΜΗ

Συνέχεια...

back to top