Και ήρθε η ώρα να σπάσει η σιωπή

Posted: by παντιγέρα in
0
Το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο επιτάσσει στα ούτως ή άλλως φιλοκυβερνητικά Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης, να μην δείχνουν εικόνες ένδειας. Μιας ένδειας που μεγαλώνει καθημερινά. Ανεργία, φτώχια, πείνα το τρίπτυχο της ζωής μας. Τι περίεργο όλο για τρία ακούμε: Τρόικα, τρικομματική, τρεις λαλούν και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό του δικού μας τριπτύχου. Φανερή διέξοδος δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δεν είναι ορατή. Όλος ο πλανήτης ζει στις ίδιες συνθήκες με την γωνιά αυτή της γης. Άλλοι λίγο πιο φτωχοί, άλλοι πολύ, άλλοι λίγο καλύτερα (τουλάχιστον για την ώρα).

Αλλά είναι φανερό ένα γεγονός: πως διαλύθηκαν τα τελευταία προσχήματα για να πάρει πίσω το κεφάλαιο αυτά που με αιματηρούς αγώνες είχαν κερδίσει οι εργαζόμενοι στα τέλη του 19ου και τον 20ο αιώνα. Θεωρώ σημαδιακή ημερομηνία για αυτή την αλλαγή την εκλογή της Θάτσερ και την αποδέσμευση των εθνικών νομισμάτων από τα αποθέματα χρυσού, αλλά ο καθένας έχει την γνώμη του. Σημασία έχει όμως το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ότι παραχωρήσεις έκαναν τα εθνικά κράτη κάτω από την πίεση των μαζών πλέον ανερυθρίαστα τα παίρνουν πίσω και τα αποδίδουν πίσω στο κεφάλαιο.

Ίσως γιατί οι λαοί επαναπαύτηκαν. Θεώρησαν ότι η εθνική αστική δημοκρατία τους βολεύει. Μπορούν ανενόχλητοι να ασχολούνται με τα μικρά πράγματα που τους αρέσουν, τους μικρούς προβληματισμούς της καθημερινότητας τους – κουτσομπολιά, οικογένεια, θρησκεία, αθλητικά, τυχερά παιχνίδια κ.α. Ότι ήταν θεωρητικά δύσκολο το παρέδωσαν στις νέες γενιές των τότε πολιτικών, της νέας αστικής τάξης, των παραδοσιακών οικονομικών ολιγαρχών και των πρώην αριστοκρατών. Και η συνέχιση αυτής της τάξης πραγμάτων συνεχίστηκε. Οι μεν ουσιαστικά ζήταγαν λίγα και οι δε τους τα μοίραζαν. Άρτος και θεάματα – τόσα ώστε να μην ξεσηκωθούν ποτέ. Η συνταγή της αποβλάκωσης των μαζών είναι πολύ παλιά, όσο και η εξουσία.

Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η ώρα της πληρωμής. Τώρα το κεφάλαιο δεν φοβάται τίποτα. Δεν φοβάται πλέον τα εθνικά αστικά κράτη, γιατί τα κρατάει στο χέρι. Βρήκε το δόγμα που το βόλευε το πλάσαρε με ωραίες βιτρίνες: ανάπτυξη, μοίρασμα ανύπαρκτων χρημάτων – καθώς όλα πλέον είναι απλές ψηφιακές εγγραφές σε υπολογιστές και δεν έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα-, όμορφη και ανέμελη ζωή. Και οι υποψήφιοι αγοραστές τσίμπησαν. Είτε οι πολίτες των κρατών, είτε οι κυβερνήσεις, γλυκάθηκαν και ακολούθησαν το δόγμα του νεοφιλευθερισμού. Άλλωστε το ξέρουμε πολύ καλά σε αυτό τον τόπο. Ανεμομαζώματα τα λέγαν οι παλιοί. Αλλά και τα ανεμομαζέματα είχαν το τίμημα τους. Και ποιο ήταν το αντάλλαγμα τους; Όχι σε υλικό αντίκρισμα. Αλλά σε άυλο. Σε κατάργηση κάθε έννοιας εργατικού δικαίου και κατοχής υλικών αγαθών.

Γιατί οι εκπρόσωποι του σύγχρονου κεφαλαίου έχουν μεταβληθεί σε πλεονέκτες. Αφού τους λείπει ο φόβος, ζητάνε τα πάντα. Κατέχουν τα μέσα παραγωγής, τις εταιρείες παραγωγής, τις εταιρείες παροχής υπηρεσιών και προϊόντων. Και έχουν στο χέρι και όλες τις κυβερνήσεις, οπότε έχουν και τα κατάλληλα μέσα καταστολής, κάθε τοπικής προσπάθειας αντίδρασης. Και άμα δεν λειτουργήσει αυτό ξέρουμε την συνέχεια: οικονομικοί οργανισμοί – παγκόσμιοι και τοπικοί -, πολυεθνικές στρατιωτικές επεμβάσεις, ιδιωτικοί στρατοί, όλα τα μέσα για τον πλήρη έλεγχο των λαών.

Μια πελώρια σιωπή να απλωθεί στον πλανήτη. Ή μάλλον καλύτερα, ένα ατελείωτο μουρμούρισμα για την καθοδηγούμενη -από αυτούς- καθημερινότητα των ανθρώπων. Τίποτα περισσότερο.

Και ως τώρα τα έχουν καταφέρει. Πουθενά στον πλανήτη δεν υπάρχει κυβέρνηση που τους αντιστέκεται. Παραδομένοι άνευ όρων και συνθηκών, το μόνο που ζητάνε οι κυβερνώντες είναι συμμετοχή στο παιχνίδι. Ένα ξεροκόμματο, το ίδιο που πέταγαν μέχρι χθες στους πολίτες των κρατών τους. Και φυσικά την προσωπική τους και οικογενειακή τους επιβίωση. Επέστρεψαν στην δουλειά του υπηρέτη και χαίρονται για αυτό, καθώς είναι και επίσημα απλοί μεταφορείς εντολών και όχι εντολείς. Φεύγει η ευθύνη από πάνω τους και πρέπει να αποδείξουν μόνο πόσο καλοί και πιστοί είναι.

Τα φαινόμενα και οι συνθήκες δείχνουν πως ο στόχος τους είναι κοντά. Η πλειονότητα του γήινου πληθυσμού δεν αντιδράει. Βρίσκεται απλά παραδομένη στις βιτρίνες της «ονειρεμένης» ζωής. Και πιθανόν να θέλει να παραμείνει εκεί. Γιατί δεν τολμάει να ξύσει την όμορφη επιφάνεια, θα χαλάσει το χρώμα. Γιατί ξέρει τι θα δει από κάτω Ξέρει τι κρύβει τόσο επιμελώς ακόμα και από τους ίδιους τους, τους εαυτούς. Φοβούνται. Φοβούνται μήπως έχουν και αυτοί την ίδια μοίρα με αυτούς που τους θεωρούν άθλιους και ξεπέσουν οικονομικά και κοινωνικά. Φοβούνται μήπως χάσουν τις ανέσεις τους. Αλλά κυρίως φοβούνται να το παραδεχτούν πόσο λάθος είναι η ζωή τους και ότι προσπαθούν να την γεμίζουν με ότι γυαλίζει. Μοιάζουν όλο και περισσότερο με τους ιθαγενείς που ξεγελιόνταν από τις γυαλιστές χάντρες των ευρωπαίων αποικιοκρατών.

Ο φόβος τους για κάθε αλλαγή στην πλούσια υλικά αλλά φτωχή πνευματικά ζωή τους, τους κάνει συντηρητικούς. Τόσο που ηθελημένα δεν βλέπουν και δεν ακούν. Τους κάνει να εμπιστεύονται όσες φωνές τους λένε, ότι θα μείνουν στάσιμοι σε αυτά που ξέρουν, ακόμα και αν στερηθούν προνόμια και ελευθερίες. Ότι φέρνει αλλαγή είναι κακό, γιατί μπορεί να τους συμπαρασύρει και αυτούς. Και δεν επιθυμούν αλλαγές. Οι φωνές αλλαγής δεν φτάνουν στα αυτιά τους. Έχουν καλλιεργήσει μηχανισμούς άμυνας που και ο Όργουελ θα ζήλευε.

Όμως όλοι τους ξεχνάνε κάτι. Πως η φύση του ανθρώπου είναι να αλλάζει και να ζητάει το καλύτερο. Και ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ξεφεύγουν από το εγώ και τον υπέρμετρο εγωισμό. Και αυτοί προβάλουν το εμείς. Έχει ξαναγίνει αρκετές φορές. Και άλλοι το είχαν πει με σκοπό να πάρουν την εξουσία και το κατάφεραν. Πόσες προδομένες επαναστάσεις έχει καταγράψει η ανθρώπινη ιστορία; Είναι ακόμα μια δικαιολογία για την στασιμότητα τους, τον συντηρητισμό τους. Την έλλειψη αντίλογου, την προδομένη ιστορία, την πίστη σε εθνικές/εθνικιστικές κορώνες και όνειρα αυτοκρατοριών βγαλμένα από τον ψηφιακό κόσμο των παιχνιδιών.

Αλλά όσο και να μην θέλουν να ακούσουν ή να δουν, στο βάθος της σκηνής οι οδομαχίες είναι μια πραγματικότητα. Άνθρωποι που δεν επιθυμούν την εξουσία, δεν επιθυμούν ιδιοκτησία, γίνονται οι νέοι πρωταγωνιστές της ιστορίας. Σε κάθε γωνιά του κόσμου, διαδίδεται η ιδέα της αναρχίας. Κουρασμένοι οι άνθρωποι από εξουσιαστές και κυβερνήσεις, στρέφονται και βλέπουν ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος. Όχι τόσο γυαλιστερός όσο έχουν μάθει από τα media, αλλά καπνισμένος από τις φωτιές των εξεγέρσεων, χλωμός από τις ανήλιαγες φυλακές, κρυμμένος σε γωνίες κατειλημμένων κτιρίων, ορατός στις πλατείες, μοιρασμένος στις συλλογικές κουζίνες, χαρισμένος σε παζάρια και εργαζόμενος σε κολεκτίβες. Ένας κόσμος που καταργεί την έννοια της επί αντιτίμου ανταλλαγής, που εργάζεται για το σύνολο, που αποπνέει μια ελευθερία που ως τότε μόνο την φαντάζονταν. Και τον ακολουθούν. Με αργά και δειλά βήματα, χωρίς ξεκάθαρες ιδέες στο μυαλό τους, κάνουν τα πρώτα βήματα, διδάσκουν και διδάσκονται, ξεκαθαρίζουν οι ιδέες, δημιουργούν τις νέες μορφές του κόσμου μας. Ενός κόσμου που αντιτίθεται στις πληρωμένες αξίες του σήμερα και προτείνει την καταστροφή του.

Και όσο πιο πολύ αυξάνουν την καταπίεση, οι άνθρωποι στρέφονται στην αναρχία. Και αυτό φοβούνται μαζί οι εξουσιαστές και το κεφάλαιο. Και αυξάνουν την καταστολή. Επειδή αυτός ο κόσμος δεν θαμπώνεται από επίχρυσες αλυσίδες, του φοράνε ατσάλινες. Και τρομάζουν. Γιατί για κάθε ένα κοινωνικό αγωνιστή, που προσπαθούν να φιμώσουν πίσω από διώξεις και κάγκελα φυλακής ξεπετιούνται δεκάδες άλλοι. Ο κάθε νεκρός αγωνιστής γίνεται τραγούδι και φλόγα εξέγερσης. Για κάθε αυτοργανωμένο χώρο, για κάθε κατάληψη που εισβάλουν, απελευθερώνονται πλατείες, δρόμοι και το κυριότερο άνθρωποι. Που ρίχνονται στον αγώνα, υψώνοντας τη γροθιά, φωνάζοντας με την λάμψη στα μάτια. Μια λάμψη ελευθερίας και θέλησης, που κανένας από τους δυνάστες και τους φύλακες τους δεν πρόκειται να έχει ποτέ.

Αυτή η λάμψη, μαζί με το χαμόγελο μιας κοπέλας που έγραφε «σ’ αγαπώ» μέσα στην κλούβα, είναι αυτό που τους τρομάζει. Γιατί είναι κάτι που δεν θα μπορέσουν να το αγοράσουν ούτε να το σκλαβώσουν ποτέ. Είναι η ίδια η ουσία της Αναρχίας.

πηγή: mpalothia.com
Συνέχεια...

Η αναρχία εναντίον της ανομικής κατάρρευσης

Posted: by παντιγέρα in
0
του Γιώργου Λιερού

Οι ελεύθεροι χώροι και η κοινωνική αλληλεγγύη εναντίον του αποκλεισμού και της κατάστασης εξαίρεσης· γα την αναγέννηση μιας συμβιωτικής κοινωνίας.

Το κοινωνικό συμβόλαιο έχει ακυρωθεί. Όχι από τα κάτω ή από τους αντιεξουσιαστές και την άκρα αριστερά, αλλά με πρωτοβουλία της πολιτικής και επιχειρηματικής ολιγαρχίας της Αθήνας και των Βρυξελλών. Όλο και περισσότερο η κατάσταση “εξαίρεσης” αποτελεί τον κανόνα.

Κατάσταση εξαίρεσης, ανομία, πόλεμος όλων εναντίον όλων, “κοινωνικός κανιβαλισμός”: πρόκειται για λέξεις ή φράσεις που περιγράφουν το ίδιο φαινόμενο το οποίο δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τη συμβιωτική κοινωνία, την κοινωνία χωρίς κράτος για την οποία παλεύουμε.

Η κοινωνία χωρίς κράτος δεν είναι μια κοινωνία σε θεσμική αποσύνθεση, το εντελώς αντίθετο. Η άμεση δημοκρατία, η συνεργατική και αλληλέγγυα οικονομία, συνάδουν με πλούσιους, πολυεπίπεδους και ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς, με έναν επανανοηματοδοτημένο κόσμο, με αξίες ηθικά δεσμευτικές, με σφριγηλούς και λειτουργικούς δεσμούς, με ελεύθερους και περήφανους ανθρώπους που σέβονται το λόγο τους και την τιμή τους, και δεν ανέχονται κανενός είδους εξευτελισμό. Αυτά τα χαρακτηριστικά, κατά την πιο ευτυχισμένη περίοδο του είδους μας σύμφωνα με τον Ρουσσώ, επέτρεψαν στις αρχαϊκές κοινωνίες να ανθίζουν για χιλιάδες χρόνια χωρίς να έχουν ανάγκη το κράτος. Η ηθική ήταν πάντα ανάμεσα στις προτεραιότητες των αναρχικών του 19ου αιώνα. Για όποιον απλά θέλει να επιβάλλεται το δίκιο του ισχυρότερου, η παγκοσμιοποίηση και ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος.

Η ίδια η εξουσία έχει αποφασίσει την ανομική κατάρρευση αλλά προσπαθεί να την φορτώσει στους αναρχικούς. Εκτός από τους πολύ συντηρητικούς νοικοκυραίους, επίσης και μερικοί αναρχικοί παίρνουν στα σοβαρά τα ψέματά της. Η δυναμική της ανάπτυξης του καπιταλισμού, ιδιαίτερα σε καιρούς κρίσης, δημιουργεί διαρκώς αλλά και προϋποθέτει ζώνες αποκλεισμού, εξαίρεσης, ανομίας. Αυτές οι ζώνες εξαίρεσης είναι το πεδίο μιας χωρίς κανόνες ταξικής πάλης· ο νόμος που αίρεται πρώτα απ’ όλα είναι τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, τα δικαιώματα του ανθρώπου, και προπάντων η νομική κατοχύρωση των κεκτημένων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Από αυτή την άποψη, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ζώνης ανομίας δεν είναι καθόλου τα Εξάρχεια, αλλά οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ) και οι φορολογικοί παράδεισοι.

Οι ζώνες ανομικής κατάρρευσης διανοίγονται από την καταστροφή ή την απαξίωση του κεφαλαίου, των υποδομών αλλά και των ανθρώπων και την υποβάθμιση ολόκληρων περιοχών, διεργασίες οι οποίες εντείνονται κατά την κρίση. Σ’ αυτές τις ζώνες συντελούνται διαδικασίες πρωταρχικής συσσώρευσης που είναι κρίσιμες για τη δρομολόγηση της εξόδου από την κρίση. Η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους σήμερα στην Ευρώπη σχετίζεται με ένα γιγαντιαίο εγχείρημα πρωταρχικής συσσώρευσης, δηλαδή κατάλυσης θεσμών, νόμων ή εθίμων που θα εμπόδιζαν την χωρίς όρια εκμετάλλευση των αποκάτω και την αρπαγή της “ιδιοκτησίας” τους. Η πρωταρχική συσσώρευση δεν συντελέστηκε άπαξ δια παντός στην αυγή του καπιταλισμού· είναι μια παράλληλη και συμπληρωματική της επίσημης οικονομίας διαδικασία, η οποία αποκτά μια ιδιαίτερη σπουδαιότητα στον καιρό της κρίσης αλλά και στον σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, και η οποία εδώ και πέντε αιώνες πάντα συνδέθηκε με απίστευτης έκτασης ανθρωπιστικές καταστροφές (ο αποικισμός της Αμερικής, οι περιφράξεις, το κυνήγι των μαγισσών, η αυγή της βιομηχανικής επανάστασης, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, κ.τ.λ.). Και η καταστροφή, όταν αποσύρονται ή διαλύονται οι κρατικές δομές, μπορεί να είναι ανυπολόγιστη, ιδίως κατά τη μεταβιομηχανική εποχή, ακριβώς γιατί οι κοινοτικοί και κοινωνικοί δεσμοί και η αλληλεγγύη έχουν αντικατασταθεί από τέτοιες δομές.

Οι ελεύθεροι, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι και οι καταλήψεις βρίσκονται στις ζώνες εξαίρεσης, παρεμβαίνουν σε αυτές τις διαδικασίες, όχι για να φέρουν πίσω το κράτος όπως θα ήθελε η μεταρρυθμιστική αριστερά, αλλά για να ανασυγκροτήσουν τους κοινωνικούς δεσμούς, να ξαναϋφάνουν τον κοινωνικό ιστό, να αναστρέψουν τη θεσμική αποσύνθεση. Δεν βρίσκονται εκεί ούτε για να επιβάλουν τη βία του ισχυρότερου, ούτε για να αναπαράγουν τις καπιταλιστικές σχέσεις στην πιο βίαιη εκδοχή τους μέσω του οργανωμένου εγκλήματος και της μαύρης οικονομίας. Η αυτοοργάνωση των κατοίκων, ο πολλαπλασιασμός των δομών αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας, οι αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, θα μπορούσαν –όπως ακριβώς έγινε στην Λατινική Αμερική– να μετατρέψουν περιθωριοποιημένες ή υποβαθμισμένες ζώνες σε “απελευθερωμένες” περιοχές.

Τέτοιες απελευθερωμένες περιοχές δεν έχουν καμιά σχέση με τον πόλεμο όλων εναντίον όλων. Όταν απαιτούμε να φύγει η αστυνομία από μια γειτονιά, ταυτόχρονα πρέπει να φροντίσουμε να δώσουμε καλύτερες συνθήκες ασφάλειας στον ηλικιωμένο ή σε μια ασυνόδευτη το βράδυ γυναίκα από εκείνες που προσφέρει η αστυνομία στις καλές γειτονιές. Πρέπει να αναμετρηθούμε με το ενδεχόμενο συμμορίες να εκτελούν την εγκληματική τους δραστηριότητα χρησιμοποιώντας ένα προσωπείο αναρχικού και απέναντί τους να είμαστε αμείλικτοι. Η εμπειρία του διεθνούς κινήματος είναι διαφωτιστική: μερικές από τις πιο δυναμικές σύγχρονες μαφίες έχουν την καταγωγή τους σε αριστερά κινήματα της δεκαετίας του 1970, τα οποία στη συνέχεια εγκληματοποιήθηκαν.

Αν και μερικοί αναρχικοί αυτοαποκαλούνται μηδενιστές, στην πραγματικότητα το ελευθεριακό κίνημα είναι ένα ανάχωμα εναντίον του μηδενισμού και της ανομικής κατάρρευσης. Πολλοί μεγάλοι κοινωνικοί και θρησκευτικοί αναμορφωτές είχαν κατηγορηθεί στον καιρό τους για “μηδενιστές” (άθεοι κ.τ.λ.). Πράγματι, γκρέμισαν τα είδωλα των παλιών θεών και πυρπόλησαν τους ναούς τους. Η καταστροφή σίγουρα είναι μια στιγμή της δημιουργίας. Ο Νίτσε καταλάβαινε πολύ καλά αυτή την αντίφαση όταν αποκαλούσε τον εαυτό του τον πρώτο τέλειο μηδενιστή της Ευρώπης, διακρίνοντας έναν μηδενισμό της αδυναμίας ή της παρακμής και έναν μηδενισμό της δύναμης ή μιας νέας αρχής. Έλεγε: “Για τα σημεία της αρχής και της παρακμής έχω την λεπτότερη οσμή απ’ ό,τι είχε ποτέ άνθρωπος, σε κάτι τέτοιο είμαι ο δάσκαλος par excellence – γνωρίζω και τα δυο, είμαι και τα δυο. ”

Δεν πρέπει, ωστόσο, να ξεχνάμε την κύρια πλευρά που είναι η δημιουργία, η νέα αρχή, και να αφήνουμε έτσι να μας μπερδεύουν με τους εχθρούς μας. Με την επανάσταση ξαναγεννιούνται οι κοινωνίες των ανθρώπων. Η δράση του επαναστάτη είναι Πράξη, γένεση του εντελώς καινούριου, του πρωτότυπου, του μοναδικού, αυτού που δεν προβλέπεται από τις αιτίες του· φιλοδοξία του είναι η νέα αρχή.

Οι αναρχικοί είναι ανάχωμα στο μηδενισμό γιατί είναι από τους λίγους που έχουν απομείνει στην ελληνική κοινωνία οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να ματώσουν για τις ιδέες τους. Ανάμεσά τους ακόμη μπορεί κανείς να βρει και να θαυμάσει (και ας το προσέξουν αυτό οι πατριώτες) ό,τι ο Τ. Σιμώτας ονόμαζε “ωραία και γενναία συμπεριφορά”.

πηγή: εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Συνέχεια...

Αυτές είναι οι εστίες ανομίας

Posted: by παντιγέρα in
0



ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΚ 37














ΔΙΗΜΕΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΚ 37


ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΛΚ 37



ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΚ 37







 

ΑΙΘΟΥΣΑ ΧΩΡΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ


ΠΙΣΤΑ ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ



ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ



ΑΙΘΟΥΣΑ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ
 


ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΥΤΟΜΟΡΦΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ


ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΡΑΠΤΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ 




ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ


ΞΥΛΟΥΡΓΕΙΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ



ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΕΠΙΣΚΕΥΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ



ΣΥΛΛΟΓΗ ΡΟΥΧΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ


Μαρτυρία γείτονα για την “εστία ανομίας” της κατάληψης Σκαραμαγκά
Αναδημοσιεύουμε την μαρτυρία γείτονα της κατάληψης Σκαραμαγκά (Λουκά, δικηγόρου) που βρήκαμε δημοσιευμένη στο μπλογκ του "Κινήματος δεν Πληρώνω". Τα σχόλια πραγματικά περιττεύουν. Το δημοσιεύουμε αυτούσιο:

"Οσοι με ξερετε καλα, γνωριζετε οτι μονο "επαναστατης" δεν ειμαι. Σημερα, ωστοσο, ειμαι εξαλλος και στενοχωρημενος. Η αστυνομια, με γρηγορη και ησυχη επεμβαση που συνεχιζεται, εκκενωσε την καταληψη στην Πατησιων 61 και Σκαραμαγκα, ακριβως διπλα απο εμενα. ΕΝΑ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ: Απο τις αρχες του 2009, οποτε και το εγκαταλελειμμενο και ετοιμορροπο κτιριο κατεληφθη, τα παιδια που το διαχειριζονταν ΜΟΝΟ ΚΑΛΟ ΕΚΑΝΑΝ και στο κτιριο και στη γειτονια μας. Απο βρωμικο κουφαρι, εστια μολυνσης, μικροεγκληματικοτητας, πρεζας και κλοπιμαιων το μετετρεψαν σε ζωντανο οργανισμο.
Ποτε δεν προκαλεσαν, ποτε δεν θορυβησαν, ποτε δεν ειδαμε, ακουσαμε ή νοιωσαμε ο,τιδηποτε αρνητικο, εκνομο ή επικινδυνο. Ισα-ισα, κρατησαν το αθλιο παζαρι της Τοσιτσα και της Στουρναρα μακρυα μας ή τις ορδες των νεοναζιστων, που μαινονται δυο τετραγωνα παρακατω. Διατηρησαν το δρομο πεντακαθαρο. Συντηρησαν το κτιριο. Ορανωσαν προβολες, γευματα, εργαστηρια. Μεχρι και επισκεψεις στο διαμερισμα της Μαριας Καλλας (εκει εμενε, απο το 1937 ως το 1945) οργανωναν, πριν σκληρηνουν τα πραγματα τα τελευταια 2 χρονια. Μονο θετικα λογια ειχαμε να πουμε, εμεις οι γειτονες, οι τελευταιοι των μοϊκανων και των ΑΣΤΩΝ (υπογραμμιζω!) που κατοικουμε εδω.
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ: Τις (ΠΟΛΛΕΣ) φορες που καηκε η Αθηνα απο ποικιλωνυμους και αγνωστους μπαχαλακηδες, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΕΡΙΟΙΚΟΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ουτε υποπτα σουρτα-φερτα, ουτε μολωτοφ, ουτε κονταρια, ουτε "κουκουλες". Δεν ξερω τι θα "βρει" η ασφαλεια μεσα, ξερω ομως οτι απο σημερα το βραδυ, εγω ως "νομοταγης" πολιτης του πολυπαθου κεντρου της Αθηνας, δεν θα αισθανομαι ουτε ησυχοτερος ουτε ασφαλεστερος, το αντιθετο.Απο το 1999 το κτιριο ηταν αδειο κουφαρι. Το ΝΑΤ, ο ιδιοκτητης του το ειχε απλα εγκαταλειψει. ΕΜΕΙΣ τους τηλεφωνουσαμε καθε φορα που εμπαιναν πρεζονια, αρχιζαν φωτιες ή συμπλοκες κλπ. "Παρτε την Αστυνομια" μου ελεγαν, "τι θελετε να κανουμε εμεις"; Λιγο πριν τους Ολυμπιακους, εγω ο ιδιος τους πηρα ΕΠΙΣΤΑΜΕΝΩΣ να ερθει καποιος και να αφαιρεσει την "τιμητικη" πλακα για την Καλλας που ειχε μπει τη δεκαετια του ΄80. Διοτι, οπως το κτιριο ειναι γνωστο και δημοσιευμενο παντου λογω της Καλλας, σιγουρα ολο και καποιος θα ερχοταν να το επισκεφθει και η κατασταση του, στην "απαστραπτουσα" Αθηνα των αγωνων, μονο "τιμη" στην Καλλας δεν ηταν και, βεβαια, μας ντροπιαζε. Μονο οταν τους απειλησα οτι θα την κατεβασω με τα χερια μου, μετα απο 5-6 τηλεφωνα, εδεησαν να το κανουν. Ουτε ξερουμε ποσες φορες, οι περιοικοι, καλεσαμε τα πιο "κατινιαρικα" καναλια να κανουν ρεπορταζ για το ωραιοτατο και ιστορικο κτιριο, μια που μονο οταν κατι βγει εκει ευαισθητοποιειται καποιος: ΜΑΤΑΙΟΣ ΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ, παρα τα 3-4 ρεπορταζ που εγιναν. Ποιος λοιπον τελουσε τη "διαρκη προσβολη" της μνημης της Καλλας και του "ελληνικου πολιτιστικου προτυπου";;; Οι καταληψιες που το συντηρησαν και το ζωντανεψαν ή ο ημιδημοσιος οργανισμος που το ειχε στην περιουσια του και το ειχε κυριολεκτικα εγκαταλειψει στη βρωμα και στην ανομια, επι 10 χρονια;"

ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΗ ΚΟΛΛΕΚΤΙΒΑ ROTTA ΣΤΗΝ ΒΙΛΛΑ ΑΜΑΛΙΑΣ 





Συνέχεια...

12-01-2013 ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Posted: by παντιγέρα in
0


10, 100, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ Σ' ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ!
Συνέχεια...

Το κυπριακό πρόβλημα μέσα από μια αναρχική σκοπιά

Posted: by παντιγέρα in
0
Και την έβδομη ημέρα η Εξουσία είπε: «Εγένετο το Κυπριακό πρόβλημα και ας μη λυθεί ποτέ!» Αντίθετα με τις διαδεδομένες αντιλήψεις, η γέννηση του εθνικισμού (και ο διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων) στην Κύπρο είναι πολύ πρόσφατη. Οι απαρχές του βρίσκονται (όχι συμπτωματικά) σχεδόν ταυτόχρονα με το «νοίκιασμα» του νησιού από τους άγγλους αποικιοκράτες, δηλαδή το 1878. Οι εθνικές ταυτότητες που βλέπουμε σήμερα (αλλά και το αίτημα για ένωση με την Ελλάδα) όχι μόνο ήταν άγνωστες τότε (αναφορές σε Έλληνες και Τούρκους δεν υπάρχουν πριν την έλευση των άγγλων, παρά μόνο σε χριστιανούς και μουσουλμάνους) αλλά αντίθετα υπήρξαν παραδείγματα κοινής αντίστασης μουσουλμάνων και χριστιανών ενάντια στη φορολογία των τοπικών αρχόντων, Οθωμανών και εκκλησίας. Η εισαγωγή του εθνικισμού και ο διαχωρισμός του λαού προήλθε κυρίως από τους Άγγλους αποικιοκράτες, οι οποίοι ουσιαστικά και θεσμικά πλέον, οργάνωσαν τους εθνικούς διαχωρισμούς.

Οι αποικιοκράτες χρησιμοποίησαν τους εθνικούς μύθους για να εφαρμόσουν τη γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε» και να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στο νησί. Ταυτόχρονα, οι ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι αστοί χρησιμοποίησαν τα εθνικά ιδεώδη για να προασπίσουν αρχικά τα οικονομικά τους συμφέροντα, αφού πρώτιστο μέλημα ήταν η άμυνα ενάντια στην «κουμμουνιστική απειλή». Στη συνέχεια χρησιμοποίησαν τον «πατριωτικό αγώνα» με σκοπό την κατάληψη των κενών που θα άφηνε η εγκατάλειψη της εξουσίας του νησιού από τους Άγγλους. Το φαινόμενο του εθνικισμού και των εθνικών μύθων είναι, και στην Κύπρο, ένα καλοφτιαγμένο ιδεολόγημα που χρησιμοποιείται από την εξουσία και το κεφάλαιο για να υπονομεύσουν τα ταξικά κινήματα και οποιαδήποτε αντίσταση ενάντια στις επιλογές των κυρίαρχων. Τα δικοινοτικά εργατικά κινήματα των δεκαετιών ’30 και ’40, που ήταν ανταγωνιστικά στη Βρετανική εξουσία, πολεμήθηκαν από τους αστούς και των δύο κοινοτήτων, οι οποίοι χρησιμοποίησαν το εθνικό ιδεολόγημα για να τα αποδυναμώσουν, όπως έγινε στην περίπτωση των Οκτωβριανών, το ’31.

Το παράδειγμα της Κύπρου είναι ένα από τα πολλά στην παγκόσμια ιστορία όπου το εθνικό πρόβλημα εμφανίστηκε και αφάνισε οποιεσδήποτε απόπειρες ταξικής/κοινωνικής σύγκρουσης, που είχαν αρχίσει να διαμορφώνονται από τα μέσα της δεκαετίας του ΄30. Η Κύπρος αποτελεί ισχυρό χαστούκι στη μαρξιστική ορθοδοξία που βλέπει τους εθνικούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες ως τα πρώτα βήματα της ταξικής πάλης. Η αφοσίωση των ελληνοκύπριων συνδικαλιστών στο εθνικό όραμα της ένωσης με την Ελλάδα διέσπασε την κοινή δράση των δύο κοινοτήτων, (όπως ήταν οι εργατικοί αγώνες της δεκαετίας του ’40, ο κοινός εορτασμός της πρωτομαγιάς του ’48 κοκ). Οι ηγεσίες των ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών συνδικάτων (ακόμα και του ΑΚΕΛ/ΠΕΟ) έστρεφαν τον αγώνα των εργαζομένων, όχι ενάντια στα αφεντικά, αλλά η μια κοινότητα ενάντια στην άλλη, για να μπορέσουν να πραγματώσουν τα εθνικά οράματά τους.

Το έθνος είναι ο συνεκτικός δεσμός κυρίαρχων και καταπιεσμένων, αφεντικών και δούλων. Οι εθνικοί μύθοι εξυπηρετούν και διαιωνίζουν την ταξική κοινωνία, αφού καλλιεργούνται από την αστική τάξη, έτσι ώστε τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα να θεωρούν ότι ο εχθρός τους βρίσκεται σε ένα άλλο έθνος, (στην προκειμένη περίπτωση πως ο εχθρός είναι η άλλη κοινότητα) και να μην στρέφονται ενάντια στα αφεντικά και τους εξουσιαστές που καθημερινά τους κλέβουν τη ζωή. Η εθνική ενότητα η οποία δημιουργείται, σημαίνει συναίνεση των καταπιεσμένων στην αφαίμαξη της ζωής τους, ταξική/κοινωνική ειρήνη, και μια κατάσταση κοινωνικής απάθειας απέναντι σε οτιδήποτε θυμίζει ταξική πάλη και κοινωνική δράση και αντίσταση.

Η ύπαρξη του κυπριακού προβλήματος σήμερα είναι ο κύριος πυλώνας του παραγόμενου εθνικισμού. Το κυπριακό με τη σειρά του δίνει λόγο ύπαρξης σε σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα, τα οποία, από αριστερά μέχρι ακροδεξιά συμμετέχουν ενεργά στη διάχυση των εθνικών μύθων στην κοινωνία. Οι εξουσιαστές έχουν χρησιμοποιήσει μια πετυχημένη, σε γενικές γραμμές, στρατηγική όσον αφορά το κυπριακό. Με το να προβάλλεται συνέχεια στις ειδήσεις, να γίνονται συνεχώς συζητήσεις στα ραδιόφωνα, και να διδάσκεται η μονόπλευρη και εθνικιστική πλευρά των γεγονότων μέσα στα σχολεία, έχουν καταφέρει να «κρύψουν» το κυπριακό πρόβλημα, κάνοντας την κοινωνία να το βαρεθεί. Έτσι, έχουν ωθήσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στο να πιστεύει πως η μόνη επιλογή που έχει είναι να διαλέγει ένα πολιτικό κόμμα ή ηγέτη, μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες, για να την εκπροσωπεί στις συζητήσεις και τις συνομιλίες για το εθνικό ζήτημα. Ταυτόχρονα, το κυπριακό που προβάλλεται ως το μέγιστο και σχεδόν μοναδικό πρόβλημα του τόπου δίνει την ευκαιρία στην πολιτική ηγεσία να περνά τις αντιλαϊκές της πολιτικές χωρίς την αντίδραση της κοινωνίας (και να αγνοεί παντελώς άλλα κοινωνικά προβλήματα) με πρόσχημα πάντα το κυπριακό.

Όσον αφορά το πώς θα έρθουν οι δύο κοινότητες κοντά, (απαραίτητη προϋπόθεση για να αναπτυχθούν κοινωνικά κινήματα ανταγωνιστικά στην εξουσία) αυτό δε θα γίνει με το άνοιγμα οδοφραγμάτων, ούτε με κομματικά πανηγύρια «ειρήνης και φιλίας», ούτε με μια λύση επιβαλλόμενη από τα πάνω. Συγκεκριμένα, το αίτημα για άνοιγμα των οδοφραγμάτων είναι παγίδα, που θελημένα ή μη οδηγεί με ακρίβεια στην επισημοποίηση της διχοτόμησης ή διαφορετικά είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Το δίπολο Επαναπροσέγγιση (UNOPS, συνομιλίες κλπ) ή Διχοτόμηση (εθνικιστές, αίτημα για ένωση κλπ) με λογικές του στυλ «δεν είσαι μαζί μας είσαι απορριπτικός» ή «προδότης» αντίθετα πολώνει την κατάσταση στον ίδιο φαύλο κύκλο των «διαπραγματεύσεων» και των κομματικών τερτιπιών.

Οι ελληνοκύπριοι και οι τουρκοκύπριοι θα έρθουν πιο κοντά μέσα από τα κοινά βιώματα, και την αλληλεγγύη, μέσα από την κοινή δράση και αντίσταση, την οποία προσπαθούμε να κινήσουμε και να καταλύσουμε ως αναρχικοί και αγωνιζόμενοι άνθρωποι.
Ο στρατός ως μηχανισμός εξουσίας προάγει τα εθνικά ιδεώδη και στις δύο πλευρές, την πειθαρχία, την υπακοή και την ιεραρχία. Στην Κύπρο υπάρχουν 6 στρατοί: ελληνοκυπριακός(Ε.Φ.), Ελληνικός(ΕΛΔΥΚ), τουρκοκυπριακός, Τουρκικός(ΤΟΥΡΔΥΚ), ΟΗΕ, Βρετανικός(ΝΑΤΟ) και προσεχώς καναδικές βάσεις, και αναμένεται και η συγκρότηση του ευρωστρατού. Οι βάσεις που βρίσκονται σε εδάφη της Κύπρου έχουν παίξει αιματηρό ρόλο στους πολέμους που διεξάγονται στη Μέση Ανατολή για τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των κυρίαρχων, σε συνεργασία με το κυπριακό κράτος. Μια ιδανική λύση από τα κάτω όπως την οραματιζόμαστε συμπεριλαμβάνει κατάργηση όλων των στρατών και κλείσιμο/διώξιμο των βάσεων (στην Κύπρο και παντού).

Η πραγματικότητα είναι πως δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτε από τους κάθε λογής «ηγέτες» και «σωτήρες» που εμφανίζονται. Η πραγματικότητα είναι πως η ουσία δεν βρίσκεται και ούτε ποτέ ήταν στο να επιλέξουμε ανάμεσα σε ένα ναι ή ένα όχι ενός σχεδίου που θέτουν οι κυρίαρχοι, όπως το Ανάν ή τη διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία. Η μόνη πραγματική λύση στο κυπριακό μπορεί να δοθεί από τους «από κάτω», από εκείνους που πραγματικά πλήττονται από τους διαχωρισμούς, και φυσικά χωρίς την εξουσιαστική διαμεσολάβηση των κοινωνικών σχέσεων. Πόσο περισσότερο στην Κύπρο, εδώ όπου οι κοινοί αγώνες και η κοινή αντίσταση απέναντι στην εκμετάλλευση και την καταπίεση υπήρξαν – και πολύ πρόσφατα μάλιστα, πριν εξαφανιστούν στο βόθρο του εθνικού ιδεολογήματος.

Ακόμα κι αν έρθει μια λύση φτιαγμένη από τους από πάνω, αυτή θα είναι στα μέτρα τους, ώστε να μπορούν να μας χειραγωγούν και να μας ελέγχουν ακόμα καλύτερα. Θα είναι κομμένη και ραμμένη για αυτούς, με την συνέχιση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, της καταστολής και του κοινωνικού ελέγχου. Θα εφεύρουν νέα ιδεολογήματα και θα χρησιμοποιήσουν στο έπακρο την γνωστή και δοκιμασμένη συνταγή των πλαστών διαχωρισμών του έθνους για να εδραιώσουν και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους. Φτάνουμε λοιπόν στο ερώτημα: θα περιμένουμε την λύση να έρθει από τους κυρίαρχους; Θα τους παρακαλούμε και θα τους ικετεύουμε να βρεθούν για «συνομιλίες λύσης»; Αφού το ξέρουμε, αυτοί θα κάνουν ό,τι τους συμφέρει καλύτερα. Η μόνη μας επιλογή είναι να αντισταθούμε, μέσα από δικοινοτικούς, κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, για την κατάργηση των συνόρων και των εθνικών διαχωρισμών, να επιτεθούμε στο σύστημα ιεραρχίας και εκμετάλλευσης που γεννάει αυτούς τους διαχωρισμούς, για μια ελεύθερη κοινωνία της αλληλεγγύης και της συνύπαρξης.
Συνέχεια...

“Ένα μπουκάλι λάδι για κάθε άνεργο”... Φιλανθρωπία και αλληλεγγύη

Posted: by παντιγέρα in
0
Tου Γιώργου Λιερού

Η φιλανθρωπία είναι μια θεμιτή πρακτική όταν γίνεται ιδιωτικά, στα κρυφά από τον καθένα μας, όταν επιτελείται από την εκκλησία, ένα τζαμί, μια συναγωγή. Η φιλανθρωπία είναι πρόστυχη όταν γίνεται από μια πολιτική οργάνωση. Γιατί; Τι ξεχωρίζει την αλληλεγγύη από την φιλανθρωπία;
Μιλώντας για σχέσεις που βρίσκονται εκτός αγοράς και για τις ανάγκες αυτής της συζήτησης ας ξεχωρίσουμε τις ανταλλαγές γενικά (με τον τρόπο που ορίζει τον όρο ο Λεβύ Στρως, όχι ειδικά ανταλλαγές εμπορευμάτων αλλά ανταλλαγές λέξεων, συζύγων, αγαθών, δώρων) τις οποίες χαρακτηρίζει η αμοιβαιότητα και οι συμμετρικές σχέσεις με την αναδιανομή η οποία γίνεται από ένα κέντρο εξουσίας: τον αρχηγό της φυλής, τους πρεσβύτερους, μια ισχυρή οικογένεια ή μια γραφειοκρατία.

Στην πρώτη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με σχέσεις ανάμεσα σε ελεύθερα πρόσωπα ή ανάμεσα σε ελεύθερα ηθικά πρόσωπα (κλαν, φυλές, οικογένειες). Στην δεύτερη περίπτωση, με σχέσεις εξουσίας, συνήθως σχέσεις προστασίας-υπακοής. Η σχέση προστασίας-υπακοής, είναι η πιο αρχέγονη εξουσιαστική σχέση. Οι πελατειακές σχέσεις είναι πάνω απ’ όλα σχέσεις προστασίας-υπακοής.

Οι άνθρωποι αυτά τα γνώριζαν καλά από πάρα πολύ παλιά. Ο αρχηγός Κουακιούτλ “καταπίνει” τις φυλές στις οποίες μοιράζει τα πλούτη του, τις βάζει κάτω από την “σκιά του ονόματός του”, λένε οι Κουακιούτλ της Δυτικής Ακτής του Καναδά και οι Τλίνγκιτ λένε επίσης “βάζουμε δώρα στις πλάτες εκείνων που τα δέχονται”. Ο αποδέκτης του δώρου, είναι σαν σκλάβος που μπορεί να ελευθερωθεί μονάχα ανταποδίδοντας.

Για τον Μέγγιο, δεν είναι άνθρωπος όποιος δει ένα μωρό να πέφτει στο πηγάδι και δεν σπεύσει αμέσως “όχι για να κερδίσει την εύνοια του πατέρα ή της μητέρας ”, “όχι για να τον επαινέσουν οι συγχωριανοί”· ο επαναστάτης θα δώσει το φαγητό του σε έναν που πεινάει ή το πανωφόρι του σε κάποιον που κρυώνει δεν θα βγει όμως μετά να διαλαλήσει την καλή του πράξη, θα την κρατήσει κρυφή. Στις πράξεις φιλευσπλαχνίας, όπως πολύ σωστά λένε οι Χριστιανοί, δεν πρέπει να ξέρει το αριστερό χέρι τι κάνει το δεξί. Μ’ αυτόν τον τρόπο, προστατεύεται ο δωρολήπτης, δεν έρχεται στο φως η αδυναμία του να ανταποδώσει. Η φιλανθρωπία, ο δωρισμός σ’ αυτόν που αδυνατεί να ανταποδώσει, μπορεί να είναι θεμιτή πράξη όσο είναι κρυφή, μια ιδιωτική δραστηριότητα. Όταν γίνεται δημόσια είναι μια πρόστυχη εξουσιαστική πράξη.

Μια δομή αλληλεγγύης είναι τέτοια μόνο όταν μετατρέπεται σε δομή αυτοβοήθειας και αυτοοργάνωσης αυτών στους οποίους απευθύνεται· είναι τέτοια όταν καλεί στη δράση τους αποδέκτες, όταν τους σέβεται σαν ισότιμα υποκείμενα, όταν τους κάνει ικανούς να ανταποδώσουν, δημιουργικούς, παραγωγικούς, όταν μετατρέπεται σε μια δομή αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας. Ως τέτοια η αλληλεγγύη, αντίθετα με τη φιλανθρωπία, είναι λοιπόν μια δημόσια πολιτική πράξη, είναι ένα εγχείρημα που δεν μπορεί παρά να γίνεται φανερά.

Το σημείωμα αυτό δεν είναι μόνο κριτική σε ένα ατυχές σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι επίσης κριτική στις ελευθεριακές συλλογικότητες, στην άκρα αριστερά, σε όλους μας, είναι αυτοκριτική. Συνηθίζουμε να νομίζουμε ακριβώς την ίδια δομή (π.χ. μια συλλογική κουζίνα) φιλανθρωπία όταν την κάνει η εκκλησία και αλληλεγγύη όταν την κάνει μια πολιτική συλλογικότητα. Όμως ο χαρακτήρας μιας δομής που στήθηκε με πολιτική πρωτοβουλία, το αν θα αποτελέσει φιλανθρωπία, πελατειακό μηχανισμό ή αντίθετα δομή αλληλεγγύης, κρίνεται και διακυβεύεται καθημερινά στην πράξη. Όσο δεν καταφέρνει να μετασχηματιστεί σε δομή αυτοοργάνωσης και αλληλοβοήθειας αυτών στους οποίους απευθύνετε, η δομή παραμένει φιλανθρωπική και η όποια σύγκριση με ανάλογες δομές της εκκλησίας είναι εις βάρος της δομής αυτής. (Το θρησκευτικό φαντασιακό και συμβολικό σύμπαν αμβλύνει την ασυμμετρία της σχέσης ευεργέτη/ευεργετούμενου και διαμεσολαβεί την χειραγώγηση του δεύτερου περιορίζοντας τις απεχθέστερες όψεις της).

πηγή: εφημερίδα Δράση
Συνέχεια...
back to top