Απέναντι στο Νεοφιλελευθερισμό, η Αυτονομία

Posted: by παντιγέρα in
0
Είναι γενικά αποδεκτό, ότι η Ευρωπαϊκή κοινότητα πολιτών [1] βρίσκεται σε τέλμα, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό. Η Νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόστηκε τα τελευταία χρόνια στις χώρες της Ευρώπης, προτάσσοντας την υπερκατανάλωση, τον πολιτισμικό μηδενισμό, την άφεση της δημιουργικότητας στα χέρια των “ειδικών” και τον περιορισμό βασικών δημοκρατικών (κυρίως εργασιακών) δικαιωμάτων μας οδήγησε στις πύλες του κοινωνικού χάους. Παρ’ ότι μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως η διόγκωση του χρέους, η ολοένα και αυξανόμενη ανεργία (με συνέπεια την εξαθλίωση) έχουν σχεδιαστεί από τις ελίτ, είτε ώστε να ανταγωνιστούν το τέρας της Κίνας και της Ινδίας, (με τη μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος) είτε ώστε να περάσουν όλα τα μέσα παραγωγής στους ιδιώτες, η πραγματικότητα φαίνεται πως είναι διαφορετική. Φαίνεται πως οι παγκόσμιες ελίτ αυτοτραυματίζονται (σκοτώνοντας μέρος του υπόλοιπου πληθυσμού φυσικά) από το ίδιο τους το δημιούργημα, το Νεοφιλελευθερισμό ή νεοσυντηρισμό, που καθώς απελευθερώνει από όλους τους περιορισμούς που μπορεί να θέσει το κράτος αφήνεται στην κερδοσκοπική ασυδοσία των εταιριών, μετατρέποντας το κουρδισμένο καπιταλιστικό σύστημα, στο σημερινό οικονομικό καζίνο.

Η σημερινή κατάσταση, βέβαια, δεν θα αφεθεί στην τύχη της για μεγάλο διάστημα. Ήδη το ενδιαφέρον των οικονομικών αναλυτών επικεντρώνεται στις μεθόδους που μπορεί το τεράστιο εταιρικό κέρδος να νομιμοποιείται κοινωνικά, μέσα από την επέκταση του τεχνάσματος της εταιρικής ευθύνης. Δηλαδή, καθώς οι βασικοί πυλώνες της κοινωνίας περνούν ολοένα και περισσότερο μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία, ο πολίτης δεν διεκδικεί από το κράτος, το οποίο όσο απρόσωπο κι αν είναι έχει ως εκφραστές του τους θεσμούς του, αλλά ευχαριστείται ή δυσαρεστείται από την “κοινωνική προσφορά”, έναντι φοροαπαλλαγών βέβαια, της εκάστοτε εταιρίας, χωρίς να έχει τη δυνατότητα παρέμβασης αφού ούτε αντιπρόσωπο στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας εκλέγει, ούτε να την καταστρέψει μπορεί (καθώς εξαρτά άμεσα την επιβίωση του απ’ αυτή).

Το αποτέλεσμα της σημερινής οικονομικής κρίσης, αν συνεχίσουμε να κλείνουμε τα μάτια κλεισμένοι στο καβούκι της απογοήτευσης, θα είναι πράγματι η σταθερότητα, και η ανάπτυξη την οποία επικαλούνται οι θιασώτες του φιλελευθερισμού, όπως ο Α.Σαμαράς, ο Ε.Βενιζέλος και οι διάφοροι σαλτιμπάγκοι θιασώτες του θατσερισμού Τζήμερος και Μάνος. Για ποιά ανάπτυξη όμως μιλάνε; Πρόκειται για την ανάπτυξη που έχει γνωρίσει η Κίνα, με το βιοτικό επίπεδο των πολιτών να βρίσκεται σε σημείο που οι περισσότεροι/ες δεν μπορούμε να διανοηθούμε ακόμη. Η ανάπτυξη που επιτυγχάνεται με κριτήριο όρους της αγοράς και όχι δείκτες ουσιαστικής ανθρώπινης ευημερίας. Σε αυτή την ανάπτυξη εμείς απαντούμε με την αποανάπτυξη. Ποιά είναι η σταθερότητα που προτάσσουν; Η σταθερότητα της ανέχειας, της εξαθλίωσης για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και σταθεροποίηση, αν όχι αύξηση, των κερδών για τους λίγους προνομιούχους και η “επιβολή της τάξης” μέσω της άμεσης καταπάτησης του δικαιώματος της διαμαρτυρίας (ήδη στις Η.Π.Α, στον Καναδά, στην Βρετανία και στην Γερμανία γίνεται λόγος για την θέσπιση νέων νόμων που θα περιορίζουν τις διαδηλώσεις, πράγμα που ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξε και ο δήμαρχος της Αθήνας Α.Καμίνης). Είναι άλλωστε λογικά, Προκειμένου να επιτευχθούν τα κέρδη απαιτείται είτε κοινωνική ειρήνη (εξ ου και η “εταιρική ευθύνη”) είτε βίαιη καταστολή οποιασδήποτε αντίδρασης. Η συρρίκνωση αυτή βασικών πολιτικών δικαιωμάτων οδηγεί, με αργό αλλά σταθερό ρυθμό, – χωρίς να το αντιληφθούμε – σε ένα κοινωνικά νομιμοποιημένο αυταρχικό καθεστώς (με τον ψευδεπίγραφο τίτλο της δημοκρατίας), κατά το οποίο οι κατασταλτικοί μηχανισμοί θα μπορούν να επεμβαίνουν διαλύοντας οποιαδήποτε κοινωνική δημιουργία, βαφτίζοντας την άμεσα ως “τρομοκρατική” ενέργεια ή εσωτερικό εχθρό. Όσο αφήνουμε έννοιες, όπως “στρατόπεδα συγκέντρωσης”, “πολιτοφυλακή”, “υγειονομικές βόμβες” να εισέρχονται στην καθημερινότητα μας, τόσο θα συνηθίζουμε στην ιδέα της σταθερής μας υποταγής. Σε αυτή τη σταθερότητα εμείς απαντούμε με την αναταραχή.

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει σοβαρός ιδεολογικός αντίπαλος στο νεοφιλελευθερισμό που να υποστηρίζεται από μαζικά κινήματα και να έχει εφαρμοστεί επιτυχώς στην πράξη. Καθώς τα “κομμουνιστικά” κράτη, στην πραγματικότητα υπήρξαν αποτρόπαια ολοκληρωτικά καθεστώτα, τα οποία αντί να στηριχτούν στην ισότητα, τη δημοκρατία και την αυτονομία δημιούργησαν γραφειοκρατίες ανάλογες με την καπιταλιστική αστική τάξη, βύθισαν πληθυσμούς ολόκληρους στο ζόφο και την εξαθλίωση, προκάλεσαν γενοκτονίες και άφησαν πίσω τους εκατομμύρια νεκρούς. Στον Δυτικό κόσμο, η κατάρρευση του Μαρξισμού στα τέλη της δεκαετίας του 80 συνέβαλε ριζικά στην καταρράκωση κάθε ελπίδας για κοινωνική αλλαγή, κληροδότησε την απόλυτη κυριαρχία της μαζικής αποχαύνωσης, του θεάματος, κάτω από την απόλυτη κυριαρχία των κατευθυνόμενων Μέσων Επικοινωνίας. «Οι άνθρωποι στη Δύση λένε: «αυτός είναι ο σοσιαλισμός, άλλος δεν υπάρχει, συνεπώς οι κοινωνίες μας, με όλα τα κουσούρια τους είναι οι καλύτερες ανθρώπινες δυνατές»» αναφέρει ο Κορνήλιος Καστοριάδης [«Είμαστε Υπεύθυνοι για την Ιστορία μας» (1998-99, σελ.16)]. Τα πάντα πλέον καθορίζονται από την «ανωτερότητα» του φιλελεύθερου καπιταλισμού (ντετερμινισμός) που «επειδή σαν κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό σύστημα υπερέχει όλων των άλλων θα πρέπει να αποτελεί σημείο αναφοράς». Δηλαδή, ο «θρίαμβος» του ενάντια στον Σταλινικό ολοκληρωτισμό, τον καθιστά ως «το καλύτερο που θα μπορούσε να επιτευχθεί», το τέλος της ιστορίας «δεν υπάρχει κανένα εναλλακτικό σύστημα. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα και θα πρέπει να την αποδεχτούμε».Οι σταλινικές διώξεις ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της υπόθεσης του κομμουνισμού και αυτό που τελικά τον δυσφήμισε στα μάτια δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη. Τις συνέπειες αυτής της δυσφήμησης αντικειμενικά ακόμα και σήμερα το χειραφετησιακό κίνημα πληρώνει. Έτσι λοιπόν, γεννιέται το εξής ερώτημα: Υπάρχει επαναστατικό πρόταγμα σήμερα; Υπάρχει διέξοδος από την καπιταλιστική βαρβαρότητα; Στα ερωτήματα αυτά έχουμε ήδη απαντήσει παραπάνω, θέτοντας το πρόταγμα της αποανάπτυξης εντός των πλαισίων της συλλογικής και ατομικής αυτονομίας.

«Το πρόταγμα της αυτονομίας είναι μια δημιουργία της ιστορίας μας. [...] Το πρόταγμα της αυτονομίας δεν είναι μια πολιτική επιχείρηση σαν οποιαδήποτε άλλη. Δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο δια μέσου της αυτόνομης δραστηριότητας του κόσμου. Η δραματική απουσία αυτής ακριβώς της αυτόνομης δραστηριότητας είναι αυτό που χαρακτηρίζει τη σημερινή πραγματικότητα. [Α]…Στόχος της πολιτικής δεν είναι η ευτυχία, αλλά η ελευθερία. Την πραγματική ελευθερία (δεν ασχολούμαι εδώ με τη φιλοσοφική “ελευθερία”) την αποκαλώ αυτονομία. Η αυτονομία της κοινότητας, που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τη ρητή αυτοθέσμιση και αυτοκυβέρνηση, είναι αδιανόητη χωρίς την πραγματική αυτονομία των ατόμων που απαρτίζουν την κοινότητα. Η συγκεκριμένη κοινωνία, που ζει και λειτουργεί, δεν είναι τίποτε άλλο απ’ τα συγκεκριμένα,δρώντα,”πραγματικά” άτομα [Β] .

[Α] Κορνήλιος Καστοριάδης, Ο Θρυμματισμένος κόσμος
[Β] Κορνήλιος Καστοριάδης, Η Δημοκρατία ως Διαδικασία και ως Καθεστώς, Η Άνοδος της Ασημαντότητας.

Πρόκειται για το μόνο πρόταγμα που μπορεί να σταθεί σοβαρά απέναντι στην εταιρική κουλτούρα. Ήδη εδώ και έναν χρόνο, βλέπουμε κινήματα μη ιεραρχικά να ξεπηδούν. Από τους αγανακτισμένους της Ισπανίας και της πλατείας Συντάγματος μέχρι το Occupy Wall Street που ραγδαία εξαπλώθηκε και σε άλλες πολιτείες της Αμερικής, και τέλος το κίνημα των φοιτητών στο Κεμπέκ και Μόντρεαλ του Καναδά, για τα οποία ελάχιστη έως μηδενική αναφορά γίνεται στα Ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης. Κάποτε ο Κορνήλιος Καστοριάδης είχε πει πως οι λαοί θα την βρουν την λύση. Η λύση είναι μπροστά μας λοιπόν. Η νέα ελπίδα γεννιέται στους δρόμους και τις πλατείες. Το μόνο που χρειάζεται είναι η δική μας προσπάθεια και θέληση για μια κοινωνία ανθρώπινη και δίκαιη. Όσο περιμένουμε να επαναληφθεί η περσινή λαοθάλασσα του Συντάγματος ή μαζικές καταλήψεις τύπου Μάη 68, ή να βιώσουμε ένα νέο φοιητικό κίνημα ανάλογο με αυτό του Μόντρεαλ, τόσο η πραγματικότητα θα μας απογοητεύει. Χωρίς να έχουμε αυτοσκοπό τη μαζικότητα, χωρίς να θέτουμε κριτήρια επαναστατικότητας, το ζητούμενο είναι όσοι νιώθουμε ακόμη ζωντανοί, όσοι διψάμε για δημιουργία, να βρεθούμε στους δρόμους, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για κοινωνική επανάσταση.

[1] Αντιμετωπίζουμε τις κοινωνίες της Ευρώπης όχι ως μια ομοιογενή ολότητα, αλλά ως μία σύνθεση διαφορετικών κοινωνιών που συνυπάρχουν σε μια οικονομική και πολιτική ένωση εδώ και αρκετά χρόνια, και ως αποτέλεσμα αντιμετωπίζουν περίπου κοινά προβλήματα και ακολουθούν παρόμοιες κατευθύνσεις (χωρίς να αγνοούμε φυσικά τις διαφοροποιήσεις που θα συναντήσει κανείς φυσικά στο φαντασιακό των σύγχρονων πχ Γερμανών και Ισπανών).

Πηγή: eagainst.com


Συνέχεια...
0
1. Καταρχήν, ο αγώνας ενάντια στον (ολοκληρωτικό) εθνικισμό-ρατσισμό είναι αγώνας ενάντια στον (αυταρχικό) φιλελευθερισμό του Έθνους, του Κράτους, της Αγοράς και του Δικαίου και κατ' επέκταση ενάντια στον (ολοκληρωτικό) καπιταλισμό.

2. Η Χ.Α. είναι μέρος των υπερπατριωτικών-εθνικιστικών εκείνων δυνάμεων που θα αποτελέσουν τη βάση για την επιστροφή του κεφαλαίου και των καπιταλιστών σε εθνικές λύσεις εκτός ευρώ και ε.ε., αν οδηγηθούν εκεί τα πράγματα στο εγγύς μέλλον (ήδη όπου βρεθούν κι όπου σταθούν μιλούν για ελληνικές ΑΟΖ, για πετρέλαια και φυσικά αέρια, για εθνική ανάπτυξη κλπ).

3. Η Χ.Α. συνδυάζει την ηγεμονία του εθνικού στοιχείου με αυταρχικά φιλελεύθερες θέσεις και όχι με σοσιαλιστικές όπως έκαναν οι γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές.

4. Οι κατηγορίες του Συστήματος περί νεοναζισμού γρήγορα θα πέσουν στο κενό, τα πλυντήρια του Θεάματος θα ξεπλύνουν ταχύτατα το «βρώμικο και ύποπτο παρελθόν» της Χ.Α., και έτσι θα εξιλεωθεί και θα γίνει ισότιμος συνομιλητής στη βουλή, στα μίντια, παντού, ως υπεύθυνη πατριωτική δύναμη με κάπως «υπερβολικές ευαισθησίες» και βίαη ρητορική σε κάποια «καυτά» θέματα.

5. Η Χ.Α. είναι ένα από τα οχήματα (το αν θα είναι ο κεντρικός τροχός της αμάξης θα φανεί στο μέλλον, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες που δεν μπορούμε εκ των προτέρων να συνυπολογίσουμε) πάνω στο οποία ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός θα προσπαθήσει να επαναρυθμίσει την κοινωνία με ευνοϊκούς για τη διαιώνιση του Συστήματος όρους, να την εκφασίσει και να τη στρατιωτικοποιήσει, και ταυτόχρονα να χειραγωγήσει τις αντιστάσεις των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων προς εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς.

6. Η Χ.Α., με την αντισυστημική ρητορική της, την παθιασμένη στράτευση, και «το κοινωνικό της έργο» (που θα ενισχυθεί στο μέλλον -βλ. π.χ. «συσσίτια μόνο για έλληνες»- με τη χρηματοδότηση που θα λάβει ως κόμμα του κοινοβουλίου), είναι απαραίτητη στο Σύστημα στους καιρούς της άγριας μετάβασης και των ταραχών γιατί αυτή τη στιγμή τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού και του βιοπολιτικού ελέγχου έχουν απωλέσει την κοινωνική τους νομιμοποίηση, δεν έχουν κοινωνικά ερείσματα και ούτε πρόκειται να αποκτήσουν σύντομα γιατί δεν υπόσχονται πια τίποτα πέρα από την αυτοκρατορία του μικρότερου κακού ούτε μπορούν πλέον, ως άμεση συνέπεια του πρώτου, να εμπνεύσουν μαζικά ακροατήρια (δεν είναι τυχαίο το ότι μετατρέπονται σε κόμματα απολύτως προσωποπαγή· είναι ο Βενιζέλος κι όχι το ΠΑΣΟΚ, ο Σαμαράς κι όχι η Ν.Δ., ο Καμμένος κι όχι οι Ανεξ. Έλληνες, ο Κουβέλης κι όχι η ΔημΑρ, που έχουν σημασία).

7. Το «κόμμα - κίνημα» της Χ.Α. θα έχει το ένα πόδι (ως επίσημο κόμμα της βουλής – ο Κασιδιάρης με κοστούμι να χαριεντίζεται με την Έλλη Στάη και ο Μιχαλολιάκος να χαμογελά με νόημα στον ευαίσθητο δημοκράτη Σταύρο Θεοδωράκη) στη νεοφιλελεύθερη τάξη και ορθολογικότητα (το άτομο ως επιχειρηματίας του εαυτού του, αρχές του ατομικού ανταγωνισμού και της αποτελεσματικότητας, ξήλωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, περιστολή των απεργιών και των διαδηλώσεων, περιττοί και αναλώσιμοι άνθρωποι, ηθικοφροσύνη και εθνική αναμόρφωση κλπ) και το άλλο (ως κίνημα – οι οπαδοί/τα πειθήνια όργανα του Κασιδιάρη και του Μιχαλολιάκου με τσεκούρια) στον κλιμακούμενο αυταρχισμό, το νταβατζηλίκι και τη βία στις γειτονιές και το πεζοδρόμιο. Πάνω και γύρω απ' αυτό το «κόμμα-κίνημα» (αλλά όχι μόνο, όπως προαναφέραμε) θα γίνει απόπειρα να χτιστούν στο άμεσο και κυρίως στο απώτερο μέλλον οι κοινωνικές και κατ' επέκταση οι ιδεολογικοπολιτικές συμμαχίες, πάνω στην «πάταξη της εγκληματικότητας και της παράνομης μετανάστευσης», πάνω στη διαχείριση του φόβου, της (αν)ασφάλειας, της απελπισίας, της καθαρ(ι)ότητας, της υγείας και της υγιεινής, της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας, με κεντρικό άξονα περιστροφής την «επιστήμη της αστυνομίας» (μην μας διαφεύγει άλλωστε ότι οι μπάτσοι ως φυσικά πρόσωπα ψήφισαν μαζικά Χ.Α.). Παράλληλα, το επίσημο κράτος θα αφήσει ολόκληρες περιοχές (οικονομικές και γεωγραφικές) στα νύχια της μαφίας, του κρατικοποιημένου εγκλήματος και των ιδιωτικών εταιριών σεκιούριτι, με τους οποίους η Χ.Α. έχει άμεσες διασυνδέσεις, και των οποίων τα συμφέροντα θα προωθήσει ακόμα αποτελεσματικότερα ως κόμμα του κοινοβουλίου.

8. Ήδη διαφαίνεται η σύμπλευση απόψεων της Χ.Α. με τους υπόλοιπους παίχτες του Συστήματος, πέρα από το ζήτημα της μετανάστευσης («ανακατάληψη των πόλεων από τους λαθρομετανάστες»), και στο ζήτημα της -πάνω στα κουφάρια του εργατικού δικαίου και της λεηλατημένης φύσης- εθνικής οικονομίας και ανάπτυξης, και σε αυτό της επίθεσης στην υποτιθέμενη ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση. Όταν λένε επίθεση στην ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, δεν εννοούν βέβαια επίθεση στο σταλινισμό του ΚΚΕ ούτε στη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα επιδοθούν και σ΄αυτό το σπορ στις αρένες του Θεάματος, που θα τους καλούν στο εξής οι ευαίσθητοι φιλελεύθεροι και δημοκράτες, στο όνομα βεβαίως βεβαίως της ελευθερίας του λόγου και της αυταξίας του διαλόγου-, αλλά πρωτίστως επίθεση στην κριτική σκέψη και την έμπρακτη αμφισβήτηση των κυρίαρχων αξιών και του κυρίαρχου πολιτισμού· επίθεση στο τρίπτυχο αντίσταση - αλληλεγγύη - αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει ακόμα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, και κυρίως της νεολαίας, που έχει παραμείνει ευαίσθητη, σκεπτόμενη, ριζοσπαστική -ακόμα και συντηρητικά ριζοσπαστική με την έννοια της υπεράσπισης αξιών και αρχών που στέκονται εμπόδιο στην επέλαση του φιλελεύθερου κυνισμού και του εκσυγχρονιστικού ωφελιμισμού-, και δεν έχει γίνει κυνική, χυδαία, αγοραία και κανιβαλική· με άλλα λόγια, εννοούν προληπτική αντιεξέγερση, και με μακροπρόθεσμους όρους προληπτική αντεπανάσταση.

9. Όσοι ενδιαφέρονται να αποτρέψουν τις παραπάνω -ζοφερές ομολογουμένως- εξελίξεις, θα πρέπει γρήγορα να σταματήσουν να εστιάζουν στη νεοναζιστική ιδεολογία της Χ.Α. (που εύκολα αποφεύγουν ως ψόγο οι νομότυποι πλέον και με βουλευτική ασυλία πρώην μαχαιροβγάλτες) και να την ξεμπροστιάσουν (ιδίως στην άνεργη νεολαία) ως απολύτως συστημικό κόμμα, ως κόμμα της αστυνομίας και του στρατού, ήτοι των κατασταλτικών πυλώνων του Συστήματος, και άρα του βαθέος κράτους, ως κόμμα της πειθάρχησης των εργαζομένων και της νεολαίας, του βιοπολιτικού κράτους και της πλήρους υπαγωγής στις προστακτικές του κεφαλαίου, ως κόμμα τέλος της απανθρωποποίησης και του κανιβαλισμού.

Όσοι κραυγάζουν ενάντια στον πνιγηρό καπιταλισμό, οι απελπισμένοι και οι κολασμένοι (που συνεχώς θα αυξάνονται τα χρόνια που έρχονται, ενώ παράλληλα θα υπάρχουν εργαζόμενοι που θα δουλεύουν μέχρι θανάτου και θα διασκεδάζουν μέχρι τελικής πλήξεως, γιατί το Σύστημα δεν πρόκειται να υποκύψει, τουλάχιστον όχι αναίμακτα, σε πιέσεις για μείωση του χρόνου εργασίας με παράλληλη διατήρηση του μισθού στο ίδιο επίπεδο), θα πρέπει πάση θυσία να μην προσδεθούν στο άρμα της Χ.Α. και κατ' επέκταση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, θα πρέπει να καταλάβουν και κυρίως να νιώσουν ότι ο αγώνας για τη ζωή και την αξιοπρέπεια ενάντια στο Σύστημα που μας τις κλέβει δεν έχει καμία σχέση με τους εθνικιστές και τους ρατσιστές υπηρέτες του.

Θα πρέπει να δουν στα μάτια, στα μυαλά και τις καρδιές των Δυνάμεων της Ζωής το αντίπαλο Δέος, την Αρχή της Ελπίδας, την οργάνωση της αδιαλλαξίας της ανθρωπιάς, το υπαρξιακό δυναμικό της εξέγερσης, το πάθος και το ήθος της «στράτευσης», την common decency, τη ζωντάνια της διαίσθησης, την ευρύτητα του πνεύματος, τη δημιουργικότητα της φαντασίας, την ποιότητα της κραυγής-άρνησης, το Πάθος για ελευθερία, για απο-αλλοτρίωση, για απο-φετιχοποίηση, για αποκατάσταση της μοναδικότητας του προσώπου, για τσάκισμα του κυνισμού, της έλλειψης αυτοπεποίθησης και αυτοσεβασμού, της απομόνωσης και της μοναξιάς, για μια ζωή γεμάτη πραγματικό νόημα, και βέβαια ένα εναλλακτικό σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης στην πράξη.

Θα πρέπει να συγκροτηθεί εκείνο το παθιασμένο και λυσσασμένο κίνημα που θα τους εμπνεύσει, που θα αποτρέψει την υποδούλωσή τους στα κελεύσματα του μεταμοντέρνου «φασισμού» (σε εισαγωγικά γιατί «ο φασισμός που έρχεται δεν θα λέγεται πια φασισμός»).

Οι αγωνιζόμενοι και οι επαναστάτες θα πρέπει να καταλάβουν ότι οι άνθρωποι δεν πράττουν πάντα με βάση ορθολογικές επιλογές, ότι όσα λογικά επιχειρήματα και να αραδιάσουν δεν θα βρίσκουν πάντα ευήκοα ώτα. Όντας παιδιά του Διαφωτισμού έχουν υποτιμήσει τη σημασία των συναισθημάτων, των παθών, της διαίσθησης, της υπαρξιακής αγωνίας και έχουν ταυτίσει τα αντιδιαφωτιστικά ρεύματα με την εναντίωση στην κριτική σκέψη και τη γνώση (ενώ πολλά απ' αυτά, όπως π.χ. οι αντινομιστές, καταδίκαζαν συγκεκριμένα το είδος της κωδικοποιημένης γνώσης που συνυφαίνεται με το νόμο και ήταν μέρος μιας αντι-ηγεμονικής λαϊκής κουλτούρας και σκέψης που αντιστεκόταν στην ηγεμονία των παντοδύναμων ελίτ), χαρίζοντάς τα έτσι απλόχερα στους αντιδραστικούς, τους πολιτικά συντηρητικούς, τους μισάνθρωπους, τους ελιτιστές αριστοκράτες, τους φασίστες. Κάνοντάς το αυτό όμως παραδίδουν και τους ανθρώπους γενικά, που είναι όντα πολυδιάστατα, αντιφατικά, «ορθολογικά» και «αντι-ορθολογικά» ταυτόχρονα, γεμάτα αγωνίες και φόβους, ως βορά στους παραπάνω.

Αν δεν τα καταφέρουμε, αν δεν σηκώσουμε «οδοφράγματα» σ' αυτή την επέλαση, η κοινωνία αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να διολισθαίνει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Μπορεί να μην λέγεται πια καπιταλισμός, αλλά να είμαστε σίγουροι ότι θα είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, ολοκληρωτικός, σάπιος, απάνθρωπος, ανήθικος, χωρίς πνεύμα και ψυχή, χωρίς ζωή.

Η μοίρα μας είναι στα χέρια μας, όχι όμως για πολύ ακόμα.

Να μετουσιώσουμε τις χιλιάδες κραυγές όλων εμάς, των από-κάτω.

Να απελευθερώσουμε τις χιλιάδες δυνατότητες του κοινωνικού πράττειν.

Να χιμήξουν χιλιάδες διάβολοι ενάντια στους θεολόγους του χρήματος, του ωφελιμισμού, του ατομικού ανταγωνισμού, της αλλοτρίωσης, της κυριαρχίας και της ιεραρχίας.

Να σταθούμε αντάξιοι των ιστορικών καιρών που μας έλαχαν.

Να ξαναζωντανέψουμε στη μνήμη μας τους αμέτρητους αγώνες των συντρόφων μας στο παρελθόν. Να εκδικηθούμε για τους προγόνους μας κρατώντας ψηλά τη σημαία της Ελπίδας γι' αυτούς που έρχονται.

Υ.Γ.: Μια επίκαιρη παραλλαγή της 11ης θέσης για τον Φόυερμπαχ

Δεν χρειάζεται να κατανοήσουμε τους «νόμους» της κίνησης του κόσμου για να τον αλλάξουμε.
Αρκεί να αφεθούμε να νιώσουμε εμπειρικά και διαισθητικά το πόσο ζοφερός είναι και να 'χουμε μια καλή ιδέα για το πώς θα θέλαμε να είναι.
Με άλλα λόγια, δεν μας λείπει η γνώση και η ερμηνεία του υπάρχοντος, αλλά η ζωντάνια
της διαίσθησης, η ευρύτητα του πνεύματος, η δημιουργικότητα της φαντασίας, η ποιότητα της κραυγής-άρνησης.
Από κει και πέρα ή ίσως και παράλληλα, είναι ζήτημα επιθυμητικής βούλησης και απόφασης.

λάμπε ρατ

Συνέχεια...

Πόσο πατριωτισμό αντέχει το κίνημα;

Posted: by παντιγέρα in
0
Τον τελευταίο καιρό (από την επιβολή του Μνημονίου και έπειτα), στο αντικαπιταλιστικό κίνημα της Ελλάδας (που πλέον ουσιαστικά είναι αντιμνημονιακό), παρατηρείται μια αναζωπύρωση ενός αισθήματος πατριωτισμού, ενίοτε με ροπή προς τον εθνικισμό. Πρόκειται για μια κατάσταση που προϋπήρχε, έστω και σε λανθάνουσα κατάσταση, αλλά η «μνημονιακή» επικαιρότητα την επανέφερε στην επιφάνεια, και πλέον αποτελεί βασικό στοιχείο του αντιμνημονιακού αγώνα. Σε αυτό, βέβαια, έχουν «βάλει το χεράκι τους» και οι ισχυρές χώρες (κυρίως της Δύσης), που τώρα είναι ανάμεσα στους δανειστές μας, τόσο με τα όσα έλεγαν και έκαναν σε σχέση με την Ελλάδα πριν την κρίση και το Μνημόνιο, όσο και τώρα, με τα όσα αναφέρουν περί «απώλειας της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας», τους ισοπεδωτικούς από μέρους τους χαρακτηρισμούς για τη χώρα και τους πολίτες της, τη (μεγάλη) συμμετοχή ξένων επενδυτών στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας κ.λπ.

Φυσικά, η στάση των δανειστών μας είναι η χειρότερη δυνατή! Πέρα από το μεγάλο ρόλο που έπαιξαν στη δημιουργία, τη διεύρυνση και τη γενίκευση της κρίσης, τώρα «προσπαθούν να σώσουν» τον «αδύναμο κρίκο της Ευρώπης» που λέγεται Ελλάδα με μια φασίζουσα και απαράδεκτη νοοτροπία. Αρχικά έχουν στοχοποιήσει έναν ολόκληρο λαό με χαρακτηρισμούς όπως «τεμπέληδες», «αραχτοί» και άλλα σχετικά, τον χλευάζουν και τον ταπεινώνουν με τους χειρότερους τρόπους, ενώ για τον περιορισμό του χρέους (που είναι αποτέλεσμα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος) έχουν επιβάλλει στις πλάτες του λαού ένα δυσβάστακτο δάνειο με το οποίο τον κηδεμονεύουν (ή τουλάχιστον τον εκβιάζουν), ρυθμίζοντας έτσι ακόμα και την επιβίωση του λαού και αφαιρώντας του τη δυνατότητα να αποφασίζει για «τα του οίκου του». Απέναντι σε αυτή τη ρατσιστική -τουλάχιστον- νοοτροπία η συσπείρωση και η αντίσταση του θιγόμενου λαού, είναι όχι μόνο δικαιολογημένη, αλλά και απαραίτητη!

Το θέμα όμως είναι ότι με όλα αυτά, έχουν βρει αφορμή και λόγο ύπαρξης, τόσο οι «ακραίοι» εθνικιστές-ακροδεξιοί-φασίστες κι όλα τα συμπαρομαρτούντα, όσο και οι αποκαλούμενοι «σοσιαλπατριώτες». Βέβαια, οι ακροδεξιοί (με την ευρεία έννοια του όρου) έχουν «καθορίσει» τα όριά τους με το κίνημα (και το κίνημα με αυτούς…), αν και στις αντιστάσεις που αναπτύσσονται όλο αυτό το διάστημα («αγανακτισμένοι», απεργίες, κ.λπ.) εμφανίζονται και αυτοί (άλλωστε, η φτώχεια, η ανεργία, και η ακρίβεια «χτυπάνε και πονάνε» πολύ και άσχετα από πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις και θέσεις…), και μάλιστα έχουν και «δυναμική» παρουσία… Τουλάχιστον όμως αυτοί είναι γνωστοί… Τι μπορούμε όμως να αναφέρουμε για τους «σοσιαλπατριώτες»;

Δυστυχώς, δεν είναι απαραίτητο να είναι «δηλωμένος» φασίστας κανείς για να έχει τις απόψεις του συγκεκριμένου χώρου… Υπάρχουν κάποιοι που έχουν «συνδέσει» εθνικισμό με αντικαπιταλισμό… Οι απόψεις περί οριοθέτησης της ΑΟΖ στα νησιά για αξιοποίηση του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου (για προστασία των «κυριαρχικών μας δικαιωμάτων» όμως και όχι καθαρά για τις ανάγκες της κοινωνίας), περί διαφόρων «κινδύνων» από γειτονικά κράτη, περί εγκληματικότητας, αύξησης της ανεργίας και άλλων προβλημάτων από (νόμιμους ή «παράνομους») μετανάστες κ.λπ., υπάρχουν και σε ανθρώπους που (αυτο)αποκαλούνται «αντικαπιταλιστές», που ανάλογα (κυρίως) με την ηλικία τους μπορεί να αναφερθούν σε συμμετοχή τους σε αντιστάσεις του παρελθόντος (Πολυτεχνείο '73, καταλήψεις σχολείων, απεργίες, το -μαχητικό- συνδικαλισμό των παλαιότερων εποχών, κ.λπ.) ενώ και για το «σήμερα» θα αναφερθούν ενάντια στην καπιταλιστική ΕΕ, το ΔΝΤ, κ.λπ., έστω και από τη σκοπιά τους.

Ιδιαίτερα πρέπει να σταθούμε στη στάση αυτών των ανθρώπων απέναντι στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας στους ξένους. Επισημαίνεται η λέξη «ξένους» γιατί και οι ίδιοι οι «σοσιαλπατριώτες» αναφέρονται ενάντια σε αυτούς (και τις «ξενόδουλες» κυβερνήσεις), αφήνοντας όμως έτσι ουσιαστικά στο απυρόβλητο τους «δικούς μας» κεφαλαιοκράτες. Η υποκρισία τους δεν έχει όρια: εκεί που κάποτε πίστευαν (σε ένα βαθμό ακόμα πιστεύουν) κατά κόρον ότι στο «εκσυγχρονισμένο εξωτερικό όλα λειτουργούν σωστά και όλοι ζουν καλά σε αντίθεση με ό,τι γίνεται εδώ», τώρα (ίσως και να) φαντασιώνονται ότι «πολεμούν τους ξένους κατακτητές»… Ακόμα και τη μετανάστευση για εργασιακούς λόγους θεωρούν ως αντιπατριωτική ενέργεια… Έτσι, δημιουργείται η εντύπωση ότι ίσως «οι “δικοί μας” επιχειρηματίες και επενδυτές, ίσως να είναι και η σωτηρία μας απέναντι στους ξένους», ή ότι «πρέπει να ψωνίζουμε/εξυπηρετούμαστε από ελληνικές επιχειρήσεις, ή/και (με) ελληνικά προϊόντα, ώστε τα λεφτά να μένουν εδώ»… Μάλλον αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν ότι ζουν σε κάποια «προλεταριακή» χώρα της Ασίας, της Αφρικής, της (πρώην) Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής, ή Νότιας Αμερικής (αν και ακόμα και σε αυτές τις χώρες, υπάρχει μια πολιτικοεπιχειρηματική «ελίτ» που περνάει καλά σε αντίθεση με το λαό…) οπότε και ένας καλώς εννοούμενος πατριωτισμός ίσως και να είχε λόγο ύπαρξης…

Αντίθετα, έχει «ξεχαστεί» το γεγονός ότι μέχρι και πριν από 5 περίπου χρόνια το ελληνικό κεφάλαιο (σχεδόν πάντα με την ανοχή/υποστήριξη του επίσημου ελληνικού κράτους) όχι μόνο ανθούσε εντός Ελλάδας, αλλά είχε επεκταθεί (και μάλιστα έχοντας ισχυρή παρουσία) και στο εξωτερικό (κυρίως Βαλκάνια, Ανατολική Ευρώπη, χώρες ΝΑ Μεσογείου, Μέση Ανατολή) ζώντας εις βάρος των πολιτών και εφαρμόζοντας αντεργατικές πρακτικές προς όλους τους εργαζόμενους (Έλληνες και ξένους), ενώ και τώρα με την κρίση, οι έλληνες καπιταλιστές, αφενός στηρίζουν τα όσα γίνονται κατά του λαού, συμφωνώντας έτσι με τους δανειστές μας, αφετέρου, στο βαθμό που τους αγγίζει η κρίση, δεν έχουν παρά να φύγουν για άλλες (πιο ευνοϊκές για αυτούς) χώρες (να εκμεταλλευθούν δηλαδή τους εκεί εξαθλιωμένους πολίτες και εργαζόμενους…), εκτός βέβαια και αν με το «ελαστικοποιημένο» και φιλικότερο για αυτούς πια ελληνικό κράτος παραμείνουν εδώ…

Φυσικά, και στις ανθηρές για το ελληνικό κεφάλαιο εποχές, (πόσο μάλλον τώρα…) ο λαός πάντα στα δύσκολα είναι. Αυτό όμως δυστυχώς, κάποιοι το θυμούνται επιλεκτικά: Αν η χώρα είναι ισχυρή, όλα είναι καλά, αν όχι, «ανακαλύπτουμε» το δοκιμαζόμενο λαό για σύμμαχο…

Πιστεύει κανείς άραγε ότι άξιζε να αγωνιζόμαστε για την «ισχυρή Ελλάδα», ή ότι αξίζει τώρα να αγωνιζόμαστε για την παλινόρθωσή της;

Μετά από όλα αυτά, το κίνημα εκείνο που πρέπει να κάνει, είναι να (ξανα)βρεί το διεθνιστικό του χαρακτήρα. Δε νοείται να επαναληφθούν τα λάθη των δεκαετιών '70 και '80, όπου ο «σοσιαλπατριωτισμός» έκανε ακόμα και εθνικιστές να θεωρούν/φαίνεται ότι ανήκουν στο κίνημα, συμβάλλοντας έτσι στην ήττα του. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι «ο εχθρός είναι μέσα στην ίδια μας τη χώρα» και να αναπτυχθούν αντιστάσεις ενάντια σε όλους τους καπιταλιστές από όλους τους λαούς (απλούς πολίτες και εργαζόμενους), χωρίς διάκριση «ντόπιων» και «ξένων». Άλλωστε και οι μετανάστες (είτε από, είτε προς την Ελλάδα), δεν είναι παρά κάποιοι που ψάχνουν μια καλή και αξιοπρεπή ζωή. Για δε τις γείτονες (και πολλές άλλες) χώρες, μάλλον «μαθήματα» μπορούμε να πάρουμε από αυτές, για το πώς ανταπεξέρχονται την εξαθλίωση (έστω και μέσα στα πλαίσια του αστικού καπιταλιστικού συστήματος) και όχι να τις «βλέπουμε» ως εχθρικές. Σε ένα πιο «ακραίο» επίπεδο, ίσως και να έπρεπε να αποτραπεί η (επανα)δημιουργία ενός συνθήματος του τύπου «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» με κάποιο άλλο λαό (π.χ. Γερμανούς) αντί των Αμερικάνων. Τα συνθήματα περί «ενότητας όλων των εργαζομένων», «αλληλεγγύης των λαών» και ενάντια «στην παγίδα της εθνικής ενότητας» πρέπει να γίνουν τώρα πράξη!

Η κρίση, όπως έχει προέλευση και αντίκτυπο παγκόσμιας εμβέλειας, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί και παγκόσμια!

Πηγή: Εφημερίδα Δράση

Συνέχεια...

back to top