Συνέχεια...

Γεννήθηκα μέσα στον καπιταλισμό, μικροαστός που στραβώθηκε από τις διαφημίσεις, απο τη γαλαζοπράσινη προπαγάνδα, από τη δημοσιογραφία των πουλημένων σταρ της τηλεόρασης, εμποτισμένος από το ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν, δηλητηριασμένος από τη Θεά Κατανάλωση, αλλάζοντας κάθε χρόνο κινητό, μαραζωμένος που δε μπορούσα να έχω κάθε φορά τη νέα μεγαλύτερη σε ίντσες τηλεόραση που διαφημίζουν τα κανάλια, σε πτώματα πάνω δε πάτησα γιατί δε πρόλαβα, ίσως αν προλάβαινα να γίνω ένας γιάπης, να γινόμουνα, άλλωστε η αλληλεγγύη είναι μια λέξη που δε καταλάβαμε ποτέ το νόημα της, ότι και να γινόταν γύρω μου, τίποτα δε μπορούσε να με αγγίξει όσο εγώ ήμουν καλά.
Όχι λοιπόν, δε γεννήθηκα αλληλέγγυος με τον πιο αδύναμο από εμένα. Γεννήθηκα μολυσμένος από το σύνθημα ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει και αν κάποιον τον έπνιξαν τα σκατά, αυτός ήταν υπεύθυνος για τη μοίρα του, υπεύθυνος που δε μπόρεσε να τα απομακρύνει από το στόμα του, άλλωστε όλοι εμείς μεγαλώσαμε κοιτάζοντας αυτούς που είναι πάνω από εμάς, και όχι τους κάτω, ζηλεύοντας αυτούς που είναι πάνω από εμάς, αυτούς με το ακριβότερο κινητό, με το ακριβότερο αμάξι, με το ακριβότερο σπίτι εκεί έπρεπε να αφοσιωθούμε, αυτός ήταν ο στόχος της ζωής μας, να μοιάσουμε σε αυτόν που είχε τα περισσότερα από εμάς αυτός ήταν το πρότυπο μας, το είδωλο μας, Κωστοπουλος, life style περιοδικά, αφιερώματα σε επιτυχημένους άνδρες, σε άνδρες που γαμούσανε αυτό που εμείς δε θα μπορούσαμε καν να κοιτάξουμε, κότερα, αέρας κοπανιστός, χρηματιστήρια, λέξεις όπως η παγκοσμιοποίηση κυριαρχούσαν σιγά σιγά αλλά εμείς δε τις καταλαβαίναμε, ζαλισμένοι από τις αυταπάτες μας, από τη λύσσα μας για το Μηδαμινό, για το Φαίνεσθε, για τη Μόστρα, για τα μοδάτα ρούχα, για τις μοδάτες λέξεις, για τα calvin klein, τα hugo boss κοστούμια, πάρε κι εσύ ένα διακοποδάνειο, πήγαινε κι εσύ ένα πενθήμερο στη Μύκονο, βούτηξε κι εσύ τη μύτη σου στη σκόνη, ξόδεψε αυτά που βγάζεις στη προσπάθεια σου να φανείς πιο μάγκας από το διπλανό σου (κι αν δεν έχεις, πάρε ένα δάνειο και ξόδεψε περισσότερα) η ζωή σου ανήκει, γάμησε τα όλα.
'Οχι, δε γεννήθηκα καν αριστερός. Οι αριστεροί ήταν κάτι τύποι που φώναζαν για πράγματα που εμείς, το υπόλοιπο 85% του πληθυσμού, δεν τα καταλαβαίναμε. Περνούσαμε τόσο ωραία εδώ στον καπιταλιστικό μας παράδεισο, ώστε οποιοσδήποτε μιλούσε για εναλλακτικούς δρόμους, δε φαινόταν καν επικίνδυνος ή γραφικός, απλά φαινόταν ως ένα junky της Ιδεολογίας, τον οποίον τον λυπόμασταν γιατί για εμάς τους μοντέρνους ανθρώπους φαινόταν λογικό για έναν άνθρωπο να ήταν πρεζάκι σκετο, ή πρεζάκι της δόξας, της τηλεόρασης, του χρήματος αλλά δε φαινόταν λογικό να μιλούσε κάποιος για Ιδέες.
Ιδεολογία; Τί είναι αυτό; Οι ιδεολογίες ήταν κάτι σα το βίντεο, ωραίο το βίντεο αλλά τώρα έχει πεθάνει γιατί όλοι βλέπουμε dvd. Eίναι δυνατόν κάποιος να βλέπει ακόμα βίντεο με τη χάλια του εικόνα στην εποχή του dvd;
Οι Ιδεολογίες λοιπόν ήταν κάτι ξεπερασμένο, κάτι ασήμαντο, σχεδόν κακόγουστο.

Αργήσαμε πολύ να καταλάβουμε ότι αυτό με το οποίο το αντικαταστήσαμε, ηταν κι αυτο μια Ιδεολογια. Κι αυτό ήταν η νεοφιλελεύθερη. Ο νέος φασισμός, ο οικονομικός μιλιταρισμός που προήλαυνε και καθώς προήλαυνε, εμείς αμέριμνοι τον χειροκροτούσαμε, αγνοώντας ότι δεν αργούσε η ώρα που θα μας πατούσε με τις Wehrmact του.

Δε γεννήθηκα λοιπόν ούτε αναρχικός ουτε αλληλέγγυος με κανέναν. Αλληλεγγύη είναι μια λέξη που τώρα αρχίζουμε να μαθαίνουμε. Τώρα που σα το σκουλήκι κάθε μπότα όπου μας εύρει, μας πατεί, τώρα λοιπόν συνειδητοποιήσαμε ότι υπάρχει και ο Άλλος δίπλα μας. Ένας Άλλος με τον οποίον μας ενώνει κοινή μοίρα. Ένας Άλλος, ο οποίος μέχρι χθες για εμάς ήταν αόρατος, ασήμαντος, απλά ένα μέσο ικανοποίησης των επιθυμιών μας, οχι συνταξιδιώτης αλλά λαθρεπιβάτης. Τώρα μαθαίνουμε ότι συνταξιδεύουμε, τώρα εμείς οι υποκριτές αντιληφτήκαμε τον πόνο, τη πείνα, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τώρα, που όλα αυτά χτύπησαν και τη δικιά μας πόρτα.

Αναγνωρίζοντας όμως την υποκρισία μας, η υποκρισία γίνεται ένα σφάλμα που συγχωρείται. Αναγνωρίζοντας τη μικροψυχία και το φθόνο, η μικροψυχία και ο φθόνος γίνονται σκόνη και εξαφανίζονται στον άνεμο που έρχεται να μας αλλάξει, έστω και βίαια. Αναγνωρίζοντας ότι η Ανάγκη και όχι η Επιλογή, είναι αυτό που μας ενώνει, η Ανάγκη αλλάζει πρόσωπο και γίνεται το μέσο που διάλυσε τους εγωισμούς και τις ψευδαισθήσεις μας, έτσι ώστε η Ανάγκη να μετατρέπεται σιγά σιγά σε Επιλογή.

Επιλέγουμε λοιπόν να συμπορευτούμε, να μάθουμε το όνομα του διπλανού μας, να θυμηθούμε αυτό που μας ενώνει, να θυμηθούμε αυτό που έλεγε ο Φίχτε, ότι "κάθε άνθρωπος πρέπει να μπορεί να ζει, να έχει τα μέσα για τη συντήρηση του και ότι αν σε μια κοινότητα ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ όπου πάσχει από την έλλειψη των αναγκαίων για τη ζωή του μέσων, η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΟΛΩΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ. Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει τη δυνατότητα να εργαστεί και να εξασφαλίσει με την εργασία του τα προς το ζην αναγκαία."

Οχι λοιπόν, δε γεννήθηκα αναρχικός. Οπως και το 90% των συμπολιτών μου άλλωστε.

Αλλά αν οι παραπάνω ιδέες είναι αναρχικές, εγώ διαλέγω να είμαι αναρχικός. Αν η αλληλεγγύη, αν η θέληση να πάψει να μας εκμεταλλεύεται το 0,5% είναι αναρχική, αν η Απόφαση να αλλάξουμε τα πράγματα, να ρίξουμε τη τραπεζοκίνητη Ολιγαρχία, να τσακίσουμε τους μπάσταρδους που έχουν αμολήσει τα μαντρόσκυλα για να φοβηθούμε την αντίσταση, να τσακίσουμε τις δυνάμεις κατοχής και τα τσιράκια τους που αποφάσισαν την εξόντωση μας, αν όλα τα παραπάνω είναι αναρχικά, αναρχικός μπορεί να μη γεννήθηκα, αλλά αναρχικός γίνομαι τώρα.

Γιατί, μέρα με τη μέρα, συνειδητοποιούμε το απάνθρωπο πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, μέρα με τη μέρα συνειδητοποιούμε ότι, όταν λένε η Ελλάδα θα σωθεί, εννοούνε τις Τράπεζες, τον ΣΕΒ και τα κομματόσκυλα τους, μέρα με τη μέρα αυτό που μας ενώνει θεριεύει και δυναμώνει και στο τέλος θα μας κάνει να παραμερίσουμε τις διαφορές μας, μέρα με τη μέρα πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον και όλα αυτά που μας εκνεύριζαν παύουν να μοιάζουν τόσο εκνευριστικά γιατί αντιλαμβανόμαστε τη κοινή μας μοίρα, γιατί ο Άλλος γίνεται ο Καθρέπτης μας, μέρα με τη μέρα συζητάμε, βρίζουμε, καταριόμαστε και συνειδητοποιούμε ότι δε φτάνει μόνο αυτό, μέρα με τη μέρα, όλα οδηγούνε σε εκείνη τη στιγμή που θα μετρηθούμε να δούμε πόσοι είμαστε και θα βρεθούμε πολλοί παραπάνω από όσοι νομίζαμε,
μέρα με τη μέρα θα μετρηθούμε με το φόβο μας, τη δειλία και τη μοιρολατρία και θα ανακαλύψουμε ότι είμαστε δυνατότεροι, μέρα με τη μέρα, ωριμάζουν οι συνθήκες ώστε το Πριν, το Τώρα, κ το Μετά να γίνουν ένα, να γίνουν μια στιγμή.

Μέρα με τη μέρα, πλησιάζουμε αυτή τη στιγμή, όπου η λάβα θα ξεχυθεί και θα παρασύρει όλα τα ψέματα που ακούσαμε, όλα τα πρόσωπα που μας εξαπάτησαν, όλα τα δακρυγόνα που φάγαμε, όλη την αλητεία που τώρα επικρατεί, μέρα με τη μέρα, ώσπου κάποτε η μέρα αυτή θα έρθει.
Η μέρα που θα τους γαμήσουμε.

Συνέχεια...

Τα ψέμματα τελείωσαν, και μαντέψτε τι. Οι περισσότεροι από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο, είτε το συνειδητοποιείτε είτε όχι, είστε εργάτες! Μπορεί αρκετοί να αρνείστε αυτό τον τίτλο, να σκέφτεστε ότι είστε υπάλληλος, ή ο πιο πιασάρικος τίτλος, στέλεχος. Και στο κάτω κάτω, γιατί όχι; Ούτως ή άλλως η λέξη εργάτης φέρνει στο μυαλό του καθενός το εργοστάσιο, το βιοτεχνία, το εργαστήριο, μια δουλειά βρώμικη, ως επί το πλείστον κάτω από άσχημες συνθήκες, επισφαλή καθώς πληρώνεται με μεροκάματο, με χαμηλό κοινωνικό status, και πάνω απ' όλα, όπως το ορίζει και ο νόμος, παρέχει χειρωνακτική εργασία.

Ενώ υπάλληλος. Άλλη χάρη! Σιδερωμένος, με καθαρά χέρια, που θα παρέχει πνευματική εργασία, φυσικά κάτω από καλύτερες συνθήκες, με μηνιαίο μισθό, και ακούγεται καλύτερα! Ακόμα καλύτερα ακούγεται η λέξη στέλεχος, προϊδεάζει κάτι μεγάλο, ελπιδοφόρο, κοινωνικά αποδεκτό και επικροτημένο.

Και όμως, είστε εργάτες πάνω απ' όλα. Είστε εργάτες γιατί δεν είστε αστοί. Δε σας ανήκουν τα μέσα παραγωγής. Και παρ' ότι πιστεύετε ότι έχετε ξεφύγει την εποχή των πατεράδων και των παππούδων σας, και παρ' ότι έχετε χάψει τη διαφοροποίηση μεταξύ εργάτη και υπαλλήλου – με ανώτερο διαφοροποιητικό στοιχείο τη διάκριση μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας – στην ουσία δεν απέχετε καθόλου.

Η αστική δημοκρατία μας όμως που ελέγχει τους ορισμούς και καταφέρνει να ντύνει έννοιες με διαφορετικές λέξεις προσπαθώντας να αποκρύψει συσχετισμούς που δεν τη βολεύουν, κατάφερε να φέρει αυτή τη διάσπαση στην εργατική τάξη με τεράστιο κόστος στο εργατικό κίνημα. Κατάφερε έτσι να αποσυνδέσει τους παραγωγικούς κρίκους της μοντέρνας οικονομίας διασπώντας τους με βάση την πνευματική/χειρωνακτική εργασία.

Εργασία όμως όπως και να 'χει, διαφορετική στους μεν από τους δε, αλλά μισθωτή εργασία την οποία κάποιος εργοδότης εκμεταλλεύεται για την παραγωγή υπεραξίας· όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε αυτό, τόσο καλύτερα. Οι εποχές στις οποίες βρισκόμαστε χρειάζονται καθαρές ταυτότητες. Χρειάζονται στρατόπεδα στα οποία να αντιληφθούμε ότι ανήκουμε, έτσι ώστε να παρέχουμε την αλληλεγγύη στη τάξη μας. Και αν δεν είστε κάτοχος των μέσων παραγωγής, τότε για ακόμα μια φορά...

συγχαρητήρια είστε εργάτης!
Συνέχεια...

Για να κατανοήσει κάποιος μια θρησκεία που τον ενδιαφέρει, είτε πιστεύει στην ύπαρξη του συγκεκριμένου θεού ή θεών της είτε όχι, πρέπει οπωσδήποτε να αφιερώσει χρόνο στην μελέτη των κειμένων της και πάνω απ όλα στην συνεχή έρευνα αυτών και στην εξέταση από κάθε πλευρά των όποιων ισχυρισμών και υποσχέσεων της. Σίγουρα η τυφλή πίστη δεν προσφέρει και πολλά στην κατανόηση των διδαγμάτων της. Προσωπικά ο μόνος λόγος που ασχολούμαι με τον Χριστιανισμό την επίσημη θρησκεία του ελληνικού κράτους είναι για να συνειδητοποιώ και να χαίρομαι κάθε φορά την φαιδρότητα των ισχυρισμών περί θεού, ανώτερης δύναμης, παραδείσου, κολάσεως και ότι άλλο έχει σκεφθεί το παπαδαρίο για πείσει τους μωρούς και στην συνέχεια να τους ελέγξει.
Στο παρόν κείμενο ύστερα από μια μικρή διαδικτυακή έρευνα θα ασχοληθώ κυρίως με την γιορτή της γέννησης του Ιησού και τον Σταυρό,το σύμβολο του Χριστιανισμού.

Ναι ξέρω, είναι λίγο εκτός επικαιρότητας το θέμα μιας και η σοσιαλιστική κυβέρνηση κατάφερε να την μονοπωλήσει με τα φιλολαϊκά νομοσχέδια της, αλλά επειδή δεν ξέρω πότε θα βρώ ξανά χρόνο να ασχοληθώ, το δημοσιεύω τώρα, πριν φτάσουν οι μέρες κατάνηξης, θρησκευτικής ανάτασης και άκρατου, αγίου όμως, καταναλωτισμού...

ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ

ΕΝ αρχήν ην το χάος. Καθώς όμως ο Θεός ένιωθε μοναξιά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος και δεν είχε με τι να παίξει, κατ αρχήν μας δημιούργησε και στην συνέχεια επειδή εμείς ξεσαλώσαμε και κάναμε πάρτυ κάθε μέρα, είπε να μας σώσει, αλλιώς… Και ΕΓΕΝΕΤΟ ο υός(μήπως ιός;) Του που ήρθε στην Γη να μας σώσει από τα κακά και τα δεινά, πεθαίνοντας να μας γλυτώσει από τον θάνατο, όπου ύστερα αφού εγκαταλείψουμε τον μάταιο ετούτο κόσμο ανάλογα με τις πράξεις μας θα καταγηριοποιηθούμε σε καλούς και κακούς και θα σταλθούμε πακέτο,στην κόλαση ή στον παράδεισο. Φόβος και τρόμος στις ψυχές των πιστών για την ανάσταση νεκρών και την Δευτέρα παρουσία που επίκειται, σωρηδόν πραγματοποιούνται οι καλές πράξεις, το γύρισμα των μάγουλων, η δωρεά περισευούμενων χιτώνων, η αδελφοσύνη, το αγαπάτε αλλήλους και εχθρούς και όλα αυτά τα ωραία, στον ανταγωνισμό των χριστιανών για να βρουν μια θεσούλα στον παράδεισο, να βολευτούν βρε αδερφέ και μετά θάνατον.

ΠΡΩΙΜΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Γιατί όμως γιορτάζουμε την γέννηση του στις 25 Δεκεμβριού, όντως γεννήθηκε τότε ή κάπου κάποιοι μας τα μπέρδεψαν λίγο; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα πρέπει να δούμε πως διαμορφώθηκε ο πρώιμος Χριστιανισμός.

Αντιγράφω:

Ο πρώιµος Χριστιανισµός γεννήθηκε στα Ιεροσόλυµα µετά την σταύρωση του του Ιησού του Ναζωραίου, από µιαν οµάδα µαθητών, τους Αποστόλους (1). Η συνάθροιση (=εκκλησία) των πρώτων πιστών πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν ο αναµενόµενος Χριστός (=Μεσσίας) που σταυρώθηκε για να σώσει τους ανθρώπους, αναστήθηκε από τον τάφο του και πως σύντοµα, επί των ηµερών τους(2), θα επανεµφανιζόταν και θα τους οδηγούσε µαζί του στη βασιλεία του Θεού. Μολονότι οι αντιλήψεις τους αυτές αποτελούσαν για τους Ιουδαίους σκάνδαλο(3), εκείνοι δεν θεωρούσαν ότι ήταν αποστάτες του Ιουδαϊσµού αλλά ότι αντιθέτως εκπροσωπούσαν την αυθεντικότερη µορφή του το δε κήρυγµα του Ιησού συµπλήρωνε και συνέχιζε τη διδασκαλία του Νόµου.

Κατα τον πρώτο αιώνα και καθώς διαδίδεται ο Χριστιανισμός,υπάρχουν σε αυτόν 3 σχετικά αντικρουόμενες ‘’τάσεις’’:

Συνυπήρχαν σ΄αυτόν αφ΄ενός µεν η ιουδαϊκή εσχατολογία, η προσδοκία του Κριτή και Λυτρωτή Χριστού, που θα ερχόταν από τους ουρανούς σε Δευτέρα Παρουσία, η οποία θα συνοδευόταν µε ανάσταση νεκρών και τελική κρίση, αφ΄ετέρου δε η ελληνιστική πνευµατολογία και έκσταση, η αντίληψη του Ιησού Χριστού όχι ως Μεσσία αλλά ως µυστηριακής θεότητας, ως πάσχοντος θεού, ο οποίος µε το θάνατο και την ανάστασή του λύτρωσε τους ανθρώπους. Ακόµη στον αδιαµόρφωτο πρώιµο Χριστιανισµό συναντούµε και γνωστικές ιδέες, όπως η εκ του Θεού εκπορευοµένη Σοφία, ο ρόλος του Σατανά ως θεού του κόσµου τούτου(7) και η φθορά και µαταιότητα της Δηµιουργίας(8).

Κατά τον δεύτερο αιώνα, ο Χριστιανισμός αποχωρίζεται οριστικά απο τον Ιουδαισμό, συστηματοποιείτα και αποκτά ιερατείο και οργάνωση. Παρ όλα αυτά οι διαμάχες μεταξύ Χριστιανών και Ιουδαίων συνεχίζονται, όπως επίσης σημαντικό πρόβλημα ήταν η αντιμετώπιση των Γνωστικών που προυπήρχαν του Χριστιανισμού και έιχαν ακόμα μεγάλη επιρροή.

Συνεπώς, ο Χριστιανισμός κατα τα πρωτα 300 χρόνια δεν υπήρξε ‘’ενιαίος’’ και συνεχώς διαμορφωνόταν, με πολλές αντιθέσεις και διαμάχες .

Η 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Κατα τους 3 πρώτους αιώνες όπως είδαμε ο Χριστιανός μαστιζόταν από τις αντιθέσεις των διάφορων ‘’ρευμάτων’’ που καθόριζαν την εξέλιξη του. Την περίοδο αυτή του πρώιμου Χριστιανισμού η 25 Δεκεμβρίου ήταν ‘’άγνωστη’’ ημερομηνία και δεν είχε καμία σχέση με τον εορτασμό της γέννησης του Ιησού. Οι λόγοι είναι απλοί. Οι Ιουδαίοι δεν γιόρταζαν ποτέ την γέννηση κάποιου προσώπου γιατι το θεωρούσαν ειδωλολατρικό-παγανιστικό έθιμο και έτσι εξ αρχής είναι δύσκολο ακόμα και να καθοριστεί η ακριβής ημερομηνία γέννησης του Ιησού. Επίσης στην Κ.Δ. δεν γίνεται αναφορά για την 25 Δεκεμβρίου, που ούτε και οι Απόστολοι την τηρούσαν σαν ημερομηνία εορτασμού. Αλλη μια πρακτική εξήγηση για το οτι ο Χριστός δεν γεννήθηκε στις 25 Δεκέμβρη είναι οτι οι βοσκοί τέτοια εποχή στα εύκρατα κλίματα δεν βόσκουν τα κοπάδια τους γιατι κάνει πολυ κρύο αλλά τα έχουν στις μάντρες τους ή όπου αλλού. Αντίθετα τα πρώτα χρόνια οι χριστιανοί γιόρταζαν την 6η Ιανουαρίου όπου σύμφωνα με την ιουδαϊκή παράδοση ο Γιαχβέ έπλασε τον Αδάμ, και την είπαν Θεοφάνια μιας και τους εμφανίσθηκε ο Ιησούς.

Η 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

Λιγα λόγια για το χειμερινό ηλιοστάσιο.
Το χειμερινό ηλιοστάσιο είναι ένα φυσικό φαινόμενο (φυσικο φαινόμενο χριστιανοί) που οφείλεται στην τροχιά της Γης γύρω από τον ήλιο (ναι, τελικά δεν είμαστε το κέντρο του Σύμπαντος) και στην περιστροφή γύρω από τον άξονα της, ο οποίος έχει τέτοια κλίση που το βόρειο ημισφαίριο είναι πιο μακριά από τον ήλιο σε σχέση με το νότιο κατα την διάρκεια του χειμώνα και έτσι δέχεται και λιγότερο φώς, το φαινόμενο κορυφώνεται στις 21 Δεκεμβρίου όπου και έχουμε το λιγότερο φώς, την μικρότερη διάρκεια της ημέρας, το χειμερινό ηλιοστάσιο.

Στα παλιά τα χρόνια λοιπόν καθώς οι άνθρωποι παρατηρήσουν την τροχιά του ήλιου στον ουράνιο θόλο και τις μεταβολές εξ αιτίας αυτής στην διάρκεια της ημέρας άρα και στο ποσοστό της ευεργετικής ηλιακής ακτινοβολίας που αυτοί λάμβαναν θέλησαν να δώσουν μια εξήγηση και καθώς δεν είχαν ούτε τις γνώσεις ούτε τα επιστημονικά μέσα σε αντίθεση με σήμερα (καλέ μου χριστιανέ) τον έκαναν θεό και τον λάτρευαν.

Ετσι οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Όσιρη. Οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες ονόμαζαν το θεό-ήλιο Βαάλ, οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-ήλιου και θεού Μίθρα Βασιλιά.

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το ‘ Αλφα και το Ωμέγα».Επίσης γιόρταζαν και τα Θεοφάνια ή Επιφάνια του ηλιακού θεού Φοίβου-Απόλλωνα.

Στην αρχαία Ρώμη υπήρχαν γιορτές των Σατουρνάλιων, προς τιμήν του Κρόνου τον Δεκέμβριο αλλά και της θεάς Δήμητρας, γι΄ αυτό και έκαναν θυσίες χοίρων για την ευφορία της γης . Τα Σατουρνάλια ήταν από τις σημαντικότερες ονομάζονταν « DIES INVICTI SOLIS », «Ημέρα του αήττητου ήλιου», και άρχιζαν στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσαν επτά ήμερες.

Βλέπουμε λοιπόν, οτι η συγκεκριμένη περίοδος είχε μεγάλη σημασία σχεδόν για το σύνολο του γνωστού τότε κόσμου,όπου ο κάθε λαός είχε και μαι διαφορετική γιορτή,όλες όμως είχαν κοινό παράγοντα το φαινόμενο του χειμερινού ηλιοστασίου.

ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Οι πρώτοι χριστιανοί ήταν παράνομοι στην Ρωμαική αυτοκρατορία και δεν είχαν την δυνατότητα να λατρεύουν τον Χριστό, έτσι λοιπον,η εκκλησία προκειμένου να διαδόσει τον Χριστιανισμό και να επιβάλλει την λατρεία του έπρεπε να καταστρέψει τις πανάρχαιες παγανιστικές γιορτές, τι καλύτερο λοιπόν από το να συνδέσει την λατρέια του Θεού Ηλιου με τον Χριστο και την 25 Δεκεμβρίου σαν την γέννηση του. Ποτε όμως επικράτησε;

Η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτασμού των Χριστουγέννων καθορίστηκε όταν ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Κύριλλος (350-386) έγραψε στον Πάπα της Ρώμης Ιούλιο (337-352), παρακαλώντας τον να ψάξει στα σωζόμενα στη Ρώμη ιουδαϊκά αρχεία με την ελπίδα να βρει και να καθορίσει ακριβώς την ημερομηνία της γέννησης. Κατά την παράδοση αυτή του 8ου αιώνα ο Πάπας Ιούλιος «συναγάγων πάντα τα συγγράμματα και αχθέντα εις Ρώμην εύρε σύγγραμμα τι Ιωσήπου του Χρονογράφου, συγγραφέν παρ’ αυτού… ότι η 9η Σεπτ, Δεκεμβρίου 25, εγένετο η γέννησις του Χριστού… και ούτως κατέθετο ο Ιούλιος ο Ρώμης πατριάρχης».

Αλλη εκδοχή για τον καθορισμό της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα γέννησης του Χριστού αναφέρει ότι χρησιμοποιήθηκε ο χρόνος της ιερατείας του Ζαχαρία, που ήταν πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή. Κατά την εκδοχή αυτή, η ιερατεία του Ζαχαρία συνέπεσε το μήνα Σεπτέμβριο, οπότε και η «σύλληψις του Προδρόμου τη 25η Σεπτεμβρίου, ην πανηγυρίζει η Εκκλησία ως απαρχήν των εφεξής τελεσθέντων μεγάλων μυστηρίων της απολυτρώσεως ημών», η δε γέννησή του στις 25 Ιουνίου, αμέσως δηλαδή μετά την καλοκαιρινή τροπή του Ηλίου, οπότε οι ημέρες αρχίζουν να μικραίνουν. Με βάση λοιπόν τη γέννηση του Ιωάννη και με το λεγόμενο από τον Ιωάννη για τον Ιησού Χριστό «εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι» (κεφ. Γ’, 30) καθορίστηκε η γέννηση του Χριστού στις 25 Δεκεμβρίου, επειδή μετά τη χειμερινή τροπή του Ηλίου οι ημέρες αρχίζουν να μεγαλώνουν.

Βέβαια ο κύριος λόγος που υποχρέωσε την Εκκλησία να προσδιορίσει τον εορτασμό των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, όπως είπαμε, είναι η προσπάθεια των Πατέρων, όπως αναφέρει ο Πάπας Γρηγόριος ο Α’, «να μετατραπούν βαθμιαίως αι εορταί των εθνικών εις Χριστιανικάς». Η 25η Δεκεμβρίου ήταν για τους Ρωμαίους η κεντρική εορτή της γέννησης του «αήττητου ηλίου», η γνωστή ως Dies Natalis Invicti.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ

Στο παρόν κείμενο θα περιοριστώ στον Σταυρό το πιο σημαντικό σύμβολο του μιας και τα σύμβολα και γενικότερα οι συμβολισμοί στον Χριστιανισμό είναι μεγάλο θέμα.

Πραγματικά ο Σταυρός σαν σύμβολο είναι ένα από τα περισσότερο χρησιμοποιούμενα σε όλο τον κόσμο απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και οι παραλαγές του είναι πάρα πολλές.

Στη Βαβυλώνα, ο σταυρός απεικονίζονταν μαζί με την ημισέληνο, για να συμβολίζει τη Σεληνιακή Θεά. Χωρίς την ημισέληνο, συμβόλιζε τον Ηλιακό Θεό και ο αναμενόμενος Βαβυλώνιος Μεσσίας έφερε πολλούς σταυρούς στο μέτωπό του.

Στην αρχαία Ασσυρία, ο ισοσκελής σταυρός ταυτίζονταν με τον Ηλιακό Θεό και συμβόλιζε τις 4 κατευθύνσεις του ορίζοντα όπου λάμπουν οι αχτίδες του. Αγάλματα Ασσύριων Βασιλέων που βρέθηκαν (και τώρα στεγάζονται στο Βρετανικό Μουσείο) φέρουν εγχάρακτα κοσμήματα με σταυρούς στο λαιμό, προφανώς για να τονιστεί η ευγενική τους τάξη αλλά και να τονισθεί η Θεϊκή προστασία και εύνοια που κατείχαν, κατά τις τότε πεποιθήσεις.

Στην Ινδία, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του έντονα μέσα στον Ινδουισμό (που χρονολογείται περίπου το 5.000 π.Χ.), συμβολίζοντας τον ιερό ποταμό Γάγγη και τον Θεό Βισνού, που είναι ο ένας από τους τρεις σημαντικότερους Ινδούς Θεούς – της Θείας Τριάδας που εκφράζει τον Ένα Υπέρτατο Θεό. Ο κάθετος άξονας, του απλού ισοσκελή σταυρού, συμβολίζει τη Θεϊκή κατάσταση, ενώ ο οριζόντιος άξονας την υλική/κοσμική κατάσταση. Το κέντρο συμβολίζει τον σοφό άνθρωπο, που ισορροπεί ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις. Πολλοί πιστοί Ινδουιστές φέρουν ζωγραφισμένο σταυρό στο μέτωπό τους, ως σύμβολο της πίστης τους. Αυτή η παράδοση διείσδυσε και στον Βουδισμό.

Στον Βουδισμό (που χρονολογείται από το 500 π.Χ.), είναι ο άξονας του Τροχού, ενός πολύ σημαντικού συμβόλου γι αυτήν τη θρησκεία. Ο Τροχός είναι η Ηλιακή, Θεϊκή προστασία, δημιουργία και εξουσία και ο σταυρός είναι ο Θείος Νόμος, που στηρίζει τον Κύκλο της Ύπαρξης.
Ο Ελληνικός Σταυρός, γνωστός και ως Crux Immissa Quadrata

Ο απλός ισοσκελής και όρθιος σταυρός, έχει παραμείνει να λέγεται «ελληνικός σταυρός» και είναι αυτός που θεωρείται η μια από τις 3 αρχαιότερες μορφές σταυρού (μαζί με τον Πλάγιο Σταυρό και τον Ηλιακό Σταυρό).

Συμβολίζει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (γη, νερό, αέρας, φωτιά) σε ισορροπία και σταθερότητα. Κατ’ επέκταση, συμβολίζει την αρμονία της φύσης. Συμβολίζει επίσης τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τέλος, συμβολίζει την σχέση του Θείου (κάθετος άξονας) με τον Κόσμο (οριζόντιος άξονας).

Ο Χριστιανικός σταυρός δεν εμφανίσθηκε νωρίτερα από τον τρίτο αιώνα για τον ίδιο λόγο που δεν γιορτάζονταν τα χριστούγεννα, θεωρούνταν απο τους τότε Χριστιανούς παγανιστικό σύμβολο.

Ο Τερτυλλιανός στο argumentum ad hominem καταδίκαζε τη χρήση του σταυρού ως ειδωλολατρεία και απέτρεπε τους Χριστιανούς που συνήθιζαν να ζωγραφίζουν έναν μικρό σταυρό στο μέτωπό τους… όπως έκαναν αιώνες νωρίτερα οι Ινδουιστές. Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός, όπως μας λέει ο Κύριλλος ο Αλεξανδρινός (Contra Julian., vi, in Opp., VI), απαγόρευσε την χρήση του σταυρού με τον οποιονδήποτε τρόπο (χαραγμένο σε πόρτες σπιτιών, σε πέτρα, σε ξύλο ή ζωγραφισμένο στα μέτωπα των πιστών) χαρακτηρίζοντάς το ως έγκλημα. Από την άλλη μεριά όμως, εικονομάχοι Αυτοκράτορες που προσπαθούσαν να καταπολεμήσουν την οποιαδήποτε απεικόνιση στην Χριστιανική θρησκεία, επέτρεπαν το σταυρό. Μια μεγάλη περίοδος πέρασε μέχρι να λυθεί το ζήτημα της χρήσης ή μη χρήσης του σταυρού από τους Χριστιανούς.

Το 431 μ.Χ. περίπου όμως, άρχισαν να εμφανίζονται σταυροί και μέσα στα ιερά των Χριστιανικών ναών και το 586 μ.Χ. άρχισαν να στολίζουν τα καμπαναριά και τις στέγες τους. Δεν ήταν εύκολο για τους ανθρώπους να αποκηρύξουν όλα όσα γνώριζαν και όριζαν ως ιερά, κι ο σταυρός υπήρξε στη πίστη και τις κουλτούρες τους για χιλιάδες χρόνια. Έτσι, τον 6ο αιώνα μ.Χ., στην σύνοδο της Εφέσου, λύθηκε το ζήτημα, κι έγινε πλέον επίσημα αποδεκτό το σύμβολο του σταυρού ως έμβλημα του Χριστιανισμού.

Τα παραπάνω είναι μόνο ένα δείγμα για την χρήση του Σταυρού ως σύμβολο ανα τους αιώνες, για περισσότερα θα παραθέσω κάποιες πηγές.

ΕΘΙΜΟ

Κατα την γνώμη μου,και τελειώνοντας αυτό το κείμενο θεωρώ την γιορτή των Χριστουγέννων ως απλά ένα έθιμο που έχει επικρατήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια, παραθέτωντας και έναν ορισμό του από το livepaidia:

Λέγεται η κοινή συνήθεια μιας κοινωνικής ομάδας που προέρχεται και τηρείται από παράδοση και ρυθμίζει τις εκδηλώσεις της ομάδας αυτής.Το έθιμο βαθιά ριζωμένο στην ψυχή του λαού αποτελεί εκδήλωση που βρίσκεται ανάμεσα στη συνήθεια, τη μόδα και το νόμο. Χαρακτηρίζεται από τη μεγάλη ποικιλία που συναντάται και που οφείλεται στο διαφορετικό βαθμό εξέλιξης των λαών.Οι ρίζες χάνονται στα βάθη των αιώνων και έχει τη δύναμη να ασκεί μόνιμη και απόλυτη ηθική εξουσία πάνω σε μια κοινωνία. Συντελεί στη διατήρηση του κάθε μορφής χαρακτήρα της (φυλετικού, θρησκευτικού, κοινωνικού κλπ.).Η δύναμη επιβολής του είναι ο ηθικός εξαναγκασμός που επιβάλλει στ’ άτομα να συμμορφώνονται με τους άγραφους κανόνες του εθίμου και απειλεί τον παραβάτη με γενική αποδοκιμασία και κοινωνικό αφανισμό.0ι νόμοι του εθίμου είναι άγραφοι και μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά μαζί με τη γλώσσα και τη θρησκεία. Κάθε λαός έχει τα έθιμά του που αντιπροσωπεύουν τα κύρια χαρακτηριστικά του. Είναι πολύ δύσκολο, εκτός αν υπάρχει τάση μιμητισμού, το έθιμο ενός λαού να επικρατήσει σ’ έναν άλλο λαό.Τα έθιμα διαιρούνται σε δύο βασικές ομάδες: τα κοινωνικά και τα θρησκευτικά. Στα πρώτα ανήκουν τα έθιμα που ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και είναι τα έθιμα που αναφέρονται στη φιλοξενία, ανταλλαγή ευχών κλπ. Στα δεύτερα ανήκουν τα σχετικά με τη λατρεία του Θεού. Ο διαχωρισμός αυτός όμως δεν είναι απόλυτος, γιατί πολλά έθιμα ανήκουν και στις δύο κατηγορίες.Το έθιμα απ’ τη μια μεριά στηρίζουν εξαιτίας της συντηρητικότητάς τους τις κοινωνίες, απ’ την άλλη όμως αποτελούν, πολλές φορές, ανασταλτικό παράγοντα προόδου.

Και ένα τελευταίο που σχετίζεται με τα έθιμα και την διάδοση τους και για προβληματισμό.

Το ακόλουθο πείραμα, αποδίδεται στον Αμερικανό ψυχολόγο ερευνητή Χάρι Χάρλοου (Harry Harlow) και φέρεται να συνέβη στην δεκαετία του ’60. Ο Χάρλοου είχε πραγματοποιήσει και άλλα πειράματα με πιθήκους, με σκοπό να μελετήσει την κοινωνική τους συμπεριφορά, κάτω από διάφορες συνθήκες:

Το πείραμα των πέντε πιθήκων – Πως καθιερώνονται τα πρότυπα κοινωνικής συμπεριφοράς, βασισμένα στην παράδοση.

Στο συγκεκριμένο πείραμα, ο Χάρλοου έκλεισε πέντε πιθήκους σε ένα μεγάλο κλουβί, στην οροφή του οποίου κρέμονταν δεμένη με σκοινί μια μπανάνα. Ακριβώς κάτω από την μπανάνα, ο Χάρλοου τοποθέτησε μια σκάλα, έτσι ώστε οι πίθηκοι να μπορούν ν’ ανεβούν και να την πάρουν.

Όταν ένας πίθηκος επιχειρούσε να ανεβεί την σκάλα για να πιάσει την μπανάνα, τότε όλοι οι πίθηκοι καταβρέχονταν με παγωμένο νερό. Όταν σταματούσε το κατάβρεγμα με το παγωμένο νερό, οι πίθηκοι επιχειρούσαν και πάλι ν’ ανεβούν την σκάλα και να πάρουν την μπανάνα, αλλά η νέα ψυχρολουσία που ακολουθούσε, τους έκανε να σταματούν την προσπάθειά τους. Αφού επαναλήφθηκε η ίδια διαδικασία για μερικές φορές ακόμα, στο τέλος οι πίθηκοι εγκατέλειψαν τελείως την προσπάθεια τους να πάρουν την μπανάνα, συνδέοντας και συσχετίζοντας την τιμωρία τους με το παγωμένο νερό μ’ αυτήν ακριβώς την προσπάθεια.

Στην επόμενη φάση του πειράματος, ο Χάρλοου αντικατέστησε τον έναν από τους πιθήκους, με έναν άλλον που δεν είχε την εμπειρία της ψυχρολουσίας. Όταν αυτός -φυσιολογικά- επιχείρησε να ανέβει την σκάλα για να φτάσει την μπανάνα, τότε οι υπόλοιποι τέσσερις πίθηκοι που γνώριζαν τις συνέπειες της προσπάθειάς του, του επιτέθηκαν εμποδίζοντάς τον να ολοκληρώσει την προσπάθειά του. Το ίδιο σκηνικό συνέβαινε, έως ότου ο νεοφερμένος πίθηκος εμπέδωσε πως η προσπάθειά του να πάρει την μπανάνα εξαγρίωνε τους άλλους τέσσερις πιθήκους που του επιτίθονταν με πολύ άγριες διαθέσεις, οπότε σταμάτησε κι αυτός οριστικά την προσπάθεια του ν’ αποκτήσει την μπανάνα.

Στην συνέχεια, ο Χάρλοου αντικατέστησε έναν ακόμη πίθηκο. Κι αυτός, ο νέος πίθηκος, όπως ήταν αυτονόητο θέλησε να σκαρφαλώσει στη σκάλα και να πιάσει την μπανάνα. Και πάλι όμως εξελίχτηκε η ίδια σκηνή: Οι υπόλοιποι πίθηκοι, μαζί κι αυτός που δεν είχε καταβραχεί με παγωμένο νερό, του επιτέθηκαν ματαιώνοντας την προσπάθειά του.

Η ίδια διαδικασία επαναλήφθηκε, έως ότου αντικαταστάθηκαν όλοι οι πίθηκοι. Έτσι, τώρα, στο κλουβί υπήρχαν πέντε πίθηκοι, που κανένας τους δεν είχε δεχτεί την τιμωρία της ψυχρολουσίας και φυσικά αγνοούσαν για ποιον λόγο συνέβαινε αυτή. Κάθε φορά όμως γίνονταν το ίδιο ακριβώς πράγμα: Ο νεοφερμένος πίθηκος που επιχειρούσε να πάρει την μπανάνα, δέχονταν την επίθεση των υπόλοιπων. Γίνονταν δηλαδή υπερασπιστές ενός κανόνα, χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο. Γιατί πολύ απλά, «έτσι βρήκαν τα πράγματα»…

Τι έχουμε λοιπόν; Έχουμε ένα τσαμπί μπανάνες, μέσα σε ένα κλουβί με 10 πιθήκους, από τους οποίους κανείς δεν τρέχει να το πιάσει, και κανείς δεν ξέρει γιατί (δεδομένου ότι κανένας τους δεν ήταν στην αρχική ομάδα που έφαγε το κατάβρεγμα).

—————————

Επιφυλάσσομαι να ασχοληθώ περαιτέρω με τις απίστευτες ομοιότητες του Χριστιανισμού και Παγανιστικών θρησκειών, ως τότε…

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και ανάψτε κανα κεράκι για να σωθεί η ψυχούλα μου.



Ολα τα κείμενα με πλάγια γραφή είναι αντιγραφή απο τις πηγές:

Το κομμάτι του κειμένου που αναφέρεται στον πρώιμο χριστιανισμό είναι του Δημήτρη Σαραντάκου.
http://el.wikipedia.org/ (η κυριοτερη πηγη)
http://www.symbols.com/
www.1911encyclopedia.org/
http://www2.rizospastis.gr/
http://www.alfavita.gr
http://www.ellinikoarxeio.com/
http://www.pathfinder.gr/
http://www.nemesi.gr/
http://www.religionfacts.com/
http://www.artofwise.gr/
http://www.newadvent.org/

blogs-forums
http://www.pare-dose.net/
http://xristianikanea.blogspot.com/
http://epic-atheist.blogspot.com/
http://www.myhoroscope.gr/
http://www.myhoroscope.gr/
http://www.esoterica.gr

Υπεύθυνος (...και αμετανόητος), αναρχόβλαχος
Συνέχεια...

Στη διάρκεια της χτεσινής πορείας –και ενώ η πλατεία Συντάγματος είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης- ένας κύριος γύρω στα 60 είχε κολλήσει δίπλα στη διμοιρία των ΜΑΤ που ήταν στην αρχή της Ερμού και δεν ήξερε τι έλεγε – ή μάλλον, ήξερε πολύ καλά τι έλεγε.

Ο κύριος ήταν οργισμένος και καλούσε τους άνδρες των ΜΑΤ να φύγουν, λέγοντάς τους πως προστατεύουν τη χούντα, πως θα έπρεπε να ντρέπονται που χτυπάνε ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι γονείς τους, πως είναι κι αυτοί –οι αστυνομικοί- εργαζόμενοι, πως πληρώνονται με τα δικά μας χρήματα, και άλλα πολλά.

Οι άνδρες των ΜΑΤ δεν αντιδρούσαν. Κάποια στιγμή, ο άνδρας των ΜΑΤ που ήταν ακριβώς δίπλα του γύρισε και του είπε «έχετε δίκιο».

Η χτεσινή πορεία δεν έπρεπε να φτάσει στη Βουλή. Και ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος της δεν έφτασε ποτέ στη Βουλή. Τα χημικά που έπεσαν στο σώμα της πορείας ανάγκασαν τους ανθρώπους να σκορπίσουν στους γύρω δρόμους. Λογικό, τα χημικά δεν αντέχονται.

Όσοι ήταν στη χτεσινή πορεία θα παρατήρησαν πως οι διαδηλωτές δεν έφευγαν. Προσπαθούσαν να βρουν ένα σημείο για να προφυλαχτούν από τα χημικά αλλά δεν έφευγαν.

Στην οδό Βουλής –όπου κατέφυγα για να σταματήσω το κλάμα και να πάρω μια ανάσα-, ήταν μαζεμένος πολύς κόσμος. Κάποια στιγμή, γυρνώ σε 4 νεαρούς που ήταν δίπλα μου και τους λέω «ήταν μια ακόμα καραμπινάτη προβοκάτσια» - εννοώ τα «επεισόδια» στην πλατεία Συντάγματος. Οι νεαροί με κοιτάνε με άδειο βλέμμα –σαν να μην έχω μιλήσει- και τότε συνειδητοποιώ το προφανές: είναι ασφαλίτες.

Οι ασφαλίτες στη χτεσινή πορεία ήταν εκατοντάδες. Ντυμένοι σαν αντιεξουσιαστές, σαν απλοί καθημερινοί άνθρωποι, σαν αθώα κοριτσόπουλα –υπήρχαν και γυναίκες- κατάφεραν να πετύχουν τον στόχο της Αστυνομίας (και της κυβέρνησης) που ήταν να διαλυθεί η πορεία και να μην φτάσει ποτέ στη Βουλή.

Πάντα υπήρχαν ασφαλίτες. Το θέμα είναι γιατί υπήρχαν τόσες εκατοντάδες ασφαλίτες σε μια εργατική διαδήλωση. Η απάντηση είναι πως το σύστημα ζορίζεται και τα δίνει όλα για να επιβιώσει.

Το πρόβλημα για τους ασφαλίτες είναι πως τους πήραν χαμπάρι όλοι –ακόμα και τα γερόντια-, τους φωτογράφιζαν και οι φωτογραφίες τους είναι τώρα σε όλο το διαδίκτυο. Υποθέτω πως κάποιοι απ’ αυτούς θα υποφέρουν το επόμενο διάστημα. Ας πρόσεχαν – η επιλογή επαγγέλματος και συμπεριφοράς βαρύνει τον καθένα από εμάς και ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Δεν σε υποχρεώνει κανείς να γίνεις τραμπούκος, ρουφιάνος και εχθρός του λαού – μόνοι τους το επέλεξαν. Αν κάποιοι απ’ αυτούς έχουν μετανιώσει, ας βγουν, ας ζητήσουν συγγνώμη και ας παραιτηθούν. Μπάτσος σε εποχή χούντας είναι επικίνδυνο επάγγελμα.

Την ώρα της διαδήλωσης, ο βουλευτής –και πρώην υπουργός- Κωστής Χατζηδάκης αποφασίζει να βγει χαρωπός από τη Βουλή και να διασχίσει το δρόμο, και δέχεται επίθεση όχι από «αναρχικούς» και «κουκουλοφόρους» -όπως θα ήταν βολικό- αλλά από ανθρώπους κάποιας ηλικίας.

Στις επιθέσεις που έχουν γίνει στους δρόμους της Αθήνας σε διάφορους πολιτικούς τον τελευταίο χρόνο, παρατηρούμε πως οι επιθέσεις γίνονται μάλλον από αυτούς που τους ψήφισαν. Δηλαδή, τους επιτίθενται οι πελάτες τους. Λένε πως ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.

Αναρωτιέμαι πόσο έξυπνος είναι ένας πολιτικός που αποφασίζει να κάνει σουλάτσο στην πλατεία Συντάγματος την ώρα μιας τεράστιας διαδήλωσης που γίνεται την επόμενη ημέρα της ψήφισης του πλέον αντεργατικού νομοσχεδίου που ψηφίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Χωρίς πολλή σκέψη, καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν είναι καθόλου έξυπνος – είναι εντελώς βλάκας.

Κάποιοι πολιτικοί ξεγελιούνται επειδή μιλάνε από τα τηλεπαράθυρα του Mega και νομίζουν πως οι πολίτες τους χειροκροτάνε και τους αποθεώνουν από τα σπίτια τους. Στην πραγματικότητα, είναι ασφαλείς μόνο στο στούντιο του Mega ή όταν τους προστατεύουν οι μπράβοι τους. Το ίδιο ισχύει, βέβαια, και για τους τηλεδημοσιογράφους και τα αφεντικά τους. Προσπαθώ να φανταστώ ποια θα ήταν η τύχη της Όλγας Τρέμη και του Μπόμπολα, αν αποφάσιζαν να κατεβούν μια βολτίτσα μόνοι τους στη χτεσινή διαδήλωση – θα περνούσαν πάρα πολύ ωραία.

Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος και η πολιτική τηλεδημοσιογραφία καταδικάζουν τις φάπες που έφαγε ο Κωστής Χατζηδάκης. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος λογικός και υγιής άνθρωπος που να χαίρεται, όταν βλέπει έναν άνθρωπο να δέχεται επίθεση. Βέβαια, βία δεν είναι μόνο οι φάπες στον κ. Χατζηδάκη – βία δεν είναι μόνο το ξύλο ή ο πόλεμος. Βία είναι το να οδηγείς με την πολιτική σου σε εξαθλίωση μεγάλο μέρος των πολιτών μιας χώρας. Βία είναι να έχεις φάει τα χρήματα που προορίζονταν για τη δημιουργία εθνικών οδών και δρόμων, με αποτέλεσμα να σκοτώνονται χιλιάδες άνθρωποι στην άσφαλτο. Βία είναι να οδηγείς ανθρώπους σε αυτοκτονία, επειδή δεν έχουν να πληρώσουν τα χρέη τους (αλήθεια, τους μετράει κανείς;). Βία είναι να αδιαφορείς για τα εξαθλιωμένα πρεζόνια, με αποτέλεσμα αυτά να επιτίθενται άγρια σε ανήμπορους ηλικιωμένους για να βρουν χρήματα να πάρουν τη δόση τους. Γενικά, το θέμα «βία» είναι ένα τεράστιο θέμα και όσοι το προσεγγίζουν με φράσεις όπως «καταδικάζω τη βία» ή «είμαι εναντίον της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» είναι μάλλον αφελείς και ανιστόρητοι.

Μια από τις πιο βίαιες επιθέσεις των τελευταίων ετών στη χώρα μας ήταν η φράση του Θόδωρου Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε τα λεφτά». Αφού τα λεφτά τα φάγαμε μαζί, αυτό σημαίνει πως ό,τι βλέπουμε γύρω μας-σπίτια, καταστήματα, αυτοκίνητα, κότερα κλπ- είναι αποτέλεσμα κλοπής και όχι τίμιας εργασίας. Άρα, αφού είναι κλοπιμαία, δεν υπάρχει λόγος να τα σεβαστεί κάποιος – μπορεί να τα κάψει, να τα ανατινάξει και να σκοτώσει τους ιδιοκτήτες τους. Και ποιος «δικαιούται» να το κάνει αυτό, αφού τα «φάγαμε μαζί»; Μα αυτός που δεν έχει τίποτε από όλα αυτά – αυτός που δεν «έφαγε». (Αυτό αφιερωμένο σε όσους αθώους απορούν για το πώς γεννιέται η βία.)

Στη χτεσινή πορεία είδα μέγα πλήθος. Είδα αποφασιστικότητα, απελπισία και μίσος – ταξικό μίσος. Επίσης, είδα αλληλεγγύη ανάμεσα στους διαδηλωτές – οι διαδηλωτές δεν άφηναν τους άλλους διαδηλωτές να πέσουν στα χέρια της Αστυνομίας, αλλά προσπαθούσαν να αποτρέψουν το ξύλο ή τη σύλληψή τους. Η λέξη «χούντα» ακούστηκε από χιλιάδες στόματα – μικρών και μεγάλων. Δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν – η τεράστια αποχή από τις εκλογές είχε στείλει το μήνυμα.

Οδεύουμε προς την τελική σύγκρουση; Επίκειται ανατροπή; Τι να πω; Το μόνο που ξέρω είναι πως όλα θα παιχτούν στον δρόμο – πάντα έτσι ήταν. Θα τα πούμε στο δρόμο. Με ψυχή βαθιά.

πιτσιρίκος
Συνέχεια...

Ο Στεφάν Εσέλ αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ήταν μάλιστα και ένας από τους συντάκτες της Διακήρυξης Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Σήμερα 93 χρονών είναι ακόμα πολιτικά ενεργός. Το βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε, με τον τίτλο «Εξοργιστείτε» προτρέπει τη νέα γενιά να εξεγερθεί. Ο Εσέλ δηλώνει βαθιά αριστερός άνθρωπος δίπλα στους άστεγους, τους μετανάστες, όσους αντιστέκονται και αγωνίζονται, σε κάθε χώρο, εναντίον των αδικιών του κόσμου. «Το χειρότερο από όλα είναι η αδιαφορία, να λέει κανείς πως δεν µπορεί να κάνει τίποτα, την ώρα που ξεθεµελιώνονται όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις», λέει ο γάλλος αντιστασιακός και διπλωμάτης. «Το μέλλον είναι η νεολαία. Γι’ αυτό εξοργιστείτε. Εξεγερθείτε», φωνάζει από τα αμφιθέατρα.
Σήμερα δημοσιεύουμε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό «YO» (Youth Opinion), όπου δεν δίνει συμβουλές στους νέους αλλά εκφράζει τις ελπίδες του να αντισταθούν στις κυβερνητικές πολιτικές που υποκινούνται από οικονομικά συμφέροντα και ν’ ανατρέψουν αυτόν τον κόσμο.


Ποια είναι τα προβλήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η νεολαία σήμερα;

Ο σημερινός κόσμος είναι γεμάτος κινδύνους για τη νεολαία. Οι αμφισβητήσεις των δικαιωμάτων είναι πολύ πιο δύσκολο να ανιχνευτούν πια. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, τότε που ανήκα κι εγώ στη νεολαία, βρισκόμασταν αντιμέτωποι μ’ έναν ορατό εχθρό. Και η επόμενη γενιά είχε να αντιμετωπίσει ορατές αμφισβητήσεις: άρση του αποικιακού καθεστώτος, ολοκληρωτισμός, απαρτχάιντ… Σήμερα ζούμε σ’ έναν κόσμο, όπου η βία είναι ακόμα παρούσα. Πρέπει, όμως, να λάβουμε υπόψη την απειλή του καπιταλισμού όπως αυτός εφαρμόζεται σήμερα. Η νεολαία πρέπει να αντιληφθεί την αναγκαιότητα που υπάρχει ν’ αντισταθεί ενάντια στη φτώχεια, την εκμετάλλευση και την περιφρόνηση των εργαζομένων από τους έχοντες. Τέλος, υπάρχει μία ακόμα αμφισβήτηση: η επιδείνωση του πλανήτη μας. Αν δεν λάβουμε δραστικά μέτρα, σε 50 χρόνια μπορεί να μην είναι βιώσιμος για τον άνθρωπο.


Ποιες είναι οι συνέπειες των προβλημάτων της νεολαίας;

Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να επιβάλουν ορισμένες συμπεριφορές, που είναι μάλιστα αντίθετες με τις Διακηρύξεις και τις Συνθήκες των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Συγκεκριμένα φυλετικές, θρησκευτικές ή φτωχές μειονότητες παραμελούνται από την κυβέρνηση στο όνομα της εθνικής ασφάλειας. Αυτή είναι απαράδεκτη συμπεριφορά απέναντι στη νεολαία που έχει γαλουχηθεί με τη Διακήρυξη Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Κρύβουν πολλούς κινδύνους οι επιλογές που κάνουν οι κυβερνήσεις προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία ή να έχουν προνομιούχες σχέσεις με τους κεφαλαιοκράτες.


Θεωρείτε απαραίτητη τη δημιουργία Χάρτας Δικαιωμάτων Νεολαίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο;

Από το 1989 έχει ψηφιστεί η Συνθήκη Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού, ωστόσο δεν υπάρχει καμία για τη νεολαία. Η προστασία της νεολαίας πρέπει να κατοχυρωθεί από τα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς. Το ερώτημα είναι τι θα περιλαμβάνει. Σήμερα η πλειοψηφία των νέων σπουδάζει. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις αμελούν ότι παιδεία δεν σημαίνει απλώς μετάδοση της γνώσης, αλλά και της ηθικής και των κοινωνικών αξιών.


Είναι απαραίτητη η εξασφάλιση της δυνατότητας των νέων για μια ανεξάρτητη ζωή;

Έχουμε την πολιτική ευθύνη να εξασφαλίσουμε τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που θα επιτρέπουν την υλική ανεξαρτησία των νέων. Οι μακροχρόνιες σπουδές και η υψηλή ανεργία των νέων, ωστόσο, αποτελούν εμπόδιο. Οι κυβερνήσεις παραμένουν αδιάφορες στα αιτήματα των φοιτητικών συλλόγων και των νεολαιίστικων οργανώσεων.



Θεωρείτε ότι δίνεται χώρος συμμετοχής στη νεολαία στα κέντρα λήψης αποφάσεων σ’ εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο;

Η αποπολιτικοποίηση της νεολαίας σήμερα είναι ένα τεράστιο σφάλμα. Οι νέοι δεν πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στην πολιτική. Δεν πρέπει να πειστούν ότι η πολιτική είναι άχρηστη. Όποιος εμπλέκεται με την πολιτική -φοιτητικοί σύλλογοι ή κόμματα- δεν σημαίνει ότι ενδιαφέρεται για τα προσωπικά του συμφέροντα και ότι θα πρέπει να εγκαταλείψει το όραμά του για ένα καλύτερο μέλλον. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι πιο κρίσιμες πολιτικές περίοδοι ήταν εκείνες που οι νέοι και νέες αναλάμβαναν σημαντικές ευθύνες. Μόνο η νεολαία μπορεί να φέρει την ελπίδα. Οι νέοι άνθρωποι που αγωνίζονται σήμερα θα αποτελέσουν τα καλύτερα στοιχεία της αυριανής κοινωνίας.


Γιατί να εμπλακούν οι νέοι με την πολιτική;

Η γενιά μου έμαθε τη λέξη «αντίσταση», λόγω της κατοχής. Πιστεύω ότι η λέξη αυτή έχει την ίδια αξία και για τη σημερινή νεολαία. Η μεγαλύτερη νίκη, που μπορεί να πετύχει, είναι να μάθει να αγωνίζεται ενάντια σ’ ό,τι την προσβάλλει και να μάθει να οργανώνεται και να αντιστέκεται. Θα πρέπει, επίσης, να μάθουν τη διαφορά του νόμου και της νομιμότητας. Πολλές φορές ο νόμος κρύβει μέσα του οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Η ανυπακοή σε αυτούς τους νόμους μπορεί να έχει την αστική νομιμότητα. Η νεολαία σήμερα έχει ένα ισχυρό εργαλείο, που εμείς δεν είχαμε: το διαδίκτυο, που διευκολύνει την οργάνωση εθνικών, ευρωπαϊκών και παγκόσμιων δικτύων αντίστασης.


Ποια η διαφορά της συμμετοχής της σημερινής νεολαίας στη πολιτική ζωή, με τη δική σας γενιά;

Μέχρι τα 20 μας δεν είχαμε καμία πολιτική συμμετοχή, πέρα των μαχών που δίναμε στο δρόμο, οι αριστεροί απέναντι στους δεξιούς. Η κατανόηση των πολιτικών προβλημάτων σήμερα γίνεται σε πιο μικρή ηλικία και αυτό είναι κάτι ελπιδοφόρο, γιατί έτσι η νεολαία μπορεί να καταφέρει περισσότερες ανατροπές. Όποτε μιλάω σε αμφιθέατρα, λέω στους φοιτητές: «Το πρώτο που πρέπει να καταλάβετε είναι τι σας εξεγείρει. Τι βρίσκετε δυσβάσταχτο στη ζωή σας, τη ζωή των φίλων σας, της οικογένειάς σας και των συνανθρώπων σας». Εκεί θα βρουν τις πρώτες πηγές για τα προβλήματα των πολιτών. Οι νέοι έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι από κάποια ηλικία και μετά. Ωστόσο είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουν όσο πιο νωρίς γίνεται την αναγκαιότητα της πολιτικοποίησής τους.


Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι φόβοι σας για το μέλλον;

Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι η οικολογική καταστροφή. Ωστόσο δεν υποτιμώ την αναγκαιότητα αποδοχής των πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να συνυπάρχουν με όλους.


Ποιες είναι οι μεγαλύτερες ελπίδες σας;

Υπάρχει ελπίδα για το μέλλον, σήμερα που έχουμε τη γνώση για την εξέλιξη του ανθρώπου και για τη δημιουργία των ιδεών… Έτσι μπορούμε να χτίσουμε έναν περισσότερο αρμονικό κόσμο. Η αναζήτηση της αρμονίας μπορεί να βρεθεί στη νεολαία που είναι άγρυπνος φρουρός των δικαιωμάτων.


Τι μήνυμα στέλνετε στους νέους ανθρώπους;
 
Εξοργιστείτε! Εξεγερθείτε!



Μετάφραση - απόδοση από τα αγγλικά και τα γαλλικά: Ιωάννα Δρόσου


Ν’ αμφισβητήσουμε τη νομιμότητα της κυβέρνησης

Τον προηγούμενο μήνα κυκλοφόρησε το μόλις 32 σελίδων βιβλίο του Στεφάν Εσέλ, με τον τίτλο «Εξοργιστείτε», το οποίο έγινε ανάρπαστο. «Είμαι 93 χρονών. Το μέλλον μου δεν φαντάζει μακρύ. Η κινητήριος δύναμη της αντίστασης είναι η αγανάκτηση. Ψάξτε και θα βρείτε: την τεράστια απόσταση που χωρίζει τους πολύ φτωχούς με τους πολύ πλούσιους, τις διακρίσεις απέναντι στους μετανάστες χωρίς χαρτιά και τους Ρομά, την άθλια κατάσταση του πλανήτη, τη δικτατορία των χρηματοπιστωτικών αγορών», δηλώνει σε συνέντευξή του ο Στεφάν Εσέλ, στο εβδομαδιαίο γαλλικό περιοδικό «Ο πολίτης». Ο Στεφάν Εσέλ οραματίζεται «μια κοινωνία για την οποία θα είμαστε περήφανοι, όπου δεν θα θίγονται οι συντάξεις, οι κατακτήσεις της Κοινωνικής Ασφάλισης, όπου τα ΜΜΕ θα είναι στην υπηρεσία των αδυνάτων». «Πρέπει να πάψουμε να είμαστε απαθείς» συμπληρώνει ο Εσέλ «Το συναίσθημα που επικρατεί σήμερα είναι ότι “δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε” επειδή τα πράγματα δεν αλλάζουν και επειδή οι πολιτικές αποφάσεις παίρνονται από τους έχοντες. Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να νίψουμε τας χείρας μας. Όπως λέει και ο Σατρ “ο αδιάφορος άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος”. Πρέπει να γίνουμε υπεύθυνοι πολίτες. Όταν λέμε “δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα” παραιτούμαστε, μας αφαιρούμε το νόημα της ύπαρξής μας». Τέλος, ο Εσέλ υπογραμμίζει τη διαφορά του νόμου με τη νομιμότητα: «Η νομιμότητα των αξιών είναι πολύ πιο σημαντική από τους νόμους του κράτους. Έχουμε το καθήκον, ως πολίτες, να αμφισβητήσουμε τη νομιμότητα της κυβέρνησης. Οφείλουμε να σεβόμαστε τη δημοκρατία, όταν, όμως, κάτι είναι νόμιμο αλλά χωρίς νομιμότητα, πρέπει να διαμαρτυρόμαστε, να αντιστεκόμαστε και να δείχνουμε ανυπακοή».

Πηγή: www.epohi.gr
Συνέχεια...

Συνέχεια...

Toυ Όττο Ρύλε

Ελάχιστα γνωστός στην Ελλάδα ο Όττο Ρύλε (1874 – 1943), σε σχέση με τους υπόλοιπους κομμουνιστές των συμβουλίων , Ρόζα Λούξεμπουργκ, Κάρλ Λϊμπνεχτ, Βϊλχελμ Ράιχ, Πάνεκουκ και Τζόρτερ συμμετείχε ενεργά στο κίνημα των Σπαρτακιστών . Ακτιβιστής και θεωρητικός του μαρξισμού, γι΄ αυτό το κείμενό του για τον μπολσεβικισμό έχει μεγάλη σημασία, γιατί ασκεί κριτική από μαρξιστική οπτική...

Γράφτηκε στην εξορία το 1925, σε απάντηση στο λιβελογράφημα του Λένιν "ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού" . Όταν το 1935 ο Χίτλερ ανέλαβε την κυβερνητική εξουσία, μάζεψε και έκαψε σε δημόσιες τελετές όλη την κομμουνιστική, σοσιαλιστική και αναρχική φιλολογία. Επέτρεψε όμως, τη δημοσίευση και διακίνηση του λίβελου του Λένιν.


Ο Όττο, εκτός από συνεπής αγωνιστής ήταν και σπουδαίος παιδαγωγός και ψυχαναλυτής. (Ενδεικτική βιβλιογραφία του: όχι στα ελληνικά «Σοσιαλιστικό σχολικό πρόγραμμα», « Η κατάσταση του παιδικού προλεταριάτου», «Το βασικό ζήτημα της εκπαίδευσης», «Πολιτισμική και ηθική ιστορία του προλεταριάτου», κ.ά. ), προσπάθησε να συγκεράσει τον μαρξισμό με τις αντιεξουσιαστικές ιδέες ως μια νέα αλτερνατίβα (εναλλακτική λύση).

ΠΡΟΛΟΓΟΣ (απο τον Γιώργο Μεριζιώτη)

1. Το λιβελογράφημα του Λένιν «ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», γράφτηκε και διανεμήθηκε, δωρεάν, τα πρώτα χρόνια της έκδοσής του από τα φερέφωνα ΚΚ, της Ευρώπης, για να χτυπήσει και να συκοφαντήσει το κίνημα του συμβουλιακού κομμουνισμού, που ασκούσε μια ισχυρή επιρροή στους ριζοσπάστες εργάτες και διανοούμενους της κεντρικής Ευρώπης. Ήταν ένα κίνημα που απλωνόταν από τη Γερμανία, Αυστρία, Βέλγιο, Ολλανδία μέχρι την Ιταλία. Ένα κίνημα που ιδιαίτερα στη Γερμανία , στην Αυστρία, αλλά και στην Ιταλία, αργότερα, έφτασε πολύ κοντά στην κοινωνική επανάσταση Τέλος ένα κίνημα πολύ κοντά στις αναρχικές αντιλήψεις που εκφράζονται μέσα από τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Αυτό το κίνημα ήθελε να συκοφαντήσει ο Λένιν, μαζί με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της εποχής . και επίσης να ξεμπερδεύει με την αριστερή επαναστατική αντιπολίτευση μέσα στο μπολσεβίκικο κόμμα. «Αφού το σύστημα των σοβιέτ είχε αποτύχει στη Ρωσία, πως ο ριζοσπαστικός «συναγωνισμός» τολμούσε να προσπαθεί να αποδείξει στον κόσμο, ότι εκεί που ο ίδιος ο μπολσεβικισμός απέτυχε στη Ρωσία, μπορούσε να πετύχει αλλού προσπερνώντας τον; Για να αμυνθεί ο Λένιν έγραψε το λίβελο « Ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού» που υπαγορεύτηκε από το φόβο της απώλειας της εξουσίας και από την αγανάκτηση για την επιτυχία των αιρετικών. Ο λίβελος πρωτοεμφανίστηκε με τον υπότιτλο «Δοκίμιο έκθεσης της μαρξιστικής στρατηγικής και τακτικής» αλλά τελικά αυτή η φιλόδοξη και ηλίθια φράση παραλήφθηκε. Αυτό πήγαινε πολύ. Αυτή η επιθετική «παπική» εγκύκλιος, χονδροειδής και απεχθής, ήταν εξαιρετικά ανέλπιστο κέρδος για κάθε τι αντεπαναστατικό. Από όλες τις προγραμματικές διακηρύξεις του μπολσεβικισμού, είναι αυτή που αποκαλύπτει καλύτερα τον πραγματικό του χαρακτήρα. Είναι ο μπολσεβικισμός γυμνός. Όταν το 1935 ο Χίτλερ μάζεψε στη Γερμανία όλη την κομμουνιστική σοσιαλιστική φιλολογία, η δημοσίευση και διακίνηση του λίβελου του Λένιν επιτρεπόταν.

2. ΜΙΑ ΝΕΑ ΙΔΕΑ (απόσπασμα από άρθρο του Χένρυ Γιάκομπι: «Ο Ρύλε και η αντιεξουσιαστική ουτοπία του»)

Η Ρωσική επανάσταση φάνηκε να αποδείχνει στους πιο αποφασισμένους Γερμανούς σοσιαλιστές πως ο αυταρχικός μηχανισμός του κράτους μπορούσε ν΄ αντικατασταθεί από ένα μηχανισμό αυτοδιαχείρισης, το σύστημα των συμβουλίων που βασιζόταν στην εργατική τάξη. H γέννηση των συμβουλίων των εργατών και των στρατιωτών στη Γερμανία φάνηκε να θέτει, κι εδώ επίσης, στην καθημερινή διάταξη, την πραγματοποίηση αυτής της δυνατότητας. Απ΄ αυτή την οπτική γωνία, οι θεσμοί του γερμανικού εργατικού κινήματος, που ήσαν αντίθετοι σ΄ αυτή την πραγματοποίηση ή τουλάχιστον δεν χρησίμευαν στο σκοπό αυτό, είχαν ξεπεραστεί. Όταν στις 30 Δεκεμβρίου 1918 συνήλθε το συνέδριο για την ίδρυση του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, (KPD), οι αντιπρόσωποι αισθάνθηκαν σα να δημιουργούν κάτι που ήταν εντελώς καινούριο. Η πλειοψηφία επιθυμούσε την πλήρη ρήξη με το παρελθόν. Ένας αντιπρόσωπος του Βερολίνου διεκήρυσσε: «Πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι γιατί σήμερα μπορούμε να διακηρύξουμε ότι απελευθερωθήκαμε από την αυταρχική νωθρότητα των αρχηγών μας». Κυριαρχούσε η θέληση να γίνει το νέο κόμμα εντελώς διαφορετικό από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία. Η πλειοψηφία των αντιπροσώπων αρνήθηκε τη συμμετοχή στα συνδικάτα και στις εκλογές για το κοινοβούλιο.σαν εκπρόσωπος της πλειοψηφίας αυτής ο Όττο Ρύλε απέδειξε την ανάγκη της εργατικής τάξης να δημιουργήσει ένα νέο όργανο, αντίθετο προς την εθνική συνέλευση. Μα φυσικά, όλοι οι αντιπρόσωποι ήταν σύμφωνοι πως μόλις άρχισε ένα επαναστατικό προτσέσσο στη διάρκεια του οποίου θα κομματιάζονταν όλοι οι παλιοί θεσμοί.

Σε αυτή την έξαρση που προερχόταν από την αίσθηση ότι ζουν την έλευση μιας νέας εποχής, η προειδοποίηση της Ρόζας Λούξεμπουργκ, που στο συνέδριο αντιπροσώπευσε μόνο μια μικρή μειοψηφία της εργατικής τάξης , πέρασε απαρατήρητη. Όσον αφορά τον κρατικό μηχανισμό που απειλείται κυρίως από τα συμβούλια των εργατών και των στρατιωτών, ο Καρλ Λίμπνεχτ, ήδη εκείνη τη στιγμή, είπε την αλήθεια διαπιστώνοντας πως «ο παλιός γραφειοκρατικός μηχανισμός είχε και πάλι αποκατασταθεί στις λειτουργίες του». Νικημένο από το μηχανισμό αυτό, το νέο κόμμα γύρισε ξανά στις παραδοσιακές μορφές του εργατικού κινήματος και στο δεύτερο συνέδριό του, τον Οκτώβρη του 1919, η πλειοψηφία, που επέμενε στην αντικοινοβουλευτική και αντισυνδικαλιστική άποψή της εκδιώχτηκε από το κόμμα. Η αντίληψη της συνίσταται στο ότι η ιδέα του συμβουλιακού συστήματος έπρεπε να εκφράζεται επίσης στις οργανωτικές μορφές του εργατικού κινήματος κι απαιτούσε τον καθολικό διαχωρισμό αυτού του τελευταίου από το αστικό κράτος και τα όργανά του. Σαν φορέας και εκφραστής της αντίληψης αυτής, ο Όττο Ρύλε έγραψε: «Το προλεταριάτο, οργανωμένο στους χώρους της παραγωγής, αποτελεί, αρχίζοντας από το εργοστάσιο, μια ενιαία οργάνωση. Από την οργάνωση του εργοστασίου, μέσω αντιπροσώπων ανακλητών, εκλέγονται οι τοπικοί αντιπρόσωποι και του Land. Αυτή η οργάνωση χρησιμεύει τόσο και στην ανάληψη της εξουσίας, της οικονομίας και του κράτους».

Η επαναστατική ένταση στη δημοκρατία της Βαιμάρης συνεχιζόταν ως το καλοκαίρι του 1923, τελική φάση του μεγάλου πληθωρισμού. Μα η μειοψηφία της εργατικής τάξης, που πίστευε ακόμη σε μια επαναστατική εξέλιξη, βρισκόταν κάτω από την επίδραση της Μόσχας, που τη θεωρούσε σαν τη Μέκκα της επανάστασης. Το αντιεξουσιαστικό κίνημα διασκορπίστηκε σιγά σιγά, κομματιάστηκε σε πολυάριθμες ομάδες, που πολεμούσαν η μια την άλλη και εξασθένιζαν σε μικρές σέχτες.
Η κοινή άποψη των οργανώσεων των κομμουνιστών των συμβουλίων διατυπώθηκε μετά το 1918, από μια σειρά διανοουμένων που προέρχονταν από το εργατικό κίνημα, κυρίως από τους Ολλανδούς Πάνεκουκ και Γκόρτερ. Ο Ρύλε όμως μετά το ναυάγιο του κινήματος στη συγκεκριμένη πρακτική, επιχείρησε την επεξεργασία μιας θεωρίας που περιλάμβανε τη θεώρηση ενός αντιεξουσιαστικού μαζικού κινήματος και την ουτοπία μιας νέας κοινωνικής τάξης που ανάβλυζε από αυτό.

Ο Ρύλε ξεκίναγε από τη μαρξιστική παρουσίαση του ιστορικού ρόλου του προλεταριάτου, αντίληψη, που είχε τεθεί από τη σοσιαλδημοκρατία κι αντεπιτίθετο στη θεωρία και στην πράξη των μπολσεβίκων. Ο Ρύλε μπόρεσε να παραστήσει την εμφάνιση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας μόνο σαν το αποτέλεσμα της συλλογικής δράσης και της αυτοσυνείδησης του προλεταριάτου. Αυτή την αυτοσυνείδηση την οποία είχε ανάγκη για την απελευθέρωση του, το προλεταριάτο οφείλει να την κατακτήσει. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς εξέφρασαν τη σκέψη αυτή στις Θέσεις για τον Φόυερμπαχ: «Η ματεριαλιστική επιστήμη σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι είναι προϊόντα του περιβάλλοντος και της εκπαίδευσης, και πως άλλοι άνθρωποι είναι προϊόντα ενός άλλου περιβάλλοντος και μιας άλλης εκπαίδευσης, ξεχνά πως είναι κυρίως οι άνθρωποι που αλλάζουν το περιβάλλον και πως ο ίδιος ο εκπαιδευτής πρέπει να εκπαιδευτεί. Γι΄ αυτό αυτή καταλήγει αναγκαστικά να διαχωρίζει την κοινωνία σε δύο μέρη. Ένα από αυτά στέκεται πάνω από την κοινωνία…».

Μα ήταν κυρίως αυτή η διάκριση που αποτέλεσε τη θεμελιώδη αρχή της λενινιστικής θεωρίας της οργάνωσης και πράξης. Ο Ρύλε της αντέταξε μιαν αλτερνατίβα.
Αν το προλεταριάτο σαν τάξη είχε το ιστορικό καθήκον να ανατρέψει την πραγματικότητα, η δράση του όφειλε ν΄ αρχίζει από κει που πραγματικά υπήρχε σαν τάξη, από το εργοστάσιο. Εδώ το προλεταριάτο οργανωνόταν από τη δύναμη των ίδιων των πραγμάτων και δεν είχε την ανάγκη ενός γραφειοκρατικού μηχανισμού. Οι αρχηγοί μπορούσαν να προέλθουν μόνο από τις γραμμές του και δεν θα γίνονταν επαγγελματίες αρχηγοί.
Αν πρόκειται να δημιουργηθεί μια σοσιαλιστική κοινωνία, στην οποία ο κρατικός μηχανισμός θα μπορούσε να διαλυθεί, το προλεταριάτο οφείλει να επεξεργαστεί από την αρχή τη μορφή αυτής της κοινωνίας. Αυτή η τελευταία για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί, πρέπει να αναδυθεί από την υπάρχουσα τάξη. Οι αναρχικοί προσπάθησαν να συνδεθούν με το φεντεραλισμό, μια μορφή προκαπιταλιστικής οργάνωσης και γι΄ αυτό παρέμειναν στην κατάσταση των διαμαρτυρομένων, αναφέρονταν στο παρελθόν. Τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα, σχηματισμοί οργανωμένοι με συγκεντρωτικό τρόπο, παρέμειναν αναγκαστικά στο χώρο της αστικής φόρμας της οργάνωσης. Σαν τρίτο σχήμα, το σύστημα των συμβουλίων, έπρεπε να προηγηθεί στην οργάνωση της πάλης του προλεταριάτου.

«Ένα κόμμα με χαρακτήρα επαναστατικό, είναι από προλεταριακή άποψη, ένας παραλογισμός. Αυτό μπορεί να έχει επαναστατικό χαρακτήρα μονάχα με την αστική έννοια. Κάθε αστική οργάνωση είναι στο βάθος μια διοικητική οργάνωση που για να λειτουργήσει έχει την ανάγκη μιας γραφειοκρατίας. Και το κόμμα επίσης. Αυτό βασίζεται σε μια διοικητική μηχανή χρησιμοποιούμενη από μια μισθωτή επαγγελματική διοίκηση. Οι αρχηγοί είναι διοικητικοί λειτουργοί και σαν τέτοιοι ανήκουν σε μια αστική κατηγορία…»
Μα αν ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας εξαρτάται από την αυτόνομη δράση της εργατικής τάξης, η συνείδηση της τάξης γίνεται τότε το θερμόμετρο του κινήματος και του σκοπού του. Γι΄ αυτό ο Ρύλε δεν μπόρεσε να αναπτύξει τη την αντίληψη του δίχως να τοποθετηθεί στο κέντρο αυτής της αυτοσυνείδησης και δίχως να αναρωτηθεί γιατί δεν αναπτύχθηκε σε μαζικό επίπεδο. Η συσσωμάτωση της εργατικής τάξης στην υπάρχουσα κοινωνία – που άλλοι την ανακάλυψαν στα 1967 – γίνεται κατά συνέπεια το πρόβλημά του ήδη από το 1923. Ο Ρύλε διαπίστωνε ότι μέσω της κοινωνικής πρόνοιας και του συστήματος αρωγής των συνδικάτων στον εργάτη, «συντηρούνταν και δυνάμωνε η μικροαστική πνευματική φόρμα. Παραμένει παγιδευμένος σε βάρος της προλεταριακής χειραφέτησής του, στις στενοκεφαλιές και στις ευτέλειες της μικροαστικής ζωής, που για κάθε προσφορά απαιτεί την ανάλογη προσφορά. Συνηθίζει να βλέπει την αξία της οργάνωσης στα τυχαία και μίζερα στιγμιαία υλικά πλεονεκτήματα, αντί να στρέψει το βλέμμα στο μεγάλο, αυθόρμητο και δίχως συμφέρον σκοπό της απελευθέρωσης της τάξης του. Με αυτό τον τρόπο … η ταξική συνείδηση των προλετάριων ερημώνεται και καταστρέφεται αθεράπευτα».

Κι ακόμα: «Σήμερα, όπως και χθες σε κάθε ζωντανή κίνηση, σε κάθε ώρα της ύπαρξής του, το προλεταριάτο είναι αιχμάλωτο στις θηλιές της αστικής κουλτούρας, μη έχοντας άλλες πηγές και μέσα από τα αποτελέσματα και τα επιτεύγματα της κουλτούρας αυτής. Στο σπίτι, στην οικογένεια, στο σχολείο … παντού συναντάται με την αστική παρουσία, με το αστικό πνεύμα, τα αστικά συμφέροντα … Σε κάθε δίσκο, σε κάθε ραδιοφωνικό κύμα, παράγεται η αστική σκέψη, η καπιταλιστική ψυχή. Δεν μπορεί να ξεφεύγει από αυτή την πανταχού παρούσα «αστικότητα», αυτό είναι εκτεθειμένο είτε το θέλει είτε όχι».

4. Στον ελλαδικό χώρο δεν εμφανίστηκαν ποτέ αυτές οι τάσεις του συμβουλιακού κομμουνισμού. Τις τάσεις αυτές ονόμασε ο Λένιν «αριστερισμό», και αργότερα επικράτησε σαν βρισιά. Αντίθετα, παρουσιάστηκαν από τη λεγόμενη μεταπολίτευση και μετά όλα τα λουλούδια της ιδεολατρίας και προσωπολατρίας που διεκδικούσαν για τον εαυτό τους τον ορθό λενινισμό και το πραγματικό κόμμα της εργατικής τάξης, και εννοούμε από τις τροτσκιστικές, σταλινικές, μαοϊκές και γκεβαρικές γκρούπες, που δεν ήταν παρά η εκλεκτική μέχρι λαϊκίστικη εκδοχή του ίδιου νομίσματος του μπολσεβικισμού (λενινισμού). Οι μόνες αριστερίστικες εκδοχές κατά Λένιν στην Ελλάδα με μια μικρή αλλά σημαντικά αξιόλογη δράση μέσα από το εργατικό κίνημα, ήταν ο Σπέρας – συνιδρυτής του Εργατικού Κέντρου Πειραιά – και πρωτεργάτης του συμβουλίου των εργατών στη Σέριφο (ο Σπέρας δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ – ένοπλη δολοφονική οργάνωση του ΚΚΕ – το 1942). Παράλληλα, ήταν και η τάση που εκπροσωπούσε ο Στίνας με τον Ταμτάκο .

OTTO RUHLE
Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜO

Πρέπει να τοποθετήσουμε τη Ρωσία στην πρώτη γραμμή των νέων ολοκληρωτικών κρατών. Ήταν η πρώτη που υιοθέτησε το νέο σύστημα του κράτους. Ήταν η πρώτη που έσπρωξε μακρύτερα την εφαρμογή του. Ήταν η πρώτη που εγκαθίδρυσε μια συνταγματική δικτατορία, με το σύστημα του πολιτικού και διοικητικού τρόμου που την συνόδευαν. Υιοθετώντας όλα τα χαρακτηριστικά του ολοκληρωτικού κράτους, έγινα το μοντέλο για όλες τις χώρες τις αναγκασμένες να αποποιηθούν το δημοκρατικό σύστημα και να στραφούν προς τη δικτατορία. Η Ρωσία χρησίμευε σαν παράδειγμα στο φασισμό.

Δεν πρόκειται εδώ καθόλου για ένα ατύχημα, ούτε για ένα άσχημο παιχνίδι της ιστορίας. Η ομοιότητα των συστημάτων, όχι μόνο δεν είναι φαινομενική, αλλά πραγματική. Όλα δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με εκφράσεις και συνέπειες ταυτόσημων αρχών, εφαρμοσμένων σε διαφορετικά επίπεδα ιστορικής και πολιτικής ανάπτυξης. Είτε αρέσει είτε όχι στα «κομμουνιστικά» κόμματα, το κράτος και ο τρόπος διακυβέρνησης στη Ρωσία δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτά της Γερμανίας και της Ιταλίας. Είναι ουσιαστικά όμοια. Μπορούμε να μιλάμε για ένα «Σοβιετικό Κράτος» κόκκινο, μαύρο ή καφέ, το ίδιο καλά όπως και για ένα φασισμό κόκκινο, μαύρο ή καφέ. Ακόμα και αν υπάρχουν μεταξύ των κρατών αυτών μερικές ιδεολογικές διαφορές, η ιδεολογία δεν παίζει ποτέ καθοριστικό ρόλο. Επιπλέον οι ιδεολογίες είναι μεταβλητές και κάτι τέτοιες μεταβολές δεν αντανακλούν αναγκαστικά τον χαρακτήρα και τις λειτουργίες του μηχανισμού του κράτους. Η διατήρηση, εξάλλου της ατομικής ιδιοκτησίας στην Ιταλία και στη Γερμανία, δεν αποτελεί παρά μια δευτερεύουσα διαφορά. Η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας μόνο δεν εγγυάται το σοσιαλισμό. Η ατομική ιδιοκτησία, επίσης, μπορεί να καταργηθεί μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Αυτό που καθορίζει στην πράξη μια σοσιαλιστική κοινωνία, είναι, εκτός από την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, η διαχείριση από τους εργάτες των προϊόντων της εργασίας τους και το τέλος της μισθωτής εργασίας. Όχι περισσότερο στη Ρωσία από ότι στην Ιταλία και στη Γερμανία, οι δύο αυτοί όροι δεν έχουν εκπληρωθεί.


Αν και όπως νομίζουν και λένε μερικοί, η Ρωσία μπορεί να βρίσκεται πλησιέστερα στο σοσιαλισμό από ότι άλλες χώρες, αυτό δεν συνεπάγεται ότι το «Σοβιετικό Κράτος» βοήθησε το παγκόσμιο προλεταριάτο να πλησιάσει τους ταξικούς σκοπούς του. Αντίθετα επειδή η Ρωσία αποκαλείται σοσιαλιστικό κράτος, απατά τους εργάτες όλου του κόσμου. Ο συνειδητός εργάτης γνωρίζει τι είναι φασισμός και τον πολεμάει. Αλλά όσο αφορά τη Ρωσία, κλίνει πολύ συχνά προς την παραδοχή του μύθου της σοσιαλιστικής φύσης της. Αυτή η αυταπάτη καθυστερεί την καίρια και οριστική ρήξη με το φασισμό, γιατί εμποδίζει την αποφασιστική πάλη ενάντια στα αίτια, στις συνθήκες και στις περιστάσεις που – στη Ρωσία, όπως και στη Γερμανία ή στην Ιταλία - οδήγησαν στο ίδιο κρατικό και κυβερνητικό σύστημα. Έτσι ο ρωσικός μύθος μετατρέπεται σε ιδεολογικό όπλο της αντεπανάστασης.

Κανένας δεν μπορεί να υπηρετεί δύο αφεντικά. Ούτε ένα ολοκληρωτικό κράτος. Αν ο φασισμός υπηρετεί τα συμφέροντα του καπιταλισμού, δεν μπορεί να ικανοποιήσει τα συμφέροντα των εργατών. Αν σε πείσμα αυτού του συλλογισμού, δυο τάξεις, αντίθετες φαινομενικά, υποστηρίζουν το ίδιο κρατικό σύστημα, είναι φανερό ότι κάτι δεν πάει καλά, και ότι η μια από τις δύο απατάται. Κανείς δε μπορεί, ανάγοντας το πρόβλημα σε απλό ζήτημα μορφής να υποκριθεί ότι δεν έχει σημασία κι ότι ακόμα και αν οι πολιτικές μορφές μπορεί να είναι ταυτόσημες, το περιεχόμενό τους όμως μπορεί να ποικίλει σημαντικά. Αυτό δεν αποτελεί παρά μια αυτομυστικοποίηση. Για έναν μαρξιστή τα πράγματα δεν περνούν έτσι. Η μορφή και το περιεχόμενο είναι αξεχώριστα. Έτσι, αν και το Σοβιετικό κράτος υπήρξε μοντέλο για το φασισμό, πρέπει να περιέχει κοινά δομικά και λειτουργικά χαρακτηριστικά. Για να καθοριστεί το ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά, πρέπει να ξαναγυρίσουμε στην ανάλυση του «σοβιετικού συστήματος», όπως ιδρύθηκε από τον λενινισμό, που αποτελεί την εφαρμογή των μπολσεβίκικων αρχών στις ρωσικές συνθήκες. Και αν μπορούμε να διαπιστώσουμε ταυτότητα μεταξύ μπολσεβικισμού και φασισμού, τότε το προλεταριάτο δε μπορεί την ίδια στιγμή να μάχεται το φασισμό και να υποστηρίζει το ρωσικό «σοβιετικό σύστημα». Αντίθετα, η μάχη ενάντια στο φασισμό αρχίζει με τη μάχη ενάντια στο μπολσεβικισμό.

Από μιας αρχής, ο Λένιν αντιλαμβανόταν τον μπολσεβικισμό σαν φαινόμενο καθαρά ρωσικό. Στην διάρκεια αυτών των πολυετιών πολιτικής δραστηριότητας, ποτέ δεν δοκίμασε να ανυψώσει το μπολσεβίκικο σύστημα στο επίπεδο των μορφών πάλης που διεξαγόταν σε άλλες χώρες. Ήταν ένας σοσιαλδημοκράτης για τον οποίο οι Bebel και Kautscky παρέμειναν οι γνήσιοι ηγέτες της εργατικής τάξης κι αγνοούσε την αριστερή πτέρυγα του γερμανικού σοσιαλιστικού κινήματος που αντιτασσόταν ακριβώς στους ήρωες του Λένιν και σε όλους τους οπορτουνιστές. Αγνοώντας αυτή την Αριστερά, έμεινε έτσι απομονωμένος, περιτριγυρισμένος από μια μικρή ομάδα Ρώσων εμιγκρέδων και παρέμεινε κάτω από την επιρροή του Kautscky, ακόμη και όταν η γερμανική «αριστερά», χωρισμένη από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, ήταν κιόλας μπλεγμένη σε ανοιχτή πάλη ενάντια στον Καουτσκισμό.

Η Ρωσία ήταν η μόνη φροντίδα του Λένιν. Ο σκοπός του ήταν να θέσει τέρμα στο φεουδαρχικό τσαρικό σύστημα και να κατακτήσει το μάξιμουμ της πολιτικής επιρροής για το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του, μέσα στα πλαίσια της αστικής κοινωνίας. Ωστόσο, η δύναμη της επανάστασης του 1917 οδήγησε τον Λένιν πολύ πέρα από τους πιθανούς στόχους και το μπολσεβίκικο κόμμα έφτασε στην εξουσία σε όλη τη Ρωσία. Παρόλα αυτά, το κόμμα αυτό γνώριζε ότι δεν μπορούσε να μείνει στην εξουσία και να προχωρεί στη διαδικασία σοσιαλιστικοποίησης παρά μόνο με την προϋπόθεση της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Αλλά η δραστηριότητά του προς την κατεύθυνση αυτή είχε μάλλον άτυχα αποτελέσματα. Συμβάλλοντας στην επιστροφή των Γερμανών εργατών στα κόμματα, στα συνδικάτα, στο κοινοβούλιο και στο γκρέμισμα του κινήματος των εργατικών συμβουλίων, οι μπολσεβίκοι βοήθησαν σημαντικά στην συντριβή της αναδυόμενης ευρωπαϊκής επανάστασης.

Το μπολσεβίκικο κόμμα, σχηματισμένο από επαγγελματίες επαναστάτες και μεγάλες καθυστερημένες μάζες, έμεινε απομονωμένο. Δεν μπορούσε να αναπτύξει ένα γνήσιο σοβιετικό σύστημα, κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, των ξένων επεμβάσεων, της οικονομικής παρακμής, των αποτυχιών των προσπαθειών σοσιαλιστικοποίησης και του ορθοποδίσματος ενός κόκκινου στρατού βασισμένου στον αυτοσχεδιασμό. Αν και τα σοβιέτ ανεπτυγμένα από τους μενσεβίκους, ήταν ξένα στο μπολσεβίκικο σχήμα, χάρις αυτά οι μπολσεβίκοι έφτασαν στην εξουσία. Μόλις η σταθεροποίηση της εξουσίας εξασφαλίστηκε, και η διαδικασία της οικονομικής ανοικοδόμησης άρχισε, το μπολσεβίκικο κόμμα δε γνώριζε πλέον πώς να συναρμολογήσει το σύστημα των σοβιέτ. Εντούτοις η πραγματοποίηση του σοσιαλισμού ήταν επίσης, η επιθυμία των μπολσεβίκων και απαιτούσε την επέμβαση του παγκόσμιου προλεταριάτου.

Για τον Λένιν ήταν ουσιαστικό να κερδίσει τους προλετάριους του κόσμου στη βάση των μπολσεβίκικων μεθόδων. Ήταν, έτσι, πολύ ενοχλητικό να διαπιστώνει πως οι εργάτες των άλλων χωρών, σε πείσμα του μεγάλου θριάμβου του μπολσεβικισμού, δεν έδειχναν να τείνουν προς τη θεωρία και πρακτική του, αλλά μάλλον να θέλγονται από το κίνημα των συμβουλίων , που εμφανιζόταν σε πολλές χώρες και κυρίως στη Γερμανία.

Αυτό το κίνημα δεν μπορούσε πια να είναι χρήσιμο στον Λένιν, στη Ρωσία. Στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες φανερώνει μια τάση που αντιτίθεται στις εξεγέρσεις μπολσεβίκικου τύπου. Παρά την τεράστιας κλίμακας προπαγάνδα που συντηρούσε η Μόσχα σ΄ όλες τις χώρες, η προπαγάνδα που κατευθυνόταν από αυτό που αποκαλούμε άκρα αριστερά, για μια επανάσταση θεμελιωμένη στο κίνημα των συμβουλίων, ξεσήκωσε, όπως ο ίδιος ο Λένιν υπογράμμισε, έναν αντίλαλο πολύ μεγαλύτερο από εκείνον των προπαγανδιστών των σταλμένων από το μπολσεβίκικο κόμμα. Το γερμανικό κομμουνιστικό κόμμα ακολουθώντας το παράδειγμα του μπολσεβικισμού παρέμεινε μια μικρή ομάδα υστερική και θορυβώδης, σχηματισμένη κατά κύριο λόγο από στοιχεία της αστικής τάξης προλεταριοποιημένα, ενώ το κίνημα των συμβουλίων τραβούσε τα πιο αποφασισμένα στοιχεία της εργατικής τάξης. Για να αντιμετωπίσει την κατάσταση αυτή έπρεπε να ενισχύσει την μπολσεβίκικη προπαγάνδα, να επιτεθεί στον «αριστερισμό» και να αντιστρέψει την επιρροή του προς όφελος του μπολσεβικισμού.

Αφού το σύστημα των σοβιέτ είχε αποτύχει στη Ρωσία, πως ο ριζοσπαστικός «συναγωνισμός»τολμούσε να προσπαθεί να αποδείξει στον κόσμο, ότι εκεί που ο ίδιος ο μπολσεβικισμός απέτυχε στη Ρωσία, μπορούσε να πετύχει αλλού προσπερνώντας τον; Για να αμυνθεί ο Λένιν έγραψε το λίβελο « Ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού» που υπαγορεύτηκε από το φόβο της απώλειας της εξουσίας και από την αγανάκτηση για την επιτυχία των αιρετικών. Ο λίβελος πρωτοεμφανίστηκε με τον υπότιτλο «Δοκίμιο έκθεσης της μαρξιστικής στρατηγικής και τακτικής» αλλά τελικά αυτή η φιλόδοξη και ηλίθια φράση παραλήφθηκε. Αυτό πήγαινε πολύ. Αυτή η επιθετική «παπική» εγκύκλιος, χονδροειδής και απεχθής, ήταν εξαιρετικά ανέλπιστο κέρδος για κάθε τι αντεπαναστατικό. Από όλες τις προγραμματικές διακηρύξεις του μπολσεβικισμού, είναι αυτή που αποκαλύπτει καλύτερα τον πραγματικό του χαρακτήρα. Είναι ο μπολσεβικισμός γυμνός. Όταν το 1935 ο Χίτλερ μάζεψε στη Γερμανία όλη την κομμουνιστική σοσιαλιστική φιλολογία, η δημοσίευση και διακίνηση του λίβελου του Λένιν επιτρεπόταν.
Όσον αφορά το περιεχόμενο του λίβελου, δεν ενδιαφερόμαστε εδώ για ότι λέει για τη ρωσική επανάσταση και την ιστορία του μπολσεβικισμού και των άλλων ρευμάτων του εργατικού κινήματος ή για τα περιστατικά που επέτρεψαν τη νίκη των μπολσεβίκων. Ο μοναδικός σκοπός μας θα είναι να αναλύσουμε τα κύρια επιχειρήματα τα οποία την εποχή της διαμάχης μεταξύ του Λένιν και των «αριστεριστών», φανέρωναν τις αποφασιστικές διαφορές μεταξύ των δύο αντιπάλων.

Το μπολσεβίκικο κόμμα, αρχικά της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας της 2ης Διεθνούς, διαμορφώθηκε όχι στη Ρωσία αλλά στην εξορία. Μετά το σχίσμα του Λονδίνου το 1903, η μπολσεβίκικη πτέρυγα της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας έγινε μια συνωμοτική σέχτα. Οι «μάζες» που το στήριζαν δεν υπήρχαν παρά στο κεφάλι των αρχηγών του. Αυτή η μικρή εμπροσθοφυλακή ήταν μια οργάνωση αυστηρά πειθαρχημένη, πάντα έτοιμη για στρατευμένη πάλη, που υποβαλλόταν σε αδιάκοπες «καθάρσεις» για να διατηρήσει την ακεραιότητα της. Το κόμμα θεωρείται σαν στρατιωτική ακαδημία για επαγγελματίες επαναστάτες. Οι φημισμένες παιδαγωγικές της αρχές ήταν, η χωρίς αμφισβήτηση εξουσία του αρχηγού, ένας σφιχτός συγκεντρωτισμός, μια σιδερένια πειθαρχία, ο κονφορμισμός, ο μιλιταρισμός και η θυσία της προσωπικότητας στα συμφέροντα του κόμματος. Αυτό που ο Λένιν ανέπτυσσε στην πραγματικότητα, ήταν μια ελίτ διανοουμένων, ένας πυρήνας, που ριγμένος μέσα στην επανάσταση, θα έπαιρνε τη διεύθυνση και θα αναλάμβανε την εξουσία. Είναι χαμένος κόπος να ψάχνουμε να βρούμε αν λογικά μια τέτοιου είδους προετοιμασία για την επανάσταση είναι σωστή ή λαθεμένη. Πρέπει να κάνουμε πρώτα άλλες ερωτήσεις : τι είδους επανάσταση κυοφορείται; Ποιος ήταν ο στόχος;

Το κόμμα του Λένιν δούλευε μέσα στο πλαίσιο της καθυστερημένης αστικής επανάστασης στη Ρωσία, για την ανατροπή του φεουδαρχικού τσαρικού καθεστώτος. Γι΄ αυτόν τον τύπο της επανάστασης, όσο περισσότερο η θέληση του διευθύνοντος κόμματος είναι συγκεντρωμένη και προσανατολισμένη προς ένα μοναδικό σκοπό, τόσο περισσότερο η διαδικασία του σχηματισμού του αστικού κράτους έχει δυνατότητες επιτυχίας, τόσο περισσότερο η θέση του προλεταριάτου, στα πλαίσια του κράτους, θα είναι πολλά υποσχόμενη. Εντούτοις ότι μπορούμε να θεωρήσουμε σαν ευτυχή λύση των επαναστατικών προβλημάτων σε μια αστική επανάσταση, δε μπορεί να θεωρείται συγχρόνως και λύση των προβλημάτων της προλεταριακής επανάστασης. Η θεμελιώδης δομική διαφορά μεταξύ της αστικής κοινωνίας και της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας αποκλείει μια σχιζοφρένεια του είδους αυτού.

Σύμφωνα με την επαναστατική μέθοδο του Λένιν , οι αρχηγοί είναι το κεφάλι των μαζών. Κατέχοντας την κατάλληλη επαναστατική μόρφωση, είναι ικανοί να εκτιμούν τις καταστάσεις και να κυβερνούν τις μαχόμενες δυνάμεις. Είναι οι επαγγελματίες επαναστάτες, οι στρατηγοί της μεγάλης στρατιάς των πολιτών. Αυτή η διάκριση μεταξύ κεφαλιού και κόμματος, μεταξύ διανοουμένων και μαζών, αξιωματικών και απλών στρατιωτών, αντιστοιχεί στη δυαδικότητα της ταξικής κοινωνίας, στην κοινωνική τάξη των αστών. Η μια τάξη είναι γυμνασμένη να διατάζει και η άλλη να υπακούει. Απ΄ αυτή τη γερασμένη ταξική συνταγή, προέρχεται η λενινιστική αντίληψη του κόμματος: η οργάνωση του δεν αποτελεί παρά αντανάκλαση της αστικής πραγματικότητας επανάσταση του κόμματος καθορίζεται αντικειμενικά από τις ίδιες δυνάμεις που δημιουργούν την αστική κοινωνική τάξη, αφαίρεση φτιαγμένη από σκοπούς υποκειμενικούς που συνόδευαν αυτή τη διαδικασία

Ο οποιοσδήποτε που γυρεύει να εγκαθιδρύσει ένα αστικό καθεστώς, θα βρει στην αρχή του διαχωρισμού αρχηγού και μαζών, μεταξύ πρωτοπορίας και εργατικής τάξης, την στρατηγική προετοιμασία για μια τέτοιου είδους επανάσταση. Όσο περισσότερο η διεύθυνση είναι έξυπνη, πεπαιδευμένη και ανώτερη, τόσο περισσότερο οι μάζες είναι πειθαρχημένες και υπάκουες και τόσο περισσότερο μια τέτοια επανάσταση έχει πιθανότητες να πετύχει. Επιζητώντας να αποτελειώσει την αστική επανάσταση στη Ρωσία, το κόμμα του Λένιν ήταν εντελώς προσαρμοσμένο στο αντικείμενό του. Όταν παρόλα αυτά η ρωσική επανάσταση άλλαξε φύση, όταν τα προλεταριακά χαρακτηριστικά της έγιναν εμφανή, οι τακτικές και στρατηγικές μέθοδοι του Λένιν έχασαν την αξία τους. Αν υπερίσχυσε τελικά, αυτό δεν οφείλεται στην πρωτοποριακότητά του, αλλά στο κίνημα των σοβιέτ που δεν τα είχε καθόλου συμπεριλάβει στα επαναστατικά του σχέδια. Κι όταν ο Λένιν, αφού είχε εξασφαλιστεί από τα σοβιέτ ο θρίαμβος της επανάστασης, αποφάσισε να τα αντιπαρέλθει, κάθε προλεταριακό χαρακτηριστικό της επανάστασης εξαφανίστηκε μαζί τους. Ο αστικός χαρακτήρας της επανάστασης κατέλαβε και πάλι τη σκηνή, βρίσκοντας τη φυσική του ολοκλήρωση στον σταλινισμό.

Παρόλη τη φροντίδα του για τη μαρξιστική διαλεκτική, ο Λένιν ήταν ανίκανος να συλλάβει διαλεκτικά την ιστορική εξέλιξη των κοινωνικών διαδικασιών. Η σκέψη του έγινε μηχανιστική, ακολουθώντας άκαμπτα σχήματα. Γι΄ αυτόν δεν υπήρχε παρά μόνο ένα επαναστατικό κόμμα, το δικό του, και μια επανάσταση, η ρωσική επανάσταση, και μια μόνη μέθοδος ο μπολσεβικισμός.

Κι οτιδήποτε πέτυχε στη Ρωσία, θα πετύχαινε στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Αμερική, στην Κίνα και στην Αυστραλία. Ότι ήταν σωστό για την αστική ρωσική επανάσταση, ήταν επίσης σωστό και για την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση. Η μονότονη εφαρμογή μιας φόρμουλας, διατυπωμένης μια για πάντα, οδηγούσε σ΄ έναν εγωκεντρικό κύκλο όπου δεν εξεταζόταν ούτε η εποχή, ούτε οι συνθήκες, ούτε το επίπεδο ανάπτυξης, ούτε οι πολιτιστικές πραγματικότητες, ούτε οι ιδέες, ούτε οι άνθρωποι. Με τον Λένιν η μηχανιστική θεώρηση ανέβηκε στο θρόνο της πολιτιστικής: [1] ήταν ο «τεχνικός», ο «εφευρέτης» της επανάστασης, ο αντιπρόσωπος της παντοδύναμης θέλησης του αρχηγού. Όλα τα βασικά χαρακτηριστικά του φασισμού υπήρχαν μέσα στο δόγμα του, στη στρατηγική του, στην ¨κοινωνική σχεδιοποίηση» και στην τέχνη του χειρισμού των ανθρώπων. Δεν μπορούσε να καταλάβει τη βαθιά επαναστατική σπουδαιότητα της απόρριψης του κόμματος από την αριστερά. Δε μπορούσε να καταλάβει την εξαιρετική σπουδαιότητα του κινήματος των σοβιέτ για τον σοσιαλιστικό προσανατολισμό της κοινωνίας. Αγνοούσε τις απαιτούμενες συνθήκες για την απελευθέρωση των εργατών. Εξουσία, διεύθυνση, δύναμη από τη μια πλευρά, οργάνωση, πλαισίωση, υποταγή από την άλλη. Τέτοιος ήταν ο τρόπος της σκέψης του. Πειθαρχία και δικτατορία είναι οι λέξεις που επανέρχονται συχνότερα στα γραφτά του. Καταλαβαίνουμε λοιπόν, πολύ καλά γιατί δε μπορούσε να δεχτεί, ούτε να εκτιμήσει τις ιδέες και τις πράξεις των «αριστεριστών», που αρνούνταν τη στρατηγική του και διακήρυσσαν αυτό που προφανώς , ήταν απαραίτητο στην επαναστατική πάλη για το σοσιαλισμό: να πάρουν οι εργάτες μια και καλή την τύχη τους στα χέρια τους.

Το να πάρουν οι εργάτες στα χέρια τους την αληθινή απελευθέρωσή τους – κεντρικό πρόβλημα του σοσιαλισμού – αυτό ήταν το κύριο αντικείμενο όλης της πολεμικής μεταξύ των αριστεριστών και των μπολσεβίκων. Η διαφωνία πάνω στο ζήτημα του κόμματος έβρισκε το ανάλογό του στη διαφωνία πάνω στα συνδικάτα. Οι αριστεριστές πίστευαν πως στο εξής δεν υπήρχε θέση για τους επαναστάτες στους κόλπους των συνδικάτων κι ότι αντίθετα, ήταν αναγκαίο γι΄ αυτούς να χτίσουν τα κατάλληλα οργανωτικά πλαίσια στο εσωτερικό των εργοστασίων, χώρους συλλογικής δουλειάς. [2] μως χάρη στην εξουσία που είχαν σφετεριστεί οι μπολσεβίκοι πέτυχαν από τις πρώτες εβδομάδες της γερμανικής επανάστασης να πείσουν τους εργάτες να επιστρέψουν στα αντιδραστικά καπιταλιστικά συνδικάτα. Για να επιτεθεί στους αριστεριστές, για να τους καταγγείλει ως αντεπαναστάτες, ο Λένιν χρησιμοποιεί ακόμη μια φορά στο λίβελό του τις μηχανιστικές εμπειρίες των μπολσεβίκων στη Ρωσία. Είναι γενικά αποδεκτό πως αρχικά , τα συνδικάτα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πάλη του προλεταριάτου. Τα συνδικάτα στη Ρωσία ήταν πολύ νεαρά και δικαίωναν τον ενθουσιασμό του Λένιν. Η κατάσταση όμως διέφερε στις άλλες χώρες. Από χρήσιμα και προοδευτικά που ήταν αρχικά, μετασχηματίστηκαν , στις παλιές καπιταλιστικές χώρες, σε εμπόδια για την απελευθέρωση των εργατών. Έγιναν όργανα αντεπανάστασης και η γερμανική αριστερά είχε βγάλει τα συμπεράσματά της από την εξέλιξη αυτή.

Ο ίδιος ο Λένιν αναγκάστηκε να διαπιστώσει ότι με τον καιρό δημιουργήθηκε ένα στρώμα «εργατικής αριστοκρατίας, κορπορατιβιστική, αλαζονική, συνεργός του ιμπεριαλισμού, μικροαστική, διεφθαρμένη και εκφυλισμένη». Αυτού του είδους η διεφθαρμένη και γκανγκστερική διεύθυνση είναι σήμερα επικεφαλής του συνδικαλιστικού κινήματος στον κόσμο και ζει πάνω στις πλάτες των εργαζομένων. Σ΄ αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα αναφέρονταν οι αριστεριστές, όταν ζητούσαν από τους εργάτες να το εγκαταλείψουν. Παρόλα αυτά ο Λένιν, πρόβαλε δημαγωγικά το παράδειγμα του νέου ρωσικού συνδικαλιστικού κινήματος που δεν είχε τα χαρακτηριστικά των γερασμένων συνδικάτων των άλλων χωρών. Ξεκινώντας από μια ειδική εμπειρία, που αντιστοιχούσε σε μια δοσμένη περίοδο και σε ειδικές συνθήκες, θεωρούσε ότι ήταν δυνατό να εξάγει συμπεράσματα εφαρμόσιμα σε παγκόσμια κλίμακα. Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία του ο επαναστάτης πρέπει να είναι πάντα εκεί που βρίσκονται οι μάζες. Αλλά που βρίσκονταν αυτές πραγματικά; Στα γραφεία των συνδικάτων; Στις συνελεύσεις των οπαδών; Στις μυστικές συναντήσεις των συνδικαλιστών διευθυντών με τους αντιπροσώπους του κεφαλαίου; Όχι, οι μάζες είναι στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς κι εκεί είναι αναγκαίο να γίνει αποτελεσματική η συνεργασία τους και να δυναμώσει η αλληλεγγύη τους. Η οργάνωση του εργοστασίου, το σύστημα των συμβουλίων, αυτή είναι η αυθεντική οργάνωση της επανάστασης, αυτή πρέπει να αντικαταστήσει όλα τα κόμματα και όλα τα συνδικάτα.

Στις οργανώσεις των εργοστασίων δεν υπάρχει θέση για τους επαγγελματίες της διεύθυνσης. Δεν υπάρχει πλέον ο διαχωρισμός αρχηγών και υποτακτικών, διανοουμένων και αγωνιστών. Είναι πλαίσιο που αποθαρρύνει τις εκδηλώσεις εγωισμού, το πνεύμα ανταγωνιστικότητας, τη διαφθορά και τον φιλισταισμό. Εκεί οι εργάτες πρέπει να πάρουν στα χέρια τους τις υποθέσεις τους. Αλλά για τον Λένιν τα πράγματα συνέβαιναν διαφορετικά. Ήθελε να διατηρήσει τα συνδικάτα. Να τα αλλάξει από μέσα. Να αντικαταστήσει τους μόνιμους σοσιαλδημοκράτες με μόνιμους μπολσεβίκους, να αντικαταστήσει μια κακή με μια καλή γραφειοκρατία. Η κακή εκκολαπτόταν στη σοσιαλδημοκρατία, η καλή στον μπολσεβικισμό.

Και στο μεταξύ, είκοσι χρόνια εμπειρίας, απέδειξαν τη ματαιότητα της αντίληψης αυτής. Ακολουθώντας τις συμβουλές του Λένιν, οι κομμουνιστές κατέβαλαν όλες τις δυνατές μεθόδους για να μεταρρυθμίσουν τα συνδικάτα. Αποτέλεσμα μηδέν. Όμοια αποτελέσματα είχαν οι προσπάθειες τους να φτιάξουν κατάλληλα συνδικάτα. Ο συνδικαλιστικός ανταγωνισμός σοσιαλδημοκρατών και μπολσεβίκων ήταν ανταγωνισμός μέσα στη διαφθορά. Μέσα σ΄ αυτή τη διαδικασία καταναλώνεται η επαναστατική ενέργεια των εργατών. Αντί να συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους για να παλέψουν ενάντια στο φασισμό, οι εργάτες σπαταλιόνταν σε μια παράλογη και μάταιη εμπειρία για το κέρδος αντιμαχόμενων γραφειοκρατιών. Οι μάζες έχασαν την εμπιστοσύνη τους στους εαυτούς τους και στις οργανώσεις «τους». Αισθάνονται απατημένες. Καθαρές μέθοδοι του φασισμού: υπαγόρευση στους εργάτες για κάθε τους κίνηση, εμπόδια στην αφύπνιση της πρωτοβουλίας, σαμποτάρισμα κάθε στοιχείου ταξικής συνείδησης, σπάσιμο του ηθικού των μαζών με επαναλαμβανόμενες ήττες και κάνοντάς τες ανίκανες. ‘Όλες αυτές οι μέθοδοι είχαν δοκιμαστεί στη διάρκεια των είκοσι χρόνων δουλειάς μέσα στα συνδικάτα σύμφωνα με τις μπολσεβίκικες αρχές. Η νίκη του φασισμού ήταν αρκετά εύκολη, αφού οι διευθυντές των εργατών, μέσα στα συνδικάτα και τα κόμματα, του είχαν ετοιμάσει το μοντέλο του ανθρώπινου υλικού που ήταν ικανό να κινήσει το μύλο του.

Όσον αφορά τον κοινοβουλευτισμό, ο Λένιν με τον ίδιο τρόπο, εμφανίστηκε υπερασπιστής ενός θεσμού ξεπερασμένου που είχε γίνει εμπόδιο στην πολιτική εξέλιξη και κίνδυνος για την προλεταριακή απελευθέρωση. Οι αριστεριστές μάχονται τον κοινοβουλευτισμό κάτω από όλες τις φόρμες. Αρνούνταν να συμμετάσχουν στις εκλογές και δεν σέβονταν τις κοινοβουλευτικές αποφάσεις. Ο Λένιν όμως, ξόδευε πολύ ενέργεια στις κοινοβουλευτικές δραστηριότητες και τους απέδιδε μεγάλη σπουδαιότητα. Οι αριστεριστές έλεγαν πως ο κοινοβουλευτισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος, ακόμη και σαν απλό βήμα προπαγάνδας και δεν έβλεπαν μια συνεχή πηγή διαφθοράς και για τους κοινοβουλευτικούς και για τους εργάτες. Ο κοινοβουλευτισμός αποκοίμιζε την επαναστατική συνείδηση και την αποφασιστικότητα των μαζών, συντηρώντας την αυταπάτη των νόμιμων μεταρρυθμίσεων. Στις κρίσιμες στιγμές το κοινοβούλιο μετατρεπόταν σε βραχίονα της αντεπανάστασης. Έπρεπε να καταστραφεί ή να σαμποταριστεί. Έπρεπε να πολεμηθεί η κοινοβουλευτική παράδοση, στο μέτρο που ακόμα συντελούσε στην άλωση της προλεταριακής συνείδησης.


Για να αποδείξει το αντίθετο ο Λένιν, έφτιαξε μια πανούργα διάκριση μεταξύ των θεσμών που είχαν ξεπεραστεί ιστορικά και εκείνων που είχαν ξεπεραστεί πολιτικά. Βέβαια, επιχειρηματολούσε, ο κοινοβουλευτισμός, είναι ξεπερασμένος ιστορικά, αλλά όχι πολιτικά και πρέπει να τον υπολογίζουμε. Πρέπει να συμμετέχουμε στο κοινοβούλιο γιατί παίζει ακόμη ένα ρόλο πολιτικό. Τι επιχείρημα! Ο καπιταλισμός επίσης, δεν είναι ξεπερασμένος παρά ιστορικά. Σύμφωνα με τη λογική του Λένιν δεν υπάρχει πιθανός τρόπος να πολεμηθεί με επαναστατικό τρόπο. Θα έπρεπε μάλλον να βρεθεί ένας συμβιβασμός. Ο οπορτουνισμός, το παζάρι, η πολιτική διαμεσολάβηση, αυτές θα ήταν οι συνέπειες της τακτικής του Λένιν. Η μοναρχία επίσης, παίζει ένα ρόλο πολιτικό. Σύμφωνα με τον Λένιν, οι εργάτες δεν θα είχαν το δικαίωμα να την καταργήσουν, αλλά θα έπρεπε να επεξεργαστούν μια λύση συμβιβασμού. Το ίδιο και η εκκλησία στην οποία βρίσκονται μεγάλα στρώματα λαού. Ένας επαναστάτης επέμενε ο Λένιν, πρέπει να βρίσκεται εκεί που βρίσκονται οι μάζες. Η συνάφεια θα τον ανάγκαζε λοιπόν, να πει: «Μπείτε στην εκκλησία είναι επαναστατικό σας καθήκον». Και τελικά υπάρχει και ο φασισμός. Θα έρθει μια μέρα που και ο φασισμός επίσης, ιστορικός αναχρονισμός, αλλά όχι πολιτικός. Τι να κάνουμε λοιπόν; Να δεχτούμε το προφανές και να διεκπεραιώσουμε ένα συμβιβασμό με το φασισμό. Ακολουθώντας τη δικαιολόγησή του ο Λένιν, ένα σύμφωνο μεταξύ του Στάλιν και του Χίτλερ θα αποδείκνυε μόνο ότι ο Στάλιν ήταν στην πραγματικότητα ο καλύτερος μαθητής του Λένιν. Δεν θα προξενούσε καθόλου έκπληξη, στο προσεχές μέλλον, αν οι σοβιετικοί πράκτορες υμνολογούσαν ένα τέτοιο σύμφωνο σαν τη μοναδική επαναστατική τακτική.

Η θέση του Λένιν για τον κοινοβουλευτισμό δεν αποτελεί παρά μια ακόμη απόδειξη της ικανότητας του να καταλάβει τις αναγκαιότητες και τα κύρια χαρακτηριστικά της προλεταριακής επανάστασης. Η επανάσταση του είναι απόλυτα αστική. Είναι μια πάλη για να κατακτηθεί η πλειοψηφία, να διασφαλιστούν οι κυβερνητικές θέσεις, να τεθεί υπό έλεγχο ο νομοθετικός μηχανισμός. Θεωρούσε πραγματικά σημαντικό να κερδίσει όσο το δυνατό περισσότερους ψήφους στη διάρκεια της εκλογικής εκστρατείας , να έχει μια ισχυρή μπολσεβίκικη ομάδα μέσα στα κοινοβούλια, να συνεισφέρει για να καθοριστεί η μορφή και το περιεχόμενο της νομοθεσίας, να συμμετάσχει στην πολιτική διοίκηση. Δεν έβλεπε καθόλου ότι στις μέρες μας ο κοινοβουλευτισμός είναι μια μπλόφα, μια οφθαλμαπάτη κι ότι η πραγματική δύναμη της αστικής κοινωνίας βρίσκεται σε σφαίρες εντελώς διαφορετικές. Ότι παρόλες τις πιθανές κοινοβουλευτικές ήττες, η αστική τάξη διατηρούσε ακόμα τα μέσα τα απαραίτητα ώστε να επιβάλλει τη θέλησή της και τα συμφέροντα της στους μη κοινοβουλευτικούς τομείς. Ο Λένιν δεν έβλεπε τα εξαχρειωτικά αποτελέσματα του κοινοβουλευτισμού πάνω στις μάζες, δεν παρατηρούσε τα αποτελέσματα της εξασθένισης του ηθικού του κόσμου από την κοινοβουλευτική διαφθορά. Οι διεφθαρμένοι κοινοβουλευτικοί πολιτικοί φοβόνταν μήπως χάσουν τα οφέλη τους. Υπήρξε μια εποχή στην προφασιστική Γερμανία, όπου οι αντιδραστικοί μπορούσαν να περάσουν οποιοδήποτε νόμο από το κοινοβούλιο απειλώντας απλά, ότι θα προκαλέσουν τη διάλυσή του. Τι πιο τρομερό για τους κοινοβουλευτικούς από μια απειλή που συνεπαγόταν το τέλος του εύκολου κέρδους τους; Για να το αποφύγουν ήταν έτοιμοι για όλα. Και σε τι διαφέρει σήμερα η κατάσταση στη Γερμανία, στη Ρωσία, στην Ιταλία; Οι κούκλες του κοινοβουλευτικού κουκλοθέατρου δεν έχουν καμιά γνώμη, καμιά θέληση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από υπηρέτες των φασιστών κυριών τους.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι ολοκληρωτικά εκφυλισμένος και διεφθαρμένος. Αλλά γιατί το προλεταριάτο δεν έθεσε ένα τέλος στη χειροτέρευση ενός πολιτικού οργάνου που κάποτε του χρησίμευε στους σκοπούς του; Καταργώντας το κοινοβούλιο με μια πράξη επαναστατικού ηρωισμού θα ήταν πολύ περισσότερο χρήσιμο και εποικοδομητικό για την προλεταριακή συνείδηση. Αλλά μια τέτοια στάση ήταν στο βάθος ξένη στον Λένιν, όπως είναι σήμερα στον Στάλιν. Η φροντίδα του Λένιν δεν ήταν να ελευθερώσει τους εργάτες από τη διανοητική και φυσική σκλαβιά τους. Δεν τον απασχολούσε η ψεύτικη συνείδηση των μαζών, ούτε η αλλοτρίωσή τους. Το πρόβλημα γι΄ αυτόν υπήρχε σαν πρόβλημα δύναμης. Σαν αστός σκεπτόταν με όρους ζημίας και κέρδους, περισσότερα ή λιγότερα, πίστωσης και χρέους. Σ΄ όλες του τις εκτιμήσεις δεν τον απασχολούσαν παρά μόνο φαινόμενα εξωτερικά: αριθμός οπαδών, αριθμός ψήφων, θέσεις στο κοινοβούλιο, στη διοίκηση. Ο υλισμός ήταν ο υλισμός της αστικής τάξης που έχει τη λογική του στους μηχανισμούς και όχι στους ανθρώπους. Ο Λένιν δεν είναι ικανός να σκεφτεί πράγματι με όρους κοινωνικο-ιστορικούς. Γι΄ αυτόν το κοινοβούλιο είναι κοινοβούλιο: μια αντίληψη αφηρημένη, μέσα στο κενό, ντυμένη με την ίδια σημασία για όλες τις χώρες και για όλες τις εποχές. Βέβαια, αναγνωρίζει ότι ο κοινοβουλευτισμός περνάει διάφορες εξελικτικές φάσεις, και το σημειώνει, αλλά δεν εφαρμόζει αυτή τη διαπίστωση ούτε στην θεωρία του ούτε στην πρακτική του. Στις πολεμικές του υπέρ του κοινοβουλίου, κράδαινε το παράδειγμά των πρώτων κοινοβουλίων της περιόδου της ανοδικής φάσης του καπιταλισμού, για να μη μείνει χωρίς επιχειρήματα. Κι αν επιτίθεται στα εκφυλισμένα κοινοβούλια, η επίθεση αφορά τα πρόσφατα σχηματισμένα, που ωστόσο είναι ξεπερασμένα εδώ και καιρό. Μ΄ ένα λόγο αποφασίζει ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, ενώ για τους εργάτες η πολιτική είναι η τέχνη της επανάστασης.

Μένει να εξετάσουμε τη θέση του Λένιν πάνω στο ζήτημα του συμβιβασμού. Κατά τη διάρκεια του α΄ παγκοσμίου πολέμου, η γερμανική σοσιαλδημοκρατία πουλήθηκε στην αστική τάξη. Στο μεταξύ, άθελά της, κληρονόμησε τη γερμανική επανάσταση. Αυτό έγινε δυνατό σε μεγάλο βαθμό χάρη στη Ρωσία, που, ως ένα μέρος ευθύνεται για την εξάλειψη του γερμανικού κινήματος των συμβουλίων. Η δύναμη που έπεσε στα χέρια της σοσιαλδημοκρατίας, σπαταλήθηκε ανώφελα. Η σοσιαλδημοκρατία ήταν ευχαριστημένη να ανανεώνει με την πεπαλαιωμένη πολιτική της τη συνεργασία των τάξεων, ικανοποιημένη με το να συμμετάσχει στην εξουσία μαζί με την αστική τάξη, στις πλάτες των εργατών, στη διάρκεια της ανοικοδόμησης του καπιταλισμού. Οι Γερμανοί ριζοσπάστες εργάτες αντιτάχτηκαν σε αυτή την προδοσία με το σύνθημα «Όχι συμβιβασμός με την αντεπανάσταση». Επρόκειτο για μια περίπτωση συγκεκριμένη, για μια κατάσταση ειδική, που γύρευε μια απόφαση κοφτή. Ο Λένιν ανίκανος να την αναγνωρίσει, δημιούργησε από αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα ένα αφηρημένο πρόβλημα. Με τον αέρα στρατηγού και το αλάνθαστο καρδινάλιου προσπάθησε να πείσει τους αριστεριστές ότι οι συμβιβασμοί με τους πολιτικούς αντιπάλους είναι , σ΄ όλες τις περιπτώσεις ένα επαναστατικό καθήκον. Διαβάζοντας σήμερα τις περικοπές του φυλλαδίου του Λένιν που πραγματεύεται τους συμβιβασμούς, δεν είναι δυνατό να μη γίνει η σύνδεση των παρατηρήσεων του Λένιν του 1920 με την πραγματική πολιτική συμβιβασμών του Στάλιν. Δεν υπάρχει κανένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα της μπολσεβίκικης θεωρίας που να μην έγινε πραγματικότητα από τον Στάλιν.

Σύμφωνα με τον Λένιν, οι αριστεριστές θα έπρεπε να είναι έτοιμοι να υπογράψουν τη συμφωνία των Βερσαλλιών. Εν τούτοις το κομμουνιστικό κόμμα, πάντα σε συμφωνία με τον Λένιν, έφτασε σ΄ ένα συμβιβασμό με τους χιτλερικούς και διαμαρτυρήθηκε μαζί τους ενάντια στο ίδιο Σύμφωνο. Ο «εθνικομπολσεβικισμός» εγκωμιασμένος στη Γερμανία το 1919 από τον αντιπολιτευόμενο της αριστεράς Laufenberg, κριτικαρίστηκε από τον Λένιν σαν ένας «κραυγαλέος παραλογισμός». Αλλά ο Ράντεκ και το ΚΚ ακολουθώντας πάντα τις αρχές του Λένιν, έφτασαν σε συμβιβασμό με το γερμανικό εθνικισμό, διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην καταστολή του Ρουρ και γιόρτασαν τον εθνικό ήρωα Schlageter. Το SDN ήταν σύμφωνα με τον Λένιν «μια συμμορία καπιταλιστών ληστών και κλεφτών», που οι εργάτες θα πρεπε να πολεμήσουν μέχρι και την τελευταία ρανίδα αίματος. Παρ΄ όλα αυτά ο Στάλιν, ακολουθώντας την τακτική του Λένιν, επεξεργάστηκε έναν συμβιβασμό με αυτούς τους ίδιους ληστές και η Ρωσία μπήκε στην SDN. Η αντίληψη περί «λαού» είναι για τον Λένιν μια εγκληματική παραχώρηση στην αντεπαναστατική ιδεολογία του μικροαστισμού. Αυτό δεν εμπόδισε τους Λενινιστές Στάλιν και Δημητρώφ να φτάσουν σ΄ ένα συμβιβασμό με τον μικροαστισμό για να εγκαινιάσουν το κίνημα των «λαϊκών μετώπων». Στα μάτια του Λένιν ο ιμπεριαλισμός ήταν ο μεγάλος εχθρός του παγκόσμιου προλεταριάτου και ενάντια σ΄ αυτόν έπρεπε να κινηθούν όλες οι δυνάμεις. Αλλά , ο Στάλιν, τέλειος λενινιστής είναι πολύ απασχολημένος με το μαγείρεμα μιας συμμαχίας με το χιτλερικό ιμπεριαλισμό. Υπάρχει ανάγκη και άλλων παραδειγμάτων; Η ιστορική εμπειρία μας διδάσκει ότι όλοι οι συμβιβασμοί που έγιναν ανάμεσα στην επανάσταση και στην αντεπανάσταση δεν μπόρεσαν να φέρουν κέρδος παρά μονάχα σ΄ αυτή την τελευταία. Κάθε πολιτική συμβιβασμού είναι μια πολιτική χρεοκοπίας για το επαναστατικό κίνημα. Αυτό που άρχισε σαν ένας απλός συμβιβασμός με τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία, κατέληξε στον Χίτλερ. Αυτό που ο Λένιν δικαιολογούσε σαν αναγκαίο συμβιβασμό, κατέληξε στον Στάλιν. Κάνοντας τη διάγνωση «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», αναφερόμενος στην επαναστατική άρνηση των συμβιβασμών, ο Λένιν, έπασχε από τη γεροντική νόσο του οπορτουνισμού, του ψευτοκομμουνισμού.

Αναλυμένος από κριτική άποψη ο μπολσεβικισμός, όπως διαγράφεται στο φυλλάδιο του Λένιν, παρουσιάζει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

1. Ο μπολσεβικισμός είναι ένα εθνικιστικό δόγμα, αρχικά για τη λύση ενός εθνικού προβλήματος, που αργότερα ανυψώθηκε σε θεωρία και πρακτική διεθνούς επιπέδου και γενικού δόγματος. Ο εθνικιστικός χαρακτήρας φάνηκε από την υποστήριξη του στην πάλη για εθνική ανεξαρτησία που διεξαγόταν από τους υπόδουλους λαούς.

2. Ο μπολσεβικισμός είναι ένα αυταρχικό σύστημα. Η κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας είναι το καθοριστικό κέντρο αποφάσεων. Η εξουσία ενσαρκώνεται στο παντοδύναμο πρόσωπο. Στο μύθο του αρχηγού το αστικό ιδανικό της προσωπικότητας, βρίσκει την πιο τέλεια έκφρασή του.

3. Οργανωτικά ο μπολσεβικισμός είναι σε υψηλό βαθμό συγκεντρωτικός. Η κεντρική επιτροπή έχει την υπευθυνότητα όλης της πρωτοβουλίας, των οδηγιών, των διαταγών. Οι διευθυντές της οργάνωσης παίζουν το ρόλο της αστικής τάξης. Ο μοναδικός ρόλος των εργατών είναι να υπακούουν στις διαταγές .

4. Ο μπολσεβικισμός είναι μια ακτιβιστική αντίληψη δύναμης. Ενδιαφερόμενος αποκλειστικά για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, δεν διαφοροποιείται από τις παραδοσιακές φόρμες επικράτησης της αστικής τάξης. Ακόμα και μέσα στους κόλπους της οργάνωσης, τα μέλη δεν απολαμβάνουν αυτοκαθορισμού. Ο στρατός αποτελεί το μοντέλο της κομματικής οργάνωσης.

5. Ο μπολσεβικισμός είναι μια δικτατορία. Χρησιμοποιώντας κτηνώδη βία και τρομοκρατικές μεθόδους, προσανατολίζει όλες τις λειτουργίες του για να εξαλείψει τους θεσμούς και τις αντιλήψεις που δεν είναι μπολσεβίκικες. Η «δικτατορία του προλεταριάτου», την οποία επικαλείται, είναι μια δικτατορία μιας γραφειοκρατίας ή ενός μόνον ατόμου.

6. Ο μπολσεβικισμός είναι μια μηχανιστική μέθοδος. Η κοινωνική τάξη στην οποία αποβλέπει, βασίζεται στον αυτόματο συντονισμό, στην ομοιομορφία που επιτυγχάνεται με την τεχνική και στον πιο αποτελεσματικό ολοκληρωτισμό. Η κεντρικά «προγραμματισμένη» οικονομία, ανάγει, συνειδητά τα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα, σε προβλήματα τεχνικοοργανωτικά.

7. Η κοινωνική δομή του μπολσεβικισμού είναι αστικής φύσης. Δεν καταργεί το σύστημα της μισθωτής εργασίας και αρνείται στο προλεταριάτο την οικειοποίηση των προϊόντων της εργασίας του. Ενεργώντας έτσι, παραμένει στο πλαίσιο των σχέσεων της αστικής τάξης και διαιωνίζει τον καπιταλισμό.

8. Ο μπολσεβικισμός δεν αποτελεί επαναστατικό στοιχείο παρά μόνο στα πλαίσια της αστικής επανάστασης. Ανίκανος να πραγματοποιήσει το σοβιετικό σύστημα, είναι ανίκανος να μετασχηματίσει ριζοσπαστικά τη δομή της αστικής κοινωνίας και την οικονομία της. Δεν εγκαθιδρύει το σοσιαλισμό αλλά τον καπιταλισμό του κράτους.

9. Ο μπολσεβικισμός δεν είναι μια ενδιάμεση φάση που θα λάβει τέλος στην σοσιαλιστική κοινωνία. Χωρίς το σοβιετικό σύστημα, χωρίς τη ριζοσπαστική και καθολική επανάσταση ανθρώπων και πραγμάτων, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί η αρχέγονη σοσιαλιστική απαίτηση, το τέλος δηλαδή της ανθρώπινης αλλοτρίωσης που γεννά ο καπιταλισμός. Αντιπροσωπεύει την τελευταία ενδιάμεση φάση της αστικής κοινωνίας, όχι όμως το πρώτο βήμα προς τη νέα κοινωνία.

Αυτά τα εννιά σημεία θεμελιώνουν μια ασυμβίβαστη αντίθεση μεταξύ μπολσεβικισμού και σοσιαλισμού. Δείχνουν με όλη την απαιτούμενη διαύγεια τον αστικό χαρακτήρα του μπολσεβίκικου κινήματος και την στενή συγγένειά του με το φασισμό. Εθνικισμός, αυταρχισμός, συγκεντρωτισμός, αρχηγική διεύθυνση, πολιτική δύναμης, βασιλεία του τρόμου, μηχανιστική δυναμική, ανικανότητα για κοινωνικοποίηση, όλα αυτά τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του φασισμού υπήρχαν και υπάρχουν στον μπολσεβικισμό. Ο φασισμός δεν είναι παρά αντιγραφή του μπολσεβικισμού. Γι΄ αυτό το λόγο: η πάλη ενάντια στον φασισμό πρέπει να αρχίσει με την πάλη ενάντια στον μπολσεβικισμό.

Σημειώσεις

1. Ο Στάλιν αποκαλούσε τον Λένιν «μεγαλοφυή μηχανικό της ατμομηχανής της ιστορίας». Βρίσκουμε πολλά παραδείγματα αυτής της μηχανιστικής αντίληψης στα μπολσεβίκικα κείμενα και σε όλους τους τομείς. Παραθέτουμε αυτό το απόσπασμα από ένα ποίημα , δημοσιευμένο από έναν μπολσεβίκο ποιητή στην επιθεώρηση της κεντρικής επιτροπής της Κομσομόλ « Ο νέος φρουρός» ν.10, 1926, σελ. 47:
 
“Μην πηγαίνεις στην παρθένα
Η αθωότητα της είναι γεμάτη λύπη μαλθακή
Αμφιβολίες ναρκωμένες φωλιάζουνε στο στήθος της
Στην πόρνη θα βρεις την ακρίβεια και τη λάμψη μιας μηχανής
Είναι η φωνή των μελλοντικών αιώνων
Το θριαμβευτικό τραγούδι της βιομηχανίας
Που αναγγέλλει την καταστροφή των αλυσίδων της αγάπης
Συντριμμένες από την κραταιά μεγαλοφυΐα της τεχνικής.”


2. «Αριστερισμός»: δεν έχει τη σημερινή σημασία που του αποδίδεται και φυσικά δεν περιέχει τις τάσεις, που απλά, βρίσκονται «αριστερά» των ΚΚ διεκδικώντας για τον εαυτό τους την ορθότητα του δόγματος και της διεύθυνσης. Ο «αριστερισμός» ή οι «κομμουνιστικές εργατικές» οργανώσεις, δημιουργήθηκαν αναπτύσσοντας μια αριστερή αντιπολίτευση μέσα στα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον α΄ παγκόσμιο πόλεμο. Οι αντιλήψεις τους που στρέφονταν γύρω από την επικύρωση και αποδοχή της ανάγκης άμεσου εργατικού ελέγχου, προσέλαβαν πραγματική σημασία και σπουδαιότητα με τη δημιουργία των «σοβιέτ» στη ρωσική επανάσταση, των εργοστασιακών αντιπροσώπων στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του πολέμου και των συμβουλίων των εργατών και των στρατιωτών στη συνέχεια. Οι ομάδες αυτές εκδιώχθηκαν από την κομμουνιστική Διεθνή στα 1920.

Η μπροσούρα του Λένιν «αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», 1920, γράφτηκε κυρίως για να καταστρέψει την επίδραση αυτών των ομάδων στη δυτική και κεντρική Ευρώπη. Οι ομάδες αυτές θεωρούσαν την μπολσεβίκικη πολιτική αντεπαναστατική για τα συμφέροντα της παγκόσμιας εργατικής τάξης και γνώρισαν την ήττα κυρίως από μια αντεπανάσταση που είδε συνασπισμένους ρεφορμιστές και καπιταλιστές να επιχειρούν την καταστροφή των πρώτων σπερμάτων ενός κινήματος αληθινά ανταγωνιστικού προς όλες τις μορφές του καπιταλισμού.

πηγή: eleftheriakos.blogspot.com
Συνέχεια...