Για να κατανοήσει κάποιος μια θρησκεία που τον ενδιαφέρει, είτε πιστεύει στην ύπαρξη του συγκεκριμένου θεού ή θεών της είτε όχι, πρέπει οπωσδήποτε να αφιερώσει χρόνο στην μελέτη των κειμένων της και πάνω απ όλα στην συνεχή έρευνα αυτών και στην εξέταση από κάθε πλευρά των όποιων ισχυρισμών και υποσχέσεων της. Σίγουρα η τυφλή πίστη δεν προσφέρει και πολλά στην κατανόηση των διδαγμάτων της. Προσωπικά ο μόνος λόγος που ασχολούμαι με τον Χριστιανισμό την επίσημη θρησκεία του ελληνικού κράτους είναι για να συνειδητοποιώ και να χαίρομαι κάθε φορά την φαιδρότητα των ισχυρισμών περί θεού, ανώτερης δύναμης, παραδείσου, κολάσεως και ότι άλλο έχει σκεφθεί το παπαδαρίο για πείσει τους μωρούς και στην συνέχεια να τους ελέγξει.
Στο παρόν κείμενο ύστερα από μια μικρή διαδικτυακή έρευνα θα ασχοληθώ κυρίως με την γιορτή της γέννησης του Ιησού και τον Σταυρό,το σύμβολο του Χριστιανισμού.

Ναι ξέρω, είναι λίγο εκτός επικαιρότητας το θέμα μιας και η σοσιαλιστική κυβέρνηση κατάφερε να την μονοπωλήσει με τα φιλολαϊκά νομοσχέδια της, αλλά επειδή δεν ξέρω πότε θα βρώ ξανά χρόνο να ασχοληθώ, το δημοσιεύω τώρα, πριν φτάσουν οι μέρες κατάνηξης, θρησκευτικής ανάτασης και άκρατου, αγίου όμως, καταναλωτισμού...

ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ

ΕΝ αρχήν ην το χάος. Καθώς όμως ο Θεός ένιωθε μοναξιά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος και δεν είχε με τι να παίξει, κατ αρχήν μας δημιούργησε και στην συνέχεια επειδή εμείς ξεσαλώσαμε και κάναμε πάρτυ κάθε μέρα, είπε να μας σώσει, αλλιώς… Και ΕΓΕΝΕΤΟ ο υός(μήπως ιός;) Του που ήρθε στην Γη να μας σώσει από τα κακά και τα δεινά, πεθαίνοντας να μας γλυτώσει από τον θάνατο, όπου ύστερα αφού εγκαταλείψουμε τον μάταιο ετούτο κόσμο ανάλογα με τις πράξεις μας θα καταγηριοποιηθούμε σε καλούς και κακούς και θα σταλθούμε πακέτο,στην κόλαση ή στον παράδεισο. Φόβος και τρόμος στις ψυχές των πιστών για την ανάσταση νεκρών και την Δευτέρα παρουσία που επίκειται, σωρηδόν πραγματοποιούνται οι καλές πράξεις, το γύρισμα των μάγουλων, η δωρεά περισευούμενων χιτώνων, η αδελφοσύνη, το αγαπάτε αλλήλους και εχθρούς και όλα αυτά τα ωραία, στον ανταγωνισμό των χριστιανών για να βρουν μια θεσούλα στον παράδεισο, να βολευτούν βρε αδερφέ και μετά θάνατον.

ΠΡΩΙΜΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Γιατί όμως γιορτάζουμε την γέννηση του στις 25 Δεκεμβριού, όντως γεννήθηκε τότε ή κάπου κάποιοι μας τα μπέρδεψαν λίγο; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα πρέπει να δούμε πως διαμορφώθηκε ο πρώιμος Χριστιανισμός.

Αντιγράφω:

Ο πρώιµος Χριστιανισµός γεννήθηκε στα Ιεροσόλυµα µετά την σταύρωση του του Ιησού του Ναζωραίου, από µιαν οµάδα µαθητών, τους Αποστόλους (1). Η συνάθροιση (=εκκλησία) των πρώτων πιστών πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν ο αναµενόµενος Χριστός (=Μεσσίας) που σταυρώθηκε για να σώσει τους ανθρώπους, αναστήθηκε από τον τάφο του και πως σύντοµα, επί των ηµερών τους(2), θα επανεµφανιζόταν και θα τους οδηγούσε µαζί του στη βασιλεία του Θεού. Μολονότι οι αντιλήψεις τους αυτές αποτελούσαν για τους Ιουδαίους σκάνδαλο(3), εκείνοι δεν θεωρούσαν ότι ήταν αποστάτες του Ιουδαϊσµού αλλά ότι αντιθέτως εκπροσωπούσαν την αυθεντικότερη µορφή του το δε κήρυγµα του Ιησού συµπλήρωνε και συνέχιζε τη διδασκαλία του Νόµου.

Κατα τον πρώτο αιώνα και καθώς διαδίδεται ο Χριστιανισμός,υπάρχουν σε αυτόν 3 σχετικά αντικρουόμενες ‘’τάσεις’’:

Συνυπήρχαν σ΄αυτόν αφ΄ενός µεν η ιουδαϊκή εσχατολογία, η προσδοκία του Κριτή και Λυτρωτή Χριστού, που θα ερχόταν από τους ουρανούς σε Δευτέρα Παρουσία, η οποία θα συνοδευόταν µε ανάσταση νεκρών και τελική κρίση, αφ΄ετέρου δε η ελληνιστική πνευµατολογία και έκσταση, η αντίληψη του Ιησού Χριστού όχι ως Μεσσία αλλά ως µυστηριακής θεότητας, ως πάσχοντος θεού, ο οποίος µε το θάνατο και την ανάστασή του λύτρωσε τους ανθρώπους. Ακόµη στον αδιαµόρφωτο πρώιµο Χριστιανισµό συναντούµε και γνωστικές ιδέες, όπως η εκ του Θεού εκπορευοµένη Σοφία, ο ρόλος του Σατανά ως θεού του κόσµου τούτου(7) και η φθορά και µαταιότητα της Δηµιουργίας(8).

Κατά τον δεύτερο αιώνα, ο Χριστιανισμός αποχωρίζεται οριστικά απο τον Ιουδαισμό, συστηματοποιείτα και αποκτά ιερατείο και οργάνωση. Παρ όλα αυτά οι διαμάχες μεταξύ Χριστιανών και Ιουδαίων συνεχίζονται, όπως επίσης σημαντικό πρόβλημα ήταν η αντιμετώπιση των Γνωστικών που προυπήρχαν του Χριστιανισμού και έιχαν ακόμα μεγάλη επιρροή.

Συνεπώς, ο Χριστιανισμός κατα τα πρωτα 300 χρόνια δεν υπήρξε ‘’ενιαίος’’ και συνεχώς διαμορφωνόταν, με πολλές αντιθέσεις και διαμάχες .

Η 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Κατα τους 3 πρώτους αιώνες όπως είδαμε ο Χριστιανός μαστιζόταν από τις αντιθέσεις των διάφορων ‘’ρευμάτων’’ που καθόριζαν την εξέλιξη του. Την περίοδο αυτή του πρώιμου Χριστιανισμού η 25 Δεκεμβρίου ήταν ‘’άγνωστη’’ ημερομηνία και δεν είχε καμία σχέση με τον εορτασμό της γέννησης του Ιησού. Οι λόγοι είναι απλοί. Οι Ιουδαίοι δεν γιόρταζαν ποτέ την γέννηση κάποιου προσώπου γιατι το θεωρούσαν ειδωλολατρικό-παγανιστικό έθιμο και έτσι εξ αρχής είναι δύσκολο ακόμα και να καθοριστεί η ακριβής ημερομηνία γέννησης του Ιησού. Επίσης στην Κ.Δ. δεν γίνεται αναφορά για την 25 Δεκεμβρίου, που ούτε και οι Απόστολοι την τηρούσαν σαν ημερομηνία εορτασμού. Αλλη μια πρακτική εξήγηση για το οτι ο Χριστός δεν γεννήθηκε στις 25 Δεκέμβρη είναι οτι οι βοσκοί τέτοια εποχή στα εύκρατα κλίματα δεν βόσκουν τα κοπάδια τους γιατι κάνει πολυ κρύο αλλά τα έχουν στις μάντρες τους ή όπου αλλού. Αντίθετα τα πρώτα χρόνια οι χριστιανοί γιόρταζαν την 6η Ιανουαρίου όπου σύμφωνα με την ιουδαϊκή παράδοση ο Γιαχβέ έπλασε τον Αδάμ, και την είπαν Θεοφάνια μιας και τους εμφανίσθηκε ο Ιησούς.

Η 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

Λιγα λόγια για το χειμερινό ηλιοστάσιο.
Το χειμερινό ηλιοστάσιο είναι ένα φυσικό φαινόμενο (φυσικο φαινόμενο χριστιανοί) που οφείλεται στην τροχιά της Γης γύρω από τον ήλιο (ναι, τελικά δεν είμαστε το κέντρο του Σύμπαντος) και στην περιστροφή γύρω από τον άξονα της, ο οποίος έχει τέτοια κλίση που το βόρειο ημισφαίριο είναι πιο μακριά από τον ήλιο σε σχέση με το νότιο κατα την διάρκεια του χειμώνα και έτσι δέχεται και λιγότερο φώς, το φαινόμενο κορυφώνεται στις 21 Δεκεμβρίου όπου και έχουμε το λιγότερο φώς, την μικρότερη διάρκεια της ημέρας, το χειμερινό ηλιοστάσιο.

Στα παλιά τα χρόνια λοιπόν καθώς οι άνθρωποι παρατηρήσουν την τροχιά του ήλιου στον ουράνιο θόλο και τις μεταβολές εξ αιτίας αυτής στην διάρκεια της ημέρας άρα και στο ποσοστό της ευεργετικής ηλιακής ακτινοβολίας που αυτοί λάμβαναν θέλησαν να δώσουν μια εξήγηση και καθώς δεν είχαν ούτε τις γνώσεις ούτε τα επιστημονικά μέσα σε αντίθεση με σήμερα (καλέ μου χριστιανέ) τον έκαναν θεό και τον λάτρευαν.

Ετσι οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Όσιρη. Οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες ονόμαζαν το θεό-ήλιο Βαάλ, οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-ήλιου και θεού Μίθρα Βασιλιά.

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το ‘ Αλφα και το Ωμέγα».Επίσης γιόρταζαν και τα Θεοφάνια ή Επιφάνια του ηλιακού θεού Φοίβου-Απόλλωνα.

Στην αρχαία Ρώμη υπήρχαν γιορτές των Σατουρνάλιων, προς τιμήν του Κρόνου τον Δεκέμβριο αλλά και της θεάς Δήμητρας, γι΄ αυτό και έκαναν θυσίες χοίρων για την ευφορία της γης . Τα Σατουρνάλια ήταν από τις σημαντικότερες ονομάζονταν « DIES INVICTI SOLIS », «Ημέρα του αήττητου ήλιου», και άρχιζαν στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσαν επτά ήμερες.

Βλέπουμε λοιπόν, οτι η συγκεκριμένη περίοδος είχε μεγάλη σημασία σχεδόν για το σύνολο του γνωστού τότε κόσμου,όπου ο κάθε λαός είχε και μαι διαφορετική γιορτή,όλες όμως είχαν κοινό παράγοντα το φαινόμενο του χειμερινού ηλιοστασίου.

ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Οι πρώτοι χριστιανοί ήταν παράνομοι στην Ρωμαική αυτοκρατορία και δεν είχαν την δυνατότητα να λατρεύουν τον Χριστό, έτσι λοιπον,η εκκλησία προκειμένου να διαδόσει τον Χριστιανισμό και να επιβάλλει την λατρεία του έπρεπε να καταστρέψει τις πανάρχαιες παγανιστικές γιορτές, τι καλύτερο λοιπόν από το να συνδέσει την λατρέια του Θεού Ηλιου με τον Χριστο και την 25 Δεκεμβρίου σαν την γέννηση του. Ποτε όμως επικράτησε;

Η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτασμού των Χριστουγέννων καθορίστηκε όταν ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Κύριλλος (350-386) έγραψε στον Πάπα της Ρώμης Ιούλιο (337-352), παρακαλώντας τον να ψάξει στα σωζόμενα στη Ρώμη ιουδαϊκά αρχεία με την ελπίδα να βρει και να καθορίσει ακριβώς την ημερομηνία της γέννησης. Κατά την παράδοση αυτή του 8ου αιώνα ο Πάπας Ιούλιος «συναγάγων πάντα τα συγγράμματα και αχθέντα εις Ρώμην εύρε σύγγραμμα τι Ιωσήπου του Χρονογράφου, συγγραφέν παρ’ αυτού… ότι η 9η Σεπτ, Δεκεμβρίου 25, εγένετο η γέννησις του Χριστού… και ούτως κατέθετο ο Ιούλιος ο Ρώμης πατριάρχης».

Αλλη εκδοχή για τον καθορισμό της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα γέννησης του Χριστού αναφέρει ότι χρησιμοποιήθηκε ο χρόνος της ιερατείας του Ζαχαρία, που ήταν πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή. Κατά την εκδοχή αυτή, η ιερατεία του Ζαχαρία συνέπεσε το μήνα Σεπτέμβριο, οπότε και η «σύλληψις του Προδρόμου τη 25η Σεπτεμβρίου, ην πανηγυρίζει η Εκκλησία ως απαρχήν των εφεξής τελεσθέντων μεγάλων μυστηρίων της απολυτρώσεως ημών», η δε γέννησή του στις 25 Ιουνίου, αμέσως δηλαδή μετά την καλοκαιρινή τροπή του Ηλίου, οπότε οι ημέρες αρχίζουν να μικραίνουν. Με βάση λοιπόν τη γέννηση του Ιωάννη και με το λεγόμενο από τον Ιωάννη για τον Ιησού Χριστό «εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι» (κεφ. Γ’, 30) καθορίστηκε η γέννηση του Χριστού στις 25 Δεκεμβρίου, επειδή μετά τη χειμερινή τροπή του Ηλίου οι ημέρες αρχίζουν να μεγαλώνουν.

Βέβαια ο κύριος λόγος που υποχρέωσε την Εκκλησία να προσδιορίσει τον εορτασμό των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, όπως είπαμε, είναι η προσπάθεια των Πατέρων, όπως αναφέρει ο Πάπας Γρηγόριος ο Α’, «να μετατραπούν βαθμιαίως αι εορταί των εθνικών εις Χριστιανικάς». Η 25η Δεκεμβρίου ήταν για τους Ρωμαίους η κεντρική εορτή της γέννησης του «αήττητου ηλίου», η γνωστή ως Dies Natalis Invicti.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ

Στο παρόν κείμενο θα περιοριστώ στον Σταυρό το πιο σημαντικό σύμβολο του μιας και τα σύμβολα και γενικότερα οι συμβολισμοί στον Χριστιανισμό είναι μεγάλο θέμα.

Πραγματικά ο Σταυρός σαν σύμβολο είναι ένα από τα περισσότερο χρησιμοποιούμενα σε όλο τον κόσμο απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και οι παραλαγές του είναι πάρα πολλές.

Στη Βαβυλώνα, ο σταυρός απεικονίζονταν μαζί με την ημισέληνο, για να συμβολίζει τη Σεληνιακή Θεά. Χωρίς την ημισέληνο, συμβόλιζε τον Ηλιακό Θεό και ο αναμενόμενος Βαβυλώνιος Μεσσίας έφερε πολλούς σταυρούς στο μέτωπό του.

Στην αρχαία Ασσυρία, ο ισοσκελής σταυρός ταυτίζονταν με τον Ηλιακό Θεό και συμβόλιζε τις 4 κατευθύνσεις του ορίζοντα όπου λάμπουν οι αχτίδες του. Αγάλματα Ασσύριων Βασιλέων που βρέθηκαν (και τώρα στεγάζονται στο Βρετανικό Μουσείο) φέρουν εγχάρακτα κοσμήματα με σταυρούς στο λαιμό, προφανώς για να τονιστεί η ευγενική τους τάξη αλλά και να τονισθεί η Θεϊκή προστασία και εύνοια που κατείχαν, κατά τις τότε πεποιθήσεις.

Στην Ινδία, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του έντονα μέσα στον Ινδουισμό (που χρονολογείται περίπου το 5.000 π.Χ.), συμβολίζοντας τον ιερό ποταμό Γάγγη και τον Θεό Βισνού, που είναι ο ένας από τους τρεις σημαντικότερους Ινδούς Θεούς – της Θείας Τριάδας που εκφράζει τον Ένα Υπέρτατο Θεό. Ο κάθετος άξονας, του απλού ισοσκελή σταυρού, συμβολίζει τη Θεϊκή κατάσταση, ενώ ο οριζόντιος άξονας την υλική/κοσμική κατάσταση. Το κέντρο συμβολίζει τον σοφό άνθρωπο, που ισορροπεί ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις. Πολλοί πιστοί Ινδουιστές φέρουν ζωγραφισμένο σταυρό στο μέτωπό τους, ως σύμβολο της πίστης τους. Αυτή η παράδοση διείσδυσε και στον Βουδισμό.

Στον Βουδισμό (που χρονολογείται από το 500 π.Χ.), είναι ο άξονας του Τροχού, ενός πολύ σημαντικού συμβόλου γι αυτήν τη θρησκεία. Ο Τροχός είναι η Ηλιακή, Θεϊκή προστασία, δημιουργία και εξουσία και ο σταυρός είναι ο Θείος Νόμος, που στηρίζει τον Κύκλο της Ύπαρξης.
Ο Ελληνικός Σταυρός, γνωστός και ως Crux Immissa Quadrata

Ο απλός ισοσκελής και όρθιος σταυρός, έχει παραμείνει να λέγεται «ελληνικός σταυρός» και είναι αυτός που θεωρείται η μια από τις 3 αρχαιότερες μορφές σταυρού (μαζί με τον Πλάγιο Σταυρό και τον Ηλιακό Σταυρό).

Συμβολίζει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (γη, νερό, αέρας, φωτιά) σε ισορροπία και σταθερότητα. Κατ’ επέκταση, συμβολίζει την αρμονία της φύσης. Συμβολίζει επίσης τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τέλος, συμβολίζει την σχέση του Θείου (κάθετος άξονας) με τον Κόσμο (οριζόντιος άξονας).

Ο Χριστιανικός σταυρός δεν εμφανίσθηκε νωρίτερα από τον τρίτο αιώνα για τον ίδιο λόγο που δεν γιορτάζονταν τα χριστούγεννα, θεωρούνταν απο τους τότε Χριστιανούς παγανιστικό σύμβολο.

Ο Τερτυλλιανός στο argumentum ad hominem καταδίκαζε τη χρήση του σταυρού ως ειδωλολατρεία και απέτρεπε τους Χριστιανούς που συνήθιζαν να ζωγραφίζουν έναν μικρό σταυρό στο μέτωπό τους… όπως έκαναν αιώνες νωρίτερα οι Ινδουιστές. Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός, όπως μας λέει ο Κύριλλος ο Αλεξανδρινός (Contra Julian., vi, in Opp., VI), απαγόρευσε την χρήση του σταυρού με τον οποιονδήποτε τρόπο (χαραγμένο σε πόρτες σπιτιών, σε πέτρα, σε ξύλο ή ζωγραφισμένο στα μέτωπα των πιστών) χαρακτηρίζοντάς το ως έγκλημα. Από την άλλη μεριά όμως, εικονομάχοι Αυτοκράτορες που προσπαθούσαν να καταπολεμήσουν την οποιαδήποτε απεικόνιση στην Χριστιανική θρησκεία, επέτρεπαν το σταυρό. Μια μεγάλη περίοδος πέρασε μέχρι να λυθεί το ζήτημα της χρήσης ή μη χρήσης του σταυρού από τους Χριστιανούς.

Το 431 μ.Χ. περίπου όμως, άρχισαν να εμφανίζονται σταυροί και μέσα στα ιερά των Χριστιανικών ναών και το 586 μ.Χ. άρχισαν να στολίζουν τα καμπαναριά και τις στέγες τους. Δεν ήταν εύκολο για τους ανθρώπους να αποκηρύξουν όλα όσα γνώριζαν και όριζαν ως ιερά, κι ο σταυρός υπήρξε στη πίστη και τις κουλτούρες τους για χιλιάδες χρόνια. Έτσι, τον 6ο αιώνα μ.Χ., στην σύνοδο της Εφέσου, λύθηκε το ζήτημα, κι έγινε πλέον επίσημα αποδεκτό το σύμβολο του σταυρού ως έμβλημα του Χριστιανισμού.

Τα παραπάνω είναι μόνο ένα δείγμα για την χρήση του Σταυρού ως σύμβολο ανα τους αιώνες, για περισσότερα θα παραθέσω κάποιες πηγές.

ΕΘΙΜΟ

Κατα την γνώμη μου,και τελειώνοντας αυτό το κείμενο θεωρώ την γιορτή των Χριστουγέννων ως απλά ένα έθιμο που έχει επικρατήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια, παραθέτωντας και έναν ορισμό του από το livepaidia:

Λέγεται η κοινή συνήθεια μιας κοινωνικής ομάδας που προέρχεται και τηρείται από παράδοση και ρυθμίζει τις εκδηλώσεις της ομάδας αυτής.Το έθιμο βαθιά ριζωμένο στην ψυχή του λαού αποτελεί εκδήλωση που βρίσκεται ανάμεσα στη συνήθεια, τη μόδα και το νόμο. Χαρακτηρίζεται από τη μεγάλη ποικιλία που συναντάται και που οφείλεται στο διαφορετικό βαθμό εξέλιξης των λαών.Οι ρίζες χάνονται στα βάθη των αιώνων και έχει τη δύναμη να ασκεί μόνιμη και απόλυτη ηθική εξουσία πάνω σε μια κοινωνία. Συντελεί στη διατήρηση του κάθε μορφής χαρακτήρα της (φυλετικού, θρησκευτικού, κοινωνικού κλπ.).Η δύναμη επιβολής του είναι ο ηθικός εξαναγκασμός που επιβάλλει στ’ άτομα να συμμορφώνονται με τους άγραφους κανόνες του εθίμου και απειλεί τον παραβάτη με γενική αποδοκιμασία και κοινωνικό αφανισμό.0ι νόμοι του εθίμου είναι άγραφοι και μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά μαζί με τη γλώσσα και τη θρησκεία. Κάθε λαός έχει τα έθιμά του που αντιπροσωπεύουν τα κύρια χαρακτηριστικά του. Είναι πολύ δύσκολο, εκτός αν υπάρχει τάση μιμητισμού, το έθιμο ενός λαού να επικρατήσει σ’ έναν άλλο λαό.Τα έθιμα διαιρούνται σε δύο βασικές ομάδες: τα κοινωνικά και τα θρησκευτικά. Στα πρώτα ανήκουν τα έθιμα που ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και είναι τα έθιμα που αναφέρονται στη φιλοξενία, ανταλλαγή ευχών κλπ. Στα δεύτερα ανήκουν τα σχετικά με τη λατρεία του Θεού. Ο διαχωρισμός αυτός όμως δεν είναι απόλυτος, γιατί πολλά έθιμα ανήκουν και στις δύο κατηγορίες.Το έθιμα απ’ τη μια μεριά στηρίζουν εξαιτίας της συντηρητικότητάς τους τις κοινωνίες, απ’ την άλλη όμως αποτελούν, πολλές φορές, ανασταλτικό παράγοντα προόδου.

Και ένα τελευταίο που σχετίζεται με τα έθιμα και την διάδοση τους και για προβληματισμό.

Το ακόλουθο πείραμα, αποδίδεται στον Αμερικανό ψυχολόγο ερευνητή Χάρι Χάρλοου (Harry Harlow) και φέρεται να συνέβη στην δεκαετία του ’60. Ο Χάρλοου είχε πραγματοποιήσει και άλλα πειράματα με πιθήκους, με σκοπό να μελετήσει την κοινωνική τους συμπεριφορά, κάτω από διάφορες συνθήκες:

Το πείραμα των πέντε πιθήκων – Πως καθιερώνονται τα πρότυπα κοινωνικής συμπεριφοράς, βασισμένα στην παράδοση.

Στο συγκεκριμένο πείραμα, ο Χάρλοου έκλεισε πέντε πιθήκους σε ένα μεγάλο κλουβί, στην οροφή του οποίου κρέμονταν δεμένη με σκοινί μια μπανάνα. Ακριβώς κάτω από την μπανάνα, ο Χάρλοου τοποθέτησε μια σκάλα, έτσι ώστε οι πίθηκοι να μπορούν ν’ ανεβούν και να την πάρουν.

Όταν ένας πίθηκος επιχειρούσε να ανεβεί την σκάλα για να πιάσει την μπανάνα, τότε όλοι οι πίθηκοι καταβρέχονταν με παγωμένο νερό. Όταν σταματούσε το κατάβρεγμα με το παγωμένο νερό, οι πίθηκοι επιχειρούσαν και πάλι ν’ ανεβούν την σκάλα και να πάρουν την μπανάνα, αλλά η νέα ψυχρολουσία που ακολουθούσε, τους έκανε να σταματούν την προσπάθειά τους. Αφού επαναλήφθηκε η ίδια διαδικασία για μερικές φορές ακόμα, στο τέλος οι πίθηκοι εγκατέλειψαν τελείως την προσπάθεια τους να πάρουν την μπανάνα, συνδέοντας και συσχετίζοντας την τιμωρία τους με το παγωμένο νερό μ’ αυτήν ακριβώς την προσπάθεια.

Στην επόμενη φάση του πειράματος, ο Χάρλοου αντικατέστησε τον έναν από τους πιθήκους, με έναν άλλον που δεν είχε την εμπειρία της ψυχρολουσίας. Όταν αυτός -φυσιολογικά- επιχείρησε να ανέβει την σκάλα για να φτάσει την μπανάνα, τότε οι υπόλοιποι τέσσερις πίθηκοι που γνώριζαν τις συνέπειες της προσπάθειάς του, του επιτέθηκαν εμποδίζοντάς τον να ολοκληρώσει την προσπάθειά του. Το ίδιο σκηνικό συνέβαινε, έως ότου ο νεοφερμένος πίθηκος εμπέδωσε πως η προσπάθειά του να πάρει την μπανάνα εξαγρίωνε τους άλλους τέσσερις πιθήκους που του επιτίθονταν με πολύ άγριες διαθέσεις, οπότε σταμάτησε κι αυτός οριστικά την προσπάθεια του ν’ αποκτήσει την μπανάνα.

Στην συνέχεια, ο Χάρλοου αντικατέστησε έναν ακόμη πίθηκο. Κι αυτός, ο νέος πίθηκος, όπως ήταν αυτονόητο θέλησε να σκαρφαλώσει στη σκάλα και να πιάσει την μπανάνα. Και πάλι όμως εξελίχτηκε η ίδια σκηνή: Οι υπόλοιποι πίθηκοι, μαζί κι αυτός που δεν είχε καταβραχεί με παγωμένο νερό, του επιτέθηκαν ματαιώνοντας την προσπάθειά του.

Η ίδια διαδικασία επαναλήφθηκε, έως ότου αντικαταστάθηκαν όλοι οι πίθηκοι. Έτσι, τώρα, στο κλουβί υπήρχαν πέντε πίθηκοι, που κανένας τους δεν είχε δεχτεί την τιμωρία της ψυχρολουσίας και φυσικά αγνοούσαν για ποιον λόγο συνέβαινε αυτή. Κάθε φορά όμως γίνονταν το ίδιο ακριβώς πράγμα: Ο νεοφερμένος πίθηκος που επιχειρούσε να πάρει την μπανάνα, δέχονταν την επίθεση των υπόλοιπων. Γίνονταν δηλαδή υπερασπιστές ενός κανόνα, χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο. Γιατί πολύ απλά, «έτσι βρήκαν τα πράγματα»…

Τι έχουμε λοιπόν; Έχουμε ένα τσαμπί μπανάνες, μέσα σε ένα κλουβί με 10 πιθήκους, από τους οποίους κανείς δεν τρέχει να το πιάσει, και κανείς δεν ξέρει γιατί (δεδομένου ότι κανένας τους δεν ήταν στην αρχική ομάδα που έφαγε το κατάβρεγμα).

—————————

Επιφυλάσσομαι να ασχοληθώ περαιτέρω με τις απίστευτες ομοιότητες του Χριστιανισμού και Παγανιστικών θρησκειών, ως τότε…

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και ανάψτε κανα κεράκι για να σωθεί η ψυχούλα μου.



Ολα τα κείμενα με πλάγια γραφή είναι αντιγραφή απο τις πηγές:

Το κομμάτι του κειμένου που αναφέρεται στον πρώιμο χριστιανισμό είναι του Δημήτρη Σαραντάκου.
http://el.wikipedia.org/ (η κυριοτερη πηγη)
http://www.symbols.com/
www.1911encyclopedia.org/
http://www2.rizospastis.gr/
http://www.alfavita.gr
http://www.ellinikoarxeio.com/
http://www.pathfinder.gr/
http://www.nemesi.gr/
http://www.religionfacts.com/
http://www.artofwise.gr/
http://www.newadvent.org/

blogs-forums
http://www.pare-dose.net/
http://xristianikanea.blogspot.com/
http://epic-atheist.blogspot.com/
http://www.myhoroscope.gr/
http://www.myhoroscope.gr/
http://www.esoterica.gr

Υπεύθυνος (...και αμετανόητος), αναρχόβλαχος