«Οι καλλιτέχνες πρέπει να μπουν στο χάος και να επαναφέρουν μέσα από την δημιουργία τους την αρχέγονη τάξη»
Συνομιλώντας με τον Δημήτρη Αποστολάκη από τους «Χαϊνηδες» που θα είναι μαζί μας το Σάββατο στην αίθουσα της Πολιτιστικής Κίνησης, έμφορτοι ακόμη από την ωραιότητα που μου δώρισε εφέτος ένα δύσκολο για τα έθη μας μυθιστόρημα ιδεών με πρωταγωνίστρια την Ελλάδα του 19ου αιώνα και κυρίως ανατρεπτικούς χαρακτήρες –οπαδούς της ουτοπίας, κι εννοούμε το μυθιστόρημα της Ελένης Πριοβόλου με τίτλο « Όπως ήθελα να ζήσω», συνομιλώντας με τον Δημήτρη Αποστολάκη των «Χαϊνηδων» λοιπόν για τα πράγματα του καιρού μας και τη μιζέρια της εγκατάλειψης που εκχύεται καθημερινά από τους διαύλους των κάθε είδους νευροσπάστων της εξουσίας, η έσωθεν άποψή μας ότι η κρίση θα γεννήσει τα καλύτερα, γιατί θα αναδιοργανώσει, όπως και ο κ. Αποστολάκης λέει, το χάος, δίδοντάς μας το ερέθισμα, - υιοθετώντας τα παραλαμβανόμενα από τον πολιτισμό του τόπου μας- εν αλληλεγγύη να δημιουργήσουμε για μια έστω φορά συγγνωστά τη μοναδικότητά μας, απέκτησε σώμα αλήθειας απτό… Εξάλλου, ιδιαίτερα σήμερα, η τελευταία καμιά σχέση δεν φαίνεται να έχει ούτε με τα δελτία ειδήσεων ούτε με τους προβεβλημένους και πασίγνωστους ελαφρούς….

Δημήτρης Αποστολάκης όμως και ευρεία συνομιλία για τα γόνιμα της ύπαρξης που δεν συγχέονται με τα φθαρμένα μοτίβα της αστικής δημοκρατίας, των αξιών των τραπεζών και τη σκοτεινιά με την οποία επιχειρούν να εξουσιάσουν τον καιρό μας…

«Αυτό που χρειάζεται πάνω απ’ όλα ένας τόπος είναι υγιείς αλληλεπιδράσεις»

ΠτΘ: Στον πρώτο σας δίσκο διαβάσαμε πως χαΐνης είναι ο αντάρτης, ο φυγόδικος για επαναστατικούς λόγους. Μ’ όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία πολλά χρόνια σ’ αυτόν τον τόπο μήπως τελικά όλοι χαΐνηδες πρέπει να γίνουμε;
Δ.Α.: Αυτή είναι μόνο μια από τις πολλές ερμηνείες αυτής της λέξης. Σίγουρα, αυτό που χρειάζεται πάνω απ’ όλα ένας τόπος είναι υγιείς αλληλεπιδράσεις. Η αλληλεπίδραση ξεκινά από την ατομική οντότητα του καθενός. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, την ατομική του «Οδύσσεια», ο καθένας, χωρίς να αναλογιστεί το τίμημα και τότε αμέσως οι αλληλεπιδράσεις γίνονται καλύτερες και θα υπάρξει αυτό το κοινωνικό έναυσμα για να πάμε σε νέες μορφές κοινωνικής δέσμευσης και υγιέστερες μορφές επικοινωνίας.

«Η κρίση είναι κάτι που μας έχει ωφελήσει πάρα πολύ διότι καθαρίζει η «ήρα απ’το στάρι»»

ΠτΘ: Φέτος, αν δεν κάνω λάθος, κλείνετε 20 χρόνια στη δισκογραφία καταφέρνοντας, κατά την άποψή μου, να διατηρείτε ακόμα την αίσθηση και την αισθητική της παρέας περισσότερο και όχι του «επαγγελματικού» συγκροτήματος. Αν αληθεύει αυτό, γιατί συμβαίνει, πιστεύετε πως αν άλλαζε η οπτική και η στάση σας απέναντι στη δισκογραφία τότε θα έπαυε και η καλλιτεχνική σας δημιουργία, είναι δηλαδή αυτό ο τρόπος άμυνάς σας απέναντι στο «δισκογραφικό τέρας»;
Δ.Α.: Με τους Χαΐνηδες συμβαίνει κάτι πολύ παράξενο! Οι Χαΐνηδες κάνουν σχέσεις ζωής. Με τον Ψαραντώνη είναι ο τρίτος δίσκος που κάνουμε (σ.σ. ο πρόσφατος διπλός δίσκος με τίτλο «Αγροκτηνοτροφικά και Μητροπολιτικά»), ο Αβυσσινός είναι ο πέμπτος δίσκος που συμμετέχει. Ακόμη, έχουμε μια σχέση μεταξύ μας που στηρίζεται στην ισότητα μισθών και εισοδημάτων, που είναι ένα προκλητικό νεύρο γι’ αυτή τη κοινότητα, στην οποία είμαστε μάλιστα διψήφιος αριθμός! Αυτή λοιπόν είναι η μια βάση. Η άλλη είναι ότι φυσικά μέσα από αυτό μπορούμε να κάνουμε μακροπρόθεσμες, βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες αλλαγές μαθαίνοντας διάφορα πράγματα και αλληλεπιδρώντας. Κι επίσης αυτό διασώζει τον ερασιτεχνισμό μας, δηλαδή την αμόλυντη αγάπη μας προς την τέχνη και την έρευνα, αλλά ταυτόχρονα όμως είναι αυστηρά επαγγελματικό, διότι κατορθώνει να πετυχαίνει τους στόχους του. Δηλαδή, το συγκρότημα θέλει να επικοινωνεί με τον κόσμο, κάτι που το καταφέρνει, και η κρίση είναι κάτι που μας έχει ωφελήσει πάρα πολύ διότι καθαρίζει η ήρα απ’το στάρι. Επιπροσθέτως, σε αυτή την εποχή που κυριαρχεί ένα κλίμα φοβικότητας κι επιθετικότητας, σε μία χώρα βυθισμένη στη μοιρολατρία, τη μιζέρια, την ηττοπάθεια, την απουσία οράματος και την ισχυρή αντιπαραγωγικότητα οι Χαΐνηδες παρήγαγαν δύο καινούρια έργα που το πρώτο έχει διαφορετικό πλαίσιο από το δεύτερο, το πρώτο είναι το «Αγροκτηνοτροφικά» και το δεύτερο τα «Μητροπολιτικά». Η απάντηση δηλαδή είναι να ακολουθούμε το δρόμο της αλήθειας μας, να κάνουμε την εργασία που ξέρουμε, να αλληλεπιδράσουμε, να πετύχουμε τους στόχους μας, που δεν είναι στόχοι του ατομικού μας εγώ, αλλά ο στόχος που φιλοδοξούμε να αφορά και άλλους χώρους και άλλους χρόνους. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, παίζουμε πολύ κι επίσης δισκογραφούμε τις ιδέες μας και την αγωνία μας, κάτι που είναι αυστηρά επαγγελματικό, ταυτόχρονα διατηρώντας, εδώ και είκοσι χρόνια, την ουτοπία ισότητας μισθών και εισοδημάτων, που την ευχόμαστε και για όλο το κοινωνικό σύνολο.

«Η ύπαρξη είναι παιδί της ψευδαίσθησης»

ΠτΘ: Αγαπημένα θέματα στα τραγούδια σας, θα λέγαμε ότι, είναι οι κοινωνικές σχέσεις, η κοινωνία γενικότερα και η φιλοσοφία. Μάλιστα ο τελευταίος σας διπλός δίσκος «Αγροκτηνοτροφικά και Μητροπολιτικά» έχει ως πυρήνα την έννοια και τις σχέσεις που δημιουργούνται από την μία σε παραδοσιακά κλειστές κοινωνίες, όπως οι αγροκτηνοτροφικές, αλλά και σε πιο «χαοτικές», όπως οι μητροπολιτικές. Έχει λόγο ύπαρξης το κοινωνικό τραγούδι σήμερα, καθώς πολλοί ισχυρίζονται πως δεν μπορούμε να μιλάμε για κοινωνίες σήμερα αφού έχουν εκλείψει εκείνα τα στοιχεία που συντελούν στη διαμόρφωση κοινωνικής συνείδησης;
Δ.Α.: Αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος που κάνουν, διότι οτιδήποτε δεν έχει κοινωνική πρόταση στην δόμησή του είναι ανόητο. Για ποιο λόγο; Διότι η ύπαρξη είναι παιδί της ψευδαίσθησης, το μόνο που υπάρχει είναι η αλληλεπίδραση, δηλαδή ότι κανείς δεν κάνει κάτι μόνο του, κάνει κάτι σε σχέση με κάτι άλλο, οπότε λοιπόν εννοείται ότι κάτι είναι έργο τέχνης όταν πάει από το μέρος στο όλον. Σε αντίθετη περίπτωση δεν αφορά κανένα, είναι μια φθαρτή ανοησία, δεν δίνεις απάντηση ούτε στα αγέννητα παιδιά, αλλά ούτε στους νεκρούς γιατί γι’ αυτούς παίζει.

«Ό,τι γίνεται απ’ τον κόσμο άμεσα κτήμα του κανείς πρέπει να είναι πολύ επιφυλακτικός»

ΠτΘ: Πολλές φορές όμως έχει τύχει καλλιτεχνικά έργα να τυγχάνουν της αναγνώρισης του κόσμου και να καθίστανται διαχρονικά με την πάροδο του χρόνου και όχι παραχρήμα…
Δ.Α.: Σωστά! Γιατί η πραγματική τέχνη δεν είναι ποτέ εύληπτη. Δεν είναι ποτέ εύληπτη γιατί συμβαίνει ό,τι είναι συνηθισμένο, ένα πράγμα που είναι συνηθισμένο πάει να πει ότι δεν σε δυσκόλεψε κι αφού δεν δυσκόλεψε τον ακροατή δεν δυσκόλεψε τον μουσικό, άρα δεν εξελίχθηκε. Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί αντί για τραγούδια είπα πλαίσια, εμείς κάναμε πλαίσια. Δεν υπάρχει τραγούδι καλό ή κακό, είναι που είναι τοποθετημένο. Κι εμείς οι ίδιοι κατανοούμε τα τραγούδια σε βάθος χρόνου, διότι για να γεννηθεί ένα τραγούδι δεν το γεννάμε πρώτοι, δεν υπάρχει παρθενογένεση, είναι γέννημα του συλλογικού ασυνείδητου και φυσικά δεν γράφετε μόνο ρασιοναλιστικά, ένα σημαντικό κομμάτι της δημιουργίας είναι το ιρασιοναλιστικό κομμάτι, οπότε κι εμείς, όπως κι εσείς, όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από τον δίσκο που κυκλοφόρησε πριν μερικές εβδομάδες τον κατανοούμε καλύτερα. Ό,τι γίνεται απ’ τον κόσμο άμεσα κτήμα του κανείς πρέπει να είναι πολύ επιφυλακτικός.

ΠτΘ: Ποιο ήταν το ερέθισμα που σας ώθησε να κάνετε έναν τέτοιο θεματικό δίσκο εν είδει κοινωνικής μελέτης;
Δ.Α.: Ένα βασικό συστατικό της τέχνης, αδιάσπαστο, είναι η έρευνα. Προερχόμενοι από κοινωνίες οι οποίες ήταν φατριακές, κοινωνίες οι οποίες υπήρχαν στην Ελλάδα από την εποχή των Σουμερίων μέχρι σήμερα, είχαμε την τύχη να γνωριστούμε με αυτές, οι οποίες δεν είναι και πολλές, οι δυο τελευταίες στη νότια Ευρώπη είναι αυτές των Κρητικών και των Ρομά, οι τελευταίες quasi-closed, ημίκλειστες κοινωνίες. Επικαλούμενοι λοιπόν μοντέλα της ανατολικής μεσογείου κάναμε αυτή την εργασία, που έχει σχετικά πιο απλές μουσικές και γλωσσικές φόρμες. Αντίθετα, τα «Μητροπολιτικά» έχουν άλλον ήχο, πιο στερεές δομές μουσικές και γλωσσικές και στηρίζονται στην αλληλεπίδραση πολλών ρευμάτων, γεγονός που συμβαίνει κυρίως σε πάρα πολύ μεγάλες πόλεις που είναι σταθμοί διαμετακομιστικοί, σταθμοί πολιτισμικών αλληλεπιδράσεων κ.ο.κ.
Οπότε μια ισχυρή κινητήρια δύναμη, πιστεύω ήταν το ένστικτο σ’ έναν τόπο που βουλιάζει, έναν αντιπαραγωγικό τόπο, οι καλλιτέχνες να δείξουν έναν δρόμο ισχυρής δημιουργίας, απλοχεριάς και πραγματικής αφοσίωσης και αυταπάρνησης, γιατί πρέπει να αντισταθούμε σ’ αυτή τη μοιρολατρία που προείπα. Από τη στιγμή που γύρω μας υπάρχει τεράστια εντροπία, η εντροπία είναι μέτρο της αταξίας ενός συστήματος, οι καλλιτέχνες πρέπει να μπουν στο χάος και να επαναφέρουν μέσα από τη δημιουργία τους την αρχέγονη τάξη. Αυτή είναι η δουλειά τους, αυτό πρέπει να είναι το τόλμημά τους και το ρίσκο τους. Αυτή ήταν λοιπόν μια βασική κινητήρια δύναμη, ενδόμυχη, συνειδητή ή ασυνείδητη δεν ξέρουμε. Έτσι αποφάσισαν οι συνθήκες!



«Εμείς κάνουμε παραλαβή, δεν κάνουμε παράδοση»

ΠτΘ: Η μουσική σας στηρίζεται σε μεγάλο ποσοστό στις παραδοσιακές μουσικές φόρμες. Τι είναι για σας η παράδοση και πόσο εύκολο είναι να την «φέρνεις» στο σήμερα;
Δ.Α.: Οτιδήποτε στον κόσμο είναι παραδοσιακό. Δεν είναι παραδοσιακά τα μπλουζ, τα σμυρναίικα, τα ρεμπέτικα; Είναι παράδοση… Εμείς κάνουμε παραλαβή, δεν κάνουμε παράδοση. Για εμάς «μπαμπάς» μας είναι και ο Κώστας Μουντάκης, «μπαμπάς» μας είναι και ο Χρόνης Αηδονίδης, είναι και ο Σόνυ Ρόλλινς, ο Τελόνιους Μονκ, είναι ο Μπαχ και όχι μόνο… Είναι και ο Λόρκα και ο Ντοστογιέφσκι. Οπότε θα σας πω αυτό που έλεγε και ο Λόρκα, «οτιδήποτε δεν εμπεριέχει την παράδοση δεν είναι αληθινό».

«Να καταλάβεις πρώτα το αξιακό σύστημα που υπάρχει γύρω σου»

ΠτΘ: Έχω την εντύπωση πως ο τόπος έπαιζε και παίζει σπουδαίο ρόλο στη ζωή σας και ας μην ξεχνάμε πως υλικά και πνευματικά καταφέρνετε και δημιουργείτε στον τόπο σας, αποφεύγοντας συστηματικά τις σειρήνες της πρωτεύουσας που έχουν μαγέψει το σύνολο σχεδόν των καλλιτεχνών. Είναι έτσι και πόσο εύκολο τελικά είναι αυτό;
Δ.Α.: Σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο. Άλλωστε η Ανδαλουσία δεν έπαιξε τεράστια σημασία πάνω στον Λόρκα; Ή μήπως η κοινωνική κατάσταση στην Ιαπωνία δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο στον Κουροσάβα; Όταν δεις τον Κουροσάβα βλέπεις την Ιαπωνία όλη, όταν διαβάζεις Λόρκα μυρίζεις Ανδαλουσία, βλέπεις το «Κατά Ματθαίον» του Παζολίνι και σου δείχνει όλη την Ιταλία. Δεν υπάρχει ένας καλλιτέχνης στον κόσμο που να μην επηρεάζεται από τον τόπο του. Τις νόρμες του τόπου σου πρέπει να τις χρησιμοποιείς, όχι καταναγκαστικά, αλλά επειδή δεν έχεις άλλες νόρμες. Από πού να τις βρεις; Πρώτα πρέπει να καταλάβεις το αξιακό σύστημα που υπάρχει γύρω σου γιατί με βάση αυτό θα καταλάβεις το αξιακό σύστημα κάποιων άλλων.

«Πρωτίστως έχουμε πολιτισμική κρίση»

ΠτΘ: Τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και διαδίκτυο μας βομβαρδίζουν καθημερινά με ειδήσεις, χωρίς ωστόσο τελικά να ενημερωνόμαστε για τίποτα. Ποια είναι η άποψή σας για το τοπίο των Μ.Μ.Ε σήμερα; Έχουν και αυτά μερίδιο στη σημερινή, πρωτίστως πνευματική, κρίση;
Δ.Α.: Βεβαίως, πρωτίστως έχουμε πολιτισμική κρίση. Σας προτείνω να διαβάσετε ένα άρθρο που έχω γράψει στο tvxs.gr, όπου αναλύω την κρίση αρχής γενομένης από τον τρίτο αιώνα π.χ. Στη σημερινή εποχή, όπου την επικοινωνία μεταξύ μας την έχουν υποκαταστήσει τα Μ.Μ.Ε., το λειτούργημα του δημοσιογράφου είναι πιο κρίσιμο από ποτέ. Η πλειοψηφία της δημοσιογραφίας είναι δυστυχώς κατευθυνόμενη. Σημασία έχει όχι η γνώση, αλλά η πληροφορία. Αυτό το πράγμα είναι καταστροφικό, διότι η ιστορία του παρόντος ή του παρελθόντος είναι μια εργασία ανασύνθεσης που γίνεται με πολλούς τρόπους επικοινωνίας. Από την στιγμή που δεν γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο και όλοι ενημερωνόμαστε για το τι συμβαίνει από μια πηγή, αυτή η πηγή πρέπει να είναι πεντακάθαρη, τολμηρή και όχι υποχείριο συμφερόντων. Δυστυχώς στην πλειοψηφία τους δεν είναι έτσι. Νομίζω όμως πως μόνο μέσα από την ειλικρίνεια και την αγνότητα μιας νέας γενιάς δημοσιογράφων, οι οποίοι θέλουν σαν άνθρωποι να είναι καθαροί απέναντι σε όλα, μόνο τότε θα μπορέσουμε να έχουμε καλύτερη επικοινωνία και μεταξύ μας και σαν άνθρωποι.

«Χρειαζόμαστε μια νέα στρατηγική»

ΠτΘ: Πιστεύετε δηλαδή ότι μέσα από ένα σάπιο σύστημα μπορούν να βγουν καθαροί και αξιόλογοι άνθρωποι…
Δ.Α.: Πιστεύω πως ναι. Καμιά φορά βλέπεις ότι από την βρωμιά και την κοπριά βγαίνει ένα πάρα πολύ όμορφο λουλούδι. Αυτό το πράγμα γίνεται και γινότανε πάντα, είτε ως αντίδραση, είτε ως παραξενιά της κοινωνίας αν προτιμάτε. Δεν είμαι απαισιόδοξος, γιατί νομίζω ότι η φύση κάνει καλό και στην ουσία η σημερινή κατάσταση της ανθρωπότητας είναι τα συμπτώματα μιας ασθένειας που πρέπει να γιατρέψει. Και τα συμπτώματα αυτά είναι η παρακμή των εξουσιαστικών κοινωνιών και των αστικών δημοκρατιών, άρα χρειαζόμαστε μια νέα στρατηγική. Ούτως ή άλλως, πρέπει να ξέρουμε πως κρίση σημαίνει κρίνω ή συγκρίνω κάποιον, όμως οι μοναδικοί άνθρωποι, οι μοναδικοί λαοί, οι μοναδικές συλλογικότητες δεν κρίνονται, άρα για να πάμε κάπου που να μην κρινόμαστε πρέπει να αποκτήσουμε επιτέλους μια μοναδικότητα.

ΠτΘ: Μιλήσατε για κρίση των αστικών δημοκρατιών και των εξουσιαστικών κοινωνιών… Θεωρείτε ότι θα μπορούσε να οργανωθεί μια κοινωνία με βάση την αρχή της χαριστικότητας π.χ.;
Δ.Α.: Βεβαίως και θα μπορούσε! Μα παλιά έτσι ζούσαμε και αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι από τις παλιές κοινωνίες είναι πρώτον η ανταλλακτική οικονομία, που συνέβη αρχής γενομένης στην Αυστρία το 1929 μετά το οικονομικό κραχ, το μιμήθηκε στις μέρες μας η Αργεντινή, οι Η.Π.Α. και η Γερμανία. Στην Γερμανία για παράδειγμα αυτή τη στιγμή κυκλοφορούν τριάντα εναλλακτικά νομίσματα! Ας αφήσουμε την κρίση στην έννοια του τραπεζικού συστήματος, εμείς μπορούμε να ζήσουμε με άλλον τρόπο. Πάρτε για παράδειγμα τις χρονοτράπεζες, είναι καταπληκτικό αυτό, η γεωργία της εγγύτητας. Σε κοινωνίες που εφαρμόστηκαν αυτά τα πράγματα, δουλεύουν όλοι ακόμη και οι μανικιουρίστες! Στην ουσία μια τόλμη χρειάζεται, πρέπει να επανέλθει η λέξη πολίτης στο αρχικό σημασιολογικό της περιεχόμενο, της εγκαταλελειμμένης έννοιας πολίτης από την έννοια καταναλωτής.

«Η εξουσία είναι στη γλώσσα μας και στις σχέσεις μας»

ΠτΘ: Ξέχωρα από τη βούληση ορισμένες φορές κάποιων πολιτικών…
Δ.Α.: Μα οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Η νομή εξουσιών είναι προνόμιο λίγων αλλά εμείς δρούμε σ’ αυτό δημιουργώντας ή υποτασσόμενοι ή ανεχόμενοι εξουσιαστικές σχέσεις μεταξύ μας. Η εξουσία δεν είναι πυραμιδωτή, η εξουσία είναι πλέγμα εξουσιών, είναι αυτό που λέμε παράλληλη εξουσία, δεν είναι κάθετη, δεν εκκινά από κάπου ψηλά, είναι στην γλώσσα μας και στις σχέσεις μας.

«Τα εθνικά κράτη είναι μια ιστορική ανωμαλία»

ΠτΘ: Έπειτα από 8 ολόκληρα χρόνια, και πάλι στην Κομοτηνή. Μια πόλη και μια περιοχή γενικότερα, που συναντιούνται πολλοί πολιτισμοί. Μπορεί η μουσική και οι τέχνες εν συνόλω να αποτελέσουν τον συνεκτικό ιστό μιας τέτοιας κοινωνίας;
Δ.Α.: Φυσικά και θα μπορούσαν γιατί μην ξεχνάτε ότι τα εθνικά κράτη είναι μια ιστορική ανωμαλία. Αρχής γενομένης από την εισβολή του Ναπολέοντα στην Πρωσία, τότε αυτή η μόδα των εθνικών κρατών επέβαλε εθνικούς ναρκισσισμούς, μεγαλοϊδεατισμούς με αλλεπάλληλους πολέμους, ενώ όπου υπήρξαν πολιτισμικές ανταλλαγές, δηλαδή στα πολυεθνικά κράτη είχαμε τρομερή ανάπτυξη των τεχνών. Μην ξεχνάτε για παράδειγμα ότι η κλασική οθωμανική μουσική, που είναι η ραχοκοκαλιά της ανατολικής μουσικής, γράφτηκε από ένα πολυεθνικό κράτος με σπουδαίους συνθέτες Έλληνες, όπως ο Αντώνης Κυριαζής, Τούρκους, όπως ο Τζεμίλ Μπέη, Αρμένιους κ.α. Επίσης, το ρεμπέτικο μια από τις λίγες μουσικές που γεννήθηκαν στην Ευρώπη τον 20ο αιώνα, άνθισε από έναν κατατρεγμό της Μικρασίας, από το Σμυρναίικο στοιχείο, από τους εξαθλιωμένους ανθρώπους στα λιμάνια, από αυτή την ιδιότυπη κοινωνική σχέση και μια εξαθλίωση πρόεκυψε όλη αυτή παράδοση του ρεμπέτικου που έχουμε σαν λαός. Έτσι και η Κομοτηνή και η Θράκη, όπου σμίγουν πολλά πολιτισμικά στοιχεία μπορεί να γίνουν εφαλτήρια συναδέλφωσης, η τέχνη μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους.

ΠτΘ: κ. Αποστολάκη σας ευχαριστούμε πολύ για την συνέντευξη και ανυπομονούμε για τη σημερινή συναυλία σας στο στέκι της Πολιτιστικής Κίνησης.
Δ.Α.: Κι εγώ ευχαριστώ πολύ! Να έχετε όλοι την υγειά σας και να ανταμώνουμε καλά πάντα!*

Οι «Xαΐνηδες»

Δημήτρης Αποστολάκης
Δημήτρης Ζαχαριουδάκης
Μαρία Κώτη
Αλέξης Νόνης
Δημήτρης Μπρέντας
Μιχάλης Νικόπουλος
Αντώνης Σκαμνάκης

«Η μουσική ομάδα «Χαΐνηδες» αποτελεί ένα ανοιχτό σύνολο, που ανακαλύπτει μουσικούς δρόμους από την Κρήτη ως τη Μικρασία και από την Ανατολή πάλι πίσω στα Βαλκάνια. Ακολουθώντας μουσικά μονοπάτια, οι «Χαΐνηδες» τολμούν και δημιουργούν νέες μουσικές και λόγους, που παρουσιάζουν μεστά τον πληθωρικό πόθο της ζωής, την αίσθηση του ωραίου ή του χαμένου. Ο έρωτας και ο θάνατος, οι υπέρτατες δυνάμεις, αποτυπώνονται σε μέτρο και ορίζουν «...όλα όσα είδες και έχεις ποθήσει και όσα ποτέ δε δεις»

«Στο πρώτο άκουσμα, ο λόγος γίνεται εικόνα και επιβάλλεται επαναστατικά σε «θεατές» τεχνοκράτες. Τα τραγούδια των «Χαΐνηδων» αναβλύζουν τόλμη, είναι θαρραλέα, σε μία εποχή που η αλήθεια είναι στο περιθώριο. Μέσα στους στίχους ο ακροατής θα βρει την αλήθεια του και ίσως αυτή η αλήθεια να δίνει διάρκεια στο συγκρότημα, που συμπληρώνει 20 χρόνια παρουσίας»

Συνέντευξη: Θάνος Βαφειάδης & Χρήστος Λαγαρίας
Πηγή: Παρατηρητής της Θράκης