Ιστορικοί του Δημοτικού
Posted: by παντιγέρα in
0
Απλά αντιγράφω απο το arxediamedia.blogspot.com...
Χτες προβλήθηκε το τελευταίο επεισόδιο της σειράς "1821" του Σκάι. Η προσπάθεια αυτή έρχεται να συμπληρώσει μια παλαιότερη προσπάθεια του σταθμού να έρθει σε επαφή με την ελληνική ιστορία. Θυμίζω τη σειρά "Μεγάλοι Έλληνες" στην οποία ο κόσμος μπορούσε να εκφράσει την προτίμησή του για επιφανείς ανθρώπους που έζησαν σε αυτά τα εδάφη. Δηλαδή, όχι μόνο Έλληνες, εφόσον ο Μεγαλέξανδρος ήταν Μακεδόνας. :)
Δεν έχω παρακολουθήσει παρά μόνο ελάχιστα τη σχετική συζήτηση που έχει γίνει στο διαδίκτυο, αλλά μπορώ να φανταστώ την "αγανάκτηση" που έχει εκφραστεί από μια μερίδα τηλεθεατών. Μπορώ να τη φανταστώ και να την αιτιολογήσω αλλά σε καμία περίπτωση να τη δικαιολογήσω. Για τη μεγάλη πλειοψηφία, η ιστορία είναι ένα μάθημα που κάποτε υποχρεώθηκε να παρακολουθήσει στο σχολείο, με κάποια βαρετή φιλόλογο ενδεχομένως. Για κάποιους άλλους, και περισσότερο για τους επιστήμονες ιστορικούς, η ιστορία ασκεί μια διαρκή γοητεία και ως γνήσια επιστήμη μπορεί να αλλάξει τις ρήσεις της, "άμα τη εμφανίσει" νέων στοιχείων από άλλους κλάδους όπως αρχαιολογία, χημεία κ.α. Δηλαδή, ακριβώς όπως κάθε επιστήμη, έχει την αξιοπρέπεια να δηλώσει ότι έσφαλε και να αναθεωρήσει προς μια πιο πιστή αποτύπωση της αλήθειας. Σε αντίθεση με αυτή τη στάση, βρίσκονται οι "ιστορικοί του δημοτικού", οι πιστοί σημαιοφόροι των εθνικών μύθων και των υπολοίπων συναισθηματικών προσεγγίσεων της ιστορίας. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν εμμονή με την πληροφορία που προσέλαβαν στην τρυφερή ηλικία του δημοτικού. Όλοι αρεσκόμαστε να πιστεύουμε ότι υπάρχει ο άγιος βασίλης όταν είμαστε μικροί αλλά όταν μεγαλώσουμε αλλάζουμε άποψη, με τη βοήθεια του διανοητικού μέρους της ρημαδοσκέψης. Αυτό δεν μας εμποδίζει ούτε να μιλάμε στα μικρά παιδιά για τον φανταστικό φίλο τους, ούτε εμείς να βάζουμε τα κλάματα που μας εξαπάτησαν τότε, ούτε να λέμε ότι "κι όμως υπάρχει". Οι "ιστορικοί του δημοτικού" αρνούνται να αποκολληθούν από το παραμύθι και έτσι μεταδίδουν τους εθνικούς μύθους ως αληθινούς.
Η χρήση των εθνικών μύθων είναι απαραίτητη. Ως παιδαγωγικό εργαλείο, για να δημουργήσει ομοιογένεια μεταξύ των παιδιών στο σχολείο και να τα κάνει περήφανα για τους προγόνους τους που αποτελούν τα πρώτα υπαρκτά πρότυπα του παρελθόντος. Μη με ρωτήσετε τι γίνεται στα πολυπολιτισμικά σχολεία - ιδέα δεν έχω. Απ' την άλλη, για τους μεγάλους, λειτουργεί περίπου ως αρμός πλακιδίων, ενώνει όμοια στοιχεία στη ίδια απόσταση για να δημιουργηθεί το εκάστοτε μωσαϊκό που λέγεται έθνος. Η τεράστια διαφορά της παιδικής ηλικίας με αυτήν της ωριμότητας είναι η έλξη προς την αλήθεια που (πώς να το κάνουμε) τείνει να αυξάνει όσο ο άνθρωπος συνειδητοποιεί το χρόνο που ελαύνει επάνω του. Η άρνηση μερικών να δεχθούν τη νέα αλήθεια, αυτή που είναι η επίσημα ιστορική αλήθεια, η επιστημονική αλήθεια που προκύπτει από τα στοιχεία κι όχι την εθνοκεντρική προπαγάνδα της φυλετικής μας ανωτερότητας, βγήκε - με αφορμή τη σειρά "1821" - έντονα στην επιφάνεια. Κατά την άποψή μου, αποτελεί δείγμα ανωριμότητας από μέρους τους και - επειδή τα ποσοστά είνα μεγάλα - θα μιλήσω για εθνική καθήλωση.
Ένας λαός που αρνείται να γκρεμίσει τους μύθους του είναι καταδικασμένος σε διαρκή εκμετάλλευση. Η αποκάλυψη της αλήθειας, η προσωπική ανατροπή έχει δύο όψεις πάντα. Μια θλιβερή που μας ξεβολεύει και μια ευχάριστη που μας κάνει πιο σίγουρους για αυτά που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε. Αυτός ο λαός πρέπει να αρχίσει να αμφιβάλλει επιτέλους για αυτά που νομίζει. Από το Διαφωτισμό περάσαμε ξυστά, από την εθνική επανάσταση του '21 περάσαμε επειδή μας έσπρωξαν, από τον καταναλωτισμό του '80 επειδή ήταν κουλ, από το ΔΝΤ επειδή είχαμε ενοχές. Ο προσδιορισμός του εαυτού οφείλει να μη βασίζεται σε παραμύθια με ηρωικά παλικάρια, ιστοριούλες αυτοθυσίας και μπροστάρηδες. Οι κοινωνίες στον σύγχρονο κόσμο ούτε ήρωες χρειάζονται για να ανελιχθούν ούτε μουτζαχεντίν. Α λ ή θ ε ι α θέλουν που θα προκύψει από τη συνεργασία, την ισότητα και την καθημερινή αλληλεγγύη, την αγάπη, τελικά, ας μην ντρεπόμαστε.
Εσείς που αποζητάτε τον φανταστικό κόσμο των εθνοτόλκιν απλά για να υποφέρετε την ύπαρξή σας , κάντε μου μια μόνο χάρη. Αφήστε τον προσηλυτισμό των νέων και συζητήστε με τις γιαγιάδες σας που θα τα βρείτε στα σίγουρα. Μη διαφθείρετε τους νέους. Και για να σας την σπάσω τελείως γιατί τα πήρα κρανίο τώρα, πες Φαλμεράυερ... :Ρ
Χτες προβλήθηκε το τελευταίο επεισόδιο της σειράς "1821" του Σκάι. Η προσπάθεια αυτή έρχεται να συμπληρώσει μια παλαιότερη προσπάθεια του σταθμού να έρθει σε επαφή με την ελληνική ιστορία. Θυμίζω τη σειρά "Μεγάλοι Έλληνες" στην οποία ο κόσμος μπορούσε να εκφράσει την προτίμησή του για επιφανείς ανθρώπους που έζησαν σε αυτά τα εδάφη. Δηλαδή, όχι μόνο Έλληνες, εφόσον ο Μεγαλέξανδρος ήταν Μακεδόνας. :)
Δεν έχω παρακολουθήσει παρά μόνο ελάχιστα τη σχετική συζήτηση που έχει γίνει στο διαδίκτυο, αλλά μπορώ να φανταστώ την "αγανάκτηση" που έχει εκφραστεί από μια μερίδα τηλεθεατών. Μπορώ να τη φανταστώ και να την αιτιολογήσω αλλά σε καμία περίπτωση να τη δικαιολογήσω. Για τη μεγάλη πλειοψηφία, η ιστορία είναι ένα μάθημα που κάποτε υποχρεώθηκε να παρακολουθήσει στο σχολείο, με κάποια βαρετή φιλόλογο ενδεχομένως. Για κάποιους άλλους, και περισσότερο για τους επιστήμονες ιστορικούς, η ιστορία ασκεί μια διαρκή γοητεία και ως γνήσια επιστήμη μπορεί να αλλάξει τις ρήσεις της, "άμα τη εμφανίσει" νέων στοιχείων από άλλους κλάδους όπως αρχαιολογία, χημεία κ.α. Δηλαδή, ακριβώς όπως κάθε επιστήμη, έχει την αξιοπρέπεια να δηλώσει ότι έσφαλε και να αναθεωρήσει προς μια πιο πιστή αποτύπωση της αλήθειας. Σε αντίθεση με αυτή τη στάση, βρίσκονται οι "ιστορικοί του δημοτικού", οι πιστοί σημαιοφόροι των εθνικών μύθων και των υπολοίπων συναισθηματικών προσεγγίσεων της ιστορίας. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν εμμονή με την πληροφορία που προσέλαβαν στην τρυφερή ηλικία του δημοτικού. Όλοι αρεσκόμαστε να πιστεύουμε ότι υπάρχει ο άγιος βασίλης όταν είμαστε μικροί αλλά όταν μεγαλώσουμε αλλάζουμε άποψη, με τη βοήθεια του διανοητικού μέρους της ρημαδοσκέψης. Αυτό δεν μας εμποδίζει ούτε να μιλάμε στα μικρά παιδιά για τον φανταστικό φίλο τους, ούτε εμείς να βάζουμε τα κλάματα που μας εξαπάτησαν τότε, ούτε να λέμε ότι "κι όμως υπάρχει". Οι "ιστορικοί του δημοτικού" αρνούνται να αποκολληθούν από το παραμύθι και έτσι μεταδίδουν τους εθνικούς μύθους ως αληθινούς.
Η χρήση των εθνικών μύθων είναι απαραίτητη. Ως παιδαγωγικό εργαλείο, για να δημουργήσει ομοιογένεια μεταξύ των παιδιών στο σχολείο και να τα κάνει περήφανα για τους προγόνους τους που αποτελούν τα πρώτα υπαρκτά πρότυπα του παρελθόντος. Μη με ρωτήσετε τι γίνεται στα πολυπολιτισμικά σχολεία - ιδέα δεν έχω. Απ' την άλλη, για τους μεγάλους, λειτουργεί περίπου ως αρμός πλακιδίων, ενώνει όμοια στοιχεία στη ίδια απόσταση για να δημιουργηθεί το εκάστοτε μωσαϊκό που λέγεται έθνος. Η τεράστια διαφορά της παιδικής ηλικίας με αυτήν της ωριμότητας είναι η έλξη προς την αλήθεια που (πώς να το κάνουμε) τείνει να αυξάνει όσο ο άνθρωπος συνειδητοποιεί το χρόνο που ελαύνει επάνω του. Η άρνηση μερικών να δεχθούν τη νέα αλήθεια, αυτή που είναι η επίσημα ιστορική αλήθεια, η επιστημονική αλήθεια που προκύπτει από τα στοιχεία κι όχι την εθνοκεντρική προπαγάνδα της φυλετικής μας ανωτερότητας, βγήκε - με αφορμή τη σειρά "1821" - έντονα στην επιφάνεια. Κατά την άποψή μου, αποτελεί δείγμα ανωριμότητας από μέρους τους και - επειδή τα ποσοστά είνα μεγάλα - θα μιλήσω για εθνική καθήλωση.
Ένας λαός που αρνείται να γκρεμίσει τους μύθους του είναι καταδικασμένος σε διαρκή εκμετάλλευση. Η αποκάλυψη της αλήθειας, η προσωπική ανατροπή έχει δύο όψεις πάντα. Μια θλιβερή που μας ξεβολεύει και μια ευχάριστη που μας κάνει πιο σίγουρους για αυτά που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε. Αυτός ο λαός πρέπει να αρχίσει να αμφιβάλλει επιτέλους για αυτά που νομίζει. Από το Διαφωτισμό περάσαμε ξυστά, από την εθνική επανάσταση του '21 περάσαμε επειδή μας έσπρωξαν, από τον καταναλωτισμό του '80 επειδή ήταν κουλ, από το ΔΝΤ επειδή είχαμε ενοχές. Ο προσδιορισμός του εαυτού οφείλει να μη βασίζεται σε παραμύθια με ηρωικά παλικάρια, ιστοριούλες αυτοθυσίας και μπροστάρηδες. Οι κοινωνίες στον σύγχρονο κόσμο ούτε ήρωες χρειάζονται για να ανελιχθούν ούτε μουτζαχεντίν. Α λ ή θ ε ι α θέλουν που θα προκύψει από τη συνεργασία, την ισότητα και την καθημερινή αλληλεγγύη, την αγάπη, τελικά, ας μην ντρεπόμαστε.
Εσείς που αποζητάτε τον φανταστικό κόσμο των εθνοτόλκιν απλά για να υποφέρετε την ύπαρξή σας , κάντε μου μια μόνο χάρη. Αφήστε τον προσηλυτισμό των νέων και συζητήστε με τις γιαγιάδες σας που θα τα βρείτε στα σίγουρα. Μη διαφθείρετε τους νέους. Και για να σας την σπάσω τελείως γιατί τα πήρα κρανίο τώρα, πες Φαλμεράυερ... :Ρ
