Στις 18 Ιουνίου του 1993, ο Κορνήλιος Καστοριάδης συζητά με τον Olivier Morel στο Radio Plurielle. Οι σκέψεις που διατυπώνει μοιάζουν προφητικές και σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά, δείχνουν να επαληθεύονται με συγκλονιστικό τρόπο.

Διάβασα το κείμενο πριν λίγες ημέρες στο ΚΤΕΛ για Χαλκιδική. Το διάβαζα και κάθε δύο σειρές κοιτούσα έξω από το παράθυρο, σας διαβεβαιώνω, με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ ότι έχω κάνει δεκάδες φορές ως τώρα. Σαν το τοπίο, η ατμόσφαιρα, το τζάμι του λεωφορείου, τα μάτια μου τα ίδια να καθάριζαν από μια χρόνια θολούρα που την είχα σχεδόν συνηθίσει. Θα ήθελα, αυτές τις ημέρες των πρώτων καλοκαιρινών μπάνιων, να σας χαρίσω ένα απόσπασμα από εκείνη τη συζήτηση. Κι ελπίζω να έχει την ίδια επίδραση στην ορατότητα των σκέψεών μας.

«[…]Αν εξετάσουμε τη σημερινή κατάσταση, κατάσταση αποσύνθεσης και όχι κρίσης, κατάσταση αποσάθρωσης των δυτικών κοινωνιών διαπιστώνουμε μιαν αντινομία πρώτου μεγέθους: Το απαιτούμενο είναι κολοσσιαίο, πάει πολύ μακριά –και οι άνθρωποι, τέτοιοι που είναι και τέτοιοι που αναπαράγονται συνεχώς από τις δυτικές κοινωνίες μα και από τις άλλες, βρίσκονται σε κολοσσιαία απόσταση από αυτό. Τι είναι το απαιτούμενο;

Με δεδομένη την οικολογική κρίση, την ακραία ανισότητα της κατανομής των πόρων μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών, την απόλυτη σχεδόν αδυναμία να συνεχίσει το σύστημα τη σημερινή του πορεία, το απαιτούμενο είναι μια νέα φαντασιακή δημιουργία που η σημασία της δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα ανάλογο στο παρελθόν, μια δημιουργία που θα έβαζε στο κέντρο της ζωής του ανθρώπου σημασίες άλλες από την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, που θα έθετε στόχου ζωής διαφορετικούς, για τους οποίους οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν πως αξίζουν τον κόπο.

Αυτός όμως ο προσανατολισμός απέχει απίστευτα από τα όσα σκέφτονται, και ίσως από τα όσα ποθούν οι άνθρωποι σήμερα. Αυτή είναι κολοσσιαία δυσκολία που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Θα έπρεπε να θέλουμε μια κοινωνία στην οποία οι οικονομικές αξίες θα έχουν πάψει να κατέχουν κεντρική (ή μοναδική) θέση, όπου η οικονομία θα έχει ξαναμπεί στη θέση της, δηλαδή θα έχει γίνει ένα απλό μέσο του ανθρώπινου βίου και όχι ύστατος σκοπός, στην οποία επομένως θα έχουμε παραιτηθεί από την τρελή κούρσα προς μια συνεχώς αυξανόμενη κατανάλωση. Κάτι τέτοιο δεν είναι απλώς αναγκαίο για ν’ αποφύγουμε την τελεσίδικη καταστροφή του γήινου περιβάλλοντος. Είναι αναγκαίο κυρίως για να βγούμε από την ψυχική και ηθική εξαθλίωση των σύγχρονων ανθρώπων.

Θα έπρεπε λοιπόν από εδώ και μπρος οι άνθρωποι (μιλάω τώρα για τις πλούσιες χώρες) να δεχτούν ένα αξιοπρεπές αλλά λιτό βιοτικό επίπεδο και να παραιτηθούν από την ιδέα ότι ο κεντρικός στόχος της ζωής του είναι να αυξάνεται η κατανάλωσή τους κατά 2 με 3% τον χρόνο. Για να το δεχτούν αυτό, θα έπρεπε κάτι άλλο να δίνει νόημα στη ζωή τους.

Ξέρουμε, ξέρω ποιο είναι αυτό το κάτι άλλο –τι ωφελεί όμως, από τη στιγμή που η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου δεν το δέχεται και δεν κάνει αυτό που πρέπει ώστε να γίνει πραγματικότητα;

Αυτό το άλλο είναι η ανάπτυξη των ανθρώπων, αντί για την ανάπτυξη των σκουπιδοπροϊόντων. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μιαν άλλη οργάνωση της εργασίας, η οποία δεν θα έπρεπε ποτέ να πάψει να είναι αγγαρεία και να γίνει πεδίο προβολής των ικανοτήτων του ανθρώπου* άλλο πολιτικό σύστημα, μια αληθινή δημοκρατία που θα συνεπαγόταν τη συμμετοχή όλων στη λήψη αποφάσεων* μιαν άλλη οργάνωση της Παιδείας, ώστε να διαπλάθονται πολίτες ικανοί να άρχουν και άρχονται, σύμφωνα με τη θαυμάσια έκφραση του Αριστοτέλη –και ούτω καθ’ εξής.

Εννοείται πως όλα αυτά θέτουν κολοσσιαία προβλήματα. Προβλήματα κολοσσιαίας δυσκολίας, που όμως κατά τη γνώμη μου μπορούν να λυθούν –με την προϋπόθεση ότι η πλειονότητα των ανθρώπων και των ικανοτήτων τους θα κινητοποιηθεί για τη δημιουργία λύσεων, αντί να προβληματίζεται για το πώς θα μπορέσει να αποκτήσει τρισδιάστατη τηλεόραση.

Αυτά είναι τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας και η τραγωδία της εποχής μας είναι ότι η δυτική ανθρωπότητα κάθε άλλο παρά νοιάζεται γι’ αυτά. Πόσον καιρό ακόμα η ανθρωπότητα θα κατατρύχεται από τις ματαιότητες και ψευδαισθήσεις που ονομάζουμε εμπορεύματα; Μια καταστροφή οποιουδήποτε είδους –οικολογική, για παράδειγμα- θα προκαλέσει άραγε μια βίαιη αφύπνιση ή μήπως την εμφάνιση αυταρχικών ή ολοκληρωτικών καθεστώτων; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Εκείνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι όλοι όσοι έχουν συνείδηση του φοβερά σοβαρού χαρακτήρα των ζητημάτων πρέπει να προσπαθήσουν να μιλήσουν, να ασκήσουν κριτική σ’ αυτή την ξέφρενη πορεία προς την άβυσσο, να ξυπνήσουν τη συνείδηση των συμπολιτών τους».

Κορνήλιου Καστοριάδη: Η Ανοδος της Ασημαντότητας. (εκδ. Υψιλον, 2000)

(Σ.Σ. ο Κ. Καστοριάδης πέθανε τον Δεκέμβριο του 1997, τέσσερα χρόνια πριν την επίθεση στους δίδυμους πύργους, εννιά χρόνια πριν τον τυφώνα Κατρίνα και το τσουνάμι Ινδικό ωκεανό και έντεκα από τη καταστροφή στη Μιανμάρ).

Του Α. Παναγόπουλου από την Ελευθεροτυπία.