Τις τελευταίες ημέρες συζητήθηκε αρκετά στη χώρα μας ένα άρθρο της Ελληνοαμερικανίδας Vanessa Andris που δημοσιεύτηκε στο The Huffington Post. Ο τίτλος του άρθρου είναι «Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα τώρα είναι ένας νέος ήρωας».
Τα όσα γράφονται στο άρθρο της Vanessa Andris για την Ελλάδα τα βρίσκω κάπως …ελληνοαμερικανικά. Το άρθρο έχει ενδιαφέροντα σημεία –με πράγματα που λίγο πολύ γνωρίζουμε- αλλά επίσης βρίθει στερεοτύπων, απλουστεύσεων και αφελειών (την έθαψα τη γυναίκα).

Αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον είναι ο τίτλος του άρθρου. Μήπως αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα τώρα είναι ένας νέος ήρωας;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας είναι πως έχει μόνο ήρωες. Ο τελευταίος προδότης στην Ελλάδα ήταν ο Εφιάλτης.

Γενιές Ελλήνων μεγαλώνουν μαθαίνοντας στο σχολείο για τους ατελείωτους ηρωισμούς των προγόνων τους. Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη ήρωες και ηρωίδες. Οπότε, φτάνεις στο συμπέρασμα πως το να είσαι Έλληνας είναι από μόνο του ένα πιστοποιητικό μεγαλείου και ηρωισμού.

Από την άλλη, όταν έχεις την εντύπωση πως όλοι οι προγονοί σου ήταν ήρωες, επιτρέπεις στον εαυτό σου μια όχι και τόσο ηρωική συμπεριφορά και το ρίχνεις στις ρουφιανιές και στις παρανομίες, με τη βεβαιότητα πως τόσοι αιώνες ηρώων θα καλύψουν τις μπαγαποντιές σου.

Όταν διαβάσεις την ιστορία της Ελλάδας –εκτός πια των σχολικών βιβλίων-, συνειδητοποιείς πως δεν ήταν όλοι οι προγονοί σου ήρωες. Άλλωστε, κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά περίεργο και θα δημιουργούσε μεγάλα ερωτήματα. Αφού ήταν όλοι ήρωες, πώς πέφτανε οι σφαλιάρες η μια πίσω από την άλλη;

Ένα μεγάλο μειονέκτημα που έχουν οι χώρες με πολλούς ήρωες είναι πως κανένας δεν παραδέχεται τον άλλον. Ή μετράνε όλοι συνέχεια τον ηρωισμό τους, για να δουν ποιος τον έχει πιο μεγάλο. Ο σύγχρονος ήρωας θέλει και το κοινό του – αν είναι όλοι ήρωες, κανείς δεν έχει κοινό. Άρα, δεν είναι καθόλου τυχαίο που, μόλις εκφράσεις τον θαυμασμό σου και την εκτίμησή σου για κάποιον σύγχρονο Έλληνα, θα πέσουν όλοι να τον θάψουν. Βέβαια, μόλις τον θάψει ο παπάς, αρχίζουν όλοι να τον επαινούν και να τον αποθεώνουν.

Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτή η βαθιά πίστη μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού πως όλοι οι προγονοί μας –γνωστοί και άγνωστοι- ήταν ήρωες. Ίσως οφείλεται στην Ορθοδοξία – έλα μωρέ, όλοι καλοί είναι. Όπου και να οφείλεται, αποδεικνύεται καταστροφική. Η ανάδειξη του ρόλου των ρουφιάνων στην ελληνική ιστορία θα είχε βοηθήσει πολύ τη χώρα. Όταν όλοι είναι ήρωες, δεν υπάρχουν ήρωες.

Ένα χαρακτηριστικό του ήρωα είναι πως δεν ξέρει ότι είναι ήρωας. Επίσης, είναι οι άλλοι που του αναγνωρίζουν τον ηρωισμό. Δεν αυτοανακηρύσσεται κανείς ήρωας – εκτός από μερικούς συνανθρώπους μας που είναι στο Δαφνί.

Ίσως, να σας φανεί περίεργο αλλά όλα αυτά τα έγραψα επειδή χτες το βράδυ συνειδητοποίησα πως η χώρα διαθέτει τον ιδανικό ήρωα – έχει τον ήρωα που χρειάζεται αυτή τη στιγμή.

Τον έχω τσεκάρει για μεγάλο χρονικό διάστημα από όλες τις μεριές και έχει κάποια χαρακτηριστικά που τον κάνουν πολύ ξεχωριστό.

Είναι γενναίος

πιστός

ανιδιοτελής

ακούραστος

πειθαρχημένος

ορμάει πρώτος στη μάχη

επιδεικνύει αυτοθυσία

δεν εγκαταλείπει ποτέ τους συντρόφους του

είναι υπεράνω χρημάτων

δεν χρωστάει σε κανέναν

και -αν καταφέρουμε να του μοιάσουμε έστω και λίγο- θα γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα.ανάποδα.

 

(Το άρθρο της Vanessa Andris "What Greece Needs Now Is a New Hero" στο The Huffington Post) 

πιτσιρίκος