Όταν ο Λένιν 100 χρόνια πριν, στο έργο του “Τι να κάνουμε”, όριζε ως βασική προϋπόθεση επιτυχίας της “προλεταριακής επανάστασης” το κόμμα νέου τύπου με τον μηχανισμό επαγγελματικών στελεχών, σφυρηλατούσε τα δεσμά, που σαν τον Προμηθέα έδεσαν την αριστερά, και το μεγαλύτερο κομμάτι του αντικαπιταλιστικού κινήματος στον βράχο της γραφειοκρατίας, για πάντα. Η επιτυχία ήρθε γρήγορα, αφού το κόμμα οργανώθηκε σαν στρατός με ιεραρχία και πειθαρχία. Το εργαλείο για την κατάληψη της εξουσίας είχε στηθεί σωστά και αριστοτεχνικά. Η πίστη στο Κόμμα δεν ήταν αφηρημένη. Απο την μιά ήταν ένα ισχυρό υποκατάστατο για την προστασία απο την οικογένεια, την εκκλησία και τον βασιλιά για τον απλό λαό. Απο την άλλη ήταν η “‘Άνοδος”. Για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία, εργάτες, αγρότες, μικροαστοί, δάσκαλοι, φοιτητές και νοσοκόμες θα ανέβαιναν στα σκαλιά της εξουσίας μέσα απο το “Κόμμα”. Ήταν βάβαιο οτι αυτό θα ήταν ελκυστικό σε κάπιον αδύναμο κρίκο του καπιταλιστικού τόξου όπως ήταν η Ρωσία, γιατί στους πιο δυνατούς κρίκους η αστική τάξη είχε κάνει ήδη αυτές τις παραχωρήσεις, σε ένα μέρος των αποκάτω που ήταν πρόθυμο να ανέβει.

Η επιτυχία δεν χρεώθηκε στην καθυστερημένη αστικοδημοκρατική ιστορία της Ρωσίας αλλά στον μεγάλο μηχανοδηγό της επανάστασης Βλαντιμίρ Ιλίτς και την μεγάλη του εφεύρεση: Το προλεταριακό κόμμα νέου τύπου. Κι έτσι το Κόμμα αντικατέστησε το κράτος σε έναν ιδιότυπο νεο-δεσποτισμό ανατολικού τύπου. Γρήγορα η Πυραμίδα στήθηκε και στένευε όλο και πιο πολύ προς τα πάνω. Η μεγάλη επιτυχία άργησε, αλλά όχι και τόσο, μόνον εβδομήντα χρόνια για να μετατραπεί σε καταστροφή. Όσο πιο πολύ στένευε η πυραμίδα προς τα πάνω, τόσο λιγότερο ενδιαφέρονταν οι αποκάτω να στηρίξουν το οικοδόμημα. Κι όσο λιγότερο ενδιαφέρονταν οι αποκάτω, τόσο στένευε η πυραμίδα. Στο τέλος ισοπεδώθηκε.

Παρόλα αυτά το Κόμμα, δεν έπαψε ποτέ να είναι μια μεγάλη εφεύρεση, πάντα χρήσιμη, εκεί που το αστικό κράτος δεν πρόλαβε το τραίνο του εκσυγχρονισμού λόγω του οτι αυτό σταματούσε μόνο σε σταθμούς οικείους στο ιμπεριαλιστικό κέντρο για να φορτώσει και να ξεφορτώσει, και ξέχναγε τους μικρούς τόπους όπου η δοσοληψία δεν είχε κέρδος. Θα ήταν πάντα ΤΟ ΚΟΜΜΑ η οικογενειακή αγκαλιά, η πρόνοια και η πατρωνεία, και θα ταν και η διέξοδος για τους μικρούς και μεσαίους ηγέτες, τους γιούς και τις κόρες των πρώην αγροτών, των πρώην εργατών και των πρώην δασκάλων, νύν γιατρών, μηχανικών και προπαντός δικηγόρων, ακόμα και της μεσαίας, ακόμα και της αστικής τάξης. Το Κόμμα έγινε πρότυπο όχι μόνο για τους προλετάριους αλλά και για τους αστούς, εκεί που ο κύκλος εργασιών δεν έφτανε για να χρηματοδοτήσει ένα κράτος, με πολίτες καλλιεργημένους και πειθαρχημένους.

Όμως, καλά εντάξει, ο κόσμος δεν ήταν πια ο ίδιος. Ο κόσμος μορφωνόταν, ήρθε η επικοινωνία, η τηλεόραση το internet…Δεν χρειαζόμασταν πια ψυχολογικά υποκατάστατα…πέρασε η μόδα. Ήρθε η κρίση. Δεν έφτανε μόνο η ψυχολογική πλευρά. Το Κόμμα έπρεπε κάποια στιγμή να ενηλικιωθεί. Να γίνει διεύθυνση, κατεύθυνση, όραμα, σοβαρότητα, επαγγελματισμός, Ευρώπη…ΓΡΑΜΜΗ. Μα καλά αυτός δεν ήταν πάντα ο συνεκτικός ιστός; Αυτή δεν ήταν πάντα η ταυτότητα; Τι λέει το Κόμμα; Ναι αλλά τώρα η γραμμή, η ταυτότητα, δεν είναι σωστό, δεν είναι δημοκρατικό ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟ να καθορίζεται απο την κορυφή και η βάση να ακολουθεί. Πρέπει και η βάση να συμμετέχει. ΠΡΕΠΕΙ Η ΒΑΣΗ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ! ΣΩΣΤΑ;

Όμως, για κάτσε ρε φίλε. Τί την θές την γραμμή αν δεν θές την εξουσία; Θέλω να πώ όλη αυτή η λογική απο την αρχή της, για το Κόμμα, είναι οτι φτιάχνεις ένα στρατό για να καταλάβεις την εξουσία. Το θέμα λοιπόν δεν είναι μόνο το πόσο δημοκρατικά θα αποφασίζει αυτός ο στρατός, Πριν απο αυτό προηγείται το ερώτημα: ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ; Γιατί δηλαδή πρέπει να υπάρχει ένα πολιτικό υποκείμενο να διεκδικεί την εξουσία; Επειδή το είπε ο Λένιν; Επειδή δεν γίνεται αλλιώς; Και ποιός το λέει οτι δεν γίνεται αλλιώς; Οι Αστοί το λένε, εντάξει γιατί με την μεγάλη εφεύρεση των κομμάτων (όχι αυτή δεν ήταν του Λένιν) κάνουν πρώτα καλές μπίζνες και δεύτερον με την εναλλαγή κρατούν την εξουσία. Όμως ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ, Η ΕΝΑ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, Η ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ, ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ κλπ.;

Αν δηλαδή αυτόνομες κοινότητες αγώνα, καταλάβουν γή, καταλάβουν εργοστάσια, καταλάβουν επιχειρήσεις και φτιάξουν σιγά σιγά μια ζωή δική τους χωρίς απέξω εξουσία, τι το θέλουν το κόμμα; τι την θέλουν την καθοδήγηση; τι την θέλουν την κυβέρνηση; Θα πει κανείς οτι στο σύγχρονο κόσμο, με τις ανάγκες για ενέργεια και επικοινωνία, μεταφορές κλπ., καμμιά κοινότητα δεν μπορεί να ζήσει μόνη της. Σωστά. Μπορούν λοιπόν αυτές οι κοινότητες να δικτυωθούν και να δημιουργήσουν κοινές μονάδες μεταξύ τους. Τι το χρειάζονται το κράτος; Τι το χρειάζονται το Κόμμα; Τι το χρειάζονται το “Επαναστατικό Υποκείμενο”; Θέλω να πώ…όλη αυτή η ενέργεια, η όση υπάρχει τέλος πάντων στην αριστερά και σε όλον τον αντικαπιταλιστικό χώρο, γιατί δεν κατευθύνεται σε καταλήψεις γής και επιχειρήσεων για να ξεκινήσει αμέσως μια ζωή ανταγωνιστική στον καπιταλισμό, αντί να παλεύει για το υποκείμενο που ΘΑ οικοδομηθεί για ΝΑ διεκδικήσει την εξουσία κάποτε; Έως τότε τα επαγγελματικά στελέχη θα ζούν ως κανονικοί δημόσιοι υπάλληλοι πληρωμένοι απο το κράτος, ακολουθώντας πιστά τον λενινιστικό τραγέλαφο της ιστορίας; Θέτω αυτό το ερώτημα στους αριστερούς. Και περιμένω απάντηση…

Γιάννης Κ. 
antisomata.wordpress.com