Μισώ τους υποταγμένους, οπως μισώ τους βρωμιάρηδες, όπως μισώ τους αργόσχολους. Μισώ την υποταγή! Μισώ την σκλαβιά , μισώ την βρωμιά , μισώ την αδράνεια. Λυπάμαι τον άρρωστο που ταλαιπωρείται απο υψηλό πυρετό. Μισώ τον κατα φαντασία ασθενή, που μόνο με λίγη καλή θέληση θα ξαναπάταγε στα πόδια του. Λυπάμαι τον αλυσοδεμένο, φρουρούμενο απο φυλακές , τσακισμένο απο το βάρος των αλυσίδων και του νούμερου που φέρει. Μισώ το στρατιώτη που έχει λυγίσει κάτω από το βάρος ενός γαλονιού ή τριών αστερίων, τους τσακισμένους από το κεφάλαιο εργαζόμενους. Αγαπώ τον άνθρωπο που εκφράζει την σκέψη του όπου κι αν βρίσκεται, μισώ τον εκλεγμένο που έχει ταχθεί στην συνεχή αναζήτηση της πλειοψηφίας. Αγαπώ τον σοφό που έχει λυγίσει από τις συνεχείς επιστημονικές του αναζητήσεις. Μισώ το άτομο που γονατίζει κάτω από το βάρος μιας άγνωστης δύναμης ενός τυχαίου χ, ενός θεού. Μισώ όλους εκείνους που υποκύπτουν από φόβο, από παραίτηση και που ένα μέρος της ανθρώπινης ισχύς τους, ο τρόμος τους και η ηλίθια αδράνεια που τους χαρακτηρίζει δεν τσακίζει μόνο τους ίδιους αλλά μαζί κι εμένα και τους ανθρώπους που αγαπώ. Μισώ, ναι τους μισώ, γιατί το αισθάνομαι, εγώ δεν γονατίζω μπροστά στα γαλόνια του αξιωματικού, μπροστά στη λουρίδα του δήμαρχου, μπροστά στο χρυσάφι του κεφαλαίου, μπροστά σ' όλες τις ηθικές και τις θρησκείες. Εδώ και πολύ καιρό ξέρω ότι όλα αυτά δεν είναι παρά μια αβεβαιότητα που θρυμματίζεται σαν το γυαλί . Εγώ λυγίζω από το βάρος της υποταγής των άλλων. Μισώ την υποταγή! Αγαπώ την ζωή. Θέλω να ζήσω, όχι όμως μες την αθλιότητα όπως εκείνοι που περιορίζονται στο να ικανοποιούν ένα μέρος των μυώνων τους, των νευρών τους, αλλά να αξιοποιώ περά για περά τόσο τους μυς του προσώπου, όπως και αυτούς των ποδιών, θέλω να βλέπω τους λαγόνες μου και τον εγκέφαλο μου να λειτουργούν αρμονικά. Δεν θέλω να ανταλλάξω ένα μέρος του σήμερα μ’ ένα απατηλό μέρος του αύριο, δεν θέλω να πετάξω τίποτα από το σήμερα για χάρη του μελλοντος. Δεν θέλω να υποτάσσομαι κάτω από τις λέξεις πατρίδα - θεός- τιμη. Γνωρίζω πολύ καλά το κενό που φέρνουν οι λέξεις αυτές: θρησκευτικά και λαϊκά φαντασματα. Γελώ όταν ακούω για συντάξεις και για παραδείσους, που κάτω από την προσμονή τους οι θρησκείες και το κεφάλαιο ωθούν στην υποταγη. Γελώ με αυτούς που συσσωρεύουν για τα γηρατειά και στερούνται την νιότη τους. Μ’ εκείνους που για να φάνε στα εξήντα νηστεύουν στα είκοσι , εγώ θέλω να τρώω όσο έχω γερά δόντια για να μπορώ να μασώ και να χαίρομαι μεγάλα κομμάτια από κρέας καθώς και φρούτα γεμάτα χυμούς και θέλω να το κάνω όσο τα υγρά του στομαχιού μου είναι σε θέση να το κάνουν χωρίς πρόβλημα. Θέλω να ικανοποιώ την διψά μου με δροσιστικά και τονωτικά ποτά. Θέλω να αγαπώ τις γυναίκες ή την γυναίκα με τον τρόπο που θα καθορίζεται βάσει των κοινών μας ενδιαφερόντων και να μην αποδέχομαι την οικογένεια, τον νόμο, τον κώδικα, κάνεις τους δεν έχει δικαίωμα στο κορμί μου. Εσύ θέλεις, εγώ θέλω. Η οικογένεια, ο νομός, αυτή η αρχαία μορφή υποταγής μας κάνουν και γελαμε. Αλλά δεν τελειώνω εδώ. Εγώ θέλω μιας και έχω μάτια και αυτιά περά του να τρώω, να πίνω και να κάνω ερώτα, να δοκιμάζω και άλλες χάρες. Θέλω να δω γλυπτά, πινάκες ζωγραφικής, να θαυμάσω τον Ρόντεν ή τον Μανέ. Θέλω να ακούσω τα καλυτέρα έργα του Μπετόβεν ή του Βάγκνερ. Θέλω να γνωρίσω τους κλασικούς της κωμωδίας να μάθω τον καλλιτεχνικό και λογοτεχνικό πλούτο που βοήθησε στο πάντρεμα του παρελθόντος με το παρόν ή να γνωρίσω καλυτέρα την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Θέλω χαρά για μένα, για την σύντροφο που έχω επιλέξει, για τα μωρά μας, για τους φίλους μας. Θέλω ένα σπίτι όπου θα μπορώ να ξεκουράζομαι με την ησυχία μου. Έπειτα θέλω την χαρά της εργασίας, αυτήν την υγιή χαρά, αυτήν την δυνατή χαρά. Θέλω τα μπράτσα μου να δουλεύουν το σφυρί, την πλάνη, την αξίνα η’ το δρεπάνι. Θέλω να είμαι χρήσιμος, θέλω να είμαστε όλοι χρήσιμοι. Θέλω να είμαι χρήσιμος στον διπλανό μου και θέλω ο διπλανός μου να μου είναι χρήσιμος. Επιθυμώ να κάνουμε πολλά γιατί οι ανάγκες μου είναι ακόρεστες και είναι που επιζητώ τις χαρές και δεν έχω υποταθεί. Ναι, ναι θέλω να παράγω, αλλά θέλω και να απολαμβάνω, θέλω να ζυμώνω το αλεύρι αλλά να τρώω και το καλύτερο ψωμί, να βοηθάω στον τρύγο, αλλά να πίνω και το καλύτερο κρασί, να κατασκευάζω σπίτια αλλά να μένω και στα καλυτέρα διαμερίσματα, να φτιάχνω έπιπλα αλλά να κατέχω και αυτά που μου χρειάζονται, να βλέπω το ωραίο, θέλω να φτιάξω θέατρα τόσο μεγάλα που να χωράνε μέσα τους συντρόφους μου κι εμενα. Θέλω να παίρνω μέρος στην παράγωγη, αλλά θέλω να πάρω μέρος και στην κατανάλωση. Είναι κάποιοι που ονειρεύονται να παράγουν για να τα χαίρονται άλλοι, εγώ θέλω, ενωμένος ελευθέρα με τους άλλους, να παράγω και να καταναλώνω. Υποταγμένοι κοιτάτε, φτύνω τα είδωλα σας, φτύνω τον θεό σας, φτύνω την πατρίδα σας, φτύνω τον χριστό σας, φτύνω τις σημαίες σας, φτύνω το κεφάλαιο και το χρυσόμαλλο δέρας, φτύνω τους νόμους σας και τους κώδικες, τα σύμβολα και τις θρησκείες: όλα βλακείες, με κάνουν και γελώ, τα κοροϊδεύω. Αυτά δεν είναι τίποτα ούτε για μένα ούτε και για εσάς, εγκαταλείψτε τα και θα καταλήξουν ψίχουλα. Είστε λοιπόν μια δύναμη, ω υποταγμένοι, από εκείνες τις δυνάμεις που αγνοούν την ιδία τους την ύπαρξη ωστόσο εξακολουθείτε να είσθε μια δύναμη και εγώ δεν μπορώ να σας φτύσω, μπορώ μόνο να σας μισήσω, ή να σας αγαπήσω… Η πιο μεγάλη από τις επιθυμίες μου είναι να σας δω να αποτινάξετε την υποταγή μέσα σε μια τρομερή αφύπνιση ζωής. Δεν υπάρχει μελλοντικός παράδεισος, δεν υπάρχει μέλλον, παρά μόνο παρόν ας ζήσουμε! Ας ζήσουμε! Η υποταγή είναι θάνατος. Η εξέγερση είναι η ζωή!

13 απριλιου 1905

Albert Libertad

Tο κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο πρώτο φύλλο του εβδομαδιαίου έντυπου “αναρχία” που κυκλοφόρησε στη γάλλια στις 13 Απριλίου 1905 με τιράζ 4000 φύλλα και συνέχισε να εκδίδεται κάθε πέμπτη μέχρι το 1914.την έκδοση του ξεκίνησαν ο Albert Libertad, οι αδερφές Άννα και Αμάντιν Μαε και ο Παραφ-Ζαβαλ. O Albert Libertad (1875-1908) που το πραγματικό του ονομα ηταν Αlbert Zozef ανήκε στην αναρχοατομικιστική τάση της εποχής εκείνης.