Σκληρές εποχές. Εκεί που κάποτε πιπίλιζαν τα μυαλά των ανθρώπων του λαού με το «πανηγύρι της δημοκρατίας», που είναι οι εκλογές, με την «αξία της ψήφου του», μέσω της οποίας έχει τη δυνατότητα να καθορίσει το μέλλον του, τώρα περιορίζονται σε γελοία εκβιαστικά διλήμματα και σε μπόλικες δόσεις τρομοϋστερίας. Μόνο οι αφίσες με τις χαμογελαστές μάπες των υποψηφίων και τα ιλουστρασιόν κωλόχαρτα που στοιβάζονται στις εισόδους των πολυκατοικιών θυμίζουν ότι έχουμε εκλογές. Αμαζες εντελώς οι προεκλογικές συγκεντρώσεις των υποψήφιων περιφερειαρχών και δημάρχων, άμαζες ακόμη και οι συγκεντρώσεις των αρχηγών των κοινοβουλευτικών θιάσων, που έχουν πάρει στις πλάτες τους την υπόθεση αυτών των εκλογών, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Πίσω, όμως, από το βαριεστημένο πανηγύρι, τα επιτελεία εργάζονται. Πυρετωδώς μάλιστα. Εργάζονται και απεργάζονται την οικονομική και κοινωνική πολιτική, που θα αποτυπωθεί στον προϋπολογισμό του 2011. Για την ακρίβεια, αποτυπώνουν τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, γιατί οι τελικές αποφάσεις θα ληφθούν από την τρόικα, οι εκπρόσωποι της οποίας θα ενσκύψουν φρέσκοι και χαμογελαστοί την επαύριο των εκλογών. Αυτοί θα κρίνουν τελικά ποια μέτρα πρέπει να παρθούν και η κυβέρνηση θα συμφωνήσει. Οι προεκλογικές «κόκκινες γραμμές» που «τραβάει» ο Παπανδρέου είναι σαν το περσινό «λεφτά υπάρχουν». Αλλωστε, το όπλο με το οποίο θα απειλήσουν και πάλι τον ελληνικό λαό είναι γεμάτο στο τραπέζι. Είναι η τρίτη δόση του δανείου (9 δισ. ευρώ), που θα εγκριθεί στα τέλη Νοέμβρη, δηλαδή μετά την ολοκλήρωση και την κατάθεση στη Βουλή του κρατικού προϋπολογισμού. Δεν έχουμε άλλη επιλογή –θα πουν τα κυβερνητικά στελέχη– ή δεχόμαστε αυτά που μας ζητάει η τρόικα ή δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Το έργο το έχουμε ξαναδεί, γι’ αυτό και θα ήμασταν εξαιρετικά αφελείς αν εκφράζαμε αμφιβολίες. Σιγή ασυρμάτου έχει επιβληθεί στα κυβερνητικά στελέχη. Ο Παπακωνσταντίνου συναντιέται καθημερινά με υπουργούς και καθορίζουν τα νούμερα, όμως επίσημα δεν ανακοινώνουν τίποτα. Μόνο ο Λοβέρδος, με τη γνωστή λογοδιάρροια και με την τάση να εμφανίζεται σαν… Νίκος Ξανθόπουλος που υποφέρει για το καλό του λαού, ανακοίνωσε ότι από τους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων κόπηκε ήδη ένα επιπλέον δισεκατομμύριο ευρώ. Οι διοικήσεις των νοσοκομείων, προσαρμοσμένες ασφαλώς στο πνεύμα του Μνημόνιου και στις κατευθύνσεις της κυβέρνησης, υπέβαλαν αιτήματα για χρηματοδοτήσεις συνολικού ύψους 3,4 δισ. ευρώ. Ο νέος προϋπολογισμός, όμως, θα προβλέπει το μάξιμουμ 2,3 δισ. ευρώ, όπως είπε ο Λοβέρδος. Και τι θα κάνουν τα νοσοκομεία μετά την περικοπή του ενός τρίτου των κονδυλίων που οι διοικήσεις τους έκριναν ότι χρειάζονται; Η εξαθλίωση είναι δεδομένη, όμως, δε φτάνει. Θα πρέπει να επιπέσουν επί των ασθενών και των ασφαλιστικών ταμείων για να εξασφαλίσουν τα λεφτά που λείπουν. Ηδη, έχουν γίνει διαρροές για αύξηση του παράβολου των 3 ευρώ που πληρώνουν οι ασθενείς στα 10 ευρώ. Και πάλι, όμως, δεν μαζεύονται τα λεφτά. Στόχος είναι το λεγόμενο ανοιχτό νοσήλιο, δηλαδή η κοστολόγηση κάθε ιατρικής πράξης, με πνεύμα μπακαλικής και όχι κοινωνικής υπηρεσίας. Κι επειδή οι κλάδοι υγείας των Ταμείων δεν μπορούν να ανταποκριθούν σ’ αυτή την έκρηξη του κόστους, τη διαφορά θα κληθεί να πληρώσει ο ίδιος ο ασφαλισμένος, τον οποίο ήδη συνηθίζουν στην ιδέα με άλλα μέτρα, όπως για παράδειγμα τα ΜΗΣΥΦΑ (μη συνταγογραφούμενα φάρμακα), τα οποία πληρώνει πλέον από την τσέπη του. (Περισσότερα για τις αλλαγές στη δημόσια Υγεία μπορείτε να διαβάσετε στη σελίδα 16). Η Υγεία είναι μόνο ένα παράδειγμα. Το ίδιο θα συμβεί παντού. Αρκεί να αναφέρουμε μόνο το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, που το κόβουν, το ξανακόβουν και θα το ξανακόψουν ενόψει 2011, με αποτέλεσμα η κρίση να βαθύνει και οι άνεργοι να πολλαπλασιαστούν. Στο δημόσιο θα πρέπει να περιμένουμε ένα ακόμη χρόνο πάγωμα προσλήψεων, ούτε καν το δόγμα «1 πρόσληψη για κάθε 5 συνταξιοδοτήσεις», με ό,τι αυτό σημαίνει όχι μόνο για το επίπεδο της απασχόλησης, αλλά και για τις υπηρεσίες προς το λαό. Οι Δήμοι θα μετατραπούν σε πρόσθετους φοροεισπράκτορες, όπως προβλέπει ο σχεδιασμός του «Καλλικράτη». Οι συντάξεις θα παραμείνουν παγωμένες. Οι μισθοί στο δημόσιο θα καρατομηθούν με τη θέσπιση του «ενιαίου μισθολόγιου» και βέβαια θ’ ακολουθήσουν και οι μισθοί στις ΔΕΚΟ (όπως έγινε και κατά την τρέχουσα χρονιά). Αλλωστε, οι γκεμπελίσκοι του υπουργείου Οικονομικών φροντίζουν να διοχετεύουν καθημερινά κατασκευασμένες ειδήσεις για τις «προκλητικές» παροχές στους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ, αθροίζοντας σκόπιμα τις δεκάδες χιλιάδες ευρώ που εισπράττουν τα μεγαλοστελέχη που οι ίδιοι κουβαλούν από τον ιδωτικό τομέα, με το ενάμισι χιλιάρικο το μήνα που παίρνουν οι εργαζόμενοι. Μήπως, όμως, θα μείνουν ανέγγιχτοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα; Ο χορός των επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων που προβλέπουν μισθούς χαμηλότερους και από το βασικό άνοιξε. Οσο για τους 13ο και 14ο μισθό, που τάχα έχουν κατοχυρωθεί, ρίχτε μια ματιά στην παρακάτω πρόσφατη δήλωση του Παπακωνσταντίνου και θα καταλάβετε: «Σημασία δεν έχει το πόσοι μισθοί αποτελούν την ετήσια αμοιβή κάθε εργαζόμενου, αλλά το συνολικό ύψος των αμοιβών και η αύξηση του εισοδήματος που μπορεί να έρθει μόνο με την ανάπτυξη και τις επενδύσεις». Δεν είναι αυτό πρελού-διο για το κόψιμο των δώρων, που εξακολουθεί να βρίσκεται πάνω στο τραπέζι; Το Μνημόνιο έχει μια ρήτρα η οποία είναι ιερή και απαραβίαστη: όταν δεν πιάνονται οι στόχοι της δημοσιονομικής προσαρμογής, θα παίρνονται συμπληρωματικά μέτρα. Παρά τη βαρβαρότητα του Μνημόνιου, οι στόχοι του 2010 δεν πιάστηκαν. Στη «μαύρη τρύπα» που σχηματίστηκε θα προστεθεί και η «μαύρη τρύπα» από την αναθεώρηση του ελλείμματος. Με το ΑΕΠ να κατρακυλά σε ποσοστό μεγαλύτερο του 4% το 2010 και «μέχρι 3%» το 2011, τα προϋπολογιζόμενα φορολογικά έσοδα θα πέσουν κι άλλο. Οπότε καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει. Εσείς, όμως, δεν χρειάζεται ν’ ανησυχείτε για όλ’ αυτά. Εσείς αύριο και την άλλη Κυριακή πρέπει να πάτε να ψηφίσετε. Αυτό είναι το καθήκον σας. Κι αν είστε κατά του Μνημόνιου, υπάρχει ολόκληρη παλέτα «αντιμνημονιακών» υποψηφίων για να διαλέξετε. Το δέντρο της αστικής δημοκρατίας έχει απ’ όλα τα φρούτα. Το μόνο που δεν επιτρέπεται να κάνετε είναι να τους ρίξετε μια μεγαλοπρεπέστατη μούντζα και να βγείτε στο δρόμο, αποφασισμένοι να σαρώσετε τη βαρβαρότητα και το σύστημα που τη γεννάει. Αυτό θα ήταν… ακρότητα. 

Πηγή: εφημερίδα "Κόντρα".