Ηττηθήκαμε, όμως, γιατί δεν υπήρχαν πολιτικοί χώροι ή κινήματα, που θα έπαιρναν αυτές τις φύτρες, θα τα «ζύμωναν» και θα τα έκαναν πολιτικά όντα.

Τον συνάντησα κοντά στην παραλία. Εγώ είχα τα χέρια μου στις τσέπες του μπουφάν και αυτός φορούσε κοντομάνικο. «Πίσω» μας η Αθήνα έβραζε. Κάθε μέρα και πέντε συγκεντρώσεις. «Δεν πήγα ούτε σε μια».
Μου το είπε όπως ένας αλκοολικός θα έλεγε «έχω δέκα μέρες να πιω». Κάποτε το όνομά του σήμαινε πολλά για την Πλατεία Εξαρχείων. Κάιν, ο αναρχικός με το βιβλικό παρατσούκλι. Ήταν τότε που στην πλατεία «πρωταγωνιστούσαν» ο Πισιμίσης, ο Φελέκης, ο Μαρίνος (στα πρώτα του βήματα), ο Γιαννόπουλος, οι μακαρίτες Κωνσταντινίδης και Διαλυνάς, ο Σκυφτούλης, ο Πρωτοψάλτης, ο Γαρμπής...

O Κάιν- απ΄ τους δυναμικότερους -κατασκεύαζε συνθήματα, υπέγραφε αφίσες και πότε πότε την έπεφτε και στους μπάτσους. Αυτοί για αντίποινα κάθε τρεις και λίγο του ξετίναζαν το πατρικό του στο Φάληρο. Βεντέτα κανονική. Και το ΄82 που η Κολιτσοπούλου σκότωσε τον «μπάτσο άντρα της», ο Κάιν έβγαλε μια αφίσα που την αθώωνε. «Μεγάλο λάθος», θα μου πει σήμερα. «Τι δουλειά είχαμε εμείς να υποστηρίξουμε ένα έγκλημα, επειδή έτυχε το θύμα να είναι μπάτσος;».

Να αρχίσουμε από το τέλος;Θα άλλαζες κάτι από τη ζωή σου;

- Να διόρθωνα κάτι; Ναι. Θα μπορούσα να είχα τελειώσει την τελευταία τάξη και να μην έκανα δυστυχισμένους τότε τους γονείς μου. Αλλά εγώ ήθελα να σαρώσω τα πάντα. Αμφισβήτησα το «σχολείο-φυλακή», όπως αρνήθηκα να υπηρετήσω τους μιλιταριστές και πήρα Ι5. Γι΄ αυτό εξακολουθώ να είμαι υπερήφανος.

Πού μεγάλωσες;

- Νέα Σμύρνη, Παλαιό Φάληρο. Και μετά κάτοικος Εξαρχείων. Στον χώρο που όλα, ιδέες και άνθρωποι, κινούνται γύρω από την αμφισβήτηση. Πορεύτηκα με την αλήθεια μου και σιγά σιγά η πορεία αυτή έγινε μοναχική. Γιατί δεν ήθελα να προδώσω την αλήθεια μου.

Ποια είναι η αλήθεια σου σήμερα;

- Ανήκω στο ρεύμα του ειρηνισμού της αναρχίας. Είμαι λίγο τολστοϊκός. Πιστεύω ότι τα πράγματα δεν λύνονται με τη βία. Η οργή δεν φτάνει για να αλλάξεις τον κόσμο. Πρέπει να έχεις και μια πρόταση.

Έχεις χρησιμοποιήσει βία στο παρελθόν, όμως.

-Ναι, αυτό είναι ένα απ΄ τα λάθη μου. Πέρασα απ΄ αυτό το στάδιο. Δεν ντρέπομαι να το πω. Βέβαια, βία από βία έχει διαφορά. Εγώ είμαι της σχολής του Αλμπέρ Καμί. Νομίζω ό τι η βία είναι αναγκαία μέχρι εκεί που μπορεί να ωθήσει την ιστορία, να τη βοηθήσει. Πριν μετατρέψει τον άνθρωπο σε κτήνος.

Αυτό είναι ένα σχόλιο και για τα όσα ζούμε αυτές τις μέρες;

- Ναι. Η κραυγή για τον φόνο ενός 15χρονου δεν μπορεί να εκφραστεί με το κάψιμο της βιβλιοθήκης της Νομικής Σχολής. Ούτε με πλιάτσικα και κατεστραμμένες προσωπικές περιουσίες ανθρώπων. Η αναρχία είναι ένας χώρος κοινωνικής αλληλεγγύης. Είμαστε οι πρώτοι που αγωνιστήκαμε για το 8ωρο και τα δικαιώματα των εργαζομένων, είχαμε πέντε νεκρούς στο Σικάγο. Δεν μπορείς λοιπόν να είσαι απέναντι από την κοινωνία.

Ξέρεις τι θα σου πουν. «Παράπλευρες απώλειες».

- Ε, εγώ λοιπόν, δεν θέλω να συμμετέχω σε έναν τέτοιον «αγώνα».

Δεν συμμετείχες δηλαδή στις συγκεντρώσεις των τελευταίων ημερών;

- Όχι, προτίμησα να κλάψω τον νεκρό από μακριά. Άλλωστε κάθε γενιά έχει τους δικούς της αγώνες. Αυτή η γενιά έχει τον Αλέξη, η γενιά του ΄90 είχε τον Τεμπονέρα, εμείς είχαμε τον Καλτεζά, πριν από εμάς είχανε τον Κουμή και την Κανελλοπούλου. Σέβομαι βέβαια, αυτούς που είναι στις καταλήψεις και στους δρόμους. Αλλά στην κηδεία γιατί να πας; Αυτή η στιγμή είναι για τους γονείς του και τους φίλους του. Τι ωφελεί χιλιάδες μάτια, μαζί με τις κάμερες, να είναι πάνω από τον τάφο του Αλέξη; Όταν φύγουν όλοι θα πάω να αφήσω ένα γράμμα.

Βγήκε πάντως πολύς κόσμος στους δρόμους.

- Το ίδιο λέγαμε και το ΄85 και το ΄80, ότι όλες αυτές οι χιλιάδες στον δρόμο ήταν μια ελπίδα. Ηττηθήκαμε, όμως, γιατί δεν υπήρχαν πολιτικοί χώροι ή κινήματα, που θα έπαιρναν αυτές τις φύτρες, θα τα «ζύμωναν» και θα τα έκαναν πολιτικά όντα. Αυτή η νεολαία θα χαθεί, όπως χάθηκε και η προηγούμενη. Είναι ένας φαύλος κύκλος, καταλήψεις, συγκρούσεις, κλείσιμο στο Πολυτεχνείο και μετά επιστροφή στο σπίτι.

10.000 ευρώ για το περίπτερο της γιαγιάς

Θα σου δώσω συνέντευξη αλλά και εσύ θα μου δημοσιεύσεις ένα κείμενο, μου είπε σε μία από τις συναντήσεις μας ο Κάιν. Του είπα «ναι», ελπίζοντας ότι δεν θα με γυρίσει πίσω στη δεκαετία του ΄80, τότε που μου έδινε «ξύλινα» κείμενα που ήθελαν τη μισή εφημερίδα. Τελικά η «προκήρυξη» ήταν μια ευχάριστη έκπληξη:



«Πρωτοβουλία αναρχικών για την αλληλεγγύη και στήριξη της Χαρίκλειας Ανανιάδου.

Τα ξημερώματα της Κυριακής 2/11/08 και κατά τη διάρκεια συγκρούσεων νεαρών και ΜΑΤ έξω από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης η 70χρονη εργαζομένη Χαρίκλεια Ανανιάδου είδε το περίπτερό της να γίνεται στάχτη. Επειδή είμαστε αντίθετοι με ενέργειες αδιάκριτης τυφλής βίας, αποφασίσαμε να ανοίξουμε λογαριασμό ώστε να συγκεντρωθούν 10.000 ευρώ για να αγορασθεί νέο περίπτερο για την άνεργη ηλικιωμένη που παραμένει αβοήθητη παρά τις μεγαλόσχημες υποσχέσεις των παραγόντων της εξουσίας, για δήθεν "γρήγορη αποκατάστασή της"...

Όποιος και όποια νιώθει την ανάγκη να βοηθήσει ας "παραμερίσει" την απέχθεια για τους ναούς του κεφαλαίου (δυστυχώς δεν έχουμε άλλο τρόπο) και ας καταθέσει στον αριθμό 0026-0221-33-0101271081 της Εurobank το ποσό που μπορεί.

Η κοινωνική αλληλεγγύη ας δείξει άλλη μια φορά τον δρόμο

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ, ΚΟΡΙΝΘΙΑ ΚΑΙ ΑΧΑΪΑ».

Συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη