Και σε ρωτώ, γιατί αυτούς τους λες τρελούς; Γιατί αυτούς τους δείχνεις με το δάχτυλο;
Το ξέρεις πως ένα τέτοιο άτομο είναι ικανό να αλλάξει τη ζωή σου; Και όχι μόνο τη δική σου. Γιατί εσύ δεν είσαι τίποτα το ξεχωριστό, ούτε αυτός ο τρελός είναι. Αλλά αυτός μπορεί να επαναστατήσει για σένα, μπορεί να αλλάξει το σκηνικό για σένα, μπορεί να σε ξεσηκώσει, μπορεί να φοβίσει αυτά και αυτούς που σε εξουσιάζουν, που σε κρατούν δέσμιο. Αλλά για σένα είναι ένας τρελός, ένας δακτυλοδεικτούμενος.

Κι έτσι όταν τον δεις στο δρόμο, θα τον αποφύγεις, θα τρέξεις για να μη σε προλάβει, ίσως και να κάνεις πως δεν τον βλέπεις. Ίσως δειλά να σκεφτείς για μια μόνο στιγμή πως είναι σωστά αυτά που λέει, αλλά αυτή η σκέψη θα σε κάνει να ντραπείς και να φοβηθείς τον εαυτό σου και τότε θα συνεχίσεις το δρόμο σου κάνοντας το βήμα σου πιο γοργό.

Αλλά εκείνος θα σου φωνάζει να μη ζεις έτσι. Θα σου φωνάζει πως είσαι ίδιος με εκείνον. Θα σου φωνάζει πως σου καταπατούν τη ζωή. Θα σου φωνάζει πως φταις! Μα εσύ θα συμβιβαστείς στην ευθύνη των άλλων, των εκπροσώπων σου. Θα συμβιβαστείς στην παθητική σου ζωή, στο κυνήγι της τύχης, στο τηλεπαιχνίδι που σε κάνει να γελάς, στην τραγελαφικότητα της ζωής των άλλων, στη κακή σου τη διασκέδαση για την οποία θα ξοδέψεις έναν ακόμη τιποτένιο μισθό, θα συμβιβαστείς στον τύπο που θα σε κοιτά όλο το βράδυ. Θα συμβιβαστείς στο αυτοκίνητο σου, αγνοώντας το στίχο ενός τρελού «Δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί».
Θα συμβιβαστείς στη χαζοχαρούμενη παρεούλα σου, άλλωστε τι καλά που περνάτε όταν κουτσομπολεύετε, όταν τρώτε, ίσως και όταν χωρίς να ξέρετε γιατί καπνίζετε μαύρο παρέα. Αγνοώντας και το στίχο μιας τρελής «Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα τεντωμένα στα χέρια σας. Στο λαιμό σας».
Θα συμβιβαστείς στη ρουτίνα σου, στο καυσαέριο σου, στην ψυχαναγκαστικότητά σου και θα αγνοήσεις ξανά εκείνο τον τρελό που τραγούδησε πως «Μια μέρα στην Αθήνα μπούχτισα απ’ τη ρουτίνα» και πως «Κι όπου γουστάρω πάω και τρέχει ο άνεμος μπροστά».
Και τώρα θα συμβιβαστείς και με τη ζωή σου, αύτη την άσχημη, τη μίζερη.
Θα συμβιβαστείς με τη ζωή σου τη γεμάτη συμβιβασμούς. Θα τον αγνοήσεις και το σύγχρονο τρελό, άλλωστε σε έχουν σχεδόν αναγκασμένο να τον αγνοήσεις. Ναι, εκείνον λέω που έβγαλε το πιστόλι και σκοτώθηκε μπροστά στα μάτια σου στο Σύνταγμα. Ναι ναι, αυτόν που κατά τους δημοσιογράφους δημιούργησε κοινωνική αναστάτωση. Καλά δεν το ‘ξερες πως για το δημο- ή μάλλον δημιο-σιογράφο αυτή η αναστάτωση άρα και το γεγονός αυτό είναι κατακριτέο; Μα έλα τώρα. Σου λένε πως πρέπει να τον αγνοήσεις και εσύ τον αγνοείς! Αφού είναι τρελός! Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις; Αγνόησε τον και, προς Θεού, μην απορήσεις για τον αν είναι τρελός. Κι ας έγραψε αυτός πως «δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πρίν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια γιά τήν διατροφή μου», παρακινώντας εσένα που έχεις την ατομική δυνατότητα να αντιδράσεις.

Και δε λέω πως εγώ που γράφω εδώ δε συμβιβάζομαι. Θα ήταν γελοίο και ειρωνικό. Μα έλα που για μένα αυτός δεν είναι τρελός αλλά ήρωας, όσο λαϊκιστική κι ας είναι αυτή η μικρή λεξούλα πια. Και ξέρεις τι φοβάμαι πιο πολύ;
«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής".
Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν' αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος μη με πιάσουν στην κούραση παπάδες και ακαδημαϊκοί και πουστέψω.
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί και την καθημερινότητα που συνηθίζεις σκυλιά μας έχουν κάνει να ντρεπόμαστε για την αργία περήφανοι για την ανεργία.
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ... τον φοβάμαι το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

*ψαρεμένο απο το facebook, o συγγραφέας του μας είναι -ακόμα- άγνωστος, κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη.