Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες. Κάτι άλλο άλλαζε και αλλάζει τα πράγματα. Οι συσχετισμοί δύναμης, που αποτυπώνονται μέσα στην κοινωνία αλλά και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, δεν είναι αποτέλεσμα λογομαχιών στα έδρανα της Βουλής αλλά άμεση συνέπεια της δράσης ή της απουσίας των μαζικών κοινωνικών κινημάτων. Στο μέτρο που οι καταπιεζόμενοι οργανώνονται και αντιστέκονται απέναντι στο σύστημα κυριαρχίας από όλο και καλύτερες θέσεις, η πλάστιγγα του κοινωνικού ανταγωνισμού τίθεται υπό διαρκή επαναδιαπραγμάτευση. Στο μέτρο που ολόκληρα κοινωνικά κομμάτια αμφισβητούν έμπρακτα τις σχέσεις ιεραρχίας και εκμετάλλευσης του καπιταλισμού και γεννούν νέους τρόπους ζωής μέσα από την άμεση δράση, ένας ριζοσπαστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας γίνεται όλο και πιο ορατός. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι οι εκλογές που αλλάζουν τις ζωές μας αλλά εμείς οι ίδιοι από τη στιγμή που παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας.

Οι εκλογές όμως δεν παύουν να αποτελούν μία πολιτική διαδικασία, που αποτυπώνει τους συσχετισμούς δύναμης σε μία δεδομένη χρονική στιγμή.

Και οι πρόσφατες εκλογές χωρίς αμφιβολία ανέτρεψαν, τουλάχιστον ως προς τη μορφή του, ολόκληρο το πολιτικό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης. Μία μονόπλευρη οικονομιστική ανάλυση του αποτελέσματος των εκλογών θα μπορούσε να ανάγει τις αιτίες της ανατροπής αποκλειστικά και μόνο στην οικονομική κρίση. Σε μία καθαρή ματιά από τη σκοπιά των “από κάτω” του κοινωνικού ανταγωνισμού η εκλογική αυτή ανατροπή δεν είναι παρά η αποτύπωση των καινούργιων συσχετισμών δύναμης, που κατάφεραν να δημιουργήσουν τα μαζικά κοινωνικά κινήματα από τον Δεκέμβρη του 2008 και έπειτα. Δεν είναι λοιπόν ο αδύναμος οργανωτικά ΣΥΡΙΖΑ ή οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Facebook, που δημιούργησαν το ρεύμα φυγής από τα κόμματα εξουσίας και συγκρότησαν όρους ανατροπής του πολιτικού συστήματος. Είναι το φοιτητικό κίνημα του άρθρου 16, που έδωσε μία ολόκληρη γενιά αγωνιστών μέσα από τα πανεπιστήμια. Είναι η ρωγμή του Δεκέμβρη του ’08, που απονομιμοποίησε πλήρως το σύστημα εξουσίας και το κατέστησε γυμνό μπροστά στην κοινωνία. Είναι τα παλλιροϊκά κύματα της εξέγερσης αυτής που από τότε και έπειτα δονούν συθέμελα τα δίκτυα εξουσίας της μεταπολίτευσης. Είναι το κίνημα των πλατειών, που επανακατέλαβε και επανανοηματοδότησε τον δημόσιο χώρο, στέλνοντας πανκοινωνικό μήνυμα χειραφέτησης και δίψας για άμεση δημοκρατία κόντρα σε κράτος/κεφάλαιο. Είναι η πλημμυρίδα των λαϊκών συνελεύσεων, των ελεύθερων κοινωνικών χώρων, της επανάστασης στην καθημερινή ζωή, που αποτελεί το αντίπαλο δέος στην κυριαρχία. Επειδή ακριβώς η κατάσταση έχει έτσι, για πρώτη φορά οι τελευταίες εκλογές δεν στάθηκαν όπλο ικανό για τη νομιμοποίηση των κυρίαρχων επιλογών και την παθητικοποίηση των ανθρώπων. Αντίθετα, απονομιμοποίησαν περαιτέρω το σύστημα και θα λειτουργήσουν ελάχιστα στην κατεύθυνση της ανάσχεσης των κινημάτων.

Έχουμε καιρό τώρα διαλέξει μεριά. Είμαστε ανεπιστρεπτί με τα μαζικά κινήματα, που παλεύουν για την κοινωνική απελευθέρωση. Με την κατάργηση της ταυτοτικής ιδεολογίας καθώς και των λογικών της πρωτοπορίας και της ανάθεσης μπορούμε να διαχύσουμε τα κινήματά μας σε όλη την κοινωνία. Χτίζοντας κοινότητες και δομές/δικτυώσεις αγώνα μπορούμε να δημιουργήσουμε το μέλλον. Κατανοώντας τη θέση μας στον κοινωνικό ανταγωνισμό και την ευθύνη που αυτή συνεπάγεται μπορούμε να ωριμάσουμε μέσα από τους αγώνες και να φέρουμε την ανατροπή. Έτσι, θα πρέπει να επανατοποθετήσουμε απέναντί μας το δίλημμα εκλογές ή κίνημα στη σωστή του βάση : μία ζωή ετεροκαθορισμός και υπό κυριαρχία ή άνοιγμα εναλλακτικού δρόμου για όλη την κοινωνία.

Πηγή: inlovewithlife.wordpress.com