Ο Πωλ Βιριλιό υποστηρίζει ότι είμαστε στρατιώτες με πολιτικά. Ο Τζιόρτζιο Αγκάμπεν διατυπώνει την άποψη ότι όλοι οι κοινωνικοί χώροι είναι οργανωμένοι με πρότυπο τον στρατώνα. Ο Μισέλ Φουκό απλώς δεν ομολόγησε ανοικτά ότι η Κυριαρχία είναι μια μορφή φροντίδας (βιοπολιτική, βιοεξουσία) της ανθρώπινης αγέλης. Ο Γκι Ντεμπόρ τονίζει ότι περισσότερο βλέπουμε παρά ζούμε, υπενόησε δηλαδή ότι έχουμε περιέλθει στην κατάσταση των αιγοπροβάτων της στάνης. Ο Πλάτων όρισε την πολιτική ως ανθρωποβοσκητική (ανθρωπονομική) στον διάλογο Πολιτικός και υποθέτω βάσιμα ότι οι προαναφερθέντες θα τον είχαν/έχουν διαβάσει. Στην Πολιτεία του ο θείος Πλάτων προτείνει να οργανώσουμε την κοινωνία με πρότυπο το μαντρί (βοσκός, πρόβατα, τσομπανόσκυλα), ούτως ώστε οι υπήκοοι (οι τρόφιμοι, όπως τους αποκαλεί, αυτοί που ταΐζονται από κάποιον άλλον) να υποβιβαστούν στην κατάσταση του εκτρεφόμενου ζώου και έτσι να αποτραπεί αποτελεσματικά η κατάλυση της Κυριαρχίας.

Έχουμε δει ότι η πρωτογενής σημασία της λέξης ‘αγορά‘ ήταν ‘μαντρί, κοπάδι’, ενώ της λέξης ‘εργάτης‘, ‘βόδι που οργώνει’. Μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την πληθώρα των ποιμενικής καταγωγής λέξεων που μεταχειριζόμαστε καθημερινά. Να σας υπενθυμίσω μερικές: σταθμός (στάνη), αγρός (λιβάδι), νομός (λιβάδι), νόμος (μοιρασιά βοσκότοπων), αυλή (ο χώρος μπροστά στη στάνη), τροφή (τροφή για ζώα) και περιορίζομαι σε αυτές τις λίγες, σημειώνοντας ότι οι βασικοί όροι της πολιτικής, θρησκείας, οικονομίας, ηθικής, φιλοσοφίας, γραμματικής, ρητορικής είναι ποιμενικής/πολεμικής προέλευσης.

Μιας και το μαντρί προηγείται ιστορικά του στρατώνα και του στρατοπέδου, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι το πρότυπο του στρατώνα/στρατοπέδου είναι το μαντρί, η στάνη, ο στάβλος. Κατά συνέπεια, ο στρατώνας και το στρατόπεδο είναι μαντρί. Κι αν ρίξετε ένα βλέφαρο γύρω σας, θα παρατηρήσετε ότι όλοι οι κοινωνικοί χώροι (εργοστάσιο, σχολείο, δρόμος, φυλακή, γήπεδο, νοσοκομείο, γηροκομείο, αναμορφωτήριο, πολιτικά κόμματα, κλπ) είναι ασφαλώς οργανωμένοι με πρότυπο τον στρατώνα, όπως πολύ σωστά σημειώνει ο Αγκάμπεν, αλλά, σύμφωνα με αυτά που υποστηρίζουμε, ως στρατώνες και στρατόπεδα, είναι οργανωμένοι με πρότυπο το μαντρί.

Έχουμε ήδη δημοσιεύσει ένα κείμενο με τον τίτλο ‘όμοιότητες και διαφορές ανάμεσα στο γήπεδο και το μαντρί‘ και θα μπορούσε ο τίτλος του σημερινού σημειώματος να ήταν παρεμφερής. Προτίμησα όμως αυτόν που διαβάζετε για να μην παραβλέψω τον στρατωνικό-στρατοπεδικό χαρακτήρα του σχολείου και να εστιάσω την προσοχή μου στη διάκριση μεταξύ στάνης, στρατώνα, στρατοπέδου και στρατοπέδου συγκέντρωσης. Θεωρώ, κι αυτό θα υποστηρίξω ότι το σχολείο (νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο) είναι στρατόπεδο συγκέντρωσης που είναι οργανωμένο με πρότυπο το μαντρί: το σχολείο είναι και στρατόπεδο συγκέντρωσης και μαντρί.

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι ένα μέρος φύλαξης των θυμάτων απαγωγής. Και αναρωτιέμαι: τα παιδιά και οι έφηβοι είναι θύματα απαγωγής; Ποιος τους απάγει και για ποιον λόγο; Από που απάγονται;

Απαγωγέας είναι ο Κύριος και το Κράτος. Απάγονται από έναν χωροχρόνο που τον αποκαλώ εμμενή κομμουνισμό, κομμουνισμό του παρόντος, και φυλακίζονται σε ένα άλλον χωροχρόνο, αυτόν της Κυριαρχίας. Εκεί μέσα, θα εξαναγκαστούν να λησμονήσουν κάθε τι το κομμουνιστικό και θα εκπαιδευτούν, θα μάθουν να είναι υπάκουοι και χρήσιμοι στον Κύριο και το Κράτος. Ο εγκλεισμός αυτός είναι γνωστός ως κρατική (και όχι δημόσια) υποχρεωτική εκπαίδευση. Κατά συνέπεια, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι ανθρωποφύλακες (παιδοφύλακες και εφηβοφύλακες). Το δεύτερο συνθετικό στη λέξη παιδαγωγός είναι η λέξη αγωγός που δηλώνει τον οδηγό του παιδιού – αλλά, αν λάβουμε υπόψη μας τη σημασιολογική εξέλιξη του ρήματος παιδεύω (από εκπαιδεύω κατέληξε να σημαίνει ταλαιπωρώ, βασανίζω – τυχαίο; δε νομίζω!), μάλλον πρόκειται για απαγωγό.

Εάν σχηματίσετε τη εντύπωση ότι υπερβάλλω, θα ήθελα να διαβάσετε αυτά που γράφει για τον σκοπό της (ψυχο)παιδαγωγικής ένας καθηγητής Παιδαγωγικών του πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ο Χρήστος Π. Φράγκος (από το βιβλίο του Ψυχοπαιδαγωγική (Cutenberg, Αθήνα, 1984, σελ. 44-5)). Γράφει λοιπόν ότι η επιστήμη (sic) της παιδαγωγικής ‘εμπεριέχει από τη φύση της κάποια προσδιορισμένη σκοπιμότητα ‘. Ο σκοπός της παιδαγωγικής είναι η τροποποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς . . . αποβλέπει στη διαμόρφωση ενός τύπου ανθρώπου. . . Η παιδαγωγική κινείται προς τη διαμόρφωση μιας καλύτερης συμπεριφοράς, προς τη βελτίωση του ατόμου, προς το σχηματισμό δηλαδή ενός τύπου ανθρώπου, ο οποίος να έχει ορισμένες ιδεολογικές κατευθύνσεις και να μπορεί να ανταποκρίνεται σε μια κοινωνική πραγματικότητα.

Αρκούμαι σε αυτά και δεν θα κάνω τον κόπο να τα σχολιάσω. Ή, μάλλον, θα τα σχολιάσω μεταφέροντας το παράπονο της κόρης μου που φέτος πάει Α’ Δημοτικού: μπαμπά, βαριέμαι!

Έρευνες έχουν δείξει ότι από τα 45 λεπτά της ώρας διδασκαλίας, μόνο τα δέκα οι μαθητές είναι μέσα στην τάξη – τον άλλο χρόνο δραπετεύουν νοερά ή μιλούν με άλλα παιδιά, η χαζεύουν, παίζουν, μουντζουρώνουν από την πλήξη και την αμηχανία. Όλα σχεδόν τα προβλήματα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι αποτέλεσμα του εγκλεισμού, της υποχρεωτικής παρακολούθησης: σωματική βία, καταστροφές, αλκοολισμός, αδιαφορία, αναλφαβητισμός, κάπνισμα, χασίσι, φάρμακα, και άλλα πολλά.

Η συναίνεση των γονέων στην απαγωγή και τον εγκλεισμό των παιδιών και των εφήβων είναι γνωστή. Και βέβαια καλούνται να λουστούν και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της απαγωγής και της συναίνεσης σε αυτήν. Θεωρώ όμως ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει τη σχέση των προβλημάτων αυτών με τον εγκλεισμό των παιδιών τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δηλαδή με την απομάκρυνση των παιδιών και των εφήβων από την κοινωνία, από τον εμμενή κομμουνισμό λέω εγώ.

Η κρατική υποχρεωτική εκπαίδευση, η απομάκρυνση των παιδιών από την κοινωνία, η απαγωγή τους, ο εγκλεισμός τους, ο σωματικός, ψυχικός και πνευματικός βασανισμός τους είναι μια κατάρα, είναι ένα έγκλημα, είναι φασισμός και οφείλουμε να δώσουμε ένα τέλος σε αυτό το αίσχος, σε αυτό το όνειδος. Ποιοι και ποιες όμως; Οι γονείς; Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές; Η ιστορική Αριστερά που θεωρεί την υποχρεωτική εκπαίδευση λαϊκή κατάκτηση!

Που θα πάει όμως! Οι μέρες και της απαγωγής των παιδιών μας είναι μετρημένες. Μόνο που δεν ξέρω πόσες ακριβώς. . .

Το μόνο που έχω να πω προς το παρόν είναι ότι οι καταλήψεις πολύ συχνά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πρώιμη προσωρινή κατάργηση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.

Πηγή: www.badarts.gr

Με αφορμή το 37ο Φεστιβάλ της νεολαίας του ΚΚΕ που θα πραγματοποιηθεί σε λίγες μέρες και έχει ως κεντρικά συνθήματα «Ο δικός σου δρόμος για τις δικές σου ανάγκες – Με το ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό», θα επιχειρήσουμε σ’ αυτό το άρθρο μια αναλυτική παρουσίαση και κριτική του ρόλου που κατέχει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος στην πολιτική σκηνή της χώρας, λαμβάνοντας υπόψη μας τις θέσεις του ΚΚΕ, τις δημοσιεύσεις του κομματικού εντύπου «Ριζοσπάστης», αλλά και όσα η ιστορία έχει καταγράψει. Θα αναφερθούμε σε πρόσφατες θέσεις του πολιτικού φορέα, στο ρόλο που έπαιξε σε διάφορές εξεγέρσεις, στην ιδεολογική του τοποθέτηση, στα ιστορικά του σφάλματα και τέλος, στην δική μας πρόταση, ως ατόμων που υπερασπίζονται την αυτονομία, προς το ΚΚΕ.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα, το οποίο αν και κραυγάζει υπέρ του κομμουνισμού, αν και φαινομενικά εναντιώνεται στο πολιτικό σύστημα και την κοινοβουλευτική δημοκρατία της αντιπροσώπευσης, συμμετέχει σε αυτό και σε όλες τις λειτουργίες του.

Επιθυμεί πράγματι το ΚΚΕ την ανάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη; Εργάζεται προς την κατεύθυνση της σοσιαλιστικής επανάστασης; Ασπάζεται τον επαναστατικό μαρξισμό; Άσχετα αν εμείς, που οραματιζόμαστε μια κοινωνία αυτονομίας, συμφωνούμε ή όχι και γιατί, με τα κομμουνιστικά προτάγματα, το ΚΚΕ εκπροσωπεί πράγματι τους «κομμουνιστές», ή παίζει σε βάρος τους μια κακοσκηνοθετημένη παντομίμα; Μπορεί να φτάσει κανείς με το ΚΚΕ στο Σοσιαλισμό; Και αν ναι, σε ποιο Σοσιαλισμό; Πώς είναι ο Σοσιαλισμός που οραματίζεται το ΚΚΕ και πώς επεδίωξε και επιδιώκει να πραγματοποιήσει τους στόχους του; Και τί τελικά επιθυμούν όσοι το στηρίζουν;

Ακόμα κι αν κάποιος θελήσει να είναι παραπάνω από καλοπροαίρετος, αναπόφευκτα θα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι το ΚΚΕ αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι λύση – παραδοχή που ισχύει είτε δεχτούμε ότι το κόμμα πραγματικά εναντιώνεται στο πολιτικό σύστημα και την κοινοβουλευτική δημοκρατία είτε δεχτούμε το αντίθετο.

Στο άρθρο αυτό, δεν είναι δυνατόν ν’ αναφερθούμε σε όλα τα ιστορικά σφάλματα του ΚΚΕ, δεν είναι δυνατόν ν’ αναλύσουμε όλες τις άστοχες κινήσεις του, ν’ αναφέρουμε όλες τις ασυνέπειές του τόσο από άποψη πολιτικής ανάλυσης, όσο και από άποψη πολιτικών στρατηγικών και στοχεύσεων. Ούτε μπορούμε ν’ απαριθμήσουμε όλες τις παλινωδίες του. Ενδεικτικά μόνο καταγράφουμε μερικές στιγμές του, οι οποίες γεννάνε πάρα πολλά ερωτήματα.

-Ιανουάριος 1934. 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ. Αποφασίζεται ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί ο σκοπός της σοσιαλιστικής επανάστασης (η γραμμή του επαναστατικού μαρξισμού) και να υιοθετηθεί αυτός της «αστικοδημοκρατικής επανάστασης». Το κόμμα πρέπει να συμμαχήσει με τους «φτωχομεσαίους», πρέπει να περιμένει «να ωριμάσουν οι συνθήκες», δεν πρέπει να εναντιωθεί άμεσα στο πολιτικό καθεστώς… Πρόκειται για την πιο μηχανιστική και αφελή ερμηνεία της θεωρίας των σταδίων (αν ο Λένιν την ερμήνευε με τον ίδιο τρόπο, η οκτωβριανή επανάσταση δεν θα είχε γίνει ποτέ). Η παλινόρθωση της μοναρχίας το 1935 και η έλευση του Μεταξά το 1936, φαίνεται να είναι, σε κάποιο βαθμό, αποτέλεσμα και των επιλογών αυτών.

-Μάιος 1944. Διάσκεψη του Λιβάνου. Το ΕΑΜ (στο οποίο συμμετέχουν κομμουνιστές, σοσιαλιστές και δημοκρατικοί ριζοσπάστες αλλά ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από το ΚΚΕ), δέχεται όλους τους όρους των Άγγλων και του Γ.Παπανδρέου και συμμετέχει στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, παραδίδοντας ουσιαστικά την εξουσία στα αστικά κόμματα (στο συγκεκριμένο σημείο φαίνεται να δικαιώνεται, εν τοις πράγμασι, ο Ταμτάκος) , παρόλο που κυριαρχούσε σχεδόν σε όλη την ελληνική επικράτεια. Τον Σεπτέμβριο του 1944, ακολούθησε η Συμφωνία της Καζέρτας, με την οποία το ΕΑΜ δέχτηκε να θέσει τις δυνάμεις του υπό την διοίκηση του άγγλου στρατηγού Σκόμπι…

-Δεκέμβριος 1944. Μετά το μακελειό της 3ης και 4ης Δεκεμβρίου από Άγγλους και χίτες, κατά τις οποίες πυροβολήθηκε το πλήθος, το ΕΑΜ αντί να χρησιμοποιήσει τον ΕΛΑΣ που ήταν πανίσχυρος, πείθεται ότι ο Τσώρτσιλ, υπό το βάρος της διεθνούς κοινής γνώμης θα συμβιβαζόταν, μην απαιτώντας την διάλυση και τον αφοπλισμό του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και χτυπάει τους Άγγλους μόνο στην Αθήνα (ίσως περιμένοντας έγκριση από τον Στάλιν, ο οποίος όμως σφυρίζει αδιάφορα για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα).

-12 Φεβρουαρίου 1945. Συμφωνία της Βάρκιζας. Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, παραδίδονται άνευ όρων στους Άγγλους (ας σημειωθεί ότι από 4 έως 11 Φεβρουαρίου, γινόταν η διαπραγμάτευση της Συνθήκης της Γιάλτας, με την οποία συμφωνήθηκε η Ελλάδα να περάσει στη σφαίρα επιρροής των Άγγλων). Η μη συμμετοχή του ΚΚΕ στις εκλογές του Μαρτίου του 1946 και το δεύτερο αντάρτικο που ακολούθησε, ήταν καταδικασμένες επιλογές μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (ουσιαστικά του Λιβάνου). Αποτέλεσμα των γεγονότων αυτών, ήταν η ήττα του κινήματος, η εξόντωση χιλιάδων αγωνιστών (μελών του ΚΚΕ ή άλλων τάσεων του ΕΑΜ), οι εξορίες ή η προσφυγιά για χιλιάδες άλλους (και η γέννηση της χαφιεδολογίας ακόμα και στις κοινότητες του εξωτερικού, π.χ. γεγονότα Τασκένδης), ο εκφασισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας με την δημιουργία του παρακράτους, την καταπίεση, τις δηλώσεις νομιμοφροσύνης κλπ.

-Ιούλιος 1965 (αποστασία) – 21.4.1967 (πραξικόπημα συνταγματαρχών). Το ΚΚΕ αδυνατεί να κάνει μια ρεαλιστική πολιτική ανάλυση κατά την περίοδο αυτή. Μέχρι την 19.4.1967, η επίσημη θέση του ήταν ότι δεν υπάρχει πιθανότητα εκτροπής και πραξικοπήματος. Αποτέλεσμα αυτής του της στάσης, ήταν να πιαστεί στον ύπνο και το ίδιο και ολόκληρη η κοινωνία που, αν μη τι άλλο, θεωρούσε ότι για ένα τέτοιο θέμα ο «λόγος του μετράει».

-Φεβρουάριος 1968. Ενώ έχει εγκαθιδρυθεί η χούντα, το ΚΚΕ καταφέρνει να διασπαστεί, αποδυναμώνοντας ακόμα περισσότερο το κομμάτι της κοινωνίας που προσπαθούσε να οργανώσει μια αντιχουντική δράση. Η εμμονή στις σχέσεις εξάρτησης και υπακοής με την ΕΣΣΔ φάνηκε ισχυρότερη από την ανάγκη για αντίδραση στους χουντικούς εγκληματίες.

Θα έπρεπε ίσως να μιλήσουμε και για τους ατελείωτους καταλόγους αγωνιστών και διανοητών που πέρασαν από αυτό (και οι οποίοι, αν μη τι άλλο, προσέφεραν πάρα πολλά στο ίδιο το ΚΚΕ και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς στις τάξεις του ή γενικά συνέβαλαν με την προσπάθειά τους στην ενδυνάμωση του εργατικού κινήματος) και αποκηρύχθηκαν, κατασυκοφαντήθηκαν, προδόθηκαν, διαγράφηκαν, απομονώθηκαν (π.χ. Πουλιόπουλος, Βελουχιώτης, Πλουμπίδης, Στίνας, Καστοριάδης, Ταμτάκος) ή τον πολιτικό απομονωτισμό του ο οποίος εκφράζεται π.χ. με τις «χωριστές πορείες» σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού, ή το γεγονός ότι το ΠΑΜΕ (συνδικαλιστικό όργανο του κόμματος) δεν υποστήριξε καμία κινητοποίηση ή απεργία που δεν προετοιμάστηκε ή καθοδηγήθηκε από το ίδιο (π.χ. οι 35 ημέρες απεργίας των δασκάλων το 2007, οι αντιδράσεις των φοιτητών τον ίδιο χρόνο), ή τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίστηκαν στον 902…

Αλλά θα περιοριστούμε στην στάση που κράτησε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το Νοέμβριο του 1973, στην εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 και στην στάση που έχει απέναντι στις λαϊκές Συνελεύσεις των τελευταίων μηνών.

ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

17 Νοέμβρη 1973, Πολυτεχνείο

Είναι πλέον γνωστό σε όλους μας το πώς ξεκίνησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου (αν όχι μπορείτε να δείτε μία συνέντευξη εδώ), όπως επίσης, μάς είναι πλέον γνωστό πως η εξέγερση δεν ήταν κάτι προσχεδιασμένο από καμία πολιτική δύναμη. Κι όμως, το Φλεβάρη του 74′, στο 8ο φύλλο της Πανσπουδαστικής κυκλοφορεί πλαστή ανακοίνωση της συντονιστικής επιτροπής του Πολυτεχνείου, με την οποία καταγγέλλει προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, από 350 περίπου οργανωμένους πράκτορες της ΚΥΠ. Δημοσιεύουμε παρακάτω ολόκληρο το εν λόγω κείμενο (κάντε κλικ πάνω στην εικόνα και zoom στη συνέχεια ώστε να είναι ευκολότερη η ανάγνωση)

Λίγους μήνες πριν εκδηλωθεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι νεοέλληνες πολιτικοί (που επί έξι χρόνια ενέκριναν σιωπηρά τη δικτατορία) διεξήγαγαν συνεννοήσεις «κάτω από το τραπέζι» με τους συνταγματάρχες, για επιστροφή στη «δημοκρατική ομαλότητα». Κάτι τέτοιο αποτελούσε επιθυμία και των δικτατόρων, προκειμένου να εξέλθουν της εξουσίας χωρίς ποινικές συνέπειες. Το σχήμα που είχαν προκρίνει οι δύο πλευρές ήταν μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», στην οποία θα συμμετείχαν όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένης κατά πάσα πιθανότητα τής αυτοαποκαλούμενης «επίσημης» κομμουνιστικής αριστεράς.

Η αυθόρμητη και παντελώς απρόβλεπτη εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, χαλούσε τις ενδοεξουσιαστικές μηχανορραφίες, υπονόμευε το μεταπολιτευτικό μοίρασμα της εξουσιαστικής πίτας και εξέθετε ανεπανόρθωτα, τόσο τη δικτατορία, όσο και τους πολιτικάντηδες της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας». Άλλωστε η εξέγερση δεν είχε σαν στόχο μια απλοϊκή επάνοδο στον κοινοβουλευτισμό και στους παραγκωνισμένους πολιτικάντηδές του, αλλά μια βαθύτερη ποιοτική αλλαγή της νεοελληνικής κοινωνίας.

Από τη δύσκολη θέση ανέλαβε να βγάλει τους νεοέλληνες πολιτικάντηδες η ΚΝΕ, αφού στο εικονιζόμενο ντοκουμέντο (φύλλο αρ.8, Φεβρουάριος 1974, της φοιτητικής της εφημερίδας «Πανσπουδαστικής»), όπου αποκαλεί πράκτορες της Κ.Υ.Π. τους καταληψίες του Πολυτεχνείου και καλεί σε …απομόνωσή τους. Σαν απάντηση των εξεγερμένων σε αυτές τις σταλινικές ρυπαρότητες, προέκυψε και το γνωστό ειρωνικό αντικομμουνιστικό σύνθημα «Προβοκάτορα Λαέ».

Τελικά τόσο το ΚΚΕ, όσο και οι άλλες «δημοκρατικές δυνάμεις», όταν είδαν ότι η εξέγερση φούντωνε (κυρίως από τη δεύτερη ημέρα) επέτρεψαν σε μέλη τους να μπουν στο Πολυτεχνείο δίπλα στους κομματικά ανένταχτους, που αποτελούσαν και τον κορμό των εξεγερμένων. Τότε επινόησαν και τα περί δήθεν προβοκατόρικης αρχικής κατάληψης (στις 14/11/1973), την οποία δήθεν «εξυγίανε», η είσοδος της ΚΝΕ στο Πολυτεχνείο (μια μέρα αργότερα…). Ο στόχος τους ήταν φυσικά να μην χάσουν την ευκαιρία να εκμεταλλευθούν προς όφελός τους την κατάσταση. Αυτοί ήταν οι πραγματικοί προβοκάτορες, που αργότερα κάθισαν και στα κοινοβουλευτικά έδρανα.

Σημειωτέον πως το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αν και έχουν κάνει σαφές ότι δεν θεωρούν έγκυρη αυτή την ανάλυση, ποτέ δεν αποκήρυξαν ανοιχτά το δελτίο αυτό της παράνομης «ΑντιΕΦΕΕ», απεναντίας το 2004, με αφορμή τη συμπλήρωση 31 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η νεολαία του κόμματος έκανε και πάλι σημαία της αυτή την παραχάραξη των πραγματικών γεγονότων, αναρτώντας το σχετικό φύλλο στο ταμπλό της.

Δεκέμβρης 2008

Τον Δεκέμβρη του 2008, τις ημέρες που η νεανική ορμή ξεχυνόταν στους δρόμους, που αμφισβητήθηκε σε όλη τη χώρα η κάθε μορφής εξουσία και οι νέοι διεκδίκησαν ενωμένοι την δικαιοσύνη, το ΚΚΕ τήρησε την στάση ακροδεξιού κόμματος, απέναντι σε ότι αυτό δεν μπορεί να ελέγξει. Πιο συγκεκριμένα:

1. Aνέδειξε τη διάσταση των καταστροφών και των «κουκουλοφόρων» (με την έννοια που τους δίνουν τα ΜΜΕ..) ως το κεντρικό σημείο της εξέγερσης.

2. Έφτασε στο τραγικό σημείο να δηλώσει ότι … ακόμη και αν κατέβαιναν 50.000 κουκουλοφόροι, θα καταδίκαζε την εξέγερση. Όμως, στην περίπτωση αυτήν η επιρροή του ΚΚΕ θα ήταν ούτως ή άλλως μηδαμινή.

3. Αδιαφόρησε και στάθηκε εχθρικά στην έκφραση του δίκαιου θυμού της νεολαίας, αλλά και ιδιαίτερα της εργατικής νεολαίας.

4. Επέκρινε το κράτος για την κατασταλτική του ανικανότητα να τσακίσει τους «κουκουλοφόρους». Σε αυτό το σημείο τοποθετήθηκε δεξιότερα και από τον Παυλόπουλο και συνέκλινε με το ΛΑ.Ο.Σ. σχετικά με την νομιμότητα.

5. Απέδωσε τη βία όχι στις κοινωνικές επιπτώσεις της χρόνιας καταπίεσης – γεγονός απόλυτα συμβατό με την κοινωνική δυναμική και τις αρχές του Ιστορικού Υλισμού – αλλά, για ακόμα μία φορά, στην «υποκίνηση». Ταυτίστηκε έτσι με τις δεξιόστροφες θεωρίες συνωμοσίας.

6. Ενώ μιλά συνεχώς για επαναστατικές διαδικασίες στο μέλλον, αρνήθηκε να δει την κοινωνική διάσταση μιας εξέγερσης που ήταν παρούσα και είχε δυναμική.

Τώρα, σβήστε από το παρακάτω κείμενο τις λέξεις «Λιάνα» και «ΚΚΕ», ξεχάστε την εφημερίδα που δημοσιεύθηκε το καταπληκτικό αυτό έργο τέχνης και κλείστε τα μάτια.. Βάλτε ένα φίλο σας να σας ξαναδιαβάσει το κείμενο και σκεφτείτε: σε τι είδους έντυπο, ποίου πολιτικού χώρου είναι το πιθανότερο ν’ ανήκει αυτό το διηγηματάκι καλών προθέσεων που είναι γεμάτο από σκληρό λυρισμό και μπατσικό ρεαλισμό;

“Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά”, 28 Δεκέμβρη του 2008

Άκου με προσεχτικά φίλε, χωρίς να με διακόψεις. Ξέρω πως έχεις βοηθήσει πολλούς ανώνυμους ν’ ακουστεί η φωνή τους, γι’ αυτό σε παίρνω κι εγώ. Ελπίζω να φερθείς και σε μένα όπως στους άλλους.

Λοιπόν, ναι του την άναψα! Και δεν το μετανιώνω, να το ξέρεις, μόνο που άλλον νόμιζα ότι βαρούσα, αν και καλά να πάθει το κωλόπαιδο, το πλουσιόπαιδο που γύρευε να κάνει πλάκα σε μας, που μας έβριζε κωλόμπατσους και τα τέτοια…

Κι όλοι εσείς που ουρλιάζετε τώρα στα κανάλια και μυξοκλαίτε, δεν ξέρετε τίποτα ή ξέρετε και κάνετε τον παλαβό. Λένε λοιπόν κάποιοι από σας πως έπρεπε να πάω σε ψυχίατρο αφού ήμουνα λέει με σπασμένα νεύρα, ή να φύγω από την Αστυνομία και να μην κρατάω όπλο και άλλα τέτοια… Τόσα ξέρουν οι κοπρίτες, οι καναλάκηδες και όλοι οι βολεμένοι. Μόνο εκείνη η καριόλα η Λιάνα σα να μου φάνηκε πως το πλησίασε το θέμα, λέγοντας πως μ’ έχουνε καρφωμένο δέκα χρόνια στα Εξάρχεια! Έχει τις πληροφορίες της αυτή, όπως όλοι στο σινάφι σας, μόνο που τις χρησιμοποιείτε όπως και όταν σας βολεύει…

Νομίζω λοιπόν πως ακούω τους αραχτούς όλους στους καναπέδες να λένε, «δηλαδή δεν πρέπει όλοι να περνούν από ψυχίατρο;» και άλλες τέτοιες μαλακίες. Όπως ας πούμε, περνάνε από ψυχίατρο οι γιατροί, οι δικαστές και τόσοι άλλοι που σε σφάζουν ή σε ξεφτιλίζουν όταν σε πετυχαίνουν στο «γήπεδό» τους, τα νοσοκομεία και τα δικαστήρια δηλαδή. Δηλαδή, πόσοι σε υπεύθυνες θέσεις περνάνε από ψυχίατρο κανονικά και μετά από κάποια διαστήματα στην υπηρεσία; Δεν μπορεί να είσαι ή να φαίνεσαι καλά και ξαφνικά κάτι να στη βαρέσει; Να σε κερατώνει η γυναίκα σου ας πούμε ή κάτι άλλο σοβαρότερο ή να σε κάψει η καθημερινή υπηρεσία, ειδικά αν δε σου δίνουν άδεια, δεν πας διακοπές γιατί πότε το ένα πότε το άλλο, η υπηρεσία θεωρεί πως πρέπει να ανακαλέσει τις άδειες και όλα τα σχετικά; Για να μη σου θυμίσω πως οι τελευταίοι που μπορούν να εξετάσουν και να κρίνουν αν είσαι ψυχικά εντάξει είναι οι ψυχίατροι, έτσι δε λένε; Και να μη σου θυμίσω πόσοι πολιτικοί αποδείχτηκε πως ήταν βαρεμένοι και σε άλλη περίπτωση θα τους είχανε δεμένους, όχι αμολητούς να κυβερνάνε τον κοσμάκη, ούτε να σου θυμίσω πόσοι στρατιωτικοί που δίνουν διαταγές στα παιδάκια είναι για τα σίδερα, άσε που… αλλά τι να πρωτοπείς…

Λοιπόν, εγώ, είν’ αλήθεια πως υπηρετώ κοντά δέκα χρόνια εκεί, που λέει η έτσι. Το προσπάθησα τρεις φορές μετά τα τρία πρώτα χρόνια να την κάνω με μετάθεση, έπιασα διάφορους, παρακάλεσα αλλά τίποτα! Δεν είχα βλέπεις βύσμα, άσε που είχα και τη φωλιά μου λερωμένη από την αρχή. Ύστερα τα παράτησα και κάπου μάλλον βολεύτηκα, έμαθα τη «δουλειά», έμαθα να λουφάρω και κοίταξα να στήσω κι εγώ μια οικογένεια που μέχρι τότε είχα στερηθεί. Αλλά ησυχία δεν είχαμε ποτέ. Πότε ο ένας πότε ο άλλος είμαστε οι μόνιμοι στόχοι. Οι πολιτικοί και οι διάφοροι κομπιναδόροι κάνουν τις αρπαχτές τους κι εμείς γινόμαστε σάκοι του μποξ – «γι’ αυτό πληρώνεστε ρεμάλια!» φωνάζει συχνά ο διοικητής, ενώ οι υψηλά ιστάμενοι είναι πιο ευγενείς αλλά και πιο σκληροί. «Κυρίους» μας προσφωνούν αλλά στάζουνε φαρμάκι και μας στέλνουν στο στόμα του λύκου.

Ξέρεις πόσες φορές πήγαν να με κάψουν σαν λαμπάδα αυτά τα κωλόπαιδα, οι φονιάδες οι κουκούλες; Ξέρεις με τι τέχνη φτιάχνουν και πετάνε τις μολότοφ; Πάνω στη μαρκίζα τις αμολάνε κάτω από κει που καθόμαστε να προστατευτούμε, κι έρχεται η φωτιά και σε λούζει… τρεις φορές με έχουνε κάψει και τη γλίτωσα με μέτρια εγκαύματα σε όλο το σώμα. Ξέρεις εσύ που με δείχνεις με το δάχτυλο, ξέρεις πόσες φορές γύρισα στο σπίτι με τα αίματα και το δέρμα μου καμένο και με ρωτούσαν τα παιδιά μου τι έπαθα και κρυβόμουνα για να μη με δουν καμένο και κλαίγανε;

Ενα κομμάτι ψωμί έβγαζα κι εγώ, το παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό, με τον πατέρα χαμένο στο πιοτό, να γυρίζει στο σπίτι και να τσακίζει στα χαστούκια κι εμένα και τη μάνα μου γιατί δεν του άρεσε πότε το ένα πότε το άλλο…

Και πώς βρέθηκα στο Σώμα δε θα το αναλύσω, αν και ξέρω πως όλοι ξέρετε πάνω – κάτω με ποιο τρόπο μας χώνουν στο τσουβάλι, όπως τα φίδια που τα αμολάνε μετά – μας αμολάνε δηλαδή, γιατί να μην το ομολογήσω; – μας στέλνουνε καταπάνω στον κοσμάκη. Λεπτομέρειες δεν τολμάω να σου πως, πάντως εκείνο το βράδυ αφού με σύρανε με κλοτσιές και μπουνιές στην Ασφάλεια, με μούρη πρησμένη και αίματα να τρέχουν από τα χείλια και τη σπασμένη μύτη – όλα για μια μηχανή που είχα κλέψει από το πάρκινγκ, κάναμε απίθανες κόντρες τότε, τι άλλο να κάναμε, πεταμένοι απ’ όλους, μάνα, πατέρα, χωρίς φράγκο στην τσέπη, από το σχολείο τρεις αποβολές και στο τέλος έπρεπε ν’ αλλάξω σχολείο, και τι να το κάνω το σχολείο; – αφού λοιπόν με αφήσανε χωρίς φαΐ και νερό τρεις μέρες, μου είπαν: «ή δέκα χρόνια μέσα ή στην Αστυνομία και θα κάνεις ό,τι σου λέμε, γκέγκε μάγκα;». Διάλεξα τα σίγουρο ψωμί και να μας, δέκα χρόνια στη σφηκοφωλιά, στα Εξάρχεια με όλο εκείνο το αληταριό, που τους ήξερα και από τη μια και από την άλλη – και ανάμεσά τους κάμποσους παραστρατημένους. Μήπως ξέρεις φίλε τι ρόλο παίζουν πολλοί από αυτούς; Δικοί μας είναι, τι δικοί μας δηλαδή, της Ασφάλειας είναι και από κει παίρνουν οδηγίες, πότε θα την ανάψουν τη μια ή την άλλη φωτιά εδώ κι εκεί! Για πες μου εσύ που είσαι έξυπνος και σπουδαγμένος, γιατί δε χτυπάνε κανένα στόχο πλουτοκρατίας, κανέναν με γιοτ, με αυτοκίνητα ακριβά και τεράστιες περιουσίες; Γιατί χτυπάνε τον μεροκαματιάρη με το μαγαζάκι, τον περιπτερά και άλλους ανυπεράσπιστους; Δειλά πραχτοράκια της μαύρης συμφοράς είναι, πεμπτοφαλαγγίτες τους έλεγε ο μόνος σοβαρός και τίμιος άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου, ένας δικηγόρος που έλεγε πως είναι με το ΚΚΕ, αλλά είναι έξω και απ’ αυτό γιατί θέλει λέει να είναι ανεξάρτητος.

Λοιπόν, τον φουκαρά το μικρό τον έφαγα.

Είχα φτάσει στο αμήν, και πώς φτάνει κανείς στο αμήν δε θα στο αναλύσω, πάντως είχα μπουχτίσει. Με βρίζανε τα κωλόπαιδα, με είχαν βρίσει τουλάχιστον άλλες πενήντα φορές την ίδια μέρα, βρίζανε τη μάνα μου – «γαμώ το μ… που σε πέταγε» μου είχε φωνάξει ένα καθίκι το ίδιο απόγευμα – και είχα φτάσει ως το λαιμό – σου είπα ότι η μάνα μου ήταν παραδουλεύτρα, τίποτε άλλο δε σου λέω. Κάτι αυτές οι βρισιές, κάτι οι σπόντες του αστυνόμου την προηγουμένη «δεν κάνετε για τη δουλειά για την οποία προσληφθήκατε, και πλησιάζει η λήξη ή ανανέωση της σύμβασής σας και πρέπει να αποδείξετε πως αξίζετε το ψωμί που τρώτε…» και άλλα τέτοια.

Ξέρεις πώς είναι να έχεις το σιδερικό στη θήκη και να σε βλαστημάνε και να σου πετάνε μπουκάλια που μπορεί να είναι και μολότοφ; Όχι φίλε, δεν ξέρεις, και να μην αξιωθείς να μάθεις, στο λέω εγώ, ο γιος της πλύστρας που θέλησα να ζήσω έξω στην κοινωνία και με στολή εξουσίας και όχι στη φυλακή.

Τον σημάδεψα και πρώτη φορά το χέρι μου δεν έτρεμε. Γιατί πρώτη φορά δεν είχα πιει πριν βγω περιπολία – στο λέω κι αυτό και να μείνει μεταξύ μας: αν κρατήθηκα τόσα χρόνια και δε σκότωσα, είναι που έπινα μισό μπουκάλι ουίσκι πριν βγούμε περίπολο και έτσι ό,τι κι αν άκουγα για τη μάνα μου και το αντριλίκι μου το πέρναγα ντούκου – έχω ακούσει πως άμα μεθύσεις βγαίνει ο πραγματικός εαυτός σου κι εγώ είμαι καλό παιδί στο βάθος και όλοι στην υπηρεσία το ξέρουν και μ’ αγαπάνε, αλλά και με εκμεταλλεύονται. Και δε θα σου πω τι καλοσύνες έχω κάνει εγώ στη ζωή μου, γιατί θα με περάσεις ή για παινεψιάρη ή για μαλάκα. Μέσα στο πιοτό κατάλαβα σιγά σιγά και τον πατέρα μου, που δεν ήταν κακός άνθρωπος έστω κι αν μεθώντας έβγαινε η κακή του πλευρά. Να σου πω κάτι; Αποτυχημένος σε όλα ήτανε, γι’ αυτό έπινε. Όπως κι εγώ δηλαδή: Τι πέτυχα στη ζωή μου; Τίποτα! Ένας μπάτσος έγινα κι αυτό από σπόντα, όπως σου είπα, και μάλιστα χωρίς καν μόνιμη σύμβαση. Και να ‘ρχονται αυτά τα κωλόπαιδα, που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους, που δεν ξέρουν τι θα πει βάρδια και ξενύχτι, τι πάει να πει μεροκάματο και τι σφαλιάρα κάθε είδους από το αφεντικό και να σου ρίχνονται μετά από δώδεκα ώρες ορθοστασία στις γωνίες ή στις εισόδους τραπεζων, να ‘ρχονται και να σε βρίζουν και να σου πετάνε ό,τι βρουν στο δρόμο. Και να σου πω κάτι άλλο; Πόσοι από αυτά τα κωλόπαιδα είναι εργαζόμενοι των 700 ευρώ που λένε και ξαναλένε; Να σου πω εγώ; Κανένας! ‘Η κάτι πρεζόνια είναι ή κάτι τύποι από τα βόρια προάστια που βαριούνται στη σιγουριά του σπιτιού ή τα πραχτοράκια, οι πεμπτοφαλαγγίτες που λέγαμε πριν. Ποιος μεροκαματιάρης προλαβαίνει να βγει στους δρόμους, πόσοι από τους αναγκεμένους έχουν τέτοιες πολυτέλειες; Εντάξει, είμαι απόλυτος θα μου πεις, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία αυτού που λέω.

Λοιπόν, για να τελειώνω γιατί σε ζάλισα: το έκανα!

Πριν, σου έλεγα πως τον σημάδεψα και έτσι έγινε, όπως ήμουνα με το αίμα στο κεφάλι. Όμως, φίλε, πρέπει να σου πω πως δε θυμάμαι αν εκείνη τη στιγμή που πάτησα τη σκανδάλη, σημάδευα ακόμη τον πιτσιρικά ή το χέρι μου είχε κατέβει. Και μη νομίσεις πως πάω να πω ότι δεν το ‘κανα, αφού ξέρω ότι εσύ δε θα με δώσεις. Απλά, δε θυμάμαι γιατί το μυαλό μου έχει σκεπαστεί από μια θολούρα και έχω χάσει εκείνες τις στιγμές τελείως. Για να μη λέω πολλά: δεν ξέρω ποια δύναμη ή ποια κούραση μου κατέβασε το χέρι – αν το κατέβασε – πάντως ό,τι έγινε, έγινε χωρίς τη θέλησή μου.

Και να στο πω; Ενα βουνό έχει πέσει πάνω μου από την επόμενη στιγμή που έφυγε η σφαίρα και είδα το κορμάκι του πιτσιρικά να διπλώνεται στις πλάκες. Όταν σκέφτομαι πως θέρισα μια ψυχούλα που δεν είχε κάνει ούτε ένα βήμα ακόμα στη ζωή, άνετο ή ζόρικο βήμα – τι σημασία έχει;

Αλλά φίλε, είχε φτάσει ένας κόμπος και μ’ είχε πνίξει, αν δεν τράβαγα το πιστόλι εκείνη τη στιγμή θα είχα πεθάνει από ασφυξία. Όλο τον τελευταίο καιρό με είχε μαγκώσει ένα μούδιασμα – ξέρεις τι σημαίνει μούδιασμα; – ένα μούδιασμα που ξεκίνησε από τα πόδια και σκαρφάλωνε σιγά σιγά στο λαιμό. Δε θα το πιστέψεις φίλε, όμως με το που έφυγε η σφαίρα, μου φάνηκε πως πήρε μαζί της κι αυτόν τον βραχνά, έστω κι αν αυτό κράτησε όσο και η διαδρομή του βλήματος που άφησα να φύγει μέσα στο πάθιασμά μου. Ξέρω καλά πως θα με κυνηγάει πάντα αυτή η στιγμή αλλά πίσω δεν μπορώ να τη φέρω ούτε τη σφαίρα ούτε τη ζωούλα του πιτσιρικά. Όλοι εσείς που σήμερα φωνάζετε και χτυπιέστε τάχα, θα το προσπεράσετε γρήγορα, θα το ξεχάσετε μέχρι τις επόμενες δυο – τρεις μέρες, όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα φριχτά εγκλήματα, δικά μας ή των άλλων, των επωνύμων που δεν τους αγγίζει ούτε νόμος ούτε συνείδηση. Έτσι κυλάει η ζωή, με όλες τις καθημερινές σκοτούρες, γιατί έτσι πρέπει, οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς. Εγώ βέβαια εδώ σημαδεύτηκα και εδώ θα καρφωθώ, αλλά δε θ’ αφήσω να το καταλάβει κανείς και πιστεύω πως εσύ θα κρατήσεις το μυστικό που σου εμπιστεύτηκα.

Να το ξέρεις: ό,τι και να δείξει η βαλλιστική που θα γίνει, όπως πάντα, εγώ δε θα το παραδεχτώ δημόσια πως του την άναψα και μάλιστα εν βρασμώ, που λένε, ούτε πως τον σημάδεψα κατάστηθα. Έχω τρία παιδιά να μεγαλώσω κι εγώ. Ναι, σαν εκείνο που σκότωσα, θα μου πεις, το ξέρω και τα δικά μου έχουν μόνο εμένα και τη μάνα τους, δεν έχουν σπίτι ιδιόκτητο, δεν έχουν τρία αυτοκίνητα, δεν έχουνε νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι. Δε θα έχουν καλά καλά να φάνε άμα εγώ μπω φυλακή.

Ούτε συγγνώμη με παίρνει να ζητήσω, γιατί θα είναι σα να ομολογώ. Άλλωστε, πόσοι απ’ όλους αυτούς που κακοποιούν κάθε μέρα τους ανθρώπους – και δεν είναι και λίγοι, κοίταξε στα ρετιρέ της παλιοκοινωνίας μας και θα καταλάβεις τι εννοώ – πόσοι απ’ αυτούς ζήτησαν συγνώμη; Όχι, δεν οφείλω κανένα συγγνώμη σε κανέναν, κανέναν από τούτη τη βρωμοκοινωνία που ζούμε, εκτός ναι, εκτός από κείνο το παιδάκι που έστειλα στον άλλο κόσμο, αλλά όπως σου είπα, θα είναι η καταδίκη μου, άλλωστε τι θα άλλαζε αν ζητούσα συγγνώμη; Θα έφερνα πίσω τον πιτσιρικά ή θα μου το αναγνώριζαν σαν ελαφρυντικό;

Εμένα η μόνη μου ελπίδα τώρα είναι οι εγγυήσεις που μας έχουν δώσει από τότε που μπήκαμε στο Σώμα, πως ό,τι κι αν κάνουμε θα το κουκουλώσουν, αρκεί να πειθαρχούμε στις διαταγές των ανωτέρων.

Και μου το ‘χουν υποσχεθεί πως κι εγώ θα πέσω στα μαλακά.

Τόσα χρόνια κάνω τον μαλάκα, μου το χρωστάνε.

Κυρίως φοβούνται, μην ανοίξω εγώ και άλλοι πολλοί το στόμα μας.

Γι’ αυτό θα μου το κλείσουν απαλά και κομψά. Κρατώντας, μέχρι να περάσει η μπόρα μου, το στόμα των παιδιών μου γεμάτο. Που με τη σειρά τους, μεγαλώνοντας, θα βαδίσουν στα χνάρια μου, τη λαμπρή «σταδιοδρομία» μου.

Γιατί άλλη επιλογή δεν έχουν.

Όπως κι εσύ και τόσοι άλλοι που νομίζουν πως ποτέ δε θα τους αγγίξει η κακιά η ώρα.

Όλοι στο ίδιο καζάνι κλωθογυρνάμε βλαστημώντας την τύχη μας που δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε.

Ριζοσπάστης 28 Δεκέμβρη 2008 “


«Η φλόγα της Ισπανίας ήρθε και στην Ελλάδα» τόνισε η γραμματέας του ΚΚΕ, μιλώντας το βράδυ της 26.5.2011 στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας. «Κάποιοι πήγαν να εκμεταλλευτούν αυτό το Κίνημα, αλλά κάποιοι πήγαν αυθόρμητα» δήλωσε και τάχθηκε υπέρ της κοινωνικής συμμαχίας για την ανατροπή του σημερινού πολιτικού συστήματος, σημειώνοντας ότι «οι πλατείες που γεμίζουν αυθόρμητα από αγανακτισμένους εύκολα αδειάζουν» και εξήρε τους αγώνες που έχουν αφετηρία τους εργατικούς αγώνες.

Την αποτελεσματικότητα των κινητοποιήσεων των «αγανακτισμένων» αμφισβήτησε η γραμματέας του ΚΚΕ, μιλώντας στο πλαίσιο της επίσκεψής της στις εγκαταστάσεις της ΠΥΡΚΑΛ (την 5.6.2011): «Δεν φοβούνται τα κινήματα της πλατείας όσο και αν σε αυτά συμμετέχουν μάζες, κόσμος με διάθεση πραγματικά να διεκδικήσει κάποια αλλαγή – αν κι εδώ είναι λίγο θολά τα πράγματα, τι θέλει ο καθένας», είπε και πρόσθεσε ότι εκείνο που φοβούνται όσοι βρίσκονται απέναντι στους πολίτες είναι “η ταξική πάλη, η πάλη στους τόπους δουλειάς”. Όπως διευκρίνισε, «δεν τους νοιάζει, εφόσον στα εργοστάσια οι εργάτες υπογράφουν ατομικές συμβάσεις, δέχονται να υπογράφουν ότι παίρνουν πλαστό εισόδημα, δέχονται να κάνουν υπερωρίες χωρίς αμοιβή. Αυτό θέλουν και σου λένε: Πήγαινε σε μια πλατεία να εκτονωθείς. Θα πας μια μέρα, δυο, τρεις, ένα μήνα, θα κουραστείς». Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ δήλωσε ότι το κόμμα δεν υποτιμά τις πλατείες –«κι εμείς κάνουμε κεντρικές κινητοποιήσεις», είπε-, αλλά πρόσθεσε ότι ο αγώνας δεν μπορεί να μείνει εκεί. «Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα, δεν είναι απλώς ένα κίνημα, χρειάζεται ένα κίνημα αποτελεσματικό, γιατί πολύ εύκολα, όταν διαψευστούν οι ελπίδες, τις διαδέχεται η απογοήτευση».

Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ για τους «αγανακτισμένους» της 8ης Ιουνίου 2011

Είναι ενθαρρυντικό στοιχείο να βρίσκεται λαός και νεολαία στο δρόμο διαδηλώνοντας τη συσσωρευμένη οργή του. Μπορεί να διαμορφώσει ένα κλίμα πιο ουσιαστικής αγωνιστικής ανάτασης, αν μετεξελιχθεί σε πιο αποφασιστική συμμετοχή στο οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα που παλεύει για να αποκρούσει και να ανατρέψει τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και όχι να αλλάξουν τα πρόσωπα στην κυβέρνηση, ή να γίνουν μικροδιορθώσεις στα μνημόνια των μονοπωλίων.

Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη, για να αντιμετωπίσει ο λαός την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να βγάλει σωστά συμπεράσματα, να κατανοήσει τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, του χρέους, των κλιμακούμενων μνημονίων, να δει καθαρά ότι οι υπεύθυνοι είναι η πολιτική, τα κόμματα και η ΕΕ που υπηρετούν την κερδοφορία και τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Είναι καιρός οι λαϊκές συνειδήσεις να κάνουν πολιτικό, ιδεολογικό άλμα, να απεγκλωβιστούν από τα ιδεολογήματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, να εμπιστευτούν το ΚΚΕ. Το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει πια τίποτα καλό για το λαό, είναι ξεπερασμένο, σαπίζει, μόνο φτώχεια, κρίσεις, πολέμους θα φέρνει.

Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που πολύ πριν φέρουν το μνημόνιο καλούσε το λαό σε ξεσηκωμό, όταν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του έκρυβαν τις αιτίες και τον καθησύχαζαν για τις συνέπειες της κρίσης, γι’ αυτά που θα έφερναν. Άλλωστε το ΚΚΕ είχε προβλέψει ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν και αυθόρμητα μαζικά ξεσπάσματα δίπλα στις μάχες που δίνει το οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα.

Το ΚΚΕ έγκαιρα και πριν τις εκλογές προειδοποίησε το λαό για τη θύελλα που θα έφερναν, είτε εκλεγόταν στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ. Έγκαιρα και με θάρρος πρόβλεψε ότι η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση, η ΕΕ κήρυξαν στο λαό πόλεμο και τον κάλεσε να απαντήσει με ανυπακοή, απειθαρχία και αντεπίθεση για να μην πληρώσει αυτός την κρίση, το χρέος και τα αδιέξοδα του συστήματος. Στα τρομοκρατικά διλήμματα «χρεοκοπία ή βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα» έδωσε με θάρρος ξεκάθαρη απάντηση: Καμιά θυσία για τα κέρδη, την κρίση και το χρέος. Την κρίση και το χρέος να πληρώσει η πλουτοκρατία. Πατριωτισμός είναι να μην χρεοκοπήσει ο λαός.

Το ΚΚΕ με αίσθημα ευθύνης και εμπιστοσύνης απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα που βγαίνουν σήμερα στο δρόμο και τους επισημαίνει ότι οι αγώνες που δεν στοχεύουν στους υπεύθυνους και τις αιτίες δεν μπορούν να φέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα και τα καλεί να προχωρήσουν αποφασιστικά προς τα εμπρός.

Η γενική απαίτηση «κάτω το μνημόνιο» επί της ουσίας δεν λέει τίποτα, αν δεν γίνει αφετηρία για την παρεμπόδιση κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, αν δεν συνοδεύεται με «κάτω τα μονοπώλια, η ΕΕ και τα κόμματα που τα υπηρετούν». Αλλιώς, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα φέρνουν συνεχώς χειρότερα μνημόνια. Αυτό κάνουν σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από το ύψος τους χρέους. Δεν γίνεται να γυρίσουμε προς τα πίσω σε λύσεις που δοκιμάστηκαν σε προηγούμενες δεκαετίες.

Η διαμαρτυρία κατά της ανεργίας για να έχει νόημα πρέπει να συνοδεύεται και με την πάλη να γίνουν λαϊκή – κοινωνική περιουσία οι μεγάλες επιχειρήσεις. Όσο ανήκουν στους καπιταλιστές, αυτοί θα καθορίζουν την οικονομία και την παραγωγή, που είτε βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης είτε κρίσης δημιουργεί ανέργους. Ο άγριος ανταγωνισμός τους για υψηλότερη κερδοφορία θα κλείνει τις πιο αδύναμες επιχειρήσεις, θα εκτοπίζει τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, θα μειώνει τον αριθμό των εργαζομένων, θα τσακίζει μισθούς και δικαιώματα.

Τα γνωστά καλλιεργούμενα επιφανειακά και λαϊκίστικα συνθήματα «κλέφτες», «ψεύτες», απαλλάσσουν τον πραγματικό ένοχο, την πλουτοκρατία που ληστεύει νόμιμα το λαό και τον φυσικό και ορυκτό πλούτο της χώρας. Τα σκάνδαλα, ο χρηματισμός πολιτικών των κομμάτων του συστήματος, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που φέρνει δεινά στο λαό και όχι αιτία. Δίνουν συγχωροχάρτι στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και άλλων κομμάτων που στηρίζουν τα βάρβαρα μέτρα για ιδεολογικούς λόγους κι ας μην έχουν κλέψει.

Τα αντιδραστικά συνθήματα «έξω τα κόμματα, τα συνδικάτα», που προβάλλουν ορισμένα κέντρα και θέλουν να αποκτήσουν απήχηση στο λαό, έχουν ως κύριο στόχο να μπερδέψουν τις λαϊκές συνειδήσεις. Έτσι έχουν τη δυνατότητα η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα να ερμηνεύουν το μήνυμα της διαμαρτυρίας με διαφορετικό τρόπο και όπως τους συμφέρει. Να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι με τους υπεύθυνους, το ΚΚΕ που αποκάλυψε και αντιπάλεψε με συνέπεια την πολιτική ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, να κρύψουν την πολιτική ευθύνη του λαού που τους στήριξε ή τους ανέχτηκε με την ψήφο του.

Να κρύψουν ότι οι ταξικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ παλεύουν σταθερά και πρωτοπόρα για το δίκιο των εργαζομένων, σε αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό της πλειοψηφίας ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ.

Οι εργατικοί λαϊκοί και νεανικοί αγώνες σήμερα, για να έχουν αποτέλεσμα και τη δύναμη να ορθώσουν εμπόδια στα κλιμακούμενα βάρβαρα μέτρα, πρέπει να στοχεύουν τους υπεύθυνους για τα λαϊκά δεινά που είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η ΕΕ και τα κόμματα που τους υπηρετούν. Να διεκδικούν τα σύγχρονα δικαιώματα, να στοχεύουν σε αναγκαίες ριζικές αλλαγές που χρειάζονται στην οικονομία και στην εξουσία, ώστε η ανάπτυξη να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ προειδοποιεί και καλεί τις λαϊκές δυνάμεις που συνειδητοποιούν ότι είναι αναγκαία η λαϊκή δράση για να αποτραπεί η μόνιμη πτώχευση του λαού στην οποία οδηγούν κυβέρνηση – ΕΕ, να αντιμετωπίσουν με δυσπιστία τις κολακείες και τα «αγκαλιάσματα» των αστικών κομμάτων, των ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών, διάφορων μηχανισμών και ομάδων που παριστάνουν τους ανεξάρτητους και ακομμάτιστους. Αυτοί έχουν πολλαπλούς στόχους, ειδικούς λόγους και επιδιώξεις, ωστόσο συμπίπτουν σε μια κοινή συνισταμένη παγίδευσης, ναρκοθέτησης ή εκτόνωσης των λαϊκών αγωνιστικών διαθέσεων.

Η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι μηχανισμοί του συστήματος έχουν κάθε λόγο να μείνει θολή η αυθόρμητη μαζική αγανάκτηση. Να εγκλωβιστεί σε ανούσια συνθήματα ή σε αντιδραστικά ιδεολογήματα. Έτσι έχουν τη δυνατότητα να βάλουν αυτοί όποια ταμπέλα θέλουν στις λαϊκές απαιτήσεις και κινητοποιήσεις. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να ελέγξουν προς όφελός τους τις λαϊκές αντιδράσεις. Να τις χρησιμοποιήσουν για να εκτονώσουν από ένα σημείο και μετά τη λαϊκή οργή και να την μετατρέψουν σε μοιρολατρία, ότι τίποτα δεν γίνεται, και σε υποταγή. Να τις περιορίσουν σε απατηλούς στόχους μιας καλύτερης διαπραγμάτευσης μέσα στην ΕΕ, όπως προβάλλουν η ΝΔ, το κόμμα του Καρατζαφέρη και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Η λαϊκή αγανάκτηση που φουντώνει ανησυχεί την πλουτοκρατία, ωστόσο δεν τη φοβίζει, γιατί γνωρίζει ότι χωρίς οργάνωση και ταξική συνειδητοποίηση δεν μπορεί να γίνει αποτελεσματική και επικίνδυνη γι’ αυτούς η λαϊκή αγωνιστική δράση. Αντίθετα επιδιώκουν να την αξιοποιήσουν προκειμένου να σπρώξουν τα κόμματα εξουσίας σε πιο αντιδραστικές και επιθετικές θέσεις. Στο όνομα των «ικανών, άξιων και τίμιων πολιτικών» και με αφορμή τις λαϊκές αντιδράσεις προετοιμάζουν το έδαφος, ώστε αν το σημερινό κυρίαρχο πολιτικό σύστημα αποδειχτεί ανίκανο να διαχειριστεί τον λαϊκό παράγοντα, να προχωρήσουν σε μεταμφίεσή του, στη δημιουργία νέων αστικών κομμάτων, ώστε να κερδίσουν χρόνο, να πάρουν «περίοδο χάριτος» ως νέα κόμματα, για να προχωρήσουν πιο αποφασιστικά στην καταδίκη των εργαζομένων στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, στην οποία οδηγεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και η πολιτική που τα υπηρετεί.

Το ΚΚΕ δεν χρησιμοποιεί προσωπεία, δεν παριστάνει τον ακομμάτιστο, δεν απευθύνεται πλαγίως στο λαό για να υιοθετήσει τα συνθήματά του. Με παρρησία και θάρρος έχει αποδείξει ότι λέει άφοβα όλη την αλήθεια και προτείνει διέξοδο προς όφελος του λαού.

Το ΚΚΕ απευθύνεται με εμπιστοσύνη στο λαό. Υπάρχει λύση. Η χώρα μας έχει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για να αναπτυχθεί και να καλύψει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Για να γίνει αυτό απαιτείται να γίνουν κοινωνική λαϊκή περιουσία οι μεγάλες, στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις. Να διαμορφωθεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων. Να υπάρχει πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός με λαϊκή εξουσία και εργατικό λαϊκό έλεγχο. Αυτός ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας σημαίνει αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Μπορεί να τον ανοίξει μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που ξεκινάει από τους τόπους δουλειάς και απλώνεται παντού. Δίνει ταυτόχρονα καθημερινά μάχες για την υπεράσπιση των ανέργων, της λαϊκής οικογένειας, των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων, των μικρομεσαίων αγροτών και επαγγελματιών, χωρίς να χάνει το στόχο της ριζικής ανατροπής.

Το ΚΚΕ καλεί σε αυτόν το δρόμο συμπόρευσης τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις, ειδικά αυτές που για χρόνια ακολούθησαν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Τις καλούμε για να οργανώσουμε τη λαϊκή ανυπακοή και αντεπίθεση, τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία που θα τα αλλάξει όλα προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.

Καμιά υποταγή στα τρομοκρατικά διλήμματα και τις απειλές του κεφαλαίου, της ΕΕ, της κυβέρνησης. Ο λαός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στα δικά τους διλήμματα και αδιέξοδα. Έχει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει την εμπειρία του. Έχει τη δύναμη με την οργάνωση και τη συμμαχία του, με ισχυρό ΚΚΕ, να προχωρήσει αποφασιστικά μπροστά για τη δική του εξουσία, με αποδέσμευση από την ΕΕ και λαϊκή οικονομία, να γίνει πραγματικά αφεντικό στον τόπο του και να συμβάλει καθοριστικά και ουσιαστικά στην πάλη των λαών της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, κατά της καταπίεσης των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης”.

Παρατηρούμε λοιπόν τα εξής: Το ΚΚΕ κρατά αποστάσεις από τις κινητοποιήσεις της «πλατείας» και τις Λαϊκές Συνελεύσεις, θεωρώντας ότι εκείνο που φοβίζει πραγματικά το σύστημα είναι το οργανωμένο κίνημα με κατεύθυνση την αλλαγή «τάξης στην εξουσία». Έχει την άποψη ότι αφενός το αυθόρμητο αναπτύσσεται γιατί υπάρχει ένα συνειδητό κίνημα και αφετέρου πως, για να αποκτήσει δύναμη ανατροπής το «αυθόρμητο στοιχείο» πρέπει να μετατραπεί σε ταξική πάλη.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ

Επιδίδεται σε μία πολιτική ανάλυση η οποία, ουσιαστικά περιορίζεται στην συνθηματολογία, υποστηρίζοντας ότι η πλουτοκρατία σε συνεργασία με τα αστικά κόμματα της χώρας και την Ε.Ε. επιδιώκουν να εξαναγκάσουν το λαό να πληρώσει αυτός την κρίση και το χρέος. Καλά ως εδώ. Θα περίμενε κανείς όμως, από το κομμουνιστικό κόμμα να είναι σε θέση να προβεί σε μία πιο οξυδερκή ανάλυση τόσο για την φύση και τα αίτια της κρίσης, όσο και για τους τρόπους αντιμετώπισής της.

Παραγνωρίζει λοιπόν το ΚΚΕ ότι η σημερινή κρίση του καπιταλισμού είναι δομική κρίση του, ότι οφείλεται σε εγγενείς αδυναμίες του, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια φάση του καπιταλισμού που χρειάζονται άλλα εργαλεία προκειμένου να την εξηγήσουν και να τεθεί η βάση για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού: Ο καπιταλισμός δεν είναι πλέον παραγωγικός και μάλιστα, μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο αντιπαραγωγικός, για το λόγο ότι επικράτησε το τραπεζικό κεφάλαιο έναντι των άλλων μορφών κεφαλαίου. Σήμερα, περισσότερο διεξάγεται μια ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση παρά μια ευθεία σύγκρουση μεταξύ καπιταλισμού και εργατικής τάξης. Είναι άλλο ζήτημα αν, σε τέτοιες συνθήκες, επωφελείται μία μικρή ομάδα επιχειρήσεων, ένα απειροελάχιστο τμήμα της, κατά ΚΚΕ, «πλουτοκρατίας» και αν ο λαός λυγίζει κάτω από το βάρος της κρίσης, συμπαρασυρόμενος.

Το ΚΚΕ φαίνεται να αγνοεί ότι για πρώτη φορά στην ιστορία, έχουν πληγεί σημαντικότατα τμήματα του ίδιου του κεφαλαίου (ή, για ν΄ ακριβολογούμε, μετά την 25η Μαίου 2011 φάνηκε να περνάει αμυδρά αυτό από το μυαλό κάποιων στον Περισσό, χωρίς ακόμα να είναι σαφές και ξεκάθαρο σημείο αναφοράς στην ανάλυση του κόμματος) και μάλιστα του παραγωγικού κεφαλαίου (βιομηχανικού) ή του λιγότερο παρασιτικού κεφαλαίου (εφοπλιστικό, εμπορικό) σε σχέση με το τραπεζικό κεφάλαιο που έχει την πρωτοκαθεδρία σήμερα. Κοιτάζοντας την Ελλάδα, φαίνεται να αγνοεί ότι μεγάλα τμήματα της αστικής τάξης βυθίζονται για πρώτη φορά σε βαθιά φτώχεια ή έστω σε μόνιμη ανασφάλεια (με μόνη προοπτική τη βαθιά φτώχεια). Φαίνεται να αγνοεί ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο, αφού, υπό την ηγεμονία του τραπεζικού – χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και με οδηγό τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε. (και λιγότερο των ΗΠΑ), είναι αδύνατο να επιτευχθεί και πάλι «ανάπτυξη» και ότι ο καπιταλισμός δείχνει να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει, το ίδιο εύκολα με το παρελθόν τουλάχιστον, τις γνωστές μεθόδους για την τεχνητή ανάκαμψή του.

Το ΚΚΕ δείχνει αμήχανο και ανίκανο να εξηγήσει ακόμα και τα πιο απλά «καπιταλιστικά παράδοξα», όπως το πώς εξηγείται ότι για πρώτη φορά φαίνεται να είναι μόνιμη και διαρκής μία κατάσταση με ταυτόχρονη και παράλληλη αύξηση και της ανεργίας και του πληθωρισμού. Αδυνατεί να καταλάβει (όπως αδυνατούν βέβαια και οι ίδιοι οι καπιταλιστές) ότι μία εξαθλιωμένη κοινωνία που πένεται, δεν μπορεί να καταναλώσει και ότι αυτό αποτελεί το μεγάλο αδιέξοδο του νεοφιλελευθερισμού. Αρκείται στην συνθηματολογία, και η λέξη «πλουτοκρατία» είναι η μία στις δύο που χρησιμοποιεί, χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται ότι η ίδια η «πλουτοκρατία» είναι διχασμένη, ότι βρίσκεται σε ένα είδος εμφυλίου σπαραγμού με πολλά θύματα, δημιουργούμενης έτσι μιας κατάστασης που όσο μοιραία μπορεί να είναι για τις κοινωνίες, για τους λαούς, άλλο τόσο θα μπορούσε ν’ αποτελέσει την αφετηρία για το ξεπέρασμα του ανορθολογισμού της καπιταλιστικής «ορθολογικότητας».

Αρκείται να βλέπει παντού συνωμοσίες, διαδίδει άμεσα ή έμμεσα, ότι ο καπιταλισμός είναι ένα τρομερό και αδηφάγο, αλλά “έξυπνο” τέρας, αντί να προσανατολίσει την ανάλυσή του προς μία κατεύθυνση ερμηνείας των αιτίων του προφανούς: ότι ο καπιταλισμός «τα έχει χαμένα» και παραπαίει, ότι δεν υπάρχει “άνωθεν σχέδιο” για καταλήστευση των λαών, αλλά απλώς, πανικός στις τάξεις των καπιταλιστών οι οποίοι τρώγονται ζωντανοί μεταξύ τους και εγκαταλείπουν το πλοίο σαν τα ποντίκια (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον λαό – επιβάτη του πλοίου).

Εν ολίγοις, το ΚΚΕ (και γενικά η Αριστερά σήμερα) προτιμά να κοιτάζεται αμήχανο στον καθρέφτη, προσπαθώντας να λύσει ένα νέο πρόβλημα με απαρχαιωμένα εργαλεία. Ή απλώς δεν το ενδιαφέρει να λύσει το πρόβλημα.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΤΟΧΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΩΝ

Θεωρεί το ΚΚΕ τα συνθήματα «έξω τα κόμματα, τα συνδικάτα» αντιδραστικά και δεν κάνει καμία προσπάθεια για αυτοκριτική, προσπαθώντας να εξηγήσει τα αίτια αυτής της απέχθειας για κόμματα και συνδικάτα. Δεν γίνεται (ή συγκαλύπτεται προσεκτικά, αν γίνεται) καμμία σκέψη πάνω στο ρόλο που παίζει το ίδιο, τόσο ως κόμμα που στηρίζει ανεπιφύλακτα τον κοινοβουλευτισμό και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», όσο και ως φορέας που προσπαθεί να ποδηγετήσει τον συνδικαλισμό και να εμποδίσει τη γέννηση κάθε νέου προτάγματος στους χώρους εργασίας ή την κοινωνία ολόκληρη.

Μιλά για ανάγκη μετεξέλιξης του αυθόρμητου στοιχείου των Λαϊκών Συνελεύσεων σε «δύναμη ανατροπής» και δεν μας λέει ότι έχει ξεχάσει (και αποκηρύξει) τη λέξη επανάσταση και ότι, στην πράξη, δρα διασπαστικά σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας ενιαίου μετώπου έστω και για τη διεκδίκηση των βασικότερων λαϊκών αιτημάτων. Το ΠΑΜΕ, αρέσκεται σε παρελάσεις, στις οποίες χιλιάδες μέλη περπατούν καμαρωτά με το βήμα της χήνας δίπλα στα ΜΑΤ που εκείνη την ώρα αρχίζουν ν’ αρματώνονται προετοιμαζόμενα για την έλευση των υπόλοιπων διαδηλωτών, αλλά ουσιαστικά λείπει από κάθε λαϊκό αγώνα, έχοντας εγκαταλείψει και την παραμικρή συγκρουσιακή διάθεση. Το μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός νόμος ψηφίζονταν, το ΠΑΜΕ παρήλαυνε στην επαναστατική πασαρέλα και τα άλλα «παιδιά του λαού», οι αστυνομικοί…, περίμεναν να περάσει και να χαθεί στο βάθος, προκειμένου να αρχίσουν τις απίστευτες ακρότητες και τις προκλητικές επιθέσεις κατά του λαού.

Το ΚΚΕ αρέσκεται να εφευρίσκει συνωμότες παντού, πάντα διαβολικούς, πάντα έτοιμους να εξαπατήσουν τον κακόμοιρο, τον αφελή λαό που είναι αυθόρμητα καλός αλλά χαζούλης…και δεν τόλμησε ποτέ ούτε καν να προσπαθήσει να πλησιάσει αυτό τον λαό όταν εξεγείρεται, πρώτα ακούγοντάς τον και μετά απευθυνόμενο σ’ αυτόν.

Όποιος δεν είναι μαζί τους είναι είτε πλουτοκράτης που ψηφίζει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είτε δεκανίκι αυτών (ΛΑ.Ο.Σ. , ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και λοιπά κόμματα), είτε επικίνδυνος αναρχικός – κουκουλοφόρος – τρομοκράτης – κωλοπαιδαράς – προβοκάτορας «με σκοπό να προβάλει με κάθε μέσο τραμπουκισμούς και προβοκάτσιες, γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζουνε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις» που αγωνίζονται (εκτός κι αν έχουν κομματική ταυτότητα με σφραγίδα Περισσού βλ. και πάλι 8ο φύλλο Πανσπουδαστικής 2.1974 και διηγηματάκι Δεκεμβρίου 2008).

Αλήθεια, αυτή την άποψη έχει για τον λαό το ΚΚΕ; Το ΚΚΕ θα κάνει την ανατροπή ή ο λαός ο ίδιος; Ή μήπως δεν έχει το χρέος, το ΚΚΕ, σύμφωνα με τις θέσεις που υποτίθεται ότι εκφράζει, ν’ αφουγκραστεί τον λαό και να προσπαθήσει να τον βοηθήσει όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται; Δεν το ενδιαφέρει να παίξει, έστω, ηγεμονικό ρόλο, στα κινήματα; Φαίνεται πως όχι. Γιατί έχει εγκαταλείψει επίσημα κάθε επαναστατική προοπτική και αρκείται να ψηφοθηρεί για ένα εκλογικό ποσοστό που θα κυμαίνεται μεταξύ του 5 και 10 % του εκλογικού σώματος.

ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΩΝ

Μια ιστορία σχεδόν ενός αιώνα είναι ικανό διάστημα για να κριθεί ένα πολιτικό κόμμα. Απ’ όλες τις παραπάνω ιστορικές στιγμές που είδαμε, προκύπτει ότι το ΚΚΕ δεν επιθυμεί σε καμμία περίπτωση την σοσιαλιστική επανάσταση, έχοντας εγκαταλείψει τον επαναστατικό μαρξισμό, τους σκοπούς του οποίου υποτίθεται ότι επιδιώκει να πετύχει.

Πρόκειται για ένα κόμμα που έχει άκρως γραφειοκρατική δομή και που θεωρεί την εσωκομματική δημοκρατία επικίνδυνη και ύποπτη. Ένα κόμμα που περιθωριοποίησε και φίμωσε όλες τις φωνές όλων των αξιόλόγων στελεχών που είχε και που προσπάθησαν να δώσουν στο κόμμα μία επαναστατική ή ελευθεριακή κατεύθυνση, καταφέρνοντας έτσι ν’ αποδυναμωθεί το ίδιο.

Το ΚΚΕ, μπροστά σε κάθε κρίσιμο ιστορικό δίλημμα, κατάφερε να κάνει πάντα την «λάθος» επιλογή . Δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για τις αμέτρητες χιλιάδες αγνών αγωνιστών που πέρασαν απ’ αυτό, που πολέμησαν και βασανίστηκαν γι’ αυτό, «προδίδοντας» σε κάθε ευκαιρία τις προσδοκίες και τα όνειρα χιλιάδων υποστηρικτών του.

Είναι δυνατόν να κάνει κανείς πάντα λάθος; Ή μήπως η επανάληψη των ίδιων πρακτικών δεν μπορεί να είναι τυχαία; Μήπως αυτά που εμείς θεωρούμε «λάθη» τελικά ήταν οι συνειδητές επιλογές ενός κόμματος προσκολλημένου στον σταλινισμό; Φαίνεται πως ναι. Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που αντιστάθηκε κάθε φορά στον εκδημοκρατισμό του, που απεμπόλησε την επαναστατικότητά του (αν ποτέ υποθέσουμε ότι είχε), που είναι ολοκληρωτικό, απολυταρχικό και ανελεύθερο. Ένα φάντασμα του σταλινισμού που άλλοτε μαζεύεται στη γωνιά του, μιλώντας για «αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό», άλλοτε τραγουδάει θούριους για έναν σοσιαλισμό που κανείς δεν αντιλαμβάνεται, που κανείς δεν θέλει. Για έναν “σοσιαλισμό” που όποιος αγωνίστηκε γι’ αυτόν έχοντας αγνές προθέσεις, πέθανε στα κάτεργα, στην εξορία ή την εξαθλίωση και την απαξίωση.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Πιστεύοντας πως στις τάξεις του ΚΚΕ ακόμα και σήμερα υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που επιθυμούν μια κοινωνία που θα χαρακτηρίζεται από πραγματική δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και ελευθερία, τους καλούμε να αναρωτηθούν αν πράγματι πιστεύουν ότι το ΚΚΕ είναι ο δρόμος για τον Σοσιαλισμό. Να σκεφτούν ποιο είναι το αληθινό νόημα του Σοσιαλισμού, αν αυτός μπορεί να επιζήσει και ν’ αναπτυχθεί σε συνθήκες ανελευθερίας, ολοκληρωτισμού και έλλειψης αυτόνομων δημοκρατικών θεσμών.

Μέχρι τότε, τους καλούμε, να συνειδητοποιήσουν ότι οι λαϊκοί αγώνες μπορούν να έχουν αποτελέσματα μόνο μέσα από τη μαζικότητα και τη συλλογικότητα και όχι με την πολιτική και κοινωνική απομόνωση, τον δογματισμό, την διασπαστικότητα και τον ψευτοεπαναστατικό ναρκισσισμό.

Υπάρχει πιθανότητα για κοινούς αγώνες, σ’ ένα minimum ή όχι; Μπορούμε τουλάχιστον να διεκδικήσουμε μαζί τα εντελώς βασικά; Αυτά στα οποία συμφωνούμε όλοι; Αν ναι, ας το κάνουμε (και μετά ας πάρει ο καθένας τον δρόμο του)…

Τέλος, κατά την άποψή μας, η ηγεσία του κόμματος τις απαντήσεις για την πορεία του και τις επιλογές του, τις οφείλει σε ολόκληρο το λαό (και διαβεβαιώνουμε ότι δεν είμαστε Αμερικάνοι, καπιταλιστές, πλουτοκράτες, Εβραίοι, μασόνοι, Τούρκοι, προβοκάτορες, αστοί, κουκουλοφόροι κλπ. αλλά απλώς προβληματισμένοι).

Ας μας εξηγήσει επιτέλους γιατί θεωρεί ότι κάθε αυθόρμητη, αυτό-οργανωνόμενη, λαϊκή προσπάθεια που προσπαθεί να αναδείξει νέα προτάγματα μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, όταν η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ, δεν κατάφερε να παρουσιάσει ούτε μία φορά μια οργανωμένη στρατηγική για συντονισμένους λαϊκούς και αποτελεσματικούς αγώνες οι οποίοι θα έδιναν όραμα στο λαό για μία πραγματική, ολοκληρωτική και διαρκή δικαίωσή του.

Πηγή: eagainst.com

Ήταν μια ζεστή μέρα του Ιουλίου με τα τζιτζίκια να έχουν ήδη αρχίσει τo τραγούδι τους, όταν πριν τις 11, χτυπούσα το κουδούνι στην αγροικία του Χρόνη και της Ρηνιώς. Ζούν εκεί, λίγο έξω από το Μικροχώρι Καπανδριτίου, κάτι παραπάνω από ένα τέταρτο του αιώνα. Πίσω από ένα παλιό βυσσινί Niva ξεπρόβαλε ο Χρόνης με βήματα αργά, συνοδευόμενος από επιβλητικό, λευκό, φουντωτά τριχωτό σκύλο. Αργότερα έμαθα ότι ήταν γένους θηλυκού, ονόματι Stormy. Καταιγίδα. Σε αντίθεση με το όνομα της δεν παρατηρούσες κάποια καταιγιστική συμπεριφορά. Στην ίδια περίπου ρότα κινήθηκε και ο βιός του Χρόνη. Μετά από μια τόσο καταιγιστική, πλήρη, ζωή έχεις απέναντι σου έναν άνθρωπο βαθιά ήρεμο, με σπάνιες εμπειρίες, γοητευτικά γερασμένο.

Καλωσόρισε, χαιρέτησα και σε λίγα λεπτά συζητούσαμε στη γωνιά του. Ανάμεσα μας το μικρό του γραφείο. Αριστερά του, ένα ανοικτό παράθυρο που ξεχείλιζε από τους κόκκινους ιβίσκους του Ελληνικού καλοκαιριού. Οι ερωτήσεις μου δεν έχουν τόση σημασία. Στο κείμενο που ακολουθεί, παραθέτονται μοναχά ο δικός του λόγος. Μεστός, καινοτόμος, ενδιαφέρων, ανθρώπινος, αγωνιστικός, ρομαντικός, σπαραξικάρδιος, οπωσδήποτε καταιγιστικός αλλά και αισιόδοξος, παρά το κλίμα της εποχής.

"..Πιστεύαμε, κάποιοι ρομαντικοί, τότε ότι μπορούσαμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο, κάτι ιδιαίτερο, αλλά όπως έχει πει ο Δαντών: "τα βήματα της ανθρωπότητας είναι οι ταφόπλακες των ρομαντικών". Ήμαστε, θαρρώ, η τελευταία γενιά των Μοϊκανών, των ρομαντικών. Είχαμε έναν μύθο, πιστεύαμε μια ιδεολογία, για αυτή θυσιάζαμε και τη ζωή μας ακόμα. Για μια καλύτερη ανθρωπότητα, για μια ομορφότερη κοινωνία, όλα τα γνωστά. Ε! αποδείχτηκε ότι το όραμα της ιδανικής κοινωνίας που παλεύαμε δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί, διότι η συνείδηση των ανθρώπων, κι όταν λέω συνείδηση εννοώ παιδεία, βαθιά παιδεία, δεν ήταν στο επίπεδο του πολιτισμού που έπρεπε να δημιουργήσει. Έτσι ξανακαβάλησε η εξουσία και με όλα τα προσχήματα, νόμιμα, ή παράνομα εγκαθίδρυσε ένα καινούργιο καθεστώς, χειρότερο από εκείνο που προϋπήρχε. Αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο. Από την Οκτωβριανή επανάσταση, το Βιετναμ, την Κούβα, παντού…"

"…Οι μόνοι από τους επαναστάτες οραματιστές που διέσωσαν την αθωότητα τους είναι εκείνοι που σκοτώθηκαν νωρίς. Από τον Χριστό, τον Γκεβάρα, τον Βελουχιώτη, τον
Μπελογιάννη, και τόσους άλλους..."

"...Δεν χάθηκε, δεν υπήρξε ευκαιρία, το '44. Εδώ πάνω έχει ένα ταβερνάκι. Το είχε ένας γέροντας, ο μακαρίτης πια ο Μπάρμπα – Βασίλης. Καθόμαστε μια μέρα και κουβεντιάζαμε. Εγώ αντάρτης, εκείνος στον εθνικό στρατό. Ήταν πολυβολητής. Εκεί που τα πίναμε και τα λέγαμε, αναρωτιόταν τι παραλογισμό ζήσαμε. Γυρνάω και του λέω: "Βασίλη καλά που κράταγες το πολυβόλο σου γερά, γιατί αν είχαμε κερδίσει εμείς θα καταστρέφαμε την Ελλάδα". Έτσι είναι τα πράγματα. Το επίπεδο της καθοδήγησης και του λαού ήταν τέτοιο, που δεν μπορούσε να στηρίξει ένα καινούργιο πολιτισμό, πέρα από το γεγονός ότι οι συνθήκες ήταν τέτοιες, που τι θα γινόμαστε; Μια Βουλγαρία, μια Αλβανία, κάτι τέτοιο…"

"…Μετά τον εμφύλιο η δεξιά κράτησε όλους τους νόμους. Τον 509, το τρίτο ψήφισμα και πίεζε έως εξοντώσεως την αριστερά. Ανεξάρτητη δικαιοσύνη και κολοκύθια στο πάτερο. Άσε τις καταδίκες μου στα στρατοδικεία. Στις εξορίες όμως, μας στέλνανε αφού περνούσαμε -υποτίθεται, διότι δεν μας πήγαιναν ποτέ- από επιτροπές εφετών. Εκεί λοιπόν έγραφαν: "επί εν εισέτι έτος διότι κρίνεται επικίνδυνος δια την δημοσίαν τάξιν". Οι επιτροπές αυτές αποτελούνταν από δικαστές, όχι από στρατοδίκες. Πως στέλνεις ρε μαλάκα έναν άνθρωπο στην εξορία που ούτε καν τον γνωρίζεις; Κάθε χρόνο; Επί δέκα συνεχή χρόνια; Χωρίς να τον έχεις συναντήσει, να τον έχεις συζητήσει ούτε μια φορά;…"

"…Όταν επέστρεψα από ένα ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση, το '64, αφού είχα πάρει με χίλια ζόρια διαβατήριο, με ρώτησε η Ρηνιώ, πως είναι τα πράγματα. Ήμουν απογοητευμένος με αυτά που είχα αντικρίσει και της είπα. "Άσε, αλλά εμείς που ήμαστε Μεσογειακός λαός, θα σενιάρουμε έναν κομουνισμό, άλλο πράγμα." Δεν τα πίστευα, αλλά τι να κάνω, τι να πω; Που να πάω; Το κόμμα και η πάλη μου για τον κομμουνισμό ήταν η ζωή μου η ίδια. Είναι εύκολο να αρνηθείς τη ζωή σου; Σήμερα ας πούμε, μια χαρά παλιοί σύντροφοι, είναι ακόμα στο κόμμα. Πώς να αρνηθούν τη ζωή τους;…"

"…Όταν μετά την δικτατορία αποφυλακίστηκα, δούλευα σε μια επιχείρηση. Κάποιος με ζητούσε επίμονα. Τον κοιτώ, με κοιτά ήταν ένας από τους βασανιστές μου στην ασφάλεια "Τι συμβαίνει; Πως από εδώ." ρωτώ. "Ρε συ Χρόνη να, ..ντρέπομαι κιόλας, αλλά έχω ένα γιο, και δεν έχει δουλειά. Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις;". Πιάσαμε την κουβέντα. Μετά πήγαμε στη "Σμαρώ", ένα ουζερί στην Καισαριανή, τα ήπιαμε και κλαίγαμε και οι δυο. Κοίτα να δεις. Όταν είσαι επαναστάτης και μάλιστα ρομαντικός, για να μπορέσεις να επιβιώσεις μέσα από αυτή τη κρεατομηχανή που σε περνά η εξουσία, πρέπει να φυλάξεις τον πολιτισμό και την αξιοπρέπειά σου σαν το ακριβότερο άρωμα. Να μην πέσεις στο επίπεδό τους. Μόνον αυτό σε σώζει σαν άνθρωπο. Αυτό είναι που σε κάνει άνθρωπο μέσα σε αυτή τη σύγκρουση. Αυτός είναι ο πολιτισμός. Αν βγαίναμε από τα πηγάδια που μας είχαν ρίξει, φορτωμένοι με χειροβομβίδες και μαχαίρια θα ήμαστε μια από τα ίδια…"

"…Στη φυλακή με τους συγκρατούμενους μου λέγαμε, σαν παιχνίδι, τι δουλειά θα κάναμε στο μέλλον. "Χρονάρα εσύ τι θα κάνεις;" ρωτούσαν. "Ενωματάρχης στην ασφάλεια", απαντούσα. Κι αυτοί νόμιζαν ότι έτσι, εγώ θα έπαιρνα την εκδίκησή μου. Αλλά δεν το έλεγα με αυτό το σκοπό. Ήθελα να παρηγορώ τις μανάδες για τα παιδιά τους, που ήταν μέσα. Φανταζόμουνα τι τράβαγε η μάνα μου, που μου έφερνε κάθε μέρα καθαρά ρούχα για να παίρνει τα ματωμένα, ώστε να καταλαβαίνει κάθε πότε με βασανίζουν..."

"…Το θέμα είναι να κερδίσεις τους ανθρώπους. Δεν μπορείς να σώσεις τους ανθρώπους αν δεν θέλουν οι ίδιοι να σωθούν. Εμείς οι κομμουνιστές το κάναμε αυτό. Ντε και καλά να τους σώσουμε. Άμα ο άλλος δεν γουστάρει, δεν νοιώθει ότι πρέπει να σωθεί, πως θα τον υποχρεώσεις…";

"…Ο Αντρέας, ως μέγας δημαγωγός, πήρε όλη τη γκάμα των συνθημάτων της αριστεράς, τα υιοθέτησε, τα απαξίωσε μέσα από την εξουσία του και η αριστερά έψαχνε να βρει την προίκα της. Σαν να μην έφτανε αυτό, μας κληρονόμησε και το σόι του…"

"…Τότε, εμείς οι ρομαντικοί είχαμε μια ιδεολογία, ένα όραμα, ένα όνειρο, είχαμε βέβαια και έναν αντίπαλο απέναντί μας. Το σύστημα ασκούσε τη βία στο σώμα μας. Μας φυλάκιζε, μας βασάνιζε, μας τουφέκιζε. Σήμερα το σύστημα ασκεί τη βία του στον εγκέφαλο. Τους κάνει λοβοτομή. Είναι πολύ δύσκολο σήμερα να διαμορφώσει συνείδηση ο άνθρωπος. Ζει σε έναν ψεύτικο κόσμο, μια ψεύτικη ζωή. Υπάρχει καταναλωτισμός, διαφήμηση, τηλεόραση. Από τις δικές μας γενιές αφαίρεσαν την ποιότητα ζωής. Από τις σημερινές γενιές τους αφαιρούν την ίδια τη ζωή. Ο νέος άνθρωπος τι μέλλον έχει σε αυτή τη χώρα; Ακούει καθημερινά νούμερα, μνημόνια, χρεοκοπίες και τα ρέστα. Είναι δημοκρατία να έχουν συμβεί όλα αυτά τα τραγικά μετά την μεταπολίτευση, να έχει οδηγηθεί η χώρα σε υποδούλωση, σε εθνική υποτέλεια, τόσα σκάνδαλα, μίζες και να μην έχει πάει ένας άνθρωπος φυλακή; Ένας να μην έχει ζητήσει συγνώμη; Ένας ρε! Ποια δικαιοσύνη; Ποια δημοκρατία; Επειδή έφαγε ο Πάγκαλος ένα γιαούρτι στη μούρη θίγουμε τους θεσμούς; Αν υπήρχε μια ευνομούμενη δημοκρατία έπρεπε να παραπεμφθούν για δωσιλογισμό, όσοι άσκησαν εξουσία. Ζούμε μια τραγωδία με ηθοποιούς μαριονέτες. Όσο για το παρελθόν άστο να κοιμάται. Το σύστημα έχει τέτοια δύναμη ώστε σβήνει τα χνάρια της ιστορίας. Είναι τρομακτικό…"

"…Ενώ το πολιτικό σύστημα μας έχει φέρει σε αυτό σημείο, μόλις συμβαίνει μια παρεκτροπή, μια προπηλάκιση ενός βουλευτή, αμέσως τίθεται θέμα θεσμών της Δημοκρατίας. Προσωπικά είμαι εναντίον αυτών των μεθόδων, αλλά αν έχεις έναν ολόκληρο λαό αγανακτισμένο κάποιος είναι και παρορμητικός. Αυτό σημαίνει ότι θίγονται οι θεσμοί; Και ποιοι είναι αυτοί; Κάθε τέσσερα χρόνια να πουλάς την ψήφο σου στον υποψήφιο ή στο κόμμα με την προσδοκία να βρεις μια θέση στην κοινωνία, μια εργασία, εσύ ή το παιδί σου; Αυτή είναι η Δημοκρατία; Το δικαίωμα στην εργασία, σε μια αξιοπρεπή ζωή, στην ασφάλεια, στην ευτυχία, το δικαίωμα στο να εξασφαλίσεις το μέλλον των παιδιών σου δεν είναι δημοκρατικό δικαίωμα και είναι το παζάρι που γίνεται κάθε 4 χρόνια; Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται άπαξ και έχει ημερομηνία λήξεως και έχουμε το δικαίωμα να τη χαρούμε να την μοιραστούμε, να δημιουργήσουμε. Ε! το γεγονός ότι το σύστημα μας εμποδίζει τα κάνουμε όλα αυτά και μας οδηγεί στην κατάθλιψη, στην μιζέρια, στην ανεργία, στην ανασφάλεια, με συγχωρείτε αλλά αυτό δεν είναι δημοκρατία…"

"…Για αυτό θεωρώ σημαντικό γεγονός ότι οι άνθρωποι βγήκαν στις πλατείες. Να κοιταχτούν, να ψαχτούν, να συναντήσουν τα όνειρά τους, να αλλάξουν κάποιες κουβέντες, να βγουν από τις μάντρες των κομμάτων. Το αυθόρμητο είναι δημιουργία. Και βέβαια όλοι οι ηγήτορες των κομμάτων αναρωτήθηκαν, πως γίνεται αυτό χωρίς αυτούς, χωρίς καθοδήγηση;…"

"…Το σύστημα από χρόνια τώρα, κυριαρχεί τόσο πολύ, ώστε έχει υποχρεώσει τους ανθρώπους να το αναπαράγουν συνεχώς. Και το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι απλώς και μόνον η διεύρυνση των θεσμικών ορίων της ελευθερίας μέσα στην κοινωνία. Το πρόβλημα είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου. Εκεί είναι η δυσκολία διότι οι άνθρωποι έχουν μεταλλαχτεί και είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρούν τον εαυτό τους, την οντότητά τους…"

"…Όταν ακούω για το πόσο πλούσιο κράτος ήμαστε, επειδή ανακαλύψαμε τα πετρέλαια στο Αιγαίο και στο Ιόνιο με πιάνει κατάθλιψη. Θα τα καταστρέψουμε, όλα. Θα γίνουμε μια αποικία των πολυεθνικών του πετρελαίου. Φαντάζεσαι τις πλωτές δεξαμενές άντλησης στο Αιγαίο και τα βαπόρια να πηγαινοέρχονται;…"

"…Ακόμα και οι ακτιβιστές οικολόγοι οι οποίοι αναμφισβήτητα κάνουν μια σοβαρή δουλειά για να διαμορφωθεί μια οικολογική συνείδηση, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο πλανήτης μας έχει δύο περιβάλλοντα. Το φυσικό και το κοινωνικό. Το πρόβλημα είναι ότι το κοινωνικό ασκεί τέτοια καταστροφική πίεση στο φυσικό ώστε για να το προστατεύσουμε πρέπει να κάνουμε ανατροπές στο κοινωνικό. Για αυτό η οικολογία είναι επαναστατική. Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει, ότι το περιβάλλον είναι το σπίτι του..".

"…Η διαφήμιση έχει τρελάνει τους ανθρώπους. Συνέχεια παράγει καινούργια προϊόντα, τα οποία προσπαθεί να πλασάρει. Η διαφήμιση έχει εκπορνεύσει μέχρι και τα πιτσιρίκια. Τα βάζουν εκεί να διαφημίζουν γαριδάκια ή οτιδήποτε με κινήσεις "αρτίστας". Σκουπίδια. Καταναλώνουμε τους πόρους του πλανήτη με τέτοια ταχύτητα και ασυδοσία που δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο. Τα φυσικά αγαθά, το νερό, ο αέρας, ο ήλιος καταστρέφονται. Και τούτοι οι κερατάδες, οι πολιτικοί βγαίνουν με στην τηλεόραση και μας κουνούν και το δάκτυλο…"

"..Ζούμε μια άσχημη εποχή. Εμείς, συγκρουόμασταν, δίναμε μάχη χαρακωμάτων, παλεύαμε. Σήμερα κλέβουν τη ζωή των παιδιών, των ανθρώπων. Σήμερα με ποιόν να παλέψεις; Ούτε αφεντικό δεν έχεις. Πολυεθνική εταιρεία σου λέει. Τέτοιοι είναι οι μηχανισμοί. Ψεύτικο χρήμα, πλαστικό. Γύρω σου δεν υπάρχει μια αξία για να στηριχτείς. Τι είναι αυτό; Κοινωνία; Πολιτισμός;…"

"..Το χίπικο κίνημα ήταν η τελευταία εξέγερση του ανθρώπου. Γιατί ήταν τόσο σημαντικό; Διότι είχε αντιληφθεί ότι τα πανεπιστήμια μετατρέπονταν σε στρατόπεδα τεχνοκρατικής γνώσης που θα παρήγαγαν, όπως παράγουν, ηλιθίους υψηλής τεχνολογίας. Έτσι ξεκίνησε η αμφισβήτηση όλου του συστήματος. Μαζί με τον πόλεμο του Βιετ - ναμ γεννήθηκε μια δυναμική που αμφισβητούσε πλέον τα πάντα. Για να το διαλύσουν έριξαν με τους τόνους τα χημικά ναρκωτικά. Δυστυχώς το σύστημα είναι τόσο ισχυρό που το έκανε μόδα. Εδώ έκανε μόδα και τη φιγούρα του Γκεβάρα, τον χιπισμό θα άφηνε;…"

"…Στην Καβάλα πήγα για τελευταία φορά πριν λίγα χρόνια. Με πονάει πολύ. Δεν έβρισκα το δρόμο του σπιτιού που γεννήθηκα. Την έχουν καταστρέψει. Πολυκατοικίες τέρατα…"

"…Τι να κόψω; Το τσιγάρο; Ογδόντα ενός χρονών άνθρωπος, 68 από αυτά καπνιστής. Πάσχω και από αποφρακτική πνευμονοπάθεια, αλλά αν το κόψω θα είναι σοκ για μένα …"
"…Τι να κάνουμε; Να ξαναφτιάξουμε την πατρίδα μας. Να ξαναεποικίσουμε τη γη μας. Να ξαναστήσουμε τη γεωργία μας. Έχουμε μια χώρα παράδεισο. Παράγουμε τα πάντα και τόσο εκλεκτά. Να γυρίσουμε στα χωριά μας, να ξαναδεθούμε με τη γη. Να πάνε στο διάολο και οι δανειστές και τα χρέη μας. Τι θα κάνουν; Θα μας στείλουν τους πεζοναύτες; Θα υποφέρουμε, αλλά θα υποφέρουμε για μας και ό,τι δημιουργήσουμε θα είναι δικό μας πια…"

Ζεστή μέρα του Ιουλίου με τον ήλιο, να μοιράζει αλύπητα τις καυτές, κάθετες πια ακτίνες του και τα τζιτζίκια να "δουλεύουν" ήδη υπερωρίες όταν, μετά τις δύο το μεσημέρι, η Ρηνιώ με συνόδευε μέχρι την εξώπορτα. Ο Χρόνης, ύστερα από το μεσημεριανό "τουρλού" και το κρασί που μοιραστήκαμε, είχε πλαγιάσει και ίσως να ονειρευόταν, είτε το μαχαλά των παιδικών του χρόνων στα Ποταμούδια, είτε την ιδανική κοινωνία. Θυμάμαι μια κουβέντα του:
"Αφού η γενιά μου δεν κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο, τουλάχιστον να μην αφήσω τον κόσμο να με αλλάξει, κι αυτό είναι ύψιστη πολιτική θέση κατά την άποψή μου"
Στις μέρες που ζούμε και η επόμενη γενιά, η δική μου γενιά, οφείλει να αποδεχτεί παρόμοιες σκέψεις. Όχι μόνον ως δήλωση, ως αποδοχή της όποιας ήττας - αποτυχίας αλλά και ως σημαία, ως σύνθημα, ως σάλπισμα της τελευταίας, ίσως, μάχης. Εκείνης της προάσπισης της αξιοπρέπειάς της.

Ο Χρόνης και αρκετοί ακόμα που δεν έτυχε να γίνουν ευρύτερα γνωστοί, αξίζουν με το παραπάνω αυτή την ύψιστη τιμή. Όχι μόνον διότι άντεξαν στο άλεσμα της κρεατομηχανής, όχι μόνον διότι ενώ προδόθηκαν δεν έβγαλαν άχνα, αλλά και διότι δεν διεκδίκησαν ποτέ, στάλα εξουσίας.

Αυτό που τελικά μένει μετά από 81 χρόνια ζωής, εκ των οποίων 20τόσα φυλακίσεων, εκτοπίσεων και ατελείωτων, βάναυσων ξυλοδαρμών είναι το απόσταγμα της πορείας, η ανιδιοτέλεια των θυσιών και η πλήρης αποδοχή όλων όσοι καταλαβαίνουν.
Αυτό το τελευταίο, είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω την επόμενη φορά που βρεθήκαμε στο ταβερνάκι του Βασίλη, κάτω από τη δροσερή μουριά. Με πόση θέρμη, με πόσο ανοιχτά χαμόγελα, τον χαιρετούσαν οι συντοπίτες του, με τι χαρά τον κερνούσαν, χωρίς να περιμένουν τίποτα για αντάλλαγμα, δίχως να υπάρχει καμιά συναλλαγή. Το εισέπραξα σαν τον θρίαμβο της ανθρωπιάς, της επικοινωνίας, της ανυστεροβουλίας, της συντροφικότητας.
Μπορεί όλα αυτά να είχαν, για τον Χρόνη ένα κόστος τεράστιο, κολοσσιαίο. Είμαι όμως βέβαιος, ότι ποτέ δεν το σκέφτηκε, ποτέ δεν το μετάνιωσε και κυρίως, ποτέ δεν το διατίμησε.

Κείμενο: Νικόλας Στ. Ζαλμάς

Πηγή: Περιοδικό Car & Driver

Ως πότε θα συμβιβαζόμαστε με ότι βρήκαμε στον κόσμο αυτό;
Ως πότε θα λέμε “έτσι είναι η ζωή”;
Ως πότε θα παρακολουθούμε άπραγοι, επαγγελματίες επαναστάτες να μιλάν εξ ονόματος των…εργατών;
Ως πότε η καταπίεση θα γίνεται συνήθεια;
Ως πότε θα ξυπνάμε το πρωί, μ’ έναν καφέ στο χέρι, κυκλώνοντας όλο και λιγότερες αγγελίες;
Ως πότε θα αγωνιζόμαστε για την επιβίωση;
Ως πότε θ’ ανεχόμαστε άψυχους αριθμούς να μιλάνε για ζωές;
Ως πότε;

Όσο έχτιζαν παλάτια, μας μοίραζαν κι από μια καλύβα. Όσο ταξίδευαν με τζετ, μας χάριζαν κι από ένα πατίνι. Όσο ήταν άρχοντες, μας έδιναν ρόλους χωρικού. Και γλυκαθήκαμε… Από την πλήρη ανέχεια του πριν, τα ψίχουλα τα γευτήκαμε σαν παντεσπάνι. Και νιώσαμε ισχυροί, πάνω στο βάθρο της πλαστικής ευημερίας. Όχι όλοι. Πάντα ανάμεσα μας τριγυρνούσαν οι αλήτες, αυτοί που φώναζαν πως ότι ζείτε είναι μια φάρσα, σ’ ένα τσίρκο. Είστε οι κλόουν μας φώναζαν, κι όταν τελειώσει η παράσταση θα φύγει το χαρωπό σας μακιγιάζ. Μα εμείς αφήναμε τα δάκρυα, χωρίς να τα σκουπίσουμε, να μη χαλάσει η φανταχτερή μας μόστρα.

Και τώρα; Τώρα το τσίρκο μετακόμισε και βρήκε άλλους κλόουν, πιο φθηνούς και πιο υπάκουους. Και μας ζητάνε αν θέλουμε ν’ ακολουθήσουμε το θίασο να γίνουμε έστω φροντιστές των άγριων θηρίων. Κι εμείς; Τα βάζουμε με τον θηριοδαμαστή, αφήνοντας ανέπαφο τον ιδιοκτήτη. Μα θηριοδαμαστές αυτός αλλάζει κάθε τόσο…

Και ξαναλέμε…Ως Πότε;

Ως τώρα…

Οι κάθε χρώματος σημαίες, οι διανοουμενίστικες κουβέντες, οι αναλύσεις για την επανάσταση, οι ξύλινοι λόγοι και λόγιοι, τα bold γράμματα και τα εντυπωσιακά βιντεάκια, οι αυτοσκοποί όλα προσέφεραν ένα λιθαράκι στο ως τώρα…

Ας περάσουμε στο από δω και πέρα. Να ανακαταλάβουμε τις ζωές μας. Να υψώσουμε τους τόνους πρώτα με τους χτύπους της καρδιάς μας, να γίνουν τύμπανα πολέμου. Να γκρεμίσουμε τα τείχη της προσωπικής μας της αλήθειας και να δεχτούμε πως αλήθεια δεν υπάρχει, υπάρχει συλλογική βούληση. Να σπάσουμε κάθε ταμπού αμφισβήτησης, ν’ αποκαλύψουμε κάθε αδυναμία μας. Έτσι, ανοιχτοί στους γύρω κι ανοιχτοί στον εαυτό μας ν’ απορρίψουμε τα σύμβολα και τη μονοχρωμία και να φωνάξουμε πως δεν ζητάμε άλλο μακιγιάζ. Κοιτάμε το πρόσωπο μας στον καθρέφτη και δημιουργούμε πάνω σε λευκό καμβά.

Από εδώ και πέρα… 

Πηγή: http://eagainst.com