Ο Πωλ Βιριλιό υποστηρίζει ότι είμαστε στρατιώτες με πολιτικά. Ο Τζιόρτζιο Αγκάμπεν διατυπώνει την άποψη ότι όλοι οι κοινωνικοί χώροι είναι οργανωμένοι με πρότυπο τον στρατώνα. Ο Μισέλ Φουκό απλώς δεν ομολόγησε ανοικτά ότι η Κυριαρχία είναι μια μορφή φροντίδας (βιοπολιτική, βιοεξουσία) της ανθρώπινης αγέλης. Ο Γκι Ντεμπόρ τονίζει ότι περισσότερο βλέπουμε παρά ζούμε, υπενόησε δηλαδή ότι έχουμε περιέλθει στην κατάσταση των αιγοπροβάτων της στάνης. Ο Πλάτων όρισε την πολιτική ως ανθρωποβοσκητική (ανθρωπονομική) στον διάλογο Πολιτικός και υποθέτω βάσιμα ότι οι προαναφερθέντες θα τον είχαν/έχουν διαβάσει. Στην Πολιτεία του ο θείος Πλάτων προτείνει να οργανώσουμε την κοινωνία με πρότυπο το μαντρί (βοσκός, πρόβατα, τσομπανόσκυλα), ούτως ώστε οι υπήκοοι (οι τρόφιμοι, όπως τους αποκαλεί, αυτοί που ταΐζονται από κάποιον άλλον) να υποβιβαστούν στην κατάσταση του εκτρεφόμενου ζώου και έτσι να αποτραπεί αποτελεσματικά η κατάλυση της Κυριαρχίας.

Έχουμε δει ότι η πρωτογενής σημασία της λέξης ‘αγορά‘ ήταν ‘μαντρί, κοπάδι’, ενώ της λέξης ‘εργάτης‘, ‘βόδι που οργώνει’. Μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την πληθώρα των ποιμενικής καταγωγής λέξεων που μεταχειριζόμαστε καθημερινά. Να σας υπενθυμίσω μερικές: σταθμός (στάνη), αγρός (λιβάδι), νομός (λιβάδι), νόμος (μοιρασιά βοσκότοπων), αυλή (ο χώρος μπροστά στη στάνη), τροφή (τροφή για ζώα) και περιορίζομαι σε αυτές τις λίγες, σημειώνοντας ότι οι βασικοί όροι της πολιτικής, θρησκείας, οικονομίας, ηθικής, φιλοσοφίας, γραμματικής, ρητορικής είναι ποιμενικής/πολεμικής προέλευσης.

Μιας και το μαντρί προηγείται ιστορικά του στρατώνα και του στρατοπέδου, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι το πρότυπο του στρατώνα/στρατοπέδου είναι το μαντρί, η στάνη, ο στάβλος. Κατά συνέπεια, ο στρατώνας και το στρατόπεδο είναι μαντρί. Κι αν ρίξετε ένα βλέφαρο γύρω σας, θα παρατηρήσετε ότι όλοι οι κοινωνικοί χώροι (εργοστάσιο, σχολείο, δρόμος, φυλακή, γήπεδο, νοσοκομείο, γηροκομείο, αναμορφωτήριο, πολιτικά κόμματα, κλπ) είναι ασφαλώς οργανωμένοι με πρότυπο τον στρατώνα, όπως πολύ σωστά σημειώνει ο Αγκάμπεν, αλλά, σύμφωνα με αυτά που υποστηρίζουμε, ως στρατώνες και στρατόπεδα, είναι οργανωμένοι με πρότυπο το μαντρί.

Έχουμε ήδη δημοσιεύσει ένα κείμενο με τον τίτλο ‘όμοιότητες και διαφορές ανάμεσα στο γήπεδο και το μαντρί‘ και θα μπορούσε ο τίτλος του σημερινού σημειώματος να ήταν παρεμφερής. Προτίμησα όμως αυτόν που διαβάζετε για να μην παραβλέψω τον στρατωνικό-στρατοπεδικό χαρακτήρα του σχολείου και να εστιάσω την προσοχή μου στη διάκριση μεταξύ στάνης, στρατώνα, στρατοπέδου και στρατοπέδου συγκέντρωσης. Θεωρώ, κι αυτό θα υποστηρίξω ότι το σχολείο (νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο) είναι στρατόπεδο συγκέντρωσης που είναι οργανωμένο με πρότυπο το μαντρί: το σχολείο είναι και στρατόπεδο συγκέντρωσης και μαντρί.

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι ένα μέρος φύλαξης των θυμάτων απαγωγής. Και αναρωτιέμαι: τα παιδιά και οι έφηβοι είναι θύματα απαγωγής; Ποιος τους απάγει και για ποιον λόγο; Από που απάγονται;

Απαγωγέας είναι ο Κύριος και το Κράτος. Απάγονται από έναν χωροχρόνο που τον αποκαλώ εμμενή κομμουνισμό, κομμουνισμό του παρόντος, και φυλακίζονται σε ένα άλλον χωροχρόνο, αυτόν της Κυριαρχίας. Εκεί μέσα, θα εξαναγκαστούν να λησμονήσουν κάθε τι το κομμουνιστικό και θα εκπαιδευτούν, θα μάθουν να είναι υπάκουοι και χρήσιμοι στον Κύριο και το Κράτος. Ο εγκλεισμός αυτός είναι γνωστός ως κρατική (και όχι δημόσια) υποχρεωτική εκπαίδευση. Κατά συνέπεια, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι ανθρωποφύλακες (παιδοφύλακες και εφηβοφύλακες). Το δεύτερο συνθετικό στη λέξη παιδαγωγός είναι η λέξη αγωγός που δηλώνει τον οδηγό του παιδιού – αλλά, αν λάβουμε υπόψη μας τη σημασιολογική εξέλιξη του ρήματος παιδεύω (από εκπαιδεύω κατέληξε να σημαίνει ταλαιπωρώ, βασανίζω – τυχαίο; δε νομίζω!), μάλλον πρόκειται για απαγωγό.

Εάν σχηματίσετε τη εντύπωση ότι υπερβάλλω, θα ήθελα να διαβάσετε αυτά που γράφει για τον σκοπό της (ψυχο)παιδαγωγικής ένας καθηγητής Παιδαγωγικών του πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ο Χρήστος Π. Φράγκος (από το βιβλίο του Ψυχοπαιδαγωγική (Cutenberg, Αθήνα, 1984, σελ. 44-5)). Γράφει λοιπόν ότι η επιστήμη (sic) της παιδαγωγικής ‘εμπεριέχει από τη φύση της κάποια προσδιορισμένη σκοπιμότητα ‘. Ο σκοπός της παιδαγωγικής είναι η τροποποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς . . . αποβλέπει στη διαμόρφωση ενός τύπου ανθρώπου. . . Η παιδαγωγική κινείται προς τη διαμόρφωση μιας καλύτερης συμπεριφοράς, προς τη βελτίωση του ατόμου, προς το σχηματισμό δηλαδή ενός τύπου ανθρώπου, ο οποίος να έχει ορισμένες ιδεολογικές κατευθύνσεις και να μπορεί να ανταποκρίνεται σε μια κοινωνική πραγματικότητα.

Αρκούμαι σε αυτά και δεν θα κάνω τον κόπο να τα σχολιάσω. Ή, μάλλον, θα τα σχολιάσω μεταφέροντας το παράπονο της κόρης μου που φέτος πάει Α’ Δημοτικού: μπαμπά, βαριέμαι!

Έρευνες έχουν δείξει ότι από τα 45 λεπτά της ώρας διδασκαλίας, μόνο τα δέκα οι μαθητές είναι μέσα στην τάξη – τον άλλο χρόνο δραπετεύουν νοερά ή μιλούν με άλλα παιδιά, η χαζεύουν, παίζουν, μουντζουρώνουν από την πλήξη και την αμηχανία. Όλα σχεδόν τα προβλήματα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι αποτέλεσμα του εγκλεισμού, της υποχρεωτικής παρακολούθησης: σωματική βία, καταστροφές, αλκοολισμός, αδιαφορία, αναλφαβητισμός, κάπνισμα, χασίσι, φάρμακα, και άλλα πολλά.

Η συναίνεση των γονέων στην απαγωγή και τον εγκλεισμό των παιδιών και των εφήβων είναι γνωστή. Και βέβαια καλούνται να λουστούν και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της απαγωγής και της συναίνεσης σε αυτήν. Θεωρώ όμως ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει τη σχέση των προβλημάτων αυτών με τον εγκλεισμό των παιδιών τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δηλαδή με την απομάκρυνση των παιδιών και των εφήβων από την κοινωνία, από τον εμμενή κομμουνισμό λέω εγώ.

Η κρατική υποχρεωτική εκπαίδευση, η απομάκρυνση των παιδιών από την κοινωνία, η απαγωγή τους, ο εγκλεισμός τους, ο σωματικός, ψυχικός και πνευματικός βασανισμός τους είναι μια κατάρα, είναι ένα έγκλημα, είναι φασισμός και οφείλουμε να δώσουμε ένα τέλος σε αυτό το αίσχος, σε αυτό το όνειδος. Ποιοι και ποιες όμως; Οι γονείς; Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές; Η ιστορική Αριστερά που θεωρεί την υποχρεωτική εκπαίδευση λαϊκή κατάκτηση!

Που θα πάει όμως! Οι μέρες και της απαγωγής των παιδιών μας είναι μετρημένες. Μόνο που δεν ξέρω πόσες ακριβώς. . .

Το μόνο που έχω να πω προς το παρόν είναι ότι οι καταλήψεις πολύ συχνά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πρώιμη προσωρινή κατάργηση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.

Πηγή: www.badarts.gr