Κριτική στους “αγανακτισμένους”
Posted: by παντιγέρα in
Ναι, λοιπόν, είμαστε αγανακτισμένοι…Αγανακτισμένοι με όλους και με όλα. Ακόμη περισσότερο πλέον, είμαστε εξοργισμένοι. Στρέφουμε την οργή μας στους πολιτικούς, στους δημοσιογράφους, τους αστυνομικούς, τους συνδικαλιστές. Έχουμε καθιερώσει αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις στις πλατείες κάθε πόλης, καθώς και σε γειτονιές, που συνεχίζουν ακάθεκτα από τις 25 Μαΐου και κάθε μέρα. Δόθηκε λόγος στον καθένα από εμάς ώστε να απευθυνθούμε στους συνανθρώπους μας δια της φυσικής παρουσίας,χωρίς την μεσολάβηση του πληκτρολογίου.Η αμφισβήτηση, βασικό στοιχείο μιας δημοκρατικής κοινωνίας, εξαπλώθηκε σε κοινωνικές ομάδες που είχαν συνηθίσει στην απολιτίκ στάση ζωής, ή καλύτερα στην πολιτική αδιαφορία. Ας περάσουμε όμως στο δια ταύτα...
Η αγανάκτηση επικαλείται το συναίσθημα και όχι την λογική σκέψη. Τι ευκολότερο από το να κηρύττουμε “άμεση δημοκρατία τώρα”, χωρίς να την έχουμε εντάξει σε ένα γενικό πλαίσιο; Τι πιο εύπεπτο από το “έξω η τρόικα και το μνημόνιο”;
“Άμεση δημοκρατία τώρα”
Όπως έχει τονιστεί και αναλυθεί διεξοδικά στα άρθρα: H “δημοκρατία τους και το πολιτικό ψέμα, Όλη η εξουσία στις συνελεύσεις, είναι η άμεση δημοκρατία “ιστορική αναγκαιότητα”; αμεση δημοκρατια το επόμενο βήμα και άλλα, η άμεση δημοκρατία αποτελεί μια αξιόλογη πρόταση. Δίνει πραγματικά την εξουσία σε όλους, ισόποσα, και εξασφαλίζει τη συμμετοχή όλων στον σχεδιασμό της πολιτικής ζωής. Μπορεί όμως να εγκαθιδρυθεί η άμεση δημοκρατία άμεσα; Με ποιόν τρόπο και από ποιους ζητάμε να συμμετέχουν σε αυτή; Από τον επιχειρηματία που αδιαφορούσε για την ασφάλεια των εργαζομένων και επένδυε τα υπερκέρδη του στο εξωτερικό; Από τον αγρότη που έπαιρνε επιδοτήσεις για άσπαρτα χωράφια; Από τον καθηγητή πανεπιστημίου που στηριζόταν από τη ΔΑΠ για μία θέση ΔΕΠ, με αντάλλαγμα θέσεις σε μεταπτυχιακά;
Η άμεση δημοκρατία είναι ένα πρόταγμα μέσω του οποίου πρέπει να ζυμωθούν οι συνειδήσεις και όχι μια έτοιμη λύση που θα αλλάξει τα πάντα. Ας δοκιμάσουμε τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και πέρα από τις πλατείες, στις φοιτητικές συνελεύσεις, στους χώρους εργασίας, στις κινηματικές συνελεύσεις. Μέσα από την εφαρμογή της σε μικρή κλίμακα, και μόνο με αυτή, θα συνδιαμορφώσουμε μια σύγχρονη μορφή άμεσης δημοκρατίας, θα εντοπίσουμε τα ελλείμματα της στην πράξη και θα την προσαρμόσουμε στην κοινωνία του σήμερα
Μπορεί να συνυπάρξει άμεση δημοκρατία και καπιταλισμός; Απαντώ ρητά πως όχι… Η θέσμιση μιας καπιταλιστικής κοινωνίας βασίζεται στο φαντασιακό της συσσώρευσης κεφαλαίων και στην ηθικοποίηση της εργασίας, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων. Απεναντίας, το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας, θέτει ως κεντρικό του άξονα την ανάγκη για ισόποση συμμετοχή των πολιτών στην εξουσία, (σε αντίθεση με τον καταναλωτισμό, το αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που οδηγεί στην απάθεια και την πολιτική αδιαφορία) θέτοντας έτσι τις βάσεις για την εξάλειψη κάθε οικονομικής ανισότητας, κάθε αδικίας, (η οικονομική ανισότητα είναι παράγωγο της πολιτικής ανισότητας). Η οικονομική δύναμη, επίσης, ποτέ δεν περιορίζεται στο οικονομικό σκέλος, αλλά συνδέεται με την κοινωνική αλλά και πολιτική θέση. Έτσι λοιπόν, γίνεται κατανοητό πλέον, πως μέσω η άμεση δημοκρατία, αποτελεί ένα πρόταγμα που θέτει τις βάσεις ώστε να ξεπεράσουμε (και όχι να μεταρρυθμίσουμε) τον καπιταλισμό. Η δημιουργία συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά, όπου θα αποφασίζουν όλοι οι κάτοικοι με αμεσοδημοκρατικό τρόπο το πως θα λειτουργεί η κοινωνία τους, επίσης συμβάλει στην αποκέντρωση της εξουσίας και στο πέρασμά της προς τους πολίτες. Διότι, εφόσον οι αποφάσεις λαμβάνονται κατευθείαν από τους πολίτες και εκτελούνται άμεσα από αυτούς, τότε η κεντρική εξουσία παραγκωνίζεται, δίνοντας την θέση της στην πραγματική δημοκρατία. Μια καλή πρόταση, επίσης, θα μπορούσε να θεωρηθεί και η αποανάπτυξη, που αναλύεται εδώ.
“Έξω η τρόικα και το μνημόνιο”
Καταρχάς τι είναι η τρόικα και το μνημόνιο; Είναι οι δανειστές της Ελλάδος και ο μηχανισμός που θα εξασφαλίσει την αποπληρωμή του χρέους της. Πώς προσπαθούν να το πετύχουν αυτό; Προσαρμόζοντας το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της Ελλάδος σε αυτό που πραγματικά αντιστοιχεί στο επίπεδο της οικονομίας της χώρας, στην μεταρρύθμιση της στηριγμένης στα δανεικά και τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις ελληνικής οικονομίας σε μία σκληρά καπιταλιστική και νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση. Η ειδοποιός διαφορά της μεταρρύθμισης αυτής στην Ελλάδα σε σχέση με τις άλλες χώρες είναι το χαρακτηριστικό της βίαιης και απότομης αλλαγής, η ανυπαρξία μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων στη χώρα και απροθυμία όλων των κυβερνήσεων ιστορικά να δώσουν μια κατεύθυνση στην οικονομική ζωή της χώρας (βλέπε διάλυση γεωργίας,κτηνοτροφίας,τουριστικής βιομηχανίας, αδιαφορία για παραγωγή ενέργειας). Αν οι σημερινές ιδιωτικοποιήσεις και αλλαγές γίνονταν σε διάστημα δεκαετίας “δεν θα άνοιγε ρουθούνι”.
Είναι λοιπόν το απότομο της αλλαγής που μας κάνει αγανακτισμένους ή η ίδια η αλλαγή; Η τελευταία εικοσαετία, τουλάχιστον, δείχνει πως απλά δεν θέλουμε να χάσουμε τα κεκτημένα μας. Πριν, λένε πολλοί, είμασταν καλά. Είχαμε τους διορισμούς των παιδιών μας (έστω και σε stage…), είχαμε ανώτατα ιδρύματα σε κάθε πόλη (έστω χωρίς καθηγητές…), είχαμε Ολυμπιακούς αγώνες (έστω κι αν κάποιοι θησαύρισαν…), είχαμε τα εξοχικά μας (έστω κι αν κάψαμε τα δάση…). Αυτή είναι η νοοτροπία μας και δεν έχει αλλάξει, οι συνθήκες άλλαξαν.
Λοιπόν, δεν ήμαστε καλά. Διότι ο αξιοπρεπής δεν είχε και πάλι θέση εργασίας. Διότι ο γόνος πλουσίων είχε καλύτερη εκπαίδευση από ένα φτωχό παιδί. Διότι ο ασθενής έβαλε το υστέρημα του στο φακελάκι του γιατρού. Διότι οι τράπεζες ήταν και τότε τοκογλύφοι. Διότι ο εργοδότης είχε και πάλι εξουσία. Διότι ο μετανάστης αποτελούσε και τότε αναλώσιμο χέρι εργασίας. Διότι πολλοί βολεμένοι έχασαν σήμερα το βόλεμα τους κι ενώθηκαν με τους πάντα αβόλευτους. Καιρός ήταν και καλοδεχούμενοι…
Το σύνθημα “Έξω η Τρόικα και το μνημόνιο”, εμπεριέχει την υπεράσπισης της παρελθούσης κατάστασης. Δεν ζητάμε επιστροφή στο παρελθόν, ας τους χαρίσουμε τα “κεκτημένα”. Δεν ζητάμε τίποτε απολύτως, διότι όταν ζητάς μεταθέτεις τις ευθύνες σε κάποιον τρίτο, είτε αυτός έχει την ταμπέλα του εκπρόσωπου, είτε του αφεντικού, είτε του ηγέτη. Και τότε…τι κάνουμε; Υποτασσόμαστε;
Το αντίθετο, συμμετέχουμε! Συμμετέχουμε,αυτοοργανωνόμαστε,συνδιαμορφώνουμε ένα κίνημα-πολιτική οντότητα (με την πραγματική έννοια της πολιτικής και όχι ως συνώνυμο της κομματικής) που θα εξάγει νέους τύπους κοινωνικής-πολιτικής-οικονομικής οργάνωσης. Βασισμένο στην ποικιλία της τεχνογνωσίας που χαρακτηρίζει τους “αγανακτισμένους” της πλατείας, με συμμετέχοντες φοιτητές,γιατρούς,δασκάλους,αγρότες,οικοδόμους κτλ και στην σύνδεση θεωρίας-πράξης, ένα τέτοιο κίνημα είναι ικανό να δημιουργήσει σχετικά σύντομα τις δομές που θα μεταφέρουν την “κρίση” από τους καταπιεζόμενους στους καταπιεστές.
Όταν την εξέγερση οδηγεί το συναίσθημα, ένα άλλο σύστημα αντικαθιστά το υπάρχων. Όταν την εξέγερση οδηγήσει η λογική σκέψη και κρίση τότε το υπάρχων σύστημα μπορεί να ξεπεραστεί και τη θέση του να πάρει η κοινωνία των πολιτών.
Σημείωση: Με το άρθρο αυτό σε καμία περίπτωση δεν εναντιωνόμαστε στις συνελεύσεις των πλατειων. Αντιθέτως είμαστε ενεργά μέλη τους. Η κριτική μας είναι πάντα προς τη θετική κατεύθυνση.
πηγή: http://eagainst.com
Ο γράφων λέει: "Μπορεί να συνυπάρξει άμεση δημοκρατία και καπιταλισμός; Απαντώ ρητά πως όχι… Η θέσμιση μιας καπιταλιστικής κοινωνίας βασίζεται στο φαντασιακό της συσσώρευσης κεφαλαίων και στην ηθικοποίηση της εργασίας, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων...."
Είναι απαράδεκτη η παραχάραξη της Άμεσης Δημοκρατίας στις γραμμές που την υποτάσσουν σε συγκεκριμένες πολιτικές/οικονομικές επιλογές. Είναι τουλάχιστον γελοίος όποιος επιχειρεί με αυτό τον τρόπο να χειραγωγήσει το νόημα της Άμεσης Δημοκρατίας. Δεν είναι στο χέρι κανενός να προδιαγράψει τις αποφάσεις των συνελεύσεων και να συμπεράνει ότι δεν θα επιλέξουν τον καπιταλισμό!
Δεν τα λέω αυτά γιατί διαφωνώ με τους στόχους που θέτει ο γράφων ("Μια καλή πρόταση, επίσης, θα μπορούσε να θεωρηθεί και η αποανάπτυξη..."), αλλά γιατί αυτοί οι στόχοι είναι ανεφάρμοστοι προτού αποκτήσει η κοινωνία συμμετοχή, συνείδηση και υπευθυνότητα (με αυτή σειρά)! Η (Άμεση) Δημοκρατία επιτρέπει, δυνητικά, σε όλες τις απόψεις και όλα τα οικονομικά μοντέλα να επικρατήσουν, εφόσον συγκεντρώσουν πλειοψηφία. Καμία πλειοψηφία δεν μπορεί να απαγορευτεί *ή να αποτραπεί*!!
Με την προσπάθεια που γίνεται εδώ για υπαγωγής της Άμεσης Δημοκρατίας σε (αποτυχημένες) Μαρξιστικές λογικές, όχι μόνο δημιουργούμε την ψευδαίσθηση ότι οι εργαζόμενοι αδικούνται και πρέπει να βελτιωθεί η θέση τους, πράγμα που είναι ενάντια στην δημιουργία υπευθυνότητας των πολιτών και απομακρύνει την ιδέα της αποανάπτυξης, αλλά, κυρίως, περιορίζουμε τον αριθμό των ανθρώπων που θα δουν ελπίδα σε και θα ενδιαφερθούν για μια πολιτική κίνηση Άμεσης Δημοκρατίας!
Πρόκειται για άλλη μια προσπάθεια "μαντρώματος" του κομματικού ακροατηρίου της αριστεράς, που αφήνει την ευρύτερη κοινωνία απ' έξω! Πρόκειται για χειραγώγηση που επιχειρεί να κρύψει από τους πολίτες ότι κάθε λύση θα φέρει φτώχεια, σε σχέση με την κατάσταση που συντηρεί ακόμα αυτή τη στιγμή ο καπιταλισμός μιας ανεπτυγμένης δυτικής χώρας.
Πρέπει, επιτέλους, να σταματήσει αυτή η διασπαστική δράση της αριστεράς στην Ελλάδα, η οποία έχει διατηρήσει την διάσπαση στους κόλπους της πάνω από μια δεκαετία! Η Άμεση Δημοκρατία *καθόλου* δεν χρειάζεται την αριστερά και τις προσεγγίσεις της, που στηρίζονται σε μια ανάγνωση της πραγματικότητας βασισμένη στην οικονομία (τη θεωρία του Μαρξ). Η οικονομία χρειάζεται *μόνον* την υπευθυνότητα των πολιτών, που δεν συμφέρει *κανένα κόμμα* και *καμία ιδεολογία*!!
Η Άμεση Δημοκρατία δεν υπάγεται σε *καμία* πολιτική κατεύθυνση, παρά μόνο αυτήν που ορίζουν οι συνελεύσεις του "δήμου"!