Η αποχή από τις εκλογές δεν είναι μια συναισθηματική αντίδραση ή "απάθεια", αλλά μια συνειδητή επιλογή με λογική βάση. Η άρνηση της αντιπροσώπευσης είναι η αμφισβήτηση της κρατικής κυριαρχίας και η αποχή από τις εκλογές η έμπρακτη άρνησή της. Με λίγα λόγια δε θέλουμε ένα κόσμο χωρισμένο σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους. Το ζήτημα της ιεραρχίας είναι πάνω απ’ όλα ηθικό.
Όλα ξεκινούν από το ερώτημα κατά πόσο συμμετέχουμε όλοι στις αποφάσεις. Και με ποιο τρόπο; Μέσω των αντιπροσώπων; Το πρόβλημα δεν είναι η εκλογή κάποιου για να κάνει κάτι για κάποια ομάδα ανθρώπων. Το πρόβλημα είναι η απόλυτη εξουσία του εκλεγμένου.
Τι εννoούμε: Σε μια ελευθεριακή οργάνωση της κοινωνικής ζωής, οι αποφάσεις θα παίρνονται μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και οι επιμέρους ομάδες στα ευρύτερα σχήματα θα εκφράζονται μέσω εκπροσώπων. Ο εκπρόσωπος είναι ο εκφραστής του συνόλου το οποίο εκπροσωπεί. Είναι ορισμένος για μια συγκεκριμένη αποστολή και μετά απ’ αυτήν ανακαλείται, σε αντίθεση με τον αντιπρόσωπο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ο οποίος δεν θα ανακληθεί παρά σε 5 χρόνια (περίπου). Ο εκπρόσωπος επίσης δεν έχει δικαίωμα απόφασης και αυτή είναι η σημαντικότερη διαφορά του από τον αντιπρόσωπο ο οποίος αποφασίζει για μας και μάλιστα “εν λευκώ”. Ο δεύτερος έχει απόλυτη εξουσία έναντι του συνόλου από το οποίο έχει εκλεγεί. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η διαφορά μεταξύ εκπροσώπου και αντιπροσώπου, η διαφορά μεταξύ άμεσης και κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ή ακόμα καλύτερα μεταξύ δημοκρατίας και κρατικής εξουσίας...
Οι εκλογές δεν είναι παρά ένα μέσο για να σερβίρεται καλύτερα το παραμύθι της δημοκρατίας, το παραμύθι της λαϊκής κυριαρχίας και της άμεσης συμμετοχής στις αποφάσεις. Όλα συγκαλύπτονται πίσω από αόριστες εκφράσεις και γενικολογίες. Η κοινωνία αναθέτει την εξουσία σε μια μειοψηφία και ορίζει αρμόδιους για την επίλυση των προβλημάτων της.
Ακόμα όμως κι αν παρακάμψουμε το ηθικό ζήτημα του κοινοβουλευτισμού, ακόμα κι αν συναινέσουμε σε μια αστική δημοκρατία, οι αντιπρόσωποι που ο καθένας μπορεί να ψηφίζει στο εκλογικό κέντρο ποιους αντιπροσωπεύουν? Για την Ε.Ε. και την λεγόμενη «οικονομική ανάπτυξή» εις βάρος πάντα των απλών ανθρώπων. Τις τεράστιες επιχειρήσεις που αναπτύσσονται ενώ μικρομαγαζάτορες ή άλλοι ιδιώτες εξαφανίζονται. Την παιδεία που απ’ το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο, προσαρμόζεται στα μέτρα των επιχειρήσεων. Την αστυνομοκρατία, τον έλεγχο και την επιτήρηση. Την ιδιωτικοποίηση... Ο κατάλογος δεν τελειώνει...
Ποιανού επιλογή είναι λοιπόν? Ποιος κυβερνάει?
Χρειάζεται να αντιτάξουμε μια άλλη αντίληψη της πολιτικής, καθολικά αντίθετης προς τα κόμματα και τον κοινοβουλευτισμό. Μιας πολιτικής που θ’ αποτελεί μια αδιάκοπη διαδικασία ριζοσπαστικού μετασχηματισμού, που έχει ως στέρεο σημείο εκκίνησης «αυτό που μπορεί ν’ αλλάξει στις παρούσες συνθήκες για να κατορθώσει αυτό που πρέπει να είναι μια ορθολογική κοινωνία». Μιας πολιτικής που θα μετατρέψει αυτό που σήμερα λέγεται σώμα ψηφοφόρων ή φορολογούμενων υπηκόων σε ενεργούς κι ελεύθερους ανθρώπους. Μιας πολιτικής που θ’ αναδημιουργήσει τις πρόσωπο με πρόσωπο σχέσεις δημιουργώντας αμεσοδημοκρατικές δομές σε τοπικό επίπεδο. Μια τέτοια αναπτυσσόμενη πολιτική ανασύστασης τοπικών κοινοτικών δομών, συνδεόμενων μεταξύ τους με συνομοσπονδιακό τρόπο, θα μπορέσει κάποια στιγμή ν’ αντιπαρατεθεί στον συγκεντρωτισμό του κράτους ή των υπέρ-κρατικών μηχανισμών. Σ’ επίπεδο δήμου, τέτοιες κοινοτικές δομές (συνελεύσεις γειτονιάς, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, κλπ) μπορούν ν’ ασκήσουν αρκετά αποτελεσματικές πιέσεις στις τοπικές αρχές και ν’ αποκτήσουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων.
Επίσης, χρειάζεται μια άλλη αντίληψη της έννοιας αλλά και της λειτουργίας της οικονομίας, αντίθετης προς την καπιταλιστική. Μιας οικονομίας που δε θα καθορίζεται από το καθεστώς της μισθωτής εργασίας και την επιδίωξη για διαρκώς αυξανόμενο κέρδος για λίγους αλλά από τις ανθρώπινες ανάγκες και θα περιορίζεται από τους ζωτικούς γνώμονες. Αυτό σημαίνει, όπως αναφέρει και ο Λούις Μάμφορντ μια γενική μετάβαση από την οικονομία χρήματος (την οικονομία της αγοράς) σε μια οικονομία ζωής. Μια τέτοια οικονομία ζωής μπορεί να υλοποιείται όχι μέσω προγραμμάτων που θ’ αποσκοπούν να μαζευτεί το χρήμα στην τσέπη ορισμένων με τη – φτηνή, προσωρινή, μαύρη ή προσωρινή- δουλειά των πολλών, αλλά μέσω κοινοτικοποιημένων οικονομικών συστημάτων που θα στοχεύουν στη διασφάλιση μιας αξιοπρεπούς ποιότητας ζωής σε όλους και που παράλληλα μπορούν ν’ αντισταθμίσουν την αυξανόμενη εξουσία του συγκεντρωτικού κράτους και των συγκεντρωτικών οικονομικών επιχειρήσεων.
Αυτή η αντιπρόταση απέναντι στο «μονόδρομο» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας δεν αποτελεί μια ανέφικτη στο σήμερα «ουτοπία». Τα τελευταία μάλιστα χρόνια, μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης, όπως λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες, η διαχείριση εργοστασίων, ή μικρότερων παραγωγικών μονάδων από τους ίδιους τους εργαζόμενους και η δημιουργία πλήθους άλλων κοινοτικών οικονομικών προγραμμάτων, έχουν κατακλύσει πολλές χώρες του κόσμου, ιδίως της Ν. Αμερικής. Στην Αργεντινή για παράδειγμα, μετά την οικονομική κατάρρευση που συντελέστηκε πριν από περίπου οκτώ χρόνια, οι κοινοτικές αυτές δομές πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης έχουν γυρίσει την πλάτη τους στην εξουσία και σε μεγάλα και μικρά κόμματα. Αυθόρμητες συνελεύσεις ξεπήδησαν σε όλη τη χώρα και είναι ανοιχτές σε όλους (στις περισσότερες αποκλείονται κομματικά στελέχη και μμε). Οι συνελεύσεις ασχολούνται με διάφορα τοπικά ζητήματα ή προβλήματα όπως: διαχείριση διάφορων εγχειρημάτων με κοινοτικό έλεγχο (αρτοποιεία, καλλιέργειες, εργοστάσια, νοσοκομεία κλπ), ανταλλαγή προϊόντων και εργασίας με δημιουργία δικού τους ανταλλακτικού νομίσματος, εναλλακτική ενημέρωση κ.α. Για τους περισσότερους είναι η πρώτη φορά που συμμετέχουν σε οποιαδήποτε μορφή κινητοποίησης σε επίπεδο βάσης κι όχι ιεραρχίας στη ζωή τους. Εκεί συνειδητοποιούν ότι οι προσωπικοί καθημερινοί τους αγώνες συνδέονται με τα προβλήματά των διπλανών τους και ότι οι ρίζες των προβλημάτων είναι κοινές. Εκεί οι άνθρωποι συζητούν για την αυτοδιαχείριση, κατανοούν τον κοινωνικό αναρχισμό και τον εφαρμόζουν στη γειτονιά τους.. Παρόμοια παραδείγματα είναι οι Ζαπατίστας, κινήματα σε Ευρώπη και ΗΠΑ, και άλλα παλιότερα ιστορικά γεγονότα όπως η κοινωνική επανάσταση σε Ισπανία 36’, Γαλλικός Μάης 68’ κ.α
Τη δημιουργία συγκεκριμένων κοινοτικών δομών που θ αποδίδουν το πραγματικό περιεχόμενο σε λέξεις, όπως είναι π.χ. η πολιτική "(...) Αυτό που μέχρι τώρα ονομάζεται πολιτική, υπήρξε σχεδόν πάντοτε ένα μίγμα, στο οποίο εδέσποσε η πλευρά της χειραγώγησης, ο χειρισμός δηλαδή των ανθρώπων ως αντικειμένων, με βάση τις ως γνωστές υποτιθέμενες ιδιότητες και αντιδράσεις τους. Αυτό που εμείς ονομάζουμε επαναστατική πολιτική, είναι μια πράξη που τάσσει ως αντικείμενο στον εαυτό της την οργάνωση και τον προσανατολισμό της κοινωνίας, με σκοπό την αυτονομία όλων...(...)Δημοκρατία σημαίνει κυριαρχία του δήμου, του λαού και είμαι κυρίαρχος σημαίνει είμαι τέτοιος επί εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο(...) "(Κ. Καστοριάδης). Την οικονομία "(...)Κάθε βήμα προς την κατεύθυνση της οικονομικής ελευθερίας, κάθε νίκη ενάντια στον καπιταλισμό, θα είναι συγχρόνως ένα βήμα προς την πολιτική ελευθερία, προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης από τον κρατικό ζυγό, μέσω της ελεύθερης συμφωνίας, εδαφικής, επαγγελματικής και λειτουργικής. Και κάθε βήμα προς την κατεύθυνση της αφαίρεσης από το κράτος οποιασδήποτε εξουσίας και αρμοδιότητας του, θα βοηθήσει τις μάζες να κερδίσουν μια ακόμα νίκη επί του καπιταλισμού. ” (Π. Κροπότκιν). Την οικολογία "(…) τα οικολογικά μας προβλήματα προέρχονται από βαθύτατα κοινωνικά προβλήματα ( ...).Το ανταγωνιστικό «πνεύμα» της φιλελεύθερης αγοράς, η ελεύθερη οικονομία, ο καταναλωτισμός, το περιβόητο "grow or die" των σύγχρονων επιχειρήσεων, ο απόηχος του μύθου της προόδου (που μετέτρεψε το βακωνικό όραμα της επιβολής του ανθρώπου στη φύση, στον εφιάλτη της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο και παράλληλα στην αλόγιστη οικολογική καταστροφή), δεν είναι τίποτε άλλο, από έκφραση της υπολανθάνουσας νοοτροπίας της κυριαρχίας…" (M. Μπούκτσιν).
Αν υπάρξουν μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης και αντίστασης, οι λέξεις αυτές, σε συνδυασμό με πολλές ακόμα άλλες δεν θα υπόκεινται αυτή την ωμή αλλοίωση του ετυμολογικού αλλά και αρχικού τους νοήματος στα λόγια του εκάστοτε κομματικού παράγοντα στον τηλεοπτικό αγώνα, που όλες αυτές τις μέρες διεξάγεται αμείωτος.
Η ανάπτυξη μιας τέτοιας συνολικής ριζοσπαστικής πολιτικής, η διεύρυνση της αυτονομίας της κοινωνίας απέναντι στις επιταγές της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της αστικής δημοκρατίας και της οικονομίας της αγοράς αλλά και του τοπικού κεφαλαίου, έχει μονάχα ένα δρόμο να διαβεί: αυτόν της καθολικής ρήξης με την εκλογική κοροϊδία, αυτόν της ολοκληρωτικής σύγκρουσης με τον κοινοβουλευτισμό.
Καταμετρώντας ως πραγματική συμμετοχή τον πολιτικό ακτιβισμό, την καθημερινή δράση των ανθρώπων στους δρόμους και τους χώρους λαϊκής αυτοοργάνωσης και όχι το σταύρωμα κάποιων υποψηφίων σ’ ένα χαρτί, κρίνουμε πως η συμμετοχή μας στην εκλογική πανήγυρη έχει νόημα μόνο γι’ αυτούς που κυβερνούν ή θέλουν να μας κυβερνήσουν.

Αψηφίστε τους!!!