Σπίθα: μια δικλείδα ασφαλείας του συστήματος
Posted: by παντιγέρα in
0
Παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό προσεκτικά, την άνευ προηγουμένου εξόρμηση του «κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών – Σπίθα» στις πλατείες όλης της χώρας. Στις ίδιες πλατείες όπου η άμεση δημοκρατία αρχίζει να γεννιέται και να γίνεται συνείδηση για ένα μέρος του πληθυσμού, η Σπίθα διοργανώνει ομιλίες «επιφανών προσωπικοτήτων». Μετά την παρακολούθηση μιας ομιλίας του καθηγητή Γ.Κασιμάτη, ιδρυτικού μέλους της Σπίθας μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυριστούμε πως η «Σπίθα» αποτελεί ένα κατασκεύασμα, με εθνικιστικό και αντιμνημονιακό ταυτόχρονα λόγο, που θυμίζει παρόμοιες αντικαθεστωτικές-ακροδεξιές οργανώσεις/κόμματα της υπόλοιπης Ευρώπης ευρωσκεπτικιστικών τάσεων, όπως το Κόμμα της Ελευθερίας του Βιλντερς στην Ολλανδία ή το United Kingdom Indendence του Nigel Farrange.
Σε γενικές γραμμές, αυτό που διαπιστώνουμε τόσο από την ομιλία του Κασιμάτη, όσο και από τα λεγόμενα πολλών μελών της οργάνωσης αυτής, είναι ότι η «Σπίθα» κυρίως αποσκοπεί στην απομάκρυνση της κοινωνικής αντίδρασης από την αμφισβήτηση του καπιταλισμού, δηλαδή, την ρίζα του προβλήματος, τον πρωτεργάτη της κρίσης, και την κατεύθυνσή της προς κάποιον αόρατο εχθρό, λειτουργώντας έτσι ως δικλείδα ασφαλείας για το σύστημα.
Ο κύριος Κασιμάτης, λοιπόν, ενώ εξηγούσε πειστικότατα την αντισυνταγματικότητα του μνημονίου σε ένα πολυπληθές κοινό (με μέσο όρο ηλικίας τα 60 έτη), παρέθετε και σχόλια για την «απειλή εκ τας ανατολάς», για την ανάγκη ανάδειξης νέων ηγεσιών μέσα από τους αγανακτισμένους πολίτες (!), για την εισροή λαθρομεταναστών στην χώρα… Γενικώς η ομιλία του χαρακτηριζόταν από την αίσθηση πως η αδικία δεν οφείλεται στη φύση του καπιταλισμού, αλλά στους λανθασμένους χειρισμούς των διεφθαρμένων πολιτικών της Βουλής. Το χρέος δεν δημιουργείται από το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά και αυτό αποτελεί αποτέλεσμα της διαφθοράς των πολιτικών, ίσως και κάποιων τραπεζιτών. Ενδεικτικά, η λύση που προτάθηκε ήταν: «τα κόμματα που θα κυβερνήσουν να ξεκινήσουν από μηδενική βάση»…
Η κοινωνική και ηθική εξέγερση έχει ήδη ξεκινήσει στις περισσότερες πλατείες της χώρας. Είναι, ίσως, θέμα ζύμωσης και χρόνου να πάρει την μορφή με την οποία θα εκφραστεί και θα αλλάξει το καθεστώς υπό το οποίο είχαμε συνηθίσει να ζούμε. Καθώς η άμεση δημοκρατία ακούγεται για πρώτη φορά στα χείλη τόσων ανθρώπων στον ελλαδικό χώρο και εφαρμόζεται, με τα όσα προβλήματα μπορούν να προκύψουν, στις λαϊκές συνελεύσεις, οι κάθε λογής «χαρισματικοί» ηγέτες επιδιώκουν να συνεχίσουν τη λογική της ρητορείας σε μια μάζα που επευφημεί, δίχως να σκέφτεται, δίχως να κρίνει. Οι «αυθεντίες» της οικονομίας, της διπλωματίας, των τεχνών, του δικαίου, μας είναι χρήσιμες. Έχουν, λοιπόν, το δικαίωμα να εκφραστούν ισότιμα στις λαϊκές συνελεύσεις, όπου μπορούν να κρίνουν και να κριθούν από τους συνανθρώπους τους, δίχως ρητορικά βάθρα, δίχως ηγετικά αξιώματα, σε ένα υπό διαμόρφωση κίνημα, όχι απλά αγανακτισμένων, αλλά συνειδητοποιημένων πολιτών.
Αν λοιπόν, υπάρχει κάτι που κάνει την «Σπίθα» να ξεχωρίζει, δεν είναι απλά και μόνο ο έντονα εθνικιστικός της λόγος. [Δεκάδες εθνικιστικές οργανώσεις δρουν αυτήν στιγμή στην Ελλάδα (Χρυσή Αυγή, ΛΑ.Ο.Σ, Μαιάνδριοι Εθνικιστές, Άρμα, Ανένταχτοι Εθνικιστές...)]. Είναι, όμως, οι τάσεις προσωπολατρίας (τυφλή πίστη και αφοσίωση σε κάποιο πρόσωπο σαν να πρόκειται για άτομο με υπεράνθρωπες ικανότητες) που καλλιεργούνται γύρω από τον ιδρυτή του κινήματος, τον γνωστό μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Άλλωστε πολλές φορές και ο ίδιος ο Θεοδωράκης ανοιχτά παραδέχτηκε πως είχε στενούς δεσμούς με τον κομμουνιστή δικτάτορα της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπροζ Τίτο [1], ενώ οι θηριωδίες του Στάλιν για τον ίδιον αποτελούν απλά και μόνο ενέργειες ενός «σκληρού ηγέτη» [2]. Όλα αυτά τα «κομμουνιστικά» καθεστώτα είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Την προσωπολατρία και την τυφλή υπακοή στον ηγέτη και αρχηγό του κράτους. Η απολογητική του στάση αυτή για τα αιματοβαμμένα δικτατορικά καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ, σε συνδυασμό με τους αγώνες του ενάντια στην δικτατορία και το δεξιό κατεστημένο της μετεμφυλιακής Ελλάδας, αρχικά προκαλούσε δυσπιστία για πολλούς εθνικιστές σχετικά με την «εγκυρότητα» του κινήματος «Σπίθα». Στην πορεία όμως, όπως όλα δείχνουν, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Άλλωστε και ο Θεοδωράκης δεν είναι πλέον ο Θεοδωράκης της δεκαετίας του 50 και του 70. (Είναι γνωστό, άλλωστε, πως διετέλεσε υπουργός της ΝΔ κατά την περίοδο της κυβέρνησης Κ.Μητσοτάκη). Ο λόγος είναι προφανής: καμία εθνικιστική οργάνωση από όλες αυτές που δρουν σήμερα εν Ελλάδι, δεν κατάφερε μέχρι στιγμής να συνδυάσει τόσο εύστοχα το πρόσωπο ενός ηγέτη, ενός φυρερίσκου, ενός ανθρώπου που εμπνέει εμπιστοσύνη σε πολλούς Έλληνες πολίτες με την εθνικοφροσύνη, την παθητικότητα και το στον λαϊκισμό των μικροαστών… Έτσι, το «ανεξάρτητο» αυτό κίνημα, τελικά, κατάφερε και συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό εθνικιστών, πολλοί προερχόμενοι από τους κύκλους της «πρώην πατριωτικής αριστεράς», άλλοι πάλι από νεοναζιστικά σχήματα και οργανώσεις.
Προ μηνός είχα εκδηλώσει μέσα από την σελίδα σας ενδιαφέρον να συνεισφέρω στην κίνηση του Μίκη. Θα παρακαλούσα να με διαγράψετε από όποια λίστα ενδεχομένως αναφέρομαι. Δεν επιθυμώ να έχω την παραμικρή σχέση τους χουντικούς και τους νεοναζί που εν γνώσει του μαζεύει δίπλα του ο Μίκης, και οι οποίοι διακηρύσσουν νέο πραξικόπημα, ¨απελευθέρωση¨ της Χιμάρας, της Πόλης, και ετοιμάζουν πογκρόμ…
(Επιστολή του Κ. Γερουλάνου στο ιστολόγιο της Κίνησης). [3]
Με κύριο γνώρισμα, λοιπόν, την «αγιοποίηση» του Μίκη Θεοδωράκη, με έμβλημα την ελληνική σημαία… με πρόταγμα την εθνική ενότητα ενάντια στην ξένη κατοχή… με οργάνωση από τα πάνω, με πρωτοσταντούντες όπως ο Κώστας Ζουράρις (πρώην μέλος του εθνικοπατριωτικού “Δικτύου 21″), ο Βασίλης Πολυμένης ( ο οποίος δηλώνει πως απλά «Υπήρξε μια επιπολαιότητα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στο θέμα της διαχείρισης του χρέους. Αφήσαμε το χρέος να φύγει από τον έλεγχο της χώρας»), ο γνωστός θρησκόληπτος και πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Σ.Παπαθεμελής, προβάλλοντας ως ντοκουμέντα βίντεο του Αμερικανού συνωμοσιολόγου και ακροδεξιού Alex Jones σχετικά με τη Λέσχη Bildeberg και τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» (φαίνεται πως οι πηγές της Σπίθας συμπίπτουν με αυτές του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής…), με έντονα αντισημιτικό λόγο, επιδιώκει να καπελώσει την αντίδραση των ανένταχτων σε κόμματα και οργανώσεις πολιτών, κάτω από μια ανορθολογική εθνικιστική σκέψη, στείρου αντιμνημονιακού λόγου. Όπως έχει δημοσιεύσει και ο Ios press (31-1-2011):
Το ένα από τα «ντοκουμέντα» (που βέβαια κυκλοφορούν εδώ και καιρό στο You Tube) είναι συνέντευξη ενός από τους πιο ανυπόληπτους Αμερικανούς συνωμοσιολόγους, του ακροδεξιού Alex Jones, πολιτευτή των Ρεπουμπλικάνων, ο οποίος «αποκαλύπτει» ότι η Ενωμένη Ευρώπη είναι δημιούργημα σιωνιστικής και ναζιστικής συνωμοσίας μέσω της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Και το χειρότερο: το τελευταίο βίντεο που προτείνει ο Μίκης είναι ένα αντισημιτικό και ανοιχτά φασιστικό παραλήρημα, το οποίο έχει συντάξει ένας Χρυσαυγίτης με το ψευδώνυμο Tsiboukas, στο οποίο εμφανίζονται ακόμα και οι Βορειοηπειρώτες ως όργανα των Εβραίων.
Παραθέτουμε, ένα απόσπασμα από την επίσημη ιστοσελίδα της «Σπίθας:»
Τί κρύβεται όμως πίσω από τις κραυγές; Ο φόβος. Για το καινούριο που γεννιέται μέσα από την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών. Κι αυτό δεν είναι μόνον η αυτό-οργάνωση και η άμεση δημοκρατία. Είναι κάτι μεγαλύτερο. Είναι η ιδεολογία της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της πατριωτικής αναγέννησης. Είναι η ανατροπή, με ειρηνική επανάσταση, του εξαρτημένου από τον ξένο παράγοντα πολιτικού συστήματος, το οποίο αναπαρήγαγε επί δεκαετίες το ίδιο απάνθρωπο κομματικό κράτος, ώστε σήμερα να μπορέσει εύκολα να παραδώσει, δεμένη πισθάγκωνα και φιμωμένη, την πατρίδα μας στο ΔΝΤ. Όχι μόνον για να κερδίσουν οι ολιγάρχες από τη διαχείριση του χρέους και του χάους και να υφαρπάξουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας, αλλά κυρίως για να σβήσει η Ελλάδα-Ιδέα. Κι έτσι να σβήσει το Φως από την ανθρωπότητα. Ώστε να μπορέσουν ευκολότερα οι -μάλλον ψυχικά ανισσόροποι- ολιγάρχες να υποδουλώσουν όλους τους λαούς.
Όπως γίνεται αντιληπτό λοιπόν, το καταστατικό της οργάνωσης, θέτει ως πρωταρχικό ρόλο το «εθνικό» στοιχείο. Κυριαρχεί λοιπόν ένας διάχυτος εθνοκεντρισμός. Όμως οι ρίζες της οργάνωσης αυτής βρίσκονται στην «πατριωτική αριστερά» (λαϊκή κυριαρχία και πατριωτική αναγέννηση ταυτόχρονα). Μια σύντομη ιστορική αναδρομή, όμως, θα έφτανε προκειμένου να πειστεί κανείς σχετικά με το που μπορεί να οδηγήσει το ιδεολόγημα του αριστερού εθνικισμού. Αν εξετάσουμε τις ρίζες του εθνικοσοσιαλισμού, τότε θα δούμε ότι, στην πραγματικότητα, ο αριστερός εθνικισμός δεν είναι και τόσο αθώος: Ο γνωστός Γάλλος φιλόσοφος (κατά πολλούς πατέρας του εθνικοσοσιαλισμού) Maurice Barrès, απέρριψε τον πλουραλισμό, τον ατομικισμό και τον υλισμό και βασίστηκε στον ακράδαντο ρατσισμό, αντισημιτισμό και την συνωμοσιολογία της αντεπαναστατικής Δεξιάς (η οποία «αντεπαναστατικότητα» σήμερα φέρει το προσωπείο του «πασιφισμού»), παντρεύοντας αυτά τα ιδεολογήματα ταυτόχρονα με τον σοσιαλισμό και τον εθνικισμό της ρεπουμπλικανικής αντι-φιλελεύθερης αριστεράς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας νέας μορφής εθνοφυλετικού κινήματος, με αρκετά επαναστατικά στοιχεία, που αργότερα υιοθετήθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ για να εξελιχθεί στον λεγόμενο εθνικοσοσιαλισμό.
Στις μέρες μας ο πατριωτισμός φαντάζει μια ιδιαίτερα αναχρονιστική αντίληψη. Το γεγονός αυτό ωθεί πολλά από τα προοδευτικά κοινωνικά κινήματα που αναπτύσσονται στην Δυτική Ευρώπη (με εξαίρεση την Ιρλανδία), να τον απορρίψουν. Το εργατικό κίνημα, πλέον, δεν έχει ανάγκη από καμία πατριωτική ρητορεία για να οδηγηθεί στην χειραφέτησή του. Οι κοινωνικοί αγώνες σήμερα δεν μπορεί να έχουν άλλον χαρακτήρα παρά διεθνιστικό. Συνεπώς, τα καλέσματα της πατριωτικής αριστεράς μπορούν πολύ εύκολα να απορροφηθούν από την άκρα δεξιά η οποία υιοθετεί παράλληλα και το αντικαθεστωτικό προσωπείο της αριστεράς. Ότι, δηλαδή, παρατηρούμε και στο κίνημα «Σπίθα». Αντισημιτική συνωμοσιολογία, ιδέες περί εδαφικής επέκτασης … Την Σπίθα κατήγγειλε επίσης και ο Δ.Καζάκης σε παρόμοια επιστολή παραίτησής του (11.04.2011) «Όπως σας έχω εξηγήσει λεπτομερώς το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε ως οργάνωση δεν είχε σχέση τόσο με πρόσωπα, όσο με έναν μηχανισμό παρακράτους, ο οποίος ήθελε να αλώσει την Σπίθα και να την μετατρέψει σε μια νέου τύπου φασιστική οργάνωση». [4]
Ο ντετερμινισμός στον εθνικισμό: γεννιέται μέσα από υποσχέσεις για την υλοποίηση κάποιας «Μεγάλης Ιδέας» (η Ελλάδα-Ιδέα), εμποτίζεται και εκτρέφεται από την ανορθολογική και μεταφυσική αντίληψη της φυλετικής ανωτερότητας «η εκλεκτή φυλή» (με το σβήσιμο της Ελλάδας-Ιδέας σβήνει και το φως της ανθρωπότητας), το φαντασιακό της ιστορικής συνέχειας, και ενισχύεται μέσα από την άσκηση ψυχολογικής βίας της μη υλοποίησης αυτής της υπόσχεσης («οι ολιγάρχες από τη διαχείριση του χρέους και του χάους και να υφαρπάξουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας, αλλά κυρίως για να σβήσει η Ελλάδα-Ιδέα»). Αυτά λοιπόν γεννάν τον σύγχρονο σοσιαλ-σοβινισμό, μαζί με την ολική απαξίωση του συνδικαλισμού (και όχι εργατοπατέρων), την ισοπέδωση όλων των πολιτικών ιδεολογιών (κυριαρχεί η γνωστή μεταμοντέρνα αντίληψη: «αριστερά και δεξιά είναι ακριβώς τα ίδια»), γνωρίσματα που συναντά κανείς και στο φασιστικό κίνημα του στρατηγού Φρανθίθκο Φράνκο στην Ισπανία, που έσπρωξε την χώρα σε έναν αδυσώπητο και αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, συντρίβοντας την λαϊκή επανάσταση του 1936 και οδηγώντας στον θάνατο πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους.
Γιατί όμως η «Σπίθα» φέρει τον τίτλο: «Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών»; Η απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί εδώ είναι πάρα πολύ απλή. Όπως ειπώθηκε και στην παραπάνω παράγραφο, η αντίληψη πως «αριστερά και δεξιά δεν έχει καμία διαφορά» κυριαρχεί. Οι Έλληνες πολίτες αυτήν την στιγμή απαξιώνουν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, μαζικά και δίχως κανέναν ενδοιασμό. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία καταρρέει. Πλέον όπως όλα δείχνουν, κανένα πρόταγμα δεν μπορεί να αναγεννηθεί μέσα από τον θεσμό των πολιτικών κομμάτων, που απλώς αναπαράγουν τις ίδιες θέσεις, τις ίδιες θεωρίες, μας «βομβαρδίζουν» συνεχώς με τις ίδιες υποσχέσεις και δεν εμφανίζουν καμία προοπτική εξέλιξης. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, η ιδέα του «δεν είμαστε ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί αλλά μόνο Έλληνες» βρίσκει άμεση ανταπόκριση από ένα κομμάτι του πληθυσμού που όχι μόνο δεν έχει προσπαθήσει καν να απογαλακτιστεί από το φαντασιακό του έθνους (ιστορική συνέχεια, Μεγάλες Ιδέες) αλλά διακρίνεται για την έντονη έλλειψη λογικής συνοχής στον τρόπο σκέψης του. Έτσι λοιπόν, η αντίληψη «ανεξάρτητος από πολιτικές ιδεολογίες» εκπορνεύεται από εθνικιστικούς κύκλους. Διότι ο μέσος Έλληνας, όντας μεγαλωμένος κάτω από την σκιά του φόβου κάποιας υποτιθέμενης «εθνικής απειλής», βουτηγμένος στην διαστρέβλωση των σχολικών βιβλίων της ιστορίας που απλά και μόνο αναπαράγουν φτηνή εθνικιστική προπαγάνδα, αδυνατεί να δει τον πολιτικό προσανατολισμό που μπορεί να κρύβεται πίσω από το ιδεώδες της «εθνικής υπερηφάνειας», αδυνατεί να καταλάβει πως η προσήλωση στα εθνικά σύμβολα αποτελεί πράξη ιδεολογικού προσανατολισμού. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί, και ούτε δείχνει πως θέλει επίσης, να αντιληφθεί ότι η κοσμοαντίληψη του αγγίζει τα όρια του εθνικιστικού παροξυσμού. Προφανώς, θεωρεί την στάση του αυτή ως φυσιολογική και μετριοπαθής, είτε κυριαρχεί στον ψυχικό του κόσμο η ανάγκη πίστης σε κάποια υπερβατική αρχή, σε κάτι που θα του προσδώσει κύρος, αναγνωρισιμότητα και λόγο ύπαρξης (ζωτικό ψεύδος). Η Ελληνική παιδεία, αποτελεί ίσως την πηγή του προβλήματος, καθώς αδυνατεί ενεργοποιήσει μια λογική συνοχή στον τρόπο που σκέφτεται ο μέσος Έλληνας μαθητής. Έτσι, και με την βοήθεια ενός συντηρητικού οικογενειακού υπόβαθρου, φτάνει σε σημείο ώστε να αντιλαμβάνεται την καταγωγή του ως προσόν και όχι ως κάτι το τυχαίο, ένα χαρακτηριστικό που νοιώθει πως οφείλει να προβάλει και να αναδείξει. Εν ολίγοις, έχουμε να κάνουμε με μια παιδεία που αδυνατεί να προσφέρει τα απαραίτητα εφόδια για την καλλιέργεια μιας πιο πολυδιάστατης λογικής σκέψης που δεν θα βασίζεται σε μεταφυσικές προσεγγίσεις, αλλά θα λειτουργεί με γνώμονα την ορθολογικότητα. Από την άλλη, η κρίση του μεταναστευτικού (και ιδιαίτερα το γεγονός όπου ο ερχομός των μεταναστών συμπίπτει χρονικά με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης) αποτελεί ίσως έναν από τους κυριότερους λόγους που οδηγούν στην συντηρητικοποίηση της Ελληνικής κοινωνίας κάνοντάς την να αρχίσει να υιοθετεί όλο και περισσότερο αντί-μεταναστευτικές αντιλήψεις. Η Ελλάδα καλείται σήμερα μόλις να αντιμετωπίσει αυτό που οι υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες (όπως η Γαλλία, η Βρετανία, το Βέλγιο) είχαν γνωρίσει μερικές δεκαετίες πριν, την μαζική εισροή μεταναστών μη Ευρωπαίων. Ακόμη περισσότερο, όμως, η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Η μόνη εξέγερση στην οποία κυριάρχησαν περισσότερο κάποια διεθνιστικά στοιχεία (λόγω του αντιχουντικού/αντιεθνικιστικού στοιχείου) ήταν αυτή του Πολυτεχνείου το 73 και, αναμφισβήτητα, του Δεκέμβρη του 2008. Πέρα απ’ αυτά όμως, η πλειοψηφία των αγώνων που δόθηκαν στην Ελληνική επικράτεια αφορούσαν κυρίως εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, σε αντίθεση με τον κοινωνικό χαρακτήρα του αντιπολεμικού κινήματος της Αγγλίας και των ΗΠΑ, του Γαλλικού Μάη του 68, της Ρωσικής της Ισπανικής και της Γαλλικής Επανάστασης αντίστοιχα.
Μέχρι, λοιπόν, σαν λαός να έρθει η στιγμή όπου θα έχουμε ωριμάσει και θα είμαστε ικανοί να ξεπεράσουμε το εθνικιστικό μας αποκούμπι, μέχρι που θα μπορούμε να χτίσουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, άξιο ώστε να καλλιεργεί την λογική κριτική σκέψη, μέχρι τότε, θα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας «Σπίθες» είτε δημαγωγούς ιδεολόγους των Σπηλαίων…
___________________________________
[1] «Για την Ιστορία, θα ήθελα να αναφέρω για πρώτη φορά ότι οι εγκάρδιες σχέσεις μου με τον Τίτο κόπηκαν με το μαχαίρι, με αφορμή τη μουσική για ένα φιλμ των Σκοπίων, στο οποίο ο ίδιος μου ζήτησε να γράψω τη μουσική και βεβαίως αρνήθηκα να το κάνω, όταν ανακάλυψα την αλήθεια που κρυβόταν πίσω από το όνομα «Μακεδονία» που χρησιμοποιούσαν στο φιλμ», (Από την διακήρυξη της «Σπίθα»).
[2] Κατά τον Μίκη Θεοδωράκη λοιπόν, ο Στάλιν ήταν απλά «ένας σκληρός ηγέτης» που «δεν σκότωνε αθώους, αλλά εχθρούς», μετά από «ορισμένες συλλήψεις», η δε σύγκρισή του με τον Χίτλερ, είναι «αστεία πράγματα»…
[3] Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν όντως τα φασιστικά αυτά στοιχεία εντός της «Σπίθα» τυγχάνουν ασυλίας του Μ.Θεοδωράκη, ή απλά εν αγνοία του το κίνημά του οδηγήθηκε εκεί. Θα ήταν σωστό να μην παραληφθεί πως ο μουσικοσυνθέτης, το 1990 έδωσε 36 συναυλίες σ’ όλη την Ευρώπη υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστείας ενώ παράλληλα αγωνίστηκε και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες και κυρίως στην Αλβανία (που την επισκέπτεται και ως Υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη) και την Τουρκία. (Πηγή) Στις 19 Οκτώβρίου του 2009, Ο Μίκης Θεοδωράκης προσυπογράφει κείμενο που καλεί στην συγκρότηση μια νέας κίνησης με τίτλο «Ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή!
[4] Στο σημείο αυτό, δεν θα πρέπει να παραλειφθεί πως ο Δ.Καζάκης όντως ορθά έπραξε και απομακρύνθηκε από την «Σπίθα», ωστόσο, παρά τις εμπεριστατωμένες και ορθώς τεκμηριωμένες αναλύσεις που πολλές φορές έχει προσφέρει, φτάνει στο σημείο να παίξει τον ρόλο του απολογητή Σταλινικών καθεστώτων «Τα ηνία κρατά συγκεκριμένο «ίδρυμα» πέραν του Ατλαντικού. Το ίδιο που κατασκεύασε την otpor στην Γιουγκοσλαβία και συνέβαλε στις «πορτοκαλί επαναστάσεις» στην Ουκρανία, την Γεωργία και αλλού», καταλήγει στην ίδια επιστολή. Οφείλουμε, βέβαια, να αναγνωρίσουμε πως οι λόγοι απομάκρυνσής του από την οργάνωση δεν είναι μόνο πολιτικοί, αλλά αυτό που ως επί το πλείστο εξετάζεται σε αυτό το άρθρο είναι οι σχέσεις του «κινήματος Σπίθα» με ακροδεξιά στοιχεία και το βαθύ παρακράτος.
Συγγραφή: Efor και Julien Chaulieu
Πηγή: Autonomy against Barbarism
Σε γενικές γραμμές, αυτό που διαπιστώνουμε τόσο από την ομιλία του Κασιμάτη, όσο και από τα λεγόμενα πολλών μελών της οργάνωσης αυτής, είναι ότι η «Σπίθα» κυρίως αποσκοπεί στην απομάκρυνση της κοινωνικής αντίδρασης από την αμφισβήτηση του καπιταλισμού, δηλαδή, την ρίζα του προβλήματος, τον πρωτεργάτη της κρίσης, και την κατεύθυνσή της προς κάποιον αόρατο εχθρό, λειτουργώντας έτσι ως δικλείδα ασφαλείας για το σύστημα.
Ο κύριος Κασιμάτης, λοιπόν, ενώ εξηγούσε πειστικότατα την αντισυνταγματικότητα του μνημονίου σε ένα πολυπληθές κοινό (με μέσο όρο ηλικίας τα 60 έτη), παρέθετε και σχόλια για την «απειλή εκ τας ανατολάς», για την ανάγκη ανάδειξης νέων ηγεσιών μέσα από τους αγανακτισμένους πολίτες (!), για την εισροή λαθρομεταναστών στην χώρα… Γενικώς η ομιλία του χαρακτηριζόταν από την αίσθηση πως η αδικία δεν οφείλεται στη φύση του καπιταλισμού, αλλά στους λανθασμένους χειρισμούς των διεφθαρμένων πολιτικών της Βουλής. Το χρέος δεν δημιουργείται από το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά και αυτό αποτελεί αποτέλεσμα της διαφθοράς των πολιτικών, ίσως και κάποιων τραπεζιτών. Ενδεικτικά, η λύση που προτάθηκε ήταν: «τα κόμματα που θα κυβερνήσουν να ξεκινήσουν από μηδενική βάση»…
Η κοινωνική και ηθική εξέγερση έχει ήδη ξεκινήσει στις περισσότερες πλατείες της χώρας. Είναι, ίσως, θέμα ζύμωσης και χρόνου να πάρει την μορφή με την οποία θα εκφραστεί και θα αλλάξει το καθεστώς υπό το οποίο είχαμε συνηθίσει να ζούμε. Καθώς η άμεση δημοκρατία ακούγεται για πρώτη φορά στα χείλη τόσων ανθρώπων στον ελλαδικό χώρο και εφαρμόζεται, με τα όσα προβλήματα μπορούν να προκύψουν, στις λαϊκές συνελεύσεις, οι κάθε λογής «χαρισματικοί» ηγέτες επιδιώκουν να συνεχίσουν τη λογική της ρητορείας σε μια μάζα που επευφημεί, δίχως να σκέφτεται, δίχως να κρίνει. Οι «αυθεντίες» της οικονομίας, της διπλωματίας, των τεχνών, του δικαίου, μας είναι χρήσιμες. Έχουν, λοιπόν, το δικαίωμα να εκφραστούν ισότιμα στις λαϊκές συνελεύσεις, όπου μπορούν να κρίνουν και να κριθούν από τους συνανθρώπους τους, δίχως ρητορικά βάθρα, δίχως ηγετικά αξιώματα, σε ένα υπό διαμόρφωση κίνημα, όχι απλά αγανακτισμένων, αλλά συνειδητοποιημένων πολιτών.
Αν λοιπόν, υπάρχει κάτι που κάνει την «Σπίθα» να ξεχωρίζει, δεν είναι απλά και μόνο ο έντονα εθνικιστικός της λόγος. [Δεκάδες εθνικιστικές οργανώσεις δρουν αυτήν στιγμή στην Ελλάδα (Χρυσή Αυγή, ΛΑ.Ο.Σ, Μαιάνδριοι Εθνικιστές, Άρμα, Ανένταχτοι Εθνικιστές...)]. Είναι, όμως, οι τάσεις προσωπολατρίας (τυφλή πίστη και αφοσίωση σε κάποιο πρόσωπο σαν να πρόκειται για άτομο με υπεράνθρωπες ικανότητες) που καλλιεργούνται γύρω από τον ιδρυτή του κινήματος, τον γνωστό μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Άλλωστε πολλές φορές και ο ίδιος ο Θεοδωράκης ανοιχτά παραδέχτηκε πως είχε στενούς δεσμούς με τον κομμουνιστή δικτάτορα της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπροζ Τίτο [1], ενώ οι θηριωδίες του Στάλιν για τον ίδιον αποτελούν απλά και μόνο ενέργειες ενός «σκληρού ηγέτη» [2]. Όλα αυτά τα «κομμουνιστικά» καθεστώτα είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Την προσωπολατρία και την τυφλή υπακοή στον ηγέτη και αρχηγό του κράτους. Η απολογητική του στάση αυτή για τα αιματοβαμμένα δικτατορικά καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ, σε συνδυασμό με τους αγώνες του ενάντια στην δικτατορία και το δεξιό κατεστημένο της μετεμφυλιακής Ελλάδας, αρχικά προκαλούσε δυσπιστία για πολλούς εθνικιστές σχετικά με την «εγκυρότητα» του κινήματος «Σπίθα». Στην πορεία όμως, όπως όλα δείχνουν, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Άλλωστε και ο Θεοδωράκης δεν είναι πλέον ο Θεοδωράκης της δεκαετίας του 50 και του 70. (Είναι γνωστό, άλλωστε, πως διετέλεσε υπουργός της ΝΔ κατά την περίοδο της κυβέρνησης Κ.Μητσοτάκη). Ο λόγος είναι προφανής: καμία εθνικιστική οργάνωση από όλες αυτές που δρουν σήμερα εν Ελλάδι, δεν κατάφερε μέχρι στιγμής να συνδυάσει τόσο εύστοχα το πρόσωπο ενός ηγέτη, ενός φυρερίσκου, ενός ανθρώπου που εμπνέει εμπιστοσύνη σε πολλούς Έλληνες πολίτες με την εθνικοφροσύνη, την παθητικότητα και το στον λαϊκισμό των μικροαστών… Έτσι, το «ανεξάρτητο» αυτό κίνημα, τελικά, κατάφερε και συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό εθνικιστών, πολλοί προερχόμενοι από τους κύκλους της «πρώην πατριωτικής αριστεράς», άλλοι πάλι από νεοναζιστικά σχήματα και οργανώσεις.
Προ μηνός είχα εκδηλώσει μέσα από την σελίδα σας ενδιαφέρον να συνεισφέρω στην κίνηση του Μίκη. Θα παρακαλούσα να με διαγράψετε από όποια λίστα ενδεχομένως αναφέρομαι. Δεν επιθυμώ να έχω την παραμικρή σχέση τους χουντικούς και τους νεοναζί που εν γνώσει του μαζεύει δίπλα του ο Μίκης, και οι οποίοι διακηρύσσουν νέο πραξικόπημα, ¨απελευθέρωση¨ της Χιμάρας, της Πόλης, και ετοιμάζουν πογκρόμ…
(Επιστολή του Κ. Γερουλάνου στο ιστολόγιο της Κίνησης). [3]
Με κύριο γνώρισμα, λοιπόν, την «αγιοποίηση» του Μίκη Θεοδωράκη, με έμβλημα την ελληνική σημαία… με πρόταγμα την εθνική ενότητα ενάντια στην ξένη κατοχή… με οργάνωση από τα πάνω, με πρωτοσταντούντες όπως ο Κώστας Ζουράρις (πρώην μέλος του εθνικοπατριωτικού “Δικτύου 21″), ο Βασίλης Πολυμένης ( ο οποίος δηλώνει πως απλά «Υπήρξε μια επιπολαιότητα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στο θέμα της διαχείρισης του χρέους. Αφήσαμε το χρέος να φύγει από τον έλεγχο της χώρας»), ο γνωστός θρησκόληπτος και πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Σ.Παπαθεμελής, προβάλλοντας ως ντοκουμέντα βίντεο του Αμερικανού συνωμοσιολόγου και ακροδεξιού Alex Jones σχετικά με τη Λέσχη Bildeberg και τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» (φαίνεται πως οι πηγές της Σπίθας συμπίπτουν με αυτές του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής…), με έντονα αντισημιτικό λόγο, επιδιώκει να καπελώσει την αντίδραση των ανένταχτων σε κόμματα και οργανώσεις πολιτών, κάτω από μια ανορθολογική εθνικιστική σκέψη, στείρου αντιμνημονιακού λόγου. Όπως έχει δημοσιεύσει και ο Ios press (31-1-2011):
Το ένα από τα «ντοκουμέντα» (που βέβαια κυκλοφορούν εδώ και καιρό στο You Tube) είναι συνέντευξη ενός από τους πιο ανυπόληπτους Αμερικανούς συνωμοσιολόγους, του ακροδεξιού Alex Jones, πολιτευτή των Ρεπουμπλικάνων, ο οποίος «αποκαλύπτει» ότι η Ενωμένη Ευρώπη είναι δημιούργημα σιωνιστικής και ναζιστικής συνωμοσίας μέσω της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Και το χειρότερο: το τελευταίο βίντεο που προτείνει ο Μίκης είναι ένα αντισημιτικό και ανοιχτά φασιστικό παραλήρημα, το οποίο έχει συντάξει ένας Χρυσαυγίτης με το ψευδώνυμο Tsiboukas, στο οποίο εμφανίζονται ακόμα και οι Βορειοηπειρώτες ως όργανα των Εβραίων.
Παραθέτουμε, ένα απόσπασμα από την επίσημη ιστοσελίδα της «Σπίθας:»
Τί κρύβεται όμως πίσω από τις κραυγές; Ο φόβος. Για το καινούριο που γεννιέται μέσα από την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών. Κι αυτό δεν είναι μόνον η αυτό-οργάνωση και η άμεση δημοκρατία. Είναι κάτι μεγαλύτερο. Είναι η ιδεολογία της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της πατριωτικής αναγέννησης. Είναι η ανατροπή, με ειρηνική επανάσταση, του εξαρτημένου από τον ξένο παράγοντα πολιτικού συστήματος, το οποίο αναπαρήγαγε επί δεκαετίες το ίδιο απάνθρωπο κομματικό κράτος, ώστε σήμερα να μπορέσει εύκολα να παραδώσει, δεμένη πισθάγκωνα και φιμωμένη, την πατρίδα μας στο ΔΝΤ. Όχι μόνον για να κερδίσουν οι ολιγάρχες από τη διαχείριση του χρέους και του χάους και να υφαρπάξουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας, αλλά κυρίως για να σβήσει η Ελλάδα-Ιδέα. Κι έτσι να σβήσει το Φως από την ανθρωπότητα. Ώστε να μπορέσουν ευκολότερα οι -μάλλον ψυχικά ανισσόροποι- ολιγάρχες να υποδουλώσουν όλους τους λαούς.
Όπως γίνεται αντιληπτό λοιπόν, το καταστατικό της οργάνωσης, θέτει ως πρωταρχικό ρόλο το «εθνικό» στοιχείο. Κυριαρχεί λοιπόν ένας διάχυτος εθνοκεντρισμός. Όμως οι ρίζες της οργάνωσης αυτής βρίσκονται στην «πατριωτική αριστερά» (λαϊκή κυριαρχία και πατριωτική αναγέννηση ταυτόχρονα). Μια σύντομη ιστορική αναδρομή, όμως, θα έφτανε προκειμένου να πειστεί κανείς σχετικά με το που μπορεί να οδηγήσει το ιδεολόγημα του αριστερού εθνικισμού. Αν εξετάσουμε τις ρίζες του εθνικοσοσιαλισμού, τότε θα δούμε ότι, στην πραγματικότητα, ο αριστερός εθνικισμός δεν είναι και τόσο αθώος: Ο γνωστός Γάλλος φιλόσοφος (κατά πολλούς πατέρας του εθνικοσοσιαλισμού) Maurice Barrès, απέρριψε τον πλουραλισμό, τον ατομικισμό και τον υλισμό και βασίστηκε στον ακράδαντο ρατσισμό, αντισημιτισμό και την συνωμοσιολογία της αντεπαναστατικής Δεξιάς (η οποία «αντεπαναστατικότητα» σήμερα φέρει το προσωπείο του «πασιφισμού»), παντρεύοντας αυτά τα ιδεολογήματα ταυτόχρονα με τον σοσιαλισμό και τον εθνικισμό της ρεπουμπλικανικής αντι-φιλελεύθερης αριστεράς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας νέας μορφής εθνοφυλετικού κινήματος, με αρκετά επαναστατικά στοιχεία, που αργότερα υιοθετήθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ για να εξελιχθεί στον λεγόμενο εθνικοσοσιαλισμό.
Στις μέρες μας ο πατριωτισμός φαντάζει μια ιδιαίτερα αναχρονιστική αντίληψη. Το γεγονός αυτό ωθεί πολλά από τα προοδευτικά κοινωνικά κινήματα που αναπτύσσονται στην Δυτική Ευρώπη (με εξαίρεση την Ιρλανδία), να τον απορρίψουν. Το εργατικό κίνημα, πλέον, δεν έχει ανάγκη από καμία πατριωτική ρητορεία για να οδηγηθεί στην χειραφέτησή του. Οι κοινωνικοί αγώνες σήμερα δεν μπορεί να έχουν άλλον χαρακτήρα παρά διεθνιστικό. Συνεπώς, τα καλέσματα της πατριωτικής αριστεράς μπορούν πολύ εύκολα να απορροφηθούν από την άκρα δεξιά η οποία υιοθετεί παράλληλα και το αντικαθεστωτικό προσωπείο της αριστεράς. Ότι, δηλαδή, παρατηρούμε και στο κίνημα «Σπίθα». Αντισημιτική συνωμοσιολογία, ιδέες περί εδαφικής επέκτασης … Την Σπίθα κατήγγειλε επίσης και ο Δ.Καζάκης σε παρόμοια επιστολή παραίτησής του (11.04.2011) «Όπως σας έχω εξηγήσει λεπτομερώς το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε ως οργάνωση δεν είχε σχέση τόσο με πρόσωπα, όσο με έναν μηχανισμό παρακράτους, ο οποίος ήθελε να αλώσει την Σπίθα και να την μετατρέψει σε μια νέου τύπου φασιστική οργάνωση». [4]
Ο ντετερμινισμός στον εθνικισμό: γεννιέται μέσα από υποσχέσεις για την υλοποίηση κάποιας «Μεγάλης Ιδέας» (η Ελλάδα-Ιδέα), εμποτίζεται και εκτρέφεται από την ανορθολογική και μεταφυσική αντίληψη της φυλετικής ανωτερότητας «η εκλεκτή φυλή» (με το σβήσιμο της Ελλάδας-Ιδέας σβήνει και το φως της ανθρωπότητας), το φαντασιακό της ιστορικής συνέχειας, και ενισχύεται μέσα από την άσκηση ψυχολογικής βίας της μη υλοποίησης αυτής της υπόσχεσης («οι ολιγάρχες από τη διαχείριση του χρέους και του χάους και να υφαρπάξουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας, αλλά κυρίως για να σβήσει η Ελλάδα-Ιδέα»). Αυτά λοιπόν γεννάν τον σύγχρονο σοσιαλ-σοβινισμό, μαζί με την ολική απαξίωση του συνδικαλισμού (και όχι εργατοπατέρων), την ισοπέδωση όλων των πολιτικών ιδεολογιών (κυριαρχεί η γνωστή μεταμοντέρνα αντίληψη: «αριστερά και δεξιά είναι ακριβώς τα ίδια»), γνωρίσματα που συναντά κανείς και στο φασιστικό κίνημα του στρατηγού Φρανθίθκο Φράνκο στην Ισπανία, που έσπρωξε την χώρα σε έναν αδυσώπητο και αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, συντρίβοντας την λαϊκή επανάσταση του 1936 και οδηγώντας στον θάνατο πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους.
Γιατί όμως η «Σπίθα» φέρει τον τίτλο: «Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών»; Η απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί εδώ είναι πάρα πολύ απλή. Όπως ειπώθηκε και στην παραπάνω παράγραφο, η αντίληψη πως «αριστερά και δεξιά δεν έχει καμία διαφορά» κυριαρχεί. Οι Έλληνες πολίτες αυτήν την στιγμή απαξιώνουν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, μαζικά και δίχως κανέναν ενδοιασμό. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία καταρρέει. Πλέον όπως όλα δείχνουν, κανένα πρόταγμα δεν μπορεί να αναγεννηθεί μέσα από τον θεσμό των πολιτικών κομμάτων, που απλώς αναπαράγουν τις ίδιες θέσεις, τις ίδιες θεωρίες, μας «βομβαρδίζουν» συνεχώς με τις ίδιες υποσχέσεις και δεν εμφανίζουν καμία προοπτική εξέλιξης. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, η ιδέα του «δεν είμαστε ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί αλλά μόνο Έλληνες» βρίσκει άμεση ανταπόκριση από ένα κομμάτι του πληθυσμού που όχι μόνο δεν έχει προσπαθήσει καν να απογαλακτιστεί από το φαντασιακό του έθνους (ιστορική συνέχεια, Μεγάλες Ιδέες) αλλά διακρίνεται για την έντονη έλλειψη λογικής συνοχής στον τρόπο σκέψης του. Έτσι λοιπόν, η αντίληψη «ανεξάρτητος από πολιτικές ιδεολογίες» εκπορνεύεται από εθνικιστικούς κύκλους. Διότι ο μέσος Έλληνας, όντας μεγαλωμένος κάτω από την σκιά του φόβου κάποιας υποτιθέμενης «εθνικής απειλής», βουτηγμένος στην διαστρέβλωση των σχολικών βιβλίων της ιστορίας που απλά και μόνο αναπαράγουν φτηνή εθνικιστική προπαγάνδα, αδυνατεί να δει τον πολιτικό προσανατολισμό που μπορεί να κρύβεται πίσω από το ιδεώδες της «εθνικής υπερηφάνειας», αδυνατεί να καταλάβει πως η προσήλωση στα εθνικά σύμβολα αποτελεί πράξη ιδεολογικού προσανατολισμού. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί, και ούτε δείχνει πως θέλει επίσης, να αντιληφθεί ότι η κοσμοαντίληψη του αγγίζει τα όρια του εθνικιστικού παροξυσμού. Προφανώς, θεωρεί την στάση του αυτή ως φυσιολογική και μετριοπαθής, είτε κυριαρχεί στον ψυχικό του κόσμο η ανάγκη πίστης σε κάποια υπερβατική αρχή, σε κάτι που θα του προσδώσει κύρος, αναγνωρισιμότητα και λόγο ύπαρξης (ζωτικό ψεύδος). Η Ελληνική παιδεία, αποτελεί ίσως την πηγή του προβλήματος, καθώς αδυνατεί ενεργοποιήσει μια λογική συνοχή στον τρόπο που σκέφτεται ο μέσος Έλληνας μαθητής. Έτσι, και με την βοήθεια ενός συντηρητικού οικογενειακού υπόβαθρου, φτάνει σε σημείο ώστε να αντιλαμβάνεται την καταγωγή του ως προσόν και όχι ως κάτι το τυχαίο, ένα χαρακτηριστικό που νοιώθει πως οφείλει να προβάλει και να αναδείξει. Εν ολίγοις, έχουμε να κάνουμε με μια παιδεία που αδυνατεί να προσφέρει τα απαραίτητα εφόδια για την καλλιέργεια μιας πιο πολυδιάστατης λογικής σκέψης που δεν θα βασίζεται σε μεταφυσικές προσεγγίσεις, αλλά θα λειτουργεί με γνώμονα την ορθολογικότητα. Από την άλλη, η κρίση του μεταναστευτικού (και ιδιαίτερα το γεγονός όπου ο ερχομός των μεταναστών συμπίπτει χρονικά με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης) αποτελεί ίσως έναν από τους κυριότερους λόγους που οδηγούν στην συντηρητικοποίηση της Ελληνικής κοινωνίας κάνοντάς την να αρχίσει να υιοθετεί όλο και περισσότερο αντί-μεταναστευτικές αντιλήψεις. Η Ελλάδα καλείται σήμερα μόλις να αντιμετωπίσει αυτό που οι υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες (όπως η Γαλλία, η Βρετανία, το Βέλγιο) είχαν γνωρίσει μερικές δεκαετίες πριν, την μαζική εισροή μεταναστών μη Ευρωπαίων. Ακόμη περισσότερο, όμως, η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Η μόνη εξέγερση στην οποία κυριάρχησαν περισσότερο κάποια διεθνιστικά στοιχεία (λόγω του αντιχουντικού/αντιεθνικιστικού στοιχείου) ήταν αυτή του Πολυτεχνείου το 73 και, αναμφισβήτητα, του Δεκέμβρη του 2008. Πέρα απ’ αυτά όμως, η πλειοψηφία των αγώνων που δόθηκαν στην Ελληνική επικράτεια αφορούσαν κυρίως εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, σε αντίθεση με τον κοινωνικό χαρακτήρα του αντιπολεμικού κινήματος της Αγγλίας και των ΗΠΑ, του Γαλλικού Μάη του 68, της Ρωσικής της Ισπανικής και της Γαλλικής Επανάστασης αντίστοιχα.
Μέχρι, λοιπόν, σαν λαός να έρθει η στιγμή όπου θα έχουμε ωριμάσει και θα είμαστε ικανοί να ξεπεράσουμε το εθνικιστικό μας αποκούμπι, μέχρι που θα μπορούμε να χτίσουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, άξιο ώστε να καλλιεργεί την λογική κριτική σκέψη, μέχρι τότε, θα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας «Σπίθες» είτε δημαγωγούς ιδεολόγους των Σπηλαίων…
___________________________________
[1] «Για την Ιστορία, θα ήθελα να αναφέρω για πρώτη φορά ότι οι εγκάρδιες σχέσεις μου με τον Τίτο κόπηκαν με το μαχαίρι, με αφορμή τη μουσική για ένα φιλμ των Σκοπίων, στο οποίο ο ίδιος μου ζήτησε να γράψω τη μουσική και βεβαίως αρνήθηκα να το κάνω, όταν ανακάλυψα την αλήθεια που κρυβόταν πίσω από το όνομα «Μακεδονία» που χρησιμοποιούσαν στο φιλμ», (Από την διακήρυξη της «Σπίθα»).
[2] Κατά τον Μίκη Θεοδωράκη λοιπόν, ο Στάλιν ήταν απλά «ένας σκληρός ηγέτης» που «δεν σκότωνε αθώους, αλλά εχθρούς», μετά από «ορισμένες συλλήψεις», η δε σύγκρισή του με τον Χίτλερ, είναι «αστεία πράγματα»…
[3] Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν όντως τα φασιστικά αυτά στοιχεία εντός της «Σπίθα» τυγχάνουν ασυλίας του Μ.Θεοδωράκη, ή απλά εν αγνοία του το κίνημά του οδηγήθηκε εκεί. Θα ήταν σωστό να μην παραληφθεί πως ο μουσικοσυνθέτης, το 1990 έδωσε 36 συναυλίες σ’ όλη την Ευρώπη υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστείας ενώ παράλληλα αγωνίστηκε και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες και κυρίως στην Αλβανία (που την επισκέπτεται και ως Υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη) και την Τουρκία. (Πηγή) Στις 19 Οκτώβρίου του 2009, Ο Μίκης Θεοδωράκης προσυπογράφει κείμενο που καλεί στην συγκρότηση μια νέας κίνησης με τίτλο «Ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή!
[4] Στο σημείο αυτό, δεν θα πρέπει να παραλειφθεί πως ο Δ.Καζάκης όντως ορθά έπραξε και απομακρύνθηκε από την «Σπίθα», ωστόσο, παρά τις εμπεριστατωμένες και ορθώς τεκμηριωμένες αναλύσεις που πολλές φορές έχει προσφέρει, φτάνει στο σημείο να παίξει τον ρόλο του απολογητή Σταλινικών καθεστώτων «Τα ηνία κρατά συγκεκριμένο «ίδρυμα» πέραν του Ατλαντικού. Το ίδιο που κατασκεύασε την otpor στην Γιουγκοσλαβία και συνέβαλε στις «πορτοκαλί επαναστάσεις» στην Ουκρανία, την Γεωργία και αλλού», καταλήγει στην ίδια επιστολή. Οφείλουμε, βέβαια, να αναγνωρίσουμε πως οι λόγοι απομάκρυνσής του από την οργάνωση δεν είναι μόνο πολιτικοί, αλλά αυτό που ως επί το πλείστο εξετάζεται σε αυτό το άρθρο είναι οι σχέσεις του «κινήματος Σπίθα» με ακροδεξιά στοιχεία και το βαθύ παρακράτος.
Συγγραφή: Efor και Julien Chaulieu
Πηγή: Autonomy against Barbarism
