Σύνταγμα 29-05-2011

Μπορεί αυτό το ξέσπασμα να ξεφουσκώσει σε λίγες μέρες, μπορεί όμως και να γραφτεί στην ιστορία σαν η εξέγερση που άλλαξε την ροή της ιστορίας στην Ελλάδα για πάντα. Σε κάθε περίπτωση θα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, εκατοντάδες ή χιλιάδες, όπως συνέβη και με τον Δεκέμβρη του 2008, των οποίων οι συνειδήσεις θα έχουν αλλάξει για πάντα, χωρίς επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Ήμουν χθές στην πλατεία, και στην πάνω καί στην κάτω, και θέλω να καταγράψω τις εντυπώσεις μου. Δεν θα πώ πολλά, μόνο αυτό που εγώ θεωρώ την ουσία.

Η κάτω πλατεία είναι η συνέχεια του Δεκέμβρη. Τον Δεκέμβρη στο κίνημα υπήρχαν δυό τάσεις. Η τάση της βίαιας σύγκρουσης με το κράτος σαν τον μοναδικό δρόμο αντίστασης, και η τάση της δημιουργικής ανασύνθεσης της πολιτικής μακρυά από τις παραδοσιακές μορφές της αντιπροσώπευσης. Τα παιδιά της Λυρικής και άλλων καταλήψεων ήταν με την δεύτερη τάση, κάποια άλλα παιδιά με την πρώτη. Στην πορεία μετά τον Δεκέμβρη, οι αυταπάτες όσων πίστευαν πως οι δυό τάσεις μπορούν να συντεθούν διαλύθηκαν. Οι νεκροί της Μαρφιν έδειξαν πως ο δογματισμός της βίας ήταν τελικά εξουσιαστικός και καμμιά σχέση δεν είχε με την αναρχία και την αυτονομία. Η βία του Δεκέμβρη θα ήταν πιά ή αμυντική (να προστατέψει τις νέες πολιτικές δομές που γεννήθηκαν τον Δεκέμβρη), ή επιθετική και εξουσιαστική (να στρέφεται πιά κατά της κοινωνίας γενικά, αντί κατά του κράτους, σαν μιαν εκπλήρωση της εφηβικής παθολογίας του μίσους ορισμένων παιδιών που πίστεψαν οτι τον Δεκέμβρη θα άλλαζαν όλα με μιάς, και κατηγορούν όλους τους “νοικοκυραίους”-γονείς τους, που αυτό δεν έγινε). Εν πολλοίς η κάτω συνέλευση της πλατείας Συντάγματος, είναι η εκδίκηση της δεύτερης τάσης του Δεκέμβρη για το άγριο καπέλο που έφαγε από την πρώτη τάση, όλα αυτά τα δυόμιση χρόνια μετά τον Δεκέμβρη.

Αυτό που έχει ασύγκριτα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως, είναι η σύνθεση και η δυναμική της πάνω πλατείας. Στην πάνω πλατεία, αυτοί που κρατάνε τις Ελληνικές σημαίες δεν είναι εθνικιστές, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, είναι απλά τα παιδιά που οι μόνες παραστάσεις συλλογικότητας που έχουν, είναι από το γήπεδο, από τα παιχνίδια της Εθνικής Ελλάδος, και τα πανηγύρια στο χωριό τα καλοκαίρια, όπου και σηκώνονται και χορεύουν τα Δημοτικά, που τα έχουν μάθει από τις οικογένειές τους, με ευφορία και περηφάνεια και με την αίσθηση της κοινωνικής αναγνώρισης και της πολιτισμικής συνέχειας. Είναι αυτά τα συναισθήματα που τους κάνουν να φωνάζουν στα ΜΑΤ: ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΤΙΜΗ, ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΑΝΑΠΟΔΑ..ΑΝΑΠΟΔΑ ΓΥΡΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΣΠΙΔΑ. Θεωρώ αυτό το συμβάν, δηλαδή ΑΥΤΑ τα παιδιά να φωνάζουν ΑΥΤΟ το σύνθημα, οιωνεί επαναστατικό συμβάν, δηλαδή συμβάν που, όπως κι ο Δεκέμβρης ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ. Γι αυτά τα παιδιά , η ανεργία του Μνημονίου, δεν είναι μια στρατηγική των καπιταλιστών για να μειώσουν το κόστος της εργασίας, είναι απλά κάτι που τους κόβει το γήπεδο, τους κόβει το σκυλάδικο και το clubbing το σαββατοκύριακο, τους κόβει την χαρά και την υπερηφάνεια το καλοκαίρι στο χωριό, όπου το σόι θα ρωτάει, τι δουλειά κάνει ο γιός σου, ή η κόρη σου, και η μάνα θα ντρέπεται να πεί, είναι άνεργοι.

Η κάτω πλατεία είναι μια εξέγερση πολιτική με αμηχανία στις κοινωνικές αναφορές, η πάνω πλατεία μια εξέγερση κοινωνική χωρίς πολιτικό προσανατολισμό. Όσο όμως όλα τα παιδιά παραμένουν στην πλατεία, η σύνδεση της μιάς συνθήκης με την άλλη, και η ένωση των δυό πλατειών σε μία, θα παραμένει μια δυνατότητα. Όταν και αν αυτό συμβεί, ο κύκλος της μεταπολίτευσης θα έχει κλείσει οριστικά, και το πολιτικό σύστημα θα έχει πολύ, πολύ, πολύ μεγάλο πρόβλημα. Ωστόσο, ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί, οι συνειδήσεις έχουν αλλάξει ήδη καί στις δύο πλατείες. Γιατί είναι η πρώτη φορά μέσα σε 40 χρόνια που οι δυό πλατείες είναι τόσο κοντά η μιά με την άλλη.

Γιάννης Κ. - antisomata.wordpress.com