«Οι γυναίκες στην Κένυα καταφεύγουν στην πολύ επικίνδυνη πρακτική να δένουν σκοινί γύρω από τη μέση τους για να σφίξουν το στομάχι τους για να μη νιώθουν την πείνα...» (Αναφορά της Action Aid).
Ξεκινώντας να γράψω αυτό το κείμενο, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν ο γενικός παραλογισμός που επικρατεί σήμερα στον κόσμο. Από τη μια, η Ευρώπη και η Αμερική ζουν σε ένα διαρκή πανικό λόγω των χρηματιστηρίων, των spreads, των υποβαθμίσεων, των οίκων αξιολόγησης. Από την άλλη, πριν από λίγες ημέρες είδαμε εκ νέου τα Ηνωμένα Έθνη να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση που επικρατεί στην Αφρική.


Δέκα εκατομμύρια άνθρωποι κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα καθώς η ξηρασία είναι η χειρότερη που έχουν αντιμετωπίσει εδώ και 60 χρόνια η Αιθιοπία, η Σομαλία και η Bόρεια Κένυα. Αμερικανοί αξιωματούχοι ζήτησαν από τη διεθνή κοινότητα να δράσει. Αλλά μάλλον είναι κακή στιγμή να την ενοχλεί τώρα, γιατί έχει απορροφηθεί από την παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση.
Κάπου μεταξύ αυτών των ειδήσεων, το μυαλό σταματά. Εμείς ασχολούμαστε με άυλους οικονομικούς όρους που καταλαβαίνουν μόνον όσοι έχουν ένα τουλάχιστον μεταπτυχιακό στα Οικονομικά, μοιράζουμε δισεκατομμύρια ευρώ καθημερινά, συζητάμε τη βιωσιμότητα του χρέους μας, την επιμήκυνση. Θα ήθελα πολύ να πω απλά…
"και ποιος νοιάζεται;".
Αλλά όλο αυτό μας αφορά… άρα δεν μπορώ να το πω. Με νοιάζει όμως που δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα ότι μπορεί 10 εκατομμύρια άνθρωποι να πεθάνουν μέσα στις επόμενες ημέρες.
Όσο και αν ψάχνουμε να βρούμε το γιατί, το μόνο συμπέρασμα στο οποίο θα καταλήξουμε με ασφάλεια είναι ότι το κοινωνικοπολιτικό σύστημα το οποίο συντηρούμε με κάθε μέσο εξαναγκάζει λαούς στο θάνατο, για να μπορούν οι πλούσιες χώρες να γίνονται ακόμα πλουσιότερες. ΄Η για να το θέσω πιο σωστά… για να μπορούν οι πλούσιοι των πλουσίων χωρών να γίνονται ακόμα πλουσιότεροι. Ποιοι πουλούν όπλα στα στρατιωτικά καθεστώτα των αφρικανικών χωρών; Ποιοι αγοράζουν τις εκτάσεις και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των χωρών;
Ο λαός της Αιθιοπίας υποσιτίζεται, τη στιγμή που η κυβέρνηση της χώρας προσφέρει 7.5 εκ. στρ. της πιο γόνιμης γης της σε ξένες πολυεθνικές που μπορούν να εξάγουν τροφή στο δυτικό κόσμο. Τα θερμοκήπια της χώρας υπάρχουν για να μπορούν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι να έχουν εξωτικά φρούτα και λαχανικά στα πιάτα τους. Η πείνα και το χρέος είναι τα διαχρονικότερα και ισχυρότερα όπλα μαζικής καταστροφής. Είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο υποδούλωσης των λαών, εκμετάλλευσης της εργατικής τους δύναμης, των πρώτων υλών… και εν τέλει των ονείρων τους.
Την ίδια στιγμή η ΕΕ στελέχωσε τη Frontex, μια στρατιωτική υπηρεσία που διαθέτει σκάφη, μαχητικά ελικόπτερα, κατασκοπευτικά αεροπλάνα και δορυφόρους που έχουν ως σκοπό τους να εμποδίσουν την έξοδο των προσφύγων πείνας από τις χώρες της Αφρικής προς τη Μεσόγειο και την Ευρώπη. Δε θα εξετάσω τη νομιμότητα αυτής της υπηρεσίας. Θα εξετάσω μόνο το οικονομικό κόστος των περίπου 20 εκατομυρίων ευρώ το μήνα. Αναρωτιέμαι… πόσα σχοινιά μπορούν να λυθούν από τις γυναίκες στην Κένυα με αυτό το ποσό;
Η Ευρώπη προσπαθεί να προστατευθεί από τους πεινασμένους που η ίδια δημιούργησε; Στις τακτικές πολέμου λένε ότι ποτέ όταν περικυκλώνεις τον εχθρό δεν πρέπει να του κλείνεις όλες τις διεξόδους φυγής. Εδώ λοιπόν η διέξοδος είναι η πείνα;
Είναι πολύ φθηνότερο, και πολύ πιο αποτελεσματικό να εξαλείψει κανείς τις αιτίες της πείνας από το να προσπαθεί να θεραπεύσει τις ανοιχτές πληγές. Είμαστε χαμένοι στην παράνοια των golden boys, των στρατών, των κυβερνήσεων, των θρησκειών. Μόνον όταν οι συνειδήσεις εξεγερθούν, μόνον όταν κατανοήσουμε ότι τραγωδία δεν είναι να βγάζουμε λίγα λιγότερα χρήματα από πριν, θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για ανθρωπιά, για υποψία δημοκρατίας, για παγκόσμια κοινότητα. Μέχρι τότε θα είμαστε «εμείς» και οι «άλλοι».
Μόνο που οι άλλοι θα είναι μάλλον νεκροί από λιμό.

Κάτια Σωτηρίου - Νομικός
Πηγή: http://www.catisart.gr