Την έκθεση αυτή έγραψε η Λιζ για την κολλεκτίβα Black Rose της Βοστώνης το 1988, και την αναθεώρησε το 1995.

Τι είναι ο Αναρχισμός;

Ο αναρχισμός είναι μια πολιτική φιλοσοφία νεφελωμένη από την προκατάληψη. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό από το γεγονός ότι πρόκειται για έναν πραγματικά ποικιλόμορφο τρόπο σκέψης, που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί από απλές ατάκες ή κομματικές γραμμές. Για την ακρίβεια, εάν ρωτήσεις 10 αναρχικούς για την δική τους περιγραφή του αναρχισμού, είναι πολύ πιθανό να πάρεις 10 διαφορετικές απαντήσεις. Ο αναρχισμός είναι πολύ περισσότερα από μια πολιτική φιλοσοφία λοιπόν, αλλά ένας τρόπος ζωής που περιλαμβάνει πολιτικές, πραγματιστικές και προσωπικές πτυχές.

Η βασική θέση του αναρχισμού έγκειται στο ότι η ιεραρχική εξουσία – είτε πρόκειται για την κρατική, την εκκλησιαστική, την πατριαρχική ή εκείνη των οικονομικών ελιτ – όχι μόνο δεν είναι απαραίτητη, αλλά είναι και εγγενώς καταστροφική για την μεγιστοποίηση των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Οι αναρχικοί πιστεύουν γενικά ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά να διαχειριστούν τις υποθέσεις τους στην βάση της δημιουργικότητας, της συνεργασίας και του αμοιβαίου σεβασμού. Θεωρούν ακόμη ότι η εξουσία διαφθείρει, και ότι οι θεσμικές αρχές είναι αναπόφευκτα περισσότερο αφοσιωμένες στην διαιώνιση και την αύξηση των δικών τους δυνάμεων παρά στο να κάνουν ό,τι είναι καλύτερο για τα μέλη των κοινωνιών που εκμεταλλεύονται. Οι αναρχικοί γενικά υποστηρίζουν ότι η ηθική είναι προσωπικό ζήτημα, και ότι θα πρέπει να βασίζεται στο ενδιαφέρον για τους άλλους καθώς και για την ευημερία της κοινωνίας, αντί σε νόμους που επιβάλλονται από κάποια νομική ή θρησκευτική εξουσία (συμπεριλαμβανομένων και των νόμων). Οι περισσότερες αναρχικές φιλοσοφίες επιμένουν ότι τα άτομα είναι υπεύθυνα για τις συμπεριφορές τους, ενώ οι πατερναλιστικές αρχές καλλιεργούν το απάνθρωπο σκεπτικό σύμφωνα με το οποίο οι άνθρωποι πρέπει να αναμένουν από τις ελιτ να παίρνουν αποφάσεις αντί εκείνων και να καλύπτουν τις ανάγκες τους, αντί να σκέπτονται και να δρούν άμεσα οι ίδιοι. Όταν κάποια εξουσία διεκδικεί για τον εαυτό της το δικαίωμα να καταπατά τις θεμελιωδέστερα προσωπικές ηθικές αποφάσεις, όπως το γιατί αξίζει να σκοτώνει ή να πεθαίνει κανείς (όπως στην περίπτωση του στρατού ή των εκτρώσεων), η ανθρώπινη ελευθερία περιορίζεται απεριόριστα.

Οι αναρχικοί αναγνωρίζουν την διασύνδεση μεταξύ των διαφόρων μορφών καταπίεσης – -συμπεριλαμβανομένου του σεξισμού, του ρατσισμού, του ετεροσεξισμού, της ταξικότητας και του εθνοσωβινισμού – - και αναγνωρίζουν την ματαιότητα του να εστιάζει κανείς την αντίθεση του σε μια μορφή αδικίας ενώ συνεχίζουν να υφίστανται όλες οι άλλες. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι τα μέσα που χρησιμοποιεί κανείς για να αλλάξει τον κόσμο πρέπει να είναι σύμφωνα με τους σκοπούς που ελπίζει να πετύχει. Και ενώ οι αναρχικοί διαφωνούν σε θέματα στρατηγικής και τακτικών, μεταξύ των οποίων και της αναγκαιότητας ή μη των τυπικών οργανώσεων και την χρήση της βίαιης δράσης για την ανατροπή των υπάρχοντων βίαιων θεσμών καταναγκασμού και εκμετάλλευσης, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι είναι σημαντικότερο να μην εστιάζουν απλά στην καταστροφή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, αλλά στην δημιουργία μιας νέας, ανθρωπινότερης κοινωνίας, με περισσότερο λογικές εναλλακτικές που θα την υποκαταστήσουν.

Οι Αναρχικοί στην Ιστορία

Οι αναρχικοί έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στα επαναστατικά κινήματα καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας. Η Γαλλική Επανάσταση του 1789 χαρακτηρίστηκε από έντονα πρωτο-αναρχικά στοιχεία. Και αναρχικοί όπως ο Πιερ Ζοζεφ Προυντόν, ο Πιότρ Κροπότκιν, ο Μιχαΐλ Μπακούνιν και ο Ερρίκο Μαλατέστα διαδραμάτισαν ουσιαστικό ρόλο στην ανάπτυξη της επαναστατικής αναρχικής θεωρίας στα τέλη του δεκάτου ενάτου και τις αρχές του εικοστού αιώνα. Οι αναρχικοί συνέβαλλαν επίσης πρακτικά στα επαναστατικά κινήματα της Ρωσίας το 1905 και το 1917, αλλά καταστάλθηκαν, συχνά ανηλέητα, μόλις οι Μπολσεβίκοι παγίωσαν την εξουσία τους. Η Ισπανική επανάσταση του 1936-1939 έθεσε το πλαίσιο για την πλέον γνωστή εκδήλωση μαζικής κλίμακας των αναρχικών πρακτικών, σύμφωνα με τις οποίες οι αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις (FAI και CNT) κατόρθωσαν να δημιουργήσουν βιώσιμες, μη-ιεραρχικές κοινωνικές και οικονομικές εναλλακτικές. Στις ΗΠΑ, καθώς και στο Μεξικό και την Λατινική Αμερική, η αναρχοσυνδικαλιστική επιρροή υπήρξε σημαντική στο εσωτερικό των εργατικών κινημάτων (για παράδειγμα στους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου, γνωστούς και ως Wobblies). Επιφανείς αναρχικοί όπως η Έμμα Γκόλντμαν και ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν συμμετείχαν σε μια ποικιλία ριζοσπαστικών αγώνων καθ’ όλη την διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του 1900. Ενώ το αναρχικό ρεύμα ήταν σημαντικό και σε πολλά από τα κοινωνικά και εναλλακτικών τρόπων ζωής κινήματα της δεκαετίας του 1960 (συμπεριλαμβανομένων του φεμινιστικού κινήματος, του κινήματος απελευθέρωσης των ομοφυλόφιλων, του αντιπολεμικού κινήματος και εκείνων που διεκδικούσαν το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου), αν και σε πολλές περιπτώσεις η συμβολή τους επισκιάστηκε, όταν δεν κατεστάλλει ωμά, από τις μαρξιστικές, λενινιστικές και μαοϊκές τάσεις.

Τι δεν είναι ο Αναρχισμός

Στην προσπάθεια να αποσαφηνιστεί το τι είναι ο αναρχισμός, είναι χρήσιμο να εξετάσουμε το τι δεν είναι:

Κομμουνισμός: Αν και πολλοί αναρχικοί εκτιμούν θετικά τον κοινοτισμό και τον κολλεκτιβισμό, οι αναρχικοί απορρίπτουν τον ολοκληρωτισμό των υπαρκτών και των πρόσφατα διαλυμένων μαρξιστικό-λενινιστικών κρατών. Το χάσμα με τους των μαρξιστές αναπτύχθηκε από το 1870 ήδη, καθώς οι αναρχικοί αντιλήφθηκαν ότι οι μαρξιστές αναπαρήγαγαν την εξουσία κάτω από άλλο όνομα. Οι μαρξιστικές-λενινιστικές γκρούπες έχουν παραδοσιακά τονίσει την ανάγκη ύπαρξης ενός κόμματος πρωτοπορίας και την δικτατορία του προλεταριάτου, ιδέες που αντιτίθενται θεμελιακά στην αναρχική αντιεξουσία και την μέγιστη ατομική ελευθερία. Και αν και ο ορθόδοξος μαρξισμός προβλέπει ότι το κράτος θα «φθαρεί σταδιακά» με το πέρασμα του χρόνου, έχουμε δει ξανά και ξανά την παγίωση της κρατικής εξουσίας στα κομμουνιστικά καθεστώτα και την ακόλουθη καταστολή των διαφωνούντων, καθώς και την επιμονή τους στην συμμόρφωση με τις κομματικές επιταγές.

Ελευθεριασμός: Οι ελευθεριακοί συγχέονται συχνά με τους αναρχικούς, αν και στην πραγματικότητα, έχουν πολλά κοινά. Και οι δυο συμμερίζονται την έμφαση στην ατομική ελευθερία και την επιθυμία τους για την εξαφάνιση του κράτους. Πολλοί ελευθεριακοί αποδίδουν πρωταρχική σημασία στην ατομικότητα και τονίζουν την αρχή της διαφωτισμένης προσωπικής εξέλιξης. Και πολλοί αναρχικοί τείνουν να εστιάζουν περισσότερο στην αλληλοβοήθεια και τις προσπάθειες βελτίωσης των συνθηκών όλων των μελών της κοινότητας. Ο ελευθεριασμός χαρακτηρίζεται συχνά από την οικονομίστικη άποψη του, η οποία θεωρεί ως σημαντικότερη αξία τον ανεμπόδιστο καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς (κάποιοι υπέρμαχοι της άποψης αυτής αποκαλούνται «αναρχο-καπιταλιστές»), και επικροτώντας την χρήση βίας για την υπεράσπιση της ατομικής ιδιοκτησίας, αντιτίθενται σε οποιαδήποτε κυβερνητική παρέμβαση αναστέλλει τις προσπάθειες μεγιστοποίησης των ατομικών κερδών, και περιφρονεί τις αξίες που δεν μπορούν να μετρηθούν με οικονομικούς (συνήθως χρηματικούς) όρους. Και ενώ οι ελευθεριακοί είναι αντικρατιστές, συχνά δεν αντιτίθενται στην κυριαρχία και την ιεραρχία σε όλες τις μορφές της (υφίσταται μάλιστα και ένα παρακλάδι που υποστηρίζει την «επιβίωση των ισχυρότερων» ή την «ισχύ που έχει πάντα δίκιο»), και δεν αναζητούν την ριζική μετατροπή των κοινωνικών σχέσεων εξουσίας, ειδικά εκείνων που βασίζονται στην οικονομική εξουσία. Οι αναρχικοί τείνουν να έχουν μια περισσότερο σοσιαλιστική προοπτική, προτιμώντας να ξεφορτωθούν οποιοδήποτε σύστημα στο οποίο οι πλούσιοι μπορούν να επιτύχουν δυσάναλογα κέρδη ενώ οι λιγότερο τυχεροί υποφέρουν άδικες κακουχίες. Και ενώ οι αναρχικοί εκτιμούν την ατομική πρωτοβουλία, την ευφυΐα και την δημιουργικότητα, αναγνωρίζουν ότι όσοι διαθέτουν τα ταλέντα αυτά σε μικρότερο βαθμό πρέπει ακόμη να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο σεβασμό και δικαιοσύνη. Οι αντικειμενικοί αποτελούν έναν ακραίο τύπο ελευθεριακών. Το Ελευθεριακό Κόμμα για παράδειγμα είναι σχετικά μετριοπαθές, και τείνει να εστιάζει σε ζητήματα που αφορούν την εκλογική μεταρρύθμιση, την κατάργηση των νόμων που αφορούν τα ναρκωτικά, και τον περιορισμό των κυβερνητικών παρεμβάσεων. Πολλοί ελευθεριακοί είναι «μινιμαλιστές αναρχικοί» που πιστεύουν ότι κάποια μορφή διακυβέρνησης είναι απαραίτητη, αλλά πως θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περιορισμένη και μη παρεμβατική γίνεται. Το ζήτημα που αφορά το οικονομικό σύστημα που θα υπάρχει σε μια αναρχική κοινωνία είναι ανοικτό. Κάποιοι αναρχικοί πιστεύουν ότι όλες οι μορφές του κεφαλαίου και της οικονομίας της αγοράς πρέπει να καταργηθούν, ενώ άλλοι ευνοούν ένα σύστημα που προωθεί την εργατική ιδιοκτησία και την πλήρως συμμετοχική δημοκρατία στο εσωτερικό μιας οικονομίας της αγοράς, και άλλοι ακόμα πιστεύουν ότι η συνύπαρξη της ποικιλίας των οικονομικών συστημάτων είναι εφικτή εφόσον κάποια από αυτές [τις ποικιλίες] δεν προσπαθήσει να επιβάλλει τα συστήματα και τις αξίες της στις άλλες.

Φιλελευθερισμός: Οι επικρατούσες πολιτικές αντιλήψεις στην χώρα αυτή [ΗΠΑ] εξισώνουν τον αναρχισμό με τον αριστερισμό, και τον αριστερισμό με τον φιλελευθερισμό, ωστόσο υφίστανται πραγματικές διαφορές, τόσο ποσοτικές όσο και ποιοτικές. Η ιδέα της «αριστεράς» είναι προβληματική από το 1990 και μετά, μιας και μεγάλο μέρος των σύγχρονων πολιτικών της τείνουν να βρίσκονται εκτός των παραδοσιακών δίπολων αριστερά (φιλελευθερισμός)/δεξιά (συντηρητισμός). Και αν και οι περισσότεροι αναρχικοί πράγματι υποστηρίζουν τους «προοδευτικούς» αγώνες, ο αναρχισμός δεν έχει πραγματική θέση εντός του παραδοσιακού πολιτικού φάσματος. Κάποιοι θεωρητικοί του έχουν προτείνει ένα πρότυπο το οποίο εξετάζει τον βαθμό του οικονομικού ολοκληρωτισμού και τον βαθμό του κοινωνικού απολυταρχισμού ως δυο διαφορετικές κλίμακες. Συχνά εκείνοι που ευνοούν την οικονομική ελευθερία αντιτίθενται στην κοινωνική ελευθερία και τούμπαλιν. Ενώ μεγάλο μέρος των σύγχρονων προοδευτικών πολιτικών, βασίζεται στις «πολιτικές ταυτότητας», την ιδέα ότι οι πρωταρχικές ανησυχίες και συμμαχίες πρέπει να διαμορφώνονται με βάση την καταγωγή, το φύλο και/ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Αν και πολλοί αναρχικοί είναι αφοσιωμένοι βαθιά στις πολιτικές ταυτότητας, μια συνοπτικότερη αναρχική φιλοσοφία κοιτά μπροστά στον χρόνο, όταν οι άνθρωποι δεν θα εστιάζουν τόσο σε αυτές τις κατηγοριοποιήσεις. Ενώ οι φιλελεύθεροι τείνουν να υποστηρίζουν τις προσπάθειες μεταρρύθμισης του υπάρχοντος συστήματος (μέσω τρόπων όπως της συμμετοχής στις εκλογές, της παρασκηνιακής επιρροής και της οργανωμένης διαδήλωσης), οι αναρχικοί έχουν πιο ριζοσπαστικές απόψεις, επιθυμούν την πλήρη αντικατάσταση των διεφθαρμένων θεσμών, και την δημιουργία μιας ανθρωπινότερης κοινωνίας μέσω της άμεσης δράσης, χωρίς να βασίζονται στο ελάχιστο σε καμία μορφή κρατικών παρεμβάσεων. Και ενώ οι αναρχικοί γενικά αναγνωρίζουν την σπουδαιότητα της εξελικτικής καθώς και της επαναστατικής αλλαγής, αναγνωρίζουν ότι προκειμένου να επιτευχθεί μια αληθινή αναδιοργάνωση της κοινωνίας είναι απαραίτητη η κατάργηση των ιεραρχικών κυριαρχικών σχέσεων, όπου και αν υφίστανται αυτές. Αυτό, ιστορικά, δεν βρίσκονταν ποτέ μεταξύ των προτεραιοτήτων των φιλελεύθερων. Οι αναρχικοί αναγνωρίζουν ότι είναι οι ίδιες οι δομές εξουσίας (είτε είναι καπιταλιστικές, είτε κομμουνιστικές, «δημοκρατικές» ή ολοκληρωτικές) οι οποίες αποτελούν την ρίζα του προβλήματος, και ως τέτοιες, δεν μπορούν να αποτελέσουν την βάση οποιασδήποτε λύσης. Και αν κάποιοι αναρχικοί συμμετέχουν σε διαδικασίες ψηφοφορίας και οργανωμένης διαμαρτυρίας το κάνουν πιστεύοντας καλοπροαίρετα ότι ακόμη και οι μικρές τοπικές βελτιώσεις αξίζουν τον κόπο, αν και αναγνωρίζουν ότι οι δραστηριότητες αυτές δεν είναι παρά ενδιάμεσα βήματα, τα οποία πρέπει να πάνε παραπέρα προκειμένου να επιτύχουν πραγματικές και ανθεκτικές στον χρόνο αλλαγές.

Μηδενισμός: Σε αντίθεση με το «ενάντια σε όλα» δόγμα του μηδενισμού, οι αναρχικοί δεν προωθούν την στα κουτουρού βία, την καταστροφή και την ανομία του «ο καθένας για τον εαυτό του» (αν και υπάρχουν πάντα κάμποσοι με αυτή την φιλοσοφία που αποκαλούν εαυτούς «αναρχικούς»). Η κοινή αντίληψη πως η αναρχία αντιστοιχεί στο χάος αποτελεί ατυχή παρεξήγηση που προκύπτει από την διαδεδομένη πεποίθηση, την οποία έχουν καλλιεργήσει οι εξουσιαστές, ότι η τάξη είναι απαραίτητη προκειμένου να υπάρχει πρόοδος. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι μια αποτελεσματική, οργανωμένη και δίκαιη κοινωνία μπορεί να επιτευχθεί μέσω της μη-ιεραρχικής, αποκεντρωμένης και συμμετοχικής βάσης.

Κάποια ζητήματα διαφωνιών

Οι αναρχικοί διατηρούν διαφορετικές απόψεις σε πολλά ζητήματα. Μια από τις βασικές περιοχές διαφωνίας αφορά το ζήτημα της ατομικότητας σε σχέση με την κοινότητα. Οι ατομιστές αναρχικοί θεωρούν σημαντικότερη την ελευθερία του ατόμου, ενώ οι αναρχοκομμουνιστές (και οι αναρχοσυνδικαλιστές) εστιάζουν στα οφέλη της ευρύτερης κοινωνικής ομαδοποίησης, και οι αμοιβαιοτικοί βρίσκονται κάπου ενδιάμεσα. Σε μια ιδανική αναρχική κοινωνία, η ελπίδα έγκειται στο ότι οι ανάγκες της κοινότητας, συνολικά, μπορούν να αντιμετωπιστούν με δίκαιο τρόπο χωρίς την ενοχλητική καταπάτηση της ελεύθερης βούλησης και του αυτοκαθορισμού των ατόμων στο εσωτερικό της.

Μια άλλη διαφωνία στο εσωτερικό του αναρχικού κινήματος αφορά τα ζητήματα της οικολογίας και της τεχνολογίας. Ο κλασικός αναρχισμός εμφανίζει αρκετές ομοιότητες με τις παραδοσιακές μαρξιστικές έννοιες της αξίας της επιστήμης και του ορθολογισμού, καθώς και με την πεποίθηση ότι η τεχνολογική πρόοδος ωφελεί την κοινωνία γενικά. Πολλοί σύγχρονοι αναρχικοί πιστεύουν ότι η τεχνολογία δεν είναι εγγενώς καλή ή κακή, αλλά ότι πρέπει να αποτελεί αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης και να εφαρμόζεται με έναν κοινωνικά υπεύθυνο τρόπο έτσι ώστε να εξυπηρετεί καλύτερα εκείνους που την χρησιμοποιούν καθώς και εκείνους στους οποίους επιδρά. Άλλοι σύγχρονοι αναρχικοί έχουν μια αντι-τεχνολογική, οικολογικά εστιασμένη προοπτική (με τους πιο ακραίους από αυτούς να είναι οι πρωτογονιστές και οι νεο-Λουδίτες), και πιστεύουν ότι μια αναρχική κοινωνία μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της εγκατάλειψης των τεχνολογικών εξελίξεων και την επιστροφή σε περισσότερο πρωτόγονους, τοπικούς και οικολογικά αρμονικούς τρόπους ζωής.

Το ζήτημα του εθνικισμού είναι εξίσου σημαντικό. Γενικά, οι αναρχικοί υποστηρίζουν την ιδέα του διεθνισμού (ή μάλλον, του ‘α-εθνι’σμού) και θεωρούν τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό ως εκδηλώσεις των κρατικών προσπαθειών να αυξήσει την εξουσία του με την προώθηση τεχνητών διαχωρισμών μεταξύ των ανθρώπων. Το έθνος-κράτος αποτελεί κατασκευή που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των διαφόρων ελιτ, ενώ τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα του πληθυσμού παραμένουν όμηροι παρόμοιων αξιοθρήνητων συνθηκών σε όλον τον κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι αναρχικοί επιμένουν ότι αξίζει τον κόπο να υποστηρίζονται κάποιοι εθνοαπελευθερωτικοί αγώνες (όπως οι προσπάθειες των Παλαιστινίων στην Μέση Ανατολή, των Μαύρων εθνικιστών στις ΗΠΑ, και των καταπιεσμένων γηγενών λαών παντού), πιστεύοντας ότι τα μικρότερα ανεξάρτητα έθνη, αν και εξουσιαστικά, είναι προτιμότερα των εκμεταλλευτικών, μονολιθικών αυτοκρατοριών.

Τάσεις στο Εσωτερικό του Σύγχρονου Αναρχικού Κινήματος

Το σημερινό «αναρχικό κίνημα» μπορεί να θεωρηθεί ακριβέστερα ως η συλλογή διαφορετικών κινημάτων με διάφορα κοινά πολιτικά και φιλοσοφικά χαρακτηριστικά. Η εξέλιξη με βάση, και συχνά η απόκλιση από, τις αρχές του κλασικού αναρχισμού, δημιουργεί ποικιλίες ομάδων που εμβαθύνουν τον ορίζοντα του σύγχρονου αναρχισμού και του επαναπροσδιορισμού των παραδοσιακών εννοιών της αναρχίας.

Οι αναρχοφεμινίστριες έχουν συνθέσει τις ιδέες του φεμινισμού και του αναρχισμού. Εστιάζουν στην απελευθέρωση των γυναικών και τον ρόλο της πατριαρχίας περισσότερο από τους κλασικούς αναρχικούς/ες, χωρίς ωστόσο να αποκλείουν άλλες μορφές καταπίεσης (όπως έχουν κάνει άλλες μορφές φεμινισμού). Δεν θεωρούν όλες οι αναρχικές γυναίκες τους εαυτούς τους αναρχοφεμινίστριες, ούτε ο αναρχοφεμινισμός περιορίζεται στις γυναίκες – η διάκριση αποτελεί κυρίως ένα ζήτημα του πόσο «γυναικο-κεντρικές» είναι οι αξίες κάποιας/ου, καθώς και σε ποιές πτυχές της κυριαρχίας δίνεται έμφαση. Σύμφωνα με όσα ισχύουν σε πολλά σύγχρονα πολιτικά κινήματα, το ζήτημα του διαχωρισμού των φύλων παραμένει άλυτο. Από την μια πλευρά, η διαιώνιση στο εσωτερικό του αναρχικού κινήματος των ίδιων τεχνητών διαχωρισμών φύλου που έχουν επιβληθεί από την ιεραρχική και την πατριαρχική κοινωνική τάξη μπορεί να είναι επιβλαβής για την δημιουργία αληθινής ισότητας και την διάλυση των εμποδίων που οι αναρχικοί ευελπιστούν να πετύχουν. Από την άλλη πλευρά, πολλές γυναίκες νοιώθουν την ανάγκη να συντηρήσουν έναν χώρο αποκλειστικά γυναικείο στο εσωτερικό ενός κινήματος που είναι παραδοσιακά ανδροκρατούμενο, και πιστεύουν ότι η εγκυρότητα των γυναικείων ανησυχιών πρέπει να αναγνωρίζεται και να ενσωματώνεται στην ευρύτερη αναρχική φιλοσοφία προτού η ενότητα επιτευχθεί. Οι αναρχοφεμινίστριες γενικά απορρίπτουν τις κρατικές λύσεις στα γυναικεία προβλήματα (όπως την λογοκρίσια της πορνογραφίας σε μια προσπάθεια μείωσης της βίας εναντίον των γυναικών) και ευνοούν την αυτοχειραφέτηση και την άμεση δράση. Οι αναρχοφεμινιστικές οργανώσεις μπορούν να χαρακτηριστούν από την έμφαση τους στην αποκεντρωμένη, συμμετοχική λήψη αποφάσεων και την δράση στο επίπεδο βάσης. Οι αναρχοφεμινίστριες πιστεύουν γενικά ότι η εκπλήρωση των ανθρώπινων δυνατοτήτων μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα με την υπέρβαση των παραδοσιακών ρόλων των φύλων και την ενθάρρυνση της ανάπτυξης των ωφέλιμων «αρσενικών» και «θηλυκών» ιδιοτήτων σε όλους τους ανθρώπους, και της ισότητας σε όλες τις σχέσεις.

Πολλοί σύγχρονοι αναρχικοί συγκεντρώνονται στην εφαρμογή των ιδανικών της ελεύθερης βούλησης και του αυτοκαθορισμού στις προσωπικές τους ζωές. Στο εσωτερικό αυτής της τάσης υφίσταται η έμφαση στην αποδοχή μιας ποικιλίας επιλογών στο πεδίο της σεξουαλικότητας, της οικογένειας και των διαπροσωπικών σχέσεων. Οι σχέσεις θα πρέπει να βασίζονται στην ελεύθερη επιλογή και την συναίνεση όλων των ενδιαφερόμενων ατόμων, και να μην περιορίζονται απο κυβερνητικές, θρησκευτικές ή κοινωνικές νόρμες. Υπάρχουν πολλοί queer αναρχικοί – - ομοφυλόφιλοι, λεσβίες, τρανσέξουαλ και ίσως ειδικότερα αμφιφυλόφιλοι, και η υποστήριξη των αναρχικών στην αποδόμηση των παραδοσιακών κατηγοριοποιητικών σχημάτων φαίνεται ιδιαίτερα σχετική για εκείνους με μη-παραδοσιακές και/ή περιθωριοποιημένες ταυτότητες σεξουαλικότητας και φύλου. Όπως και οι φεμινιστικές, κάποιες ομάδες ομοφυλόφιλων/λεσβιών/queer ασπάζονται τις αντιεξουσιαστικές αξίες και την άμεση δράση (για παράδειγμα, οι ακτιβιστές που ασχολούνται με το AIDS οργανώνουν underground προγράμματα ανταλλαγής βελόνων και λέσχες αγοραστών για φάρμακα που δεν έχουν εγκριθεί από τον κρατικό οργανισμό φαρμάκων). Αναγνωρίζοντας ότι οι παραδοσιακές υποχρεώσεις όπως ο γάμος, η πατριαρχική πυρηνική οικογένεια, και η επιβεβλημένη αναπαραγωγή έχουν επινοηθεί προκειμένου να εξυπηρετούν τα συμφέροντα εκείνων που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας και δεσπόζουσας αρχής, οι αναρχικοί δίνουν έμφαση στην εξερεύνηση δημιουργικών, εθελούσιων εναλλακτικών σχέσεων όπως την μη-μονογαμία, τις διευρυμένες οικογένειες, και την κοινοτική ανατροφή των παιδιών, σε συνδυασμό με τις περισσότερο παραδοσιακές επιλογές. Οι αναρχικοί γενικά θέλουν να βγάλουν την κυβέρνηση από την δουλειά της έγκρισης των προσωπικών σχέσεων, αντί να εκτείνουν την έγκριση αυτή στις σχέσεις των ανθρώπων. Και οι queer αναρχικοί συνήθως αντιτίθενται στις προσπάθειες αύξησης της παρουσίας των ομοφυλόφιλων σε καταπιεστικούς θεσμούς όπως ο στρατός.

Σε αντίθεση με την συμφωνία του κλασικού αναρχισμού με τον αθεϊσμό (κυρίως ως απάντηση στην καταστροφική επιρροή των παραδοσιακών εξουσιαστικών θρησκευτικών θεσμών), πολλοί σύγχρονοι αναρχικοί δίνουν έμφαση στην πνευματικότητα, τόσο του νεο-παγανιστικού είδους όσο και της απελευθερωτικής θεολογίας στο πλαίσιο των παραδοσιακών θρησκειών. Αυτό αντανακλά την πεποίθηση ότι η μεγιστοποίηση των ανθρώπινων δυνατοτήτων εξαναγκάζει την αναγνώριση των πνευματικών και υπερβατικών πτυχών της ανθρώπινης προσωπικότητας και κουλτούρας, καθώς και των ορθολογικών φασμάτων. Στο πεδίο της ηθικής, οι αναρχικοί βασίζονται στην προσωπική υπευθυνότητα και το ενδιαφέρον για τους άλλους, αντί των διακηρύξεων των νομικών και των ηθικών αρχών. Οι αναρχικοί της πνευματικότητας γενικά δίνουν έμφαση στην αλληλενδετότητα της ζωής στο σύνολο της, και οι πεποιθήσεις τους συμπίπτουν συνήθως με εκείνες των οικολογικά εστιασμένων και φυσιολατρικά επικεντρωμένων αναρχικών. Ωστόσο, υφίσταται ακόμη ένα σημαντικό αθεϊστικό στοιχείο μεταξύ των αναρχικών που πιστεύουν ότι οι ιδέες της «ιερότητας» και της εξάρτησης από κάποια «ανώτερη τάξη», ενισχύουν τις παραδοσιακές ιεραρχικές αντιλήψεις και ότι είναι εχθρικές στην επίτευξη της πλήρους ανθρώπινης ελευθερίας.

Τα αναρχικά ιδεώδη συχνά υϊοθετούν νέοι της κουλτούρας του punk, της εναλλακτικής τέχνης, των rave, των «νεκροκέφαλων» και των ριζοσπαστικών φοιτητικών κύκλων. Οι νέοι αυτοί άνθρωποι επιχειρούν να αποδράσουν από την αδικία και την αποξένωση της ζωής στην επικρατούσα καταναλωτική κοινωνία σχηματίζοντας κοινότητες αντίστασης βασισμένες στην άμεση δράση και τα μέσα της αυτάρκειας, όπως εκείνα της συλλογικής συμβίωσης, των καταλήψεων, των στεκιών και της δημιουργίας οικονομικών εναλλακτικών, όπως των συλλογικών κουζινών και των ανεξάρτητων, μη-εταιρικών, μουσικών παραγωγών και διανομών. Αν και οι νέοι αυτοί άνθρωποι αποδέχονται πολλές από τις αρχές του κλασικού αναρχισμού (αν και όχι πάντα κάτω από αυτήν την ταμπέλα), είναι συνήθως περισσότερο απασχολημένοι με την εφαρμογή των αρχών της αντιεξουσίας και του αυτοκαθορισμού με πρακτικό τρόπο στις αντιστασιακές τους δραστηριότητες και τις καθημερινές ζωές τους. Κάποιοι σύγχρονοι αναρχικοί, ωστόσο, αποφεύγουν αυτόν τον «lifestyle-ισμο» και αντίθετα εστιάζουν στην δημιουργία περισσότερο τυπικών ομάδων και δικτύων που μπορούν να οργανώσουν την ευρύτερη κοινωνική αλλαγή.

Οι αναρχικοί είναι επίσης αναμεμιγμένοι με ένα ευρύ φάσμα εκδοτικών εγχειρημάτων, από τα άτυπα zines μιας κυκλοφορίας ως τις καθιερωμένες εφημερίδες και τους εκδότες βιβλίων με μακρόχρονες ιστορίες. Επιπλέον, οι αναρχικοί χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο το internet και άλλα μέσα ηλεκτρονικών επικοινωνίων. Ενώ το internet έχει συχνά περιγραφεί ως παράδειγμα της αναρχίας στην πράξη, και έχει πράγματι εξελιχθεί και αναπτυχθεί πέρα από την κεντρική κυβερνητική εξουσία. Οι ηλεκτρονικές επικοινωνίες παρέχουν έναν τρόπο υπέρβασης των εθνικών συνόρων, και ίσως να περιορίσουν την σημασία των πολιτισμικών εμποδίων της καταγωγής και των φύλων. Ωστόσο, υφίσταται πάντα ο σαφής κίνδυνος πως η αυξανόμενη εξάρτηση από τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες θα ενισχύσει τα οικονομικά εμπόδια, δημιουργώντας μια κοινωνία της εποχής των «εχόντων» πληροφόρηση και των «μη-εχόντων» καμία ενημέρωση. Οι αναρχικοί έχουν χρησιμοποιήσει τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες για να σχεδιάσουν γεγονότα, να διαδώσουν σημαντικά νέα, και να ανταλλάξουν πληροφορίες, και υπάρχουν λίστες αλληλογραφίας και ομάδες Usenet αφιερωμένες στον αναρχισμό και την αντιεξουσία, καθώς και φιλοδοξότερα ακόμη εγχειρήματα όπως τα ηλεκτρονικά αρχεία Spunk Press. Σαφώς οι κυβερνήσεις φοβούνται την ελευθερία στο διαδίκτυο, και αυξάνουν τις προσπάθειες τους να καταστείλουν την ελεύθερη ροή των πληροφοριών (υπό το πρόσχημα της αντι-χυδαιότητας και της αντι-τρομοκρατίας). Άλλοι αναρχικοί αντιτίθενται στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες, τόσο επειδή αντιστέκονται στην «διαμεσολαβημένη», μη-πρόσωπο-με-πρόσωπο, αλληλεπίδραση και λόγω των καταστροφικών τεχνολογικών συνεπειών για το περιβάλλον.

Συμπέρασμα

Συνοψίζοντας, ο αναρχισμός είναι μια ποικιλόμορφη, ευρέως προσδιορισμένη φιλοσοφία που έχει υϊοθετηθεί στην μια μορφή ή την άλλη από ένα ευρύ φάσμα ατόμων και ομάδων, πολλά εκ των οποίων δεν ταυτοποιούν ξεκάθαρα τους εαυτούς τους ως «αναρχικούς». Ο αναρχισμός μπορεί να σχετίζεται με όλες τις πτυχές της ύπαρξης των ανθρώπων. Και με την έμφαση του στην ελευθερία, τον αυτοκαθορισμό, την ατομική υπευθυνότητα, την άμεση δράση, και την δημιουργία εθελοντικών, συνεργατικών εναλλακτικών, ο αναρχισμός διαθέτει το όραμα και την ευελιξία να παρέχει έναν βιώσιμο τρόπο μεταμόρφωσης της ζωής όλων μας, ενώ εργάζεται για την ριζοσπαστική και μακρόβια κοινωνική αλλαγή που θα μεταμορφώσει τον κόσμο.

Πηγή: Athens Indymedia

Αν και η αυτονομία των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων μέσω της οργάνωσής τους σε σωματεία (corporations) χρονολογείται ήδη από τον 13ο αιώνα, οι κραυγές αγωνίας και οι αιτιάσεις για τις συνεχείς παραβιάσεις της συνεχίζονται μέχρι σήμερα με αμείωτη ένταση. Διαβάζοντας το κείμενο του Καντ, Η Διένεξη των Σχολών διερωτάται κανείς αν αυτή τη φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία. Στο εν λόγω κείμενο, ο Καντ αξιώνει την αυτονομία του Πανεπιστημίου, ήτοι την οριστική αποδέσμευση του από τις παρεμβάσεις του κράτους, προκειμένου η επιστημονική γνώση που το τελευταίο καλλιεργεί να μπορεί να εκπληρώσει τον σκοπό της: την άσκηση ελεύθερης σκέψης και κριτικής.


Η «Διένεξη των Σχολών» είναι κατ’ ουσία η απάντηση του Καντ στον Φρειδερίκο Γουλιέλμο Β που ανέρχεται στον Πρωσικό θρόνο μετά το θάνατο του «πεφωτισμένου» και κοσμοπολίτη Φρειδερίκου του Β (στον οποίο ο Καντ είχε αφιερώσει το δοκίμιό του «Τι είναι Διαφωτισμός») και εφαρμόζει διαμετρικά αντίθετη πολιτική από αυτή του προκατόχου του. Μέσω της έκδοσης του Θρησκευτικού διατάγματος το 1788, αίρεται η ελευθερία του κηρύγματος των ιερέων ενώ μέσω του Διατάγματος περί Λογοκρισίας την ίδια χρονιά ανατίθεται η εξουσία σε τοπικές ιερατικές αρχές να λογοκρίνουν φιλοσοφικά και θεολογικά έργα. Το αίτημα χειραφέτησης του Πανεπιστημίου από τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους μετουσιώνεται στο αίτημα της χειραφέτησης της φιλοσοφίας, του κριτικού αναστοχασμού των ορίων του Λόγου που καθίσταται δυνατός μόνο στη δημόσια σφαίρα, από τον τυραννικό ζυγό της θεολογίας. Η διασφάλιση της αυτονομίας του Πανεπιστημίου, με άλλα λόγια προυποθέτει την αντιστροφή της σχέσης φιλοσοφίας και θεολογίας: δεν ελέγχει το δόγμα την σκέψη αλλά η σκέψη το δόγμα. Η φιλοσοφία δεν υπηρετεί αλλά ελέγχει και ερευνά θεολογικά ζητήματα.

Η αυτονομία του Πανεπιστημίου γίνεται θεσμικό ένδυμα της ελεύθερης σκέψης και όπλο κατά της λογοκρισίας. Για τον Καντ, «περί ειδημόνων, μόνον ειδήμονες μπορούν να μιλήσουν» (Η Διένεξη των Σχολών, μετάφραση, εισαγωγή, επιμέλεια Θ. Γκιούρας, Αθήνα, Σαββάλας 2004, σ. 103). Άλλωστε «μια κυβέρνηση η οποία θα ασχολούνταν με τις διδασκαλίες, δηλαδή επίσης με τη διεύρυνση ή τη βελτίωση των επιστημών, και έτσι θα ήθελε η ίδια αυτοπροσώπως να υποδυθεί τον ειδήμονα, θα έχανε με αυτή τη σχολαστικότητα τον προσήκοντα σεβασμό» (ο.π., σ. 107).

Η ιστορία φαίνεται να δικαίωσε τα αιτήματα του Καντ. Ο πρώτος στόχος κάθε δικτατορικού καθεστώτος ήταν η αστυνόμευση του Πανεπιστημίου και η καταστολή της κριτικής σκέψης που προήγαγε μέσω του διορισμού των διοικητικών του αρχών, των απολύσεων προοδευτικών διδασκόντων και της λογοκρισίας του περιεχομένου σπουδών.

Μπαγιάτικες ιστορίες μεσούντος θέρους, θα αντιτείνει κάποιος. Παρήλθαν οι εποχές αιμοσταγών δικτατοριών και λογοκρισίας της σκέψης. Οι δικτατορίες σήμερα δεν δεν είναι των τανκς αλλά των αγορών ενώ μια ιδιότυπη θεολογία, μια «μεταμοντέρνα» μεταφυσική επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας ορίζοντας τις μοίρες μας και τις ζωές μας: η θεολογία των αριθμών. Δόσεις, δάνεια, τόκοι, τοκοχρεωλύσια, spreads, αξιολογήσεις. Μια jargon της φρίκης, που λειτουργεί ως απόλυτος κυρίαρχος που αποφασίζει επί της ζωής και του θανάτου των υπηκόων του λεηλατώντας χώρες, πολτοποιώντας κοινωνικές τάξεις, διαλύοντας κεκτημένα αιώνων με μοναδικό μέσο τη βία και τη καταστολή κάθε μορφής αντίστασης και ανυπακοής.

Αν η κάθε κοινωνία έχει την παιδεία και το Πανεπιστήμιο που της αξίζει, τότε ο νέος νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευαση δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία αλλά απολύτως συμβατός με το «πνεύμα των καιρών». Μια ακόμη «φούσκα» από τις πάμπολες της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ληστείας που εκφυλίζει την πανεπιστημιακή εκπαίδευση σε fast food κατάρτιση εφόσον το τμήμα ως βασική ακαδημαϊκή μονάδα αντικαθίσταται από τη Σχολή που αποφασίζει για το ενιαίο πρόγραμμα σπουδών του πρώτου έτους. Ποιό επιστημονικό αντικείμενο όμως μπορεί να θεραπευθεί στα δύο χρόνια που απομένουν; Επιπλέον, πώς περιφρουρείται ο ακαδημαϊκός χαρακτήρας των σπουδών όταν, σύμφωνα με ευρωπαϊκή οδηγία στις μονάδες πιστοποίησης που καλούνται να συμπληρώσουν οι «ειδικευόμενοι πελάτες» (και όχι πλεόν φοιτητές) για να λάβουν το «πιστοποιητικό κατάρτησης» (και όχι πλέον πτυχίο) συνυπολογίζονται και μονάδες από ιδρύματα ασαφούς ακαδημαϊκής προέλευσης; (ΙΕΚ, κολλέγια, κοκ). Το Πανεπιστήμιο δεν καλλιεργεί ούτε θεραπεύει γνωστικά αντικείμενα αλλά εκπίπτει σε εταιρεία προώθησης προϊόντων στελεχωμένης από υπαλλήλους που κρίνονται και αμοίβονται επί των ποσοστών πωλήσεων από τον εργοδότη manager (και όχι πλέον Πρύτανη) που μπορεί να αποφασίζει από την κατανομή θέσεων στην «εταιρεία» μέχρι απολύσεις του προσωπικού. Ο δε πρύτανης επιλέγεται από μια τριμελή επιτροπή που ορίζει το διαβόητο Συμβούλιο Διοίκησης τα μισά μέλη του οποίου επίσης δεν εκλέγονται από την πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά διορίζονται και μπορεί να είναι εξωπανεπιστημιακοί παράγοντες (ο μητροπολίτης; Ο πρόεδρος της ΠΑΕ; Ο διευθυντής των super market Μασούτης; Κομματικοί ημέτεροι; Ουδείς γνωρίζει).

Είναι σαφές ότι οι πομφόλυγες περί «Αριστείας» και απελευθέρωσης «των δημιουργικών δυνάμεων» (sic) που προοιωνίζεται το νέο Παν/μιο Α.Ε είναι προσχήματα και άλλοθι της οριστικής υποχώρησης της Πολιτείας από την χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων. Πώς άραγε θα πραγματωθεί η περίφημη «αριστεία» (μια ακόμη κακοποιημένη λέξη ανάμεσα σε άλλες όπως διαβούλευση, διαύγεια, κοκ) εκτός αν με «αριστεία» νοείται πλέον η ικανότητα προσέλκυσης πελατών και χρημάτων. Πώς θα πραγματωθεί η «αριστεία» με συνεχείς μειώσεις μισθών, τον διαρκή φόβο απολύσεων από διορισμένους πρυτάνεις manager και συμβούλια που δεν λογοδοτούν ούτε ανακαλούνται από την κοινότητα; Στη μακρά ιστορία του ευρωπαϊκού πανεπιστημίου ουδέποτε ευδοκίμησε η έρευνα με τον βούρδουλα και την αστυνόμευση της σκέψης. Πώς θα παράξουν έργο οι νέοι λέκτορες όταν μετατρέπονται στους παλιούς είλωτες-βοηθούς με ανάληψη διδακτικού μόνο έργου και με ημερομηνία λήξης; Και ποιό κίνητρο δίδεται στους επίκουρους όταν όχι μόνο αίρεται η μονιμότητά τους αλλά δεν δικαιούνται εκπαιδευτικής αδείας;

Το «ατράνταχτο» επιχείρημα του υπουργείου όσον αφορά το νεό καθεστώς διοίκησης που προσβάλλει και τη νοημοσύνη ενός μικρού παιδιού είναι η πάταξη της διαφθοράς. Φαίνεται όμως ότι η επιλεκτική μνήμη είναι προσφιλές εθνικό σπορ. Οι φοιτητικές παρατάξεις του νυν και του τέως κυβερνώντος κόμματος εξέλεγαν κατα συρροήν πρυτάνεις με αδρά ανταλλάγματα. Αλλά και αν ακόμη το παλαιό καθεστώς διοίκησης εμφάνιζε συμπτώματα διαφθοράς στο προτεινόμενο αυταρχικό, ολιγαρχικό και βαθιά αντιδημοκρατικό μοντέλο των διορισμένων συμβουλίων με. . . δωδεκαετή θητεία, το ρουσφέτι, οι συναλλαγές, οι «ευνοούμενοι» δεν θα είναι άραγε εγγενείς στην ιδιοσυστασία του;

Ας μην ανησυχούν οι εμπνευστές του νόμου για την διατύπωση νομικών διατάξεων της άρσης του ασύλου. Το άσυλο έχει ήδη καταργηθεί απο την στιγμή που η διοίκηση του Παν/μίου και το νέο καθεστώς εργασιακών σχέσεων που συνεπάγεται προσιδιάζει σε Ανώνυμο Εταιρεία που καλλιεργεί τον φόβο την υποταγή και την καταστολή της κριτικής σκέψης.

Οι διοικητικές αρχές των Πανεπιστημίων δεν εκλέγονταν αλλά διορίζονταν μόνο στις δικτατορίες. Ηχεί παράδοξο που μια δημοκρατία εισηγείται το παραπάνω πλαίσιο διοίκησης αλλά και παρεμβαίνει ωμά στην οργάνωση των σπουδών (διαλύοντας κατ’ ουσία το πανεπιστήμιο).

Η ίδια δημοκρατία όμως δεν ήταν και στις 29 Ιουνίου όταν αποφάσιζε ερήμην και εναντίον της λαϊκής βούλησης που αντιπροσωπεύει, περιφράσσοντας το κοινοβούλιο με σιδερένια κιγκληδώματα και μετατρέποντας την πλατεία Συντάγματος (οποία ειρωνία) σε θάλαμο αερίων;

Το αυριανό κατ’ ευφημισμόν «πανεπιστήμιο», η θλιβερή καρακατούρα του, δεν θα χρειάζεται ούτε σιδερένια κάγκελα ούτε security. Η πιο αποτελεσματική αστυνομία είναι αυτή του πνεύματος.

* Η Φωτεινή Βάκη διδάσκει Φιλοσοφία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. 

Πηγή: http://aristerovima.gr/details.php?id=2587

Συγκλονισμένοι όλοι μας από το μακελειό στη Νορβηγία.

Τόσες μα τόσες οι ερωτήσεις στα media και τα διεθνή και τα ελληνικά αλλά και αναμεταξύ μας.

Πως είναι δυνατόν ένας “άνθρωπος” να σκότωσε μόνος του 91(μέχρι στιγμής) συνανθρώπους του και να έβαλε και μια βόμβα;

Ήταν μόνος του ή είχε και βοήθεια;Μήπως ήταν φανατικός Ισλαμιστής; Αλ Κάιντα;

Ήταν σκουρόχρωμος; ; Μήπως ήταν ακροαριστερός εξτρεμιστής;

Μήπως επικίνδυνος αναρχικός;

Ωσπού μάθαμε τι ήταν:

Εθνικιστής, Ισλαμόφοβος, Νεοναζί,φονταμενταλιστής Χριστιανός

Στη καλύτερη ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ, στη χειρότερη ΝΑΖΙ

Και τώρα τι κάνουμε; Τι γίνεται τώρα που φάγαμε το “σοκ”;

Tι γίνεται τώρα που το τέρας είναι ξανθό με γαλάζια μάτια;

Αν είσαι φασιστομπλόγκ που παριστάνει το “αδέσμευτο” όπως αυτό : http://anti-ntp.blogspot.com/2011/07/blog-post_2980.html

… το ρίχνεις στη συνομωσιολογία. Όπως μπορείτε να δείτε και από το link, σύμφωνα με τους φασίστες φταίνε όλοι εκτός από το ότι ο μακελάρης …ήταν φασίστας.

Για μια ακόμα φορά η μηχανη διασποράς ψευδών ειδήσεων παίρνει μπροστά:

Σκοτεινά κέντρα, ομιχλώδες τοπίο για το ποιοι το έκαναν και φυσικά στο βάθος(η στα σχόλια από κάτω), Μασώνοι, Εβραίοι, Ιλλουμινάτοι και όποιον πάρει ο χάρος.

Αν είσαι mainstream media όπως οι New York Times και η Washigton Post , δεν χρειάζονται πολλά-πολλά. Φτάνουν μια δυο τυχάρπαστες αναφορές από “ειδήμονες” επί τρομοκρατίας και ξαφνικά όλος ο πλανήτης αναπαράγει ψευδώς ότι ευθύνονται οι Ισλαμιστές, γενικά και αόριστα και όποιος φοβήθηκε,φοβήθηκε. Και φυσικά δεν διορθώνεις το “λάθος¨ ακόμα και αν έχουν περάσει ώρες από τότε που αναπαρήγαγες ψευδή είδηση χωρίς ούτε μια συγνώμη.

Αλλά για μισό λεπτό.

Είναι πλέον κοινός τόπος ότι με την αρωγή και την επικοινωνιακή υποστήριξη των ΜΜΕ, η ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη κερδίζει ψήφους και επιρροή. Να μιλήσουμε για το BNP στη Μεγάλη Βρεταννία, για τη κόρη του Λεπεν στη Γαλλία, ή για την άνοδο της ακροδεξιάς στη Φινλανδία; Η μήπως για το δικά μας ιδεολογικά τηλεπροιόντα, το ΛΑΟΣ και την Χρυσή Αυγή;

H Χρυσή Αυγή έχει πριμοδοτηθεί όταν, με αφορμή τον Άγιο Παντελεήμονα, ξαφνικά απέκτησαν λόγο υποψήφιοι της οι οποίοι παρίσταναν τους απλούς κατοίκους. Όπως ο “πολύς” Πιπίκιος για τον οποίο δεν ήξερε τίποτα ο κ. Ευαγγελάτος σε εκπομπή που έκανε , εκτός από το ότι ήταν κάτοικος, ή τη γνωστή ξανθιά που καλούσε η κυρία Τατιάνα στις δικές της εκπομπές. Εθνικοσοσιαλιστές αυτοί; Μπα..

Μήπως χρειάζεται πραγματικά να αναφερθούμε στο FOX NEWS της Αμερικής και το TEA Party, ή μήπως να αναφερθούμε και σε άλλες επικερδείς επιχειρήσεις του Μέρντοκ όπως οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις στη Μεγάλη Βρετανία με την σιωπηλή συνενοχή -όπως φαίνεται- του βρετανικού κράτους;

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αναδύεται η στενή σχέση πολιτικού, κατασταλτικού και οικονομικού κατεστημένου με τις Εθνικιστικές-γηπεδικές σε πολλές περιπτώσεις-Νεοναζιστικές ομάδες. Στραβά μάτια, επικοινωνιακή ανάδειξη και προστασία στο δρόμο, είναι μερικά από τα κύρια πιάτα στο μενού της de facto πριμοδότησης του Ναζισμού σε όλο το κόσμο από το ίδιο το Κράτος και το Κεφάλαιο.

Αλλά εκτός από την κρατική βοήθεια υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο.

Οι ακροδεξιοί έχουν αναπτύξει και το δικό τους Χόλιγουντ.

Είναι η βιομηχανία των θεωριών συνωμοσίας. Είτε είσαι στην Αμερική , είτε είσαι στην Ευρώπη, είτε είσαι Ούγγρος, Γάλλος ή Έλληνας, για την κατάσταση του Έθνους και της Φυλής δεν φταίνε οι καπιταλιστες, φταίνε οι Εβραίοι, οι Μασώνοι και πάει λέγοντας.

Φυσικά η μεγαλύτερη “συνωμοσία”, ο ίδιος ο καπιταλισμός περνάει απαρατήρητη.

Βέβαια το πλέον επικίνδυνο είναι το τελευταίο trend του φασισμού. Να έχει δήθεν αντικρατικό και δήθεν αντικαπιταλιστικό λόγο, όπως η διαβόητη casa pound στην Ιταλία και οι “δικοί” μας Αυτόνομοι Εθνικιστές. Φυσικά αυτό δεν εμπόδισε τον Μπερλουσκόνι να κάνει πλάτες στους φασίστες του Φίνι για τις ψήφους της Βόρειας Ιταλίας. Ούτε διάφορους “πατριώτες” που έτρεχαν πίσω από το Βγενόπουλο με ελληνικές σημαίες.

Αλλά για μισό λεπτό πάλι ρε παίδες.

Αν ο μακελάρης της Νορβηγίας είναι ακροδεξιός, τι νομίζουμε ακριβώς ότι διάβαζε; Δεν διάβαζε περί του Ισλαμικού κινδύνου; Για την ανωτερότητα της φυλής του και της θρησκείας του; Γιατί έτσι αν ψάχνουμε να βρούμε ποιος όπλισε το χέρι του -αλλά και το μυαλό του με επιχειρήματα- δεν χρειάζεται να ξέρουμε ούτε Νορβηγικά, ούτε καν Αγγλικά.

Μπορούμε άνετα να διαβάσουμε και να δούμε ακριβώς τα ίδια στις εκπομπές του καναλιού του Καρατζαφέρη, στα βιβλία του Λιακόπουλου, στη ρητορική του Άδωνη, στα δήθεν “δημοκρατικά” και “αδέσμευτα” μπλόγκ των φασιστών και της ακροδεξιάς, στα δελτία των 8, στις ανακοινώσεις της Αστυνομίας και στις δηλώσεις των Υπουργών.

ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ.

Από το γέροντα Παίσιο και τις προφητίες, μέχρι τη Μπίλντεμπεργκ, τους Εβραίους, τους Μασώνους, τους Ελ, τους Βριλ και ότι άλλο τραβά η όρεξη μας, όλα μα όλα υπάρχουν και στα ελληνικα. Βρίθει το διαδίκτυο σε σημείο που αν είσαι χρήστης στο youtube να νομίζεις ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του Ευρωπαϊκού Ναζισμού, σοβινισμού και αντισημιτισμού.

Φυσικά όταν υπάρχει ειδησεογραφία , όλα αναλύονται από λευκούς, χριστιανούς και άντρες, οι οποίοι μάλιστα είναι ειδικοί γιατί έχουν σχέση άμεση ή “πλάγια” με το στρατό , την αστυνομία η κυβερνητικές υπηρεσίες.

Πάντα “εμπειρογνώμονες” που ξέρουν “από αυτά”. Άραγε είναι τόσο τυχαίο πια που στο Αντί-Νέα Τάξη, που μιλάει για σκοτεινές συνωμοσίες πίσω από το μακελειό στη Νορβηγία, υπάρχει μπανεράκι των “300 Ελλήνων”; Είναι άραγε τυχαίο που στους “300 Έλληνες” συμμετείχαν και εν αποστρατία στρατηγοί που έστελναν και γράμμα στο στρατηγό των ΜΑΤ “διαμαρτυρόμενοι” για την επίθεση -των κατά τα άλλα φίλων τους- αστυνομικών;

Είναι μήπως τυχαίο ότι όσοι έρχονταν από τη τέντα των “300 Ελλήνων” στο Σϋνταγμα, θα μίλαγαν πάντα για το Ισλάμ τους “λαθρομετανάστες” και τη “Νέα Τάξη των Εβραιομασώνων”;

Είναι μήπως τυχαίο πως τα ίδια έλεγαν και οι χουλιγκάνοι των Αυτόνομων Εθνικιστών που κυκλοφορούσαν στο πάνω μέρος της πλατείας Συντάγματος;

Είναι τυχαίο πως τα ίδια λέει και το Πατριωτικό Μέτωπο και διάφοροι απόστρατοι;

Η να θυμηθώ την ιστορία με τα άρθρα ακροδεξιών μπλόγκ που έφτιαχναν σενάρια με ξένους πράκτορες στην Ελλάδα, βασιζόμενοι σε μια φωτό ασφαλίτη από περυσινό γεγονός άσχετη με τα γεγονότα της 15ης Ιούνη. Τότε μέχρι και η Αριστερά έκανε παιχνίδι με τις πληροφορίες για τη φωτογραφία στα κανάλια. Φυσικά κανείς δεν είπε (με εξαίρεση τον Ριζοσπάστη) ότι τον ασφαλίτη εκείνη την ημέρα τον έπιασαν οι αναρχικοί.. βεβαίως-βεβαίως..

Τελικά πότε -υποτίθεται- η Ευρώπη θα αναλογιστεί το παρελθόν της, όταν τη δεκαετία του ’30 γιγαντώθηκε ο Ναζιστικός εφιάλτης;

Ε λοιπόν σιγά και μην το κάνει ! Ποιά Ευρώπη ; Των τραπεζιτών και των νεοφιλελευθερων Ταλιμπάν που επί της ουσίας πριμοδοτεί τους Ναζί; Μήπως η Ευρώπη των hipsters δήθεν φιλελεύθερων που αν τους μιλήσεις για φασίστες, θα αρχίσουν την προσπάθεια να τους κάνουν καρικατούρα; (….γιατί κατά βάθος ονειρεύονται να γίνουν στελέχη σε εταιρία ή απλά χέζονται πάνω τους και φοβούνται μη λερωθεί το καινούργιο τζιν..)

Η μήπως διάφοροι της αριστερής διανόησης που μας τα έχουν πρήξει με τη πατριδολαγνεία σε αναζήτηση ψηφαλακίων;

Και γιατί τους πριμοδοτεί;

Aπλό : O ΦΟΒΟΣ . Ο φοβος ως πολιτική ιδέα και όπλο αντιμετώπισης δυσαρεστημένων ανθρώπων. Πρέπει να φοβόμαστε τους μπάτσους, τη χρεωκοπία και αν χρειαστεί και τους ΝΑΖΙ.

Και γιατί φόβος; Μα γιατί οι περαιτέρω οικονομικές αναδιαρθρώσεις, βασισμένες σε νεοφιλελευθερες πολιτικές, από λίγους για λίγους, δεν περνάνε αλλιώς παρά μόνο με μετατόπιση του πολιτικού φάσματος όλο και δεξιότερα. Αν το ΔΝΤ ιστορικά επιβλήθηκε -όπου πήγε- με δικτατορίες, αυταρχικά καθεστώτα και voodoo politics(“λεφτά υπάρχουν”), τώρα που κινδυνεύει λόγω της κρίσης όλο το εποικοδόμημα σε Ευρώπη και Αμερική, θα γίνει του Ταλιμπάν τραπεζίτη το κάγκελο.

Απλά είναι τα πράγματα αλλά αν περιμένουμε από τους φραγκάτους, τους δήθεν φιλελεύθερους και τους δήθεν διανοούμενους να μιλήσουν για το φασισμό… σωθήκαμε!

Αλίμονο από της μάνες των νεκρών στη Νορβηγία, γιατί όπως δεν κατάλαβε η Ευρώπη από το μάθημα του ’29-’45 , εκτός από τις μάνες των μεταναστών κλαίνε και οι μάνες των μικροαστών, όταν κάνει “παιχνίδι” ο Ναζισμός.

Ας μη μασάμε από εύκολες εξηγήσεις που μας αποκαλύπτονται από διάφορους “αντινεοταξίτες¨. Τους έχει γεννήσει η ίδια τράπεζα.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΔΙΑΧΥΘΗΚΕ Η ΨΕΥΔΗΣ ΕΙΔΗΣΗ ΠΕΡΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΧΘΕΣΙΝΟΥ ΜΑΚΕΛΕΙΟΥ

όλα τα link αφορούν άρθρα στα αγγλικά. δυστυχώς δεν έχω χρόνο για μετάφραση αν και τα άρθρα είναι εξόχως διαφωτιστικά και άξιζε να υπάρχουν και στα ελληνικά.

risinggalaxy

Πηγή: parallhlografos.wordpress.com

Το 1990 είχε ξανατεθεί στην ελληνική κοινωνία το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας, από τον Μανόλη Γλέζο όπου είχε δημιουργήσει κόμμα με την ονομασία «άμεση δημοκρατία». Με αφορμή αυτό και αλλά εκδώσαμε αυτή την μπροσούρα σε 2000 αντίτυπα και μοιράστηκε στις γειτονίες του Πειραιά πόρτα πόρτα αλλά και σε κεντρικές εκδηλώσεις στην Αθήνα.

{…} ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Δημοσιεύουμε σ'αυτό το τεύχος τρία κείμενα γύρω από το ζήτημα της Αμεσης Δημοκρατίας και της Γενικευμένης Κοινωνικής Αυτοδιεύθυνσης, μέσα από διαφορετικές το κα θένα προσεγγίσεις. Διαφορετικές στα επιμέρους αφού η κάθε μία προσπαθεί ν'απαντήσει και σε μιά ιδιαίτερη πλευρά του ζητούμενου. Παράλληλα όμως και οι τρεις συγκλίνουν στα θέματα ουσίας, δηλαδή το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας διαχωρισμένο από την αυτοδιεύθυνση της εργασίας, του χώρου και του χρόνου σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο είναι μιά νέα φαινάκη. Φαινάκη που θυμίζει φιλολογικές συζητήσεις αστικοφιλελεύθερου περιεχομένου γύρω από την δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας τον τέταρτο αιώνα δουλοκτητικής, πατριαρχικής, γι'αυτό και μισής. Όπως μισή στις μέρες μας είναι η δημοκρατία που μας προββάλουν οι θιασώτες του ιδιωτικού αλλά και του κρατικού καπιταλισμού.
Η διεύρυνση και η υπέρβαση αυτής της "Δημοκρατίας" σε όλες τις πλευρές της ατομικής και κοινωνικής ζωής σαν πανανθρώπινο και οικουμενικό αίτημα είναι η θέληση και επιθυμία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων της σημερινής εποχής. Εποχής που ανοίγει την αυλαία της στα τέλη του αιώνα που διανύουμε φέρνοντας στο προσκήνιο τα κοινωνικά κινήματα βάσης ενάντια στην εκμετάλλευση και εξουσία ανθρώπου από άνθρωπο, στον τεχνολογικό και οικονομικό ολοκληρωτισμό.

Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε στις Ελληνικές συνθήκες αυτά τα αιτήματα, θα τα σχηματοποιούσαμε ως εξής:
ούτε αφεντικά / ούτε εργάτες / ούτε διευθυντές / ούτε διευθυνόμενοι

ΑΓΩΝΑΣ για την αυτοδιεύθυνση της εργασίας του χώρου και του χρόνου μας
"Δε θεωρώ τον Ανθρωπο σαν καρκίνο του Πλανήτη. Οι άνθρωποι είναι ένα σωρό διαφορετικά πλάσματα: εργάτες και εκμεταλευτές, γυναίκες και άνδρες, ομοφυλόφιλοι και ετερόφυλοι, λεσβίες και συντηρητικές γυναίκες, έγχρωμοι και λευκοί και πάνω απ'όλα καταπιεζόμενοι και καταπιεστές. Ο πραγματικός καρκίνος που τρώει τον Πλανήτη είναι ο Καπιταλισμός και η Ιεραρχία και ανησυχώ πολύ στο μέτρο που ένα κομμάτι του οικολογικού κινήματος αποσπά το κό­σμο από αυτά τα θέματα, έστω και αν ανακυκλώνει ένα μεγάλο μέρος από την "αναρχίστικη, αριστερίστικη, μαρξιστική" κριτική του Κα­πιταλισμού κάτω από τον ασφαλή όρο "εκβιομηχάνιση". Δε πιστεύω πως μπορούμε να βασιζόμαστε σε προσευχές, τελετές και θετικές δονήσεις για να ξεριζώσουμε αυτό τον καρκίνο. Εκείνο που πιστεύω είναι ότι πρέπει να τον πολεμήσουμε ενεργά και με όλη τη δύναμη που διαθέτουμε..." Μάρραιη Μπούκτσιν.

Αναρχικη Ομάδα Δραπετσώνας-Κερατσινίου
Αναρχοκομμουνιστικός Πυρήνας Ανω Λιοσίων

Κατεβάστε την μπροσούρα από εδώ:
http://www.black-tracker.gr/details.php?id=463
http://ps2.ntev.gr/archive/item?i=52