Ως πότε θα συμβιβαζόμαστε με ότι βρήκαμε στον κόσμο αυτό;
Ως πότε θα λέμε “έτσι είναι η ζωή”;
Ως πότε θα παρακολουθούμε άπραγοι, επαγγελματίες επαναστάτες να μιλάν εξ ονόματος των…εργατών;
Ως πότε η καταπίεση θα γίνεται συνήθεια;
Ως πότε θα ξυπνάμε το πρωί, μ’ έναν καφέ στο χέρι, κυκλώνοντας όλο και λιγότερες αγγελίες;
Ως πότε θα αγωνιζόμαστε για την επιβίωση;
Ως πότε θ’ ανεχόμαστε άψυχους αριθμούς να μιλάνε για ζωές;
Ως πότε;

Όσο έχτιζαν παλάτια, μας μοίραζαν κι από μια καλύβα. Όσο ταξίδευαν με τζετ, μας χάριζαν κι από ένα πατίνι. Όσο ήταν άρχοντες, μας έδιναν ρόλους χωρικού. Και γλυκαθήκαμε… Από την πλήρη ανέχεια του πριν, τα ψίχουλα τα γευτήκαμε σαν παντεσπάνι. Και νιώσαμε ισχυροί, πάνω στο βάθρο της πλαστικής ευημερίας. Όχι όλοι. Πάντα ανάμεσα μας τριγυρνούσαν οι αλήτες, αυτοί που φώναζαν πως ότι ζείτε είναι μια φάρσα, σ’ ένα τσίρκο. Είστε οι κλόουν μας φώναζαν, κι όταν τελειώσει η παράσταση θα φύγει το χαρωπό σας μακιγιάζ. Μα εμείς αφήναμε τα δάκρυα, χωρίς να τα σκουπίσουμε, να μη χαλάσει η φανταχτερή μας μόστρα.

Και τώρα; Τώρα το τσίρκο μετακόμισε και βρήκε άλλους κλόουν, πιο φθηνούς και πιο υπάκουους. Και μας ζητάνε αν θέλουμε ν’ ακολουθήσουμε το θίασο να γίνουμε έστω φροντιστές των άγριων θηρίων. Κι εμείς; Τα βάζουμε με τον θηριοδαμαστή, αφήνοντας ανέπαφο τον ιδιοκτήτη. Μα θηριοδαμαστές αυτός αλλάζει κάθε τόσο…

Και ξαναλέμε…Ως Πότε;

Ως τώρα…

Οι κάθε χρώματος σημαίες, οι διανοουμενίστικες κουβέντες, οι αναλύσεις για την επανάσταση, οι ξύλινοι λόγοι και λόγιοι, τα bold γράμματα και τα εντυπωσιακά βιντεάκια, οι αυτοσκοποί όλα προσέφεραν ένα λιθαράκι στο ως τώρα…

Ας περάσουμε στο από δω και πέρα. Να ανακαταλάβουμε τις ζωές μας. Να υψώσουμε τους τόνους πρώτα με τους χτύπους της καρδιάς μας, να γίνουν τύμπανα πολέμου. Να γκρεμίσουμε τα τείχη της προσωπικής μας της αλήθειας και να δεχτούμε πως αλήθεια δεν υπάρχει, υπάρχει συλλογική βούληση. Να σπάσουμε κάθε ταμπού αμφισβήτησης, ν’ αποκαλύψουμε κάθε αδυναμία μας. Έτσι, ανοιχτοί στους γύρω κι ανοιχτοί στον εαυτό μας ν’ απορρίψουμε τα σύμβολα και τη μονοχρωμία και να φωνάξουμε πως δεν ζητάμε άλλο μακιγιάζ. Κοιτάμε το πρόσωπο μας στον καθρέφτη και δημιουργούμε πάνω σε λευκό καμβά.

Από εδώ και πέρα… 

Πηγή: http://eagainst.com