Guy Debord: In girum imus nocte et consumimur igni
Posted: by παντιγέρα in
0
Το κοινό του κινηματογράφου, που ποτέ δεν υπήρξε πολύ αστικό και που σχεδόν έπαψε πιά να είναι λαϊκό, στρατολογείται έφ' έξης, σχεδόν εξολοκλήρου, από ένα και μόνο κοινωνικό στρώμα, που έχει έξάλλου πολύ διευρυνθεί: το στρώμα των μικροϋπαλλήλων πού έχουν εξειδικευθεί στις διάφορες εργασίες των «υπηρεσιών», αυτών που το σύγχρονο παραγωγικό σύστημα έχει τόσο επιτακτικά ανάγκη: διαχείριση, έλεγχος, συντήρηση, έρευνα, εκπαίδευση, προπαγάνδα, διασκέδαση και ψευτοκριτική.
Αυτό καί μόνο αρκεί για να μας φανερώσει το ποιόν τους. Θα πρέπει βέβαια να συμπεριλάβουμε στο κοινό αυτό που εξακολουθεί να πηγαίνει στο σινεμά, και το ίδιο αυτό είδος, σε νεότερη ηλικία, όταν βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της συνοπτικής μαθητείας στα ποικίλα αυτά καθήκοντα στελέχωσης (σ.σ. φοιταριάτο).
Μπορούμε ήδη να αναγνωρίσουμε, από το ρεαλισμό και τα επιτεύγματα του περίφημου αυτού συστήματος, τις προσωπικές ικανότητες των εκτελεστικών οργάνων πού διαμόρφωσε. Και πράγματι οι άνθρωποι αυτοί γελιούνται στα πάντα καί δεν μπορούν παρά να παραλογίζονται με ψέματα. Είναι φτωχοί μισθωτοί που νομίζουν πως είναι ιδιοκτήτες, πλανημένοι αδαείς που θεωρούν τους εαυτούς τους μορφωμένους, νεκροί που νομίζουν ότι ψηφίζουν. Πόσο σκληρά τους μεταχειρίστηκε ο τρόπος παραγωγής!
Από πρόοδο σε προαγωγή, έχασαν και τα λίγα που είχαν, καί κέρδισαν κάτι πού κανείς δέν επιθυμούσε.
Συλλέγουν τις αθλιότητες και τις ταπεινώσεις όλων των συστημάτων εκμετάλλευσης του παρελθόντος· το μόνο στοιχείο τους που αγνοούν είναι η εξέγερση.
Μοιάζουν πολύ με τους δούλους γιατί είναι μαζικά και στενόχωρα στοιβαγμένοι σε κτίρια άσχημα, θλιβερά καί ανθυγιεινά.
Γιατί τρέφονται άσχημα με τροφές μολυσμένες και άγευστες, και νοσηλεύονται άσχημα οταν πάσχουν από διαρκώς ανανεούμενες αρρώστιες.
Βρίσκονται συνεχώς κάτω από ταπεινωτική παρακολούθηση, ενώ συντηρείται ο εκσυγχρονισμένος αναλφαβητισμός τους και οι θεαματικές δεισιδαιμονίες τους που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Έχουν μεταφυτευτεί μακριά από τις επαρχίες ή τίς γειτονιές τους σ' ένα καινούργιο κι εχθρικό τοπίο καθώς βολεύει τις συγκεντρωτικές απαιτήσεις της σημερινής βιομηχανίας.
Δεν είναι παρά αριθμοί σε γραφικές παραστάσεις που κατασκευάζουν ηλίθιοι.
....
Τους μιλούν μονίμως σαν σε υπάκουα παιδιά στα οποία άρκει να πεις: «πρέπει», και είναι πρόθυμα να το πιστέψουν. Κυρίως όμως τους μεταχειρίζονται σάν παιδιά ηλίθια, που μπροστά τους παραληρούν ασυνάρτητα και πατερναλιστικά δεκάδες ειδικοί, αυτοσχέδιοι του χτές, και τα κάνουν να δέχονται οτιδήποτε, λέγοντας το όπως νά' ναι. Kαι ακριβώς το αντίθετο, την επομένη.
Τους χωρίζει η γενικευμένη απώλεια κάθε γλώσσας που να αντιστοιχεί στα γεγονότα, απώλεια που τους απαγορεύει καί τον παραμικρό διάλογο· τους χωρίζει ο ακατάπαυστος άνταγωνισμός τους -που συνεχώς κεντρίζεται διά την επιδεικτική κατανάλωση του κενού, καί συνεπώς τους χωρίζει η πιο αβάσιμη και πιό ανίκανη επιθυμία να βρουν κάποια ικανοποίηση· χωρισμένοι έτσι μεταξύ τους, είναι χωρισμένοι και από τα παιδιά τους ακόμη, πού αποτελούσαν άλλοτε τη μόνη ιδιοκτησία όσων δεν διέθεταν τίποτε άλλο.
....
Διαφέρουν από τους δούλους στο μέτρο που οφείλουν να φροντίσουν μόνοι τους για τη συντήρηση τους.
Άν και τυπικά παραμένουν ελεύθεροι εργαζόμενοι και καταναλωτές, δεν μπορούν να απευθυνθούν πουθενά άλλου γιατί παντού υφίστανται την ίδια χλεύη.
....
Τι να κάνουμε; Το λέει:
...να αναδείξουμε έμπρακτα μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που αποδέχονται ακόμη αυτό που υπάρχει και σε αυτούς που δεν το θέλουν πιά.
Αποσπάσματα από την τελευταία ταινία του Γκυ Ντεμπόρ, «In girum imus nocte et consumimur igni», 1990
Συνέχεια...
Αυτό καί μόνο αρκεί για να μας φανερώσει το ποιόν τους. Θα πρέπει βέβαια να συμπεριλάβουμε στο κοινό αυτό που εξακολουθεί να πηγαίνει στο σινεμά, και το ίδιο αυτό είδος, σε νεότερη ηλικία, όταν βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της συνοπτικής μαθητείας στα ποικίλα αυτά καθήκοντα στελέχωσης (σ.σ. φοιταριάτο).
Μπορούμε ήδη να αναγνωρίσουμε, από το ρεαλισμό και τα επιτεύγματα του περίφημου αυτού συστήματος, τις προσωπικές ικανότητες των εκτελεστικών οργάνων πού διαμόρφωσε. Και πράγματι οι άνθρωποι αυτοί γελιούνται στα πάντα καί δεν μπορούν παρά να παραλογίζονται με ψέματα. Είναι φτωχοί μισθωτοί που νομίζουν πως είναι ιδιοκτήτες, πλανημένοι αδαείς που θεωρούν τους εαυτούς τους μορφωμένους, νεκροί που νομίζουν ότι ψηφίζουν. Πόσο σκληρά τους μεταχειρίστηκε ο τρόπος παραγωγής!
Από πρόοδο σε προαγωγή, έχασαν και τα λίγα που είχαν, καί κέρδισαν κάτι πού κανείς δέν επιθυμούσε.
Συλλέγουν τις αθλιότητες και τις ταπεινώσεις όλων των συστημάτων εκμετάλλευσης του παρελθόντος· το μόνο στοιχείο τους που αγνοούν είναι η εξέγερση.
Μοιάζουν πολύ με τους δούλους γιατί είναι μαζικά και στενόχωρα στοιβαγμένοι σε κτίρια άσχημα, θλιβερά καί ανθυγιεινά.
Γιατί τρέφονται άσχημα με τροφές μολυσμένες και άγευστες, και νοσηλεύονται άσχημα οταν πάσχουν από διαρκώς ανανεούμενες αρρώστιες.
Βρίσκονται συνεχώς κάτω από ταπεινωτική παρακολούθηση, ενώ συντηρείται ο εκσυγχρονισμένος αναλφαβητισμός τους και οι θεαματικές δεισιδαιμονίες τους που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Έχουν μεταφυτευτεί μακριά από τις επαρχίες ή τίς γειτονιές τους σ' ένα καινούργιο κι εχθρικό τοπίο καθώς βολεύει τις συγκεντρωτικές απαιτήσεις της σημερινής βιομηχανίας.
Δεν είναι παρά αριθμοί σε γραφικές παραστάσεις που κατασκευάζουν ηλίθιοι.
....
Τους μιλούν μονίμως σαν σε υπάκουα παιδιά στα οποία άρκει να πεις: «πρέπει», και είναι πρόθυμα να το πιστέψουν. Κυρίως όμως τους μεταχειρίζονται σάν παιδιά ηλίθια, που μπροστά τους παραληρούν ασυνάρτητα και πατερναλιστικά δεκάδες ειδικοί, αυτοσχέδιοι του χτές, και τα κάνουν να δέχονται οτιδήποτε, λέγοντας το όπως νά' ναι. Kαι ακριβώς το αντίθετο, την επομένη.
Τους χωρίζει η γενικευμένη απώλεια κάθε γλώσσας που να αντιστοιχεί στα γεγονότα, απώλεια που τους απαγορεύει καί τον παραμικρό διάλογο· τους χωρίζει ο ακατάπαυστος άνταγωνισμός τους -που συνεχώς κεντρίζεται διά την επιδεικτική κατανάλωση του κενού, καί συνεπώς τους χωρίζει η πιο αβάσιμη και πιό ανίκανη επιθυμία να βρουν κάποια ικανοποίηση· χωρισμένοι έτσι μεταξύ τους, είναι χωρισμένοι και από τα παιδιά τους ακόμη, πού αποτελούσαν άλλοτε τη μόνη ιδιοκτησία όσων δεν διέθεταν τίποτε άλλο.
....
Διαφέρουν από τους δούλους στο μέτρο που οφείλουν να φροντίσουν μόνοι τους για τη συντήρηση τους.
Άν και τυπικά παραμένουν ελεύθεροι εργαζόμενοι και καταναλωτές, δεν μπορούν να απευθυνθούν πουθενά άλλου γιατί παντού υφίστανται την ίδια χλεύη.
....
Τι να κάνουμε; Το λέει:
...να αναδείξουμε έμπρακτα μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που αποδέχονται ακόμη αυτό που υπάρχει και σε αυτούς που δεν το θέλουν πιά.
Αποσπάσματα από την τελευταία ταινία του Γκυ Ντεμπόρ, «In girum imus nocte et consumimur igni», 1990
Συνέχεια...
