Το αν πρέπει, και κυρίως το πώς, να απαντηθεί το χθεσινοβραδινό, και όλα όσα σήμανε, βρίσκει πάντα απάντηση στο υποκείμενο. Στο κάθε ένα άτομο που παίρνει τις όποιες ευθύνες πάνω του, που τις φέρει για όσο αντέχει, μπορεί και θέλει. Και δεν υπάρχει ευθύνη που δεν σου αναλογεί. Είναι λιγότερός σου -βασική συνειδητοποίηση αυτό για τον άνθρωπο- όποιος ισχυριστεί το αντίθετο, ομοίως κι ο εαυτός σου, όσο "ισχυρός" κι αν φαίνεται αρχικά ή στιγμιαία, ο ισχυρισμός του.

Το χθεσινοβραδινό είναι μια γεύση από ζούγκλα στα πιο "ανθρωπινά" της, ο άνθρωπος που επιστρέφει, ενίοτε με δόλο, που φέρνει τον εαυτό του σε καταστάσεις όπου αφήνεται και επιστρατεύει τα πλέον βασικά "εργαλεία" επιβίωσης που διαθέτει. Πες τα ένστικτα, πες τα συνήθειες που δεν κόβονται, πες τα αρχέγονες ιδέες, καύλες, γούστα, βίτσια, καφρίλα και "αντε γαμηθείτε", και λίγα θα λες. "Αυτά ξέρει, αυτά κάνει", "τόσο του κόβει" που έλεγαν οι βλάκες και οι ανόητοι της ζωής του. Και αν πρέπει να ντρέπεται γι' αυτό, σου λέω κι εγώ, μαζί στην ντροπή του πρέπει να ακολουθούν όσοι θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη που κάποιοι δεν ανέλαβαν, την ευθύνη να του δείξουν περισσότερα - και καιρός είναι μεταξύ αυτών να είναι και κάποιοι από τους "φταίχτες", θύματα με τη σειρά τους παλαιότερων "αμαρτωλών". Κάποιοι που δεν του έμαθαν πρωτίστως, πως πάντα -μα πάντα- γίνεται κι αλλιώς, υπάρχει -και μπορεί να υπάρξει- περισσότερο εκεί έξω - πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να φανταστεί σε μια ζωή οποιοσδήποτε, ιδίως σε μια τέτοια ζωή πουτάνα και μπάχαλο. Τόσο πουτάνα και τόσο μπάχαλο που συνήθισαμε πια κάποιοι, πως "συνηθίζονται αυτά". Και πάνε και πιο βαθιά νύχτες σαν την χθεσινοβραδινή.

Αυτός ο κάποιος που περιγράφω, ο αιώνιος κανένας, ο ένας από μας και ποτέ εμείς, δεν υπάρχει. Δεν μπορώ να αξιώσω ούτε καν πως η περιγραφή είναι ελλιπής χωρίς αμετροέπεια. Παραμένει και το γεγονός πως την "φάση" δεν την είδα. Αναζητώ εκείνον και την ιστορία του για να καταλάβω την περιγραφή άλλων. Ίσως να είναι και έτσι, ίσως να είναι ισχνή μειονότητα ανάμεσά τους, ίσως να ήταν αυτός που έπρεπε να πιεί και να "πιεί" για να πάει. Αυτός ξέρει, όποιος κι αν είναι, εγώ ιχνηλατώ.

Ίσως να είναι και εκείνος που του έδωσαν κάποιοι, κάποτε μια ομάδα, σαν ιδιαίτερη πατρίδα, ας την πούμε, να θυμάται και να εξοργίζεται, να εξοργίζεται για να θυμάται. Και με τον καιρό, αυτό το αιώνιο παιδί προσφύγων, πάντα γηγενών, δεν θυμόταν, κι εξοργιζόταν που δεν θυμόταν. Κι ύστερα κουραζόταν από το βάρος του να προσπαθεί να θυμάται, κι εξοργιζόταν περισσότερο που "έπρεπε" να θυμάται, με "πρέπει" που έβρισκε μεγαλύτερο αντίκρυσμα και αξία σε άλλους. Κι όταν καταλάβαινε λίγο το παιχνίδι, σε τυχαίες φάσεις ίσως που μυρίστηκε το γκολ, έβλεπε στο τέρμα το ανεκπλήρωτο. Για κάποιους, που κουβαλά ακόμα μέσα του, η ανεκπλήρωτη "επιστροφή". Σε εισαγωγικά γιατί την ιδιαίτερη λέξη τους δεν την ξέρω, και τα μέρη από τα οποία προσεγγίζονται οι έννοιες και οι λέξεις σαν τις πατρίδες είναι, ιδιαίτερα χώματα, και όχι λιγότερο ματωμένα.

Γι' αυτόν, αυτόν που μας διαφεύγει, όμως, το ανεκπλήρωτο είναι η ζωή του η ίδια, τώρα και εδώ. Ό,τι και αν σημαίνει για εκείνον, κάθε στιγμή, αυτό.

Και στο τώρα και το εδώ, μπορεί να είναι για εκείνον διόλου λίγο το γαμημένο το γήπεδο που κι αυτό αναβάλλεται με φτηνά τεχνάσματα από φτηνούς ανθρώπους - και απομακρύνεται πέραν του ελέγχου του, και διογκώνεται εκεί μαζί με όλα τα άλλα της ζωής του που παίρνουν εδώ και χρόνια αναβολή για άλλο χρόνο και κατάσταση. Γιατί η μπάλα για εκείνον δεν είναι "σαν τη ζωή", αυτό είναι πλεονασμός. Η μπάλα είναι ζωή, και για εκείνον φαίνεται να είναι το κέντρο της ύπαρξής του - πείτε ό,τι θέλετε. Ένας τρόπος ζωής που μπορεί να τον κάνει, εκείνος, τον πιο σημαντικό, αν έτσι το θελήσει, γιατί γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα σ' αυτόν, και μέσα από αυτόν, και τον ξέρει καλά - είναι δικός του. Και βαθιά ξέρει, ξέρει ότι δεν μπορεί να τον κάνει ποτέ τον μόνο του δρόμο. Αλλά ως μοναδική διέξοδός του, που δεν μπορεί να την αφήσει και να παραμείνει εκείνος, ο ίδιος που δεν θέλει στην τελική να αλλάξει, τον ωθεί περισσότερο προς την υπερβολή καθώς όλα, γι' αυτόν που έτσι υπάρχει, καταρρέουν πάνω της. Κι έρχονται τα βίτσια και τα γούστα μαζί της, με τα σπασμένα, αναπόφευκτα, και τα δεκανίκια κάθε είδους και καιρού.

Του έμαθαν να πηγαίνει να "ξεσπά" -όπως σπεύδουν να πουν οι βλάκες πρώτοι, κι οι ανόητοι της ζωής του- "για την ανικανότητά του" που τρέχουν να αποκληρώσουν με το που την ξεστομίζουν, αφού πρώτα τον παρέδωσαν αυτοί, οι πρώτοι ανίκανοι, στον κάθε βλάκα και ανόητο εκεί έξω που έβαλε κατά καιρούς χέρι στο όποιο "ιερό" του, στο αντικείμενο που έδωσε από το χρόνο και το είναι του, χειραγωγώντας εν τέλει και αυτόν, τον όποιο ιδιαίτερο εαυτό αξίωσε με τα χρόνια για την ομάδα, για την ιδέα, για τον σύνδεσμο, για τους δικούς του και τη ζωή του - ό,τι και αν αυτά για εκείνον σημαίνουν και κουβαλούν.

Και κουκουλώνουν, οι ανόητοι κι οι βλάκες της μαντρωμένης του ζωής, με ξεφτισμένο μουσαμά την αδικία που κουβαλά, και δεν έρχεται μόνο από το παρελθόν τους, αλλά και από το δικό του παρελθόν, και γίνεται πιο βαριά από το μέλλον του που είναι, και θα έπρεπε να είναι, μεγαλύτερο από το δικό τους, μεγαλύτερο με το δικό τους. Η σπουδαιότερη πατρίδα, και αν δεν το ξέρει, ας το μάθει, κι οι βλάκες κι οι ανόητοι μαζί, είναι πάντα το εδώ του και το τώρα του, εδώ που φτάνει το παρελθόν, τώρα που ξεκινά το μέλλον. Εδώ που καταρρέουν αυτά που θυμάται, κι αυτά που ονειρεύεται, αυτά που γουστάρει και αυτά που φοβάται, αυτά που συνάντησε και αυτά που θα βρει, ή θα τον βρουν. Αυτά που θα αξιώσει και θα σταθεί άξιος απέναντί τους, ή όχι. Αυτά των οποίων την ευθύνη θα αναλάβει για να υπάρξουν.

Ας ξεχωρίσει τη θέση του ο φίλαθλος, οι οπαδός και ακόμα και ο πιο μεγάλος κανίβαλος της ΑΕΚ, από ακόμα έναν ιδιοκτήτη και μια πολιτεία που ακόμα μια φορά θα την λερώσουν με τα βρώμικα χέρια τους. Ας σταθούν μαζί με εκείνους που τους την παρέδωσαν όπως τους την παρέδωσαν, απέναντι σε εκείνους που θα επιστρατεύσει κάποια άλλη νύχτα και πάλι η ντόπια Φτήνια που μετράει ακόμα κέρματα.

Ας αντιληφθούν το βάρος που μπορεί να αποκτήσει η ιστορικότητά τους, ακόμα και εκείνοι που χάνουν τους εαυτούς τους μέσα στη νύχτα, και ας διεκδικήσουν με αυτό το έδαφος που θέλουν, που μπορούν να πουν στα ίσα ότι δικαιούνται. Κι εγώ μαζί τους, δεν γαμιέται. Κι ας μην είμαι "ΑΕΚτζής", κι ας μην υπήρξα τέτοιος πρόσφυγας και πρόσφυγα γιος ή εγγονός. Κι ας σκέφτομαι πόσος κόσμος θα ζούσε περισσότερο σαν άνθρωπος, με περισσότερη αξιοπρέπεια, αυτές τις μέρες, με αυτά τα λεφτά - τα όσα λεφτά. Αλλά όχι έτσι, όχι όπως

Αλλά δεν θα έπρεπε - όσοι εκτός από ΑΕΚ θέλουν να είναι και κάτι παραπάνω στη ζωή τους, έστω και για χάρη της ίδιας της ΑΕΚ- το έδαφος που διεκδικουν να μετριέται μόνο σε στρέμματα, κέρματα και πολιτικές χάρες ή χρωστούμενα. Γιατί ό,τι χτίσουν πάνω του θα είναι σαθρότερο, φτηνότερο και πιο λίγο, απ' ότι θα γινόταν αν έπαιρναν την ευθύνη της πάνω τους μαζί, και όχι απέναντι, με τους υπόλοιπους της κοινωνίας τους που έμαθαν, αργά, αυτά τα τελευταία χρόνια, να διεκδικούν χώρο και χρόνο για ό,τι δίνει νόημα στη δική τους ζωή, να αντλούν ισχύ από την όποια ευθύνη φέρουν και όποια δράση αναλαμβάνουν απέναντι στην Φτήνια και τους φορείς της που τους υπόσχονται μακρινά μεγαλεία τόσα χρόνια και τους ξεφορτώνονταν ανά τετραετία. Αλλά και μ' αυτούς που κατέλαβαν χρόνια πριν τον χώρο για τον χρόνο τους, και την όποια αξιοπρέπεια και ακεραιότητα τους επιστρέφει η ατέρμονη και αδιαπραγμάτευτη διεκδίκηση της ευθύνης, της αυτονομίας και της ελευθερίας τους, μη αποδεχόμενοι πια τίποτα από αυτήν τη "γριά πουτάνα που ξυρίζει τα πόδια της" και τους φτηνιάρηδες που με "άθλιες πιάτσες τα κέφια μας ρουφούν".

Και για όσους η ΑΕΚ είναι η ζωή τους, όποια κι αν είναι αυτή, είναι η ώρα να διαχωρίσουν εαυτό από εκείνους που την πούλησαν, μαζί με την ακεραιότητά τους, για τα τριάντα αργύρια - που ποτέ δεν είναι ίδια - και οι περισσότεροι ξέρετε ποιοί είναι αυτοί και τι βάρος έχουν τα αργύρια για τον καθένα τους. Τώρα ή "κάποτε", αποφασίστε. Και εσείς, και οι υπόλοιποι του βασιλείου της διαίρεσης.

Αν είναι να χτιστεί το γήπεδο, ας γίνει άλλη μια ταφόπλακα της παλιάς, ετοιμόρροπης παράγκας τους, όχι ένα ακόμα παράπηγμά της σε γη που ανήκει πρώτα στους κατοίκους της.

Reactor από athens.indymedia.org
Συνέχεια...