WALTER CRANE, "The Vampire", 1885. Ο κοιμισμένος εργάτης, που απομιζιέται από το βαμπίρ του καπιταλισμού, ετοιμάζεται να ξυπνήσει από την αγγελική φιγούρα του Σοσιαλισμού.

Το 1887 τέσσερις αναρχικοί του Σικάγου εκτελέσθηκαν. Ένας Πέμπτος εξαπάτησε το δήμιο αυτοκτονώντας στη φυλακή. Τρεις ακόμη θα περνούσαν 6 χρόνια στη φυλακή μέχρι που πήραν χάρη από τον κυβερνήτη Altgeld που είπε ότι η δίκη που τους καταδίκασε χαρακτηρίστηκε από "υστερία, ένα τσούρμο ενόρκους και έναν προκατειλημμένο δικαστή". Το κράτος είχε, σύμφωνα με τα λόγια της δίωξης, θέσει την "Αναρχία … σε δίκη" και ήλπιζε ότι οι θάνατοί τους θα ήταν επίσης ο θάνατος της αναρχικής ιδέας.

Οι αναρχικοί ήταν οργανωτές συνδικάτων και η Πρωτομαγιά έγινε διεθνής ημέρα εργαζομένων για να θυμίζει τη θυσία τους. Καταδικάστηκαν με ψεύτικες κατηγορίες για τη ρίψη μιας βόμβας στην εισβολή της αστυνομίας σε μια διαδήλωση στο Σικάγο. Η διαδήλωση αυτή ήταν τμήμα απεργίας με αίτημα το 8ωρο, στην οποία συμμετείχαν 400.000 εργάτες του Σικάγου και ξεκίνησε την 1η Μάη του 1886.

Η αναρχική ιδέα δεν πέθανε στο Σικάγο το 1887. Σήμερα εμπνέει ένα νέο κύμα του αγώνα ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Ενώσου σε αυτόν τον αγώνα.

Παρίσι, Πρωτομαγιά 2000

Λονδίνο, Πρωτομαγιά 2000

Οι αναρχικές ρίζες της Πρωτομαγιάς

Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν γιατί η Πρωτομαγιά έγινε Διεθνής Ημέρα Εργαζομένων και γιατί πρέπει ακόμα να τη γιορτάζουμε. Όλα άρχισαν πριν από έναν αιώνα όταν η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργαζομένων ενέκρινε ένα ιστορικό ψήφισμα που διακήρυξε ότι «οκτώ ώρες θα αποτελούν τη νόμιμη εργασία μιας ημέρας από την 1η Μαΐου 1886 και μετά».

Τους μήνες πριν από αυτή την ημερομηνία χιλιάδες εργάτες συμμετείχαν στον αγώνα για μικρότερο ωράριο. Ειδικευμένοι και ανειδίκευτοι, μαύροι και άσπροι, άνδρες και γυναίκες, ντόπιοι και μετανάστες όλοι ενώθηκαν.

Σικάγο

Στο Σικάγο μόνο, 400.000 συμμετείχαν στην απεργία. Μια εφημερίδα της πόλης ανέφερε ότι «καθόλου καπνός δεν έβγαινε από τις ψηλές καπνοδόχους των εργοστασίων και των μύλων, και τα πράγματα είχαν σαββατιάτικη μορφή». Αυτό ήταν το κύριο κέντρο της αναταραχής, και εδώ οι αναρχικοί ήταν στην πρώτη γραμμή του εργατικού κινήματος. Σε ένα μεγάλο βαθμό, λόγω των δραστηριοτήτων τους το Σικάγο έγινε ένα σημαντικό συνδικαλιστικό κέντρο και είχε τη μεγαλύτερη συμβολή στο κίνημα του 8ωρου.

Όταν την Πρωτομαγιά του 1886, οι απεργίες για το 8ωρο συντάρασσαν τη πόλη, το μισό του εργατικού δυναμικού στο McCormick Harvester Co. μπήκε στον αγώνα. Δύο μέρες αργότερα μια μαζική συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε από 6.000 μέλη του «Σωματείου lumber shovers» που είχε μπει στον αγώνα επίσης. Η συγκέντρωση οργάνωθηκε μόνο σε ένα τμήμα από τις εγκαταστάσεις McCormick και αποτελούνταν από περίπου 500 απεργούς.

Οι εργαζόμενοι άκουσαν μια ομιλία από τον αναρχικό August Spies, από τον οποίο ζητήθηκε να απευθυνθεί στη συγκέντρωση από την Κεντρική Ένωση Εργατών. Ενώ ο Spies μιλούσε, καλώντας τους εργάτες να σταθούν μαζί και να μην παραδοθούν στους εργοδότες, οι απεργοσπάστες άρχισαν να απομακρύνονται από τις εγκαταστάσεις McCormick.

Οι απεργοί, βοηθούμενοι από τους «lumber shovers» βγήκαν στο δρόμο και ανάγκασαν τους απεργοσπάστες να γυρίσουν πίσω στο εργοστάσιο. Ξαφνικά μια δύναμη 200 αστυνομικών έφτασε και, χωρίς καμιά προειδοποίηση, επιτέθηκε στο πλήθος με γκλοπς και περίστροφα. Σκότωσαν τουλάχιστον έναν απεργό, τραυμάτισαν σοβαρά άλλους πέντε ή έξι και τραυμάτισαν έναν απροσδιόριστο αριθμό.

Σοκαρισμένος από τις βίαιες επιθέσεις στις οποίες ήταν αυτόπτης μάρτυρας, ο Spies πήγε στα γραφεία της Arbeiter - Zeitung (μια καθημερινή αναρχική εφημερίδα για τους Γερμανούς μετανάστες εργάτες) και συνέταξε ένα κείμενο καλώντας τους εργαζομένους του Σικάγου να παρευρεθούν σε μια συνάντηση διαμαρτυρίας την επόμενη νύχτα.

Η συνάντηση διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκε στο Haymarket Square και συντονίστηκε από τον Spies και δύο άλλους δραστήριους αναρχικούς στο συνδικαλιστικό κίνημα, τον Albert Parsons και τον Samuel Fielden.

Οι μάρτυρες του Σικάγου: οι Parsons, Engel, Spies και Fischer κρεμάστηκαν, ο Lingg (στο κέντρο) αυτοκτόνησε στη φυλακή

Η επίθεση της αστυνομίας

Κατά τη διάρκεια των ομιλιών το πλήθος ήταν ειρηνικό. Ο δήμαρχος Carter Harrison, που ήταν παρών από την αρχή της συγκέντρωσης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «τίποτα δεν έμοιαζε να είναι πιθανό να συμβεί, που να απαιτήσει την παρέμβαση της αστυνομίας». Ενημέρωσε τον καπετάνιο της αστυνομίας John Bonfield για αυτό και πρότεινε να σταλεί στο σπίτι της η μεγάλη δύναμη εφέδρων της αστυνομίας που περίμεναν στο αστυνομικό τμήμα.

Ήταν κοντά στις δέκα το βράδυ όταν ο Fielden έκλεινε τη συνάντηση. Έβρεχε δυνατά και περίπου 200 άνθρωποι είχαν παραμείνει στη πλατεία. Ξαφνικά μια αστυνομική δύναμη 180 ατόμων, διευθυνόμενη από τον Bonfield, εισέβαλε και διέταξε τους ανθρώπους να διασκορπιστούν αμέσως. Ο Fielden διαμαρτυρήθηκε λέγοντας «είμαστε ειρηνικοί».

Βόμβα

Εκείνη τη στιγμή μια βόμβα ρίχτηκε στις τάξεις της αστυνομίας. Σκότωσε έναν, τραυμάτισε θανάσιμα έξι ακόμη και τραυμάτισε περίπου εβδομήντα άλλους. Η αστυνομία άνοιξε πυρ στους παρεβρισκόμενους. Πόσοι ακριβώς πληγώθηκαν ή σκοτώθηκαν από τις σφαίρες της αστυνομίας δεν εξακριβώθηκε ποτέ.

Η κυριαρχία του τρόμου πέρασε πέρα από το Σικάγο. Ο τύπος και οι ιεροκήρυκες καλούσαν για εκδίκηση, επιμένοντας ότι η βόμβα ήταν «δουλειά» των σοσιαλιστών και των αναρχικών. Οι αίθουσες συνεδριάσεων, τα γραφεία των ενώσεων, οι έντυπες εργασίες και ιδιωτικά σπίτια δέχτηκαν επίθεση. Όλοι οι γνωστοί σοσιαλιστές και αναρχικοί συνελήφθησαν. Ακόμη και πολλοί ανίδεοι για το νόημα του σοσιαλισμού και του αναρχισμού συλλήφθηκαν και βασανίστηκαν. «Κάντε τις επιδρομές πρώτα και κοιτάξτε το νόμο μετά» ήταν η δημόσια δήλωση του Julius Grinnell, κρατικού πληρεξούσιου.

Δίκη

Τελικά οκτώ άτομα δικάστηκαν ως «συμμέτοχοι σε φόνο». Ήταν ο Spies, ο Fielden, ο Parsons, και πέντε άλλοι αναρχικοί που είχαν επιρροή στο εργατικό κίνημα, ο Adolph Fischer, ο George Engel, ο Michael Schwab, ο Louis Lingg και ο Oscar Neebe.

Η δίκη άρχισε στις 21 Ιουνίου 1886 στο ποινικό δικαστήριο της περιοχής Cooke. Οι υποψήφιοι για το σώμα των ενόρκων δεν επιλέχτηκαν με το συνηθισμένο τρόπο της κλήρωσης ονομάτων από ένα κιβώτιο. Σε αυτήν την περίπτωση ένας ειδικός δικαστικός κλητήρας, που ορίστηκε από τον κρατικό πληρεξούσιο Grinnell, διορίστηκε από το δικαστήριο να επιλέξει τους υποψηφίους. Στην υπεράσπιση δεν επιτράπηκε να παρουσιάσει στοιχεία ότι ο ειδικός δικαστικός κλητήρας είχε δημόσια υποστηρίξει ότι «Διευθύνω αυτή την περίπτωση και ξέρω τι πρόκειται να κάνω. Αυτοί οι συνεργάτες πρόκειται να κρεμαστούν τόσο σίγουρα όσο ο θάνατος».

Εξαρτημένο σώμα ενόρκων

Η τελική σύνθεση του σώματος των ενόρκων ήταν αστεία: αποτελούνταν από επιχειρηματίες, τους υπαλλήλους τους και έναν συγγενή ενός από τους νεκρούς αστυνομικούς. Καμία απόδειξη δεν προσφέρθηκε από το κράτος ότι οποιοδήποτε από τα οκτώ άτομα που βρίσκονταν ενώπιον του δικαστηρίου είχε ρίξει τη βόμβα, ήταν συνδεμένο με τη ρίψη της, ή είχε ποτέ εγκρίνει τέτοιες ενέργειες. Στην πραγματικότητα, μόνο τρεις από τους οκτώ ήταν στο Haymarket Square εκείνο το βράδυ.

Κανένα στοιχείο δεν προσφέρθηκε ότι οποιοσδήποτε από τους ομιλητές είχαν υποκινήσει τη βία, μάλιστα στη κατάθεσή του στη ο δήμαρχος Harrison περιέγραψε τις ομιλίες σαν «μαλακές (tame)». Καμία απόδειξη δεν προσφέρθηκε πως οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια ήταν προγραμματισμένη. Στην πραγματικότητα, ο Parsons είχε φέρει τα δύο μικρά παιδιά του στη συγκέντρωση.

Καταδικάζονται

Το ότι οι οκτώ δικάζονταν για τις αναρχικές πεποιθήσεις τους και τις συνδικαλιστικές δραστηριότητες τους ήταν σαφές απ' την αρχή. Η δίκη έκλεισε όπως είχε ανοίξει, όπως βεβαιώνεται από τα λόγια της κατακλείδας ομιλίας του κρατικού πληρεξούσιου Grinnell στους ένορκους. «Ο νόμος δικάζεται. Η αναρχία δικάζεται. Αυτά τα άτομα έχουν επιλεχτεί, έχουν διαλεχτεί από το Ορκωτό Δικαστήριο, και κατηγορούνται επειδή ήταν ηγέτες. Δεν υπάρχουν άλλοι ένοχοι παρά οι χιλιάδες που τα ακολουθούν. Κύριοι του σώματος ενόρκων: καταδικάστε αυτά τα άτομα, κάντε τα παράδειγμα για αυτούς, κρεμάστε τους και σώζεται τους θεσμούς μας, τη κοινωνία μας.»

Στις 19 Αυγούστου εφτά από τους κατηγορούμενους καταδικάστηκαν σε θάνατο, και ο Neebe σε 15 χρόνια φυλακή. Μετά από μια μαζική διεθνή εκστρατεία για την απελευθέρωσή τους, το κράτος «συμβιβάστηκε» και μετέτρεψε τις ποινές των Schwab και Fielden σε ισόβια φυλάκιση. Ο Lingg εξαπάτησε το δήμιο αυτοκτονώντας στο κελί του την ημέρα πριν από τις εκτελέσεις. Στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Parsons, Engel, Spies και Fischer κρεμάστηκαν.

Επίκαιρη ξυλογραφία της κηδείας των τεσσάρων κρεμασμένων ανδρών

Παίρνουν χάρη

600.000 εργάτες βγήκαν στο δρόμο για την κηδεία τους. Η εκστρατεία για την απελευθέρωση των Neebe, Schwab και Fielden συνεχίστηκε.

Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης Altgeld τους απελευθέρωσε. Ξεκαθάρισε ότι δεν έδωσε τη χάρη επειδή πίστευε ότι τα άτομα είχαν υποφέρει αρκετά, αλλά επειδή ήταν αθώα για το έγκλημα για το οποίο είχαν δικαστεί. Αυτοί και οι κρεμασμένοι ήταν τα θύματα της «υστερίας, ενός τσούρμου ενόρκων και ενός προκατειλημμένου δικαστή».

Οι αρχές θεωρούσαν κατά την διάρκεια της δίκης ότι μια τέτοια δίωξη θα έσπαζε τη ραχοκοκαλιά του κινήματος για το 8ωρο. Πράγματι, αργότερα ήρθαν στο φως στοιχεία ότι η βόμβα ίσως είχε ριχτεί από έναν πράκτορα της αστυνομίας που εργάζονταν για τον καπετάνιο Bonfield, σαν μέρος μιας συνωμοσίας στην οποία ήταν μπλεγμένοι ορισμένοι ατσάλινοι προϊστάμενοι για να δυσφημήσει το εργατικό κίνημα.

Όταν ο Spies απευθύνθηκε στο δικαστήριο μετά τη καταδίκη του σε θάνατο, ήταν βέβαιος ότι αυτή η συνωμοσία δεν θα πετύχαινε. «Εάν νομίζεται ότι με το να μας κρεμάσετε μπορείτε να πατάξετε το εργατικό κίνημα... το κίνημα από το οποίο τα καταπιεσμένα εκατομμύρια, τα εκατομμύρια που μοχθούν στη δυστυχία και τη στέρηση, περιμένουν τη σωτηρία - εάν αυτή είναι η άποψή σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα τσαλαπατήσετε έναν σπινθήρα, αλλά εκεί και εκεί, πίσω σας - και μπροστά σας, και παντού, οι φλόγες καίνε. Είναι μια κρυφή πυρκαγιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε.»

Επαναστατική πολιτική

Πάνω από έναν αιώνα μετά από εκείνη την πρώτη Πρωτομαγιάτικη διαμαρτυρία στο Σικάγο, πού είμαστε; Περιφερόμαστε στη πόλη με τα εμβλήματα του σωματίου μας - για τη μοναδική μέρα της χρονιάς που μπορούμε να τα βγάλουμε έξω από τα γραφεία μας. Κατόπιν στεκόμαστε ακούγοντας βαρετούς (και συνήθως φοβερά ανούσιες) ομιλίες από τους εξίσου βαρετούς γραφειοκράτες του σωματίου. Πρέπει να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι η Πρωτομαγιά ήταν μία μέρα την οποία οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο έδειξαν τη δύναμή τους, διακήρυξαν τα ιδανικά τους και γιόρτασαν τις επιτυχίες τους.

Είναι σημαντικό ότι «μια φορά κι έναν καιρό» ήταν έτσι. Μπορούμε να το κάνουμε πάλι. Χρειαζόμαστε ανεξάρτητη εργατική πολιτική. Καμία συνεργασία με την κυβέρνηση και τους προϊσταμένους. Αληθινή αλληλεγγύη με τους συντρόφους εργαζόμενους στον αγώνα, όχι συντεχνιακές απόψεις με παρωπίδες. Χρειαζόμαστε ακόμη μια περαιτέρω μείωση των ωρών απασχόλησης, χωρίς μείωση μισθών, για να δημιουργήσουμε εργασία για τους ανέργους.

Χρειαζόμαστε επαναστατική πολιτική. Αυτό σημαίνει πολιτική που μπορεί να μας οδηγήσει προς έναν γνήσιο σοσιαλισμό όπου η ελευθερία δεν ξέρει κανένα όριο εκτός από την μη παρεμπόδιση της ελευθερίας των άλλων. Έναν σοσιαλισμό που είναι βασισμένος στη πραγματική δημοκρατία - όχι την τωρινή επίφαση δημοκρατίας όπου μπορούμε να επιλέξουμε κάποιους από τους κυβερνήτες μας, αλλά δεν μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε χωρίς κυβερνήτες. Μια πραγματική δημοκρατία όπου ο καθένας που επηρεάζεται από μια απόφαση θα έχει την ευκαιρία να έχει το λόγο για τη λήψη εκείνης της απόφασης. Μια δημοκρατία του αποτελεσματικά συντονισμένου εργασιακού χώρου και των κοινοτικών συμβουλίων. Μια κοινωνία όπου η παραγωγή είναι για να ικανοποιεί τις ανάγκες, και όχι για να αποκτήσουν κέρδη οι λίγοι προνομιούχοι. Αναρχισμός.

«Θα έρθει η μέρα που η σιωπή μας θα είναι
πιο δυνατή από τις φωνές που καταπνίγεται σήμερα»

Το μνημείο στους μάρτυρες του Σικάγου έχει το παραπάνω κείμενο σαν επιγραφή στη βάση του. Οι μάρτυρες του Σικάγου κατάλαβαν ότι παρόλο που το κράτος έβαλε την «Αναρχία… σε δίκη» οι θάνατοί τους δεν θα γίνονταν επίσης ο θάνατος της αναρχικής ιδέας.

Σήμερα το αναρχικό κίνημα είναι πιο εκτεταμένο γεωγραφικά από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία. Η Πρωτομαγιά έχει γίνει μια ώρα όχι μόνο για να θυμόμαστε τους μάρτυρες του Σικάγου αλλά επίσης για να προωθούμε την επίθεση ενάντια στον καπιταλισμό.

Πάρε μέρος σε αυτόν τον αγώνα.

Η μετάφραση έγινε από την Αντιεξουσιαστική Ομάδα Μυτιλήνης, από την αγγλική έκδοση του Worker Solidarity Movement της Ιρλανδίας που βρίσκεται στην ακόλουθη διεύθυνση:
http://struggle.ws/about/mayday.html
Πηγή: www.vrahokipos.net

ΤΟΥ RAOUL VANEIGEM

Πέρσι, η μικρότερη κόρη μου, γυρίζοντας από το σχολείο μου είπε: «Βρίσκομαι σε μεγάλη αμηχανία. Μου εξήγησαν ότι όλοι έχουν καθήκον να ψηφίζουν. Εν τω μεταξύ, εσύ δεν ψηφίζεις. Εξήγησέ μου γιατί!»

Είχα, τότε, καλά επιχειρήματα, σήμερα είναι ακόμα καλύτερα.

Κάποτε οι πολιτικές ιδέες είχαν σημασία στα μάτια των πολιτών και καθόριζαν την εκλογική τους επιλογή. Υπήρχε τότε ένα πολύ ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, ανάμεσα στους προοδευτικούς και τους συντηρητικούς. Ήδη όμως από τότε φαινόταν καθαρά ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις είχαν κερδηθεί πρώτα απ’ όλα στους δρόμους, με τις εξεγέρσεις, τις απεργίες ή τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις. Οι λαϊκοί ρήτορες και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι σοσιαλιστές και «κομμουνιστές» απέδιδαν κατόπιν στον εαυτό τους τα εύσημα και επωφελούνταν για
να ασκούν την επιρροή τους στις μάζες. Χωρίς την αποφασιστικότητα των διεκδικητικών κινημάτων δεν θα υπήρχε ούτε μείωση του χρόνου εργασίας, ούτε πληρωμένες διακοπές, ούτε δικαιώματα περίθαλψης, επίδομα ανεργίας, προνόμια που οι πολυεθνικές μαφίες κατεδαφίζουν σήμερα, με τη βοήθεια των κυβερνήσεων της δεξιάς και της αριστεράς.

Πολύ σύντομα είδαμε το εργατικό κίνημα να γίνεται γραφειοκρατικό. Φάνηκε ότι τα κόμματα και τα συνδικάτα τα απασχολούσε περισσότερο η αύξηση της εξουσίας τους παρά η προστασία ενός προλεταριάτου που μέχρι τη δεκαετία του 1960 υπερασπιζόταν μια χαρά τον εαυτό του. Το κόκκινο έγινε ροζ και το ρόδο φυλλορρόησε. Καθώς ο σοσιαλδημοκρατικός ρεφορμισμός γινόταν καπνός, η απάτη του λεγόμενου «κομμουνιστικού» κινήματος κατέρρεε με τη διάλυση της σταλινικής αυτοκρατορίας, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο σε μια πραγματική αποικιοποίηση των μαζών. Η ανάδυση και η κυριαρχία μιας οικονομίας κατανάλωσης ήρθαν όντως στην κατάλληλη στιγμή να αντισταθμίσουν τα δυσάρεστα αποτελέσματα της απο-αποικιοποίησης που οι λαοί του τρίτου κόσμου είχαν αποσπάσει διά της βίας.

Ο μύθος της κοινωνίας της ευδαιμονίας, που προπαγανδίζει ο καταναλωτισμός και που καταγγέλθηκε απ’ το Μάη του ’68, αποσυντίθεται σήμερα και συνοδεύει στη χρεοκοπία του τον χρηματιστηριακό καπιταλισμό, που η κερδοσκοπική του φούσκα σκάει και αποκαλύπτει
γύρω μας το κενό που δημιούργησε το τρελό χρήμα, το χρήμα που χρησιμοποιείται για την αναπαραγωγή του σε κλειστό κύκλωμα (όχι χωρίς να γεμίζουν στο διάβα του οι τσέπες των μαφιόζων μπίζνεσμαν και των πολιτικών, που μόλις ξαναεκλεγούν θα συστήσουν λιτότητα).

Εν τω μεταξύ το σουπερμάρκετ έγινε το πρότυπο της δημοκρατίας: διαλέγουμε ελεύθερα οποιοδήποτε προϊόν, φτάνει να το πληρώνουμε βγαίνοντας. Το σημαντικό για την οικονομία και αυτούς που επωφελούνται είναι να μας κάνουν να καταναλώνουμε οτιδήποτε για να ανεβαίνει ο τζίρος. Μέσα στην πελατειακή πολιτική που μας μαστίζει σήμερα, οι ιδέες δεν έχουν περισσότερη αξία από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο. Αυτό που μετράει για τον υποψήφιο είναι να μεγαλώσει την εκλογική του πελατεία, ώστε να πάνε οι δουλειές του καλύτερα για τα εγωιστικά του συμφέροντα.

Tι θα πει πραγματική δημοκρατία; Μια συνέλευση πολιτών διαλέγει αντιπροσώπους για να υπερασπιστούν τις διεκδικήσεις της, τους δίνει εντολή να την εκπροσωπούν και τους ζητάει να δώσουν λόγο για την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής τους. Όμως, σε τι θα με κπροσωπούσαν αυτοί που:
–κλέβουν τον δημόσιο πλούτο,
–χρησιμοποιούν τους δασμούς και τους φόρους των μισθωτών και των μικροεπαγγελματιών για να ξελασπώσουν τις καταχρήσεις των μπάνγκστερ,
–διαχειρίζονται τα νοσοκομεία σαν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ασθενείς,
–προωθούν τα σχολεία-στρατόπεδα και κατασκευάζουν φυλακές και κλειστά κέντρα αντί να πολλαπλασιάζουν τα μικρά σχολεία,
–υποστηρίζουν τις μαφίες των αγροτικών προϊόντων που εκτρέπουν τη διατροφή από τη φύση,
–καταστρέφουν τους τομείς προτεραιότητας (μεταλλουργία, υφαντουργία, κατοικία, ταχυδρομεία, μεταφορές, υαλουργία, εργοστάσια αγαθών χρήσιμων στην κοινωνία);

Απ’ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, αυτό που προέχει είναι η αναζήτηση πελατείας, είναι η εξουσία, το ψέμα, η απάτη και τα φούμαρα. Είναι η περιφρόνηση του φουκαρά που ρίχνει στα χαμένα την εμπιστοσύνη του στην κάλπη χωρίς να σκέφτεται τη χολέρα της απογοήτευσης που, καθώς τον οδηγεί εξαγριωμένο στην τυφλή λύσσα, τον προετοιμάζει για τη βαρβαρότητα του «ο καθένας για πάρτη του» και του «όλοι εναντίον όλων».
Μα, θα πείτε, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, δεν ξοδεύουν όλοι το χρήμα του φορολογούμενου σε επαγγελματικά ταξίδια, σε έξοδα παραστάσεως, σε διάφορες καταχρήσεις. Μερικοί είναι έντιμοι και αφελείς. Σίγουρα, αλλά αυτοί δεν μένουνε καιρό στην αρένα.
Εν τω μεταξύ χρησιμοποιούνται για προπέτασμα από τους διψασμένους για εξουσία, τους άρρωστους για κυριαρχία, τους διαχειριστές της εκλογικής φάρσας, τους προαγωγούς ενός ίματζ που κοτσάρουν παντού χωρίς να φοβούνται τη γελοιοποίηση. Ας μην παρεξηγηθώ: αν και η κοινοβουλευτική δημοκρατία σαπίζει όρθια, δεν προτείνω ούτε να την εξαφανίσουμε ούτε να την ανεχθούμε σαν το μη χείρον. Δεν θέλω ούτε το «Βούλωσ’ το!» ούτε το «Μη σταματάς να μιλάς!». Θέλω να ξαναβρεί η πολιτική το αρχικό της νόημα: τέχνη της διακυβέρνησης της πολιτείας. Θέλω μια άμεση δημοκρατία που να πηγάζει όχι από δαρμένους, προδομένους πολίτες που λένε «καλά είμαι εδώ», αλλά από άνδρες και γυναίκες που νοιάζονται να προάγουν παντού την αλληλεγγύη και την πρόοδο του ανθρώπου.

Όταν τοπικές κοινότητες δρώντας συνολικά –στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών–
αποφασίσουν την αυτοδιαχείρισή τους και εξετάσουν:
–Με ποιο τρόπο θα προωθηθεί η δημιουργία μορφών δωρεάν ενέργειας προς χρήση όλων.
–Πώς θα ιδρυθεί ένας επενδυτικός συνεταιρισμός που θα χρηματοδοτήσει την οικοδόμησή της.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η συλλογική διαχείριση ενός επενδυτικού ταμείου συγκροτημένου με τέτοια χρηματοδοτική συμμετοχή που να καθιστά δυνατή την άρνηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων να καταβάλλουν τους δασμούς και τους φόρους που επιβάλλει το Κράτος-μπάνγκστερ.
–Πώς θα γενικευθεί η κατάληψη των εργοστασίων και η διαχείρισή τους από τους εργαζόμενους σε αυτά.
–Πώς θα οργανωθεί μια τοπική παραγωγή που θα προορίζεται για κατανάλωση από τις τοπικές και τις ομόσπονδες κοινότητες, ώστε να γλιτώσουμε από τις κομπίνες της αγοράς και να εξασφαλίσουμε σιγά σιγά τη δωρεάν διάθεση των αγαθών επιβίωσης, που καταργεί το χρήμα. (Μην πείτε πως είναι ουτοπία! Αυτό ακριβώς έκαναν το 1936 οι ελευθεριακές κοινότητες της Καταλονίας και της Αραγoνίας, πριν να τις συντρίψουν οι κομμουνιστές.)
–Πώς θα διαδοθεί η ιδέα και η πρακτική αυτού του δωρεάν που είναι το μόνο απόλυτο όπλο απέναντι στο εμπορευματικό σύστημα.
–Πώς θα ευνοηθεί η εξάπλωση των λεγόμενων βιολογικών αγροκτημάτων και η διείσδυσή τους μέσα στις πόλεις.
–Πώς θα πολλαπλασιαστούν μικρές σχολικές μονάδες γειτονιάς, απ’ όπου να έχουν εξοριστεί οι έννοιες του συναγωνισμού, του ανταγωνισμού και της αλληλοσφαγής. Ουτοπικό; Όχι. Στο Μεξικό, στο Σαν Κριστομπάλ, το Πανεπιστήμιο της Γης προτείνει μια δωρεάν εκπαίδευση στους πιο διαφορετικούς τομείς (συν τους παραδοσιακούς: εργαστήρια τσαγκαράδων, μηχανικών, ηλεκτρονικών, σιδηρουργίας, φυσικής καλλιέργειας, μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής κτλ). Η μόνη απαιτούμενη ιδιότητα είναι η επιθυμία για μάθηση. Δεν υπάρχουν διπλώματα, αλλά ζητιέται από αυτούς «που ξέρουν» να μεταδίδουν δωρεάν και παντού τις γνώσεις τους.
–Πώς θα προικιστούν οι τοπικές κοινότητες με υγειονομικούς σταθμούς, όπου θα μπορεί να εξασφαλίζεται η βασική περίθαλψη με τη βοήθεια αγροτικών και συνοικιακών γιατρών.
–Πώς θα οργανωθεί ένα δίκτυο δωρεάν μεταφορών, που να μη μολύνει.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία μια ενεργή αλληλεγγύη με στόχο τα παιδιά, τους γέροντες, τους αρρώστους και τους αναπήρους, τα άτομα με νοητικές δυσκολίες.
–Πώς θα φτιαχτούν εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας ανοιχτά σε όλους.
–Πώς θα μετατραπούν τα σουπερμάρκετ σε αποθήκες, όπου τα προϊόντα, τερπνά και ωφέλιμα, θα ανταλλάσσονται με πράγματα ή με υπηρεσίες, με στόχο να εξαφανιστεί το χρήμα και η εξουσία.

Τότε θα ψηφίσω. Με πάθος!!!

Τίτλος πρωτότυπου: Pourquoi je ne vote pas
1η Έκδοση: Sine Hebdo, τ. 80, 17/3/2010
1η Έκδοση στην ελληνική γλώσσα: Bibliotheque des enfants perdus, Αθήνα 2010

Χαΐνης Δ. Αποστολάκης (αυτόκλητος και αυθαίρετος εκπρόσωπος των Ελλήνων καλλιτεχνών). Απάντηση (- Τοποθέτηση – Κάλεσμα) στον κ. Jose Manouel Lamarque με αφορμή το άρθρο του με τίτλο «Ή Ελλάδα χωρίς φωνή».

Καταρχάς κ. Λαμάρκ, το πρόβλημα που εμφανίζεται σ΄ένα μέρος, δεν είναι πρόβλημα τοπικό. Είναι πρόβλημα του όλου κι εκδηλώνεται στο συγκεκριμένο μέρος, γιατί το ευνοούν οι εκεί κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Το πολιτικό έλλειμμα του μέρους είναι πολιτικό-ηθικό-αισθητικό έλλειμμα του όλου. Θα προσπαθήσω ακροθιγώς και εν τάχει να στηρίξω την άποψη μου, αρχίζοντας με κάποιες παρατηρήσεις, μερικές από τις οποίες ίσως ακούγονται για πρώτη φορά.

Παρατήρηση 1

Στη μετακεϊνσιανή εποχή, λαμβάνει χώρα ένα πρωτοφανές (άλλωστε δεν υπάρχει γραμμική ιστορική εξέλιξη) παγκόσμιο φαινόμενο: Η ηθική που συνδεδεμένη με το ήθος-απάντηση στο υπαρξιακό ερώτημα- χαρακτήριζε άτομα, οικογένειες, συντεχνίες, οργανώσεις, φυλές, έθνη, κράτη, μετατίθεται σε μη ιστορικά πρόσωπα: τις αγορές. Οι εταιρείες μετονομάζονται, μετασχηματίζονται, μεταφέρονται, συγχωνεύονται, μεταπωλούνται, χωρίς ν’ αφήνουν ιστορικό ίχνος και χωρίς να παίρνουν το βάρος της ιστορικής ευθύνης των δράσεων τους.

Παρατήρηση 2

Για πρώτη φορά στο δυτικό κόσμο, παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες η εξαφάνιση των ΄τελετών΄. Αυτό οδηγεί μοιραία στην απώλεια συνείδησης κοινωνικής αυθυπαρξίας, που συνεπάγεται το θάνατο του ΄τραγικού΄κι αυτό ανάγεται (όπως θα ‘λεγε κι ο συμπατριώτης σας Ζαν Μπωντριγιάρ) στην απώλεια του ΄πεπρωμένου’ με την ταυτόχρονη ανάδυση μιας αρρωστημένης ατομικότητας που καταρρέει κάτω από το βάρος του ελέγχου και της ευθύνης της φαντασιακής της ύπαρξης . Η θεοποίηση της σιγουριάς και της ασφάλειας και η ταυτόχρονη δαιμονοποίηση του ρίσκου –μητέρας του τραγικού- δυναμιτίζουν κάθε απόπειρα αμφισβήτησης (θεμέλιο της ευρωπαϊκής κουλτούρας από τον Αισχύλο μέχρι τον Ντεκάρτ). Κι εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με το επάρατο μικρόβιο του μικροαστισμού.

Παρατήρηση 3

Ο μικροαστισμός σα χολέρα μεταδόθηκε και στο τελευταίο χωριό. Αποτέλεσμα του είναι (εκτός της αποξένωσης από τη φύση) ο θάνατος της υπερβολής και η διοχέτευση της στην παροξυσμό. Το χειρότερο όμως είναι η εξαφάνιση της σημασίας (λάβαρου του ευρωπαϊκού πολιτισμού) του διπόλου έρωτας-επανάσταση ( σας το έδειξαν με τον πιο δραματικό τρόπο οι συμπατριώτες σας Ζαν Λυκ Γκοντάρ, Φρανσουά Τρυφώ κ.α.). Στο μικροαστικό περιβάλλον, το άτομο δεν μπορεί να ερωτευτεί, δηλαδή να τολμήσει τη φυσική αποστολή του, το βιολογικό- θεουργικό πείραμα με τη χαρούμενη, θριαμβευτική, βιωμένη διακήρυξη της αλλαγής και της ετερότητας του. Συνεπώς οι εξεγέρσεις του, (απουσία ετερότητας = όχλος), θα έχουν όχι τη χαρά της αλλαγής, αλλά το σημάδι του μίσους και της εκδίκησης απέναντι στο διαφορετικό ή το προνομιούχο.

Παρατήρηση 4

Η ηθική του φόβου εμφανίζεται με τη μορφή της αντίδρασης, της επίθεσης και της βίας. Είναι η ηθική της απεργίας, της ζητιανιάς, της παρακατιανής απαίτησης των σκλάβων προς τους εργοδότες να ξαναγίνουν καλά αφεντικά. Το κακό αφεντικό μεταστοιχειώνεται ως δια μαγείας σε καλό, με 100$ μισθολογικής αύξησης για τους σύγχρονους σκλάβους. (Παρεμπιπτόντως οι Έλληνες-στατιστικά- είναι μονίμως αδικημένοι κι επαγγελματίες θύματα (απομεινάρι οθωμανικής υποτέλειας).

Σε αντιδιαστολή με την ηθική του φόβου βρίσκεται η ηθική της ιερής περιέργειας. Αυτή εκδηλώνεται όχι σαν αντίδραση, αλλά σαν δράση. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ δράσης και αντίδρασης είναι ότι η πρώτη εκκινά από το τι μας αρέσει ,ενώ η δεύτερη βραχυκυκλώνεται στο τι δε μας αρέσει. Η δράση έχει άπειρα μονοπάτια ενώ η αντίδραση ένα και μόνο ,αυτό της ανούσιας συνδιαλλαγής με το στοχευμένο ‘άσχημο’. (Μην παρανοηθεί ότι καταφέρομαι εναντίον των απεργών. Έτσι έμαθαν, από μια κοινωνική συνθήκη που δε διασφαλίζει a priori σ΄ όλα τα μέλη της κοινότητας τροφή, στέγη, υγεία , εκπαίδευση, αγαθά των οποίων η έλλειψη είναι η πηγή κάθε κοινωνικής φοβίας.

Η ευθύνη γι’ αυτό, βαραίνει περισσότερο τους κατέχοντες πολιτισμικό και κοινωνικό κεφάλαιο, δηλαδή τους ανθρώπους που μπορούν να μιλήσουν σε πολύ κόσμο κι αυτοί είναι οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι διανοητές κι οι καλλιτέχνες).

Εξουσία

Οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τα αγαθά της κοινότητας –τοπικής μέχρι οικουμενικής- θα έπρεπε να έχουν ως πρώτιστο καθήκον όχι να διοικήσουν, να μοιράσουν ή να επιβάλουν την πλαστή κοινωνική ειρήνη, αλλά να νοηματοδοτήσουν εκ νέου την ανθρώπινη ψυχή, εμπνέοντας και διαχέοντας το όποιο πολιτισμικό κεφάλαιο διαθέτουν. Ο ιός της εξουσίας όμως δε δρα πυραμιδωτά, αλλά είναι ένα οριζόντιο πλέγμα, ένας αδιόρατος ιστός μιας δηλητηριώδους κοινωνικής αράχνης , μια μίμηση καθημερινή -στο σχολείο, στην οικογένεια, στη δουλειά, στην παρέα, – διεστραμμένων εξουσιαστικών αρχετύπων. Σκεφτείτε για παράδειγμα ότι το ηθικά σωστό καταγράφεται στον (εξουσιαστικό) γλωσσικό μας κώδικα με τη λέξη ‘χρέος’, δηλαδή την δήλωση υποταγής του χρεώστη στο δανειστή του.

Ευρώπη (επιγραμματικά)

Η Ευρώπη δεν έχει καταφέρει να εμπνεύσει τους λαούς της ούτε να κατανοήσει και να σεβαστεί τις ιδιαιτερότητες τους. Η ιστορική της ευθύνη είναι να γεφυρώσει την αιματοβαμμένη εμπειρία της και την αναζήτηση του όντος, με τις ιρασιοναλιστικές κουλτούρες της Ανατολής και το πολιτικά ανώριμο κι επικίνδυνο μωρό ( μόλις 300 ετών) της Β. Αμερικής. Αντ΄αυτού άγεται και φέρεται από τις βουλές κερδοσκοπικών αρπαχτικών.

Σας θυμίζω κ, Λαμάρκ ότι φέτος ο υπουργός γεωργίας σας, ανήγγειλε περίλυπος την επιβολή του θανάτου της παραδοσιακής σας γεωργίας, από την πολυεθνική εταιρεία Μοσάντο. Μήπως μοιάζει με τα περίφημα ‘ αναπτυξιακά’ μέτρα στην Ελλάδα που το μόνο που καταφέρνουν είναι η καταστροφή του εναπομείναντα φυσικού της πλούτου? Η άνοδος του εθνικισμού και η ξενοφοβία είναι οι επιπτώσεις της εισβολής του (αλλότριου για τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό) πουριτανικού μοντέλου των εκ δυσμάς συνανθρώπων. Μην ξεχνάτε κ. Λαμάρκ ότι το πογκρόμ που εξαπέλυσε η κυβέρνηση σας εναντίον των τσιγγάνων μοιάζει πολύ με τις ρατσιστικές επιθέσεις και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών στην Ελλάδα .

Ελλάδα (επιγραμματικά)

Η Ελλάδα προέκυψε από τον παραλογισμό της δημιουργίας των ‘εθνικών’ κρατών τα τελευταία 150-200 χρόνια. Από καταβολής της ζούσε όχι τόσο πολύ από τον εθνικό, αλλά από το δανεικό της πλούτο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου κατέληγε στις τσέπες των εγχώριων αρπαχτικών. Πόλεμοι εθνικοί, βαλκανικοί, παγκόσμιοι, εμφύλιοι, αλλεπάλληλες χούντες, συνέδραμαν ώστε να μην έχει περάσει ακόμη από το στάδιο του ευνομούμενου (κατά την εσπερίαν) αστικού κράτους.

Ο μισός και παραπάνω πληθυσμός ζει στην Αθήνα (οποίος υδροκεφαλισμός) και η ύπαιθρος μαράζωσε στέλνοντας τα παιδιά της στα σκλαβοπάζαρα του μικροαστισμού της πρωτεύουσας. Όσοι έμειναν καταφεύγουν στην παραβατικότητα, στον αλκοολισμό και την αυτοκτονία (Αθήνα και Κρήτη κατέχουν τα πρωτεία στο τελευταίο).

Η απουσία οράματος- αφετηρίας συλλογικής κίνησης- βρίσκεται πίσω απ’ όλα αυτά τα φαινόμενα σήψης. Το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας, η βαριά βιομηχανία της, ήταν και είναι ο πολιτισμός. Κι αυτό, λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Μην ξεχνάτε ότι η Ελλάδα είναι το μοναδικό μέρος μεταξύ τριών ηπείρων (Ασία, Ευρώπη, Αφρική) και όπου συναντιούνται πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι, εκεί ανθίζουν οι πολιτισμοί.

Το μεγάλο αυτό πλεονέκτημα ( της μακραίωνης ιστορίας) σε συνδυασμό με τη φυσική ομορφιά και το ήπιο κλίμα της,κατάντησε μειονέκτημα. Λογικά η μικρή αυτή χώρα με τη μεγάλη ιστορία, τον ήλιο, τα βουνά και τις θάλασσες θα έπρεπε να είναι η Ελβετία του πνεύματος, μια μεγάλη απεμπορευματοποιημένη ζώνη γεμάτη σχολές ελληνικών, αραβικών σπουδών, μαθηματικών, αστρονομίας, λαογραφίας, μουσικολογίας, καλών τεχνών κ.α. Αντ’ αυτού έγινε μπανιέρα και κατάλυμα ντόπιων και ξένων τουριστών (μέθυσων ως επί το πλείστον) που αναπαράγουν τη μικροαστική μιζέρια τους στην πιο επικίνδυνη μορφή της: αυτή των διακοπών.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο φαινόμενο πλάνης, εξαθλίωσης, στρουθοκαμηλισμού και άρνησης της ύπαρξης από το φαινόμενο του ανθρώπου που πάει διακοπές. Είναι ο άνθρωπος που αποδρά (κατά την προσφιλή έκφραση των ΜΜΕ), συνηγορώντας σιωπηλά στην καθημερινή χωρική και χρονική του φυλάκιση. Είναι το κοινωνικό ον (που έχει χάσει προσωρινά –ελπίζω- το δρόμο του ή δεν έχει βρει, η κοινότητα, την ιδιαίτερη κλίση του) που αποφεύγει τη σύγκρουση με τις γερασμένες δομές υπό την επήρεια του ναρκωτικού των διακοπών και της οθόνης, που δε δρα, αλλά αντιδρά σπασμωδικά(π.χ. ακόμη και το κίνημα των αγανακτισμένων έδειξε τη γύμνια του με τον ερχομό του καλοκαιριού και τον διακοπών-τουλάχιστον γνωρίστηκαν κάποιοι άνθρωποι).

Το σημαντικό δεν είναι πού πας αλλά τι πας να κάνεις, ή μάλλον τι σ’ αρέσει και ποιους πας να βρεις για να το συνδημιουργήσεις. (Δεν καταφέρομαι πάλι εναντίον του συνειδητού περιηγητή που απολαμβάνει τη φυσική ομορφιά σα μια διαδικασία αναπόσπαστη από την εργασία και την αυτοεξέλιξη του).

Έλληνες καλλιτέχνες

Έλληνες καλλιτέχνες υπάρχουν, κ. Λαμάρκ, όπως και Έλληνες διανοητές και έχουν φωνή, αλλά δε φτάνει σ΄εσάς (γι’ αυτό διατυπώνετε αυτή την εσφαλμένη θέση στο άρθρο σας, αν και αναγνωρίζω την καλή σας πρόθεση). Θα πάρω ως παράδειγμα αυτόν που νομίζω ότι ξέρω καλύτερα, δηλαδή τον εαυτό μου (στερούμαι μετριοφροσύνης, μετριοφροσύνη=κύριο χαρακτηριστικό της αλαζονείας των μετρίων).

Είμαι μέλος των ‘Χαϊνηδων’, μιας μουσικής ομάδας που συμπληρώνει 22 χρόνια πορείας στη δισκογραφία(κάποια έργα τους έχουν διασκευαστεί εκτός από την Ελλάδα και σε άλλες χώρες-Ισπανία, Τουρκία) και με παραστάσεις στην Ελλάδα και τον κόσμο. Η ομάδα μας δε συνδιαλέχτηκε ποτέ με καμιά εξουσία, τη συντηρεί μόνο η αγάπη του κόσμου και έχει από της ιδρύσεως της ισότητα μισθών και εισοδημάτων- ύψιστη κατ’ εμέ πολιτική δήλωση και στάση (όχι πως αποτελεί αυτό από μόνο του απόδειξη καλλιτεχνικής ποιότητας).

Τα προτάγματα της κοινωνικής αυτοθέσμισης, αυτονομίας και αυτοοργάνωσης καθώς και τις ιδέες της απανάπτυξης, τα θίξαμε από τη δεκαετία του ’90 και τα τραγουδήσαμε σε δίσκους και συναυλίες. Φέτος σε αντιδιαστολή με την περιρέουσα μιζέρια και ηττοπάθεια, αντί να περικόψουμε μουσικούς και φιλοδοξίες (όπως έκανε η συντριπτική πλειοψηφία), συμπράξαμε με μέλη από δυο άλλες σημαντικές καλλιτεχνικές συλλογικότητες ( τη μουσική ομάδα ‘Mode Plagal’ και την ομάδα χορού και ακροβασίας ‘ κι όμως κινείται’), ανεβάζοντας μιαν απαιτητική παράσταση με τίτλο «Θεοί και Δαίμονες». Κανένας πολιτισμικός αξιωματούχος δεν ενδιαφέρθηκε (όπως πάντα), ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει το συγκεκριμένο εγχείρημα, πολιτισμικό εξαγώγιμο προϊόν μιας χώρας που έχει οξύ πρόβλημα παραγωγικότητας.

Τουναντίον, ο επίσημος πολιτισμός σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ ( κέντρα προπαγάνδας του life style), χαριεντίζεται με εξημερωμένους μουσικόσαυρους, με ποπ εφήβους μικράς διάρκειας και ανώδυνους, ακίνδυνους τραγουδιστές-σουξεδοσυλλέκτες που λαϊκίζουν μηρυκάζοντας. Ο λαϊκισμός κάθε μορφής είναι επικίνδυνος, είναι το σκαλοπάτι για το φασισμό. Έχει κυριαρχήσει η κατηγορία τραγουδιστής-αστέρι-είδωλο, ενώ υπό κανονικές συνθήκες, το υποκείμενο θα έπρεπε να ντρέπεται γι’ αυτό.

Το να προβάλλεται κανείς έξω από κάποια συλλογικότητα δικαιολογείται , αν διαθέτει κάποια από τα εξής τέσσερα χαρακτηριστικά: α) σοφία, β) τρέλα, γ)αναχώρηση και δ)κοινωνική εκτροπή συγκρουσιακού χαρακτήρα. Ακόμη και οι αριστερές νεολαίες, στα φεστιβάλ τους, καλούν (κάποιες φορές) τραγουδιστές- εργοδότες, υποστηριζόμενους από αξιολύπητες ομάδες σκλάβων μουσικών. Ότι γίνεται στο χώρο της μουσικής, γίνεται και στο χώρο του θεάτρου, του χορού, της ζωγραφικής κ.α.

Προβάλλονται και εξάγονται ασύλληπτες μετριότητες( που έχουν πελατειακή σχέση με τους ιθύνοντες), τη στιγμή που σημαντικά έργα σ΄ όλους τους τομείς πετιούνται στον καιάδα της συγκάλυψης και της αδιαφορίας. (Μη θεωρηθεί ότι εκφράζω κανενός είδους προσωπικού παράπονου ή καλλιτεχνικού απωθημένου. Ίσα-ίσα ήμασταν από τους υπερβολικά τυχερούς που αγαπηθήκαμε από το πρώτο μας βήμα. Τι συμβαίνει όμως με τους τόσους άλλους σπουδαίους συγκαιρινούς και παλιότερους καλλιτέχνες που δεν είχαν την ίδια τύχη, την ίδια εύνοια των καιρών? Πως θα βοηθηθούν κάποιοι νεώτεροι ώστε να τολμήσουν τους πειραματισμούς τους, σ’ ένα περιβάλλον σαθρών αρχετύπων και καταιγισμού πληροφορίας;).

Κάλεσμα

Η απάντηση σ΄αυτή την παρακμή είναι η δημιουργία αυτοοργανωμένων κοινοτήτων (όλων των ειδών) με ισχυρή αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Καλώ τους ανθρώπους, της τέχνης, της επιστήμης, της διανόησης, να συμπαραταχθούμε δημιουργώντας μια κοινότητα (ή κοινότητες) συμμαθητείας, συνδημιουργίας και αυτοδιάθεσης των έργων μας. Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η αδιαφορία.

Γι αυτό προτείνω αδιαφορία απέναντι στην εξουσία. Δεν αναγνωρίζομε κανένα πολιτικό αξίωμα, καμιά κοινωνική ιεραρχία. Κρατούμε μόνο την απαραίτητη κοινωνική διακρισιμότητα για τους ανθρώπους που παρήγαγαν έργο και το νοηματοδότησαν με τη στάση ζωής τους. Δεν αποφεύγομε τη σύγκρουση. Απλά μεταθέτομε τις ανώδυνες αψιμαχίες από το δικό τους γήπεδο(π.χ. Βουλή), σε χαρούμενους αγώνες μέχρι θανάτου, αν εισβάλουν φορείς εξουσίας στο γήπεδο μας ,που δεν θα είναι άλλος από το δημιουργικό μας ‘κήπο’. Τοις τολμόσιν η τύχη ξύμφορος. Εξάλλου το δυϊκό ανάλογο του θανάτου δεν είναι η ζωή, αλλά η ζωή με αξιοπρέπεια.

Υ.Γ. Όποιος γνωρίζει επαρκώς την γαλλική και δε σκυλοβαριέται, ας το μεταφράσει τ΄ αθρώπου. Ούτως ή άλλως, εγώ τα λέω τση πεθεράς να τα γροικά κι η νύφη.

Μετά τιμής,
Χαϊνης Δ.Αποστολάκης
4/4/12

Πολλοί κάνουν λόγο για 1929 και κατόπιν για 1938. Άλλοι, μάλλον αισιόδοξοι με ευσεβέστερους πόθους, προ-
βλέπουν κάτι σαν 1917, με ολίγη από 1968. Ίσως όμως ένας ουτοπικός ρεαλιστής να μπορούσε να δει το 2012 σαν 1789 ή σαν έτος που προηγήθηκε της Γαλλικής Επανάστασης. Το ερώτημα εάν οι κοινωνίες πρόκειται να βιώσουν σύντομα μία παραδειγματική αλλαγή, παρόμοια με αυτή της ανόδου της αστικής τάξης στο πολιτικό, οικονομικό και κυρίως κοινωνικό και πολιτιστικό προσκήνιο, περιτέμνει ουσιωδώς την πράξη: το σωστό ρήμα δεν είναι το «βλέπω», αλλά το «θέλω». Με άλλα λόγια, δεν έχει σημασία το εάν βλέπουμε και πώς ή έστω διαυγάζουμε την ιστορική συγκυρία, αλλά το εάν είμαστε σε θέση να τη διαμορφώσουμε, εφόσον το θέλουμε. Τι θέλουμε λοιπόν; Ένα νέο 1917; Ή ένα νέο 1789; Τι περιλαμβάνει το ένα, τι το άλλο;

Καταρχάς, ένα νέο 1917 δεν είναι ούτε εφικτό πλέον, ούτε όμως και θελκτικό. Η νεωτερικότητα του φιλελευθερισμού και του αντίπαλου δέους του φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της. Όχι, η μετανεωτερική σούπα δεν το προοιώνισε. Απλώς το επιτάχυνε. Ηθελημένα. Διέλυσε τις ιδεολογίες, έφερε την αριστερά και τη δεξιά σε θέση συνοδοιπόρων και προετοίμασε τον θάνατο του κοινοβουλευτισμού. Η αρμονία άλλωστε του κοινοβουλίου δεν έγκειται στην ολοκληρωτική κατίσχυση μίας άποψης: αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στις Σοβιετίες. Στην οριεντάλ Ελλάδα όμως, τα αριστερά κόμματα της βουλής δεν κάνουν άλλο παρά να συντελούν με την άρνηση τους στη φαινομενικότητα της δημοκρατίας και στην υποστύλωση της ολιγαρχίας. Και τι να κάνουν δηλαδή; Να ψηφίσουν υπέρ των νόμων των Αγίων Τριάδων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ);Όχι. Να σηκωθούν και να φύγουν από τη Βουλή, για να μην τη νομιμοποιούν άλλο με την παρουσία τους. Εγελιανοί είναι, όμως. Δεν μπορούν να φύγουν από εκεί. Γι' αυτό το 1917 δεν ξανάρχεται. Οριστικά πια. Άλλωστε, και τα δύο ανταγωνιστικά μοντέλα στηρίχτηκαν στην ανάπτυξη. Η ανάπτυξη πλέον όμως είναι παντελώς ανέφικτη. Δεν υπάρχει παρά μόνο μία γη. Και αυτή έφτασε στα όριά της.

Γιατί, όμως, 1789; Ποιο είναι το πολιτικό υποκείμενο που θα αντικαταστήσει τους αστούς; Μα, οι τραπεζίτες. Και αυτοί, όχι, δεν είναι αστοί. Δεν είναι έμποροι, Βιοτέχνες, βιομήχανοι, εφοπλιστές. Δεν ασχολούνται με υδρογονάνθρακες και βιομηχανικά προϊόντα, ούτε με τη μεταπράτηση, ούτε με τις μεταφορές. Ασχολούνται με ψηφιακά, άυλα προϊόντα. Και έχουν όλη τη γνώση στα χέρια τους.
Όλες -μα όλες- οι πολιτικές διαδικασίες στον κόσμο σήμερα χορεύουν στο βαλς που παιανίζουν οι οίκοι αξιολόγησης και οι τράπεζες επενδύσεων. Οι πολιτικοί δεν είναι παρά χαμηλόβαθμα στελέχη. Και πώς θα πάρουν την εξουσία στα χέρια τους; Μα, φυσικά, με τον λαό, ο οποίος θα περάσει από γκιλοτίνα τους απεχθείς πλέον πολιτικούς. Και τι θα του τάξουν του λαού για να τους Βοηθήσει; Μα, φυσικά, άμεση δημοκρατία, συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων.
Προσοχή όμως. Η άμεση δημοκρατία που θα θελήσουν να παράσχουν δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με αυτή που διεκδικούν οι Λαϊκές Συνελεύσεις σε γειτονιές και χώρους εργασίας. Η άμεση δημοκρατία που θα
έρθει από πάνω, θα είναι μία παγκόσμια χούντα. Εδώ, λοιπόν, έρχεται και το διακύβευμα: τι θα έλθει μετά τον κοινοβουλευτισμό που αποβιώνει; Εάν όντως ζούμε κοντά στο έτος 1789 και δεν θέλουμε οι επαναστάσεις να ξεκινήσουν από ιακωβινεία, ας στηρίξουμε τις Λαϊκές Συνελεύσεις, την αυτοθέσμιση ατόμων και κοινωνιών, που θα κάνουν πράξη την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη (αδελφότητα), μέσα από την αυτονομία.

του Χαράλαμπου Μαγουλά απο την εφημερίδα ΑΝΑΤΡΟΠΗ (Τεύχος 5).