Συνέχεια...

Κείμενο από Luisi και @arlekinos36

Πάνε σχεδόν τέσσερεις μήνες από τις αρχές του θερμού Ιούλη και τη «δραματική» προκήρυξη του δημοψηφίσματος από τον πρωθυπουργό. Ακολούθησε μια θυελλώδης εβδομάδα μαύρης προπαγάνδας, κυβερνητικών εκκλήσεων για εφησυχασμό και θολών προσδοκιών. Εργοδοτικοί εκβιασμοί, ασαφή επίδικα και συγκεντρώσεις ποικίλου ενδιαφέροντος έσυραν την ελληνική κοινωνία σε μια άκρατη πολιτικολογία. Η συντονισμένη πίεση που άσκησαν τα ΜΜΕ λειτούργησε αντίστροφα, πολύς κόσμος αισθάνθηκε ότι «οι γερμανοί μας κάνουν ό,τι θέλουν», με τελικό αποτέλεσμα την ψήφιση ενός «όχι» που οδήγησε εκεί ακριβώς που η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί ότι θα το χρησιμοποιήσει: Στην υπογραφή ενός νέου Μνημονίου.

Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν εκείνες τις ημέρες γύρω από την πιθανότητα ενός Grexit. Οι απειλές για μια συνολική έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ αναμίχθηκαν με ευχολόγια για εθνικά νομίσματα και μονομερείς διαγραφές χρέους, προσχέδια για IOU ‘s και ύμνους για τη λαϊκή δημοκρατική έκφραση. Υπολογισμοί οικονομικών μεγεθών, χρεών, τόκων και πιθανών μέτρων πλημμύρισαν τη δημόσια σφαίρα μέχρι η πλειοψηφία της κυβέρνησης και η πλειοψηφία της αντιπολίτευσης να συμφωνήσουν ότι «διαφωνούν» με το προτεινόμενο μνημόνιο και τελικά να το ψηφίσουν.

Υπήρξε τελικά κίνδυνος εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και την ΕΕ;

Καταρχήν, το ίδιο το ερώτημα είναι παγίδα και να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι άλλο έξοδος από την ΕΕ κι άλλο έξοδος από την ευρωζώνη και το ενιαίο νόμισμα. Το «μαύρο μπλοκ των φιλοευρωπαϊστών» -ας μην ξεχνάμε πως υπάρχει και «κόκκινο μπλοκ φιλοευρωπαϊστών»- ταύτισε την έξοδο από το ευρώ με την άτακτη χρεοκοπία και τη νομοτελειακή έξοδο από την ΕΕ. Η κυβερνητική πλευρά εκτιμούσε ότι αυτά τα δύο δεν ταυτίζονταν, αφού είχε πάρει από νωρίς χαμπάρι ότι πολλοί εταίροι επιθυμούσαν την έξοδο της Ελλάδας από το ενιαίο νόμισμα και ότι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη θα περνούσε δύσκολα κι αυτό μόνον μέσα από ένα σκληρό μνημόνιο. Οι βαρουφάκειες κορόνες (ότι τάχα δεν προβλέπεται καταστατικά το να μας πετάξει κάποιος από το ευρώ, ότι θα καταστραφεί οικονομικά η υφήλιος και λοιπές μπούρδες) που είχαν ξεκινήσει από τις πλατείες το 2011, αντικαταστάθηκαν από τη μεγαλειώδη μανούβρα του Τσίπρα και του επιτελείου του:

«Κάνω δημοψήφισμα» αναλογίστηκε. «Μάλλον θα βγει το όχι, οπότε αν μας εξαναγκάσουν σε έξοδο από το ευρώ, είμαι καλυμμένος. Αν καταφέρουμε μνημόνιο, είμαι καλυμμένος. Αν βγει το ναι, θα ξαναβγώ στις εκλογές και θα ‘μαι πάλι καλυμμένος ό,τι κι αν γίνει».

Το σενάριο που κυριάρχησε αφορούσε την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ. Το πραγματικό, όμως, διακύβευμα αφορούσε την τύχη της ΕΕ και τον ενδεχόμενο χωρισμό της σε ζώνες δύο ταχυτήτων -στον ισχυρό Βορρά και τον αδύναμο Νότο. Το μόνο σίγουρο σε αυτή την ιστορία είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε ο δράκος στην εξίσωση, δηλαδή η έξοδος της χώρας από την ΕΕ. Αυτή η προοπτική θα σήμαινε μια ρήξη που κανένα κόμμα δεν θα τολμούσε και καμιά από τις υπερδυνάμεις δεν θα επιθυμούσε και δεν θα επέτρεπε να συμβεί. Το πραγματικό διακύβευμα για όλο τον υπόλοιπο πλανήτη δεν είναι πια τα οικονομικά αποτελέσματα ενός Grexit, αλλά οι πολιτικές, γεωστρατηγικές και συμβολικές επιπτώσεις που θα προκαλούνταν στην παγκόσμια ισορροπία από μια αυτόνομη κρατική πολιτική.[i]

Η ΕΕ βρίσκεται αυτή τη στιγμή σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η Γερμανία έχει θριαμβεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά επί των υπολοίπων εταίρων, βγαίνοντας κερδισμένη από την οικονομική κρίση, ούσα η κύρια εξαγωγική δύναμη της Ένωσης. Στο εσωτερικό της έχει καταφέρει να ελαχιστοποιήσει τις ταξικές αντιδράσεις, επιλέγοντας από το 2005 ένα συναινετικό μοντέλο διακυβέρνησης συνδυασμένο με μια ευρεία προνοιακή πολιτική και την ταυτόχρονη όξυνση της επιτήρησης και της καταστολής. Στο εξωτερικό έχει επιτύχει να ηγείται στη χάραξη στρατηγικής της ΕΕ, βασισμένη στην οικονομική της δύναμη που την φέρνει να διαπραγματεύεται από θέση ισχύος απέναντι στους υπόλοιπους παραδοσιακά μεγάλους της ένωσης (Μ. Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία). Ταυτόχρονα στηρίζεται από τα κράτη που οφείλουν την ένταξη και την ανάπτυξή τους στη γερμανική πολιτική, ενώ ειδικά για τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ η Γερμανία αποτελεί το συμβολικό και πραγματικό προστάτη τους από τη ρωσική επιβολή.

Έχοντας καρπωθεί τα προσωρινά οφέλη από την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης στην ευρωζώνη, η Γερμανία αποσκοπεί στην ισχυροποίηση του ενιαίου νομίσματος και την αποφυγή συστημικών κλυδωνισμών της ευρωζώνης από τις -ασθενέστερες και πιο εκτεθειμένες στην κρίση χρέους- χώρες του νότου. Τα σενάρια για ευρώ δύο ταχυτήτων ή για συρρίκνωση της ευρωζώνης φάνηκε, στην περίπτωση της ελληνικής διαπραγμάτευσης, πως κάθε άλλο παρά σενάρια ήταν. Η ελεγχόμενη επιστροφή σ’ ένα εθνικό νόμισμα για την Ελλάδα αποτέλεσε προτεραιότητα για τη Γερμανία και τους δορυφόρους της. Οι συντονισμένες πιέσεις -για λόγους εσωτερικών ισορροπιών της ΕΕ- από χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία, αλλά και από τις ΗΠΑ, έβαλαν προσωρινά φρένο σε αυτή την κίνηση. Ωστόσο, επιδεικνύοντας τη σημασία της ύπαρξης πολιτικής συνοχής εντός της ΕΕ, οι εταίροι έπληξαν συντριπτικά την πιο απρόβλεπτη και ριζοσπαστική (για τα κρατικά ευρωπαϊκά δεδομένα) κυβέρνηση της γηραιάς ηπείρου, συνετίζοντας την προς παραδειγματισμό και των όποιων επίδοξων μιμητών.

Αυτό δείχνει εμφατικά και τη σημασία που αποδίδουν οι κυρίαρχες δυνάμεις στα πολιτικά χαρακτηριστικά σε αντίθεση με μια αφήγηση που βασίζεται μόνο πάνω στους στείρους οικονομικούς υπολογισμούς. Η άνοδος του Σύριζα στην κυβέρνηση ήταν για εμάς χαρακτηριστική της αδυναμίας του κινήματος να εξαπλωθεί μετά το 2011 και να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία της ανάθεσης των ζωών μας στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η κινηματική άμπωτη και η παραίτηση, αποτέλεσμα σκληρής καταστολής και μιας ανυποχώρητης στάσης των προηγούμενων κυβερνήσεων απέναντι σε οποιοδήποτε κοινωνικό αίτημα, κεφαλαιοποιήθηκε εκλογικά από το Σύριζα. Πέρα, όμως, από τη δική μας οπτική, για τους ευρωπαίους εταίρους οι μικρές αμφισβητήσεις μιας ρεφορμιστικής αριστερής κυβέρνησης στο εύθραυστο πολιτικό σκηνικό του ευρωπαϊκού νότου ήταν μια συμβολική και πραγματική απειλή. Η Ελλάδα αποτελεί μέλος της ΕΕ και μέσα στο παιχνίδι των παγκόσμιων ανταγωνισμών οφείλει να έχει θέση σταθερά προσδεδεμένη στην ευρωπαϊκή (γερμανική) πολιτική.

Οι παλινωδίες των τελευταίων μηνών ώθησαν πολλούς από τους παίκτες του παγκόσμιου ανταγωνισμού να εκφράσουν δημόσια (και παρασκηνιακά βεβαίως) άποψη για την Ελλάδα. Σαφέστερη όλων ήταν η στάση των ΗΠΑ, που διακαώς επιθυμούν μια σταθερή κατάσταση στη σύμμαχο ελληνική επικράτεια, έχοντας αποδείξει τα τελευταία 25 χρόνια την προτίμησή τους στην αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής. Τα μέτωπα στην περιοχή είναι πολλά, ξεκινώντας από το διαμελισμό του Ιράκ και συνεχίζοντας με την ιδιαίτερη στάση της Τουρκίας που αντιτίθεται στην αμερικανική πολιτική στο κουρδικό ζήτημα, αλλά και στην ισραηλινή οικονομική πολιτική. Επιπρόσθετα, ο συριακός εμφύλιος έχει ήδη οδηγήσει στον ταυτόχρονο βομβαρδισμό της συριακής επικράτειας από τις συμμαχικές (ΗΠΑ), αλλά και ρωσικές δυνάμεις, οι οποίες θέλουν να διατηρήσουν την εκεί επιρροή τους. Σε αυτή την κατεύθυνση ανάσχεσης της ρωσικής επιρροής στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου[ii], οι ΗΠΑ πιέζουν για μια «εύρυθμη» Ελλάδα εντός ευρωζώνης, με «βιώσιμο» χρέος. Ας μην ξεχνάμε πως η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP)[iii], είναι προ των πυλών και τα διακυβεύματα είναι πολύ σημαντικότερα από μερικά δις ελληνικού χρέους.

Εναρμονισμένη με αυτές τις επιλογές είναι και η Κίνα. Μετά την καλοκαιρινή υποτίμηση του νομίσματός της προκειμένου να επανεκκινήσει τη βιομηχανία της και να περιορίσει τις εργατικές διεκδικήσεις στο εσωτερικό της, η Κίνα επιθυμεί την απρόσκοπτη λειτουργία των εμπορικών της οδών. Μία απ’ αυτές είναι και τα ελληνικά λιμάνια.

Την πιο ιδιαίτερη στάση έχει κρατήσει η Ρωσία. Μέσα στις περίπλοκες σχέσεις που υπαγορεύουν η ουκρανική και η συριακή κρίση, οι οικονομικές κυρώσεις και η ενεργειακή συνεργασία με τη Δ. Ευρώπη, οι ρώσοι δουλεύουν την αναθέρμανση των σχέσεών τους με τη Γερμανία. Έτσι, παρά το ότι μπορούσαν να επέμβουν στην ελληνική κρίση ακόμα και μόνο με υπόνοιες για μια μελλοντική οικονομική βοήθεια, αρνήθηκαν αυτό το ρόλο και άφησαν ανοιχτό το πεδίο στη Γερμανία να επιβάλλει απερίσπαστη τη δική της γραμμή στο ελληνικό ζήτημα.

Είναι σαφές ότι στους παγκόσμιους ανταγωνισμούς σε καιρό ειρήνης τα στρατόπεδα δεν διαμορφώνονται ποτέ με εμφανείς όρους και οι προτεραιότητες και οι συμμαχίες μπορούν να αλλάζουν ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του κάθε ζητήματος. Είναι εξίσου σαφές ότι στο ελληνικό ζήτημα όλες οι αντίρροπες δυνάμεις οδήγησαν στην παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και την εσωτερική σταθερότητα. Πολιτικά ζητήματα, όπως η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, οι περιφερειακές συρράξεις στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, η θέση της ένωσης στους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, το μεταναστευτικό, αλλά και η εξάλειψη μιας πιθανής αντιπολίτευσης των αδύναμων εντός της ΕΕ, βαραίνουν εξίσου και συχνά περισσότερο από την οικονομική αστάθεια ενός υπέρογκου χρέους.

Οι «πρώτη και δεύτερη φορά αριστερά» αριστεροδεξιές συγκυβερνήσεις το γνωρίζουν καλά αυτό. Η τυχοδιωκτική τους συμπεριφορά τούς το απέδειξε και εμπειρικά. Η πολιτική διαχείριση του ελληνικού κράτους μπορεί να τους αφήσει μόνο ελάχιστα παράθυρα για εσωτερική κατανάλωση. Δυστυχώς, όμως, τα ερείσματά τους στην ελληνική κοινωνία είναι ακόμα αρκετά και συμμερίζονται και υποστηρίζουν την –εντός της ΕΕ προσδεδεμένη- κυβερνητική πολιτική. Εξίσου σημαντική με αυτά είναι η παραίτηση και η ηττοπάθεια που προκλήθηκε από το δημοψήφισμα, το οποίο καταγράφηκε ως μια απλή επιδοκιμασία των κυβερνητικών χειρισμών και η επιβεβαίωση του Σύριζα με μια ξέπνοη «ανανέωση της λαϊκής εντολής» με 45% αποχή.

Αυτό που επίσης φάνηκε, ήταν ότι η αναζήτηση μετωπικών συνεργασιών ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων που συντελέστηκε μέσω ψευδοδιλημμάτων που έθεσε η εξουσία, ισχυροποίησε άθελά της τις κυβερνητικές επιλογές. Βασικό μέλημα του κινήματος θα πρέπει να είναι η συνεπής και από τα κάτω δουλειά σε μια σειρά κοινωνικών ζητημάτων και η πρωταγωνιστική θέση στον αγώνα ενάντια στις πολιτικές που η κυβέρνηση θα ξεδιπλώσει μες στο επόμενο διάστημα. Με οργανωμένο τρόπο, στρατηγική και στόχευση, αλλά –κυρίως- βασισμένοι στις δικές μας δυνάμεις και στο δικό μας λόγο. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι μια πιο «εύπεπτη» ρητορική, αλλά αυτό που πάντα ανέβαζε την κοινωνική επιρροή των αναρχικών: Η αδιάλειπτη παρουσία μας σε όλα τα πεδία των κοινωνικών συγκρούσεων με αντιιεραρχικό, εξωθεσμικό και ριζοσπαστικό χαρακτήρα.

[i] Ως αναρχικοί πρέπει να καθιστούμε συνεχώς σαφές ότι η όποια κρατική πολιτική, εξαρτημένη ή αυτόνομη, «φιλολαϊκή» ή «αντιλαϊκή» κ.ο.κ. μας βρίσκει εχθρικά διακείμενους και δεν την προτιμάμε ή ανεχόμαστε για λόγους τακτικής. Το παρόν κείμενο εξετάζει το γιατί η υφιστάμενη ισορροπία δυνάμεων καθιστά απίθανη την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και εξετάζει υπό αυτό το πρίσμα την πολιτικολογία που αναπτύχθηκε το καλοκαίρι του 2015 γύρω από την έννοια του Grexit.

[ii] Εδώ να πούμε ότι το όλο ζήτημα των συγκρούσεων στην περιοχή είναι πολύ πιο σύνθετο απ’ όσο συνήθως παρουσιάζεται. Η συνεχιζόμενη αστάθεια φαίνεται να ευνοεί περισσότερο τις ΗΠΑ, δημιουργώντας προβλήματα στις υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις. Ο έλεγχος των πηγών του Ιράκ έδωσε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να ρίξουν τις τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, γεγονός που οδήγησε τη Ρωσία σε τεράστιες οικονομικές απώλειες. Ταυτόχρονα ευνοήθηκε η Κίνα, που είχε ανάγκη για φτηνή ενέργεια, σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία. Η πώληση από την Κίνα αμερικανικών ομολόγων (αμερικάνικου χρέους) σε τρίτες χώρες στο ίδιο χρονικό διάστημα, αντί να επιβραδύνει την αμερικανική οικονομία όπως επί χρόνια εικαζόταν, οδήγησε εν τέλει σε μια ισχυροποίηση του δολαρίου. Σχηματικά, σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία, οι ΗΠΑ επωφελούνται από την αστάθεια στη Μ. Ανατολή, αλλά και στο Αφγανιστάν-Πακιστάν, στερώντας από τους ανταγωνιστές τους την πρόσβαση σε προσοδοφόρες εμπορικές οδούς και την αύξηση της σφαίρας επιρροής τους.

[iii] Η ΤΤΙΡ –που τελευταία έχει αρχίσει να ακούγεται όλο και περισσότερο- είναι μια αδιαφανής διαπραγμάτευση ΗΠΑ-ΕΕ για –μεταξύ άλλων- τη φιλελευθεροποίηση των εμπορικών σχέσεων, την άρση του προστατευτισμού της εργασίας, την όξυνση των ιδιωτικοποιήσεων και την εύνοια υπέρ των πολυεθνικών εις βάρος των κατά τόπους κρατικών νομοθεσιών. Η συμφωνία θα επηρεάσει τις χώρες που παράγουν το 45% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

πηγή: provo.gr

Συνέχεια...

Το κοινό του κινηματογράφου, που ποτέ δεν υπήρξε πολύ αστικό και που σχεδόν έπαψε πιά να είναι λαϊκό, στρατο­λογείται έφ' έξης, σχεδόν εξολοκλήρου, από ένα και μόνο κοινωνικό στρώμα, που έχει έξάλλου πολύ διευρυνθεί: το στρώμα των μικροϋπαλλήλων πού έχουν εξειδικευθεί στις διάφορες εργασίες των «υπηρεσιών», αυτών που το σύγ­χρονο παραγωγικό σύστημα έχει τόσο επιτακτικά ανάγκη: διαχείριση, έλεγχος, συντήρηση, έρευνα, εκπαίδευση, προ­παγάνδα, διασκέδαση και ψευτοκριτική.
Αυτό καί μόνο αρκεί για να μας φανερώσει το ποιόν τους. Θα πρέπει βέβαια να συμπεριλάβουμε στο κοινό αυτό που εξακολουθεί να πηγαίνει στο σινεμά, και το ίδιο αυτό είδος, σε νεότερη ηλικία, όταν βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της συνοπτικής μαθητείας στα ποικίλα αυτά καθήκοντα στελέχωσης (σ.σ. φοιταριάτο).
Μπορούμε ήδη να αναγνωρίσουμε, από το ρεαλισμό και τα επιτεύγματα του περίφημου αυτού συστήματος, τις προσωπικές ικανότητες των εκτελεστικών οργάνων πού διαμόρφωσε. Και πράγματι οι άνθρωποι αυτοί γελιούνται στα πάντα καί δεν μπορούν παρά να παραλογίζονται με ψέματα. Είναι φτωχοί μισθωτοί που νομίζουν πως είναι ιδιοκτήτες, πλανημένοι αδαείς που θεωρούν τους εαυτούς τους μορφωμένους, νεκροί που νομίζουν ότι ψηφίζουν. Πόσο σκληρά τους μεταχειρίστηκε ο τρόπος παραγωγής!
Από πρόοδο σε προαγωγή, έχασαν και τα λίγα που είχαν, καί κέρδισαν κάτι πού κανείς δέν επιθυμούσε.
Συλλέγουν τις αθλιότητες και τις ταπεινώσεις όλων των συστημάτων εκμετάλλευσης του παρελθόντος· το μόνο στοιχείο τους που αγνοούν είναι η εξέγερση.
Μοιάζουν πολύ με τους δούλους γιατί είναι μαζικά και στενόχωρα στοιβαγμένοι σε κτίρια άσχημα, θλιβερά καί ανθυγιεινά.
Γιατί τρέφονται άσχημα με τροφές μολυσμένες και άγευστες, και νοσηλεύο­νται άσχημα οταν πάσχουν από διαρκώς ανανεούμενες αρρώστιες.
Βρίσκονται συνεχώς κάτω από ταπεινωτική παρακολούθηση, ενώ συντηρείται ο εκσυγχρονισμένος αναλφαβητισμός τους και οι θεαματικές δεισιδαιμονίες τους που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Έχουν μεταφυτευτεί μακριά από τις επαρχίες ή τίς γειτονιές τους σ' ένα καινούργιο κι εχθρικό τοπίο καθώς βολεύει τις συγκεντρωτικές απαιτήσεις της σημερινής βιο­μηχανίας.
Δεν είναι παρά αριθμοί σε γραφικές παραστάσεις που κατασκευάζουν ηλίθιοι.

....

Τους μιλούν μονίμως σαν σε υπάκουα παιδιά στα οποία άρκει να πεις: «πρέπει», και είναι πρόθυμα να το πιστέψουν. Κυρίως όμως τους μεταχειρίζονται σάν παιδιά ηλίθια, που μπροστά τους παραληρούν ασυνάρτητα και πατερναλιστικά δεκάδες ειδικοί, αυτοσχέδιοι του χτές, και τα κάνουν να δέχονται οτιδήποτε, λέγοντας το όπως νά' ναι. Kαι ακριβώς το αντίθετο, την επομένη.
Τους χωρίζει η γενικευμένη απώλεια κάθε γλώσσας που να αντιστοιχεί στα γεγονότα, απώλεια που τους απαγορεύει καί τον παραμικρό διάλογο· τους χωρίζει ο ακατάπαυστος άνταγωνισμός τους -που συνεχώς κεντρίζεται διά την επιδεικτική κατανάλωση του κενού, καί συνεπώς τους χωρίζει η πιο αβάσιμη και πιό ανίκανη επιθυμία να βρουν κάποια ικανοποίηση· χωρισμένοι έτσι μεταξύ τους, είναι χωρισμέ­νοι και από τα παιδιά τους ακόμη, πού αποτελούσαν άλλοτε τη μόνη ιδιοκτησία όσων δεν διέθεταν τίποτε άλλο.

....

Διαφέρουν από τους δούλους στο μέτρο που οφείλουν να φροντίσουν μόνοι τους για τη συντήρηση τους.
Άν και τυπικά παραμένουν ελεύθεροι εργαζόμενοι και καταναλωτές, δεν μπορούν να απευθυνθούν πουθενά άλλου γιατί παντού υφίστανται την ίδια χλεύη.

....

Τι να κάνουμε; Το λέει:

...να αναδείξουμε έμπρακτα μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που αποδέχονται ακόμη αυτό που υπάρχει και σε αυτούς που δεν το θέλουν πιά.


Αποσπάσματα από την τελευταία ταινία του Γκυ Ντεμπόρ, «In girum imus nocte et consumimur igni», 1990
Συνέχεια...

Συνέχεια...

Συνέχεια...

Συνέχεια...

Συνέντευξη με την Αναρχική Επαναστατική Δράση (DAF) στην εφημερίδα Meydan

μετάφραση: αναρχική συλλογικότητα Οκτάνα

Εδώ και δύο χρόνια, στη Ροτζάβα του ανατολικού Κουρδιστάν, οικοδομούνται τα θεμέλια της κοινωνικής επανάστασης. Έχοντας αυτό κατά νου, είναι δύσκολο να αγνοήσουμε το γεγονός ότι η βάση της επίθεσης εναντίον του Κομπάνι είναι οι πολιτικές σκοπιμότητες του Τουρκικού Κράτους και του διεθνούς καπιταλισμού. Οι Abdülmelik Yalcin and Merve Dilber από την Αναρχική Επαναστατική Δράση (Revolutionary Anarchist Action) βρέθηκαν στο Suruc στα σύνορα με το Κομπάνι, από τη πρώτη μέρα της αντίστασης εναντίον των προσπαθειών συσκότισης της επανάστασης του λαού, σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους ανθρώπους της περιοχής. Μιλήσαμε μαζί τους για την αντίσταση του Κομπάνι και για την Επανάσταση στη Ροτζάβα.

Από την αρχή της αντίστασης στο Κομπάνι, οργανώσατε πολλές διαδηλώσεις, μοιράσατε κείμενα και αφίσες. Επίσης συμμετείχατε στην «ανθρώπινη αλυσίδα ελέγχου των συνόρων» που οργανώθηκε στα χωριά του Suruc κοντά στα σύνορα με το Κομπάνι. Ποιος ήταν ο σκοπός που πήγατε εκεί; Μπορείτε να μας πείτε τι ζήσατε εκεί;

M.D: Εξαιτίας της Επανάστασης στη Ροτζάβα τα σύνορα μεταξύ των περιοχών του Κουρδιστάν που βρίσκονται σε συριακά και τουρκικά εδάφη άρχισαν να εξαφανίζονται. Το τουρκικό κράτος μάλιστα προσπάθησε να χτίσει ένα τείχος προκειμένου να σταματήσει αυτό το φαινόμενο. Εν μέσω ενός πολέμου προς όφελος του παγκόσμιου καπιταλισμού και των κρατών της περιοχής, οι Κούρδοι της Συρίας κατάφεραν να κάνουν το άλμα προς τη κοινωνική επανάσταση. Εξαιτίας αυτού του άλματος γεννήθηκε ένα αληθινό μέτωπο για την ελευθερία του λαού και στο Κομπάνι ξεκίνησε μια πλήρης επίθεση εναντίον της επανάστασης από το ISIS, ενός βίαιου μηχανισμού δημιούργημα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Σαν αναρχικοί επαναστάτες, όταν αντιληφθήκαμε την κατάσταση στο Κομπάνι και σε όλη τη Ροτζάβα, ήταν αδύνατον να μην εμπλακούμε άμεσα σ’ αυτή. Ενώ τα σύνορα μεταξύ κρατών καταργούνται, είναι ζωτικό να δείξεις αλληλεγγύη στους ανθρώπους που αντιστέκονται στο Κομπάνι. Είμαστε στον 15ο μήνα της Επανάστασης της Ροτζάβα. Σ’ αυτούς τους 15 μήνες, οργανώσαμε πολλές συλλογικές πορείες, μοιράσαμε πολλά κείμενα και κάναμε αφισοκολλήσεις. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου κύματος επιθέσεων εναντίων της επανάστασης στο Κομπάνι, αυτή η προηγούμενη δράση μας συνεχίστηκε σταθερά. Παρόλα αυτά έπρεπε να πάμε στα σύνορα με το Κομπάνι για να χαιρετήσουμε την μάχη του κουρδικού λαού για λευτεριά εναντίον των επιθέσεων της συμμορίας του ISIS. Τη νύχτα της 24ης Σεπτεμβρίου ξεκινήσαμε απ’ τη Κωνσταντινούπολη για τα σύνορα με το Κομπάνι. Έπειτα συναντήσαμε τους συντρόφους που έφτασαν λίγο αργότερα και μαζί ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε την ανθρώπινη αλυσίδα – φύλακα των συνόρων στο χωριό Boydê στα ανατολικά του Κομπάνι. Υπήρχαν εκατοντάδες εθελοντές σαν εμάς που ήρθαν από διαφορετικές περιοχές της Ανατολίας και της Μεσοποταμίας στα σύνορα με σκοπό να σχηματιστεί μια ανθρώπινη αλυσίδα μήκους 25Κm κατά μήκους της συνοριογραμμής, σε διαφορετικά χωριά όπως Boydê, Bethê, Etmankê and Dewşan. Ένας από τους στόχους της ανθρώπινης αλυσίδας ήταν να σταματήσει άντρες, όπλα και εφοδιασμό που προορίζονταν για το ISIS από το τουρκικό Κράτος, το οποίο υποστηρίζει το ISIS όπως είναι σε όλους γνωστό. Στα χωριά των συνόρων η ζωή έχει μετατραπεί σε μια κοινοτική ζωή, παρά τις συνθήκες πολέμου. Άλλος ένας στόχος της ανθρώπινης αλυσίδας ήταν να δράσουμε αλληλέγγυα προς τους ανθρώπους του Κομπάνι, οι οποίοι ήταν εγκλωβισμένοι στα σύνορα για βδομάδες και οι οποίοι δέχονταν επιθέσεις και από τις τουρκικές δυνάμεις της στρατιωτικής αστυνομίας (jandarma). Στις πρώτες μέρες που ήμασταν εκεί καταφέραμε να κόψουμε τα σύρματα και να περάσουμε στο Κομπάνι μαζί με ανθρώπους που ήρθαν απ’ τη Κωσταντινούπολη.

Μπορείτε να μας πείτε τι έγινε αφού περάσατε τα σύνορα για το Κομπάνι;

Α.Υ: Από τη στιγμή που περάσαμε τα σύνορα, μας υποδέχτηκαν με τεράστιο ενθουσιασμό. Στα χωριά του Κομπάνι που βρίσκονται στα σύνορα, όλοι, νέοι και γέροι, ήταν στους δρόμους. Οι αντάρτες των YPG και YPJ χαιρέτησαν τη παραβίαση των συνόρων πυροβολώντας στον αέρα. Πορευτήκαμε στους δρόμους του Κομπάνι και αργότερα συνομιλήσαμε με ανθρώπους απ’ τη περιοχή και με αντάρτες των YPG και YPJ που υπερασπίζονται την επανάσταση. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι σύνορα μεταξύ ανθρώπων, τα οποία τα κράτη δημιούργησαν συντρίβονται μ’ αυτό το τρόπο. Αυτή η ενέργεια η οποία συνέβη σε συνθήκες πολέμου, δείχνει για άλλη μια φορά ότι τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις δεν μπορούν να τις σταματήσουν τα σύνορα των κρατών.

Υπήρξαν αρκετές ειδήσεις για ανθρώπους που συμμετείχαν στην «ανθρώπινη αλυσίδα ελέγχου των συνόρων» και για τον τοπικό πληθυσμό κοντά στα σύνορα που δέχτηκαν επιθέσεις από τη στρατιωτική αστυνομία και από απλούς μπάτσους. Τι προσπαθεί το Τουρκικό Κράτος να πετύχει με την επιβολή αυτού του κλίματος εκφοβισμού στα σύνορα; Τι πιστεύετε γι’ αυτό;

Α.Υ: Ναι, είναι αλήθεια ότι η πολιτική του Τούρκικου Κράτους είναι να επιτεθεί στον καθένα που συμμετέχει στην αλυσίδα των συνόρων και στους ανθρώπους που ζουν στα χωριά των συνόρων, καθώς και στον καθένα απ’ το Κομπάνι που προσπαθεί να περάσει τα σύνορα. Κάποιες φορές αυτές οι επιθέσεις συμβαίνουν αραιά και κάποιες φορές κρατάν για μέρες. Είναι φανερό ότι κάθε επίθεση έχει τη δική της αιτία καθώς και το δικό της σκοπό. Παρατηρήσαμε ότι κατά τη διάρκεια κάθε στρατιωτικής επίθεσης, φορτηγά μετέφεραν υλικό στη άλλη πλευρά των συνόρων. Δεν είμαστε σίγουροι για το ακριβές περιεχόμενο αυτών των αποστολών προς το ΙSIS. Παρόλα αυτά μπορούσαμε να καταλάβουμε από την ισχύ των επιθέσεων ότι κάποιες φορές γινόταν προκειμένου να μπορέσει κόσμος να περάσει τα σύνορα και να προσχωρήσει στο ISIS, κάποιες για να σταλούν πολεμοφόδια και κάποιες για παροχή ειδών πρώτης ανάγκης προς το ISIS. Αυτές οι αποστολές μερικές φορές γινόταν με οχήματα με επίσημους αριθμούς κυκλοφορίας και κάποιες φορές από συμμορίες που έκαναν λαθρεμπόριο με κρατική αρωγή. Αυτές οι κρατικά χρηματοδοτούμενες συμμορίες, έκλεβαν την ιδιοκτησία των ανθρώπων απ’ το Κομπάνι, που περίμεναν στα σύνορα. Η στρατιωτική αστυνομία, απ’ την άλλη, προκειμένου να επιτρέψει τους ανθρώπους να περάσουν τα σύνορα τους ζητούσε τεράστια προμήθεια. Βέβαια οι πολιτικές του κράτους εναντίον του τοπικού πληθυσμού είναι οι ίδιες για χρόνια. Εξαιτίας όμως των πολεμικών συνθηκών, αυτές οι πολιτικές έγιναν πολύ περισσότερο φανερές τώρα. Οι επιθέσεις στα σύνορα διεξάγονται με σκοπό να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους της αλυσίδας ελέγχου των συνόρων και των ανθρώπων των χωριών των συνόρων.

Παρόλο που το τουρκικό κράτος το αρνείται, ήταν περισσότερο ή λιγότερο γνωστό ότι υποστηρίζει το ISIS. Παρόλα αυτά, μας λέτε ότι τώρα ότι υπάρχουν άτομα που περνούν τα σύνορα για να εισχωρήσουν στο ISIS. Έτσι είναι φανερό σ’αυτή τη περιοχή ότι το τουρκικό κράτος υποστηρίζει τον ISIS. Πως λειτουργεί αυτή η στήριξη στα σύνορα;

M.D: Το τουρκικό κράτος αρνούταν πεισματικά ότι στηρίζει το ISIS. Παρόλα αυτά, σε κάθε άρνησή του, μια νέα αποστολή οργανωνόταν στα σύνορα. Πολλές απ’αυτές τις αποστολές ήταν τόσο μεγάλες που δεν περνούσαν απαρατήρητες. Για παράδειγμα, διάφορα οχήματα έφεραν ‘’πακέτα βοήθειας’’ στα σύνορα. Υπήρξαμε μάρτυρες στην αποστολή δεκάδων ‘’οχημάτων υπηρεσίας’’ με μαύρα παράθυρα που πέρασαν τα σύνορα. Κανείς δεν αναρωτιέται πραγματικά τι υπήρχε μέσα σ’αυτά τα οχήματα. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι ανάγκες του ISIS ικανοποιήθηκαν μέσω αυτού του δρόμου.

Μπορείτε να μας εξηγήσετε την ιστορική αλλά και σε πραγματικό χρόνο σημασία για τους αναρχικούς επαναστάτες να αγκαλιάσουν την αντίσταση στο Κομπάνι και την επανάσταση στη Rojava, ειδικά σ’αυτή τη χρονική περίοδο;

Α.Υ: Η αντίσταση στο Κομπάνι και η επανάσταση στη Rojava δεν πρέπει να αναλύεται ξεχωριστά από την μακρά ιστορία αγώνων των Κούρδων για ελευθερία. Στην περιοχή που ζούμε, ο αγώνας των Κούρδων για ελευθερία ονομαζόταν ‘’Το Κουρδικό ζήτημα’’. Για χρόνια, παρουσιαζόταν λανθασμένα ως ένα πρόβλημα που δημιουργείται από τους ανθρώπους και όχι από το κράτος. Το επαναλαμβάνουμε: αυτός είναι ο αγώνας των Κούρδων για ελευθερία. Το μοναδικό πρόβλημα εδώ είναι το κράτος. Οι Κούρδοι μάχονται για την ανάγκη της ύπαρξης τους ενάντια στις καταστροφικής και αντιδραστικής πολιτικής που ασκεί διαχρονικά η δημοκρατία της Τουρκίας και ενάντια σε άλλες πολιτικές δυνάμεις της περιοχής, για εκατοντάδες χρόνια. Αυτός ο αγώνας δίνεται ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό με την οργανωμένη δύναμη του λαού. Το σλόγκαν ”Το PKK είναι οι άνθρωποι, οι άνθρωποι είναι εδώ” κάνει ξεκάθαρο, σε κάθε άτομο, ποιος είναι ο πολιτικός φορέας και ποιος είναι η οργανωμένη δύναμη. Από τότε που παγιώσαμε την αντίληψή μας στον αγώνα, σε διάφορα επίπεδα, η σχέση μας με τους Κούρδους και τη κουρδική κοινωνία αλλά και την οργάνωση των Κούρδων διατρέχεται από αμοιβαία εμπιστοσύνη. Βασίζουμε αυτή τη σχέση πάνω στην οπτική που έχουν οι Κούρδοι για τον αγώνα. Στον αγώνα των ανθρώπων για ελευθερία, τα αναρχικά κινήματα πάντα λειτουργούσαν καταλυτικά. Σε μια εποχή που ο σοσιαλισμός δεν υπήρχε στην Ευρώπη, όταν δεν υπήρχαν θεωρίες που ονομάζονταν ‘’Το δικαίωμα των εθνών να επιλέγουν το πεπρωμένο τους’’ το αναρχικό κίνημα έπαιρνε διαφορετικές μορφές σε διαφορετικές περιοχές του κόσμου στον αγώνα των ανθρώπων για ελευθερία. Για να το κατανοήσουμε αυτό αρκεί να δούμε την επιρροή του αναρχισμού στους λαικούς αγώνες σ’ένα μεγάλο γεωγραφικό εύρος απ’την Ινδονησία μέχρι το Μεξικό. Επίσης, ούτε η επανάσταση στη Rojava ούτε η επανάσταση των Ζαπατίστας στη Τσιάπας ταιριάζει με τον κλασσικό ορισμό του αγώνα των εθνών για ελευθερία. Το έθνος ως πολιτικός όρος εμπεριέχει εν γένει την έννοια του κράτους. Ως εκ τούτου, όταν αναλογιζόμαστε τον αγώνα του λαού για αυτοοργάνωση εκτός κράτους, πρέπει να κρατήσουμε απόσταση απ΄τη λογική του έθνους. Απ’την άλλη πλευρά, η προσέγγισή μας δεν αποσκοπεί στο να ταυτίσει ή να παρομοιάσει την αντίσταση στο Κομπάνι με άλλα ιστορικά παραδείγματα. Σήμερα, διάφορες ομάδες μνημονεύουν διάφορες ιστορικές περιόδους και παρομοιάζουν την αντίσταση στο Κομπάνι με αυτές. Παρόλα αυτά, πρέπει να γίνει γνωστό ότι η αντίσταση στο Κομπάνι είναι η αντίσταση στο Κομπάνι, το ίδιο και η επανάσταση στη Rojava. Αν κάποιος θέλει να συσχετίσει την επανάσταση στη Rojava, που έβαλε τις βάσεις για την κοινωνική επανάσταση, μπορεί να διερευνήσει την κοινωνική επανάσταση που πραγματοποιήθηκε στην Ιβηρική χερσόνησο.

Παρόλο που η αντίσταση στο Κομπάνι λαμβάνει χώρα εκτός των ορίων του τουρκικού κράτους, διαδηλώσεις αλληλεγγύης συμβαίνουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ποια είναι η εκτίμησή σας για την επιρροή της αντίστασης στο Κομπάνι -στην πραγματικότητα της επανάστασης στη Rojava- ιδιαίτερα στην περιοχή της Ανατολίας αλλά επίσης και στη Μέση Ανατολή και σε παγκόσμιο επίπεδο; Τι αποτελέσματα πιστεύετε ότι θα έχει η επιρροή αυτή;

Μ.D: Τα καλέσματα για serhildan (κούρδικη λέξη για την εξέγερση) εισακούστηκαν στην Ανατολία, ειδικά στις πόλεις που ανήκουν στο Κουρδιστάν. Ξεκινώντας απ΄την πρώτη νύχτα των διαδηλώσεων όλοι στους δρόμους χαιρέτιζαν την κουρδική αντίσταση και την εξέγερση στη Rojava ενάντια στις ομάδες του ISIS και τον υποστηρικτή τους, το τουρκικό κράτος. Ειδικότερα στις πόλεις του Κουρδιστάν, το κράτος επιτέθηκε στην εξέγερση με τις δυνάμεις καταστολής και τις παρακρατικές του οργανώσεις. Το κράτος με τις οργανώσεις Hizbulkontra (σύνθετη λέξη για να προσδιορίσει ταυτόχρονα τις λέξεις Hezbollah και Contra-T.N) τρομοκρατούσε το Κουρδιστάν και δολοφόνησε 43 αδέρφια μας. Αυτές οι επιθέσεις καταδεικνύουν πόσο πολύ φοβάται το τουρκικό κράτος την εξέγερση στη Rojava και την πιθανότητα ότι μια τέτοια επανάσταση θα μπορούσε να επεκταθεί και εντός του τουρκικού κράτους. Επιτιθέμενοι με την απελπισία που προκαλεί ο φόβος, το τούρκικο κράτος και ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχουν έναν ακόμα φόβο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Στη Μέση Ανατολή, παρόλα τα σχέδια λεηλασίας και κατασκευασμένης βίας, η κοινωνική επανάσταση κατάφερε να κερδίσει έδαφος. Το γεγονός αυτό κατάφερε να ανατρέψει τα σχέδια του παγκόσμιου καπιταλισμού και των περιφερειακών, της περιοχής, κρατών. Τα παραπάνω προκάλεσαν τέτοια αναστάτωση που παρ’όλη τη διαφθορά, η κοινωνική επανάσταση κατάφερε να εδραιωθεί στη Rojava. Αυτή η επανάσταση έδωσε απάντηση στις αμφιβολίες για το αν η επανάσταση μπορεί να συμβεί σ’αυτή τη περιοχή αλλά και παγκόσμια. Ενίσχυσε την εμπιστοσύνη στην ιδέα της επανάστασης ιδιαίτερα στους ανθρώπους της περιοχής αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα. Ο στόχος όλων των κατά τόπους κοινωνικών επαναστάσεων στην ιστορία είναι να επιτευχθεί μια παγκόσμια κοινωνική επανάσταση. Με βάση τη διεθνιστική αντίληψη καλέσαμε όλες τις αναρχικές ομάδες παγκοσμίως να δράσουν αλληλέγγυα προς την κουρδική αντίσταση στο Κομπάνι και την επανάσταση στη Rojava. Με το κάλεσμα μας για αλληλεγγύη , αναρχικοί από διαφορετικά μέρη του κόσμου από τη Γερμανία ως την Αθήνα, τις Βρυξέλλες, το Άμστερνταμ, το Παρίσι και την Νέα Υόρκη πραγματοποίησαν διαδηλώσεις. Χαιρετίζουμε για ακόμη μια φορά όλες τις αναρχικές οργανώσεις που έλαβαν το κάλεσμα μας, οργάνωσαν διαδηλώσεις αλληλεγγύης καθώς και αυτούς που έμειναν εδώ μαζί μας στην ανθρώπινη αλυσίδα ελέγχου των συνόρων.

Ξεκινώντας απ’τις πρώτες μέρες της επίθεσης του ISIS, τα τούρκικα ΜΜΕ που συνεργάζονται με το τούρκικο κράτος κατασκεύασαν ένα σωρό από ‘’ειδήσεις’’ που δήλωναν πως το Κομπάνι κινδυνεύει να χάσει. Παρόλα αυτά, αυτό που καταλαβαίνουν τώρα, σχεδόν ένα μήνα μετά, είναι το εξής: Το Κομπάνι δεν θα πέσει! Ναι το Κομπάνι δεν έπεσε ούτε θα πέσει. Εμείς, ως η εφημερίδα Meydan, χαιρετίζουμε την αλληλεγγύη σας στο Κομπάνι. Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να προσθέσετε;

M.D: Εμείς, ως επαναστάτες αναρχικοί, υπήρξαμε μάρτυρες, ζήσαμε και ακόμα βιώνουμε την αήττητη εμπιστοσύνη μας στην επανάσταση, ακόμα και στην περίπτωση πολέμου στην περιοχή μας. Αυτό που συμβαίνει στη Rojava είναι κοινωνική επανάσταση! Αυτή η επανάσταση, όπου τα σύνορα δεν υφίστανται, τα κράτη καθίστανται αδύναμα, τα σχέδια του παγκόσμιου καπιταλισμού διαταράσσονται, θα επεκταθεί στην περιοχή μας. Καλούμε κάθε καταπιεζόμενο να κοιτάξει με τη ματιά του καταπιεζόμενου. Με βάση τα παραπάνω τους καλούμε να υποστηρίξουν τον οργανωμένο αγώνα για κοινωνική επανάσταση. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να γονιμοποιηθούν οι σπόροι που εμφυτεύτηκαν στη Rojava και να ζήσουμε την διευρυμένη κοινωνική επανάσταση.
Ζήτω η αντίσταση στο Κομπάνι! Ζήτω η επανάσταση στη Rojava!

πηγή: http://eagainst.com/articles/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-a%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA/
Συνέχεια...

Το 1937, ο πατέρας μου προσφέρθηκε εθελοντικά να πολεμήσει στις Διεθνείς Ταξιαρχίες για την υπεράσπιση της Ισπανικής Δημοκρατίας. Ένα επίδοξο φασιστικό πραξικόπημα είχε διακοπεί προσωρινά από μια εξέγερση εργατών, καθοδηγούμενη από αναρχικούς και σοσιαλιστές, και σε μεγάλο τμήμα της Ισπανίας μια πραγματική κοινωνική επανάσταση ακολούθησε, έχοντας ως αποτέλεσμα ολόκληρες πόλεις να περάσουν κάτω από αμεσοδημοκρατική διαχείριση, βιομηχανίες υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, και τη ριζοσπαστική ενδυνάμωση των γυναικών.

Οι Ισπανοί επαναστάτες ήλπιζαν να δημιουργήσουν ένα όραμα για μια ελεύθερη κοινωνία, που όλος ο κόσμος θα μπορούσε να ακολουθήσει. Αντ ‘αυτού, παγκόσμιες δυνάμεις προτίμησαν μια πολιτική «μη παρέμβασης» και διατήρησαν έναν αυστηρό αποκλεισμό στη δημοκρατία, ακόμα αφότου ο Χίτλερ και τον Μουσολίνι (που δήθεν είχαν υπέγραψει συμφωνία) άρχισαν να στέλνουν στρατεύματα με στόχο να ενισχύσουν τη φασιστική πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν ένας χρόνιος εμφύλιος πόλεμος, που έληξε με την καταστολή της επανάστασης και μερικές από τις πιο αιματηρές σφαγές ενός αιματηρού αιώνα.

Ποτέ στη ζωή μου δεν σκέφτηκα ότι το ίδιο πράγμα θα μπορούσε ξανά να συμβεί. Προφανώς, δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός που συμβαίνει ποτέ πραγματικά δύο φορές. Υπάρχουν χιλιάδες διαφορές μεταξύ του τι συνέβη στην Ισπανία το 1936 και του τι συμβαίνει στη Ροζάβα, τις τρεις ευρέως Κουρδικές επαρχίες της βόρειας Συρίας, σήμερα. Αλλά μερικές από τις ομοιότητες είναι τόσο εντυπωσιακές και τόσο θλιβερές, που θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μου – όντας κάποιος που μεγάλωσε σε μια οικογένεια της οποίας οι πολιτικές πεποιθήσεις ποικιλοτρόπως καθορίστηκαν από την ισπανική επανάσταση – να πω ότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε το ίδιο τέλος και πάλι.

Η αυτόνομη περιοχή της Ροζάβα, όπως υπάρχει σήμερα, είναι ένα από τα λίγα φωτεινά σημεία - εν τούτοις ένα πολύ φωτεινό - που αναδύεται από την τραγωδία της συριακής επανάστασης. Έχοντας εκδιώξει πράκτορες του καθεστώτος Άσαντ το 2011, και παρά την εχθρότητα από σχεδόν όλους τους γείτονές της, η Ροζάβα έχει όχι μόνο διατηρήσει την ανεξαρτησία της, αλλά αποτελεί ένα αξιόλογο δημοκρατικό πείραμα. Λαϊκές συνελεύσεις έχουν δημιουργηθεί, ως το απόλυτο όργανο λήψης αποφάσεων, συμβούλια έχουν επιλεγεί με προσεκτική εθνοτική ισορροπία (σε κάθε δήμο, για παράδειγμα, τα τρία κορυφαία στελέχη πρέπει να περιλαμβάνουν έναν Κούρδο, έναν Άραβα και έναν Ασσύριο ή Αρμένιο Χριστιανό, και τουλάχιστον το ένα από τα τρία άτομα πρέπει να είναι μια γυναίκα), υπάρχουν συμβούλια γυναικών και νεολαίας, και, σε μια αξιοσημείωτη αντήχηση της ένοπλης Mujeres Libres (Ελεύθερες Γυναίκες) της Ισπανίας, ένας φεμινιστικός στρατός, η πολιτοφυλακή του “YJA Star” - “Ένωση των Ελεύθερων Γυναικών“ (το αστέρι εδώ αναφέρεται στην αρχαία θεά της Μεσοποταμίας, την Ιστάρ), έχει αναλάβει ένα μεγάλο ποσοστό πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον των δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους.

Πώς μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει και να εξακολουθεί να αγνοείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τη διεθνή κοινότητα, ακόμη, και σε μεγάλο βαθμό, από τη Διεθνή Αριστερά; Κυρίως, φαίνεται ότι, επειδή το επαναστατικό κόμμα της Ροζάβα, το PYD, εργάζεται συμμαχικά με το Τουρκικό Κόμμα των Κούρδων Εργατών (PKK), ένα μαρξιστικό αντάρτικο κίνημα που έχει από τη δεκαετία του 1970 εμπλακεί σε μακροχρόνιο πόλεμο εναντίον του τουρκικού κράτους. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ επισήμως το κατέταξαν στις «τρομοκρατικές» οργανώσεις. Εν τω μεταξύ, οι αριστεροί σε μεγάλο βαθμό το διαγράφουν θεωρώντας το σταλινικό.

Αλλά, στην πραγματικότητα, το ίδιο το PKK δεν έχει πλέον καμία σχέση με το παλιό, πάνω-κάτω λενινιστικό κόμμα, που ήταν κάποτε. Η δική του εσωτερική εξέλιξη καθώς και η θεωρητική μεταστροφή του δικού του ιδρυτή, Aμπουλάχ Οτσαλάν, που έλαβε χώρα ενώ ο ίδιος βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα τουρκικό νησί από το 1999, είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει εντελώς τους στόχους και την τακτική του.

Το PKK έχει δηλώσει ότι δεν επιδιώκει πια να δημιουργήσει ένα κουρδικό κράτος. Αντ ‘αυτού, εμπνευσμένο εν μέρει από το όραμα της κοινωνικής οικολογίας του αναρχικού Μάρεϊ Μπούκτσιν, έχει υιοθετήσει το όραμα του «ελευθεριακού κοινοτισμού», καλώντας τους Κούρδους να δημιουργήσουν ελεύθερες αυτοδιοικούμενες κοινότητες με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, οι οποίες [κοινότητες] θα έρθουν κοντά η μία με την άλλη ξεπερνώντας τα εθνικά σύνορα, για τα οποία υπάρχει η πίστη ότι με την πάροδο του χρόνου θα χάσουν όλο και περισσότερο το νόημά τους. Έτσι λοιπόν, πρότεινε τον κουρδικό αγώνα ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για ένα παγκόσμιο κίνημα προς την πραγματική δημοκρατία, τη συνεργατική οικονομία, και τη σταδιακή διάλυση του γραφειοκρατικού κράτους-έθνους.

Από το 2005 το ΡΚΚ, εμπνευσμένο από τη στρατηγική των ανταρτών Ζαπατίστας στην Τσιάπας, κήρυξε μονομερή κατάπαυση του πυρός με το τουρκικό κράτος και άρχισε να επικεντρώνει τις προσπάθειές του στην ανάπτυξη δημοκρατικών δομών στις περιοχές που ήδη ελέγχει. Ορισμένοι αμφισβητούν πόσο σοβαρά όλα αυτά είναι πραγματικά. Σαφώς, αυταρχικά στοιχεία παραμένουν. Αλλά το τι συνέβη στη Ροζάβα, όπου η Συριακή επανάσταση έδωσε στους Κούρδους ριζοσπάστες την ευκαιρία για διεξαγωγή τέτοιων πειραμάτων σε ένα μεγάλο και συναφή έδαφος, αποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από προσπάθεια επίδειξης. Συμβούλια, συνελεύσεις και λαϊκές πολιτοφυλακές έχουν σχηματιστεί, το καθεστώς ιδιοκτησίας έχει μετατραπεί σε εργατική διαχείριση συνεταιρισμών - και όλα αυτά παρά τις συνεχείς επιθέσεις των ακροδεξιών δυνάμεων της ISIS. Τα αποτελέσματα ανταποκρίνονται στον ορισμό μιας κοινωνικής επανάστασης. Στη Μέση Ανατολή, τουλάχιστον, αυτές οι προσπάθειες έχουν παρατηρηθεί: ιδιαίτερα αφότου οι δυνάμεις του PKK και της Ροζάβα παρενέβησαν πολεμώντας νικηφόρα στο δρόμο τους μέσω του εδάφους της ISIS στο Ιράκ για να σώσουν χιλιάδες Γεζίντι πρόσφυγες που είχαν εγκλωβιστεί στο όρος Σινχάρ αφότου οι τοπικοί πεσμεργκά εγκατέλειψαν το πεδίο. Αυτές οι ενέργειες ευρέως γιορτάζονταν στην περιοχή, αλλά και αξιοσημείωτα έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητες από τον Ευρωπαϊκό ή το Βορειο-αμερικανικό Τύπο.

Τώρα η ISIS έχει επιστρέψει, με σειρές από Αμερικανικής κατασκευής άρματα μάχης και βαρύ πυροβολικό που λαμβάνει από τις ιρακινές δυνάμεις, για να πάρει εκδίκηση ενάντια σε πολλές από αυτές τις ίδιες επαναστατικές πολιτοφυλακές στο Κομπάνι, δηλώνοντας την πρόθεσή της να σφαγιάσει και να υποδουλώσει - ναι, κυριολεκτικά να υποδουλώσει - το σύνολο του άμαχου πληθυσμού. Εν τω μεταξύ, ο τουρκικός στρατός βρίσκεται στα σύνορα εμποδίζοντας ενισχύσεις ή πυρομαχικά να φτάσουν στους υπερασπιστές, και τα αεροπλάνα των ΗΠΑ βουίζουν από ψηλά, πραγματοποιώντας περιστασιακά, συμβολικά, πολύ μικρά χτυπήματα - προφανώς, μόνο και μόνο για να είναι σε θέση να πουν ότι σαν μια ομάδα που ισχυρίζεται πως είναι σε πόλεμο με αυτούς που προσπαθούν να συντρίψουν τους υπερασπιστές ενός μεγάλου δημοκρατικού πειράματος στον κόσμου, δεν έμειναν απολύτως απαθείς.

Αν σήμερα υφίσταται κάτι παράλληλο με τους επιφανειακά κατανυκτικούς δολοφονικούς Φαλαγγίτες του Φράνκο, τί άλλο θα μπορούσε να είναι εκτός από την ISIS; Αν υπάρχει ένας παραλληλισμός με την Mujeres Libres της Ισπανίας, ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι, πέρα από τις θαρραλέες γυναίκες που υπερασπίζονται τα οδοφράγματα στο Κομπάνι; Πρόκειται ο κόσμος - και αυτή τη φορά πιο σκανδαλωδώς από όλα, η διεθνής αριστερά - πραγματικά να καταστεί συνένοχος αφήνοντας την ιστορία επαναληφθεί;


Μετάφραση Μ.Θεοδοσιάδης
Μέσω Guardian
Πηγή: http://eagainst.com/articles/why-is-the-world-ignoring-the-revolutionary-kurds-in-syria/

Συνέχεια...

Για την αναγκαιότητα της μετατόπισης της οπτικής μας

Τι ακριβώς συμβαίνει στην Ουκρανία; Ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος «δια αντιπροσώπων»; Η σύγκρουσή δυο εθνικισμών; Η αντιπαράθεση δυο ολοκληρωτισμών (βλ. Νεοναζισμού και των απολιθωμάτων του Σταλινισμού); Η συμπύκνωση της παγκόσμιας αντιπαράθεσης του Νεοφασισμού ενάντιων Αντιφασισμού σε επίπεδο ένοπλης σύγκρουσης; Τι σηματοδοτεί η δημιουργία των Λαϊκών Δημοκρατιών στην Ν.Α Ουκρανία; Eίναι παραρτήματα του Κρεμλίνου ή μορφές λαϊκής αυτοδιάθεσης; Διαφορετικά ερωτήματα, της ίδιας όμως υφής, θα μπορούσαμε να θέσουμε και για την προσπάθεια δημιουργίας Ισλαμικού Κράτους στην Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράκ) από τους Τζιχαντιστές. Τελικά ποιούς ενισχύουν το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, τους Κούρδους του Ιράκ ή τους Ισλαμιστές που στην προηγούμενη περίοδο είχαν εξοπλίσει για να πολεμήσουν το καθεστώς του Άσαντ; Θα αλλάξει τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων στον λαό του Κουρδιστάν η αμερικάνικη βοήθεια; Αναδύονται μορφές οργάνωσης στο Συριακό Κουρδιστάν οι οποίες μάλιστα έχουν την προοπτική να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος απέναντι τόσο στους Τζιχαντιστές όσο και στον Άσαντ; Ποια η σχέση των Τζιχαντιστών με τα αυταρχικά σουνίτικα και ταυτόχρονα συμμαχικά στις ΗΠΑ καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας, των Αραβικών Εμιράτων και του Κουβέιτ; Γιατί την Αραβική άνοιξη την διαδέχθηκε η προέλαση των Τζιχαντιστών; Είναι άραγε η δημιουργία του Ισλαμικού κράτους μια μορφή αντεπανάστασης;
Επειδή η ιστορία κινείται μέσω την αντιφάσεών της και τα δίπολα «καλός»-«κακός» υπάρχουν μονάχα στο Χόλιγουντ, οι αντιμαχόμενες πλευρές στα μέτωπα που περιέγραψα είναι πολυσήμαντες, περίπλοκες και αντιφατικές και δεν προσφέρονται για «ταυτίσεις» με βάση το «καθαρό επαναστατικό φαντασιακό μας», ειδικά όταν είμαστε πρόθυμοι να αντικαταστήσουμε την κοινωνικοπολιτική-ταξική ανάλυσή μας με την γεωπολιτικό- στρατιωτική. Για να κατανοήσουμε λοιπόν το ιστορικό γίγνεσθαι σ” αυτές τις περιοχές από την δικιά μας σκοπιά, από την σκοπιά του ανταγωνιστικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής χειραφετητικής προοπτικής -έχοντας παράλληλα και την δυσκολία της ελλιπούς πληροφόρησης και γνώσης για την ταξική σύνθεση και αγώνες, τα κοινωνικά κινήματα και πολιτικές δυνάμεις στις συγκεκριμένες περιοχές- είναι απαραίτητη μια μετατόπιση της οπτικής μας, τόσο πάνω στα ίδια τα γεγονότα, όσο και στην αξιολόγηση τους, ακριβώς για να ξεφύγουμε από την παγίδα της κυρίαρχης αστικής ανάλυσης που αναγάγει τις συγκεκριμένες συγκρούσεις σε καθαρά γεωπολιτικές εξαφανίζοντας το «Κοινωνικό Ζήτημα». Αυτό το «Κοινωνικό Ζήτημα» πρέπει να ξαναβάλουμε στο κέντρο της οπτικής και της αναζήτησής μας, αν θέλουμε να ξεπεράσουμε το επίπεδο της «ποδοσφαιροποίησης» και του «οπαδισμού» της πολιτικής στα διαδικτυακά καφενεία της εποχής μας και να αναλογιστούμε προς τα πού και πώς πρέπει να κατευθύνουμε την διεθνιστική μας αλληλεγγύη με κριτήριο το δικό μας πολιτικό πρόταγμα και όχι το θυμικό και τις ιδεοληψίες μας. Για να μην παρεξηγηθούμε, τα ζητήματα που θέτει η γεωπολιτικό-στρατιωτική οπτική και οι σχέσεις του διεθνούς ανταγωνισμού των κρατών και του κεφαλαίου είναι υπαρκτά, αλλά από την δικιά μας σκοπιά δεν είναι στο επίκεντρο, ακριβώς γιατί δεν ασκούμε «κατά φαντασίαν» εξωτερική πολιτική όπως αυταπατώνται διάφοροι αναλυτές της Αριστεράς που επικεντρώνουν στην γεωπολιτική ανάλυση.

Ουκρανία

Ας εξετάσουμε καταρχάς το θέμα της Ουκρανίας. Προφανώς τόσο οι ΗΠΑ, ΕΕ από την μία και η Ρωσία από την άλλη προσπαθούν μέσα από αυτή την σύγκρουση να προωθήσουν τα δικά τους γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Θα ήταν όμως τραγικό λάθος να θεωρήσουμε ότι οι κοινωνίες και οι λαοί είναι απλά μαριονέτες στους σχεδιασμούς κάποιων «κέντρων» που κινούν απλά τα πούλια στην γεωπολιτική τους σκακιέρα. Μια τέτοια συνομωσιολογική αντίληψη θα αδικούσε όλη την επαναστατική κριτική θεωρία που αποτελεί την γενεαλογία του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Ούτε η εξέγερση του Μειντάν ήταν μια «κατασκευή των Δυτικών» ούτε οι κινήσεις αυτονόμησης απέναντι στην εθνικιστική κυβέρνηση του Κιέβου ήταν μια παραγγελία του Πούτιν. Προφανώς και οι δύο (ή τρεις πλευρές μιας και δεν νομίζουμε ότι υπάρχει πλήρης ταύτιση ΗΠΑ-ΕΕ, πόσο μάλλον αφού δεν υπάρχει ταύτιση εντός της ΕΕ) προσπαθούν να χειριστούν και να εντάξουν τα γεγονότα στις στρατηγικές τους, αλλά δεν τα κατασκευάζουν. Και οι δυο αυτές αντίρροπες κινήσεις εκφράζουν αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που διαπερνούσαν την Ουκρανική κοινωνία και τα μέρη που την αποτελούν εδώ και πολύ καιρό. Πρόκειται για ζητήματα για τα οποία στην πραγματικότητα ελάχιστη γνώση και πληροφορίες έχουμε και, εάν πραγματικά θέλουμε να κατανοήσουμε αυτή την σύγκρουση πέρα από τα δίπολα Δύση-Ρωσία, Σβάστικες-Σφυροδρέπανα, οφείλουμε να προσπαθήσουμε να τα διερευνήσουμε σε όσο μεγαλύτερο βάθος μπορούμε. Αυτή η διερεύνηση είναι αναγκαία διότι εάν μείνουμε απλά στο συνδυασμό αυτών των δύο διπόλων, θα οδηγηθούμε στο εξής σχήμα: Οι αυτονομιστές έχουν σφυροδρέπανα (και Αλφάδια) άρα ταυτιζόμαστε με αυτούς. Επιπλέον, και εφόσον ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου, ο Πούτιν είναι καλύτερος από την Δύση, άρα είμαστε με τον Πούτιν. Αντιστοίχως: Ο Πούτιν εκφράζει έναν πιο μαφιόζικο (λούμπεν για να δανειστούμε την ορολογία της Ε.Ο. 17Ν, χωρίς όμως να την ενστερνιζόμαστε) κεφάλαιο, γι’ αυτό επιλέγουμε να ταυτιστούμε με το κεφάλαιο της Δύσης και αποσιωπούμε την αναβίωσή των φασιστικών ιδεολογιών αλλά και πρακτικών στην Ουκρανία και την στήριξη που παρέχουν στην κυβέρνηση του Κιέβου.
Οι παραπάνω επισημάνσεις μπορεί να μας απομακρύνουν από την λογική των ταυτίσεων, χωρίς να μας ρίχνουν στην παγίδα των «ίσων αποστάσεων», για δύο πολύ βασικούς λόγους. Πρώτον, μπορεί να έχουμε πολύ λίγη γνώση για την γενεαλογία της αντιπαράθεσης, τουλάχιστον από την κοινωνικοταξική σκοπιά που μας ενδιαφέρει, αλλά μπορούμε να πάρουμε υπόψιν μας τα αποτελέσματα που παράγονται από αυτή την σύγκρουσή για να καθορίσουμε την στάση μας. Επίσης μας επιτρέπουν να πάρουμε υπόψιν μας τις εσωτερικές αντιφάσεις και αντιθέσεις της κάθε μεριάς και να τις αξιολογήσουμε σε σχέση με την δικιά μας οπτική και αντικαπιταλιστική στρατηγική. Για τον προσανατολισμό της δικιάς μας στάσης αλλά και πρακτικής σε σχέση με το Ουκρανικό ζήτημα, το θέμα δεν περιορίζεται μονάχα στην αντιπαράθεση Κιέβου-Αυτονομιστών αλλά και στους εσωτερικούς συσχετισμούς των δυο μετώπων.
Ας κρατήσουμε όμως ένα στοιχείο που μπορεί να έχει μεγάλη σημασία και για τα τεκταινόμενα στον Ελληνικό Κοινωνικό Σχηματισμό: καμία επιφύλαξη στην ενίσχυση της κυβέρνησης του Κιέβου από την ΕΕ δεν προκάλεσε ο κομβικός ρόλος του νεοναζιστικού «Δεξιού Τομέα», στο βαθμό που αυτός εξυπηρετεί τα συμφέροντα της απέναντι στην Ρωσία. Αυτό ας το έχουν υπόψιν τους όσοι θεωρούν ότι για την Ευρώπη του κεφαλαίου και των διάφορων αποχρώσεων νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων θα ήταν ταμπού η συμμετοχή (ή έστω η στήριξη) της Χρυσής Αυγής σ” ένα κυβερνητικό σχήμα.
Αλλά ας πάμε στην Ουκρανική περίπτωση καθ” αυτή. Δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με υποχείρια και εντεταλμένους ξένων συμφερόντων, παρόλο που οι κυβερνήσεις της Δύσης θα ήθελαν πολύ στην θέση του «Δεξιού Τομέα» να υπήρχε ένα πιο «πολιτισμένο ακροδεξιό κόμμα» που να συμμορφώνεται στα πρότυπα της τηλεοπτικής δημοκρατίας και να μην κατεβαίνει στις μάχες με το σύμβολο του αγκυλωτού σταυρού. Αντίστοιχα, η Ρωσία θα προτιμούσε οι αυτονομιστές να συνδέουν πιο πολύ την δράση τους με την εθνοτική τους ταυτότητα ως Ρώσοι, παρά με τον αντιφασιστικό και αυτοδιαχειριστικό προσανατολισμό. Αυτός σηματοδοτείται, όχι μόνο με την επιλογή του ονόματος Λαϊκές Δημοκρατίες, αλλά και με το πρόγραμμα των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Αυτό φαίνεται να αποτελεί σημαντικό επίδικο στο εσωτερικό τους. Ο αντιφασιστικός και αυτοδιαχειριστικός τους προσανατολισμός σηματοδοτείται επίσης από τον ρόλο που διαδραματίζουν οργανωμένα κομμάτια της εργατικής τάξης σ” αυτές τις περιοχές, όπως οι ανθρακωρύχοι του Ντόνετσκ. Οι τελευταίοι είχαν κατέβει σε απεργίες από τα τέλη του Μάη καταγγέλλοντας την πολιτική της νέας κυβέρνησης του Κιέβου. Η κυβέρνηση της Ρωσίας ξέρει ότι εάν τελικά οι πολιτοφυλακές είναι αυτές που θα εξασφαλίσουν την αυτονομία των Λαϊκών Δημοκρατιών θα θέλουν να έχουν λόγο και στην πολιτική που οι τελευταίες θα ακολουθήσουν, και όχι απλά να προσδεθούν στο Ρώσικο άρμα. Ένας τρίτος παράγοντας που έχει ενδιαφέρον και πρέπει να εξετάσουμε είναι η διεθνοποίηση του πολέμου μέσω της συμμετοχής- και από τις δυο πλευρές- εθελοντών. Αν από την πλευρά της κυβέρνησης της Ουκρανίας τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα, αφού οι εθελοντές/ μισθοφόροι(;) που έρχονται να ενισχύσουν, βασικά τον «Δεξιό Τομέα», προέρχονται από τα απανταχού νεοναζιστικά μορφώματα, από την πλευρά των αυτονομιστών έχουμε μια πολύ περίπλοκη κατάσταση. Παράλληλα με τους αντιφασίστες εθελοντές που καταφτάνουν να ενισχύσουν τις πολιτοφυλακές, έχουμε και την δράση Ρώσων «εθελοντών» απόστρατων ή και εν ενεργεία μελών του Ρώσικου Στρατού καθώς και Σέρβων και Ελλήνων που φυσικά δεν εκκινούνται από αντιφασιστικά ή σοσιαλιστικά κίνητρα, αλλά από εθνοτικά και θρησκευτικά. Κρατάμε μεγάλη επιφύλαξη για τις πηγές σε σχέση με το ζήτημα των εθελοντών, στο βαθμό μάλιστα που αναπαράγονται στο διαδίκτυο χωρίς καμία διασταύρωση. Έχουμε την εντύπωση ότι από όλες τις πλευρές πάνω σ” αυτό το θέμα κτίζεται ένας μεθοδευμένος επικοινωνιακός πόλεμος. Πέρα όμως από ενδεχόμενες υπερβολές, ανακρίβειες και σκοπιμότητες των πηγών, το σίγουρο είναι η συμμετοχή –αμφότερα- εθελοντών στην σύγκρουση.
Όχι, δεν έχουμε να κάνουμε με μια επανάληψη της Ισπανικής Επανάστασης και όσοι πέφτουν σ” αυτή την παγίδα ξεχνάνε ότι όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται αυτό γίνεται ως φάρσα. Οι Λαϊκές Δημοκρατίες δεν είναι στα πρόθυρα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, πόσο δε μάλλον στην προοπτική μιας αυτοδιαχειριζόμενης αταξικής κοινωνίας. Όμως, στο εσωτερικό τους υπάρχουν δυνάμεις που στον ένα ή τον άλλο βαθμό, με διαφορετικές ίσως αφετηρίες και εστιάσεις από εμάς, ξαναθέτουν το κοινωνικό και ταξικό ζήτημα και σε αυτές πρέπει να δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας και με αυτές να ανοίξουμε έναν πολιτικό διάλογο, να τις βγάλουμε από την αφάνεια των επίσημων ΜΜΕ και να τους δώσουμε βήμα στην διεθνή συζήτηση για τον αντικαπιταλιστικό αγώνα.
Μια νίκη του Κιέβου επί των Αυτονομιστών θα είχε πολλαπλά αρνητικά αποτελέσματα. Ο ρόλος του «Δεξιού Τομέα» θα αναβαθμιζόταν σημαντικά και, στο όνομα της αποτελεσματικότητάς του, η Δύση θα του πρόσφερε και επίσημα «συγχωροχάρτι» για την νεοναζιστική του φυσιογνωμία. Σε ένα κατά πρώτον συμβολικό και κατά δεύτερον εξαιρετικά πρακτικό επίπεδο θα είναι η πρώτη φορά μετά τον β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που σε ευρωπαϊκό έδαφος οι νεοναζί θα διεκδικήσουν το μερίδιό τους στην πολιτική διακυβέρνηση μιας χώρας και μάλιστα με το στρατιωτικό τους σκέλος να έχει σφυρηλατηθεί μέσα σε πραγματικά πεδία μαχών και αληθινά πυρά και μάλιστα με τον αέρα του νικητή αυτή τη φορά. Τα νεοναζιστικά μορφώματα της Ευρώπης –που μέχρι ώρας έχουν στο ιστορικό τους την εμπειρία τους από τη δρομίσια παραστρατιωτική και παρακρατική τους δράση ως εγκληματικές συμμορίες που «επιχειρούν» στους δρόμους των μητροπόλεων και με τις πλάτες των αστυνομικών αρχών- θα γινόντουσαν πιο επιθετικά βλέποντας την επιτυχία τους στην Ουκρανία και θα διεκδικούσαν να παίξουν πιο κεντρικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα, ακριβώς βάζοντας μπροστά το παράδειγμα της Ουκρανίας. Στο εσωτερικό των κατοίκων και των πολιτικών δυνάμεων, στις περιοχές των Αυτονομιστών, θα κέρδιζαν έδαφος αυτοί που θα θέλανε να προσδεθούν στο άρμα της «μαμάς Ρωσίας» και θα θυσίαζαν τα βήματα της Κοινωνικής μεταρρύθμισης ακριβώς στην ελπίδα ενίσχυσης από τον Πούτιν. Το εθνοτικό και θρησκευτικό στοιχείο θα κυριαρχούσε πάνω στην κοινωνική και αντιφασιστική ατζέντα. Η ομοσπονδοποίηση με την Ρωσία θα φαινόταν ως η μοναδική λύση και οι αυτοδιαχειριστικές λογικές και πρακτικές θα εγκαταλείπονταν. Η συγκρότηση ενός ταχτικού στρατού, υπό την κηδεμονία Ρώσων συμβούλων, θα ερχόταν να αντικαταστήσει τις πολιτοφυλακές. Το παιχνίδι θα ήταν αποκλειστικά στα χέρια του Πούτιν και του παζαριού των δικών του συμφερόντων. Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε μια ενδεχόμενη επέμβαση του ΝΑΤΟ αν οι δυνάμεις του Κιέβου τα βρούνε σκούρα. Για μια ακόμα φορά θα σταλεί το μήνυμα του διεθνούς κεφαλαίου για την καταστολή των εξεγέρσεων και την ύπαρξη του ΝΑΤΟ σε ρόλο παγκόσμιας αστυνομίας.
Αντίθετα μια νίκη των Λαϊκών Δημοκρατιών και των ένοπλων πολιτοφυλακών τους, θα υποβάθμιζε το ρόλο της Ρωσίας, θα ενίσχυε τις τάσεις μιας εναλλακτικής αυτοδιαχειριστικής προοπτικής, θα έδινε το παράδειγμα ότι οι λαοί δεν υπόκεινται απλά στις κινήσεις των μεγάλων δυνάμεων, αλλά μπορούν να καθορίζουν οι ίδιοι το μέλλον τους. Θα αυξανόταν στην υπόλοιπη Ουκρανία η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση του Κιέβου και ίσως πυροδοτείτο μια αντίρροπη λαϊκή κινητοποίηση ενάντια στον πόλεμο και τον φασισμό.

Οι Τζιχαντιστές και το Ισλαμικό κράτος

Η επέλαση των Τζιχαντιστών στις περιοχές της Συρίας και του Ιράκ με σκοπό την δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους φαίνεται να ξάφνιασε πολλούς και να αύξησε τα ισλαμοφοβικά αντανακλαστικά της Δύσης. Όμως αυτοί που σίγουρα δεν θα έπρεπε να ξαφνιαστούν ήταν οι ίδιες οι δυτικές κυβερνήσεις και τα μέλη του ΝΑΤΟ. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί ότι δεν ήξεραν την υποστήριξη που προσφέρουν τα αυταρχικά θεοκρατικά καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας, των Αραβικών Εμιράτων κ.λ.π. -σύμμαχοι κατά τα άλλα της Δύσης- στις ομάδες των φανατικών ισλαμιστών ή το ότι η Τουρκία άφησε ανεμπόδιστα τους μαχητές της ISIS να περάσουν μέσα από το έδαφός της στην Συρία για να μπορέσουν να ανατρέψουν το καθεστώς του Άσαντ. Ακόμα, δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι η άρση του εμπάργκο στο Συριακό πετρέλαιο από την ΕΕ έγινε χωρίς να λάβει υπόψιν της τους οικονομικούς πόρους που θα έφταναν στα χέρια των Τζιχαντιστών μέσω των κοιτασμάτων των περιοχών που είχαν υπό τον έλεγχό τους. Είναι άραγε τόσο παρανοϊκή η στρατηγική του ΝΑΤΟ ώστε να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά το λάθος του Φρανκενστάιν, βοηθώντας να δημιουργηθεί ένα «τέρας» που στο τέλος δεν ελέγχει; Μπορεί και ναι, ίσως γιατί οι θεωρίες του καπιταλισμού καζίνου, όπου το μεγαλύτερο κέρδος συνυπάρχει με το μεγαλύτερο ρίσκο, έχουν διαπεράσει ακόμα και τους γεωπολιτικούς – στρατιωτικούς σχεδιασμούς.
Θα προσπαθήσουμε και αυτή την φορά να αποφύγουμε να αυτοπαγιδευτούμε σε σενάρια συνομωσίας. Η άνοδος του εξτρεμιστικού ισλαμισμού δεν συντελέστηκε σ” ένα «εργαστήριο» κάποιων μυστικών υπηρεσιών. Η ανάπτυξή τους οφείλεται στις ιδιαίτερες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες των τελευταίων δεκαετιών, τόσο στις Αραβικές χώρες όσο και στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που ζουν στις χώρες της Δύσης. Η ήττα της Αραβικής αριστεράς, το ξεθώριασμα του Αραβικού Εθνικισμού και η αδυναμία του να αντιταχθεί στον Δυτικό Ιμπεριαλισμό με όρους εθνικής αστικής ανεξαρτησίας, οι επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν που συνοδεύτηκαν από απάνθρωπες πρακτικές ταπείνωσης, εξευτελισμού και κατάργησης κάθε καθεστώτος δικαίου (ποιός μπορεί να ξεχάσει τις εικόνες από το Αμπού Γκράιμπ ή την no mans land του Γκουαντάναμο και των άλλων ειδικών φυλακών εκτός οποιουδήποτε νομικού καθεστώτος;), η αδιαφορία των δυτικών απέναντι στο όλο και πιο έντονο καθεστώς απαρτχάιντ του Ισραήλ απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό, οι συνεχόμενες διακρίσεις, ο υποβιβασμός σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας και το καθεστώς εξαίρεσης για τους μουσουλμάνους της Δύσης διαμόρφωσαν τους όρους για την ανάδυση και την ενδυνάμωση αυτού του ρεύματος. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις της Δύσης δεν βλέπουν στους Τζιχαντιστές μόνο έναν κίνδυνο, αλλά βλέπουν πάντα και μια ευκαιρία, και δεν σταματάνε να παίζουν μαζί τους το παιχνίδι με το καρότο και το μαστίγιο. Από την μια τους ενισχύουν ή κλείνουν τα μάτια σ” αυτούς που τους ενισχύουν, από την άλλη τους δαιμονοποιούν και δια- χειρίζονται τον τρόμο που αυτοί σκορπούν.
Οι Αραβικοί Λαοί απέχουν πολύ από την εικόνα που κατασκευάζει γι” αυτούς η Δύση. Οι εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης, όπως και η εξέγερση στην Ιστάνμπουλ και την υπόλοιπη Τουρκία μας έφεραν σε επαφή με μια σειρά από ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες, ριζοσπαστικές πρακτικές, αντικαπιταλιστικές οργανώσεις και έναν πλούτο κινηματικών εμπειριών που θα θεωρούσε κανείς αδιανόητο ότι μπορεί να υπάρχει σ” αυτές της χώρες, αν ενστερνιζόταν την εικόνα που κατασκεύαζαν τα διεθνή ΜΜΕ. Είδαμε μια σφριγηλή νεολαία να διεκδικεί το μέλλον της, είδαμε ένα εργατικό κίνημα να αναβιώνει πρακτικές άγριων απεργιών που η εργατική τάξη στην Δύση φαίνεται να έχει λησμονήσει, είδαμε γυναίκες να ανατρέπουν τόσο τον κοινωνικό τους ρόλο όσο και την κατασκευασμένη -ειδικά μέσα από το πρίσμα του δυτικοχριστιανικού φονταμενταλισμού- εικόνα που είχαμε για αυτές, είδαμε τις διαφορετικές θρησκείες να αποτελούν πεδίο συνάντησης μέσα στο κίνημα και όχι διαχωρισμού (είναι χαρακτηριστικές οι περιγραφές κατά την εξέγερση στην Αίγυπτο χριστιανών να περιφρουρούν μουσουλμάνους την ώρα της προσευχής και το αντίστροφο), είδαμε ισλαμιστές να συνυφαίνουν την θρησκεία με τον πολιτικό ριζοσπαστισμό, όπως τμήματα τη νεολαίας των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο ή οι Μουσουλμάνοι Αντικαπιταλιστές στην Ιστάνμπουλ. Εν ολίγοις, είδαμε να δημιουργούνται ρωγμές τόσο στην εξουσία των παραδοσιακών ελίτ των αραβικών καθεστώτων όσο και στην θεοκρατική αντιδραστική προοπτική εκτροπής τους. Οι ρωγμές όμως δεν μπόρεσαν να μετασχηματιστούν σε εναλλακτική προοπτική, οι εξεγέρσεις ηττήθηκαν και τα κινήματα υποχώρησαν. Τα παλιά καθεστώτα ανασυγκροτήθηκαν έστω και μεταμφιεσμένα, όπως στην Αίγυπτο, ή βρίσκονται σε διαδικασία αποδιάρθρωσης με την μετατροπή των κοινωνικών εξεγέρσεων σε στρατιωτικές συγκρούσεις των καθεστώτων με τους Ισλαμιστές, όπως στην Συρία. Οι κοινωνικές διεκδικήσεις ενάντια στην φτώχεια, στην τεράστια ανεργία και την υπερεκμετάλλευση των λαϊκών στρωμάτων, καθώς και οι διεκδικήσεις για πολιτικές ελευθερίες, που είχαν φέρει στο προσκήνιο οι εξεγερμένοι, κρύφτηκαν και πάλι πίσω από τις φυλετικές, εθνικές και θρησκευτικές συγκρούσεις. Ο αέρας ελευθερίας και χειραφέτησης που φύσηξε για λίγο πάνω από τον Αραβικό κόσμο χάθηκε ξανά μέσα στα σύννεφα του πολέμου και της καταστολής. Ο ρόλος των Τζιχαντιστών δεν είναι αντιθετικός αλλά συμπληρωματικός στην παλινόρθωση των ανελεύθερων καθεστώτων στον Αραβικό κόσμο, ακόμα και εάν αυτό γίνεται με συγκρουσιακό τρόπο και μέσω της ανάδυσης μιας νέας στρατιωτικό-θρησκευτικής ελίτ. Αυτή όπως είναι φυσικό θα προσπαθήσει να κατοχυρώσει την παρουσία και να διαπραγματευτεί την θέση της μέσω της στρατιωτικής ισχύος, αλλά κυρίως του τρόμου, απέναντι όχι μόνο στα παλιά καθεστώτα αλλά και στην Δύση.
Οι πολεμικές συγκρούσεις, η μαζική φυγή στην προσφυγιά, οι σφαγές των αμάχων, οι βιασμοί και οι αγοραπωλησίες των γυναικών που ανήκουν στο στρατόπεδο των ηττημένων, οι παραδειγματικές δολοφονίες μελών θρησκευτικών και πολιτικών αντιπάλων από τους Τζιχαντιστές, είναι φυσικό ότι δρουν ανασταλτικά για οποιαδήποτε κοινωνική κινητοποίηση και πολιτικό ριζοσπαστισμό. Στην πραγματικότητα, οι παραδοσιακές ελίτ του Αραβικού κόσμου κινδυνεύουν πολύ λιγότερο από τον ακραίο φανατικό Ισλαμισμό από ό,τι κινδυνεύουν τα λαϊκά στρώματα, πόσο δε μάλλον αυτά που ανήκουν σε θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες, όπως οι Κούρδοι, οι Γιεζίντι, οι Σιίτες κλπ.
Στην πραγματικότητα, και παρά τις υστερίες των Δυτικών ΜΜΕ, η στάση των κυβερνήσεων της Δύσης και του ΝΑΤΟ είναι αντιφατική σε σχέση με τους Τζιχαντιστές γιατί και τα πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα είναι αντιφατικά. Το παιχνίδι είναι οριακό και επικίνδυνο μεν, προσοδοφόρο και χρήσιμο δε. Η Δύση τόσο ανοικτά όσο και συγκεκαλυμμένα, ενίσχυσε στην αρχή τους Τζιχαντιστές με στόχο να ανατρέψει το καθεστώς του Άσαντ. Η επέκταση της δράσης τους και η επικράτηση των Τζιχαντιστών σ” ένα μεγάλο μέρος του Ιράκ προφανώς και είναι σημαντικό πρόβλημα, και ιδιαίτερα για τις ΗΠΑ. Ο ρόλος του «εγγυητή της ειρήνης και της ασφάλειας» στην ευρύτερη περιοχή αποδεικνύεται μια σισύφεια προσπάθεια για τον στρατό των ΗΠΑ που συνεχώς υπονομεύεται από αστάθμητους παράγοντες. Από την άλλη, τα εγκλήματα που διαπράττουν οι Τζιχαντιστές και η πρόθεσή τους να δημιουργήσουν ένα καθαρά Ισλαμικό κράτος σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής λειτουργούν σαν άλλοθι στις εγκληματικές πολιτικές της «τελικής λύσης» που προσπαθεί να εφαρμόσει το- επίσης μιλιταριστικό και θεοκρατικό- κράτος του Ισραήλ. Όσο θα επεκτείνεται η ισχύς των Τζιχαντιστών τόσο θα αυξάνουν οι φωνές για την αναγκαιότητα ύπαρξης της στρατιωτικής ισχύος του Ισραήλ και αποδοχής των μεθόδων του. Ισραήλ και Τζιχαντιστές ανατροφοδοτούν ο ένας την ισχύ του άλλου ακριβώς μέσω της τρομοκρατικής βιοπολιτικής που ασκούν.
Σ” αυτό το σημείο πρέπει να εστιάσουμε λίγο περισσότερο, καθώς νομίζουμε πως είναι κομβικό. Δεν έχουμε να κάνουμε μονάχα με την θηριωδία του πολέμου. Δεν μιλάμε για “παράπλευρες απώλειες” ή για εγκλήματα πολέμου που έγιναν ως παρεκτροπές. Δεν υπάρχει καμία προσπάθεια από την μεριά των Τζιχαντιστών να κρύψουν, να δικαιολογήσουν ή να διαψεύσουν τις πρακτικές τρόμου που χρησιμοποιούν. Αντίθετα, τις εισάγουν ως μέρος της στρατηγικής τους σ” αυτό τον πόλεμο. Έξω όμως από αυτό το παιχνίδι της βιοπολιτικής του τρόμου δεν μένει ούτε η Δύση, αφού μέσω των ΜΜΕ δια- χειρίζεται την εικόνα του τρόμου που παράγουν οι Τζιχαντιστές για να πειθαρχήσει αλλά και διαχωρίσει τους κατοίκους των δυτικών κρατών και να ενισχύσει τον πατερναλιστικό ρόλο του κράτους ως «εγγυητή της ασφάλειας» από έναν «ακατανόητο και παράφρονα» εχθρό.
Στην δεδομένη στιγμή η μόνη δύναμη που μπορεί να αναχαιτίσει τους Τζιχαντιστές και να συσπειρώσει όλα τα ριζοσπαστικά πολιτικά και κοινωνικά τμήματα της ευρύτερης περιοχής φαίνεται να είναι οι Κούρδοι. Ο Κουρδικός λαός ζει σε τέσσερα κράτη της περιοχής: την Τουρκία, την Συρία, το Ιράκ και το Ιράν. Για δεκαετίες τώρα αντιμετωπίζει την κρατική και θρησκευτική καταπίεση των κρατών κάτω από την κυριαρχία των οποίων ζει. Έχει έντονα κοσμικά χαρακτηριστικά, μεγάλη εμπειρία στον ένοπλο αντάρτικο αγώνα και ο ρόλος των γυναικών στο εσωτερικό του είναι αναβαθμισμένος σε σχέση με πολλές από τις θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες στην ευρύτερη περιοχή. Χαρακτηρίζεται από έντονη θρησκευτική ανεκτικότητα, ενώ η Αριστερά έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο στο εσωτερικό του. Λόγω της εθνοτικής και θρησκευτικής καταπίεσης η εργατική τάξη κατέχει σημαντικό ρόλο στην ταξική σύνθεση του κουρδικού λαού. Η επικράτηση της Αριστεράς στους Κούρδους της Τουρκίας και της Συρίας δεν έχει να κάνει μόνο με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του πρώην μαοϊκού PKK στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, αλλά και με την συμμετοχή των Κούρδων των μεγάλων αστικών κέντρων (πχ. Ίστανμπουλ) στους εργατικούς αγώνες και σε άλλες οργανώσεις της Επαναστατικής Αριστεράς. Ακόμα και στο Ιράκ -όπου οι δυτικόφιλοι ηγέτες των Κούρδων παίζουν σημαντικό ρόλο- στην εξέγερση των Κούρδων ενάντια στον Σαντάμ το 1991 τα εργατικά συμβούλια και οι οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς είχαν καθοριστική συμβολή στον ταξικό προσανατολισμό της εξέγερσης (για την άγνωστη σχετικά αυτή πτυχή του Κουρδικού κινήματος βλ. «Ιρακινές Αντιστάσεις», εκδ. Στάσεις Εκπίπτοντες, 2008).
Οι Κούρδοι της Συρίας απέναντι στην απειλή των Τζιχαντιστών δημιούργησαν τις ένοπλες «Μονάδες Άμυνας του Λαού» στις οποίες συμμετέχουν και γυναίκες ως μαχήτριες. Άρχισαν ακόμα να συγκροτούν ένα μοντέλο δημοκρατικής αυτοδιοίκησης των περιοχών που ελέγχουν μέσα από το «Κίνημα της Δημοκρατικής Κοινωνίας του Δυτικού Κουρδιστάν(TEV-DEM)». Σε αυτό καλούν Άραβες, Αρμένιους και Ασσυροχαλδαίους να συμμετάσχουν ισότιμα χωρίς διάκριση, εξασφαλίζοντας την υποστήριξη τους για μια χώρα ενωμένη και δημοκρατική, όπου οι λαοί ζουν μαζί. Αν οι Κούρδοι ξεπεράσουν το στενό εθνικό προσδιορισμό, μπορούν να δημιουργήσουν έναν πόλο συσπείρωσης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που να επαναφέρει την δυναμική μιας εναλλακτικής ριζοσπαστικής προοπτικής στην περιοχή της Μ. Ανατολής; Προφανώς αυτό το ενδεχόμενο είναι ανοικτό και θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι οι εσωτερικοί συσχετισμοί ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις του Κουρδικού λαού. Δεν πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία πως η βοήθεια σε στρατιωτικό εξοπλισμό που τρέχουν να προσφέρουν τώρα διάφορα κράτη της Δύσης, έχει να κάνει ακριβώς μ” αυτούς τους συσχετισμούς. Με άλλα λόγια επιλέγουν να ενισχύσουν ακριβώς εκείνες τις δυνάμεις που εκτός από μια δυτικόφιλη στάση θα τονίζουν την εθνική προοπτική και όχι την προοπτική μιας πολυσυλλεκτικής κοινωνικής δημοκρατίας. Η ενίσχυση εκείνων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων ανάμεσα στους Κούρδους που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ενδυνάμωση αυτής της εναλλακτικής προοπτικής είναι η στάση που θα έπρεπε να κρατήσει το αντικαπιταλιστικό κίνημα διεθνώς, αν θα ήθελε να ξεφύγει από τον ρόλο του απλού παρατηρητή και να ανασυγκροτήσει την διεθνιστική παράδοσή του.

Κώστας Σβόλης

πηγή: http://dokimh.espivblogs.net/?p=480
Συνέχεια...