Η ολοκληρωτική επικράτηση του Βλάκα

Posted: by παντιγέρα in
0
Γίναμε επιτέλους Ιράν. Το όνειρο του κάθε φασίστα αποκτάει σάρκα και οστά. Αναρίθμητες οι φορές που διάβασα στα “πατριωτικά” μπλογκς, για το τι γίνεται στο Ιράν με τα ανθρώπινα δικαιώματα και πόσο χρήσιμο θα ήταν ένα τέτοιο καθεστώς να “στρώσει χαρακτήρα” στην ντόπια θολοκουλτούρα.

“Άντε γιατί η πολύ δημοκρατία δεν είναι καλό πράγμα”,σκούζουν οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της σβάστικας.

Ο πολιτικοποιημένος φασίστας είναι η μια πλευρά του σημερινού ζητήματος. Η άλλη, η οποία δυστυχώς φαίνεται να υπερτερεί σε αριθμούς ,είναι ο αποπολιτικοποιημένος βλάκας: το υπέρτατο πολιτικό ζώον. Επειδή ηγεμονεύει η κουλτούρα του κομφορμισμού σε ολόκληρη τη δημόσια σφαίρα, αντιστοίχως και η άπειρη βλακεία κάνει πάρτι σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικράτειας.Το θέμα με την βλάσφημη σάτιρα στο γέροντα Παίσιο ,εγείρει σοβαρά ερωτηματικά για το αν η κοινωνία είναι πλέον ικανή να αφήσει πίσω της τους βλάκες ,ή αν οι βλάκες κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά σε αυτήν.

Το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός βλάκα είναι η αδυναμία στοιχειοθέτησης δίκης του άποψης επί κάποιου επίκαιρου θέματος. Όταν οι κονσερβοποιημένες απαντήσεις τελειώσουν, αρχίζει η επίκληση των “ειδικών επί του θέματος” ,τι λέει η μαμά ,τι λέει το κράτος,τι λέει η γειτονιά. Για παράδειγμα στο συγκεκριμένο θέμα επικαλέστηκαν ό,τι επικαλέστηκε και το επίσημο κράτος ,δηλαδή,τον προ χούντας νόμο περί βλασφημίας. Όταν οι κώλοι σφίξουν, θα ανατρέξουν στις “επιστημονικές” μελέτες των πατέρων της εκκλησίας.
Ο βλάκας ο,τι διδάχτηκε μικρός δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να ψάξει αν ήταν αλήθεια, ή απλά ένα ακόμα ψέμα ανάμεσα στα τόσα. Η έννοια της διαλεκτικής είναι κάτι σαν κόκκινο πανί ,σε αντίθεση με την οποιαδήποτε “εκ ουρανού” δοσμένη σταθερά (είτε αφορά την οργάνωση της κοινωνίας ,είτε την πολιτική ,είτε την θρησκεία) την οποία και καταπίνει αμάσητη.

Βαφτίζει την αμφισβήτηση “διατάραξη της ειρήνης” και προτείνει ως απάντηση την περισσότερη αστυνόμευση. Το κράτος για τον κάθε βλάκα είναι “δικό μας”, όταν προβαίνει σε ενέργειες σύμφωνες με τον ίδιο και ξένο, όταν δεν βολεύει το φαντασιακό του ή την τσέπη του. Οι αμέτρητες αναφορές του βλάκα για τον ρόλο του κράτους,είναι αντίστοιχες με τις αμέτρητες παλινδρομήσεις του εμβόλου μέσα σε έναν κινητήρα εσωτερικής καύσης. Πότε πάνω, πότε κάτω αναλόγως την επικαιρότητα,έτσι κινούνται και οι ιδέες μέσα στο ξερό του το κεφάλι.

Ο βλάκας ποτέ δεν θα μπορέσει να δει τον εαυτό ως θύμα γιατί νομίζει ότι είναι υπερβολικά έξυπνος για να πιαστεί κορόιδο. Του έμαθαν ότι είναι ο ένας και μοναδικός αρχιδάτος γαμιάς που θα ξεσκιστεί στην επιτυχία και τις γκόμενες όταν θα μεγαλώσει. Αν προσπαθήσει πολύ ,μπορεί να έρθει η μέρα να κυκλοφορήσει και αυτός με την προκλητική ξανθιά του περιοδικού. Τώρα με την κρίση, άρχισε να ζορίζεται, αλλά ποτέ μα ποτέ δε θα προδώσει την βλακεία που τον δέρνει σε καθημερινή βάση. Τον ενδιαφέρει πρωτίστως να γίνει άριστος στη δουλειά του,γιαυτό και τα ανώτερα ιδρύματα έχουν γεμίσει με φιλόδοξους βλάκες χρήσιμους για το μελλοντικό εργοδότη, αλλά απολύτως άχρηστους για την υπόλοιπη κοινωνία.

Ο βλάκας είναι παντού και ενσαρκώνει κάθε ρόλο. Ξεσηκώνει εικόνες από την τηλεόραση και τις διαφημίσεις. Στα γήπεδα φοράει οπαδικά κασκόλ και φανατίζεται αβέρτα. Στο δρόμο κυκλοφορεί γράφοντας όλους τους υπόλοιπους κανονικά(εδώ η διθυραμβική επίκληση της νομιμότητας για τον γέροντα ,τρώει απανωτά χαστούκια μέχρι να ψοφήσει). Βάζει θορυβώδεις εξατμίσεις στο παπί, και κάποτε ξόδεψε δέκα χιλιάδες ευρώ για να βελτιώσει ένα σαράβαλο των πέντε. Στο στρατό θα γίνει ο καλύτερος ρουφιάνος και θα γελάει ασταμάτητα με τα πάθη των άλλων. Στα μπουζούκια θα ξοδέψει ένα σκασμό λεφτά στα λουλούδια, και άμα λάχει θα κάνει χοντρό τσαμπουκά επειδή κάποιος στραβοκοίταξε το ξέκωλο που συνοδεύει. Μπροστά στην κάλπη θα συνεχίσει περήφανος την οικογενειακή παράδοση της κληρονομικής ψήφου, εκπληρώνοντας στο ακέραιο το καθήκον του προς τη ολιγαρχία.

Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να ανοίξει ένα βιβλίο να μάθει την πραγματική ιστορία ,γιατί τον δίδαξαν πως κάποτε τριγυρνούσαν στην Ελλάδα κάτι γενειοφόροι φιλόσοφοι όταν οι άλλοι ήταν επάνω στα δέντρα.Μετά ήρθε το πολιτιστικό βυζάντιο και ο χριστιανισμός και γίνανε μια όμορφη οικογενειακή ατμόσφαιρα,μέχρι να καταφθάσουν οι κακοί Τούρκοι και χαλάσουν αυτή την ατμοσφαίρα.

Ο βλάκας επικαλείται συνεχώς τα “κόκαλα των ηρώων τα ιερά” και την ιστορία των πεθαμένων, γιατί είναι εντελώς ανίκανος να φτιάξει την δική του. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο γνώρισμα του κάθε βλάκα:Σήμερα που η πολιτική άρχισε να τρυπώνει μέσα από τις χαραμάδες της προς κατάσχεση ατομικής ιδιοκτησίας,ο βλάκας ψάχνει την στέγη στην κρατική σημαία και τα χριστιανικά λάβαρα.

Μισό λεπτό. Τώρα περιγράφω ένα βλάκα,ένα βλάκα φασίστα ή και τα δύο;

Οι κοινωνιολόγοι του μέλλοντος θα τα βρουν σκούρα στο να συντάξουν μια μελέτη της προκοπής σχετική με το μοναδικό ελληνικό φαινόμενο του ιδεολογικού αχταρμά. Οι διαχωριστικές γραμμές δεν αντέχουν και εξαφανίζονται κάτω από το βάρος της κρίσης. Αντί να αναδυθεί ο πολιτισμός,καταδύεται βαθύτερα. Όλα τείνουν προς τα κάπου και όλα φαίνονται σχετικά. Λίγη πατρίδα ,λίγη θρησκεία και οικογένεια,λίγος Μαρξ,λίγος Ντεκάρτ,λίγος Αριστοτέλης,λίγος Μεταξάς,λίγος αντισημιτισμός,λίγες κακές τράπεζες,λίγος Κωστόπουλος,λίγοι προδότες πολιτικοί,μπόλικος ρατσισμός και άντε μετά να καταλάβει ο μελλοντικός ιστορικός, τι στο καλό πήγε στραβά.

Ο βλάκας για να μη τα κάνω όλα ίσιωμα ,δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φρούτο. Στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ ,πολλά εκατομμύρια βλάκες ετοιμάζονται σε λίγες ήμερες να ανεβάσουν στην εξουσία έναν ακόμη γραβατωμένο απόγονο του Αδόλφου Χίτλερ , φιλικό στα χάμπουργκερ και λάτρη των σκυλιών.

Πηγή: noumero11888.wordpress.com
Συνέχεια...

Κινηματική ανασκόπηση: μια γενική εικόνα

Posted: by παντιγέρα in
0

Οι κινητοποιήσεις και οι πορείες  διαμαρτυρίας, στα πλαίσια της γενικής απεργίας της 26ης Σεπτεμβρίου είναι πια παρελθόν. Για μια ακόμη φορά, εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών σε όλη τη χώρα, αψήφησαν την πολύπλευρη τρομοκρατία του καθεστώτος, επιλέγοντας το δρόμο της άρνησης στην εξαθλίωση, με αποτέλεσμα να βιώσουν για ακόμη μια φορά την στυγνή  κρατική καταστολή. Κοντολογίς, τα χθεσινά γεγονότα, αποτελούν μια ακόμη επανάληψη των όλων όσων συμβαίνουν στις απεργίες και πορείες διαμαρτυρίας που κατά καιρούς, απεργίες που  οργανώνουν τα μεγάλα συνδικάτα της χώρας. Εμείς, έχοντας αποκομίσει μια συνολική εικόνα των όσων συνέβησαν το τελευταίο χρονικό διάστημα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη, θα προσπαθήσουμε και πάλι να δούμε με μια πιο κριτική ματιά όλα αυτά που διαδραματίζονται γύρω μας, με γνώμονα τον επιθυμητό κοινωνικό μετασχηματισμό, προς μια κατεύθυνση εγκαθίδρυσης αμεσοδημοκρατικών κοινωνικών δομών, ικανών να προωθήσουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ισότητα.


Τα Μέσα Ενημέρωσης στο βρώμικο παιχνίδι της εξουσίας και η υπεράσπιση του σάπιου πολιτισμού
Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, κατατρομαγμένα προσπάθησαν να καλύψουν την κοινωνική οργή πίσω από τα στερεότυπα και κονσερβαρισμένα ψέματά τους, κάνοντας και πάλι λόγο για τους ανεύθυνους, τεμπέληδες και κρατικοδίαιτους Έλληνες πολίτες. Γι’ αυτούς, κάθε πολιτική δράση, όπως απεργίες, πορείες, καταλήψεις, συνελεύσεις, κλεισίματα δρόμων, άρνηση πληρωμών και ό,τι άλλο έρχεται σε σύγκρουση με τις αξίες της δικτατορίας του οικονομισμού και της Προτεσταντικής ηθικής, του πολιτισμού της κατανάλωσης και διανοητικής παρακμής, αποτελεί ειδεχθές έγκλημα. Αποκορύφωμα αυτού του «ενημερωτικού» οχετού, αποτέλεσε δημοσίευμα του BBC και των Γερμανικών φυλλάδων που δίχως κανέναν απολύτως συναισθηματισμό, δίχως καμία εξαίρεση, παρουσίασαν τις χθεσινές συγκρούσεις ως αποτέλεσμα της δράσης κάποιων ανεγκέφαλων χούλιγκανς, μεταδίδοντας ταυτόχρονα – προκειμένου να στηρίξουν την προκατασκευασμένη μιντιακή πραγματικότητά τους – απόψεις ατόμων που υιοθετούν ανοιχτά το Νεοφιλελεύθερο Δόγμα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνία), ή τις βασικές θέσεις της ακίνδυνης (για το σύστημα) σοσιαλδημοκρατίας, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να περάσουν το μήνυμα πως για μια ακόμη φορά ο Ελληνικός λαός που δεν εργάζεται όσο σκληρά θα έπρεπε, αναδεικνύει την ανευθυνότητά του, το θράσος και την αχαριστία του στους «δουλευταράδες» του Βορρά. Το γεγονός αυτό, δεν φανερώνει μονάχα την στυγνότητα των ολιγαρχιών, που θα έφταναν ακόμα και στο σημείο να λοιδορήσουν έναν ολόκληρο λαό, αλλά και την απο-πολιτικοποίηση στην οποία έχουν περιπέσει οι Δυτικές κοινωνίες, την θυσία του κοινωνικού στοχασμού στο βωμό της θεσούλας, της αδράνειας και του lifestyle της απάθειας στο οποίο έχουν βυθιστεί και εθιστεί, επιτρέποντας, έτσι, έννοιες όπως η δημοκρατία και η ισότητα να χάσουν πέρα για πέρα την ζωτική τους χροιά, την ίδια στιγμή που το ναρκωμένο πλήθος βαφτίζει την δουλεία υποχρέωση και τον αγώνα για ελευθερία ως έγκλημα. Είχε άραγε δίκιο ο Μέτερνιχ, όταν σχεδόν δύο αιώνες πριν, είχε δηλώσει πως οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν ελευθερία αλλά κοινωνική ειρήνη; Πόσο επίκαιρο φαντάζει αυτό το ρητό για εμάς σήμερα;
Όμως, και τα εγχώρια ΜΜΕ δεν έχουν και πολλά να ζηλέψουν απ’ αυτά του εξωτερικού. Πιστά, και αυτά, στο δόγμα της πολιτισμικής μιζέριας, της δικτατορίας του κυνισμού και της χυδαιότητας, βάφτισαν τα χθεσινά γεγονότα κάτι σαν «θλιβερό έθιμο», με βάση το οποίο η Αστυνομία οφείλει να μετέλθει κάθε μέσο προκειμένου οι πολίτες να σταματήσουν να διαδηλώνουν, και να φυλακιστούν ολοσχερώς στην ατομική τους σφαίρα, περιμένοντας τη στιγμή που τα μέτρα λιτότητας και οι «θυσίες» θ’ αρχίσουν ν΄ αποδίδουν – αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε ποτέ ένα αποτυχημένο φάρμακο να σώσει από τον βέβαιο θάνατο έναν κλινικά νεκρό ασθενή. Γι’ αυτά η πραγματικότητα θυμίζει το αρνητικό ενός φιλμ, εντελώς αντεστραμμένη, πράγμα που σε συνδυασμό με τα όσα διαδραματίστηκαν στην Μαδρίτη, και άλλες πόλεις στην Ισπανία, την 25η Σεπτεμβρίου, (κινητοποιήσεις οι οποίες, τη στιγμή που γράφεται το άρθρο αυτό, συνεχίζονται με ένταση) φανερώνει ότι πάνω από τις χώρες της Νότιας Ευρώπης πλανάται ένα φάντασμα: το φάντασμα της κοινωνικής  αλλαγής.
Όσο, όμως, η πραγματικότητα ωθεί όλο και περισσότερους ανθρώπους στην απελπισία, την ανέχεια και την εξαθλίωση, τόσο περισσότερο οι σκέψεις για γενικευμένο ξεσηκωμό, για μια ριζική κοινωνική επανάσταση μεταμορφώνεται από απλή ευχή μιας μειοψηφίας σε αναγκαίο μέσο επιβίωσης για τους πολλούς. Όσο, λοιπόν, και αν προσπαθούν οι τυποποιημένες αναλύσεις των ΜΜΕ και των φιλελεύθερων σαλτιμπάγκων και του κάθε οικονομολόγου-αυθεντίας, να μας πείσουν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον συμβιβασμό με τον άθλιο αυτόν πολιτισμό της εθελοδουλίας, του κιτς και της ασημαντότητας, τόσο η εμπιστοσύνη του κόσμου απέναντί τους θα γκρεμίζεται, καθώς, όπως φαίνεται, τα διάφορα social media και οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, προσφέρουν μια τελείως διαφορετική οπτική γωνία στην ενημέρωση του πολίτη. Πέρα από τις υπερβολές και τον ανορθολογισμό που επικρατεί στο διαδίκτυο, όπου ακόμα και το κάθε ψέμα γίνεται πιστευτό όταν επαναληφθεί για πολλές φορές, (πράγμα που πίστευε και ο Γκέμπελς), βλέπουμε πως, όλο και περισσότεροι χρήστες του internet, καταφεύγουν στις διάφορες κινηματικές σελίδες του Facebook, (με αποκορύφωμα τη σελίδα του Occupy Wall Street που έχει ξεπεράσει τις 430.000.000 εγγραφές), προκειμένου να έρθουν σ’ επαφή με την «άλλη» πραγματικότητα, αυτήν που τα συμβατικά ΜΜΕ αποκρύπτουν για δικούς τους λόγους. Το αν η λογική θα υπερισχύσει της συνωμοσιολογικής μανίας, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα που σαφέστατα και θα πρέπει να μας απασχολεί, δεδομένου ότι η οργή και η απόγνωση μπορεί να μετατραπεί σε έναν πολύ κακό σύμβουλο, όταν δεν συνοδεύεται από την λογική, και παραμένει, απλά, μια συναισθηματική παρόρμηση. [1]

Κρατική βία και καταστολή. 
Επιστρέφοντας στα δικά μας, το αξιοσημείωτο από τη χθεσινή γενική απεργία δεν είναι τόσο η κρατική βία, η μιντιακή υπερπραγματικότητα ή η κατά παραγγελία επιστημονικοφανής υπεράσπιση των αντικοινωνικών και παρανοϊκών, από κάθε άποψη, νεοφιλελεύθερων πολιτικών – πρακτικές που πολύ σύντομα θα αποτελέσουν την καθημερινότητα και των Ισπανών που βρίσκονται στην αρχή του ίδιου θλιβερού δρόμου που περπατήσαμε εμείς από τον Μάιο του 2010 – αλλά το ότι, για ακόμα μια φορά η αντίδραση της κοινωνίας ήταν λιγότερο δυναμική και χειρότερα οργανωμένη και στοχευμένη απ’ ό,τι επιτάσσουν οι πραγματικές συνθήκες. Υπάρχει δηλαδή μια αναντιστοιχία μεταξύ όσων έχουν πλέον συνειδητοποιήσει την ανάγκη για ένα ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό (ποσοστό που αυξάνεται όχι πια με γεωμετρική πρόοδο αλλά αλγοριθμικά) και των μέσων, των μεθόδων που υιοθετούνται προς επίτευξη αυτού του σκοπού.
Αν δεχτούμε την αμέσως παραπάνω παρατήρηση ως ορθή, δεν απομένει παρά να αναζητήσουμε τους βασικότερους λόγους που θα εξηγήσουν αυτή την αναντιστοιχία, με αυτονόητο ζητούμενο την εξεύρεση τρόπων, μεθόδων και μέσων που θα βοηθήσουν στην πραγματοποίηση του διαρκώς αποσαφηνιζόμενου και προσδιοριζόμενου στόχου (δηλαδή του ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού ή, καλύτερα, της πυροδότησης της διαδικασίας της διαρκούς κοινωνικής επανάστασης). Γιατί καμία 24ωρη (ή ακόμα και 48ωρη) γενική απεργία δεν έχει την αναμενόμενη συμμετοχή; Για ποιούς λόγους η συμμετοχή του κόσμου στις αντίστοιχες διαδηλώσεις, βαίνει μειούμενη; Ή διαφορετικά: γιατί ακόμα και οι πιο επιτυχημένες απεργίες και διαδηλώσεις (από άποψη συμμετοχής) δεν έχουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα; Και τί θα μπορούσε να γίνει, τί πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να μην δούμε πάλι το ίδιο έργο και την επόμενη φορά; Πιστεύοντας πως αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα που πρέπει να συζητηθούν, θα επιχειρηθεί, μια επανοηματοτοδότηση των εννοιών της απεργίας, της κοινωνικής διαμαρτυρίας και του σκοπού που πρέπει αυτές να επιδιώκουν.
Τα δεδομένα λοιπόν είναι τα εξής:
Μετά την υπογραφή του 1ου Μνημονίου, και επιτυχημένες απεργίες έγιναν και μαζικότατες διαδηλώσεις. Όλες ανεξαιρέτως, είχαν την ίδια τύχη: βίαιη καταστολή, τις περισσότερες φορές με ακρότητες που εκφεύγουν τα όρια της νομιμότητας ακόμα και της αστυνομικής βίας (σημ.: η νομιμότητα για την οποία μιλάμε εδώ δεν είναι κάποιο κοινώς αποδεκτό όριο μια υπερβατική νομική κανονικότητα που εμείς αποδεχόμαστε ως τέτοια – μιλάμε απλώς για τα όρια εντός των οποίων επιτρέπεται να κινηθούν οι κρατικοί μηχανισμοί σύμφωνα με τους νόμους που το ίδιο το Κράτος, δηλαδή οι ολιγαρχίες, έχουν θεσπίσει κυριαρχικά, οι οποίοι παραβιάζονται απροσχημάτιστα από τους κύκλους που την επικαλούνται διαρκώς). Μάλιστα, δεν έχει γίνει καθολική πεποίθηση στην κοινωνία ότι ΕΛ.ΑΣ. και ακροδεξιές οργανώσεις, όπως η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Αυτό σημαίνει, εκτός από τα προφανή (π.χ.: σε ποιά χώρα του κόσμου είδατε τους πάνοπλους μπάτσους να πανηγυρίζουν σαν παίκτες ποδοσφαιρικής ομάδας μετά την απρόκλητη επίθεσή τους κατά διαδηλωτών που συντεταγμένα και απόλυτα ειρηνικά, φεύγουν – γεγονότα επί της Πανεπιστημίου της 26.09.2012), και την λουμπενοποίηση, ή για να ειπωθεί απλούστερα, την σχεδόν επίσημη μαφιοζοποίηση του Κράτους, την οριστική απαλοιφή των ορίων μεταξύ Κράτους και Παρακράτους.

Το επόμενο βήμα;
Καμία απολύτως απεργία δεν κάλυψε το σύνολο των εργαζομένων, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων αδυνατεί να απεργήσει αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο της απόλυσης σε μια χώρα που η πραγματική ανεργία ξεπερνά πια το 25%. Συνεπώς υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και ως προς τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων των σχετικών με τις απεργιακές κινητοποιήσεις και, κατ’ επέκταση, είναι προφανής ο συνδικαλιστικός ξεπεσμός, ειδικά των τριτοβάθμιων σωματείων – την στιγμή που ελάχιστα πρωτοβάθμια δραστηριοποιούνται και μάλιστα επιτυχώς. Υπάρχει, όμως, και ένα βαθύτερο ζήτημα εδώ που πρέπει να συζητηθεί: αυτό της έλλειψης πραγματικού προτάγματος. Κοντολογίς, μεγάλο μέρος του πληθυσμού κινητοποιείται, είτε αποφασίζει να δράσει μαζικά, μόνο όταν δει ότι θίγονται τα δικά του οικονομικά συμφέροντα, απαιτώντας, ταυτόχρονα, είτε φορολογικές ελαφρύνσεις, είτε αυξήσεις, είτε περισσότερα επιδόματα. Αναμφισβήτητα, όλα αυτά τα αιτήματα είναι δίκαια, ιδιαίτερα σε μια εποχή σαν τη δική μας, όπου δικαιώματα που κερδήθηκαν με αγώνες και αίμα χιλιάδων ανθρώπων (οχτάωρο, δωρεάν παιδεία, υγεία, στέγαση). Όμως, κρίνουμε εξαιρετικά σημαντικό την περαιτέρω διεκδίκηση, αν όχι την δημιουργία αντιδομών που θ’ αντικαταστήσουν τους παλιούς ιεραρχημένους κοινωνικούς θεσμούς, και θα προωθούν την ισονομία, την άμεση δημοκρατία, τον κοινωνικό στοχασμό αλλά και τον συνολικό επανακαθορισμό των αναγκών, σε κάθε στιγμή. Μέσα σε μια τέτοια προοπτική θα μπορούσαν να βρεθούν, αν όχι λύσεις, τουλάχιστον σημαντικές απαντήσεις στην ανθρωπολογική κρίση των καιρών, που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες. Θα μπορούσε, έτσι, να καταστεί δυνατή η λειτουργία αυτόνομων κοινωνικών θεσμών, μέσω της δημιουργίας μιας πραγματικά δημόσιας ή πολιτικής σφαίρας, που θα επιδιώκουν την ατομική και συλλογική απελευθέρωση, ως εκ τούτου, τη διαμόρφωση ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου, πιο υπεύθυνου, σκεπτόμενου και πραγματικά ελεύθερου. Κοινώς, κρίνεται απαραίτητη η υιοθέτηση πολιτικού προτάγματος, πέρα από την δικαίωση των οικονομικών αιτημάτων. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν μπορεί να ξεπηδήσει μέσα από μια μονοήμερη (ή έστω και διήμερη) απεργία ή στάση εργασίας, παρά μόνο μέσα από μια διαρκής και συνεχιζόμενη πάλη ενάντια στο παλιό καθεστώς, με σκοπό να ριζώσει στη συνείδηση των πολιτών η ιδέα και η επιθυμία για ρήξη με τις αξίες που αυτό πρεσβεύει.
Ο ίδιος ο κόσμος που υποφέρει και επιζητά «μια αλλαγή», δυσκολεύεται να κατανοήσει (υπό την πίεση και της καθημερινά βιούμενης οικονομικής δυσπραγίας) ότι κάθε απεργία που δεν είναι πολιτική αλλά και διαρκής, και που δεν κηρύχθηκε εξ αρχής ως τέτοια και μάλιστα ως πολιτική, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία και μάλλον αποτελεί ευχάριστο δώρο στην εργοδοσία και τα κάθε είδους αφεντικά (δημοσίου ή ιδιωτικού τομέα). Κανείς και τίποτα δεν μπόρεσε να οργανώσει, ούτε κατ’ ελάχιστον τις αμέτρητες στρατιές ανέργων, οι οποίοι, από μόνοι τους θα επαρκούσαν, ώστε να παίξουν καταλυτικό ρόλο σε κάθε κινητοποίηση (από δυναμικές διαδηλώσεις έως περιφρούρηση των απεργιών όσων ακόμα εργάζονται, από απεργοσπάστες και κάθε είδους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς). Σίγουρα, δράσεις, όπως η αυτο-διαχείριση του νοσοκομείου του Κιλκίς αποτελούν πηγές έμπνευσης για περαιτέρω πολιτική δράση, μιας και θέτουν γερές βάσεις για την αντικατάσταση των παλιών θεσμών παραγωγής και εργασίας με νέους, όμως κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, οι καταλήψεις εργοστασίων και επιχειρήσεων θα μπορούσαν να καταστούν πιο γενικευμένες, αντί να περιμένουμε μεσσιανικά κάποιον ηγέτη, κάποια αυθεντία, κάποιον πεφωτισμένο γνώστη που θα μας οδηγήσει έξω από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει.
Στο μεταξύ, η αυξανόμενη φτώχεια και η αθλιότητα, αποτελεί ένα ολοένα και διογκούμενο εμπόδιο σε κάθε έμφυτη ή οργανωμένη προσπάθεια για κοινωνική αλληλεγγύη. Όταν κάποιος δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα μέσα για να ικανοποιήσει ούτε τις βασικές του ανάγκες, δύσκολα θα βοηθήσει τον επίσης εξαθλιωμένο (ίσως με άλλο τρόπο) γείτονά του ή συνάδελφό του ή, ακόμα και τον στενό του συγγενή. Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Πώς και ποιοί θα πείσουν τις εξαθλιωμένες (και απόλυτα αιφνιδιασμένες) μάζες να οργανωθούν και να δράσουν, με την έννοια της καθολικής κοινωνικής ανυπακοής, και μάλιστα σε βάσεις που να αποκλείουν την παρείσφρηση φασιστοειδών ή βαθιά συντηρητικών στοιχείων; Φυσικά, μέσα από ένα άρθρο, δεν μπορούν να δοθούν απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Εξάλλου, δεν είμαστε ούτε εξουσιοδοτημένοι για κάτι τέτοιο. Θα λέγαμε, όμως, πως, ούτε καν το επιθυμούμε, γιατί οποιαδήποτε έτοιμη απάντηση ή θ’ αποτελούσε προσωπική γνώμη είτε πλάνη. Το θέμα είναι να συμφωνήσουμε στην κρισιμότητα των παρατηρήσεων και στην ορθότητα των ερωτημάτων. Οι απαντήσεις θα έρθουν μέσα από την τριβή στους κοινωνικούς αγώνες και υπό την πίεση της ανάγκης. Δεν μπορούμε όμως παρά να υπενθυμίσουμε κάποια πράγματα που είναι αυτονόητα (ακόμα κι αν, ως τέτοια, πολλοί τα λησμονούν):
  • Η κοινωνική επανάσταση κρίνεται επιτακτική. Η ίδια η πραγματικότητα είναι που την καθιστά ως την μόνη πιθανή διέξοδο από τον πλήρη ατομικό, κοινωνικό και πνευματικό αφανισμό.
  • Η σύγκρουση με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων δεν είναι απαραίτητο και (δεν θέλουμε, άλλωστε) να μετέλθει με βίαια μέσα παρά μόνο στο βαθμό που αυτά θα χρησιμοποιηθούν ως αυτοάμυνα: είναι ανόητη αλλά και αναποτελεσματική η επίθεση σε πάνοπλους αστυνομικούς•  είναι καταστροφική, επίσης η τάση λουμπενοποίησης που επικρατεί σε διάφορους παραδοσιακούς επαναστατικούς χώρους (σύγκρουση μόνο και μόνο για χάρη της σύγκρουσης). Και σε επικοινωνιακό επίπεδο, επίσης, αυτού του είδους η τακτική είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, μιας και φτάνει στα μάτια των τηλε-πολιτών, εντελώς διαστρεβλωμένη και φετιχοποιημένη. Είναι, όμως, απόλυτα επιθυμητή και κατορθώσιμη η υπεράσπιση με κάθε τρόπο μιας αυτόνομης δομής όπως μια κοινότητα εναλλακτικής/ανταλλακτικής οικονομίας, ή η υπεράσπιση μιας απεργίας είτε από τις δυνάμεις καταστολής του παλαιού καθεστώτος, είτε από γραφειοκράτες που θα προσπαθήσουν να «καπελώσουν» για προσωπικό (ή κομματικό) τους όφελος μια τέτοια δράση. Οι πρώτοι δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστούν απολύτως ειρηνικά. Οι δεύτεροι θα πρέπει ν’ απομακρυνθούν από το πολιτικό σώμα, με κάθε μέσο και κάθε τρόπο. Παράλληλα, και με σκοπό την επίτευξη των παραπάνω στόχων, η μεταμόρφωση αυτών των τηλε-πολιτών σε ενεργούς συμμάχους κρίνεται αναγκαία και ο τρόπος να το καταφέρουμε αυτό φαίνεται πως δεν μπορεί παρά ν’ αρχίσει σε τοπικό επίπεδο, σε χώρους δουλειάς, σε κάθε μικροκοινωνικό επίπεδο.
  • Καμία ενέργειά μας δεν πρόκειται να έχει αποτελέσματα αν δεν έχουμε την απαραίτητη οργανωτική δομή, η οποία οργανωτική δομή σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να έχει ιεραρχικά χαρακτηριστικά, αλλά, αντίθετα, οφείλει να είναι οριζόντια.
  • Καμία ενέργειά μας δεν πρόκειται να επιτύχει αν δεν διασπάσει την οργανωμένη κρατική καταστολή, σε πάρα πολλά μέτωπα. Η σχεδόν πατροπαράδοτη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής στα κέντρα των πόλεων, για παράδειγμα,
Για άλλη μια φορά, τελειώνοντας, θα πούμε ότι η γενική πολιτική απεργία διαρκείας είναι ένα όπλο που, ίσως, θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει μια μεγάλη νίκη. Μέχρι να μπορέσουμε να οργανώσουμε επιτυχώς ένα τέτοιο εγχείρημα, μικρές νίκες στην καθημερινότητά μας θα πρέπει να μάθουμε να κατακτούμε, νίκες που προαπαιτούν πάντα ως ζητούμενο, όχι μόνο να ικανοποιήσουν μια δεδομένη ανάγκη της στιγμής ή κάποιο επί μέρους αίτημα, αλλά ν’ αποτελέσουν, συνειδητά, έναν παραπόταμο ικανό να βοηθήσει στο να ξεχειλίσει ο κύριος ποταμός με όλη του την δύναμη, την αγριότητα και την ομορφιά του.

[1] Έχει πολλές φορές διαπιστωθεί ότι οι πρωταρχικές ανθρώπινες  αντιδράσεις κινητοποιούνται πρώτα με βάση τα συναισθήματα και έπειτα την λογική, γεγονός που επιτρέπει την αναμετάδοση ψευδών ειδήσεων που απλά ακούγονται όμορφα στ’ αυτιά του απεγνωσμένου ανθρώπου. Έτσι, δεδομένου  ότι βαδίζουμε στην εποχή όπου οι μεγάλοι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί  σταθμοί αρχίζουν να περιορίζονται  για χάρη της ανοιχτής διαδικτυακής ενημέρωσης, καλούμαστε να  μετασχηματίσουμε όλες αυτές τις τάσεις που ρέπουν προς τον ολέθριο λαϊκισμό, καθώς μια μοναδική ευκαιρία ανοίγεται μπροστά μας:  η δημιουργία μιας κατά κάποιον τρόπο ψηφιακής πολιτικής σφαίρας/κινηματικής πλατφόρμας, (η  οποία, αναμφισβήτητα, με τίποτα δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει την φυσική), όπου η  πρόσβαση στην γνώση θα μπορούσε να είναι θέμα μερικών δευτερολέπτων αναζήτησης.

Πηγή: eagainst.com

Συνέχεια...

David Graeber: Είσαι αναρχικός-η; Η απάντηση μπορεί να σε εκπλήξει

Posted: by παντιγέρα in
0
Το κείμενο του David Graeber που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά ελεύθερα μεταφρασμένο στα Ελληνικά, από το blog Παραλληλογράφος.

Ο Ντέιβιντ Γκράεμπερ είναι ένας από τους πλέον γνωστούς ανθρωπολόγους της γενιάς του, και για τη πρωτογενή έρευνα που έκανε στο νησί της Μαγαδασκάρης αλλά και για την πολιτική του δράση ως αναρχικός στο κίνημα κατά της Παγκοσμιοποίησης της τελευταίας δεκαετίας. Δίδασκε στο πανεπιστήμιο του Γέηλ από όπου και εκδιώχθηκε λόγω της πολιτικής του δράσης. Τώρα διδάσκει στο πανεπιστήμιο Goldsmiths του Λονδίνου. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: “Αποσπάσματα μιας αναρχικής ανθρωπολογίας” και “Κίνημα , Βία , Τέχνη και Επανάσταση”, από τις ελευθεριακές εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, ενώ ετοιμάζονται το “Τέλος των Πρωτοποριών” και το “Το Χρέος: Τα πρώτα 5.000 χρόνια” το οποίο είναι και το τελευταίο του βιβλίο, το οποίο είναι απλά εκπληκτικό.

Πιθανώς να έχεις ήδη ακούσει ένα-δυο πράγματα για τους αναρχικούς και τι υποτίθεται ότι πιστεύουν. Το πιθανότερο είναι πως ότι έχεις ακούσει είναι ανοησίες. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι αναρχικοί είναι υποστηρικτές της βίας, του χάους και της καταστροφής ή ότι είναι τρελαμένοι μηδενιστές που απλά θέλουν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Στη πραγματικότητα τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Οι αναρχικοί είναι απλά άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά να συμπεριφέρονται με εύλογο τρόπο χωρίς να τους το επιβάλουν. Είναι μια πολύ απλή σκέψη. Μα είναι μια που οι πλούσιοι και δυνατοί έβρισκαν πάντοτε πολύ επικίνδυνη.

Στην πιο απλή μορφή τους τα αναρχικά πιστεύω καταλήγουν σε δύο βασικές υποθέσεις. Η πρώτη είναι ότι τα ανθρώπινα όντα είναι, υπό κανονικές συνθήκες, όσο λογικά και αξιοπρεπή τους επιτρέπεται να είναι και μπορούν να οργανώνουν τον εαυτό τους αλλά και τις κοινότητες τους, χωρίς να χρειάζεται να τους πουν το πως. Η δεύτερη είναι ότι η εξουσία διαφθείρει. Περισσότερο απ΄όλα, ο αναρχισμός σημαίνει απλά να έχεις το κουράγιο να παίρνεις τις αρχές της κοινής ευπρέπειας, με τις οποίες όλοι ζούμε, και να τις ακολουθείς μέσα από τα λογικά συμπεράσματα τους. Όσο παράξενο και αν φαίνεται, στα πιο σημαντικά πράγματα είσαι ήδη αναρχικός-ή, απλά δεν το συνειδητοποιείς. Ας αρχίσουμε παίρνοντας μερικά παραδείγματα από την καθημερινή ζωή.

Αν υπάρχει μια γραμμή για να ανέβεις σε ένα λεωφορείο με πολύ κόσμο, περιμένεις τη σειρά σου και αποφεύγεις να ανοίξεις δρόμο με τον αγκώνα σου, ακόμα και όταν δεν υπάρχει τριγύρω αστυνομία;

Αν απάντησες “ναι”, τότε είσαι συνηθισμένος να συμπεριφέρεσαι σαν αναρχικός-η!

Η πιο βασική αναρχική ιδέα είναι η αυτο-οργάνωση: η υπόθεση ότι τα ανθρώπινα όντα δεν χρειάζονται να απειλούνται με διώξεις για να είναι ικανά να φτάσουν σε λογική κατανόηση το ένα με το άλλο ή να συμπεριφερθούν μεταξύ τους με αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Όλοι πιστεύουν ότι είναι ικανοί να συμπεριφέρονται εύλογα από μόνοι τους. Αν σκέφτονται ότι οι νόμοι και η αστυνομία είναι απαραίτητα, είναι γιατί νομίζουν ότι όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο.

Αλλά αν το καλοσκεφτείς, ακριβώς έτσι δεν σκέφτονται και όλοι αυτοί οι άνθρωποι για εσένα; Οι αναρχικοί υποστηρίζουν πως όλη η αντικοινωνική συμπεριφορά- που μας κάνει να νομίζουμε ότι είναι απαραίτητο να έχουμε στρατούς, αστυνομία, φυλακές και κυβερνήσεις να ελέγχουν τη ζωή μας- στη πραγματικότητα βασίζεται στις συστημικές ανισότητες και την αδικία που οι στρατοί, η αστυνομία, οι φυλακές και οι κυβερνήσεις κάνουν δυνατές. Όλα είναι ένας φαύλος κύκλος. Αν οι άνθρωποι συνηθίζουν στο να τους συμπεριφέρονται σαν η γνώμη τους να μην έχει σημασία, πολύ πιθανώς να θυμώσουν,να γίνουν κυνικοί, ακόμα και βίαιοι – που φυσικά κάνει ευκολότερο για αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία να λένε πως η γνώμη τους δεν μετράει. Μόλις καταλάβουν ότι οι γνώμες τους πραγματικά έχουν την ίδια σημασία σαν και όλων των υπολοίπων, έχουν την τάση να γίνονται αξιοθαύμαστα κατανοητικοί. Εν συντομία: Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι είναι η ίδια η εξουσία και τα αποτελέσματα της, που κάνουν τους ανθρώπους ανόητους και ανεύθυνους.

Είσαι μέλος μιας λέσχης ή αθλητικής ομάδας, μιας οποιασδήποτε συλλογικότητας όπου οι αποφάσεις δεν επιβάλλονται από έναν αρχηγό αλλά παίρνονται στη βάση της γενικής συναίνεσης;

Αν η απάντηση σου είναι “ναι”, τότε ανήκεις σε έναν οργανισμό που λειτουργεί με αναρχικές αρχές! Μια άλλη αναρχική αρχή είναι η εθελοντική ένωση. Πρόκειται απλά για την εφαρμογή δημοκρατικών αρχών στη καθημερινή ζωή. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι αναρχικοί πιστεύουν πως θα πρέπει να είναι δυνατό να υπάρχει μια κοινωνία, στην οποία τα πάντα θα οργανώνονται σύμφωνα με αυτό το πλαίσιο -όλες οι ομάδες βασισμένες στην ελεύθερη συναίνεση των μελών τους- και για αυτό, όλες οι “από τα πάνω προς τα κάτω” δομές στρατιωτικού τύπου όπως οι στρατοί, οι γραφειοκρατίες ή οι μεγάλες εταιρίες, που βασίζονται σε ιεραρχίες, δεν θα είναι πλέον απαραίτητες. Ίσως δεν πιστεύεις ότι αυτό θα είναι δυνατό. Ίσως και να το πιστεύεις. Όμως, κάθε φορά που φτάνεις σε συμφωνία μέσω της συναίνεσης, παρά μέσω των απειλών, κάθε φορά που έρχεσαι σε μια εθελοντική ρύθμιση με ένα άλλο πρόσωπο, φτάνεις στην κατανόηση ή φτάνεις σε συμβιβασμό παίρνοντας υπόψιν την κατάσταση του άλλου προσώπου εν προκειμένω ή τις ανάγκες του, είσαι αναρχικός -ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνεις.

Ο αναρχισμός είναι απλά ο τρόπος που οι άνθρωποι δρουν όταν είναι ελεύθεροι να πράξουν όπως επιλέξουν, και όταν έχουν να κάνουν με άλλους που είναι εξίσου ελεύθεροι -και για αυτό έχουν συνείδηση της ευθύνης ,που αυτό συνεπάγεται, απέναντι στους άλλους. Αυτό οδηγεί σε ένα άλλο κρίσιμο σημείο: Ενώ οι άνθρωποι μπορούν να είναι λογικοί και διακριτικοί όταν έχουν να κάνουν με ίσους, η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια που δεν γίνεται να τους εμπιστευτούμε όταν τους δίνεται η εξουσία πάνω σε άλλους. Δώσε σε κάποιον τέτοια εξουσία. Αναπόφευκτα σχεδόν, θα τη καταχραστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Πιστεύεις ότι οι περισσότεροι πολιτικοί είναι εγωιστές, επηρμένα γουρούνια που δεν τους νοιάζει πραγματικά για το δημόσιο συμφέρον; Πιστεύεις ότι ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα που είναι ηλίθιο και άδικο;

Αν απάντησες “ναι”, τότε προσυπογράφεις την αναρχική κριτική στη κοινωνία του σήμερα -τουλάχιστον στο ευρύτερο πλαίσιο της. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι η εξουσία διαφθείρει, και ότι αυτοί που περνούν όλη τους τη ζωή αναζητώντας την εξουσία είναι οι τελευταίοι που θα πρέπει να την έχουν. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι το παρόν οικονομικό σύστημα, είναι ποιο πιθανό να ανταμείψει τους ανθρώπους για την εγωιστική και αδίστακτη συμπεριφορά τους, παρά για την αξιοπρέπεια και την τρυφερότητα τους ως ανθρώπινα όντα. Οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται έτσι. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέφτονται πως μπορεί να γίνει κάτι για αυτό, ή τέλος πάντων -και αυτό είναι κάτι στο οποίο οι πιστοί υπηρέτες των δυνατών είναι σχεδόν σίγουρο ότι επιμένουν- οτιδήποτε που δεν θα καταλήξει να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Αλλά τι γίνεται αν αυτό δεν είναι αλήθεια;

Και υπάρχει πραγματικά οποιοσδήποτε λόγος να το πιστεύεις αυτό; Στην πραγματικότητα, όταν τις περνάς από τέστ, οι περισσότερες προβλέψεις για το τι θα συμβεί χωρίς κυβερνήσεις ή καπιταλισμό αποδεικνύονται εξολοκλήρου αναληθείς. Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς κυβερνήσεις. Σε πολλά μέρη του κόσμου οι άνθρωποι ζουν έξω από τον έλεγχο των κυβερνήσεων, σήμερα. Βέβαια, σε μια πολύπλοκη, αστική, τεχνολογική κοινωνία όλο αυτό θα ήταν πιο περίπλοκο: αλλά η τεχνολογία μπορεί επίσης να διευκολύνει την επίλυση όλων αυτών των προβλημάτων. Για την ακρίβεια, δεν έχουμε ξεκινήσει καν να σκεφτόμαστε πως θα ήταν οι ζωές μας αν η τεχνολογία ανταποκρίνονταν αληθινά στις ανθρώπινες ανάγκες. Πόσες ώρες θα έπρεπε να δουλεύουμε αλήθεια ώστε να διατηρούμε μια λειτουργική κοινωνία – αν ξεφορτωνόμασταν δηλαδή όλα τα άχρηστα ή καταστροφικά επαγγέλματα όπως διαφημιστές, δικηγόρους, ανθρωποφύλακες, οικονομικούς αναλυτές, ειδικούς δημοσίων σχέσεων, γραφειοκράτες και πολιτικούς, και στρέφαμε τα καλύτερα επιστημονικά μυαλά μακριά από τους διαστημικούς εξοπλισμούς ή τα συστήματα των χρηματαγορών, ώστε να μηχανοποιήσουν τις επικίνδυνες ή ενοχλητικές εργασίες όπως η εξόρυξη μεταλλευμάτων η ο καθαρισμός της τουαλέτας, και να διανείμουν την υπόλοιπη εργασία σε όλους ισότιμα; Πέντε ώρες την ημέρα; Τρεις; Δύο; Κανείς δεν ξέρει γιατί ποτέ κανένας δεν ρωτάει αυτού του είδους τις ερωτήσεις. Για τους αναρχικούς, αυτές είναι οι ερωτήσεις που θα έπρεπε να ρωτάμε.

Πιστεύεις πραγματικά αυτά που λες στα παιδιά σου (ή έλεγαν σε εσένα οι γονείς σου);

“Δεν έχει σημασία ποιος το ξεκίνησε”. “Δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό”[1]. “Κάνε στους άλλους ότι θα ήθελες να κάνουν και οι άλλοι για εσένα..” “Καθάρισε την ακαταστασία σου”. “Μην είσαι κακός στους ανθρώπους επειδή είναι διαφορετικοί”. Ίσως θα έπρεπε να αποφασίσουμε, αν λέμε ψέμματα στα παιδιά μας όταν τους μιλάμε για το κακό και το καλό ή αν είμαστε πρόθυμοι να πάρουμε στα σοβαρά τις παραινέσεις μας. Διότι, αν ακολουθήσετε αυτές τις ηθικές αρχές μέχρι τα λογικά συμπεράσματα τους, καταλήγετε στον αναρχισμό.

Πάρτε για παράδειγμα την αρχή “δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό”. Αν πραγματικά το έπαιρνες στα σοβαρά, αυτό από μόνο του θα τίναζε στον αέρα ολόκληρη τη βάση για τον πόλεμο και το σύστημα ποινικού δικαίου. Το ίδιο ισχύει για το μοίρασμα: πάντα λέμε στα παιδιά ότι πρέπει να μάθουν να μοιράζονται, να αλληλοκατανοούν τις ανάγκες τους, να βοηθούν το ένα το άλλο. Μετά βγαίνουμε έξω στον πραγματικό κόσμο όπου υποθέτουμε ότι όλοι είναι εκ του φυσικού τους εγωιστές και ανταγωνιστικοί. Αλλά όπως θα σημείωνε ένα αναρχικός: στη πραγματικότητα, ότι λέμε στα παιδιά μας είναι σωστό. Σχεδόν οποιοδήποτε μεγάλο επίτευγμα που άξιζε το κόπο στην ανθρώπινη ιστορία, κάθε ανακάλυψη ή κατόρθωμα που βελτίωσε τις ζωές μας, βασίστηκε στην συνεργασία και την αλληλοβοήθεια. Ακόμα και τώρα, οι περισσότεροι από εμάς ξοδεύουμε περισσότερα για τις οικογένειες και τους φίλους μας παρά για τους εαυτούς μας. Ενώ, πιθανόν, πάντα θα υπάρχουν ανταγωνιστικοί άνθρωποι στο κόσμο, δεν υπάρχει κανένας λόγος γιατί η κοινωνία πρέπει να βασίζεται στην ενθάρρυνση τέτοιων συμπεριφορών, πόσο μάλλον κάνοντας τους ανθρώπους να ανταγωνίζονται για τις βασικές ανάγκες της ζωής. Αυτό υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των ανθρώπων στην εξουσία, που μας θέλουν να ζούμε μέσα στο φόβο τους ενός για τον άλλο. Γι’ αυτό οι αναρχικοί καλούν για μια κοινωνία βασισμένη όχι μόνο στην ελεύθερη ένωση αλλά και στην αλληλοβοήθεια. Είναι γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν πιστεύοντας στην αναρχική ηθική και σταδιακά έχουν να κατανοήσουν ότι ο κόσμος των ενηλίκων δεν λειτουργεί με αυτό το τρόπο. Για αυτό και τόσα πολλά γίνονται επαναστατικά ή αποξενωμένα, ακόμα και αυτοκτονικά ως έφηβοι, και τελικά, παραιτημένα ως ενήλικες. Η μόνη τους παρηγοριά, συχνά, είναι η δυνατότητα να μεγαλώσουν οι ίδιοι παιδιά και να υποκρίνονται ότι ο κόσμος είναι δίκαιος. Αν όμως μπορούσαμε να ξεκινήσουμε πραγματικά να χτίζουμε ένα κόσμο που, έστω στο ελάχιστο, θα ήταν βασισμένος σε δίκαιες αρχές;

Δεν θα ήταν αυτό το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να δώσει κανείς στα παιδιά του;

Πιστεύεις ότι τα ανθρώπινα όντα είναι θεμελιωδώς διεφθαρμένα και κακά, ή ότι συγκεκριμένα ήδη ανθρώπων (γυναίκες, άνθρωποι διαφορετικού χρώματος, λαϊκοί άνθρωποι που δεν είναι πλούσιοι ή δεν έχουν ανώτερη εκπαίδευση) είναι υποδεέστερα δείγματα, προορισμένα να κυβερνώνται από ανώτερους από αυτούς;

Αν απάντησες “ναι”, ε λοιπόν, δεν είσαι τελικά αναρχικός. Αλλά αν απάντησες “όχι”, τότε, κατά πάσα πιθανότητα προσυπογράφεις το ενενήντα τις εκατό των αναρχικών αρχών, και πιθανόν, σε μεγάλο βαθμό να ζεις τη ζωή σου σύμφωνα με αυτές.

Κάθε φορά που συμπεριφέρεσαι σε έναν άλλο άνθρωπο με κατανόηση και σεβασμό, είσαι αναρχικός. Κάθε φορά που επιλύεις τις διαφορές σου με άλλους με το να έρχεσαι σε έναν λογικό συμβιβασμό, ακούγοντας τι έχει να πει ο καθένας παρά να αφήνεις ένα άτομο να αποφασίζει για όλους τους άλλους, είσαι αναρχικός.Κάθε φορά που έχεις την ευκαιρία να επιβάλεις με τη δύναμη σε κάποιον να κάνει κάτι, αλλά αποφασίζεις να απευθύνεσαι στη λογική του, είσαι αναρχικός. Το ίδιο ισχύει κάθε φορά που μοιράζεσαι κάτι με έναν φίλο, η αποφασίζεις ποιος θα πλύνει τα πιάτα, η κάνεις οτιδήποτε και έχεις τη προσοχή σου στραμμένη στη δικαιοσύνη.

Τώρα, μπορεί να διαφωνήσεις με όλα αυτά ότι είναι ωραία και καλά ως ένα τρόπος για μικρές ομάδες ανθρώπων να συνεννοηθούν μεταξύ τους, αλλά η διαχείριση μιας πόλης ή μιας χώρας, είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Και φυσικά υπάρχει κάτι σε αυτό. Ακόμα και αν αποκεντροποιήσεις τη κοινωνία και βάλεις όσο περισσότερη δύναμη είναι δυνατή στα χέρια μικρών κοινοτήτων, θα υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα που θα χρειάζονται συντονισμό, από τη λειτουργία των σιδηροδρόμων μέχρι τις αποφάσεις για το ποια κατεύθυνση θα πρέπει να πάρει η ιατρική έρευνα. Αλλά μόνο και μόνο επειδή κάτι είναι περίπλοκο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει τρόπος να το κάνεις δημοκρατικά. Απλά θα είναι περίπλοκο. Για την ακρίβεια, οι αναρχικοί έχουν ένα σωρό διαφορετικές ιδέες και οράματα για την αυτο-διεύθυνση μιας περίπλοκης κοινωνίας. Το να τα εξηγήσω θα έπαιρνε πολύ περισσότερο από το μέγεθος και τις προθέσεις ενός μικρού εισαγωγικού κειμένου σαν και αυτό. Αρκεί να πούμε, πρώτα απ’ όλα, ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ξοδέψει πολύ χρόνο επινοώντας μοντέλα για το πως θα δούλευε μια πραγματικά δημοκρατική και υγιής κοινωνία. Βεβαίως, κανένας αναρχικός δεν ισχυρίζεται ότι έχει το τέλειο σχέδιο. Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι να επιβάλουμε προκατασκευασμένα μοντέλα στη κοινωνία ούτως ή άλλως. Η αλήθεια είναι ότι πιθανότατα δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε τα μισά από τα προβλήματα που θα προκύψουν στη προσπάθεια μας να δημιουργήσουμε μια δημοκρατική κοινωνία. Ακόμα και έτσι, είμαστε πεπεισμένοι ότι -με την ανθρώπινη επινοητικότητα να είναι αυτό που είναι- τέτοια προβλήματα μπορούν πάντα να λυθούν, όσο γίνεται σύμφωνα με το πνεύμα των βασικών αρχών μας, οι οποίες σε τελική ανάλυση είναι οι αρχές της θεμελιώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Σημειώσεις:

[1] Σ.τ.μ.: Εδώ η μετάφραση έχει γίνει αυτολεξεί. Το ποιο κοντινό στην ελληνική γλώσσα είναι το αρχαίο ρητό “το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού” αν και προφανώς δεν χρησιμοποιείται ως παραίνεση σε παιδιά μικρής ηλικίας.

Πηγή: eagainst.com

Συνέχεια...

Φασιστικές διδαχές περί αναρχίας

Posted: by παντιγέρα in
0
Πήρα στα χέρια μου να ξεφυλλίσω το νέο βιβλίο «Πολιτική και Δίκαιο» του Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, που απευθύνεται στα παιδιά της Β΄ Λυκείου. Κι εκεί, στη σελίδα 39 του 4ου κεφαλαίου, όπου υποτίθεται ότι οι εντεταλμένοι από το αστικό μας κράτος καθηγητές-συγγραφείς αναπτύσσουν το θέμα «Μορφές πολιτευμάτων», διάβασα τα ακόλουθα περί αναρχίας:

«…Η μοναρχία, με την πρωταρχική της σημασία, είναι το καθεστώς εκείνο στο οποίο ο ένας αποφασίζει για τους υπόλοιπους· η ολιγαρχία, όταν αποφασίζουν οι λίγοι, οι πιο πλούσιοι. Κι όταν δεν αποφασίζει κανείς, γιατί οι άνθρωποι έχουν απορρίψει κάθε συλλογική πειθαρχία, τότε μιλάμε για αναρχία.
― Τέλος οι αρχηγοί, τέλος οι ιεραρχίες, τέλος οι καταναγκασμοί. Η ευτυχία δηλαδή!
— Ναι, στα χαρτιά. Στη ζωή, η αναρχία οδηγεί στο δεσποτισμό, ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο από μοναρχία χωρίς νόμο…» [Υπογράμμιση δική μου.]
 
Αυτός ο διάλογος είναι παρμένος από το βιβλίο του Ρεζίς Ντεμπρέ, Εξηγώντας τη Δημοκρατία στην κόρη μου, (Εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2000), όπως έχουν την αστική καλοσύνη να μας πληροφορήσουν οι δημοκρατικοί δάσκαλοι-συγγραφείς του βιβλίου. Έτσι είναι το τίμιο! Όταν επικαλείσαι κάτι που το είπε κάποιος άλλος, πρέπει να αναφέρεις την πηγή. Γι’ αυτό οι δυο τίμιοι συγγραφείς του σχολικού εγχειριδίου Καλλιόπη Παπακωνσταντίνου, διδάκτωρ Νομικής, και Λεωνίδας Κατσίρας,… L.L.M., ανέγραψαν αμέσως το όνομα του πάλαι ποτέ επαναστάτη και νυν συμβούλου αστικών κυβερνήσεων Ρεζίς Ντεμπρέ, από τον οποίο δανείστηκαν την παραπάνω λάσπη. Οπότε οι ίδιοι δε… λέρωσαν τα χέρια τους. Μόνο τα χρήματα εισέπραξαν για τον κόπο τους. Όπως ακριβώς συνέβη και με την ομάδα των «Κριτών-Αξιολογητών» του βιβλίου, δηλαδή τους Παναγιώτη Γρηγορίου, Αναπληρωτή Καθηγητή Πανεπιστημίου Αιγαίου, Δημήτρη Χρυσοχόου, Αναπληρωτή Καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης, Αγγελική Ηλιοπούλου,… M.Sc.(Ed.), M.Sc.(Soc.Psych.), Ασπασία Οικονόμου,… M.Ed.Psych., και Στέλλα Σωτηρίου,… M.Sc. Η όλη «εποπτεία» και ο «συντονισμός» ανήκε στον Παύλο Μαράντο, Σύμβουλο Νομικών-Πολιτικών Επιστημών στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο.

Δε θέλω ν’ ασχοληθώ με τον Ρεζίς Ντεμπρέ και με τη «δημοκρατία» που διδάσκει στην κόρη του συκοφαντώντας φασιστικά την αναρχία. Με τους… δικούς μας, όμως, αλλάζει το ζήτημα. Γιατί αυτοί, όπως υποστηρίζουν στον «πρόλογο» (σελ.7) του βιβλίου, ανέλαβαν να το γράψουν «υποκινούμενοι από αγάπη για την εκπαίδευση». Προσθέτοντας ότι «Πεποίθησή» τους «είναι ότι η παιδεία αποτελεί το κλειδί για την καλλιέργεια αισθήματος δικαιοσύνης και πολιτικής υπευθυνότητας». Και, μάλιστα, κλείνουν τον πρόλογό τους «με την ευχή, ως πολίτες του αύριο [οι μαθητές και οι μαθήτριες], «να δημιουργήσουν μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία». [Οι υπογραμμίσεις δικές μου.]
Αν είχαν έστω και μια στάλα δημοκρατικής τσίπας και «αισθήματος δικαιοσύνης και πολιτικής υπευθυνότητας», δε θα συκοφαντούσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, και μάλιστα με τέτοιο ύπουλο και φασιστικό τρόπο. Η όποια επιστημονική τους «εντιμότητα» θα απαιτούσε να ανατρέξουν στην αναρχική θεωρία (Μπακούνιν, Κροπότκιν, Μαλατέστα, Προυντόν κλπ.) και στην ιστορία των αναρχικών (από την Παρισινή Κομμούνα ως τον επαναστατικό τους αγώνα στις άλλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου –Ρωσία, Ισπανία, Αμερική…), για να απαντήσουν στο ερώτημα «τι είναι η αναρχία» στη θεωρία και στην πράξη… Φυσικά, τα γνώριζαν όλα αυτά, με τόσους τίτλους που διαθέτουν. Όπως τα γνώριζε κι ο Ρεζίς Ντεμπρέ, όταν προτιμούσε να στραβώσει την κόρη του. Το να συμφωνήσει κανένας με την αναρχία δεν είναι υποχρεωτικό. Το να την συκοφαντεί έτσι ασύστολα είναι πολιτικό έγκλημα φασιστικού τύπου. Θυμίζει εκείνους τους φασίστες που τρομοκρατούσαν τους χωριάτες λέγοντας πως ο κομμουνισμός θα τους πάρει την… κατσίκα. Τώρα οι εκσυγχρονισμένοι αυλικοί της Εξουσίας ταυτίζουν την αναρχία με την… απόλυτη μοναρχία, για να τρομοκρατήσουν τα παιδιά. Τόση ποταπότητα! Αλλά πού να βρουν την τσίπα οι κολαούζοι διανοούμενοι του συστήματος!

Πηγή: Ο άπατρις της Πάτρας

Συνέχεια...

Η παιδεία όπως τη βλέπουν οι αναρχικοί

Posted: by παντιγέρα in
0
Όπως παρουσιάστηκε στο αναρχικό περιοδικό “Cause Commune¨ που κυκλοφορεί από την Union Communiste Libertaire του Κεμπέκ του Καναδά.

Από την εμφάνιση του έθνους-κράτους, η άρχουσα τάξη έχει αναλάβει τον έλεγχο της εκπαίδευσης για να προωθήσει, πρώτον, τον πατριωτισμό και την εθνική υπερηφάνεια και, δεύτερον, την εκπαίευση των εργαζομένων στο να αποκτήσουν δεξιότητες που θα τους επιτρέψουν να προσαρμοστούν στις επισφαλείς συνθήκες διαβίωσης και στους χώρους εργασίας που καταβροχθίζονται από την αβεβαιότητα.

Σήμερα, τα παραδείγματα από αυτά τα φαινόμενα είναι πολλά: διαβάστε μόνο τα προγράμματα κατάρτισης για “αγωγή του πολίτη” για να δείτε ότι το Υπουργείο Παιδείας (σ.τ.μ.: του Κεμπέκ) προσπαθεί να προωθήσει μια κουλτούρα της ατομικής ευθύνης, προκειμένου να μετατοπίσει τα βάρη στην κοινωνία. Ελπίζουν να καλλιεργήσουν ένα “επιχειρηματικό πνεύμα”, έτσι ώστε οι μαθητές / φοιτητές να μάθουν να πωλούν τους εαυτούς τους καλύτερα στην αγορά εργασίας που γίνεται ολοένα και πιο ανταγωνιστική.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: οφείλουμε να διαμορφώσουμε τους εαυτούς μας σύμφωνα με τις ανάγκες του αστικού κράτους, πρέπει να μάθουμε να προσαρμοζόμαστε και, κυρίως, να μην φανταζόμαστε ότι στα συλλογικά μας προβλήματα υπάρχουν και συλλογικές αντί μεμονωμένες λύσεις. Αυτά που μαθαίνουμε στα σχολεία μας είναι υπακοή, όχι υπευθυνότητα. Και κάνοντας την εκπαίδευση δωρεάν δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε από αυτή την κατάσταση.

Ο αναρχισμός συνεπάγεται την αμφισβήτηση της οργάνωσης της εκπαίδευσης από το κράτος. Οι αρχές του -άμεση δημοκρατία και αυτοδιεύθυνση- όπως και τα ιδανικά του -απουσία ιεραρχίας και εξουσίας και χειραφέτηση του καθένα- επιδρούν επίσης και στο όραμα της εκπαίδευσης. Ας παραθέσουμε λίγες γραμμές για να δούμε τη γενική ιδέα, έτσι όπως χρωματίζεται από τις εμπειρίες του παρελθόντος στη Δυτική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μια πρώτη βασική αναρχική αρχή όσον αφορά την εκπαίδευση είναι ότι η εκπαίδευση θα πρέπει να ενθαρρύνει και να αναπτύσει τα αισθήματα του αμοιβαίου σεβασμού και της αλληλεγγύης, προκειμένου να καθορίσει τις προϋποθέσεις για την ανάδυση μίας ισόνομης κοινωνίας. Οι πρώτοι αναρχικοί παιδαγωγοί / εκπαιδευτικοί στοιχημάτιζαν ότι τα παιδιά, ερχόμενα σε επαφή με ένα περιβάλλον όπου θα βασίλευαν η αλληλεγγύη, η ελευθερία και η ισότητα, θα τους άρεσε ως γεύση και θα ήθελαν να την αναπαράγουν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το αναρχικό σχολείο δεν ήταν απολίτικο: οι εκπαιδευτικοί είχαν ένα πολιτικό σχέδιο στο μυαλό τους. Ωστόσο, η προώθηση αυτού του σχεδίου περιορίστηκε σε μια απλή ενθάρρυνση των εν λόγω αξιών στα παιδιά.

Δεύτερον, τα αναρχικά σχολεία οργανώνονταν από κοινού από τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τους εργαζόμενους. Αποτελούσαν αναπόσπαστο τμήμα της γειτονιάς και διαδραμάτιζαν ενεργό ρόλο στην εκάστοτε τοπική κοινωνία. Σε ορισμένα πειράματα –όπως το Summerhill στη Μεγάλη Βρετανία, ειδικότερα- οι αποφάσεις λαμβάνονταν κατά τη γενική συνέλευση, όπου οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί είχαν ίσα δικαιώματα γνώμης και ψήφου. Σε άλλα σχολεία, εργαζόμενοι επισκέπτονταν τα παιδιά για να τους διδάξουν τα βασικά κάποιων θέσεων εργασίας. Τέλος, οι αναρχικοί εκπαιδευτικοί ήταν υπέρ ενός συστήματος συνολικής εκπαίδευσης που σε συνδυασμό με την πνευματική δημιουργία και την πρακτική εργασία για την κάλυψη των αναγκών της διαφορετικότητας των ανθρώπων, εισήγαγε τα παιδιά σε πολλά είδη εμπειριών και έτσι αποφευγόταν η διαίρεση της εργασίας.

Για μας τους αναρχικούς, αυτό σημαίνει ότι πέρα από την υπεράσπιση της δημόσιας και προσβάσιμης σε όλους εκπαίδευσης, είναι απαραίτητο να προβούμε σε έναν αυστηρό προβληματισμό σχετικά με τη φύση αυτής της εκπαίδευσης. Πράγματι, ενώ η κυβέρνηση μονοπωλεί την προσοχή μας με μια επαίσχυντη αύξηση διδάκτρων και περικοπές εδώ και εκεί, υπάρχει μια λεπτή μετατόπιση προς μια πιο τεχνική εκπαίδευση, όλο και περισσότερο προσανατολισμένη προς την απόκτηση ειδικών δεξιοτήτων που απαιτούνται από το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, σε βάρος της ανάπτυξης της κριτικής σκέψης και των δεξιοτήτων που αφορούν τοην ανάπτυξη του όποιου προβληματισμού. Τα δίδακτρα που θέλει κυβέρνηση να πληρώνουμε είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου αυτής της εκπαίδευσης -που έχει καταντήσει σαν κάτι το χυδαίο – μιας και έχουμε χάσει τον έλεγχο.

Οι μαθητές / φοιτητές, όπως και το σύνολο του πληθυσμού, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ξεκινήσουν αυτήν την ουσιαστική συζήτηση: η διεύθυνση επιχειρήσεων, η μόδα ή τα οικονομικά μαθήματα -για να αναφέρουμε μερικά- είναι πραγματικά χρήσιμα για τη βελτίωση της κοινωνίας;

*Αγγλική μετάφραση από τα γαλλικά Gagnon Μαξίμ-Gauthier. Ελληνική μετάφραση από τα αγγλικά “Ούτε Θός-Ούτε Αφέντης”, Σεπτέμβρης 2012.
**Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στο http://www.linchpin.ca/English/Education-seen-anarchists

Πηγή: anarkismo.net

Συνέχεια...

Στη χώρα της απόλυτης απάθειας

Posted: by παντιγέρα in
0
Ο καπιταλισμός είναι πηγή δυστυχίας – αυτό είναι αναμφίβολο. Η αποικιοκρατία και το δουλεμπόριο άφησαν πίσω τους δεκάδες αν όχι εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα. Μετά, την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, όταν εμφανίστηκαν και τα πρώτα σοσιαλιστικά ρεύματα, η ζωή των μη αστών, δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων στις μητροπολιτικές χώρες του καπιταλισμού, ήταν μια κόλαση από τη στιγμή της γέννησης μέχρι τον (συνήθως πρόωρο) θάνατο. Για τον υπόλοιπο κόσμο ούτε συζήτηση.

Τον 20ο αιώνα η ανθρωπότητα έζησε δυο παγκόσμιους πολέμους και αμέτρητους άλλους περιφερειακούς, τον φασισμό και το ναζισμό, άπειρη φτώχεια και καταπίεση, χούντες, δυο τεράστιες οικονομικές κρίσεις με παγκόσμιες επιπτώσεις (1929 και 1972-73, με την τελευταία να συνδέεται σχεδόν άμεσα μ’ αυτήν του 2008 αφού αποτελεί την αρχή μιας διαρκούς καπιταλιστικής παρακμής παρά τα κάποια εμβόλιμα σκαμπανεβάσματα). Σα να μην έφταναν αυτά, γνώρισε και την μεγάλη απογοήτευση της ρωσικής επανάστασης, της πιο μεγάλης αποτυχίας του, με την ευρεία έννοια, αντικαπιταλιστικού πόλου, που μέσα σε λίγες στιγμές, από επανάσταση εξελίχθηκε σε σκληρό ολοκληρωτισμό και γραφειοκρατική παρακμή.

Παρ’ όλα αυτά, η ιστορία είχε και αρκετές φωτεινές στιγμές, αρκετές εκλάμψεις. Η πρόοδος σε πάρα πολλούς τομείς της επιστήμης, τα αριστουργήματα που έδωσε η τέχνη, τα ελευθεριακά κινήματα, κατά κάποιο τρόπο διέσωσαν την αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας που κατά κανόνα πορεύεται μέσα στο χρόνο σαν κατάδικος εγκλωβισμένος σε μια αίθουσα βασανιστηρίων με βασανιστές και δήμιους την Εξουσία (πολιτική και θρησκευτική) και, από ένα σημείο και μετά, τον καπιταλισμό.

Στην μεταμνημονιακή Ελλάδα όμως, φαίνεται πως κι αυτές οι εκλάμψεις λείπουν. Ακόμα και οι μικρές χαρές της καθημερινότητας που είναι έμφυτες με την ανθρώπινη δραστηριότητα, (π.χ. το γέλιο, ή έστω η πρόσκαιρη ανεμελιά, η αίσθηση ότι «ζεις και αυτό δεν είναι μόνο μια μικρή μεν αλλά διαρκής νίκη, αλλά και ότι ελπίζεις σε κάποιες στιγμές ευτυχίας μέχρι να ξαπλώσεις στο νεκροκρέβατο») φαίνεται πως έχουν εξαφανιστεί οριστικά και αμετάκλητα.

Γιατί τόση απαισιοδοξία; θα ρωτήσει εύλογα κάποιος. Υπήρξαν κι άλλες δύσκολες περίοδοι. Υπήρξαν χούντες, πόλεμοι, ναζιστική κατοχή, εμφύλιος, το παρακράτος της Δεξιάς, μπατσοκρατία κλπ., αλλά ο κόσμος κατάφερε ν’ αντισταθεί, να ζήσει, να χαρεί, να δημιουργήσει. Ναι, σύμφωνοι. Αλλά αυτό που φαίνεται να διαφοροποιεί τη σύγχρονη μιζέρια από τη γενικευμένη δυστυχία άλλων εποχών είναι η απίστευτη, εξαιρετικά βαθιά, σχεδόν καθολική, απάθεια των δυστυχισμένων της σύγχρονης Ελλάδας. Η πλήρης και εξοργιστική αποπολιτικοποίηση, η ασύλληπτη ηλιθιότητα που οδηγούν σε επιλογές, συμπεράσματα και συμπεριφορές που αρμόζουν σε διανοητικά καθυστερημένο πίθηκο (ένας υγιής χιμπατζής μάλλον θα τα πήγαινε καλύτερα): Για παράδειγμα με τη ανεργία στο απίστευτο 23,6 % και ενώ το 81,5% των αποταμιεύσεων στην Ελλάδα δεν υπερβαίνει τα 2.000 ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (στοιχεία έως την 30 Ιουνίου), οι Έλληνες έβγαλαν κυβέρνηση που στηρίζει ανοιχτά τις Νεοφιλελεύθερες πολιτικές! Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι μόνο το 0,4% έχει καταθέσεις που υπερβαίνουν τα 10.000 ευρώ, η απάντηση στο «μα ποιοι ψήφισαν Ν.Δ.,, ΠΑ.ΣΟ.Κ και ΔΗΜ.ΑΡ. ;», όσο κι αν φαινομενικά είναι εύκολη, δεν παύει να αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής…

Σ’ όλα αυτά,

αν προσθέσεις το φαινόμενο των νέο-ναζιστών που εγκληματούν σε καθημερινή βάση ενάντια σε όλη την κοινωνία, λέγοντας διαρκώς εξοργιστικά απίστευτες ηλιθιότητες, ανακρίβειες, ψέματα και κάνοντας εμετική Γκεμπελική προπαγάνδα – συμμορία που στηρίχθηκε από 426.000 «ανθρώπους» (;) στις εκλογές του Ιουνίου 2012 και η οποία μετά από κάθε αγριότητα που διαπράττουν τα μέλη της (που κανονικά θυμίζουν ήρωες καρτούν κακής ποιότητας) φαίνεται πως μεγαλώνει την απήχησή της (με τη βοήθεια και των ΜΜΕ).

Αν προσθέσεις τους Ανεξάρτητους Έλληνες που από τη μια μιλούν για «προλεταριάτο» και κατακεραυνώνουν τις νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές επιλογές και από την άλλη ξυπνούν και κοιμούνται με το φόβο της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» και ζουν αποβλακωμένοι μέσα στα πιο γελοία και αστήριχτα συνωμοσιολογικά σενάρια, σύμφωνα με τα οποία, εν ολίγοις, ο Εκλεκτός Ελληνικός Λαός έχει μπει στο στόχαστρο των πάντων, Κρατών, πολυεθνικών, ανθρώπων και εξωγήινων (μην ρωτάτε το γιατί ειδικά η Ελλάδα….).

Αν προσθέσεις το νερόβραστο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που παρά την τεράστια εκλογική του επιτυχία, δεν καταφέρνει (άραγε, δεν θέλει, δεν μπορεί ή και τα δύο;) να υπερασπίσει την κοινωνία ούτε στο πιο ασήμαντο ζήτημα και δεν μπορεί να οργανώσει ούτε ένα υποτυπώδες «Ενιαίο Κοινωνικό Μέτωπο» που θα διεκδικούσε για αρχή έστω κάποια στοιχειώδη.

Αν προσθέσεις το ΚΚΕ που, παρόλο που εισέπραξε την μεγαλύτερη μεταπολιτευτική εκλογική φάπα, δεν καταφέρνει καν να σκεφτεί ότι ίσως πρέπει να κάνει κάποια αυτοκριτική, αλλά αρκείται σε γιορτάσια και φεστιβάλ όπου (ελάχιστοι πλέον) νεολαίοι και νεολαίες, με βλέμμα φανατικού χριστιανού, τραγουδούν μια φορά το χρόνο κάποιο τραγούδι για την τιμημένη εργατιά και παίρνουν θέσεις στις πλατείες όταν μιλάει η Γ.Γ. με πειθαρχία και ακρίβεια συμμετέχοντος σε σοβιετικό υπερθέαμα.

Αν προσθέσεις την πολυδιασπασμένη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι κάποιο εργαλείο ανάλυσής της μάλλον είναι εκτός λειτουργίας και γι’ αυτό μονολογεί διαρκώς, σαν χαλασμένο ρομπότ, «κινεζοποίηση – κινεζοποίηση».

Αν προσθέσεις τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο που παρά τις καλές προθέσεις, το ρεύμα που φαίνεται να έχει και την βελτίωσή του από άποψη πολιτικής συνειδητοποίησης και στόχευσης, δεν μπορεί ποτέ και με τίποτα να οργανώσει ούτε καν τις δικές του αμέτρητες συλλογικότητες σε κάποια κοινή δράση που θα είχε αποτελέσματα και απήχηση σε περισσότερο κόσμο.

Αν προσθέσεις το ρατσισμό και την ξενοφοβία που έχει διαχυθεί στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, την πίστη των περισσότερων σε πράγματα αδιανόητα όπως π.χ. η θρησκεία (και το σεβασμό στην Εκκλησία Α.Ε.) και τον βαθύ συντηρητισμό της πλειοψηφίας σε κάθε θέμα που είναι γενικού ενδιαφέροντος.

Αν προσθέσεις την βαθιά αμορφωσιά αλλά και την ολοφάνερη απέχθεια για μόρφωση, την παντελή έλλειψη αλληλεγγύης, την συνεχή γκρίνια για τα πάντα η οποία όμως ποτέ δεν συνδυάζεται με καμία απολύτως δράση (όπως απεργίες, πορείες διαμαρτυρίας, συμμετοχή σε αντιδομές κλπ. που ναι μεν υπάρχουν αλλά δεν έχουν μαζική συμμετοχή και όποιος συμμετέχει, τελικά βλέπει συνέχεια γνωστές φάτσες που πετύχαινε από παλιά σε παρόμοιες συνθήκες ή σε διακοπές στην Ικαρία και σε συναυλίες…),

ε, αν μετά απ’ όλα αυτά (και πολλά άλλα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα) δεν ντρέπεσαι που είσαι Έλληνας, είναι επειδή μάλλον δεν αντέχεις πια και αρχίζει να σε παίρνει και σένα η κάτω βόλτα.

Πηγή: eagainst.com
Συνέχεια...

Η Οδύσσεια του Χασάν των φαναριών

Posted: by παντιγέρα in
0
Την ιστορία ενός ανθρώπου από αυτούς που συναντούμε καθημερινά αναδεικνύει ρεπορτάζ για τον 58χρονο Χασάν, ενός Ασιάτη στο Αγρίνιο που περνά τη ζωή του στα φανάρια, ψάχνοντας να βρει τρόπο επιβίωσης στην Ελλάδα της κρίσης. «Περιδιαβαίνοντας την πόλη και κουβαλώντας τα προβλήματα, τις ιδεοληψίες τις δικές μας και εκείνες που μας φορτώνουν οι άλλοι, εδώ και καιρό αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα τι συμβαίνει στα φανάρια, σε υπόγεια όπου στοιβάζονται δεκάδες άνθρωποι και σε μικρά καθημερινά γκέτο», αναφέρει στο ρεπορτάζ του το agrinionews.gr.

Και συνεχίζει:

Οι συζητήσεις μας είναι πια όλες φορτισμένες και καταλήγουν σε νεύρα, ζώντας μέσα σε ένα αναποτελεσματικό κράτος και σε μια κοινωνία όπου μετράει ποιος θα φωνάξει δυνατότερα, ποιος μπορεί να μαζέψει πιο πολλούς όταν είναι για ξύλο και ποιος θα πει την τελευταία λέξη σε χαρτί ή σε πληκτρολόγιο. Το μεταναστευτικό και αυτό που συμβαίνει πια και στα φανάρια του Αγρινίου θέλουν τεράστια ανάλυση και ίσως η μόνη μας προσφορά, πλέον, όσων έχουμε ένα βήμα, είναι να μπορούμε να πούμε μια ιστορία. Μια μεμονωμένη ιστορία ενός ανθρώπου μπας και υπάρξει κάποιο νόημα στον παραλογισμό που ζουν και οι άνθρωποι που ήρθαν από δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, αλλά και όσοι γεννηθήκαμε εδώ.

Ο Χασάν στη φωτογραφία είναι ένας ακόμα από τους Ασιάτες (μάλλον προσωρινούς) κατοίκους του Αγρινίου που για να βγάλει τα προς το ζην δουλεύει στα φανάρια καθαρίζοντας τζάμια. Μόνο που ο Χασάν είναι 58 ετών(!) και έχει ένα δάχτυλο κομμένο, ενώ τα χέρια του μετά από κάποια ώρα «δεν τα ορίζει». Τα πόδια του τον δυσκολεύουν πια καθώς πέρασε ένα δύσκολο χειμώνα τον οποίο όπως μας πληροφορεί δεν θέλει να ξαναπεράσει. «December- away» μας λέει με τα λίγα αγγλικά του που βοήθησαν με πολλή νοηματική και λίγα ελληνικά να συνεννοηθούμε στοιχειωδώς. Το Δεκέμβρη θα έχει φύγει δηλαδή…Γιατί όμως; Δεν τα φέρνει βόλτα εδώ; «Δεν κατηγορώ κανένα(σ.σ. «blame nobody» μας είπε σπαρακτικά σχεδόν). Οι πιο πολλοί είναι μάλλον ευγενικοί μαζί μου, ίσως και που είμαι μεγάλος και δείχνω ακόμα μεγαλύτερος. Αλλά δεν υπάρχει δουλειά εδώ. Ο κόσμος έχει τα δικά του και είναι κάθε μήνα χειρότερα. Βγάζω 7-8 ευρώ τη μέρα, καμιά φορά λιγότερα ή περισσότερα. Εκεί που είμαστε όλοι μαζί φτάνει για να φάμε και να κρατήσουμε 3-4 ευρώ που στο σπίτι μου είναι κάτι. Σε λίγο όμως δεν θα υπάρχει ούτε αυτό».

Τον ρωτάμε από που είναι και η απάντησή του είναι από την ενδοχώρα της Ινδίας από ένα μέρος που αδυνατούμε να προφέρουμε, αν και του ζητήσαμε πολλές φορές να μας το πει. Αλλά προκειμένου να το κατακρεουργήσουμε το αφήνουμε. «Πολύ μπαμ, μπαμ εκεί πέρα» λέει. Από τα συμφραζόμενα καταλαβαίνουμε ότι ως Μουσουλμάνος εκεί διώκεται από την επίσημη Ινδία αλλά και οι δικοί του «δεν κάθονται καλά» καθώς μας εξηγεί. Το ταξίδι του κόστισε 500 ευρώ για να έρθει με το αεροπλάνο. «Χαρτιά έχω, όλα» τονίζει, παρότι κάναμε αμάν να τον πείσουμε ότι δεν είμαστε αστυνομικοί και δεν μας νοιάζει αν έχει χαρτιά. Ήρθε αεροπορικώς και μάλλον για την Αθήνα για συγκεκριμένη δουλειά αλλά-όπως καταλαβαίνουμε με δυσκολία-όταν η δουλειά χάλασε βρέθηκε με κάποιον μαγικό τρόπο στο Αγρίνιο, αρχικά κάνοντας καμιά αγροτική δουλειά και τώρα ζώντας από τα φανάρια. «Το χειμώνα όμως δεν θα μπορώ να βγάλω τίποτε, με τις βροχές και τα κρύα γι’ αυτό κοιτάζω να έχω τα λεφτά για να φύγω. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πάω αλλού στην Ευρώπη». Αυτά πιο πολύ τα λέει στον εαυτό του, μάλλον αποτιμώντας αν άξιζε όλο αυτό το ταξίδι…»I, m an old man», λέει, «είμαι γέρος πια» δηλαδή.

Τον κάνουμε χρυσό(μεταφορικώς βέβαια)για μια φωτογραφία, δε θέλει με τίποτε. Τελικά πείθεται όταν του λέμε για χιλιοστή φορά «it is for good, not for bad». Μετά την αστυνομία δεν πρέπει να έχει μεγάλη σιγουριά και εμπιστοσύνη και για τους δημοσιογράφους. Η ώρα περνάει και πρέπει να φύγουμε αφήνοντας το Χασάν για ένα δίωρο μέχρι να μην κινείται πια στη νύχτα. Αλλιώς είναι οι δρόμοι στις 9 αλλιώς στις 11. Όταν οι οδηγοί κάνουν νόημα ότι δε θέλουν να τους καθαρίσει τα τζάμια δεν επιμένει καθόλου και κάνει ένα νεύμα «όχι» με το χέρι.

Κάποιος άλλος μπορεί να έχει μια πιο συγκινητική ιστορία από τον 58χρονο από την Ινδία Χασάν, αλλά αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι απέφυγε να μιλήσει για την οικογένειά του. Κι όμως ο λόγος που αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε την κουβέντα μαζί του είναι-εκτός από την ηλικία και την μάλλον ασθενή υγεία του-ότι μένοντας σε μια κοντινή περιοχή στα φανάρια του Χασάν, δεν είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε. Όταν πριν λίγες μέρες περάσαμε από εκεί, στο πίσω κάθισμα ήταν δυο μικρά παιδιά. Τους έγνεψε μάλλον πικρά και μας είπε «αν παιδιά καλά, όλα καλά».

Συνέχεια...
back to top