Σκέψεις για τον αναρχικό χώρο

Posted: by παντιγέρα in
1
Φαντάσου μια μέρα η συνήθης τακτική της επίθεσης ενάντια στα ΜΑΤ να καρποφορούσε. Σκέψου χιλιάδες αγωνιστές να πολιορκούν τη Βουλή και τα ελικόπτερα να μην προλαβαίνουν να παραλαμβάνουν χεσμένους πολιτικούς. Ο ενθουσιασμός διάχυτος παντού για τη μεγάλη νίκη του κινήματος. Και μετά; Ποιος σχεδιασμός υπάρχει για την επόμενη ημέρα, πώς ακριβώς θα διαφυλαχθεί η "επανάσταση"; Πώς θα αποτρέψουμε τις κινήσεις του συστήματος να επαναφέρει την τάξη; Η ανάμιξη του στρατού θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη σε μια τέτοια περίπτωση; Θα αντιμετωπίσουμε πάνοπλους στρατιώτες με πέτρες και μπουκάλια; Δεν είμαι κατά της βίας γενικά, με προβληματίζει όμως που οι τακτικές του χώρου βασίζονται περισσότερο στην παρορμητικότητα παρά στον σχεδιασμό. Η ίδια έλλειψη σχεδιασμού είναι εμφανής και στην αντιμετώπιση της ΧΑ. Διότι το ξύλο στους φασίστες μπορεί να αποτελεί μια κάποια εκτόνωση, αλλά δεν μπορεί να αναχαιτίσει τον φασισμό. Το ξύλο θα κάνει τον φασίστα ακόμα πιο φασίστα, με τον ίδιο τρόπο (αλλά όχι τον ίδιο λόγο) που το ξύλο από τα ΜΑΤ δεν θα βγάλει απ' τον αγωνιστή την αγωνιστικότητα του. Η Χρυσή Αυγή είναι μέρος του συστήματος, του ίδιου συστήματος που επιστρατεύει τα ΜΜΕ και τα ΜΑΤ και ως κομμάτι του συστήματος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Θεωρώντας την ΧΑ ως αυτοτελές κίνδυνο, ενισχύουμε την ψευδαίσθηση της αντισυστημικότητας της. Όταν τασσόμαστε ενάντια στην Χρυσή Αυγή, τασσόμαστε απέναντι στα Αφεντικά, με τον ίδιο τρόπο που μια πέτρα ενάντια στα ΜΑΤ στοχεύει τα Αφεντικά τους.

Ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα του 2012 μυρίζει μούχλα και κλεισούρα. Ένας χώρος, που υποτίθεται ότι αποτελείται από τους πιο ανοιχτόμυαλους ανθρώπους της κοινωνίας, παρουσιάζει αγκυλώσεις και σημάδια δογματισμού. Αν είμαι αυστηρός, είναι γιατί ο χώρος δεν έχει αντιληφθεί την ιστορική του ευθύνη ως ο τελευταίος "καθαρός" ιδεολογικός χώρος. Απόμεινε ο μόνος που στέκει ακόμα απέναντι από το σύστημα. Οπότε, αν δεν αναλάβουμε εμείς να δώσουμε λύσεις για να απαλλαχθεί επιτέλους η κοινωνία από όσους την καταδυναστεύουν, δεν μπορεί κανένας. Ο φετινός χειμώνας προβλέπεται εκρηκτικός, η κοινωνία θα αναζητήσει διέξοδο από την εξαθλίωση. Εάν το κίνημα θέλει να αποκτήσει δυναμική και να αποτελέσει πραγματικό κίνδυνο για το σύστημα, θα πρέπει επιτέλους να επανεξετάσει τη σχέση του με την κοινωνία.

Γιατί στα μάτια ενός ουδέτερου παρατηρητή, που δεν γνωρίζει πολλά για την Αναρχία, ο αναρχικός δεν διαφέρει ιδιαίτερα απ' τον φασίστα. Για τους περισσότερους συμπολίτες μας, η Αναρχία αποτελεί κάτι απροσδιόριστα επικίνδυνο. Μπορεί το σύστημα να έχει συμβάλλει πολύ στην εσωστρέφεια του χώρου, επιστρατεύοντας όλα του τα μέσα για να τον περιθωριοποιήσει, αλλά ο κι χώρος φαίνεται να έχει προσαρμοστεί στο περιθώριο. Η κοινή γνώμη, όμως, αποτελεί το βαρόμετρο για οποιαδήποτε αλλαγή της κοινωνίας, οπότε η εσωστρέφεια του κινήματος δεν γίνεται να συνεχιστεί. Αν ο χώρος θέλει να αποκτήσει δυναμική, θα πρέπει να κερδίσει ένα κομμάτι της κοινωνίας. Και για να το καταφέρει θα πρέπει να επιστρατεύσει άλλα μέσα, πιο ευρηματικά. Ίσως ακόμα και το χιούμορ. Πρωτίστως, όμως, θα πρέπει να επανασυστηθεί στην κοινωνία. Να εξηγήσει ποιος είναι ο Αναρχικός, γιατί βρίσκεται στον δρόμο, τι ακριβώς επιδιώκει και τι πιστεύει.

Οφείλει να εξηγήσει ότι η Αναρχία δεν είναι μια ακόμα πολιτική θεωρία, αλλά μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, ένας τρόπος ζωής. Δεν είναι ο Μπακούνιν, ο Μαλατέστα ή η αταξική κοινωνία. Ούτε οι γενικές συνελεύσεις, οι διαδηλώσεις και τα πάρτι οικονομικής ενίσχυσης. Αναρχία είναι η απελευθέρωση του Ανθρώπου από όσα τον κρατούν μικρό. Είναι η απαλλαγή από κάθε είδους αγκύλωση σε έννοιες ή ιδέες. Και Αναρχικός είναι ο άνθρωπος που έχει υποψιαστεί το μέγεθος της ύπαρξης του σε τέτοιο βαθμό, που να φαντάζει πια αδιανόητο να υπακούει σε κάτι έξω από την ίδια του τη συνείδηση.

Θα πρέπει, τέλος, να εξηγήσει ότι στην ουσία της η Αναρχία δεν είναι ταξικός αγώνας. Είναι αγώνας για την απελευθέρωση του Ανθρώπου. Πως ο Άνθρωπος είναι φύσει Αναρχικός. Ότι δεν ξεχώρισε από τα άλλα όντα για τη δύναμη ή την ταχύτητα του, εκείνο που τον διέκρινε ήταν η ανυπακοή του. Πως όταν η φύση, η μόνη πραγματική εξουσία, όρισε στον Άνθρωπο να ζει κυνηγημένος από τα πιο δυνατά του ζώα, ο Άνθρωπος την αμφισβήτησε και έφτιαξε εργαλεία και όπλα. Όταν του απαγόρευσε τις πτήσεις, έφτιαξε δικά του φτερά. Κάθε σκαλοπάτι στην ανάβαση του ανθρώπου απ' την κατάσταση του ανθρωποειδούς στην κατάσταση του Ανθρώπου είναι προϊόν ανυπακοής. Και κατ' επέκτασιν, προϊόν της τάσης του για ελευθερία, κινητήρια δύναμη της εξέλιξης του. Μια εξέλιξη που δεν μπορεί να διακοπεί, μπορεί όμως να περιοριστεί. Και αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος του συστήματος, να περιορίσει την εξέλιξη του Ανθρώπου σε σαφή πλαίσια, παρατείνοντας την στάση του στην παρούσα κατάσταση. Ως παρούσα κατάσταση ορίζω την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σε κάθε της μορφή, από την δουλεία και την μισθωτή εργασία, ως τον πατέρα-θεό και τον σύζυγο-αφέντη). Για αυτό επιδιώκουμε το τέλος του συστήματος, για να γίνουμε Άνθρωποι.

πηγή: aplwsanthrwpos.blogspot.gr

Συνέχεια...

Εσύ που ήσουν «περήφανε» Ελληναρά;

Posted: by παντιγέρα in
0
«Περήφανε» Ελληναρά, αυτό το κείμενο απευθύνεται σ’ εσένα. Εσένα που ξαφνικά πιστεύεις πως…ξύπνησες!

Εσένα που θεωρείς πως ξύπνησες τοποθετώντας την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι του σπιτιού σου και σαν avatar στο facebook. Εσένα που ξαφνικά αντιλήφθηκες πως… σε πούλησαν οι «αλήτες – προδότες – πολιτικοί», αλλά φυσικά ξαναπήγες να τους ψηφίσεις ώστε να αποκρούσεις τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και να προστατεύσεις τις καταθέσεις που δεν έχεις από τον «κίνδυνο της εξόδου της Πατρίδας από το ευρώ και την άτακτη χρεοκοπία». Εσένα που πιστεύεις πως πίσω απ’ το κάθε τί κρύβεται μια μυστική συνωμοσία Εβραίων και μασόνων, που κοιτάς τον ουρανό κάθε τρεις και λίγο για να δεις αν «μας ψεκάζουν ή όχι», που επικροτείς την βία κατά των μεταναστών που «σου παίρνουν τις δουλειές»…

Εσένα ρατσιστή που επιδιώκεις να συνδέσεις το όνομα του τόπου στον οποίο γεννήθηκε η Δημοκρατία και πρωτοδοκιμάστηκε η αυτοκυβέρνηση, με τον μιλιταρισμό, και την ξενοφοβία. Εσένα που αφού μάσησες απλωμένος στην ξαπλώστρα τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, θυμήθηκες πως πρέπει «να επιστρέψουν τα κλεμμένα». Εσένα που ξαφνικά θέλεις να «ξεβρωμίσει ο τόπος», να δίνεται φαγητό «μόνο σε Έλληνες», να γίνονται μεταγγίσεις αίματος «μόνο σε Έλληνες», αφού βέβαια ξεζούμισες πρώτα μετανάστες στα χωράφια, στα εργοστάσια, στα δημόσια έργα, αλλά και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, να ξεσκατίζουν την ανήμπορη μάνα σου και να αισθάνεσαι οσιομάρτυρας που παραχωρούσες μια τρίωρη έξοδο την Κυριακή… Εσένα που αντιμετωπίζεις ως εχθρούς τους αριστερούς και τους αναρχικούς, αλλά ποτέ δεν κάθισες να διαβάσεις τι στο διάολο μπορεί να λέει αυτός ο Μαλατέστα, ή εκείνος ο Μαρξ, ή η άλλη, η Έμμα Γκόλντμαν, αλλά αρκέστηκες να αναμασάς από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου τις χιλιοειπωμένες παπαριές της ακροδεξιάς για «ανθέλληνες», «άπλυτους» κτλ. Αλήθεια…ποιός μισεί τη χώρα στην οποία γεννήθηκε; Αυτός που χρόνια τώρα αγωνιζόταν στους δρόμους για ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερίες, ισότητα, ισονομία, δικαιοσύνη ή αυτός που σχημάτιζε λακκούβες στους καναπέδες παρακολουθώντας reality και τσόντες;

Σ’ ακούω να γελάς ειρωνικά… «περήφανε» Ελληναρά του πληκτρολογίου! Σε βλέπω να σερφάρεις στο διαδίκτυο από το πρωί μέχρι το βράδυ, να σχολιάζεις σε κάθε ανάρτηση και όποτε σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου, να μιλάς για την «Πόλη» που «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δική σου θα ‘ναι»! Να κάνεις λόγο για τις «προφητείες του Γέροντα Παίσιου», να μιλάς για Ορθόδοξα και Βυζαντινά μεγαλεία και ταυτόχρονα να εκθειάζεις τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη – τι τρομερός συνδυασμός; Αρχαία Ελλάδα και Βυζάντιο… (από τη μια η δημοκρατία και από την άλλη ο θεοκρατικός σκοταδισμός… ή μάλλον σκοταδισμός και στις δύο περιπτώσεις, μιας και δεν είσαι σε θέση ν’ αντιληφθείς ούτε καν την φιλοσοφική δημοκρατική σκέψη των αρχαίων Αθηναίων, και απεναντίας, φετιχίζεσαι είτε με εικόνες του Λεωνίδα είτε με έναν από τους μεγαλύτερους σφαγείς της αρχαιότητας, τον Μέγα Αλέξανδρο)!

Που ήσουν λοιπόν τιμητή της αριστεράς και της αντιεξουσίας; Ενδεικτικά και μόνο ερωτώ τα παρακάτω:

Πού ήσουν όταν ψηφίστηκε ο νόμος [1] περί κηρύξεως μιας απεργίας παράνομης και καταχρηστικής και πότε συνειδητοποίησες ότι σ’ αυτή την χώρα, εδώ και 30 χρόνια, δεν υπήρξε ούτε μία σημαντική ή δυναμική απεργία που να μην κηρύχθηκε παράνομη ή/και καταχρηστική [2] από κάποιο ελληνικό δικαστήριο; Γιατί τώρα παραπονιέσαι που είσαι άνεργος, που σε θεωρούν «συνεργάτη» και δεν έχεις άδειες, επιδόματα, αποζημίωση απόλυσης κλπ.; Πότε αγωνίστηκες στον χώρο της δουλειάς σου; Πότε προσπάθησες να συνδικαλιστείς αυτο-οργανωνόμενος, μακριά από πουλημένες ή ανίκανες συνδικαλιστικές ηγεσίες ή εργατοπατέρες; Πού ήσουν όταν εργάτες απολύονταν στην προσπάθεια τους να ιδρύσουν σωματείο στα εργοστάσια και τις εταιρίες; Και ποιό ρόλο είχες, αλήθεια, στις απεργίες; Του απεργού, ή μήπως του απεργοσπάστη;

Πού ήσουν το Φλεβάρη του 1991, όταν οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ (νυν ΕΘΕΛ) ξεκίνησαν απεργία διαρκείας ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που ήταν βγαλμένα απευθείας απ’ τις σημειώσεις της Θάτσερ και του Ρήγκαν; Όταν στις 21 Μάρτη του ’91 τα ΜΑΤ γνώρισαν τι θα πει εργατική αντίσταση από πρώτο χέρι ή όταν τον επόμενο χρόνο οι ίδιοι εργαζόμενοι κατέλαβαν κάθε αμαξοστάσιο, περιφρούρησαν την απεργία σε κάθε αφετηρία και στάση και πέτυχαν να μην κυκλοφορήσει κανένα λεωφορείο, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ, τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών; Ήσουν κάποιος από τους φουρνάρηδες που τους έδιναν δωρεάν ψωμί, ή κάποιος από τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς που προσέφεραν δωρεάν μαθήματα στα παιδιά τους ή έστω κάποιος από τους 40.000 που στήριξαν τους απεργούς σε συναυλία αλληλεγγύης στο στάδιο της ΑΕΚ;

Πού ήσουν όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη άρχισε τις ιδιωτικοποιήσεις το 1992, ξεπουλώντας την ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, αρχίζοντας μια τακτική που τότε επικροτούσες επειδή το Δημόσιο σου φαινόταν «υδροκέφαλο» και για όλα έφταιγαν πάντα και μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ τώρα, που ξεπουλιούνται τα πάντα, από ενεργειακές πηγές και υπηρεσίες μέχρι νοσοκομεία, φωνάζεις επειδή η κόρη σου είναι κατά 99% μέσα στους 150.000 δημοσίους υπαλλήλους που θ’ απολυθούν ως περιττοί σε μία χώρα που έχει το μικρότερο δημόσιο τομέα και τους πιο κακοπληρωμένους δημοσίους υπαλλήλους από όλες όσες την κατηγορούν για «υπέρογκο Δημόσιο Τομέα»;

Ξέρω! Ναι για τότε ξέρω! Ήσουν στα συλλαλητήρια του «Η Μακεδονία είναι Ελληνική», ανεμίζοντας ένα ριγέ γαλανόλευκο πανί με ένα σταυρουδάκι. Καταλαβαίνεις πόσο μακριά νυχτωμένος ήσουν όταν είχαν αρχίσει ήδη να σου κλέβουν τη ζωή κι εσύ φορούσες μια περικεφαλαία ενώ ήσουν έτοιμος να πάθεις εγκεφαλικό σκεφτόμενος ότι κάποιοι «γυφτοσκοπιανοί» (γειά σου ρε Άριε Έλληνα…!) τόλμησαν ν’ αμφισβητήσουν την ελληνικότητα του Βουκεφάλα και του αναβάτη του;

Αλήθεια, τί έκανες όταν το 1992 οι ασφαλιστικές εισφορές εκτοξεύτηκαν ενώ, με τον πρώτο ασφαλιστικό νόμο, οι ασφαλισμένοι χωρίστηκαν στους «πριν την 1.1.1993» και στους «μετά την 1.1.1993», με τους τελευταίους να είναι γνωστό ήδη από τότε, πριν από 19 χρόνια, ότι αν ποτέ έφταναν να συνταξιοδοτηθούν θα έπρεπε να ζήσουν με χρήματα που δεν φτάνουν ούτε για φαγητό 10 ημερών; Τώρα που μειώθηκε στο ήμισυ η σύνταξη του γέρου σου, μήπως αναρωτιέσαι αν είσαι και εσύ συνυπεύθυνος που αντί να αντισταθείς τότε, προτίμησες να ρεφάρεις με τζογαρίσματα σε αεριτζίδικες επιχειρήσεις και σε χρηματιστήρια;

Και όταν οι πολιτικοί που ψήφισες με υπερηφάνεια (και μυαλό) παγωνιού, επικύρωναν την Συνθήκη του Μάαστριχτ, γιατί δεν μπήκες καν στον κόπο να μάθεις τί αφορούσε και πώς θα επηρεαζόταν η ζωή σου και η ζωή στην χώρα που ζεις; Δεν σου πέρασε από το μυαλό ότι ο Νεοφιλελευθερισμός δεν έχει χώρο στην βάρκα του παρά μόνο για ελάχιστους; Πώς σου ήρθε ότι εσύ θα ήσουν μέσα σ’ αυτούς; Επειδή ήσουν το καλό παιδί και ψήφιζες καμαρωτά; Επειδή δεν απεργούσες ή επειδή ανέμιζες όλο χαρά την γαλάζια και πράσινη σημαία; Επειδή δεν ήξερες τι σημαίνει πορεία διαμαρτυρίας, πίστεψες ότι θα σε λυπηθούν εσένα και την οικογένειά σου… ;

Όταν ο Σημίτης και οι φίλοι του σε έβαλαν να παίξεις στο χρηματιστήριο γιατί ήσουν τόσο αδικαιολόγητα αμόρφωτος ή αφελής ώστε να πιστέψεις ότι «όλοι μπορούν να πλουτίσουν έτσι»; Υποτίθεται ότι σπούδασες, ναι; Πώς δεν κατάλαβες κάτι που ακόμα και ένα παιδί του δημοτικού θα υποπτευόταν; Υπήρξες κυρίως ηλίθιος, κυρίως κάθαρμα ή και τα δύο μαζί;

Μπορείς να μου εξηγήσεις με δικά σου λόγια, γιατί το 1998 πανηγύριζες σε κατάσταση ιερής μανίας επειδή ανατέθηκαν στην χώρα οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004, λες και ήταν δύσκολο να φανταστείς, ότι με την μίζα και την γνωστή μαφία που εκμεταλλεύεται τέτοιου είδους παγκόσμια happenings…, θα πλούτιζε μια μικρή ντόπια και μη, μειοψηφία, ενώ έμπαιναν οι βάσεις για την πιο βαθιά εξαθλίωση του λαού σε μια χώρα που σπαταλούσε σαν νεόπλουτος μικροαστός; Από που σκέφτηκες ότι θα βγουν αυτά τα λεφτά; Από το μαγικό καπέλο του Σημίτη ή της Αγγελοπούλου ή από την δική σου τσέπη και πάνω στα πτώματα των μεταναστών εργατών που τότε, για χάρη της Ολυμπιάδας ήταν εργάτες, ενώ μετά μεταμορφώθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη σε «λαθρομετανάστες»;

Πού ήσουν τον Ιούνη του 2003, όταν στη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Πόρτο Καρράς της Χαλκιδικής 25.000 άνθρωποι διαδήλωσαν ενάντια στις ολιγαρχίες αυτού του πλανήτη; Όταν αναρχικοί συγκρούονταν με τα ΜΑΤ, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το κτίριο της συνεδρίασης, προσπαθώντας να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό;

Που ήσουν από το Μάη 2006 ως τον Απρίλη 2007, όταν δεκάδες χιλιάδες φοιτητές κατέλαβαν τα πανεπιστήμια όλης της χώρας, ρισκάροντας ή και χάνοντας εξάμηνα από τις σπουδές τους, ώστε να αποτρέψουν την ψήφιση του νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που πρότεινε η Γιαννάκου ; Όταν οι φοιτητές κατέβαιναν καθημερινά στους δρόμους, αντιμετωπίζοντας την κρατική καταστολή, μέσα από ποιά φωνή εκφραζόσουν τότε ενάντια στους φοιτητές και τις διεκδικήσεις τους, αν όχι από τη ΔΑΠάρα της Μυκόνου;

Όταν οι δάσκαλοι απεργούσαν επί 35 ημέρες διεκδικώντας ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο και τους χτυπούσαν τα ΜΑΤ σε καθημερινή βάση, γιατί χαιρόσουν; Επειδή πίστευες ότι το δημόσιο σχολείο ήταν για φούντο έτσι κι αλλιώς αφού είχε γεμίσει με παιδάκια μεταναστών; Τώρα γιατί γκρινιάζεις που το παιδί σου θα μπει σε μία τάξη 25 τ.μ. μαζί με άλλα 40 παιδιά;

Πού ήσουν όταν βγήκε στη φόρα το σκάνδαλο του Bατοπαιδίου, της Siemens, του παραδικαστικού κυκλώματος, των υποκλοπών, των βασανιστηρίων κατά των Αφγανών και των απαγωγών των Πακιστανών ; Χαίρεσαι ακόμα που οι μπάτσοι αθωώθηκαν λόγω αμφιβολιών; Σου λέει κάτι ότι από την εποχή του Μελίστα [3], οι μόνοι ποινικοί που έχουν πλήρη ασυλία σ’ αυτήν την χώρα που αποκαλείς ακόμα Πατρίδα, είναι οι μπασκίνες (και, εσχάτως, και οι νεοναζιστές);

Πού ήσουν όταν το Κράτος έβαφε τα χέρια του αίμα; Όταν δολοφονούσε τον Μιχάλη Καλτεζά, πυροβολώντας τον πισώπλατα. Όταν ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, της νεολαίας της σημερινής κυβερνητικής παράταξης, δολοφόνησε χτυπώντας με λοστό στο κεφάλι το Νίκο Τεμπονέρα, κατά τη διάρκεια κατάληψης ενάντια στο νομοσχέδιο του τότε Υπουργού Παιδείας, Βασίλειου Κοντογιαννόπουλου. Όταν σκότωνε εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Όταν όλοι ήμασταν στο δρόμο, ενάντια στο Κράτος της Καταστολής και της Τρομοκρατίας, εσύ που ακριβώς βρισκόσουν;

Πού ήσουν πέρσι όταν ο κόσμος προσπαθούσε να συνδιαμορφώσει προτάσεις μέσα από λαϊκές συνελεύσεις; Μούντζωνες τη Βουλή φορώντας μια γαλανόλευκη σαν μπέρτα και έτρωγες καλαμποκάκι; Όταν στα τέλη του περσινού Ιούνη χιλιάδες διαδηλωτών δέχτηκαν τη βίαιη καταστολή της Αστυνομίας, εσύ βοηθούσες πρόθυμα σαν παρακρατικός ακροδεξιός ή έβριζες για την καταστροφή των μαρμάρων του κέντρου απ’ αυτούς που θες ν’ αποκαλείς κουκουλοφόρους; Τον Φλεβάρη του ’12, θρηνούσες για την πυρκαγιά στο Αττικόν ή σήκωνες την πέτρα ενάντια στα χακί τάγματα ασφαλείας; Αλήθεια, πότε επιτέλους θα σταματήσεις να μασάς την καραμέλα της Μαρφίν, αποδίδοντας σε χιλιάδες ανθρώπους το εσκεμμένο ή όχι έγκλημα ενός-δύο-τριών ανθρώπων;

Και κάτι ακόμα: Τώρα πού είσαι; Τώρα που κατηγορείς για τα πάντα τους πάντες και τα πάντα, από τον Σόρος έως τους εξωγήινους, αλλά κυρίως βέβαια τους «κουκουλοφόρους, ανθέλληνες, προδότες, αναρχικούς των Εξαρχείων» και τους «ξένους – που – ήρθαν – και – σου – πήραν – την – χώρα». Είσαι έστω και τώρα ελάχιστα συγκεντρωμένος ώστε να καταλάβεις ποιός είναι ο εχθρός και ποιός ο φίλος και ο σύμμαχος; Τι ρωτάω; Εσύ είσαι έτοιμος, στο όνομα της Πατρίδας… να ψηφίσεις ακόμα και τα παιδιά του Αδόλφου…

Δεν σου γράφω για να σε αφορίσω – δεν είμαι παπάς εξάλλου. Ούτε για να αποδείξω αυτάρεσκα πως εγώ είμαι ο αγωνιστής που δεν ευθύνεται για τίποτα κι εσύ αυτός που αξίζει να κοιμηθεί όπως έστρωσε. Σου γράφω για να διαλύσω, όσο μπορώ, αυτό το τοπίο της ανορθολογικής ομίχλης που έχεις δημιουργήσει στον ορίζοντα σου. Προσπαθώ, αναλαμβάνοντας κι εγώ τις δικές μου ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, να κόψω το δέντρο, που μας κρύβει το δάσος. Κατάλαβε το, κι εμπέδωσε το, πως είτε το θέλουμε είτε όχι μαζί θα συνεχίσουμε στο δρόμο της εξαθλίωσης ή μαζί θα αγωνιστούμε για ν’ αλλάξουμε ριζικά ό,τι στρεβλό δημιουργήσαμε ή αφήσαμε να δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Αν επιλέξεις να συγκρουστείς μαζί μου, γυρίζοντας την πλάτη στα πραγματικά σου προβλήματα, να ξέρεις πως έχω κι εγώ την ψυχή να συγκρουστώ, ενάντια σε κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς εξουσίας και καταπίεσης. Άλλωστε δεν θα ‘ναι η πρώτη φορά για μένα. Και θα το κάνω. Γιατί απαιτώ να ζήσω ελεύθερος και ως ίσος μεταξύ ίσων. Αλλά, προτεραιότητα μου είναι να είσαι δίπλα μου, κι εγώ σ’ εσένα.

Σημειώσεις

1. Ν.1264/1982 ο οποίος τροποποιήθηκε κυρίως με τον Ν.1915/1990.
2. Μια απεργία θεωρείται παράνομη όταν κηρύχθηκε χωρίς την τήρηση των διατυπώσεων κήρυξης που προβλέπονται στο νόμο, ενώ καταχρηστική όταν, παρόλο που κηρύχθηκε σύμφωνα με τις τυπικές προϋποθέσεις, θεωρείται ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η προσφυγή σε απεργία υπερβαίνει προφανώς τον κοινωνικό ή και οικονομικό σκοπό του δικαιώματος των εργαζομένων να επιδιώξουν με αυτή την ικανοποίηση κάποιου αιτήματός τους. Η κρίση περί παρανομίας και καταχρηστικότητας υπάγεται στην αρμοδιότητα των δικαστηρίων τα οποία σχεδόν ποτέ δεν έκριναν απεργία νόμιμη ή μη καταχρηστική…
3. Ο αστυνομικός που πυροβόλησε εν ψυχρώ τον Μιχάλη Καλτεζά την 17.11.1985

Συνδιαμόρφωση κειμένου από Ian Delta, Μιχάλης Θ, Efor

Πηγή: eagainst.gr
Συνέχεια...

Ο φόβος σώζει

Posted: by παντιγέρα in
0
Η σιωπή της κοινωνίας, είναι το χαρακτηριστική πρακτική της γενιάς που συμπορεύεται με το μνημόνιο. Μία μερίδα ανθρώπων έχει επιλέξει ως μορφή δράσης την ακινητοποίηση. Σχήμα οξύμωρο: δρω διά της ακινητοποίησης. Καθοριστικό αποτέλεσμα της ακινητοποίησής τους εκτός από της σιωπή είναι και η τυφλή υπακοή. Τα δύο αυτά στοιχεία αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα για όσους θέλουν να δράσουν. Ο τρόπος με τον οποίο δρουν οι «ακίνητοι» άνθρωποι, δεν είναι άλλος από αυτόν της χρησιμοποίησης των γραναζιών του φόβου και της αβεβαιότητας, πίσω από τα οποία κρύβονται. Την εθελοδουλία τους, σκεπάζει ο μανδύας της αβεβαιότητας ενώ η ανικανότητα να αποφασίσουν για το μέλλον τους σκεπάζεται από το πέπλο του φόβου.

Οι «ακίνητοι» άνθρωποι αποδέχονται λανθασμένα το τέλος της πολιτικής που τους επέβαλαν υπόρρητα οι ειδικοί της πολιτικής και οι όποιοι χειραγωγοί τους. Η πολιτική για τον «ακίνητο» άνθρωπο δεν είναι η μάχη για την ελευθερία αλλά ο αγώνας για την επιστροφή στην «κοινωνία της αφθονίας» από την οποία προέρχεται, έχει κλειδώσει το φαντασιακό του και δεν μπορεί ποτέ να απαλλαγεί. Αφού λοιπόν δεν υπάρχουν πολιτικοί που να μπορούν να πετύχουν την επιστροφή, αποφασίζει να το πετύχει μόνος του ανακαλύπτοντας και ψηφίζοντας… πολιτικούς. Θέλει να παίξει ένα καινούργιο παιχνίδι που να είναι εξίσου διεγερτικό με αυτό της επανάστασης αλλά προς Θεού να μην είναι επανάσταση. Θέλει και την αλλαγή. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν μπορεί μόνος του να δημιουργήσει αλλαγή επειδή ακριβώς πιστεύει ότι δεν μπορεί μόνος του να δημιουργήσει τίποτε.

Η αλλαγή που προσπαθούν να δημιουργήσουν οι «ακίνητοι», έχει την ικανότητα να δημιουργείται από μόνη της. Είναι φτιαγμένη ώστε να αυτοδημιουργείται και να αυτοαναπαράγεται. Την διπλή αυτή δύναμή της, την αντλεί από την ανάγκη των «ακίνητων» ανθρώπων για απάλειψη της αβεβαιότητας. Η αλλαγή συνεπώς που συντελείται ως προϊόν της αβεβαιότητας, δεν είναι παρά ένα ομοίωμα μιας προηγούμενης αναγκαστικής αλλαγής. Στην πραγματικότητα, το είδος της αλλαγής που επιτυγχάνεται είναι αυτό της επιστροφής σε μία πρότερη και προσωρινή κατάσταση ευφορίας, μέχρι τη στιγμή που οι άνθρωποι πιέζονται τόσο, όσο να οδηγήσουν ξανά τα πράγματα σε μία… αλλαγή. Όλες οι αλλαγές οδηγούν πάντοτε σε μία άλλη, αναπόφευκτη «αλλαγή» και τελικά μαζί με τους εαυτούς τους, οδηγούν και εμάς στο αρχικό σημείο για μιαν επανεκκίνηση. Η συνεχής επανεκκίνηση από το ίδιο αρχικό σημείο είναι κάτι που δεν μπορούν να αποφύγουν οι «ακίνητοι» άνθρωποι αφού για τον σκοπό τους χρησιμοποιούν πάντα το ίδιο μέσο : την αποδοχή της πολιτικής των ειδικών που τους λένε ότι πρέπει να φτιάξουν «άλλη μία κοινωνία» και όχι «μία άλλη κοινωνία».

Πολλές φορές οι άνθρωποι εξαναγκάζονται(;) στην υπακοή. Ο εξαναγκασμός μέσω του φόβου, ακρωτηριάζει τη σκέψη από οποιαδήποτε μορφή αρνητικότητας, αλλά και από όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά. Ως «αρνητικά» ορίζονται όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που αντιβαίνουν στα «θέλω» της ηγεμονίας και των ιδιοκτητών της κοινωνίας. Δεν υπάρχει ζωή ή άλλη κοινωνία έξω από τα καλούπια που δημιουργεί η εξουσία. Προκειμένου κάτι τέτοιο να γίνει αποδεκτό, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιβληθεί. Πρέπει το άτομο να θέλει να το κάνει. Έτσι, χρησιμοποιείται ένα είδος «συνθετικής επέμβασης» στη σκέψη του. Η επέμβαση δεν είναι μονοδιάστατη όπως πιθανόν πολλοί να πιστεύουν. Δεν είναι μόνο τα ΜΜΕ που αναλαμβάνουν αυτόν το ρόλο. Πολλές φορές διαφωνούμε με αυτά και όμως κάνουμε ότι ακριβώς μας λένε.

Ο εξαναγκασμός οδηγεί τους ανθρώπους σε διαφορετικά μονοπάτια από αυτά της άρνησης των εντολών της εξουσίας. Αυτό από το οποίο υποστηρίζουν ότι εξαναγκάζονται οι άνθρωποι αυτοί, είναι ένα πλέγμα υποχρεώσεων το οποίο επικαλούνται προκειμένου να μην γίνουν αντιδραστικοί απέναντι στην εξουσία. Εργασία, οικογένεια, κοινωνικές υποχρεώσεις, δάνεια, κλπ. Όλα αυτά παράγουν φόβο, αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν σε αφήνουν ποτέ να ξεφύγεις από την κατάσταση του φοβισμένου. Η κατάσταση του φοβισμένου οδηγεί στην κατάσταση του «ακίνητου», του σιωπηλού και πάντα υποταγμένου υποκειμένου. «Αν χάσω τώρα τη δουλειά μου δεν θα βρω ποτέ άλλη». «Έχω να πληρώσω το νοίκι και τα φροντιστήρια των παιδιών μου». «Χρωστάω λεφτά στην τράπεζα, δεν είμαι εγώ για διαδηλώσεις καταλήψεις και απεργίες». Οποιαδήποτε άρνηση να ακολουθήσουν τις εντολές της εξουσίας εξοβελίζεται στο όνομα της προσφοράς της εξουσίας «κάλιο λίγο και στο χέρι». Το «λίγο» όμως γίνεται συνεχώς «λιγότερο». Λιγότερα χρήματα, λιγότερη ελευθερία, λιγότερος χρόνος, λιγότερες επιλογές, όλα λειτουργούν μέσα από την αποδοχή του «λιγότερου». Η συνεχής και αδιάλειπτη αποδοχή του «λιγότερου» δημιουργεί ένα πολύ σοβαρό προηγούμενο : αποδυναμώνει τα όποια αισθήματα εξέγερσης και ταυτόχρονα γενικεύει τα ήθη υποταγής που ανοίγουν το δρόμο για κάθε είδους συμβιβασμό. Ακόμα και η σωτηρία που περιμένουν πιστεύουν ότι θα έλθει μέσα από το «λιγότερο». Η σωτηρία δεν θα έλθει ποτέ.

Η σωτηρία την οποία προσμένουν, είναι κάτι που προσμένουν απέναντι σε οποιοδήποτε ζήτημα και για οποιονδήποτε λόγο. Σε αυτή τη ζωή, δύο πράγματα μόνο σώζουν : Ο Θεός και οι τράπεζες. Την σωτηρία τους, οι ακίνητοι άνθρωποι την θέλουν επειδή υπονοεί ένα είδος συντήρησης των ήδη υπαρχουσών καταστάσεων. Πιστεύουν ότι έτσι θα κλείσουν τον κίνδυνο στο μπαούλο και η ζωή τους δεν θα είναι ποτέ πια επικίνδυνη, μεταβαλλόμενη και ασταθής όπως ακριβώς είναι τώρα. Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς το μόνο σταθερό και αμετάβλητο στην αιωνιότητα είναι ο θάνατος. Η εξαφάνιση και ο θάνατος είναι μόνιμες καταστάσεις. Έτσι, ευελπιστούν ότι κλείνοντας στο μπαούλο τον κίνδυνο θα τον εξαφανίσουν.

Οι «ακίνητοι» αγαπούν την κοινωνική ευταξία που τους παρέχει το πολιτικό σύστημα και η εξουσία που υπηρετούν. Η κοινωνική ευταξία, τούς κατατάσσει στην τάξη των «έχω ακόμα λίγα» και με αυτά πορεύομαι. Είναι η τάξη των προσωρινά βολεμένων. Η κοινωνική τάξη πλέον δεν ορίζεται από το πόσα χρήματα έχεις ή βγάζεις, αλλά από το πώς αντιμετωπίζεις το σύστημα. Δεν έχουν «ακόμα» περάσει στην κατάσταση του φτωχού, και έτσι δεν τους νοιάζει ο φτωχός. «Ας αφανιστούν αν χρειαστεί, εγώ με τα λίγα μου θα είμαι ασφαλής». Όσο και να φωνάζουν ενάντια στο σύστημα, ποτέ δεν το περιφρονούν. Αυτό που περιφρονούν και φοβόνται είναι η κοινωνική αταξία που μπορεί να υπάρξει αν καταρρεύσει το σύστημά τους. Αυτός είναι ο πραγματικός τους φόβος τελικά. Μία πιθανή κατάρρευση θα άλλαζε ή θα κατέστρεφε το μικρό βόλεμά τους. Είναι πάντοτε διατεθειμένοι να αποδεχθούν μία κοινωνία στην οποία απαγορεύεται η αρνητικότητα. Και το κάνουν. Όμως, ότι δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό του είναι καταδικασμένο στην αβεβαιότητα και στον μιμητισμό. «Θα κάνω ότι πουν οι άλλοι, ότι αποφασίσουν οι άλλοι. Θα δράσω αν το κάνουν και οι άλλοι αφού όμως δω πρώτα αν με συμφέρει». Αυτός ο τρόπος σκέψης που είναι πολύ διαδεδομένος, κινείται μεταξύ βολέματος και φόβου. Είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτο, σε ποιο πεδίο από τα δύο πατά περισσότερο. Δεν είναι υποχρεωμένοι να «θέλουν» κάτι. Αρχικά θα προσποιηθούν ότι «θέλουν» μέχρι να δουν αν τα πράγματα βαίνουν προς το συμφέρον τους. Σε αντίθετη περίπτωση θα επικαλεστούν … φόβο. Είναι η στιγμή που ο φόβος χρησιμοποιείται ως σανίδα σωτηρίας.

Η αποχή τους από οποιαδήποτε μορφή δράσης, στοχεύει περισσότερο στο να απαλλαγούν από κάτι παρά στο να δημιουργήσουν οτιδήποτε. Έμαθαν να λειτουργούν με την πονηρή αποπομπή του εαυτού τους από την «επικίνδυνη» συλλογικότητα και όχι με την ένταξη σε αυτή. Αυτούς λοιπόν που επικαλούνται τον φόβο ως σωτήριο μέσο προκειμένου να μην συμμετέχουν σε πρακτικές που τους χαλάνε το βόλεμα, τους αποκαλώ «νεοραγιάδες». Οι πράξεις, τα επιχειρήματα αλλά και τα «αντικειμενικά» τους κριτήρια, τις περισσότερες φορές πηγάζουν μέσα από την εθελοδουλία τους. Από αυτή τη νέα μορφή ραγιαδισμού πους τους σπρώχνει στο να απαλλαγούν από οποιαδήποτε ενέργεια θα τους έφερνε τυχόν αντιμέτωπους με την διεκδίκηση της ελευθερίας τους. Πιστεύουν ότι η ελευθερία είναι κάτι που τους το έχουν χαρίσει. Δεν γνωρίζουν ότι η ελευθερία ΔΕΝ χαρίζεται και γι’ αυτό δεν είναι ελεύθεροι. Η ελευθερία δεν είναι αγαθό που μπορεί να στο χαρίσει κάποιος που αποκαλείται κράτος, πρωθυπουργός, αστυνόμος, δάσκαλος, λοχαγός ή εργοδότης. Ελευθερία σημαίνει να έχεις το δικαίωμα στο να πραγματοποιήσεις το «ανέφικτο». Στις μέρες μας όμως «ανέφικτο» είναι η ίδια η ελευθερία!!

Η μη διεκδίκηση της ελευθερίας, οδηγεί στην παράδοση της αξιοπρέπειας. Αναρωτιέμαι συχνά αν ακόμα υπάρχει μέσα μας ένα μικρό ίχνος της. Πιστεύω ότι η αξιοπρέπεια και η ελευθερία είναι δύο έννοιες που συμπορεύονται. Δεν ξέρω. Δεν είμαι φιλόσοφος και δεν προσπαθώ τώρα να λύσω το ζήτημα αυτό. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι χάσαμε τελικά την αξιοπρέπειά μας όπως ακριβώς χάσαμε και την ελευθερία μας. Σιγά-σιγά και λίγο-λίγο μας τα αφαίρεσαν και τα δύο. Ένα κομμάτι το αφήσαμε στα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας . Ένα άλλο στα must τριήμερα. Άλλοι στη Μύκονο και άλλοι στα χωριά τους μιας και δεν είμαστε όλοι ίδιοι αλλά κυρίως δεν είμαστε ίσοι. Είπαμε να σκύψουμε λίγο το κεφάλι και να δουλέψουμε περισσότερο προκειμένου να πείσουμε το αφεντικό να μας δώσει κανένα ψίχουλο παραπάνω, μιας και θέλουμε να αγοράσουμε ένα αυτοκινητάκι που να χωρά ολόκληρη την οικογένεια μαζί με τα μπαγκάζια της. Να κάνουμε καμιά κομπίνα παραπάνω για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε ένα Cayenne, και δεν πειράζει που έχουμε ακόμα το νύχι του μικρού μας δακτύλου τέσσερα εκατοστά μακρύ, ούτε το ότι τρώμε με τα χέρια και φτύνουμε τα κόκαλα. «Έχω άκρη, άρα είμαι ελεύθερος» είναι μία από τις ενδόμυχες σκέψεις του «νεοραγιά». Για αυτόν η αξιοπρέπεια και η ελευθερία είναι έννοιες ασύμβατες. Πάνω απ’ όλα βάζουν το συμφέρον τους. Τα υπόλοιπα έπονται.

Είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία οι νεοραγιάδες αφήνονται να ξελογιαστούν από τα χρήματα ή τις υποσχέσεις των ειδικών. Αρκετούς από αυτούς θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε «πωρωμένα καθάρματα του βολέματος» αλλά όχι όλους. Οι περισσότεροι είναι ένα σύνολο μισοκακόμοιρων ασυνείδητων που είναι πρόθυμοι ανά πάσα στιγμή να διαφθαρούν με λίγο εύκολο χρήμα ή με μία εύκολη υπόσχεση που νομίζουν ότι αν πραγματοποιηθεί θα αλλάξει τη ζωή τους . Αυτό που απασχολεί το νεοραγιά τούτες τις ευλογημένες μέρες είναι μόνο το πώς θα πληρώσει λιγότερους φόρους. Το αν θα μπορέσει κάποιος να τον αποδεσμεύσει από τα «δεσμά του μνημονίου». «Με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι» σκέφτεται η εξουσία του. «Εδώ κάναμε τόσο κόπο να σε χώσουμε στο μνημόνιο και τώρα μου ζητάς να σε αποδεσμεύσω, ηλίθιο υποκείμενο;Ψήφησέ με και θα δούμε.» Μεγάλο πράγμα η πίστη.

Οι νεοραγιάδες τελικά πήγαν όχι μία, αλλά δύο φορές και ψήφησαν. Θέλησαν να εκλέξουν κυβέρνηση προκειμένου να μην αισθάνονται ακυβέρνητοι δηλαδή ανίκανοι να εκφέρουν άποψη δική τους. Βέβαια, πρέπει να παραδεχθώ ότι είναι πολλοί, πάρα πολλοί. Αποτελούν το πενήντα τοις εκατό (50%) του εκλογικού σώματος, νούμερο διόλου ευκαταφρόνητο. Έτσι μας έδωσαν να καταλάβουμε γιατί η κοινωνία είναι τελικά τόσο σιωπηλή. Τώρα πλέον έχουν την ευθύνη της πράξης τους. Θα καθίσουν υπομονετικά στην ξαπλώστρα δίπλα από το κύμα και θα κάνουν κριτική σε αυτούς που εξέλεξαν. Ξέχασαν προσωρινά ότι αυτοί που εξέλεξαν είναι οι ίδιοι που τους έφεραν σε αυτήν εδώ την κατάσταση. Θα το θυμηθούν πάλι όταν έρθουν με το καλό τα χαρτιά της εφορίας ή όταν θα μείνουν χωρίς δουλειά. Οι υπεύθυνοι για την αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου (εδώ γελάνε) είναι οι ίδιοι που κατασκεύασαν το μνημόνιο. Δεν έχει σημασία όμως γιατί αν συμβεί οτιδήποτε θα κάνουμε πάλι εκλογές. Πάλι θα ψηφήσουν επικαλούμενοι το φόβο. Είμαι σίγουρος ότι όλοι αυτοί που έδωσαν την ψήφο τους στα μνημονιακά κόμματα κάτι περιμένουν να κερδίσουν. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι ο Αντωνάκης ο Σίγμα και ο Βαγγελάκης ο Βήτα μαζί με τον απίθανο Κουβέλη και αυτόν τον ανεκδιήγητο Ψαριανό, ενδιαφέρονται για τους φτωχούς, τους άστεγους, τους ανθρώπους χωρίς φάρμακα, τα σχολεία που δεν έχουν βιβλία κλπ. Αυτοί ενδιαφέρονται μόνο για την καρέκλα τους. Αυτό το ξέρουν πλέον και οι πέτρες. Άρα, ο νεοραγιάς ψηφοφόρος είναι και αυτός μία από τα ίδια αφού από τη στιγμή που υποστηρίζει κάποιον και τον ψηφίζει, συμφωνεί με τις πρακτικές του και τα πιστεύω του.

Ίσως το κείμενο να είναι λίγο επιθετικό απέναντι σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Από την άλλη όμως, πιστεύω ότι είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Όταν έγραψα δύο κείμενα για την αποχή από τις εκλογές και την ανάγκη να υπάρξει αλλαγή πολιτεύματος ή εκλογικού συστήματος έστω, δέχθηκα από σκληρή κριτική με σαφή επιχειρήματα υπέρ της ψήφου, που είναι πάντοτε ευπρόσδεκτη έως χλευασμό που είναι απαράδεκτος ειδικά από όσους μου δίνουν την εντύπωση , με αυτά που γράφουν, ότι δεν έχουν ανοίξει ούτε ένα βιβλίο, ποτέ στη ζωή τους, δηλαδή από κλασικούς νεοραγιάδες. Όχι βέβαια ότι εγώ είμαι κανένας μορφωμένος. Απλώς, εγώ γνωρίζω ότι δεν είμαι μορφωμένος και πριν κάνω κριτική σε κάποιο κείμενο, φροντίζω κατ’ αρχήν να το διαβάσω ολόκληρο και έπειτα να εκφέρω γνώμη, μόνον όταν είμαι σίγουρος ότι έχω καταλάβει τι θέλει να πει ο εκάστοτε συντάκτης. Τα κείμενα εκείνα, τα έγραψα γιατί πίστευα και πιστεύω ότι με τις εκλογές δεν αλλάζει τίποτε. Ποτέ με εκλογές δεν έχει αλλάξει κάτι, πουθενά. Τελικά δυστυχώς αυτό έγινε. Ήρθαμε πάλι στο αρχικό σημείο, σε νέα «αλλαγή» αλλά χωρίς αλλαγή θεσμών. Οι νεοραγιάδες είναι το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που αποτελεί εμπόδιο για οποιαδήποτε αλλαγή θεσμών. Επικαλούνται συνεχώς τον φόβο προκειμένου να μην αλλάξει τίποτε. Και εγώ φοβάμαι. Δεν φοβάμαι όμως μήπως χάσω το βόλεμά μου. Φοβάμαι μήπως αυτά που προτείνω ή αυτά που υποστηρίζω προξενήσουν κακό στους γύρω μου. Αυτό είναι τελείως διαφορετικό είδος φόβου.

Τελικά, ο φόβος σώζει;

(Το παρόν κείμενο γράφτηκε πριν τις δεύτερες εκλογές στις 17/6 αλλά για τεχνικούς λόγους δημοσιεύεται τώρα.)

Πηγή: eagainst.com
Συνέχεια...

Στου καλοκαιρού την Ανοχή

Posted: by παντιγέρα in
0
1. Η δικτατορία του κυνισμού και η παντοκρατορία της ηλιθιότητας

Καθώς η κρίση όχι μόνο χρονίζει αλλά βαθαίνει όλο και περισσότερο κι ενώ, παράλληλα, τα διεθνή μέσα κάνουν πια ανοιχτά λόγο για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, καταδεικνύοντας ακόμα μια φορά την τεράστια πολιτική απάτη που διενεργήθηκε, με την επικοινωνιακή επιβολή ως πραγματικού του δήθεν «διακυβεύματος» των τελευταίων εθνικών εκλογών που δεν ήταν άλλο παρά το: «εντός ή εκτός ευρώ, εντός ή εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, σωτηρία και ανάπτυξη μετά θυσιών ή βέβαιος θάνατος»…, τα «δημοκρατικά» προσωπεία πέφτουν μέρα με τη μέρα.

Παρά την εκλογική νίκη των κομμάτων που είναι τα φερέφωνα (καλύτερα, το θλιβερό υπηρετικό προσωπικό) των οικονομικών ελίτ και παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις περί μη εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη αν εκλεγούν οι εφαρμοστές των Νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας – διλήμματα και μηνύματα που προπαγανδίστηκαν με τρόπο απροκάλυπτα εκβιαστικό από διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ σε βαθμό που τελικά έκριναν το εκλογικό αποτέλεσμα, το ζήτημα της αποπομπής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και η «άτακτη χρεοκοπία» επανέρχεται από όλο και πιο επίσημους κύκλους, μη αποτελώντας πλέον ούτε ταμπού αλλά ούτε και «σενάριο υπερβολής» όπως ανέφεραν μέχρι πριν λίγους μήνες τα γερμανικά ΜΜΕ. Όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που οι κυβερνώντες, στον οικονομικό τομέα εφαρμόζουν τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές πολιτικές, ενώ πολιτικά είναι από τους πιο συντηρητικούς και αυταρχικούς. Τραγικό για κάποιους, αλλά απόλυτα αναμενόμενο για εμάς είναι το γεγονός της (υποτιθέμενης αριστερής) νομιμοποίησης της ΔΗΜ.ΑΡ. η οποία παρέχει ένα εντελώς ανέντιμο πολιτικό άλλοθι στην Κυβέρνηση αφού (στα μάτια πάρα πολλών συμπολιτών μας) την αναβαπτίζει από μια κυβερνητική συμμαχία τεράτων, από απλή συμμορία ληστών που είναι στην πραγματικότητα, σε «Κυβέρνηση Εθνικής Συνευθύνης και Σωτηρίας».

Σ’ ολόκληρη την γηραιά μας ήπειρο, η ψαλίδα μεταξύ βορρά και νότου ανοίγει όλο και περισσότερο, ενώ, παράλληλα, οι Ευρωπαϊκές ελίτ μιλούν πλέον ανοιχτά για την ανάγκη θεσμοθέτησης και λήψης νέων μέτρων καταστολής, επενδύοντας στη λογική του φόβου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Βρετανία, όπου:

Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις αναφορικά με το ερώτημα αν θα έπρεπε να επαναφερθεί ή όχι η ποινή του θανάτου για ορισμένα εγκλήματα, η συντριπτική πλειοψηφία τάσσεται υπέρ της επαναφοράς της,
κατά την περίοδο των ταραχών του Αυγούστου του 2011, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού τασσόταν υπέρ της επέμβασης των ενόπλων δυνάμεων για την καταστολή τους – αντίληψη που σημαίνει ρητή ή σιωπηρή συναίνεση στην παράκαμψη θεμελιωδών αρχών του ίδιου του αστικού νομικού πολιτισμού (κράτος δικαίου και όχι στρατοκρατία, αρχή αναλογικότητας, τεκμήριο αθωότητας, δίκαιη δίκη κλπ.), και
τα δρακόντεια μέτρα προστασίας που λήφθηκαν για την διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012, όπου ο στρατός θα βρίσκεται σε πλήρη ετοιμότητα επέμβασης μόνο και μόνο βάσει ενός εντελώς υποθετικού ενδεχόμενου επανάληψης επεισοδίων, σαν αυτά του περασμένου έτους. Έτσι, καθώς τα ακριβά στολίδια της «δημοκρατικής Ευρώπης» που «σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα» δεν αποσπούν πια την προσοχή του κοινού το οποίο αριστεύει στην αναπαραγωγή μεσαιωνικού τύπου αντιλήψεων, σπάει η βιτρίνα της πολιτικής ορθότητας και αποκαλύπτεται η πνευματική μας γύμνια, ενώ παράλληλα διασφαλίζει την κυριαρχία της μια αυταρχική ολιγαρχία που καρτερούσε απλά τις συνθήκες εκείνες που θα την έφερναν στο φως.

Η δικτατορία του κυνισμού, και η παντοκρατορία της εθελοδουλίας και της ηλιθιότητας, είναι, πλέον, αναμφισβήτητο γεγονός, καθώς χιλιάδες πιστοί δούλοι της τήν στηρίζουν με κάθε μέσο αντί να την πολεμούν και μάλιστα την στηρίζουν ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες που επικρατούν στην Ευρώπη της εξαθλίωσης φυσιολογικά θα ήταν ένας λόγος, ένα ισχυρό κίνητρο να την αντιπαλέψουν. Ζώντας, λοιπόν, στην εποχή της ασημαντότητας, παρατηρούμε για πρώτη φορά μετά από αρκετές δεκαετίες, τα μέλη μιας κοινωνίας να επιδοκιμάζουν την κρατική καταστολή (με κάθε μέσο), να ονειρεύονται το κλείσιμο των συνόρων και να ζητούν μαζικές απελάσεις, ενώ η στάση μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού των χωρών της Βόρειας Ευρώπης απέναντι στους λαούς του Νότου φανερώνει ξεκάθαρα την πολιτισμική πλευρά της κρίσης (η οποία, όπως έχουμε πολλές φορές τονίσει, δεν είναι μόνο οικονομική), όπου η επιφανειακότητα, η έλλειψη αλληλεγγύης και ο ακραίος ατομικισμός κυριαρχούν σε κάθε επίπεδο με τον οικονομικό ανταγωνισμό να έχει εξαλείψει κάθε ίχνος ανθρωπιάς μετατρέποντας τους πολίτες σε πωλητές (και αγοραστές), εθισμένους στην κατανάλωση σκουπιδοπροϊόντων ή μετατρέποντάς τους σε σκουπιδοφάγους εμπορευματοποιημένων επιθυμιών. Είτε φορώντας τη γραβάτα του πολιτικού προσωπικού, είτε κρατώντας το μαχαίρι του Νεοναζί μισθοφόρου της, είτε με το φόβο για οποιαδήποτε αλλαγή πορείας στον «ασφαλή» δρόμο προς την εξαθλίωση, εμείς οι ίδιοι οι πολίτες στήνουμε αόρατα τοίχοι, εντός των οποίων εγκλωβιζόμαστε, δίχως να μπορούμε (είτε μάλλον, χωρίς καν να επιθυμούμε) να έρθουμε πιο κοντά με τον συνάνθρωπο μας.

Η καθημερινότητα μας έχει γεμίσει με τις άναρθρες κραυγές των πιστών υπηκόων είτε του ακραίου κέντρου, είτε της Σταλινογενούς αριστεράς, είτε της άκρας δεξιάς, οι οποίοι λειτουργώντας χάριν του οπισθοδρομισμού και της συντήρησης, και στοχεύοντας στα πιο φοβικά ανθρώπινα συναισθήματα, παρασύρουν μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας στην τακτική του σαλιγκαριού. Την υποχώρηση δηλαδή στο εσωτερικό του κελύφους, σφραγίζοντας την είσοδο του με τις ιδεοληψίες του εθνικισμού, του ρατσισμού, ακόμη και του φασισμού. Έτσι, μεγάλο μέρος της μπλογκόσφαιρας κατέληξε να ασχολείται με μη ζητήματα, όπως την «κατάργηση των φωνηέντων» που αναπαρήγαγε σύσσωμος ο ακροδεξιός-εθνικιστικός διαδικτυακός χώρος, αποκαλύπτοντας την υποκριτική «περηφάνια» του για τη γλώσσα, της οποίας έγινε ξεκάθαρο πια στον καθένα πως δεν γνωρίζει καν τα βασικά της χαρακτηριστικά. Παρομοίως, το πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησης, σε συνεργασία φυσικά με τα ΜΜΕ, αναδεικνύει ήδη από τις πρώτες μέρες της θητείας του ζητήματα που είναι πολύ πιθανό να συναντήσουν την αντίσταση του ελληνικού λαού, όπως η ιδιωτικοποίηση κάθε άξονα της οικονομίας, η συνέχιση όλων αυτών των πολιτικών που οδηγούν στην εξαθλίωση, η πιθανή έξοδος της χώρας από τη ζώνη του ευρώ (όχι με δημοκρατικούς όρους, αλλά υπό την καθοδήγηση των αγορών) καθώς και η άμεση καταστολή κάθε εγχειρήματος αντίστασης (μέσω της καταστρατήγησης του δικαιώματος στην απεργία και την πολύπλευρη ενίσχυση του υπαρκτού φασιστικού παρακράτους).

2. Σκάσε και δούλευε, δούλε άνεργε!

Πιστή στο δόγμα του Νεοφιλελευθερισμού η κυβέρνηση Σαμαρά επικαλείται το «ιερό δικαίωμα στην εργασία» δικαιολογώντας, έτσι, την επέμβαση των ΜΑΤ στη Χαλυβουργία με σκοπό να σπάσει η απεργία. Την ίδια στιγμή, βέβαια, στην Ελλάδα αυτό το «ιερό» δικαίωμα το στερούνται περίπου 1,5 εκατομμύρια πολίτες, αδυνατώντας να εξασφαλίσουν την επιβίωση των ίδιων και των οικογενειών τους. «Το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό και πρέπει η κυβέρνηση να το υπερασπιστεί με κάθε τρόπο» δήλωσε ο πρωθυπουργός, ενώ, λίγο αργότερα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ εξέδωσε την εξής ανακοίνωση: «Το δικαίωμα στην εργασία και ο παραγωγικός ιστός της χώρας πρέπει να προστατευτούν και πρέπει όλες οι πολιτικές δυνάμεις, με τη συμπεριφορά τους, να βοηθήσουν τη μεγάλη προσπάθεια ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας». Αλήθεια, πόση ειρωνεία και πόσο κρετινισμό χρειάζεται να διαθέτει κανείς για ν’ αποκαλέσει τον εκβιασμό και την εκπόρνευση της επιβίωσης έναντι παροχής υπηρεσιών ως «δικαίωμα»;

Ακολουθώντας τις πιο ακραίες Νεοφιλελεύθερες αξίες (όπως η ηθική της εργασίας, για την οποία είχαμε στο παρελθόν μιλήσει, αποκαλώντας την ως θεσμισμένη δουλία) επιχειρείται να επιβληθεί στην κοινωνία το δόγμα του «ρεαλισμού», του «δούλευε και μην ερεύνα», με βάση το οποίο οι κοινωνικοί αγώνες δεν έχουν καμία σημασία, μιας και για τους περισσότερους «πραγματιστές» – που, στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια κάστα ντετερμινιστών δαρβινιστών «διανοούμενων» – η κοινωνία αλλάζει αργά και με σταθερό ρυθμό, κι έτσι θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τις «συλλογικές ουτοπίες» και να ενδιαφερόμαστε μονάχα για τον εαυτό μας. Πρόκειται για τον «πραγματισμό» της εθελοδουλίας και του καναπέ, το δόγμα της σχολής του Σικάγο, που προβλέπει πως κανένα αγαθό και καμιά υπηρεσία δεν θα πρέπει να προσφέρεται δωρεάν. Απεναντίας το κάθε τί (το κάθε αυτονόητο, επί της ουσίας) θα πρέπει να κερδίζεται με κόπο και σκληρή εργασία. Όποιος, όμως, αμφισβητεί αυτήν την «θεωρία», βαφτίζεται ως ουτοπιστής, χαραμοφάης και «κουκουλοφόρος». Ζούμε, πλέον, την χούντα της εποχής μας (όπως λέει και το γνωστό αναρχικό σύνθημα), με βάση την οποία, το να ζητά κανείς δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη ονομάζεται τεμπελιά και αλαζονεία. Αντιθέτως, η αβασάνιστη και αναντίρρητη αποδοχή όλων των Νεοφιλελεύθερων αξιών, η συμφιλίωση με την εξαθλίωση και η μετατροπή ολόκληρων κοινωνιών σε ατομικιστικά κελιά απομόνωσης ονομάζεται «ρεαλισμός». Σε αυτήν την νέου τύπου θρησκεία, εμείς απαντάμε ως εξής: ρεαλιστές είμαστε εμείς που διεκδικούμε το «αδύνατο», δηλαδή, το αυτονόητο! Δεν θα πενθούμε για τα όνειρά μας. Θα τα κάνουμε πραγματικότητα, σχεδιάζοντάς τα.

3. Ενάντια στους λαϊκιστές!

Ενδεικτική της πνευματικής ένδειας και της ελλειμματικής πολιτικής σκέψης που προβάλλουν κυρίαρχες στην κεντρική πολιτική σκηνή, είναι ο λόγος και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι έχοντες χρέη εκπροσώπου της κυβέρνησης σε δημόσιες τοποθετήσεις τους, είτε οι διάφοροι αριστεροί και ακροδεξιοί δημαγωγοί (όπως το κόμμα του Π.Καμμένου, η Χρυσή Αυγή, η Σπίθα, το Κ.Κ.Ε και μέρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α) που προωθούν και προβάλουν τον συντηρητισμό τους ως μια «απάντηση στο αδιέξοδο του Νεοφιλελευθερισμού». Επαγγελματίες πολιτικάντηδες, συχνά φαιδροί αλλά όχι και ακίνδυνοι απαραίτητα, όπως ο Βύρων Πολύδωρας, φροντίζουν να θρέφουν την ανόητη συνωμοσιολογία στη δημόσια συζήτηση λέγοντας σχετικά με το μη ζήτημα της αφαίρεσης φωνηέντων από την ελληνική γλώσσα πως «Δεν είναι λάθος ή αμέλεια. Είναι προμελέτη. Μας λέγουν με πρωτοφανή οίηση: “Πώς τολμάτε, εσείς οι μη λέκτορες, οι μη ειδικοί, οι μη γλωσσολόγοι, οι αγράμματοι, μ’ ένα λόγο να αντιστέκεσθε;”. Επομένως, Πόλεμος, Γρηγορείτε Συνέλληνες!». Ήταν ο ίδιος όταν, σαν υπουργός Δημόσιας Τάξης, μιλούσε για «ασύμμετρες απειλές» που αντιμετώπιζε η χώρα και ανακάλυπτε αόρατους εχθρούς, τότε που κάηκαν 268.834 εκτάρια γης σε ολόκληρη την Ελλάδα, 63 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, 6.000 έμειναν άστεγοι και 60.000 μη ανθρώπινα ζώα απανθρακώθηκαν. Αυτός που (σαν υπουργός) δεν απολογήθηκε ποτέ για την τεράστια αυτή καταστροφή, καλεί σε εγρήγορση τους «συνέλληνες» με αφορμή…την (ορθή) αναφορά ενός σχολικού βιβλίου σε φθόγγους.

Άλλος μπροστάρης της κυβερνητικής πολιτικής, μόνιμος θιασώτης δελτίων ειδήσεων, πρωϊνών εκπομπών και Lifefstyle φυλλάδων, ο Άδωνις Γεωργιάδης – ο χαμελαίων της άκρας δεξιάς, ο ομοφοβικός τηλενομάρχης της Θεσσαλονίκης Π.Ψωμιάδης (και πρώην ερμηνευτής λούμπεν επιτυχιών της πίστας) που μαζί του συσπειρώνεται ολόκληρος ο Χριστιανικός όχλος της Βόρειας Ελλάδας, συνθέτουν το κλίμα μιας εξουσίας «ρεαλιστών» που… αντιμάχεται την «πολιτική της ανευθυνότητας και του λαϊκισμού»! Από την άλλη, ο Δανδής… των σκυλοκοσμικών φυλλάδων και ταυτόχρονα ο αποφασισμένος και άτεγκτος εφαρμοστής… του Δικαίου (των αφεντικών), ο οποίος προφανώς έχει αναλάβει τον ρόλο του οργανωτή των κατασταλτικών μηχανισμών απέναντι στις απεργίες, υποστηρίζοντας κυνικά τους απεργοσπάστες της Χαλυβουργικής και την εργοδοσία, αλλά και την βίαια επίθεση των ΜΑΤ στους απεργούς χαλυβουργούς. Φαίνεται πως οι μεταγραφές αυτές από το ΛΑ.Ο.Σ. δεν έγιναν τυχαία, καθώς είναι αυτή η δηλωμένη ακροδεξιά πτέρυγα της Ν.Δ. (Γεωργιάδης, Βορίδης) που σήμερα έχουν αναλάβει την εκπροσώπηση των εργοδοτών στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Καλύτερος όμως λαγός της συγκυβέρνησης (ανάλογος με αυτόν του δρομέα μεγάλων αποστάσεων), αποτελεί η Χρυσή Αυγή. Έχοντας καταδικάσει την απεργία των Χαλυβουργών ήδη από το 2011, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που σήμερα το κάνουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ και η Νέα Δημοκρατία, έχοντας υπερασπιστεί με σθένος, χέρι-χέρι με τη Ν.Δ., τα ειδικά μισθολόγια των πιστών ψηφοφόρων και συνεργατών της (αστυνομικών και καραβανάδων), έχοντας αποπροσανατολίσει μέρος της κοινωνίας σχετικά με τα αίτια της κρίσης (φταίνε οι…μετανάστες και το… γυμναστήριο της Βουλής), αρκεί για την συγκυβέρνηση να οξύνει τις απάνθρωπες συνθήκες μεταχείρισης όσων συλλαμβάνονται χωρίς χαρτιά, να καταστείλει με βία εργατικές κινητοποιήσεις, να καταστρατηγήσει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα, ώστε να ικανοποιήσει τον αντικοινωνικό και ρατσιστικό όχλο που συνθέτουν οι ψηφοφόροι των λαγών του συστήματος. Μάλιστα, δεν περιορίζεται στην διαμαρτυρία, αλλά κάνει και προτάσεις…Όπως η αύξηση της στρατιωτικής θητείας στους 14 μήνες και η επέκταση της και για τις γυναίκες, στα 18 έτη. Πρόταση που υιοθετήθηκε στο παρελθόν ώστε να μειωθεί πλασματικά η ανεργία, από την μητέρα του Νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, την Μάργκαρετ Θάτσερ, αλλά και από τον ιδεολογικό πατέρα του Μιχαλολιάκου, τον Αδόλφο Χίτλερ.

4. Η ειρήνη μας τελείωσε…

Πολλοί ίσως να μην είχαν στο μυαλό τους μέχρι το 2008 πως ο καπιταλισμός τύπου καζίνο, θα είχε μία τόσο θεαματική εξέλιξη προς ένα γενικευμένο αδιέξοδο. Πως οι αντιφάσεις του θα έπαιρναν την μορφή ακροτήτων ακόμα και μέσα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις και πως η “κοινωνία των 2/3″ που ονειρεύονταν οι παλιού τύπου καπιταλιστές ή κάποιοι σοσιαλδημοκράτες, θα μεταμορφωνόταν στην κοινωνία του 1/100, σε ένα τεράστιο Κολοσσαίο που ο καθένας περιμένει αρχικά με αγωνία και στο τέλος μοιρολατρικά, την στιγμή που θα βγει στην αρένα για να φαγωθεί ή να μονομαχήσει με κάποιον άλλο.

Η πραγματικότητα όμως διαψεύδει όλες αυτές τις ελπίδες, είναι μπροστά στα μάτια μας και είναι τόσο εκτυφλωτικά βίαιη, βάρβαρη και παράλογη που σύντομα, όλοι θα την αντιλαμβάνονται και με τα βλέφαρα κλειστά. Αντί ν’ αυνανιζόμαστε με φρούδες ελπίδες ή να αναλωνόμαστε σε προσπάθειες θεραπείες ενός νεκρού που ήδη αποσυντίθεται, ίσως να είναι σοφότερο να συνειδητοποιήσουμε που βρισκόμαστε και να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας μέσα στις αντικειμενικές συνθήκες, με ψυχραιμία αλλά και με θάρρος. Ασ συγκρίνουμε την δική μας πραγματικότητα με αυτήν που περιέγραψε κάποτε ο Ε. Μαλατέστα κι ας αναλογιστούμε σε ποια θέση βρισκόμαστε και πώς θα πρέπει να πορευτούμε αν θέλουμε να βγούμε από αυτήν.

«Οι αναρχικοί είναι ενάντια στη βία. Αυτό είναι γνωστό. Η κεντρική ιδέα του αναρχισμού είναι η εξαφάνιση της βίας από την κοινωνική ζωή, η οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων στη βάση της ελεύθερης θέλησης των ανθρώπων χωρίς την παρέμβαση του χωροφύλακα. Γι’ αυτό είμαστε εχθροί του καπιταλισμού που -βασιζόμενος στην προστασία των χωροφυλάκων- εξαναγκάζει τους εργαζόμενους να γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης από τους κατόχους των μέσων παραγωγής ή ακόμα και να φυγοπονούν και να πεθαίνουν της πείνας όταν τα αφεντικά έχουν συμφέρον να τους εκμεταλλεύονται. Γι’ αυτό είμαστε εχθροί του Κράτους που είναι η καταναγκαστική, δηλαδή η βίαιη, οργάνωση της κοινωνίας. Όταν όμως ένας ευγενικός άνθρωπος λέει ότι πιστεύει πως είναι ηλίθιο και βάρβαρο κάποιος να σκέφτεται υπό τα κτυπήματα ενός μπαστουνιού, πως είναι άδικο και μοχθηρό να αναγκάζεται κάποιος να πράττει τη θέληση κάποιου άλλου υπό την απειλή ενός ρεβόλβερ, είναι άραγε λογικό να συμπεράνουμε ότι αυτός ο ευγενικός άνθρωπος σκοπεύει να δεχτεί τα χτυπήματα του μπαστουνιού και να υποταχτεί στη θέληση κάποιου άλλου χωρίς να καταφύγει στα πιο ακραία μέσα άμυνας; Η βία δικαιολογείται μόνο όταν είναι απαραίτητη για την άμυνα τη δική μας και των άλλων απέναντι στη βία. Εκεί που τελειώνει η αναγκαιότητα αρχίζει το έγκλημα… Ο σκλάβος βρίσκεται πάντοτε σε κατάσταση νόμιμης άμυνας και επομένως η βία του ενάντια στον αφέντη, ενάντια στον καταπιεστή, είναι πάντοτε ηθικά δικαιολογημένη και πρέπει να καθορίζεται μόνο από το κριτήριο της χρησιμότητας και της εξοικονόμησης της ανθρώπινης προσπάθειας και των ανθρώπινων δεινών»

Errico Malatesta, Umanità Nova, 25 Αυγούστου 1921

Πηγή: eagainst.com

Συνέχεια...
back to top