Τα «κοινά» στα χέρια της κοινωνίας

Αυτό που συνέβη στις 15 Ιούνη με τη μαζική και ηρωική υπεράσπιση της πλατείας Συντάγματος από τις κατασταλτικές ορδές της «δημοκρατίας» έδειξε ξεκάθαρα τι δύναμη μπορεί να πυροδοτήσει η υπεράσπιση των «κοινών». Γιατί, βέβαια, αυτή η αξιοθαύμαστη αντοχή, αλληλεγγύη και επιμονή των ίδιων των αγωνιζόμενων (που ξεπερνάει και την τολμηρότερη φαντασία των ποικιλώνυμων ”πρωτοποριών”) έγινε δυνατή ακριβώς γιατί νιώθαμε ότι έχουμε να υπερασπίσουμε κάτι πραγματικό δικό μας (και όχι απλώς κάποιες κομματικές εντολές ή γενικώς μια ”πολιτική γραμμή”): αυτό που από κοινού δημιουργήσαμε όλες αυτές τις μέρες, επαναοικειοποιούμενοι το δημόσιο χώρο για τις κοινωνικές ανάγκες έκφρασης, διαμαρτυρίας, συζήτησης και αγώνα, ξηλώνοντας τις «περιφράξεις» του κράτους, της αγοράς και του πολιτικού συστήματος.


Η δύναμη δημιουργίας και υπεράσπισης των «κοινών» είναι το κομβικό, νέο ποιοτικό στοιχείο της εξέγερσης των πλατειών, που τις εισάγει σε ένα διαφορετικό πεδίο πολιτικής και δράσης από αυτό που μας έχουν συνηθίσει (και εξακολουθούν να μας καλούν) οι κομματικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις της ανώδυνης διαμαρτυρίας και της εκλογικής πελατείας. Είναι η εισβολή του «εμείς», πάνω από τις διαιρέσεις και τους ρόλους που μας επιβάλλει καθημερινά η εξουσία και η καπιταλιστική παραγωγή (εργαζόμενος-άνεργος, παραγωγός-καταναλωτής, ντόπιος-μετανάστης, ειδικοί-αδαείς, διευθυντές-διευθυνόμενοι, καθοδηγητές-εκτελεστές, κ.λπ.), με τον αδιαμεσολάβητο τρόπο της άμεσης δημοκρατίας. Αλλά είναι και η καθημερινή αναμέτρηση αυτού του «εμείς» με το τι μπορούμε να δημιουργήσουμε μόνοι μας, αυτόνομα, ανεξάρτητα, με τα δικά μας μέσα της αλληλεγγύης, της ισότητας και της συνεργασίας, χωρίς την αλλότρια κρατική και κομματική κηδεμονία και χωρίς το «αόρατο» χέρι της αγοράς και της εκμετάλλευσης που εξευτελίζει την ανθρώπινη ύπαρξη.

Γι’ αυτό, αυτή η εξέγερση δεν μπορεί να χωρέσει σε κανένα, από τα έτοιμα από τα κομματικά γραφεία, αιτηματολόγιο, των δήθεν προοδευτικών και αριστερών λύσεων που το μόνο που ζητάνε είναι η επιστροφή σε μια πιο βιώσιμη καπιταλιστική ομαλότητα. Ο ορίζοντάς της θέτει ήδη το ερώτημα της αναδιάρθρωσης ολόκληρης της ζωής μας, της δημιουργίας των κοινών βάσεων μιας νέας ζωής έξω από εξουσιαστικές και εκμεταλλευτικές δομές. Και το ερώτημα αυτό δεν απαντιέται με «επαναστατικά προγράμματα» και «μεταβατικά σχέδια», όπου με την …έγκριση των πρωτοποριών το «αυθόρμητο» γίνεται «συνειδητό» μέσα από διαδοχικούς προδιαγεγραμμένους σταθμούς (σήμερα η πτώση της κυβέρνησης, αύριο η πτώση της νέας κυβέρνησης και των νέων μέτρων, κ.οκ., μέχρι να φτάσουμε στη μαγική νύχτα της «εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα» και την εγκατάσταση μιας νέας «λαϊκής» ή «εργατικής» εξουσίας). Το ερώτημα αυτό απαντιέται μονάχα με την άσκηση της ελευθερίας. Την καθημερινή, διαρκή προσπάθεια να αποδείξουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε ελεύθερα, ότι δημιουργούμε τα μέσα και τους όρους για να είμαστε ελεύθεροι.

Αυτή η άσκηση της ελευθερίας, με βασικές διαστάσεις την άμεση δημοκρατία έξω από κάθε πολιτική και ιδεολογική αλλοτρίωση και τη δημιουργία των «κοινών» έξω από το κράτος και την αγορά, είναι η μόνη «ανατροπή» που ανοίγει εδώ και τώρα το δρόμο της κοινωνικής αλλαγής, δημιουργώντας το πεδίο της αυτοεκπαίδευσης όλων μας στην ελευθερία και στον συλλογικό πειραματισμό της υπέρβασης της εργασίας-δουλείας, των αλυσίδων του χρήματος, της κυριαρχίας των εμπορευμάτων πάνω στους ανθρώπους.

Η ελεύθερη συνεργατική δημιουργία των «κοινών» είναι όρος για την ελεύθερη και ισότιμη πρόσβαση του καθενός σε αυτά. Το παρόν και το μέλλον, επομένως, της σύγχρονης χειραφετικής προσπάθειας βρίσκεται στο να ξαναπάρουμε στα χέρια μας και να αναδημιουργήσουμε με τους δικούς μας όρους όλους τους πόρους και τις ποιότητες της ζωής που μας έχουν υπεξαιρέσει. Με κοινότητες άμεσης δημοκρατίας, αλληλεγγύης, αγώνα και ελεύθερης δημιουργίας, να επεκτείνουμε και να αναπτύξουμε το πνεύμα της πλατείας Συντάγματος σε κάθε πεδίο, στην παραγωγή, στη στέγαση, στα τρόφιμα, στη γνώση, στην υγεία, στον πολιτισμό. Έτσι θα ξαναγίνουμε πρόσωπα, δραπετεύοντας από τα απρόσωπα ποσοστά των γκάλοπ τους, τους ρόλους και τις ιεραρχίες τους, επανασυστύνοντας την πολιτική και τη συνεργασία πρόσωπο με πρόσωπο όπως στις πλατείες, δημιουργώντας και υπερασπιζόμενοι τα «κοινά». Η δημιουργία ενός άλλου κόσμου έχει ήδη ξεκινήσει…

Κ. Χ.

Από την έκτακτη έκδοση της εργατικής εφημερίδας Δράση

"Yπάρχει ένα κόλλημα με αυτό που λέμε πρωτοπορία. Που έχει να κάνει ουσιαστικά με τη σχέση συνείδησης και «είναι». Δε θα λυθεί. Δεν έχει λυθεί μέχρι τώρα. Τρεις χιλιάδες χρόνια, από τους σοφιστές μέχρι τώρα, συζητάμε το ίδιο πρόβλημα με άλλη μορφή. Δε με αφορά. Εκείνο που είναι σημαντικό, είναι ότι εγώ, εσύ, κάποιοι άλλοι έχουμε κάποιες απόψεις που προσεγγίζουν την
πραγματικότητα ή πιστεύουμε ότι προσεγγίζουν την πραγματικότητα. Μπορούμε να δράσουμε; Από κει και πέρα... Κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα στην ιστορία. Δηλαδή αυτό που ανέφερα το κομμάτι από το Hegel για τη φαινομενολογία του πνεύματος, είναι ότι εγκυμονείται κάτι
καινούργιο το οποίο ξεσπάζει ξαφνικά. Με τη γέννα, με την εξέγερση. Το τι θα φέρει η γέννα, θα
φέρει ένα παιδί ή ένα έκτρωμα; Παίζουμε ρόλο εμείς;
Δεν το ’χω λύσει αυτό το πρόβλημα, ούτε πιστεύω θα λυθεί. Απ’ τη στιγμή που πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να βοηθήσει σε αυτή την κατάσταση, ανεξάρτητα αν λέγεται πρωτοπορία ή λέγεται οτιδήποτε θέλει, αυτός ή αυτοί πρέπει να επέμβουν.
Από κει και πέρα πιστεύω ότι κάπως έτσι διαχέονται οι ιδέες. Είναι λίγο δύσκολο το νεοέλληνα να τον σπρώξεις προς τα κει.
Τι θα κάνει; Πιστεύω ότι ο κόσμος μαθαίνει μέσα από τη δική του πείρα, και μάλιστα την πικρή πείρα, από την ανάγκη και όχι από θεωρητικές κατασκευές.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο για τον απλό άνθρωπο.
Έχω μια εμπειρία 50 χρόνων πρακτικής. Είχα την τύχη να με βοηθήσει το κράτος 4-5 χρόνια να κάνω μελέτες άνετα. Μου είχε εξασφαλίσει στέγη, φαγητό και βιβλία. Οι απόψεις μου αλλάξανε μόνο κάτω από βιώματα και όχι με θεωρητική πειθώ. Πιστεύω ισχύει γενικά αυτό το πράγμα. Δηλαδή η ανάγκη θα σπρώξει τον άλλον. Από τη στιγμή που απολύεται, τι θα κάνει; Θα πάει να κλέψει;
Μέχρι τώρα πήγαινε στον πατέρα του. Μα δεν θα ’χει σύνταξη κι ο πατέρας του.
Στην Ελλάδα κάπως έτσι γινότανε με τα παιδιά. Γιατί το ξέρω. Έχω τρία παιδιά, το ένα δουλεύει μόνο, τα δύο είναι άνεργα και στην άλλη της λένε το Μάρτη να τα μαζέψει.
Τι θα κάνουμε; Τι θα κάνει ο κόσμος; Θα πάει στο χωριό;Η τάση φυγής, να κάνουμε ένα χώρο δικό μας...
Μπορούν να αναπτυχθούν και τέτοιου είδους: αντί να κάνουμε μια κατάληψη ας πούμε στο ΠΙΚΠΑ,
μπορούμε να κάνουμε κατάληψη σε ένα χωριό. Τέτοιες τάσεις έχουν παρουσιαστεί αλλού, και στην
Αργεντινή που λες. Δηλαδή είτε φυγή, είτε συμμετοχή στην πάλη. Είτε συμμετοχή με έναν τρόπο «να πάμε να αδειάσουμε τα μαγαζιά». Που κι αυτό για εμένα τελικά είναι δίκαιο.
Απαλλοτριώνεις τους απαλλοτριωτές.
Αλλά δε φτάνει όμως. Τώρα κυκλοφορούνε εκεί στη γειτονιά κάτι πιτσιρικάδες με
ένα ποδήλατο. Λέγανε «που το βρήκες αυτό το ποδήλατο;».
«Είναι δεκεμβριανό», του λέει. Ακριβό ποδήλατο,
δεν θα μπορούσε να τ’ αποκτήσει, να τ’ αγοράσει ο φουκαράς.
Τώρα το ’χει."

Απόσπασμα απο την συζήτηση που έγινε στα πλαίσια της εκδήλωσης που διοργανώθηκε στο χώρο της κατάληψης ΠΙΚΠΑ, στο Ηράκλειο Κρήτης, με την συμμετοχή του Στέργιου Κατσαρού.
Ολόκληρη τη συζήτηση, που καλό είναι να διαβάσετε, μπορείτε να κατεβάσετε από εδώ.

Παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό προσεκτικά, την άνευ προηγουμένου εξόρμηση του «κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών – Σπίθα» στις πλατείες όλης της χώρας. Στις ίδιες πλατείες όπου η άμεση δημοκρατία αρχίζει να γεννιέται και να γίνεται συνείδηση για ένα μέρος του πληθυσμού, η Σπίθα διοργανώνει ομιλίες «επιφανών προσωπικοτήτων». Μετά την παρακολούθηση μιας ομιλίας του καθηγητή Γ.Κασιμάτη, ιδρυτικού μέλους της Σπίθας μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυριστούμε πως η «Σπίθα» αποτελεί ένα κατασκεύασμα, με εθνικιστικό και αντιμνημονιακό ταυτόχρονα λόγο, που θυμίζει παρόμοιες αντικαθεστωτικές-ακροδεξιές οργανώσεις/κόμματα της υπόλοιπης Ευρώπης ευρωσκεπτικιστικών τάσεων, όπως το Κόμμα της Ελευθερίας του Βιλντερς στην Ολλανδία ή το United Kingdom Indendence του Nigel Farrange.
Σε γενικές γραμμές, αυτό που διαπιστώνουμε τόσο από την ομιλία του Κασιμάτη, όσο και από τα λεγόμενα πολλών μελών της οργάνωσης αυτής, είναι ότι η «Σπίθα» κυρίως αποσκοπεί στην απομάκρυνση της κοινωνικής αντίδρασης από την αμφισβήτηση του καπιταλισμού, δηλαδή, την ρίζα του προβλήματος, τον πρωτεργάτη της κρίσης, και την κατεύθυνσή της προς κάποιον αόρατο εχθρό, λειτουργώντας έτσι ως δικλείδα ασφαλείας για το σύστημα.

Ο κύριος Κασιμάτης, λοιπόν, ενώ εξηγούσε πειστικότατα την αντισυνταγματικότητα του μνημονίου σε ένα πολυπληθές κοινό (με μέσο όρο ηλικίας τα 60 έτη), παρέθετε και σχόλια για την «απειλή εκ τας ανατολάς», για την ανάγκη ανάδειξης νέων ηγεσιών μέσα από τους αγανακτισμένους πολίτες (!), για την εισροή λαθρομεταναστών στην χώρα… Γενικώς η ομιλία του χαρακτηριζόταν από την αίσθηση πως η αδικία δεν οφείλεται στη φύση του καπιταλισμού, αλλά στους λανθασμένους χειρισμούς των διεφθαρμένων πολιτικών της Βουλής. Το χρέος δεν δημιουργείται από το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά και αυτό αποτελεί αποτέλεσμα της διαφθοράς των πολιτικών, ίσως και κάποιων τραπεζιτών. Ενδεικτικά, η λύση που προτάθηκε ήταν: «τα κόμματα που θα κυβερνήσουν να ξεκινήσουν από μηδενική βάση»…

Η κοινωνική και ηθική εξέγερση έχει ήδη ξεκινήσει στις περισσότερες πλατείες της χώρας. Είναι, ίσως, θέμα ζύμωσης και χρόνου να πάρει την μορφή με την οποία θα εκφραστεί και θα αλλάξει το καθεστώς υπό το οποίο είχαμε συνηθίσει να ζούμε. Καθώς η άμεση δημοκρατία ακούγεται για πρώτη φορά στα χείλη τόσων ανθρώπων στον ελλαδικό χώρο και εφαρμόζεται, με τα όσα προβλήματα μπορούν να προκύψουν, στις λαϊκές συνελεύσεις, οι κάθε λογής «χαρισματικοί» ηγέτες επιδιώκουν να συνεχίσουν τη λογική της ρητορείας σε μια μάζα που επευφημεί, δίχως να σκέφτεται, δίχως να κρίνει. Οι «αυθεντίες» της οικονομίας, της διπλωματίας, των τεχνών, του δικαίου, μας είναι χρήσιμες. Έχουν, λοιπόν, το δικαίωμα να εκφραστούν ισότιμα στις λαϊκές συνελεύσεις, όπου μπορούν να κρίνουν και να κριθούν από τους συνανθρώπους τους, δίχως ρητορικά βάθρα, δίχως ηγετικά αξιώματα, σε ένα υπό διαμόρφωση κίνημα, όχι απλά αγανακτισμένων, αλλά συνειδητοποιημένων πολιτών.

Αν λοιπόν, υπάρχει κάτι που κάνει την «Σπίθα» να ξεχωρίζει, δεν είναι απλά και μόνο ο έντονα εθνικιστικός της λόγος. [Δεκάδες εθνικιστικές οργανώσεις δρουν αυτήν στιγμή στην Ελλάδα (Χρυσή Αυγή, ΛΑ.Ο.Σ, Μαιάνδριοι Εθνικιστές, Άρμα, Ανένταχτοι Εθνικιστές...)]. Είναι, όμως, οι τάσεις προσωπολατρίας (τυφλή πίστη και αφοσίωση σε κάποιο πρόσωπο σαν να πρόκειται για άτομο με υπεράνθρωπες ικανότητες) που καλλιεργούνται γύρω από τον ιδρυτή του κινήματος, τον γνωστό μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Άλλωστε πολλές φορές και ο ίδιος ο Θεοδωράκης ανοιχτά παραδέχτηκε πως είχε στενούς δεσμούς με τον κομμουνιστή δικτάτορα της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπροζ Τίτο [1], ενώ οι θηριωδίες του Στάλιν για τον ίδιον αποτελούν απλά και μόνο ενέργειες ενός «σκληρού ηγέτη» [2]. Όλα αυτά τα «κομμουνιστικά» καθεστώτα είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Την προσωπολατρία και την τυφλή υπακοή στον ηγέτη και αρχηγό του κράτους. Η απολογητική του στάση αυτή για τα αιματοβαμμένα δικτατορικά καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ, σε συνδυασμό με τους αγώνες του ενάντια στην δικτατορία και το δεξιό κατεστημένο της μετεμφυλιακής Ελλάδας, αρχικά προκαλούσε δυσπιστία για πολλούς εθνικιστές σχετικά με την «εγκυρότητα» του κινήματος «Σπίθα». Στην πορεία όμως, όπως όλα δείχνουν, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Άλλωστε και ο Θεοδωράκης δεν είναι πλέον ο Θεοδωράκης της δεκαετίας του 50 και του 70. (Είναι γνωστό, άλλωστε, πως διετέλεσε υπουργός της ΝΔ κατά την περίοδο της κυβέρνησης Κ.Μητσοτάκη). Ο λόγος είναι προφανής: καμία εθνικιστική οργάνωση από όλες αυτές που δρουν σήμερα εν Ελλάδι, δεν κατάφερε μέχρι στιγμής να συνδυάσει τόσο εύστοχα το πρόσωπο ενός ηγέτη, ενός φυρερίσκου, ενός ανθρώπου που εμπνέει εμπιστοσύνη σε πολλούς Έλληνες πολίτες με την εθνικοφροσύνη, την παθητικότητα και το στον λαϊκισμό των μικροαστών… Έτσι, το «ανεξάρτητο» αυτό κίνημα, τελικά, κατάφερε και συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό εθνικιστών, πολλοί προερχόμενοι από τους κύκλους της «πρώην πατριωτικής αριστεράς», άλλοι πάλι από νεοναζιστικά σχήματα και οργανώσεις.

     Προ μηνός είχα εκδηλώσει μέσα από την σελίδα σας ενδιαφέρον να συνεισφέρω στην κίνηση του Μίκη. Θα παρακαλούσα να με διαγράψετε από όποια λίστα ενδεχομένως αναφέρομαι. Δεν επιθυμώ να έχω την παραμικρή σχέση τους χουντικούς και τους νεοναζί που εν γνώσει του μαζεύει δίπλα του ο Μίκης, και οι οποίοι διακηρύσσουν νέο πραξικόπημα, ¨απελευθέρωση¨ της Χιμάρας, της Πόλης, και ετοιμάζουν πογκρόμ…

(Επιστολή του Κ. Γερουλάνου στο ιστολόγιο της Κίνησης). [3]

Με κύριο γνώρισμα, λοιπόν, την «αγιοποίηση» του Μίκη Θεοδωράκη, με έμβλημα την ελληνική σημαία… με πρόταγμα την εθνική ενότητα ενάντια στην ξένη κατοχή… με οργάνωση από τα πάνω, με πρωτοσταντούντες όπως ο Κώστας Ζουράρις (πρώην μέλος του εθνικοπατριωτικού “Δικτύου 21″), ο Βασίλης Πολυμένης ( ο οποίος δηλώνει πως απλά «Υπήρξε μια επιπολαιότητα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στο θέμα της διαχείρισης του χρέους. Αφήσαμε το χρέος να φύγει από τον έλεγχο της χώρας»), ο γνωστός θρησκόληπτος και πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Σ.Παπαθεμελής, προβάλλοντας ως ντοκουμέντα βίντεο του Αμερικανού συνωμοσιολόγου και ακροδεξιού Alex Jones σχετικά με τη Λέσχη Bildeberg και τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» (φαίνεται πως οι πηγές της Σπίθας συμπίπτουν με αυτές του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής…), με έντονα αντισημιτικό λόγο, επιδιώκει να καπελώσει την αντίδραση των ανένταχτων σε κόμματα και οργανώσεις πολιτών, κάτω από μια ανορθολογική εθνικιστική σκέψη, στείρου αντιμνημονιακού λόγου. Όπως έχει δημοσιεύσει και ο Ios press (31-1-2011):

     Το ένα από τα «ντοκουμέντα» (που βέβαια κυκλοφορούν εδώ και καιρό στο You Tube) είναι συνέντευξη ενός από τους πιο ανυπόληπτους Αμερικανούς συνωμοσιολόγους, του ακροδεξιού Alex Jones, πολιτευτή των Ρεπουμπλικάνων, ο οποίος «αποκαλύπτει» ότι η Ενωμένη Ευρώπη είναι δημιούργημα σιωνιστικής και ναζιστικής συνωμοσίας μέσω της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Και το χειρότερο: το τελευταίο βίντεο που προτείνει ο Μίκης είναι ένα αντισημιτικό και ανοιχτά φασιστικό παραλήρημα, το οποίο έχει συντάξει ένας Χρυσαυγίτης με το ψευδώνυμο Tsiboukas, στο οποίο εμφανίζονται ακόμα και οι Βορειοηπειρώτες ως όργανα των Εβραίων.

Παραθέτουμε, ένα απόσπασμα από την επίσημη ιστοσελίδα της «Σπίθας:»

Τί κρύβεται όμως πίσω από τις κραυγές; Ο φόβος. Για το καινούριο που γεννιέται μέσα από την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών. Κι αυτό δεν είναι μόνον η αυτό-οργάνωση και η άμεση δημοκρατία. Είναι κάτι μεγαλύτερο. Είναι η ιδεολογία της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της πατριωτικής αναγέννησης. Είναι η ανατροπή, με ειρηνική επανάσταση, του εξαρτημένου από τον ξένο παράγοντα πολιτικού συστήματος, το οποίο αναπαρήγαγε επί δεκαετίες το ίδιο απάνθρωπο κομματικό κράτος, ώστε σήμερα να μπορέσει εύκολα να παραδώσει, δεμένη πισθάγκωνα και φιμωμένη, την πατρίδα μας στο ΔΝΤ. Όχι μόνον για να κερδίσουν οι ολιγάρχες από τη διαχείριση του χρέους και του χάους και να υφαρπάξουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας, αλλά κυρίως για να σβήσει η Ελλάδα-Ιδέα. Κι έτσι να σβήσει το Φως από την ανθρωπότητα. Ώστε να μπορέσουν ευκολότερα οι -μάλλον ψυχικά ανισσόροποι- ολιγάρχες να υποδουλώσουν όλους τους λαούς.

Όπως γίνεται αντιληπτό λοιπόν, το καταστατικό της οργάνωσης, θέτει ως πρωταρχικό ρόλο το «εθνικό» στοιχείο. Κυριαρχεί λοιπόν ένας διάχυτος εθνοκεντρισμός. Όμως οι ρίζες της οργάνωσης αυτής βρίσκονται στην «πατριωτική αριστερά» (λαϊκή κυριαρχία και πατριωτική αναγέννηση ταυτόχρονα). Μια σύντομη ιστορική αναδρομή, όμως, θα έφτανε προκειμένου να πειστεί κανείς σχετικά με το που μπορεί να οδηγήσει το ιδεολόγημα του αριστερού εθνικισμού. Αν εξετάσουμε τις ρίζες του εθνικοσοσιαλισμού, τότε θα δούμε ότι, στην πραγματικότητα, ο αριστερός εθνικισμός δεν είναι και τόσο αθώος: Ο γνωστός Γάλλος φιλόσοφος (κατά πολλούς πατέρας του εθνικοσοσιαλισμού) Maurice Barrès, απέρριψε τον πλουραλισμό, τον ατομικισμό και τον υλισμό και βασίστηκε στον ακράδαντο ρατσισμό, αντισημιτισμό και την συνωμοσιολογία της αντεπαναστατικής Δεξιάς (η οποία «αντεπαναστατικότητα» σήμερα φέρει το προσωπείο του «πασιφισμού»), παντρεύοντας αυτά τα ιδεολογήματα ταυτόχρονα με τον σοσιαλισμό και τον εθνικισμό της ρεπουμπλικανικής αντι-φιλελεύθερης αριστεράς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας νέας μορφής εθνοφυλετικού κινήματος, με αρκετά επαναστατικά στοιχεία, που αργότερα υιοθετήθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ για να εξελιχθεί στον λεγόμενο εθνικοσοσιαλισμό.

Στις μέρες μας ο πατριωτισμός φαντάζει μια ιδιαίτερα αναχρονιστική αντίληψη. Το γεγονός αυτό ωθεί πολλά από τα προοδευτικά κοινωνικά κινήματα που αναπτύσσονται στην Δυτική Ευρώπη (με εξαίρεση την Ιρλανδία), να τον απορρίψουν. Το εργατικό κίνημα, πλέον, δεν έχει ανάγκη από καμία πατριωτική ρητορεία για να οδηγηθεί στην χειραφέτησή του. Οι κοινωνικοί αγώνες σήμερα δεν μπορεί να έχουν άλλον χαρακτήρα παρά διεθνιστικό. Συνεπώς, τα καλέσματα της πατριωτικής αριστεράς μπορούν πολύ εύκολα να απορροφηθούν από την άκρα δεξιά η οποία υιοθετεί παράλληλα και το αντικαθεστωτικό προσωπείο της αριστεράς. Ότι, δηλαδή, παρατηρούμε και στο κίνημα «Σπίθα». Αντισημιτική συνωμοσιολογία, ιδέες περί εδαφικής επέκτασης … Την Σπίθα κατήγγειλε επίσης και ο Δ.Καζάκης σε παρόμοια επιστολή παραίτησής του (11.04.2011) «Όπως σας έχω εξηγήσει λεπτομερώς το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε ως οργάνωση δεν είχε σχέση τόσο με πρόσωπα, όσο με έναν μηχανισμό παρακράτους, ο οποίος ήθελε να αλώσει την Σπίθα και να την μετατρέψει σε μια νέου τύπου φασιστική οργάνωση». [4]

Ο ντετερμινισμός στον εθνικισμό: γεννιέται μέσα από υποσχέσεις για την υλοποίηση κάποιας «Μεγάλης Ιδέας» (η Ελλάδα-Ιδέα), εμποτίζεται και εκτρέφεται από την ανορθολογική και μεταφυσική αντίληψη της φυλετικής ανωτερότητας «η εκλεκτή φυλή» (με το σβήσιμο της Ελλάδας-Ιδέας σβήνει και το φως της ανθρωπότητας), το φαντασιακό της ιστορικής συνέχειας, και ενισχύεται μέσα από την άσκηση ψυχολογικής βίας της μη υλοποίησης αυτής της υπόσχεσης («οι ολιγάρχες από τη διαχείριση του χρέους και του χάους και να υφαρπάξουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας, αλλά κυρίως για να σβήσει η Ελλάδα-Ιδέα»). Αυτά λοιπόν γεννάν τον σύγχρονο σοσιαλ-σοβινισμό, μαζί με την ολική απαξίωση του συνδικαλισμού (και όχι εργατοπατέρων), την ισοπέδωση όλων των πολιτικών ιδεολογιών (κυριαρχεί η γνωστή μεταμοντέρνα αντίληψη: «αριστερά και δεξιά είναι ακριβώς τα ίδια»), γνωρίσματα που συναντά κανείς και στο φασιστικό κίνημα του στρατηγού Φρανθίθκο Φράνκο στην Ισπανία, που έσπρωξε την χώρα σε έναν αδυσώπητο και αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, συντρίβοντας την λαϊκή επανάσταση του 1936 και οδηγώντας στον θάνατο πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους.

Γιατί όμως η «Σπίθα» φέρει τον τίτλο: «Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών»; Η απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί εδώ είναι πάρα πολύ απλή. Όπως ειπώθηκε και στην παραπάνω παράγραφο, η αντίληψη πως «αριστερά και δεξιά δεν έχει καμία διαφορά» κυριαρχεί. Οι Έλληνες πολίτες αυτήν την στιγμή απαξιώνουν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, μαζικά και δίχως κανέναν ενδοιασμό. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία καταρρέει. Πλέον όπως όλα δείχνουν, κανένα πρόταγμα δεν μπορεί να αναγεννηθεί μέσα από τον θεσμό των πολιτικών κομμάτων, που απλώς αναπαράγουν τις ίδιες θέσεις, τις ίδιες θεωρίες, μας «βομβαρδίζουν» συνεχώς με τις ίδιες υποσχέσεις και δεν εμφανίζουν καμία προοπτική εξέλιξης. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, η ιδέα του «δεν είμαστε ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί αλλά μόνο Έλληνες» βρίσκει άμεση ανταπόκριση από ένα κομμάτι του πληθυσμού που όχι μόνο δεν έχει προσπαθήσει καν να απογαλακτιστεί από το φαντασιακό του έθνους (ιστορική συνέχεια, Μεγάλες Ιδέες) αλλά διακρίνεται για την έντονη έλλειψη λογικής συνοχής στον τρόπο σκέψης του. Έτσι λοιπόν, η αντίληψη «ανεξάρτητος από πολιτικές ιδεολογίες» εκπορνεύεται από εθνικιστικούς κύκλους. Διότι ο μέσος Έλληνας, όντας μεγαλωμένος κάτω από την σκιά του φόβου κάποιας υποτιθέμενης «εθνικής απειλής», βουτηγμένος στην διαστρέβλωση των σχολικών βιβλίων της ιστορίας που απλά και μόνο αναπαράγουν φτηνή εθνικιστική προπαγάνδα, αδυνατεί να δει τον πολιτικό προσανατολισμό που μπορεί να κρύβεται πίσω από το ιδεώδες της «εθνικής υπερηφάνειας», αδυνατεί να καταλάβει πως η προσήλωση στα εθνικά σύμβολα αποτελεί πράξη ιδεολογικού προσανατολισμού. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί, και ούτε δείχνει πως θέλει επίσης, να αντιληφθεί ότι η κοσμοαντίληψη του αγγίζει τα όρια του εθνικιστικού παροξυσμού. Προφανώς, θεωρεί την στάση του αυτή ως φυσιολογική και μετριοπαθής, είτε κυριαρχεί στον ψυχικό του κόσμο η ανάγκη πίστης σε κάποια υπερβατική αρχή, σε κάτι που θα του προσδώσει κύρος, αναγνωρισιμότητα και λόγο ύπαρξης (ζωτικό ψεύδος). Η Ελληνική παιδεία, αποτελεί ίσως την πηγή του προβλήματος, καθώς αδυνατεί ενεργοποιήσει μια λογική συνοχή στον τρόπο που σκέφτεται ο μέσος Έλληνας μαθητής. Έτσι, και με την βοήθεια ενός συντηρητικού οικογενειακού υπόβαθρου, φτάνει σε σημείο ώστε να αντιλαμβάνεται την καταγωγή του ως προσόν και όχι ως κάτι το τυχαίο, ένα χαρακτηριστικό που νοιώθει πως οφείλει να προβάλει και να αναδείξει. Εν ολίγοις, έχουμε να κάνουμε με μια παιδεία που αδυνατεί να προσφέρει τα απαραίτητα εφόδια για την καλλιέργεια μιας πιο πολυδιάστατης λογικής σκέψης που δεν θα βασίζεται σε μεταφυσικές προσεγγίσεις, αλλά θα λειτουργεί με γνώμονα την ορθολογικότητα. Από την άλλη, η κρίση του μεταναστευτικού (και ιδιαίτερα το γεγονός όπου ο ερχομός των μεταναστών συμπίπτει χρονικά με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης) αποτελεί ίσως έναν από τους κυριότερους λόγους που οδηγούν στην συντηρητικοποίηση της Ελληνικής κοινωνίας κάνοντάς την να αρχίσει να υιοθετεί όλο και περισσότερο αντί-μεταναστευτικές αντιλήψεις. Η Ελλάδα καλείται σήμερα μόλις να αντιμετωπίσει αυτό που οι υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες (όπως η Γαλλία, η Βρετανία, το Βέλγιο) είχαν γνωρίσει μερικές δεκαετίες πριν, την μαζική εισροή μεταναστών μη Ευρωπαίων. Ακόμη περισσότερο, όμως, η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Η μόνη εξέγερση στην οποία κυριάρχησαν περισσότερο κάποια διεθνιστικά στοιχεία (λόγω του αντιχουντικού/αντιεθνικιστικού στοιχείου) ήταν αυτή του Πολυτεχνείου το 73 και, αναμφισβήτητα, του Δεκέμβρη του 2008. Πέρα απ’ αυτά όμως, η πλειοψηφία των αγώνων που δόθηκαν στην Ελληνική επικράτεια αφορούσαν κυρίως εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, σε αντίθεση με τον κοινωνικό χαρακτήρα του αντιπολεμικού κινήματος της Αγγλίας και των ΗΠΑ, του Γαλλικού Μάη του 68, της Ρωσικής της Ισπανικής και της Γαλλικής Επανάστασης αντίστοιχα.

Μέχρι, λοιπόν, σαν λαός να έρθει η στιγμή όπου θα έχουμε ωριμάσει και θα είμαστε ικανοί να ξεπεράσουμε το εθνικιστικό μας αποκούμπι, μέχρι που θα μπορούμε να χτίσουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, άξιο ώστε να καλλιεργεί την λογική κριτική σκέψη, μέχρι τότε, θα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας «Σπίθες» είτε δημαγωγούς ιδεολόγους των Σπηλαίων…

___________________________________

[1] «Για την Ιστορία, θα ήθελα να αναφέρω για πρώτη φορά ότι οι εγκάρδιες σχέσεις μου με τον Τίτο κόπηκαν με το μαχαίρι, με αφορμή τη μουσική για ένα φιλμ των Σκοπίων, στο οποίο ο ίδιος μου ζήτησε να γράψω τη μουσική και βεβαίως αρνήθηκα να το κάνω, όταν ανακάλυψα την αλήθεια που κρυβόταν πίσω από το όνομα «Μακεδονία» που χρησιμοποιούσαν στο φιλμ», (Από την διακήρυξη της «Σπίθα»).

[2] Κατά τον Μίκη Θεοδωράκη λοιπόν, ο Στάλιν ήταν απλά «ένας σκληρός ηγέτης» που «δεν σκότωνε αθώους, αλλά εχθρούς», μετά από «ορισμένες συλλήψεις», η δε σύγκρισή του με τον Χίτλερ, είναι «αστεία πράγματα»…

[3] Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν όντως τα φασιστικά αυτά στοιχεία εντός της «Σπίθα» τυγχάνουν ασυλίας του Μ.Θεοδωράκη, ή απλά εν αγνοία του το κίνημά του οδηγήθηκε εκεί. Θα ήταν σωστό να μην παραληφθεί πως ο μουσικοσυνθέτης, το 1990 έδωσε 36 συναυλίες σ’ όλη την Ευρώπη υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστείας ενώ παράλληλα αγωνίστηκε και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες και κυρίως στην Αλβανία (που την επισκέπτεται και ως Υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη) και την Τουρκία. (Πηγή) Στις 19 Οκτώβρίου του 2009, Ο Μίκης Θεοδωράκης προσυπογράφει κείμενο που καλεί στην συγκρότηση μια νέας κίνησης με τίτλο «Ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή!

[4] Στο σημείο αυτό, δεν θα πρέπει να παραλειφθεί πως ο Δ.Καζάκης όντως ορθά έπραξε και απομακρύνθηκε από την «Σπίθα», ωστόσο, παρά τις εμπεριστατωμένες και ορθώς τεκμηριωμένες αναλύσεις που πολλές φορές έχει προσφέρει, φτάνει στο σημείο να παίξει τον ρόλο του απολογητή Σταλινικών καθεστώτων «Τα ηνία κρατά συγκεκριμένο «ίδρυμα» πέραν του Ατλαντικού. Το ίδιο που κατασκεύασε την otpor στην Γιουγκοσλαβία και συνέβαλε στις «πορτοκαλί επαναστάσεις» στην Ουκρανία, την Γεωργία και αλλού», καταλήγει στην ίδια επιστολή. Οφείλουμε, βέβαια, να αναγνωρίσουμε πως οι λόγοι απομάκρυνσής του από την οργάνωση δεν είναι μόνο πολιτικοί, αλλά αυτό που ως επί το πλείστο εξετάζεται σε αυτό το άρθρο είναι οι σχέσεις του «κινήματος Σπίθα» με ακροδεξιά στοιχεία και το βαθύ παρακράτος.

Συγγραφή: Efor και Julien Chaulieu
Πηγή: Autonomy against Barbarism

Οι συνεχιζόμενες και εντεινόμενες κινητοποιήσεις στους δρόμους και τις πλατείες δεκάδων ελληνικών πόλεων τις τελευταίες μέρες έρχονται να διαρρήξουν σ’ ένα βαθμό την καθημερινότητα της απάθειας, της αμηχανίας, του φόβου, της ηττοπάθειας. Εάν ο πολιτικός χρόνος συμπυκνωνόταν τόσο καιρό από τις καταιγιστικές εξελίξεις που σχετίζονταν με τον κλυδωνισμό του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου και τις νεοφιλελεύθερες απαντήσεις που αυτό αφειδώς προσφέρει, φαίνεται ότι η σκυτάλη έχει αρχίσει να περνάει πλέον στα χέρια των απλών ανθρώπων. Επιτέλους, οι πολιτικές διεργασίες αρχίζουν να τροφοδοτούνται από τα κάτω, από όσους ανθρώπους νιώθουν αποξενωμένοι και περιθωριοποιημένοι από την ετερονομία και την απάθεια της σημερινής κοινωνίας.


Οι όποιες επιφυλάξεις αναφορικά με την ασάφεια του πολιτικού περιεχομένου και οι ενστάσεις για την ετερόκλητη ιδεολογική σύνθεση των διαδηλωτών δεν μπορούν να επισκιάσουν το γεγονός ότι ένα σημαντικό κομμάτι ανθρώπων προσπαθεί να πάρει τη ζωή στα χέρια του, αγωνίζεται αυτόνομα και ακηδεμόνευτα και προσπαθεί να οικοδομήσει κάτι καινούριο, κάτι καλύτερο. Μέσω των πολυπληθών λαϊκών συνελεύσεων και των ανοιχτών συλλογικών διαδικασιών δημιουργούνται κάποιοι θύλακες δημοκρατικής ζωής μέσα σε μια κοινωνία συνηθισμένη στην ανάθεση και την πολιτική αλλοτρίωση. Ο καινούριος δημόσιος χώρος που ανοίγεται, προσφέρεται να καλύψει την -καταπιεσμένη έως τώρα- ανάγκη των πολιτών για άμεση έκφραση της γνώμης τους, ισότιμη συμμετοχή, καθημερινή δημιουργία πολιτικής. Τα ψηφίσματα χιλιάδων ανθρώπων από τις πλατείες είναι ξεκάθαρα: «Άμεση Δημοκρατία τώρα!». Ο πολιτικός λόγος, τα ερωτήματα και οι προτάσεις που ακούγονται δείχνουν ασφαλώς ένα βάθος και μια ριζοσπαστικότητα σε σχέση με τις αντίστοιχες συνελεύσεις στις ισπανικές πόλεις, όπου η κριτική μοιάζει πιο πολύ προσανατολισμένη στη βελτίωση των ήδη υπαρχόντων θεσμών και πολιτικών δομών. Είναι ίσως η πρώτη φορά που τίθεται ως πρόταση ευθέως ένα άλλο πολιτικό πρόταγμα που επιδιώκει να αντικαταστήσει το απαξιωμένο και ολιγαρχικό αντιπροσωπευτικό σύστημα.

Η εναλλακτική προοπτική αυτής της κινητοποίησης δε δείχνει να αρκείται στην αυτοοργάνωση και τον αμεσοδημοκρατικό τρόπο λήψης των αποφάσεων. Οι ομιλίες και τα κείμενα δείχνουν κάποια σημάδια μιας -σχηματιζόμενης μέρα με τη μέρα- συνολικότερης ρήξης με τους βασικούς θεσμούς και τις αξίες της σύγχρονης κοινωνίας, μια αμφισβήτηση τόσο του επιβαλλόμενου νεοφιλελεύθερου μοντέλου ζωής όσο και του γενικότερου κομφορμισμού, του καταναλωτισμού και της απάθειας που αυτοί γεννούν. Θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι οι παραπάνω απόψεις αγκαλιάζονται από το μεγαλύτερο κομμάτι των διαδηλωτών, από τη στιγμή μάλιστα που ένα μέρος του πλήθους διαμαρτύρεται επειδή αισθάνεται πατριωτικά προδομένο, αγανακτεί απλά μπροστά στη διαφθορά των συγκεκριμένων κυβερνήσεων ή συνθλίβεται από την ανεργία και τη σημαντική μείωση του ήδη ισχνού έως μέτριου βιοτικού του επιπέδου. Ωστόσο, είναι τέτοια η ένταση και η δυναμική των γεγονότων που καλούμαστε επιτακτικά να συμμετέχουμε όλοι, να ζυμωθούμε μεταξύ μας, να προωθήσουμε τις πιο ριζοσπαστικές ιδέες και αντιλήψεις που μπορούν να αποδομήσουν τον σημερινό τρόπο ζωής, το σύγχρονο τρόπο θέσμισης, προτείνοντας μια εναλλακτική διέξοδο. Τα γεγονότα δείχνουν πως έχουμε να κάνουμε με μια κινητοποίηση που δίνει την ευκαιρία πραγματικού δημοκρατικού διαλόγου και πολιτικής διαβούλευσης. Τώρα που ένα κομμάτι της κοινωνίας προσπαθεί να συζητήσει πολιτικά και να σκεφτεί πάνω στη μοίρα αυτής της κοινωνίας, της οποίας τη διαχείριση είχε, τόσο καιρό, παραχωρήσει στις διάφορες γραφειοκρατίες, είναι η ευκαιρία να βγούμε και να μιλήσουμε για τη δημοκρατία, την αυτονομία, την κριτική της απάθειας και της ετερονομίας. Δεν μπορούμε να απέχουμε. Πρέπει να παρέμβουμε και να συνεισφέρουμε, στο μέτρο του δυνατού, ώστε αυτές οι κινητοποιήσεις να πάρουν μια πιο δημοκρατική και ριζοσπαστική κατεύθυνση: αφενός να περιορίσουν τον απολίτικο και πατριωτικό λαϊκισμό του φετιχισμού της μούντζας και της εκτόνωσης των γηπεδικών συνθημάτων και αφετέρου να συσπειρωθούν γύρω από πολιτικούς στόχους και νέα χειραφετητικά προτάγματα.

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι η κινητοποίηση διατρέχει ανά πάσα στιγμή τον κίνδυνο να κουράσει και να εκφυλιστεί, κατά ανάλογο τρόπο με τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008. Βέβαια, οι σημερινές συνθήκες είναι αρκετά διαφορετικές. Τα νεοφιλελεύθερα μέτρα, οι σκληρότατες πολιτικές, η ξεδιάντροπη στάση πολιτικών, επιχειρηματιών, ΜΜΕ και διανοούμενων (όπως για παράδειγμα την πρόσφατη «έκκληση» των 32), συσπειρώνουν ένα ευρύτερο κομμάτι του πληθυσμού, που «σιγοέβραζε» και περίμενε ίσως την κατάλληλη περίσταση για να εκφραστεί και να αντιδράσει. Γι’ αυτό και η βασική πολιτική θέση, που φαίνεται να αποτελεί τη σύγκλιση των διαφόρων ρευμάτων, είναι η απεμπλοκή από τα μνημόνια και το χρέος, η οποία θα μπορέσει να λειτουργήσει ως η πρώτη μεγάλη νίκη των πολιτών. Ακόμα όμως και για αυτόν τον στόχο χρειάζεται πολιτική πάλη, η οποία με τη σειρά της απαιτεί ένα συνολικότερο αγώνα και μπλοκάρισμα της οικονομικής και πολιτικής καθημερινότητας του συστήματος: μαζικές, πολιτικές απεργίες διαρκείας, καταλήψεις εργασιακών χώρων, πανεπιστημιακών σχολών και κυβερνητικών κτιρίων, έλεγχος και αυτοδιαχείριση επιχειρήσεων με εκδίωξη των αφεντικών και όποιο άλλο τρόπο οι ίδιοι οι άνθρωποι θα επιλέξουν για να υλοποιήσουν αυτό τον σκοπό.

Εδώ ακριβώς είναι που μπορεί να σκοντάψει το πράγμα, αφού παρατηρούμε μια βαθειά αντίφαση της κοινωνικής πραγματικότητας και των πολιτικών διεργασιών: το κίνημα των πλατειών και των συνελεύσεων δε δείχνει να έχει στήριγμα κάποιες παράλληλες -και ριζωμένες στην καθημερινή ζωή- πολιτικές διεργασίες. Με άλλα λόγια δεν επικοινωνεί με αποκεντρωμένους αγώνες στους εργασιακούς χώρους, στους πανεπιστημιακούς, στους δήμους με τα τοπικά ζητήματα κ.λπ., για τον απλούστατο λόγο ότι αυτοί απουσιάζουν ή εκφράζονται σπασμωδικά, χωρίς συνοχή. Κατά κάποιον τρόπο, ακριβώς σε αυτήν την απαξίωση των αλληλέγγυων αγώνων και της ίδιας της έννοιας της συλλογικότητας γενικότερα, έρχεται να δώσει απαντήσεις η μαζική συμμετοχή στις σημερινές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Το πολιτικό στοίχημα θα κριθεί από την ανάδυση ή όχι μιας συνειδητής και αυτόνομης κινητοποίησης και των υπόλοιπων κομματιών της κοινωνίας, που θα μπορούν να πλαισιώνουν το δημοκρατικό πρόταγμα που έχει μέχρι τώρα αναπτυχθεί.

Φαντάζουν δύσκολα και μεγαλεπήβολα όλα αυτά. Αλλά ήδη δεν έχουμε νικήσει τη μιζέρια και την κατάθλιψή μας; Οι άνθρωποι γέμισαν τις πλατείες διεκδικώντας το δημόσιο χώρο και λόγο και δείχνουν αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουν όλα τα συλλογικά προβλήματα για τα οποία είχαν ρόλο μέχρι τώρα μόνο οι «ειδικοί». Αποδεικνύουν κάθε μέρα ότι ένας άλλος τρόπος είναι εφικτός. Αυτό που χρειάζεται είναι να επιμείνουν, να συνεχίσουν καθημερινά τον αγώνα, ώστε οι νέες συλλογικότητες των πλατειών να εξαπλωθούν σε όλο τον κοινωνικό ιστό, στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, και να ριζώσουν να γίνουν οι νέοι θεσμοί μέσα από τους οποίους η κοινωνία, ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος της, θα πάρει την ευθύνη της αυτοθέσμισής της και θα πειραματιστεί σε νέους τρόπους συμβίωσης και συλλογικής αυτοδιαχείρισης, υλοποιώντας τις αξίες της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας. Να συνεχίσουν να αγωνίζονται συλλογικά, ως ένα πολιτικό κίνημα, με στόχο να γίνουν οι πραγματικοί ρυθμιστές της ζωής τους, μιας ζωής που θα είναι άξια να τη ζούμε.

Πηγή: Πρόταγμα

Σύνταγμα 29-05-2011

Μπορεί αυτό το ξέσπασμα να ξεφουσκώσει σε λίγες μέρες, μπορεί όμως και να γραφτεί στην ιστορία σαν η εξέγερση που άλλαξε την ροή της ιστορίας στην Ελλάδα για πάντα. Σε κάθε περίπτωση θα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, εκατοντάδες ή χιλιάδες, όπως συνέβη και με τον Δεκέμβρη του 2008, των οποίων οι συνειδήσεις θα έχουν αλλάξει για πάντα, χωρίς επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Ήμουν χθές στην πλατεία, και στην πάνω καί στην κάτω, και θέλω να καταγράψω τις εντυπώσεις μου. Δεν θα πώ πολλά, μόνο αυτό που εγώ θεωρώ την ουσία.

Η κάτω πλατεία είναι η συνέχεια του Δεκέμβρη. Τον Δεκέμβρη στο κίνημα υπήρχαν δυό τάσεις. Η τάση της βίαιας σύγκρουσης με το κράτος σαν τον μοναδικό δρόμο αντίστασης, και η τάση της δημιουργικής ανασύνθεσης της πολιτικής μακρυά από τις παραδοσιακές μορφές της αντιπροσώπευσης. Τα παιδιά της Λυρικής και άλλων καταλήψεων ήταν με την δεύτερη τάση, κάποια άλλα παιδιά με την πρώτη. Στην πορεία μετά τον Δεκέμβρη, οι αυταπάτες όσων πίστευαν πως οι δυό τάσεις μπορούν να συντεθούν διαλύθηκαν. Οι νεκροί της Μαρφιν έδειξαν πως ο δογματισμός της βίας ήταν τελικά εξουσιαστικός και καμμιά σχέση δεν είχε με την αναρχία και την αυτονομία. Η βία του Δεκέμβρη θα ήταν πιά ή αμυντική (να προστατέψει τις νέες πολιτικές δομές που γεννήθηκαν τον Δεκέμβρη), ή επιθετική και εξουσιαστική (να στρέφεται πιά κατά της κοινωνίας γενικά, αντί κατά του κράτους, σαν μιαν εκπλήρωση της εφηβικής παθολογίας του μίσους ορισμένων παιδιών που πίστεψαν οτι τον Δεκέμβρη θα άλλαζαν όλα με μιάς, και κατηγορούν όλους τους “νοικοκυραίους”-γονείς τους, που αυτό δεν έγινε). Εν πολλοίς η κάτω συνέλευση της πλατείας Συντάγματος, είναι η εκδίκηση της δεύτερης τάσης του Δεκέμβρη για το άγριο καπέλο που έφαγε από την πρώτη τάση, όλα αυτά τα δυόμιση χρόνια μετά τον Δεκέμβρη.

Αυτό που έχει ασύγκριτα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως, είναι η σύνθεση και η δυναμική της πάνω πλατείας. Στην πάνω πλατεία, αυτοί που κρατάνε τις Ελληνικές σημαίες δεν είναι εθνικιστές, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, είναι απλά τα παιδιά που οι μόνες παραστάσεις συλλογικότητας που έχουν, είναι από το γήπεδο, από τα παιχνίδια της Εθνικής Ελλάδος, και τα πανηγύρια στο χωριό τα καλοκαίρια, όπου και σηκώνονται και χορεύουν τα Δημοτικά, που τα έχουν μάθει από τις οικογένειές τους, με ευφορία και περηφάνεια και με την αίσθηση της κοινωνικής αναγνώρισης και της πολιτισμικής συνέχειας. Είναι αυτά τα συναισθήματα που τους κάνουν να φωνάζουν στα ΜΑΤ: ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΤΙΜΗ, ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΑΝΑΠΟΔΑ..ΑΝΑΠΟΔΑ ΓΥΡΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΣΠΙΔΑ. Θεωρώ αυτό το συμβάν, δηλαδή ΑΥΤΑ τα παιδιά να φωνάζουν ΑΥΤΟ το σύνθημα, οιωνεί επαναστατικό συμβάν, δηλαδή συμβάν που, όπως κι ο Δεκέμβρης ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ. Γι αυτά τα παιδιά , η ανεργία του Μνημονίου, δεν είναι μια στρατηγική των καπιταλιστών για να μειώσουν το κόστος της εργασίας, είναι απλά κάτι που τους κόβει το γήπεδο, τους κόβει το σκυλάδικο και το clubbing το σαββατοκύριακο, τους κόβει την χαρά και την υπερηφάνεια το καλοκαίρι στο χωριό, όπου το σόι θα ρωτάει, τι δουλειά κάνει ο γιός σου, ή η κόρη σου, και η μάνα θα ντρέπεται να πεί, είναι άνεργοι.

Η κάτω πλατεία είναι μια εξέγερση πολιτική με αμηχανία στις κοινωνικές αναφορές, η πάνω πλατεία μια εξέγερση κοινωνική χωρίς πολιτικό προσανατολισμό. Όσο όμως όλα τα παιδιά παραμένουν στην πλατεία, η σύνδεση της μιάς συνθήκης με την άλλη, και η ένωση των δυό πλατειών σε μία, θα παραμένει μια δυνατότητα. Όταν και αν αυτό συμβεί, ο κύκλος της μεταπολίτευσης θα έχει κλείσει οριστικά, και το πολιτικό σύστημα θα έχει πολύ, πολύ, πολύ μεγάλο πρόβλημα. Ωστόσο, ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί, οι συνειδήσεις έχουν αλλάξει ήδη καί στις δύο πλατείες. Γιατί είναι η πρώτη φορά μέσα σε 40 χρόνια που οι δυό πλατείες είναι τόσο κοντά η μιά με την άλλη.

Γιάννης Κ. - antisomata.wordpress.com

Άρθρο της Ηλέκτρας Κλείτσα

Πως γίνεται το ένα έκτο (1/6) σχεδόν του πληθυσμού του πλανήτη (γύρω στο 1 δις άνθρωποι) να λιμοκτονεί, ο μισός πλανήτης, (τρία δις άνθρωποι), να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας (εισόδημα κάτω από περίπου 40€ το μήνα!) και ταυτόχρονα το ένα τρίτο της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων να καταλήγει στα σκουπίδια;

Κι όμως γίνεται! Πρόσφατη έκθεση του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO) αποτυπώνει σε όλη του την έκταση τον απόλυτο παραλογισμό με τον οποίο λειτουργεί η παγκόσμια αγορά ειδών διατροφής.

Σύμφωνα με την έρευνα του FAO κάθε χρόνο 1,3 δισεκατομμύρια τόνοι τροφίμων (το 1/3 της συνολικής παραγωγής) καταλήγουν στα σκουπίδια! Αυτό συμβαίνει την ίδια στιγμή που η συνολική παραγωγή ειδών διατροφής των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής, ανέρχεται σε 230 εκατομμύρια τόνους.

Οι εταιρείες των τροφίμων δεν ασχολούνται με αυτό το πρόβλημα – δεν τις ενδιαφέρει. Αυτό που τις ενδιαφέρει είναι η περαιτέρω αύξηση της παραγωγής τροφίμων, γιατί από εκεί αντλούν τα κέρδη τους.

Για τις πολυεθνικές των τροφίμων το να ξεκινήσουν μια εκστρατεία για τον περιορισμό της σπατάλης και της καταστροφής των τροφίμων θα αποτελούσε την πιο παράλογη επιλογή. Για τις κοινωνίες του πλανήτη όμως, η πολιτική των πολυεθνικών που θέλουν να παράγονται όλο και περισσότερα τρόφιμα κι ας καταλήγουν στα σκουπίδια, είναι ο απόλυτος παραλογισμός. Ιδιαίτερα όταν το περιβάλλον του πλανήτη εκπέμπει σήμα κινδύνου, λόγω της κατάχρησης (από αυτές τις ίδιες εταιρείες και τις κυβερνήσεις) των δυνατοτήτων που μας παρέχει η φύση. Κι ακόμα περισσότερο όταν στο όνομα της αύξησης της παραγωγής τροφίμων, για να αντιμετωπιστεί υποτίθεται η πείνα, οι πολυεθνικές στρέφονται στα μεταλλαγμένα τα οποία δεν αποτελούν τίποτε άλλο από τη μετατροπή των ανθρώπων σε πειραματόζωα, με συνέπειες που θα αποκαλυφθούν σε 10, 20, ή 30 χρόνια – όταν δηλαδή θα είναι πολύ αργά.

Το καζίνο των τροφίμων

Τα τελευταία χρόνια οι εταιρίες τροφίμων είδαν τα κέρδη τους να απογειώνονται. Το ίδιο ακριβώς συνέβη με τις τιμές των τροφίμων στην παγκόσμια αγορά. Μέσα στη διετία 2007-08 η τιμή του ρυζιού αυξήθηκε κατά 217%, του σιταριού 136%, του καλαμποκιού 125%1. Οι δικαιολογίες των πολυεθνικών τροφίμων, των παραγόντων της αγοράς και των κυβερνήσεων στην προσπάθειά τους να πείσουν ότι αυτά τα πράγματα είναι φυσιολογικά κι ότι δεν είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για τις στρατιές των πεινασμένων, ήταν λίγο – πολύ οι αναμενόμενες: οι ξηρασίες, η καταστροφή σοδειών, και γενικά μείωση της παραγωγής οδήγησαν στην αύξηση των τιμών.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό που τις προκάλεσε, ήταν οι διάφοροι κερδοσκόποι, που τρομαγμένοι από την οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση που χτύπησε τις ΗΠΑ ξεκινώντας από τα στεγαστικά δάνεια εκείνη την περίοδο, έσπευσαν να βρουν πιο ασφαλείς τομείς για να “επενδύσουν” τα κεφάλαιά τους. Για την ακρίβεια, μεγάλα κερδοσκοπικά κεφάλαια που μέχρι τότε τζογάρονταν στην αγορά κατοικίας, έπεσαν στην αγορά τροφίμων, προκαλώντας την αλματώδη άνοδο των τιμών.

Καλλιστεία λαχανικών

Λίγα χρόνια μετά, οι τιμές των τροφίμων αλλά και ο αριθμός των ανθρώπων που υποσιτίζονται παγκόσμια εξακολουθούν να βρίσκονται στα ύψη, ενώ εκατομμύρια τόνοι τροφίμων καταλήγουν στις χωματερές. Είναι πλέον προφανές ότι το επιχείρημα περί «μείωσης της παραγωγής» ήταν άλλο ένα παραμύθι. Ωστόσο, για τους «σοφούς» των αγορών, η ευθύνη και πάλι βρίσκεται κάπου μακριά από τους ίδιους: Οι καταναλωτές στις ανεπτυγμένες χώρες, είναι υποτίθεται ασυνείδητοι και αγοράζουν πολύ μεγαλύτερες ποσότητες τροφίμων από αυτές που πραγματικά χρειάζονται. Έτσι τελικά τα τρόφιμα πετιούνται ενώ ένα μεγάλο κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού πεινάει.

Στην πραγματικότητα βέβαια, (και πάλι σύμφωνα με στοιχεία του FAO) ένα πολύ σημαντικό ποσοστό των «άχρηστων» τροφίμων, όχι απλά δε φτάνει στο καλάθι του «άπληστου» καταναλωτή, αλλά ούτε καν στο ράφι του super market, γιατί δεν ανταποκρίνεται στις αισθητικές προδιαγραφές όσων αποφασίζουν τι μπορεί και τι δεν μπορεί να πωληθεί. Μια ντομάτα π.χ. οφείλει να είναι ολοστρόγγυλη και κατακόκκινη. Οτιδήποτε άλλο, από τη στιγμή που απομακρύνεται από το «πρότυπο», δεν αξίζει ούτε καν να χαριστεί, ή να γίνει λίπασμα. Μια μόνο θέση του αξίζει: ο κάδος των σκουπιδιών!

Έτσι για παράδειγμα, οι πατάτες που καλλιεργούνται στο ίδιο χωράφι, που έχουν όλες την ίδια θρεπτική αξία, την ίδια γεύση και είναι εξίσου ασφαλείς (ή εξίσου επικίνδυνες), μπορεί να έχουν εντελώς διαφορετική κατάληξη. Αυτές που είναι καλοσχηματισμένες, μεσαίου μεγέθους, χωρίς σημάδια, θα πωληθούν, ενώ οι πολύ μεγάλες, οι πολύ μικρές, οι στραβοχυμένες θα πάνε με συνοπτικές διαδικασίες στο καλάθι των αχρήστων.

Ο απόλυτος παραλογισμός

Και για να ολοκληρωθεί η παράνοια, την ώρα που συμβαίνουν όλα τα πιο πάνω, τεράστιες δασικές εκτάσεις αποψιλώνονται, ώστε να μετατραπούν σε χωράφια για την καλλιέργεια φυτών που προορίζονται για την παραγωγή βιοκαυσίμων. Στη Βραζιλία για παράδειγμα, ένα πολύ σημαντικό ποσοστό των αερίων του θερμοκηπίου παράγεται από την καύση δασικών εκτάσεων του Αμαζονίου για το σκοπό αυτό, ενώ σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ και του FAO το 2007, η εξάπλωση της βιομηχανίας βιοκαυσίμων είναι από μόνη της αρκετή για να παραμείνουν οι τιμές των τροφίμων σε ψηλά επίπεδα για τουλάχιστον μια δεκαετία.

Όσο τα τρόφιμα αποτελούν αντικείμενο κερδοσκοπίας, όσο οι αγορές και τα χρηματιστήρια μπορούν να παίζουν με τις τιμές των αγροτικών προϊόντων, όσο τα κριτήρια για το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να φτάσει στο πιάτο μας δεν είναι η ασφάλεια ή η θρεπτική του αξία, αλλά το κατά πόσο ανταποκρίνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο που να υπηρετεί καλύτερα την κερδοσκοπία των πολυεθνικών των τροφίμων, τόσο ο παραλογισμός θα διαιωνίζεται. 

____________________________
1 Σαν αποτέλεσμα το 2008 πάνω από 30 χώρες του κόσμου συγκλονίστηκαν από εξεγέρσεις με νεκρούς και τραυματίες, με αφορμή την αύξηση της τιμής του ψωμιού και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης.

Πηγή: http://green-attack.blogspot.com