0
1. Γιατί το ισχύον κοινοβουλευτικό – αντιπροσωπευτικό σύστημα δεν συνιστά δημοκρατία αλλά μια κεκαλυμμένη ολιγαρχία.

2. Γιατί οι επαγγελματίες πολιτικοί αποδεικνύουν καθημερινά ότι λειτουργούν με γνώμονα το δικό τους συμφέρον ή το συμφέρον των παραγόντων που στηρίζουν την πολιτική τους καριέρα.

3. Γιατί μόνο έτσι θα εξουδετερωθούν οι πελατειακές σχέσεις, η διαφθορά, η διαπλοκή, η γραφειοκρατία, ο κομματισμός, ο δημοσιοϋπαλληλισμός και η ολοσχερής εξαχρείωση πολιτών και πολιτικών.

4. Γιατί τα κοινοβουλευτικά συντάγματα αποτελούν αναχρονιστικά πολιτειακά κείμενα που εμποδίζουν τη δημοκρατία να ανθίσει.

5. Γιατί κράτος και πολίτες, αντί να είναι ένα και το αυτό, συνιστούν δύο διαφορετικούς κόσμους όπου ο ένας καταπιέζει και ο άλλος καταπιέζεται..

6. Γιατί τα κόμματα είναι συγκεντρωτικοί μηχανισμοί, χωρίς ίχνος εσωτερικής δημοκρατίας, που ιδιοποιούνται την εξουσία με το άλλοθι της δημοκρατικής εκλογής και μετατρέπουν το κράτος πολιτών σε κομματικό κράτος.

7. Γιατί ουσιαστικά η εξουσία ασκείται από εθνικά και διεθνή οικονομικά κέντρα των οποίων η δημοκρατική ευαισθησία εξαντλείται στην προστασία του δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας και στην προάσπιση του κέρδους.

8. Γιατί ο έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος απόλυτα ελεγχόμενος από το οικονομικό κατεστημένο και τα πολιτικά του παράκεντρα από «τέταρτη εξουσία» ανάγεται κατά περίσταση σε τρίτη, δεύτερη ή πρώτη.

9. Γιατί τα εκπαιδευτικά συστήματα είναι προσαρμοσμένα στο στόχο δημιουργίας σπουδαίων επαγγελματιών κι ασήμαντων πολιτών.

10. Γιατί αυτό που κάποτε ονομάσαμε «συνδικαλιστικό κίνημα» πλέον δεν είναι ούτε «συνδικαλιστικό» ούτε «κίνημα» αλλά ένας μηχανισμός χειραγώγησης των εργαζομένων και παραγωγής κομματικών στελεχών.

11. Γιατί οι εταιρείες δημοσκοπήσεων αντί να καταγράφουν την κοινή γνώμη και να προβλέπουν τα εκλογικά αποτελέσματα κατευθύνουν τη μεν και διαμορφώνουν τα δε.

12. Γιατί οι σύγχρονες κοινωνίες δεν έχουν ανάγκη από – ούτως ή άλλως ιστορικά αποτυχημένους – χαρισματικούς ηγέτες αλλά από υπεύθυνους πολίτες.

13. Γιατί οι διανοούμενοι, δέσμιοι του ακαδημαϊκού αριβισμού και της μιντιακής προβολής, αντί να πρωταγωνιστούν σε ένα νέο «Διαφωτισμό» με στόχο τη χειραφέτηση του πολίτη υποδύονται τους κομπάρσους στο έργο «βαλτωμένη δημοκρατία».

14. Γιατί όσο η τρέχουσα νόθα δημοκρατία εκφυλίζεται τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες επιβολής ολοκληρωτικών λύσεων, κάτι που η ιστορία του 20ού αιώνα μάς το δίδαξε πολύ εμφατικά.

15. Γιατί οι περιοδικές ή απρόβλεπτες, μικρές ή μεγάλες οικονομικές κρίσεις έχουν κατά βάση πολιτικές αιτίες, οι οποίες συνοψίζονται στην εξής μία: το οικονομικό κατεστημένο αυτονομείται από την κοινωνία, θέτει υπό την κηδεμονία του το πολιτικό προσωπικό και επιδίδεται χωρίς αιδώ σε άγρια λεηλασία του εθνικού και παγκόσμιου πλούτου οδηγώντας το καπιταλιστικό σύστημα στα όρια του, με το κόστος να πληρώνεται πάντα από τους πολλούς.

16. Γιατί η δικαστική εξουσία, που στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία υποτίθεται πως υπάρχει για να ελέγχει τις άλλες δύο εξουσίες, είναι στην πράξη δέσμια της εκτελεστικής, γεγονός που επιβεβαιώνεται κραυγαλέα από τη θεσμοθετημένη εφαρμογή της βουλευτικής ασυλίας.

17. Γιατί η αχαλίνωτη μάχη των συμφερόντων και η απουσία ατομικής ευθύνης υπονομεύουν σοβαρά το φυσικό περιβάλλον και απειλούν την ίδια τη ζωή.

18. Γιατί στον 21ο αιώνα η φιλελεύθερη δημοκρατική κοινωνία γνωρίζει την πιο ακραία ίσως ηθική κρίση από καταβολής κόσμου.

19. Γιατί η τεχνολογία μάς δίνει επιτέλους τη δυνατότητα να καθορίζουμε τις δημόσιες αποφάσεις, αίροντας το πρόβλημα της μεγάλης εδαφικής και πληθυσμιακής κλίμακας που καθιστούσε την άμεση δημοκρατία πρακτικά ανεφάρμοστη στους νεότερους χρόνους..

20. Γιατί εφοδιασμένοι με γνώση κι απεριόριστες δυνατότητες πληροφόρησης έχουμε πλέον την ωριμότητα ως πολίτες να αναλάβουμε την ευθύνη της ύπαρξης μας και να πάψουμε να την εναποθέτουμε εν λευκώ στους επαγγελματίες πολιτικούς.

21. Γιατί η άμεση δημοκρατία είναι το μόνο πολιτικό σύστημα που μπορεί να συμβάλει σημαντικά στην εξομάλυνση της αντίφασης ανάμεσα στην ισότητα και την ελευθερία.

22. Γιατί στο αμεσοδημοκρατικό πολίτευμα η «τυραννία της πλειοψηφίας» ελαχιστοποιείται, εφόσον πλειοψηφίες και μειοψηφίες εναλλάσσονται και αναδιατάσσονται διαρκώς με τις συνεχείς τοπικές, εθνικές, περιφερειακές η υπερεθνικές ψηφοφορίες.

23. Γιατί οι ειδικοί θα τεθούν επιτέλους στην υπηρεσία του πολίτη και θα λογοδοτούν σ’ αυτόν για κάθε τους πράξη.

24. Γιατί στην παγκοσμιοποίηση των golden boys θα απαντήσουμε με την παγκοσμιοποίηση των golden citizens.

25. Γιατί, σε τελική ανάλυση, ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει η δημοκρατία είναι να εξελιχθεί.


Υ.Γ. Αυτοί είναι 25 μόνο επιγραμματικά διατυπωμένοι λόγοι από τους εκατοντάδες που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για να δικαιολογήσει στον εαυτό του και στους άλλους την αναγκαιότητα μετάβασης από τη νόθα δημοκρατία του σήμερα στη γνήσια δημοκρατία του αύριο. Ας προσθέσει ο καθένας τους δικούς του για να δημιουργηθεί ένας τεράστιος κατάλογος κινήτρων που θα κινητοποιήσει εμάς τους πολίτες του 21ου αιώνα να δημιουργήσουμε ένα ορμητικό κίνημα διεκδίκησης της άμεσης δημοκρατίας, της μόνης δηλαδή πραγματικής δημοκρατίας.

Πηγή: www.ramnousia.com

Συνέχεια...

Ιστορικοί του Δημοτικού

Posted: by παντιγέρα in
0
Απλά αντιγράφω απο το arxediamedia.blogspot.com...

Χτες προβλήθηκε το τελευταίο επεισόδιο της σειράς "1821" του Σκάι. Η προσπάθεια αυτή έρχεται να συμπληρώσει μια παλαιότερη προσπάθεια του σταθμού να έρθει σε επαφή με την ελληνική ιστορία. Θυμίζω τη σειρά "Μεγάλοι Έλληνες" στην οποία ο κόσμος μπορούσε να εκφράσει την προτίμησή του για επιφανείς ανθρώπους που έζησαν σε αυτά τα εδάφη. Δηλαδή, όχι μόνο Έλληνες, εφόσον ο Μεγαλέξανδρος ήταν Μακεδόνας. :)
Δεν έχω παρακολουθήσει παρά μόνο ελάχιστα τη σχετική συζήτηση που έχει γίνει στο διαδίκτυο, αλλά μπορώ να φανταστώ την "αγανάκτηση" που έχει εκφραστεί από μια μερίδα τηλεθεατών. Μπορώ να τη φανταστώ και να την αιτιολογήσω αλλά σε καμία περίπτωση να τη δικαιολογήσω. Για τη μεγάλη πλειοψηφία, η ιστορία είναι ένα μάθημα που κάποτε υποχρεώθηκε να παρακολουθήσει στο σχολείο, με κάποια βαρετή φιλόλογο ενδεχομένως. Για κάποιους άλλους, και περισσότερο για τους επιστήμονες ιστορικούς, η ιστορία ασκεί μια διαρκή γοητεία και ως γνήσια επιστήμη μπορεί να αλλάξει τις ρήσεις της, "άμα τη εμφανίσει" νέων στοιχείων από άλλους κλάδους όπως αρχαιολογία, χημεία κ.α. Δηλαδή, ακριβώς όπως κάθε επιστήμη, έχει την αξιοπρέπεια να δηλώσει ότι έσφαλε και να αναθεωρήσει προς μια πιο πιστή αποτύπωση της αλήθειας. Σε αντίθεση με αυτή τη στάση, βρίσκονται οι "ιστορικοί του δημοτικού", οι πιστοί σημαιοφόροι των εθνικών μύθων και των υπολοίπων συναισθηματικών προσεγγίσεων της ιστορίας. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν εμμονή με την πληροφορία που προσέλαβαν στην τρυφερή ηλικία του δημοτικού. Όλοι αρεσκόμαστε να πιστεύουμε ότι υπάρχει ο άγιος βασίλης όταν είμαστε μικροί αλλά όταν μεγαλώσουμε αλλάζουμε άποψη, με τη βοήθεια του διανοητικού μέρους της ρημαδοσκέψης. Αυτό δεν μας εμποδίζει ούτε να μιλάμε στα μικρά παιδιά για τον φανταστικό φίλο τους, ούτε εμείς να βάζουμε τα κλάματα που μας εξαπάτησαν τότε, ούτε να λέμε ότι "κι όμως υπάρχει". Οι "ιστορικοί του δημοτικού" αρνούνται να αποκολληθούν από το παραμύθι και έτσι μεταδίδουν τους εθνικούς μύθους ως αληθινούς.

Η χρήση των εθνικών μύθων είναι απαραίτητη. Ως παιδαγωγικό εργαλείο, για να δημουργήσει ομοιογένεια μεταξύ των παιδιών στο σχολείο και να τα κάνει περήφανα για τους προγόνους τους που αποτελούν τα πρώτα υπαρκτά πρότυπα του παρελθόντος. Μη με ρωτήσετε τι γίνεται στα πολυπολιτισμικά σχολεία - ιδέα δεν έχω. Απ' την άλλη, για τους μεγάλους, λειτουργεί περίπου ως αρμός πλακιδίων, ενώνει όμοια στοιχεία στη ίδια απόσταση για να δημιουργηθεί το εκάστοτε μωσαϊκό που λέγεται έθνος. Η τεράστια διαφορά της παιδικής ηλικίας με αυτήν της ωριμότητας είναι η έλξη προς την αλήθεια που (πώς να το κάνουμε) τείνει να αυξάνει όσο ο άνθρωπος συνειδητοποιεί το χρόνο που ελαύνει επάνω του. Η άρνηση μερικών να δεχθούν τη νέα αλήθεια, αυτή που είναι η επίσημα ιστορική αλήθεια, η επιστημονική αλήθεια που προκύπτει από τα στοιχεία κι όχι την εθνοκεντρική προπαγάνδα της φυλετικής μας ανωτερότητας, βγήκε - με αφορμή τη σειρά "1821" - έντονα στην επιφάνεια. Κατά την άποψή μου, αποτελεί δείγμα ανωριμότητας από μέρους τους και - επειδή τα ποσοστά είνα μεγάλα - θα μιλήσω για εθνική καθήλωση.

Ένας λαός που αρνείται να γκρεμίσει τους μύθους του είναι καταδικασμένος σε διαρκή εκμετάλλευση. Η αποκάλυψη της αλήθειας, η προσωπική ανατροπή έχει δύο όψεις πάντα. Μια θλιβερή που μας ξεβολεύει και μια ευχάριστη που μας κάνει πιο σίγουρους για αυτά που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε. Αυτός ο λαός πρέπει να αρχίσει να αμφιβάλλει επιτέλους για αυτά που νομίζει. Από το Διαφωτισμό περάσαμε ξυστά, από την εθνική επανάσταση του '21 περάσαμε επειδή μας έσπρωξαν, από τον καταναλωτισμό του '80 επειδή ήταν κουλ, από το ΔΝΤ επειδή είχαμε ενοχές. Ο προσδιορισμός του εαυτού οφείλει να μη βασίζεται σε παραμύθια με ηρωικά παλικάρια, ιστοριούλες αυτοθυσίας και μπροστάρηδες. Οι κοινωνίες στον σύγχρονο κόσμο ούτε ήρωες χρειάζονται για να ανελιχθούν ούτε μουτζαχεντίν. Α λ ή θ ε ι α θέλουν που θα προκύψει από τη συνεργασία, την ισότητα και την καθημερινή αλληλεγγύη, την αγάπη, τελικά, ας μην ντρεπόμαστε.

Εσείς που αποζητάτε τον φανταστικό κόσμο των εθνοτόλκιν απλά για να υποφέρετε την ύπαρξή σας , κάντε μου μια μόνο χάρη. Αφήστε τον προσηλυτισμό των νέων και συζητήστε με τις γιαγιάδες σας που θα τα βρείτε στα σίγουρα. Μη διαφθείρετε τους νέους. Και για να σας την σπάσω τελείως γιατί τα πήρα κρανίο τώρα, πες Φαλμεράυερ... :Ρ

Συνέχεια...

Η μεγάλη απάτη της 25ης Μαρτίου 1821

Posted: by παντιγέρα in
1
Τι έγινε στις 25 Μαρτίου 1821; Τίποτα.
Διαβάστε μια οποιαδήποτε ιστορία της Επανάστασης, ακόμα και μία από τις θεωρούμενες «συντηρητικές» (Τρικούπης, Κόκκινος, Εκδοτική Αθηνών κ.λπ.) ή ανατρέξτε σε απομνημονεύματα αγωνιστών. Θα δείτε πολύ εύκολα ότι:

Στις 24 του Φλεβάρη ξεκινάει η επανάσταση στη Μολδαβία και στη Βλαχία
Στις 16 του Μάρτη ο Νίκος Σολιώτης χτυπάει πρώτος τους Τούρκους στην Ελλάδα, στο Αγρίδι (κοντά στην Ακράτα)
Στις 17 του Μάρτη αποφασίζεται η εξέγερση στη Μάνη
Στις 21 του Μάρτη αρχίζει η εξέγερση στα Καλάβρυτα
Στις 21 του Μάρτη πετυχαίνει η επανάσταση στην Πάτρα

Στις 22 του Μάρτη ο Δυσσέας (sic) Αντρούτσος γράφει στους Γαλαξ(ε)ιδιώτες ένα περίφημο γράμμα παρακίνησης σε εξέγερση
Στις 23 του Μάρτη εδραιώνεται η επανάσταση στην Καλαμάτα κ.λπ., κ.λπ.

Όλα αυτά πριν την 25η Μαρτίου. Ειδικά ο Παλαιών Πατρών (Π.Π.) Γερμανός στ’ Απομνημονεύματά του γράφει ότι στις 25 του Μάρτη ήταν στην Πάτρα. Στην ίδια πόλη ευλόγησε τους αγωνιστές τον επόμενο μήνα σε μια πλατεία. Λέτε να μην έβαλε στ’ Απομνημονεύματά του αυτό που, αν είχε συμβεί, θα ήταν η σημαντικότερη μέρα της ζωής του;

Ποια ήταν παλιότερα η εθνική μας επέτειος; Μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, και επί δεκαετίες, εθνική γιορτή της Ελλάδας ήταν η Πρωτοχρονιά, γιατί την 1η του Γενάρη 1822 ψηφίστηκε το πρώτο Σύνταγμα της χώρας («Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος») και ξεκίνησε η νομική ύπαρξη του ελληνικού κράτους.

Ο μύθος που ανακατεύει το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, τον εκεί ευλογούντα Π. Π. Γερμανό, τα εξιδανικευμένα ζωγραφιστά παλικάρια να ορκίζονται σε μια σημαία σχεδόν σαν τη σημερινή, το λάβαρο (πολύ μεταγενέστερη κατασκευή) και την 25η Μαρτίου (ώστε όλα να συμπέσουν με τον «Ευαγγελισμό της Θεοτόκου») είναι πολύ μεταγενέστερος και αποσκοπεί στο να εμφανίσει την ορθόδοξη εκκλησία ως συνιδρύτρια της νέας Ελλάδας. Την εκκλησία που αποτελούσε το κυριότερο στήριγμα της οθωμανικής εξουσίας, βραχίονα ιδεολογικής πυγμής και φορολογικής επιβολής στους θρησκόληπτους ραγιάδες. Την εκκλησία που αφόρισε τον Ρήγα, τους κλέφτες συλλήβδην το 1806, τον Σούτσο, τον Υψηλάντη και τόσους άλλους το 1821, γιατί τόλμησαν ν’ αμφισβητήσουν την εξουσία του Σουλτάνου και του ανώτατου ορθόδοξου κρατικού υπαλλήλλου του, του εκάστοτε Πατριάρχη. Εξάλλου, ο απαγχονισμός του Γρηγορίου Ε΄ δεν μπορεί να γίνει κολυμπήθρα του Σιλωάμ και να συγκαλύψει την ανθελληνική δράση του, διότι η οθωμανική εξουσία τον σκότωσε ακριβώς ως ανίκανο κρατικό υπάλληλο, επειδή δεν μπόρεσε ν’ αποτρέψει την εξέγερση.

Στην ίδια φιλοεκκλησιαστική, πεποιημένη γραμμή είναι το ανιστόρητο χωρατό του κρυφού σχολειού. Ευφάνταστοι ζωγραφικοί πίνακες (πιθανώς μεγάλης καλλιτεχνικής, αλλά μηδενικής ιστορικής αξίας, σαν το «Κρυφό σχολείο» του Γύζη), αθώα κελάρια μοναστηριών, το (φράγκικης μελωδίας) τραγουδάκι «Φεγγαράκι μου λαμπρό», ανιστόρητοι πανηγυρικοί λόγοι παπάδων ή δασκάλων και, ιδίως, συνεχής «παραδοσιακή» επανάληψη: αυτά είναι τα στηρίγματα της 25ης Μαρτίου 1821 και του κρυφού σχολειού. Αλλά πρόκειται για μύθους, ορισμένης μάλιστα χάλκευσης, όχι για ιστορία. Κι όποιος ξεκινήσει να ψάχνει, μετά δεν σταματάει. Διαβάζει «Ελληνική Νομαρχία», Φωτάκο, Κοραή, Κοντογιώργη, Αγγέλου, Πετρόπουλο κ.λπ.

Τι έγινε λοιπόν στις 25 Μαρτίου του 1821; Τίποτα.

Πηγή: Άνεργοι Δημοσιογράφοι

Συνέχεια...

Γιατί οι παρελάσεις είναι ανθυγιεινές

Posted: by παντιγέρα in
0
Προκήρυξη που εκδόθηκε τη δεκαετία του 1970 και έκτοτε χρησιμοποιήθηκε και κυκλοφόρησε ευρέως.

Ανεβασμένη στην εξέδρα, για να κρύψει με ιό ύψος την ασημαντότητά της, η επίσημη μούχλα (Νομάρχες. Δήμαρχοι, στρατηγοί, παπάδες) καταδέχεται να χαιρετήσει πότε πότε βαρυεστημένα αυτούς πού περνούν μπροστά της υποχρεωμένοι από τους μπράβους της (δασκάλους κι επιλοχίες) ν’ απονείμουν τιμές στρίβοντας το κεφάλι.

Ο κόσμος στριμωγμένος στην άκρη, πίσω από τα κορδόνια των χωροφυλάκων, περιορισμένος στο ρόλο του θεατή, χωρίς πρωτοβουλία, να βλέπει ένα θέαμα οργανωμένο από τους οργανωτές της καθημερινής καταπίεσης.

Να βλέπει τα παιδί του, τους έφηβους των 13 και τα παιδιά των 6 χρονών υποχρεωμένα να περπατούν στη γραμμή, σα μηχανές χωρίς σκέψη ή αισθήματα, στο φριχτό ρυθμό των ταμπούρλων, με το σώμα τους κλεμένο από την εξουσία, ηθοποιοί σ' ένα ρόλο σκηνοθετημένο από κακόγουστο σκηνοθέτη.

Να βλέπει να παρελαύνουν κορδωμένα αδιάντροπα τα σώματα ασφάλειας, αυτοί που τον έσφαξαν το ‘45 και το ‘73 και θα τα ξανακάνουν το ‘83 ή το ‘90 και που εν τω μεταξύ χτυπούν σε κάθε του ενέργεια: συγκέντρωση, πορεία, απεργία, αγροτικό συλλαλητήριο.

Ν' ακούει το μεγάφωνο να ξερνάει ηλιθιότητες για μας τους Έλληνες, το πιο γενναίο λαό του κόσμου, ενώ ένα άλλο μεγάφωνο στη Τουρκία λέει για τους Τούρκους το πιο γενναίο λαό του κόσμου, κι άλλα μεγάφωνα στην Αγγλία, Βουλγαρία, Αίγυπτο. Ταϋλάνδη, λένε για τους γενναίους Άγγλους. Βούλγαρους, Αιγύπτιος. Ταϋλανδούς. έτσι που κάποτε όλοι εμείς οι γενναίοι να βγάλουμε τα μάτια μας με γενναιότητα.

Με σημαιοστολισμένο υποχρεωτικά τα σπίτι και το μαγαζί του με την ίδια σημαία πού κυματίζει πάνω από φυλακές και στρατόπεδα κι αστυνομικά τμήματα, έτσι που κάθε σπίτι να γίνεται λίγο φυλακή και στρατόπεδο κι αστυνομικό τμήμα.

Για περάστε λοιπόν. Τα κράτος προσφέρει στους υπηκόους του θέαμα για να εκτονωθούν με ταρατατζούμ και ζήτω, να ξεχάσουν την άχαρη δουλειά και τις τιμές πού ανεβαίνουν και να ξαναπάνε αύριο ανανεωμένοι να δουλέψουν για τ' αφεντικά τους. Και καλού-κακού τους δείχνει τα πολυβόλα και τα τανκς για να ξέρουν τι έχουν να αντιμετωπίσουν αν διαμαρτυρηθούν.

Η παγίδα έχει στηθεί: Πάμε στη παρέλαση να καμαρώσουμε το φίλο, τη φίλη, το γιο, τη κόρη. Ο φίλος κι η φίλη από τη μεριά του αρχίζει να καμαρώνει λίγο κι αυτός, πέφτωντας έτσι στα λούκι. Και πέφτει άκουα πιο πολύ όταν φροντίζει να περάσει με άψογο βήμα μπροστά από τους επίσημους δίνοντας έτσι άξια σ’ αυτούς πού δεν έχουν.

Ή παγίδα έχει στηθεί: Είμαστε όλοι Έλληνες, έθνος ηρωικό κι αγαπημένο, όλοι μαζί, αφεντικά κι εργάτες, αξιωματικοί και φαντάροι, χωροφύλακες και πολίτες, υπουργοί και ψηφοφόροι, πολεμήσαμε τους κακούς Τούρκους το ‘21 και θα το ξανακάνουμε αν χρειαστεί.

Να όμως που κάπου κολάει το κόλπο.

Μερικοί γιουχάρουν όταν περνάει η αστυνομία, κάθε χρόνο και πιο πολλοί μαθητές το σκάνε από τη παράταξη, κάθε χρόνο και λιγότεροι έρχονται να δουν αυτό το σωβινιστικό τσίρκο.

Γιατί το παραμύθι έχει παλιώσει πια. Το ‘73-‘75, χρονιά απεργών, διαδηλώσεων, συγκρούσεων, διεκδικήσεων, η εξουσία τρομαγμένη έβγαλε από τη ναφθαλίνη το τούρκικο κίνδυνο, μας έδειξε το μπαμπούλα, μας κάλεσε σε εθνική ενότητα και κατάφερε να ξεπεράσει τη κρίση. Το ίδιο έκανε και το ‘65. Το ίδιο θα κάμει και στο μέλλον. Προς το παρόν συντηρεί με παρελάσεις το μικρόβιο του εθνικισμού.

Αυτοί πού σε μια νέα και δυνατότερη επίθεση ενάντια στό κράτος έχουν να χάσουν τα πάντα και τίποτα να κερδίσουν, ξέρουν, (μια που παίζεται το τομάρι τους), ότι αργά ή γρήγορα αυτή η επίθεση θα γίνει, από αυτούς που δεν έχουν τίποτα να χύσουν, ενώ έχουν να κερδίσουν τα πάντα.
Ξέρουν πως αύριο ο κόσμος που σήμερα παρακολουθεί το θέαμα από τα πεζοδρόμια, θα ξεχυθεί στο δρόμο ζητώντας αυτό που του ανήκει.
Τότε ακριβώς (τι σύμπτωση) κάτι θ' αρχίσουν να γράφουν οι φυλλάδες τους για –«τούρκικες προκλήσεις» κάτι θ' αρχίσει να παραμιλάει το χαζοκούτι τους, για «παραβιάσεις του εναερίου χώρου», για «τεταμένες εξωτερικές σχίσεις», για «ανάγκη εθνικής ενότητας εν όψει του εθνικού κίνδυνου».
Τι σημαίνει όμως έθνος:

Μήπως είναι μια έννοια που έχει άκοπα να κρύψει τις πραγματικές ταξικές διαφορές και να δημιουργήσει ψεύτικες διαφορές ανάμεσα στους λαούς;
Τι κοινό έχουμε μ' αυτούς πού ζουν σε βάρος μας:

Και τι έχουμε να χωρίσουμε με τους Τούρκους εργαζομένους που αυτή τη στιγμή φυλακίζουν κι εξοντώνουν οι δολοφόνοι της Τουρκικής στρατιωτικής χούντας με την ευγενική ανοχή όλων των κυβερνήσεων του κόσμου;

Οι επαναστάτες του ‘21 ξεσηκώθηκαν εναντία στο Σουλτάνο, τον αγά, το γενίτσαρο, το χαράτσι. Έχουμε και σήμερα από τα ίδια: Σήμερα σουλτάνος είναι το κράτος., αγάς το αφεντικό, γενίτσαρος τα Μ.Α.Τ., χαράτσι οι φόροι. Και μουτήδες όσοι λένε «τίποτα δεν αλλάζει» - «δεν μπορείς να τα βάλεις μ’ αυτούς» - «γλύψε για να προκόψεις».

Μετά το ‘21, οι φτωχοί αγρότες πού νίκησαν το σουλτάνο βρέθηκαν με νέο εκμεταλλευτή στη πλάτη τους. Τους τσιφλικάδες, τους αστούς, τη βασιλική αυλή. Και τα νέα αφεντικά για να στερεώσουν τη θέση τους φρόντισαν πρώτα απ' όλα να φτιάξουν δικό τους στρατό από μισθοφόρους κι αστυνομία για να εξοντώσουν αυτούς πού τους ανέβασαν στην εξουσία.

Γνήσια εγγόνια αυτών των αφεντικών είναι και τα σημερινά.

Αυτοί που μας λένε παχειά λόγια για την υπεράσπιση της πατρίδας, ενώ οι ίδιοι κάνουν χοντρές κομπίνες με τις πολυεθνικές, έχουν σε ελβετικές τράπεζες τα κλεμένα τους, έχουν ξένες σημαίες στους σκυλοπνίχτες τους.

Όμως ο εχθρός δε βρίσκεται έξω από τα σύνορα.

Είναι εδώ, στα υπουργεία, στα στρατιωτικά επιτελεία, στις διευθύνσεις των εργοστασίων, των τραπεζών, των εφημερίδων, σε κάθε διεύθυνση.
Αυτά τα τανκς που παρελαύνουν δεν είναι δικά μας.

Είναι δικά τους.

Δεν είναι για να χτυπήσουν τους ξένους.

Είναι για να χτυπήσουν εμάς.

Αυτή η πατρίδα δεν είναι δικιά μας.

Αυτοί ανακηρύξανε πατρίδα την ιδιοχτησία τους, μας μάντρωσαν στα σύνορα σα ζώα σε κλουβιά.

Αυτά τα σύνορα δεν μας αφορούν.

Αυτή η παρέλαση δεν μας αφορά.

ΟΜΑΔΑ ΑΝΤΕΘΝΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ

Συνέχεια...

Οι Αδιάφοροι

Posted: by παντιγέρα in
0
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».

Αντόνιο Γκράμσι
11 Φεβρουαρίου 1917
Mετάφραση: Τόνια Τσίτσοβιτς

Μας το έστειλε ο Κώστας Σβόλης.

Συνέχεια...

Τα άνθη του κακού: Λόγος περί του καλού και του κακού

Posted: by παντιγέρα in
0
Ένα από τα πιο επίμονα χαρακτηριστικά της θρησκευόμενης σκέψης (ακόμα και όταν το άτομο που το υποστηρίζει είναι άθεο!) είναι η αντίληψη του κόσμου (αλλά και του εαυτού και του άλλου) κάτω από το πρίσμα του «καλού και του κακού». Της ύπαρξης δηλαδή ενός απόλυτου καλού που αντιπαρατίθεται σ΄ ένα (εξίσου) απόλυτο κακό. Σύμφωνα με αυτή την άποψη οι άνθρωποι, ως άτομα, στη ζωή τους αντιμετωπίζουν μια ποικιλία επιλογών που άλλες είναι «καλές» ενώ άλλες είναι «κακές». Το «σωστό» άτομο επιλέγει με δική του ευθύνη το «καλό» και όχι το «κακό». Αυτή η λογική έχει εμπεδωθεί τόσο πολύ στα άτομα που το πιστεύουν ώστε έχει αποκτήσει τη δύναμη του αυτονόητου. Ακόμα περισσότερο (και αυτό προδίδει τη θρησκευτική βάση της πεποίθησης): ηθική σημαίνει ότι υπάρχει ένα καλό ή ένα κακό και οι άνθρωποι που δεν το πιστεύουν αυτό είναι ανήθικοι (αμοραλιστές).

Ο θρησκευτικός χαρακτήρας αυτής της λογικής είναι πρόδηλος:

Εάν υφίσταται μια απόλυτη έννοια του καλού και του κακού που δεν προκύπτει από την ανθρώπινη ιστορική εμπειρία (η οποία , εκ των πραγμάτων, είναι ρευστή, διαρκώς μεταβαλλόμενη στο χρόνο), αλλά είναι με κάποιο τρόπο «εμφυτευμένη» άπαξ δια παντός στα πράγματα, τότε χρειάζεται ένας απόλυτος νομοθέτης που αυτός να ορίζει το καλό και το κακό. Στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση αυτός είναι ο ένας και μοναδικός και πανίσχυρος Θεός. Αυτός νομοθετεί το καλό και το κακό, ορίζοντας αυθαιρέτως το Δένδρο της Γνώσης και τους καρπούς του ως «Το Κακό», και τιμωρεί με βίαιο τρόπο τους παραβάτες. Ο απόλυτος νομοθέτης απαιτεί υπακοή (υποταγή) στους νόμους που αυτός και μόνον όρισε, όχι μια λογική επεξήγησή τους (η λογική άλλωστε θα οδηγούσε στην υπονόμευσή τους!). Οι Δέκα Εντολές αποτελούν ένα καλό παράδειγμα αυτής της (καθόλου αθώας) άκαμπτης λογικής της υποταγής σε απόλυτες έννοιες καλού και κακού όποιο και αν είναι το κοινωνικό πλαίσιο. Ου κλέψεις λέει η όγδοη εντολή. Αλλά, αλήθεια, ποιος έχει ανάγκη να κλέψει και γιατί; Ου φονεύσεις ορίζει η έκτη. Ωστόσο ο βιβλικός θεός δεν διστάζει να διατάζει (κατ’ εξακολούθηση μάλιστα…) τους εκλεκτούς του να προβαίνουν σε πράξεις γενοκτονίας απέναντι στις φυλές της «γης της επαγγελίας» που δεν τον λατρεύουν ως τον μόνο θεό (ξανά η υποταγή ως ύψιστο ζητούμενο). Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστί λέει η δέκατη. Αλλά γιατί αυτό είναι κακό, ιδιαίτερα όταν ο πλησίον σου είναι πλούσιος και άρχοντας ενώ εσύ πάμφτωχος και δούλος;

Πρόδηλες είναι επίσης οι συντηρητικές κοινωνικά συνέπειες που μια τέτοια οπτική συνεπάγεται όταν μεταφράζεται από το θρησκευτικό στο κοινωνικό επίπεδο. Υπάρχει ο νόμος που ορίζει τι είναι καλό και τι κακό. Τιμωρεί με αυστηρές ποινές όσους παραβαίνουν τον νόμο (διαπράττοντας έτσι το «κακό»). Για το νόμο δεν έχει καμιά σημασία ποιος παραβαίνει το νόμο και για ποιο λόγο (άρνηση να εξεταστεί ένα γεγονός στο συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο του): το κρίσιμο είναι ο νόμος και η απόλυτη ιδέα του καλού που αυτός φέρει. Στου Άθλιους του Ουγκώ ο ήρωας ρίχνεται στα κάτεργα γιατί έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί. Στις ΗΠΑ σήμερα εκτελούνται άνθρωποι που είναι διανοητικά καθυστερημένοι και διέπραξαν φόνο. Τα εκατομμύρια των αστέγων θεωρείται ότι δικαίως βρίσκονται στο δρόμο διότι “όπως έστρωσες θα κοιμηθείς”, αποκαλύπτοντας το νόημα μιας άκαμπτης ηθικής:

Στον τρομερό της μύλο όλα αλέθονται, ακόμα και οι άνθρωποι, και στο τέλος τους ξερνάει σαν ανθρώπινο εμετό…

Επειδή ακριβώς αυτή η οπτική περί της απόλυτης ισχύος του «καλού και κακού» είναι εξόφθαλμα συντηρητική (δηλαδή προς το συμφέρον των ισχυρών αυτού το κόσμου), αποτελούσε πάντοτε, από την αρχή της ιστορίας των ιδεών, ένα όριο, σχημάτιζε μια διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στους συντηρητικούς και τους ριζοσπάστες. Στην Πολιτεία του Πλάτωνα ο Σωκράτης ρωτά τον σοφιστή Θρασύμαχο αν υπάρχει το απόλυτο (γενικό για όλους τους πολίτες) καλό και κακό για να εισπράξει την απάντηση που αντηχεί στους αιώνες: «Καλό και αγαθό είναι πάντοτε το δίκαιο του ισχυρότερου»!

Είναι κρίσιμο να τονιστεί ότι ο Θρασύμαχος δεν επικροτεί ως «ηθικά ορθή» αυτή του τη διαπίστωση. Από μας επιζητεί με αυτή του τη διαπίστωση, να δούμε τον κόσμο που μας περιβάλει, και τις ιδέες που κυκλοφορούν σε αυτόν, με λογική ψυχρότητα, να τον κατανοήσουμε, αν επιθυμούμε να τον αλλάξουμε. Και πράγματι, αν κάποιος θέλει πραγματικά να απελευθερωθεί από τυράννους, από προκαταλήψεις που τον υποδουλώνουν, είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσει ότι οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου δεν άρχουν μόνο με το μαστίγιο, αλλά και με τις ιδέες. Βαφτίζουν «καλό και ηθικό» αυτό που τους βολεύει για να συνεχίσουν να είναι κυρίαρχοι (πχ οι Δέκα Εντολές που προαναφέρθηκαν). Τους βολεύει επίσης αυτές οι ιδέες του «καλού και του κακού» να περάσουν στα μυαλά των ανθρώπων, όχι ως εμφυτευμένες από τους κυρίαρχους, αλλά ως δικές τους επιλογές, γιατί με αυτόν τον τρόπο η υποταγή γίνεται πιο στέρεη, θα διαρκέσει περισσότερο στον χρόνο.

Κλασσικό παράδειγμα ριζοσπαστικού λόγου είναι ο Ηγεμόνας του Μακιαβέλι. Σε αυτό ο μεγάλος Φλωρεντιανός περιγράφει πως οι ηγεμόνες αυτού του κόσμου χρησιμοποιούν αδίστακτα τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τις απολυτοποιημένες, αφηρημένες εικόνες περί καλού και κακού για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και μόνο. Επειδή ακριβώς το κείμενο είναι ριζοσπαστικό, οι άρχουσες τάξεις φρόντισαν να δυσφημίσουν τον Μακιαβέλι ταυτίζοντας το όνομά του με έναν προσβλητικό όρο, τον μακιαβελισμό. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που εκπλήσσονται όταν πληροφορούνται ότι ο Μακιαβέλι ήταν ριζοσπαστικός δημοκράτης και ο στόχος του ήταν η αφύπνιση του κόσμου (το τέλος των αυταπατών του).

Ο Σέξπιρ στο Ριχάρδος Β’ βάζει τον βασιλιά να λέει:

“Η ηθική είναι μια λέξη που χρησιμοποιούν οι δειλοί για να μας φοβίσουν. Ας είναι τα μπράτσα μας η ηθική μας, τα ξίφη μας ο νόμος!”.

Αυτό που θέλει να μας πει ο Σέξπιρ είναι ότι σε αυτόν τον κόσμο, το τι είναι ηθικό ή ανήθικο είναι ζήτημα δύναμης, επιβολής μιας συγκεκριμένης άποψης έναντι κάποιας άλλης. Και ότι αυτό δεν είναι μια αφηρημένη διαπάλη ιδεών, αλλά μια πραγματική πάλη συμφερόντων ανάμεσα σε άτομα που αποτελούν μέλη κοινωνικών ομάδων, τάξεων.

Ασφαλώς, οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι, παρ’ όλα αυτά, υπάρχει αντικειμενικά καλό και κακό, ότι αυτό αποτελεί την ουσία της ηθικής, πιστεύουν ταυτόχρονα (τουλάχιστον η πλειοψηφία) ότι η εκκλησία, η εξουσία, οι πλούσιοι, είναι υποκριτές. Ότι δηλαδή, είτε δεν έχουν τις “πραγματικές” ηθικές αξίες είτε τις “πιστεύουν” πλασματικά. Ωστόσο μια τέτοια άποψη αποτυγχάνει να εξηγήσει πειστικά τι ακριβώς σημαίνει “πραγματικές ηθικές αξίες”, και επιπλέον, γιατί αυτές παραβιάζονται μονίμως στον πραγματικό κόσμο. Χειρότερα: αυτή η άποψη χαρακτηρίζεται από την πεποίθηση ότι το “πραγματικά” ηθικό άτομο “πράττει το καλό” ανεξάρτητα αν η πράξη του μπορεί να στραφεί εναντίον του. Έτσι ωστόσο, χάνεται οποιαδήποτε αντικειμενική βάση της ηθικής και επομένως η πιθανότητα να αποτελέσει τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Επιπλέον το “κάνε το καλό και ρίχτω στο γιαλό” το ισχυρίζεται η χριστιανική ηθική (δηλαδή η ηθική των κυρίαρχων αυτού του κόσμου): θα ανταμειφτείς αλλά… στον άλλο κόσμο!

Υπάρχει μια άλλη αντίληψη της ηθικής, κοινωνικά ριζοσπαστικής, που την πλήρη της ανάπτυξη την βρίσκουμε στον Σπινόζα στο περίφημο βιβλίο του Ηθική και που την ανανέωσή της τη βρίσκουμε στη ριζοσπαστική σκέψη της δεκαετίας του 1960 και ιδιαίτερα στους Αλτουσέρ, Φουκό. Για τον Σπινόζα οι ιδέες, και επομένως και η ηθική, δεν αποτελούν αυτόνομα όντα, αυτόνομες “ουσίες” που υπάρχουν αιώνια πέραν της ιστορίας των ανθρώπων, των πράξεών τους, της κοινωνίας τους. Οι ιδέες, και η ηθική, εκφράζουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων (και των τάξεων) που υπάρχουν σε κάθε δεδομένη ιστορική στιγμή. Το ποιες ιδέες κυριαρχούν στα μυαλά των ανθρώπων κάθε ιστορική στιγμή, είναι ζήτημα συσχετισμού δύναμης ,ποιοι κατόρθωσαν (και γιατί) να επιβάλουν με τη δύναμή τους αυτές τις ιδέες σε βάρος κάποιων άλλων ιδεών.

Έτσι, για παράδειγμα, στη αρχαιότητα η δουλεία θεωρείτο φυσικό γεγονός, σε (κυριολεκτικά) ελάχιστους ελεύθερους πολίτες προκαλούσε απέχθεια το γεγονός. Το γεγονός εκφράζει τη κοινωνική κυριαρχία των δουλοκτητών (μεγάλων και μικρών) και των συμφερόντων τους στις αρχαίες κοινωνίες και όχι κάποια αφηρημένη ηθική καθυστέρηση. Σήμερα θεωρείται απολύτως ηθικό κάποιος να έχει αμύθητη περιουσία ενώ εκατομμύρια άλλοι να είναι άστεγοι ή φτωχοί που βρίσκονται στο όριο της επιβίωσης. Το ποια ηθικά πρότυπα προβάλλει μια κοινωνία είναι αποτέλεσμα του συσχετισμού δύναμης στην πραγματική κοινωνία, τι μερίδιο εξουσίας κατέχουν (ή δεν κατέχουν) σε κοινωνικό επίπεδο οι δούλοι ή οι εργαζόμενοι σε σχέση με τους δουλοκτήτες ή τους κεφαλαιοκράτες.

Αν ο Σπινόζα έμενε εκεί δεν θα είχε η σκέψη του κάτι ιδιαιτέρως πρωτότυπο (τα ίδια πάνω κάτω έλεγαν από τον Θρασύμαχο μέχρι τον Μακιαβέλι και τον Σέξπιρ). Ο Σπινόζα προχωρεί ένα βήμα παραπέρα σε αυτό που μια επιπόλαιη ματιά (από κάποιον που δεν γνωρίζει τη συνολική του σκέψη) θα θεωρούσε την πλήρη σχετικοποίηση της ηθικής, αυτής καθαυτής:

“Το καλό και το κακό δεν δηλώνουν τίποτα το θετικό στα πράγματα. Δεν είναι τίποτα άλλο… παρά τρόποι της σκέψης, έννοιες που σχηματίζουμε ενόσω συγκρίνουμε τα πράγματα μεταξύ τους. Διότι ένα και το αυτό πράγμα μπορεί να είναι ταυτόχρονα και καλό και κακό και, επίσης, αδιάφορο. Π.χ. Η μουσική είναι καλή για τον μελαγχολικό, κακή για τον πενθούντα, ενώ για τον κουφό δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή”.

Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τον Σπινόζα είναι η κατάρριψη της ιουδαιοχριστινικής ηθικής, μιας ηθικής της υποταγής στα θέσφατα της εξουσίας, που για αυτό το λόγο ο Σπινόζα την αποκαλεί, προκλητικά, ηθική της ανηθικότητας.
Από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να επιβάλει την “αντικειμενικά σωστή ηθική” (ούτε ο θεός) απομένουν μόνο οι άνθρωποι, οι πράξεις τους, η κοινωνία τους, που δομούν κάθε φορά την ηθική της εποχής τους. Είναι λοιπόν καθήκον (και έργο) αυτών των ανθρώπων για τον Σπινόζα, η ηθική της κοινωνίας τους να αντανακλά τις ανάγκες “του πλήθους”, των πολλών, και όχι μιας μικρής μειοψηφίας.

Η προσπάθειά του είναι ακριβώς η μη σχετικοποίηση της ηθικής. Επιθυμεί να δομήσει μια αντικειμενική ηθική όχι στη βάση “αιώνιων αληθειών” ούτε μια κανονιστική ηθική (επί τη βάση δηλαδή άκαμπτων κανόνων -εντολών). Αλλά στη βάση του ανθρώπου ως “φυσικού όντος” και “του πλήθους”.

Σε αυτή την προσπάθεια εισάγει στην φιλοσοφία την έννοια της εμμένειας. Κάθε ζωντανός οργανισμός εμμένει στο Είναι του (εμμονή στο Είναι), προσπαθεί δηλαδή να πραγματοποιήσει στον πραγματικό, υλικό κόσμο, τις δυνατότητες της ίδιας του τη ύπαρξης. Να επιβιώσει, να τραφεί, να ζήσει, θα λέγαμε σχηματικά, αξιοπρεπώς το βίο που του αναλογεί ως ζωντανός οργανισμός που υφίσταται στον κόσμο, να χαρεί τη ζωή του, το σεξ, το ποτό, το δικαίωμα του στη γνώση, όλες τις απολαύσεις που δικαιούται ως υλικό, βιολογικό ον. Οποιοσδήποτε του στερεί αυτές τις δυνατότητες αποτελεί, γι’ αυτό το συγκεκριμένο ον, Το Κακό (χωρίς εισαγωγικά) γιατί του στερεί τα δικαιώματα του ως φυσικού όντος. Αντίθετα με την χριστιανική ηθική της υποταγής (και της άρνησης των υλικών-σαρκικών απολαύσεων) ο Σπινόζα θεωρεί ότι το ον που του αρνούνται την εμμονή στο Είναι έχει κάθε δικαίωμα στην εξέγερση, στην επανάσταση.

Η ηθική κατά τον Σπινόζα πρέπει να έχει σαν στόχο την προώθηση της εμμονής στο Είναι και όχι το αντίθετο. Επομένως στον Σπινόζα δεν τίθεται ζήτημα να πράττει κάποιος σε βάρος του εαυτού του είτε αποδεχόμενος αδιαμαρτύρητα την καταπίεση είτε παραχωρώντας (εκχωρώντας) δικαιώματά του σε άλλους (και στις δυο περιπτώσεις “παραιτείται” από το δικαίωμα του να είναι άνθρωπος κατά τον Σπινόζα). Στην ηθική του Σπινόζα δεν υπάρχει χώρος για το “σφάξε με αγά μου να αγιάσω”. Αυτό ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν δομεί μια ηθική εγωιστική, όπου αυτό που κάποιος θεωρεί δίκαιο το επιβάλλει ενάντια στην πλειοψηφία των συνανθρώπων του. Αντίθετα, η εμμονή στο Είναι αφορά το σύνολο των ανθρώπων , όχι μια μειοψηφία. Για τον Σπινόζα αποτελεί ευθύνη της κοινωνίας όλα τα άτομα που την αποτελούν να μπορούν να πραγματοποιήσουν τις δυνατότητές τους. Η μη πραγματοποίηση μιας επιθυμίας ενός ατόμου είναι αποδεκτή μόνο στη βάση ότι η πλειοψηφία διαφωνεί με αυτήν και το εκφράζει με απολύτως διαφανή, δημοκρατικό τρόπο. Επειδή ακριβώς ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο (“πολιτικό ζώο” κατά τον Αριστοτέλη) δεν μπορεί δηλαδή να πραγματοποιήσει τις δυνατότητές του παρά μόνο εντός της κοινωνίας, το άτομο που του απαγορεύεται μια επιθυμία από την πλειοψηφία, θα το αποδεχτεί αν η κοινωνία του επιτρέπει να πραγματοποιεί τις βασικές του ανάγκες και δυνατότητες.

Κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι πρόκειται για ουτοπία ή για μια επίσης, έστω ιδιαίτερης μορφής, κανονιστική ηθική. Ο Σπινόζα είχε πλήρη επίγνωση ότι και η Ηθική του αποτελεί ενέργημα του νου, αποτέλεσμα στοχασμού, δεν αποτελεί “αντικειμενικό θέσφατο”. Ωστόσο οι ιδέες μπορούν να μετατραπούν σε υλική δύναμη, να αποτελέσουν μοχλό αλλαγής της κοινωνίας. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να αντικειμενικοποιηθούν, δηλαδή από απλές ιδέες να μετατραπούν, μέσω της ανθρώπινης δράσης, σε πράξεις, σε κοινωνικές πρακτικές και θεσμούς. Γι’ αυτό το λόγο ο Σπινόζα συμμετείχε ενεργά στα πολιτικά δρώμενα της εποχής του στηρίζοντας τις πιο ακραίες δημοκρατικές δυνάμεις της τότε Ολλανδίας.

Συνοπτικά λοιπόν: δεν υφίσταται κανενός είδους “αντικειμενικό” καλό ή κακό, όπως δεν υπάρχει κανενός είδους “αντικειμενική πραγματικότητα”. Όλα είναι ζήτημα οπτικής και ερμηνείας, πάνω απ’ όλα κοινωνικής οπτικής και ερμηνείας. Ωστόσο το τελευταίο δεν είναι αυθαίρετο, καπρίτσιο του καθενός και της καθεμιάς: αποτελεί παράγωγο του κοινωνικού συσχετισμού δύναμης. Για τον κεφαλαιοκράτη ο καπιταλισμός αποτελεί το τέλειο σύστημα ή περίπου (και δικαίως για τον ίδιο και τους ομοίους του). Αυτήν του την άποψη μπορεί να την επιβάλει στην κοινωνία, έχει τη δύναμη να την μετατρέψει σε κοινωνικό καθεστώς. Με αυτόν τον τρόπο το “αντικειμενικό” γίνεται πράγματι αντικειμενικό, δηλαδή πραγματοποιείται στον υλικό κόσμο, γίνεται κοινοβούλιο, στρατός αστυνομία, θεσμός. Αν “το πλήθος” διαφωνεί (και καλά θα έκανε να διαφωνεί για τα συμφέροντά του) τότε…. ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα! Θα πρέπει να αποδείξει στον πραγματικό, υλικό κόσμο, ότι έχει τη δύναμη να αλλάξει τους συσχετισμούς. Η ελευθερία απαιτεί την απαλλαγή από ψευδαισθήσεις και ονειροπολήσεις, απαιτεί δράση!

Άγγελος Κ. 

Πηγή:  www.aformi.gr

Συνέχεια...

Ο κόσμος παραμένει απρόβλεπτος και ζωντανός

Posted: by παντιγέρα in
0
Πτώματα, μετρούμε πτώματα. Είτε από το φυσικό σκίρτημα της Γης είτε από «αυτό που κάνει ο άνθρωπος στον άνθρωπο», τα πιο πολλά από αυτά μένουν όμως απροσμέτρητα, αόρατα: άνθρωποι που καταποντίζονται στο ιαπωνικό παλιρροϊκό κύμα, άμαχοι που θάβονται στη φλογισμένη λιβυκή έρημο, άστεγοι που ξεπαγιάζουν κάθε χειμώνα στις καλοζωισμένες δυτικές πολιτείες μας.
Στην επιφάνεια του κόσμου ανοίγονται ρήγματα. Από τη Λιβύη μέχρι το Αφγανιστάν κι από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ευρώπη, μακραίνει ο κατάλογος με τις ευαίσθητες τεκτονικές ζώνες του πλανήτη. Παντού ενεργοποιούνται πάλι αρχαία ρήγματα που είχαμε πιστέψει πως μας είχαν ξεχάσει και που καταγράφονται ακόμη και από τους πιο πρωτόγονους πολιτικούς σεισμογράφους.
Να πώς ερμηνεύαμε μέχρι σήμερα τις καταγραφές τους, λέει ο φιλόσοφος Ροζέ Πολ -Ντρουά:

«Κάποιοι έλεγαν πως όσο ο κόσμος μας θα γινόταν πιο ορθολογικός τόσο η ειρήνη θα γινόταν πιο μόνιμη. ∆ιατυπωμένη από τον Ρουσώ, αυτή η ιδέα τελειοποιήθηκε από τον Καντ στο περίφημο "Σχέδιο για μια διαρκή ειρήνη", που έβλεπε υπερεθνικές συμμαχίες να αποσοβούν βαθμιαία τις συγκρούσεις. Σε αυτή την ιδέα εγγράφονται ο ΟΗΕ αλλά και η σύγχρονη ιδέα της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Στο άλλο άκρο, υπήρξαν διανοητές που θεωρούσαν ανόητη ακόμη και την ιδέα της προόδου. Οπως ο Σοπενχάουερ ή ο Νίτσε, ήταν πεπεισμένοι πως οι πόλεμοι δεν έχουν τέλος, πως το μέλλον της ανθρωπότητας ποτέ δεν είναι βέβαιο και πως ο ορθός λόγος είναι πάντα ανίσχυρος μπροστά στο χάος της Ιστορίας».


Ο Καντ αναφέρεται σε έναν Ολλανδό πανδοχέα. Πάνω στην επιγραφή του πανδοχείου του, που έγραφε «Στην αιώνια ειρήνη», είχε βάλει να του ζωγραφίσουν ένα νεκροταφείο. Ποιον ειρωνευόταν άραγε; αναρωτιόταν ο φιλόσοφος. Ολόκληρη την ανθρωπότητα; Τους ηγεμόνες και την «ακόρεστη δίψα τους για πόλεμο»; Ή μήπως τους φιλοσόφους που κυνηγούν το άπιαστο όνειρο; Οι μεγαλύτερες σφαγές στον κόσμο έγιναν από ασήμαντα ανθρωπάκια, που ωστόσο ήξεραν να αποσπούν τη συνενοχή ή την ανοχή μας.

Μια τέτοια ανοχή επιδιώκουν σήμερα να αποσπάσουν οι ισχυροί του κόσμου για να βυθίσουν σε αιώνια τετανία καθετί που απειλεί την ισχύ τους. Παρουσιάζουν έναν κόσμο μονοδιάστατο, όπου δεν χωρούν πια μεγάλες ιδέες ή συγκρούσεις και όπου η Ιστορία και η Γεωγραφία έχουν ηττηθεί οριστικά.

"Η Γεωγραφία δεν χωρίζει πια τον κόσμο όπως τον χώριζε άλλοτε, χάρη στην πλανητική εξάπλωση του τραπεζικού και του χρηματιστικού κεφαλαίου", έγραφε στο βιβλίο του «Το τέλος της Γεωγραφίας» ο Ρίτσαρντ Ο' Μπράιεν, επικεφαλής των οικονομολόγων της Αμέρικαν Εξπρές.

Σε περιόδους ομαλές είναι φυσικό αυτοί που έχουν το πάνω χέρι στη ζωή μας να βλέπουν τον κόσμο τους στρογγυλεμένο: τα σχέδιά τους, τις πράξεις τους, τις αυταπάτες τους. Ομως, σε περιόδους κρίσεων, είτε τεκτονικών είτε κοινωνικών, κάτω από αυτή τη στρογγυλεμένη επιφάνεια, υποχθόνιες δυνάμεις απεργάζονται ρήξεις και ρήγματα που, όπως καλά γνωρίζει κάθε φιλόσοφος ή γεωλόγος, είναι αψεγάδιαστα σημάδια πως ο κόσμος παραμένει απρόβλεπτος και ζωντανός.

Ρούσσος Βρανάς - εφ. "ΤΑ ΝΕΑ"

Συνέχεια...
0
Στις 18 Ιουνίου του 1993, ο Κορνήλιος Καστοριάδης συζητά με τον Olivier Morel στο Radio Plurielle. Οι σκέψεις που διατυπώνει μοιάζουν προφητικές και σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά, δείχνουν να επαληθεύονται με συγκλονιστικό τρόπο.

Διάβασα το κείμενο πριν λίγες ημέρες στο ΚΤΕΛ για Χαλκιδική. Το διάβαζα και κάθε δύο σειρές κοιτούσα έξω από το παράθυρο, σας διαβεβαιώνω, με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ ότι έχω κάνει δεκάδες φορές ως τώρα. Σαν το τοπίο, η ατμόσφαιρα, το τζάμι του λεωφορείου, τα μάτια μου τα ίδια να καθάριζαν από μια χρόνια θολούρα που την είχα σχεδόν συνηθίσει. Θα ήθελα, αυτές τις ημέρες των πρώτων καλοκαιρινών μπάνιων, να σας χαρίσω ένα απόσπασμα από εκείνη τη συζήτηση. Κι ελπίζω να έχει την ίδια επίδραση στην ορατότητα των σκέψεών μας.

«[…]Αν εξετάσουμε τη σημερινή κατάσταση, κατάσταση αποσύνθεσης και όχι κρίσης, κατάσταση αποσάθρωσης των δυτικών κοινωνιών διαπιστώνουμε μιαν αντινομία πρώτου μεγέθους: Το απαιτούμενο είναι κολοσσιαίο, πάει πολύ μακριά –και οι άνθρωποι, τέτοιοι που είναι και τέτοιοι που αναπαράγονται συνεχώς από τις δυτικές κοινωνίες μα και από τις άλλες, βρίσκονται σε κολοσσιαία απόσταση από αυτό. Τι είναι το απαιτούμενο;

Με δεδομένη την οικολογική κρίση, την ακραία ανισότητα της κατανομής των πόρων μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών, την απόλυτη σχεδόν αδυναμία να συνεχίσει το σύστημα τη σημερινή του πορεία, το απαιτούμενο είναι μια νέα φαντασιακή δημιουργία που η σημασία της δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα ανάλογο στο παρελθόν, μια δημιουργία που θα έβαζε στο κέντρο της ζωής του ανθρώπου σημασίες άλλες από την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, που θα έθετε στόχου ζωής διαφορετικούς, για τους οποίους οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν πως αξίζουν τον κόπο.

Αυτός όμως ο προσανατολισμός απέχει απίστευτα από τα όσα σκέφτονται, και ίσως από τα όσα ποθούν οι άνθρωποι σήμερα. Αυτή είναι κολοσσιαία δυσκολία που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Θα έπρεπε να θέλουμε μια κοινωνία στην οποία οι οικονομικές αξίες θα έχουν πάψει να κατέχουν κεντρική (ή μοναδική) θέση, όπου η οικονομία θα έχει ξαναμπεί στη θέση της, δηλαδή θα έχει γίνει ένα απλό μέσο του ανθρώπινου βίου και όχι ύστατος σκοπός, στην οποία επομένως θα έχουμε παραιτηθεί από την τρελή κούρσα προς μια συνεχώς αυξανόμενη κατανάλωση. Κάτι τέτοιο δεν είναι απλώς αναγκαίο για ν’ αποφύγουμε την τελεσίδικη καταστροφή του γήινου περιβάλλοντος. Είναι αναγκαίο κυρίως για να βγούμε από την ψυχική και ηθική εξαθλίωση των σύγχρονων ανθρώπων.

Θα έπρεπε λοιπόν από εδώ και μπρος οι άνθρωποι (μιλάω τώρα για τις πλούσιες χώρες) να δεχτούν ένα αξιοπρεπές αλλά λιτό βιοτικό επίπεδο και να παραιτηθούν από την ιδέα ότι ο κεντρικός στόχος της ζωής του είναι να αυξάνεται η κατανάλωσή τους κατά 2 με 3% τον χρόνο. Για να το δεχτούν αυτό, θα έπρεπε κάτι άλλο να δίνει νόημα στη ζωή τους.

Ξέρουμε, ξέρω ποιο είναι αυτό το κάτι άλλο –τι ωφελεί όμως, από τη στιγμή που η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου δεν το δέχεται και δεν κάνει αυτό που πρέπει ώστε να γίνει πραγματικότητα;

Αυτό το άλλο είναι η ανάπτυξη των ανθρώπων, αντί για την ανάπτυξη των σκουπιδοπροϊόντων. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μιαν άλλη οργάνωση της εργασίας, η οποία δεν θα έπρεπε ποτέ να πάψει να είναι αγγαρεία και να γίνει πεδίο προβολής των ικανοτήτων του ανθρώπου* άλλο πολιτικό σύστημα, μια αληθινή δημοκρατία που θα συνεπαγόταν τη συμμετοχή όλων στη λήψη αποφάσεων* μιαν άλλη οργάνωση της Παιδείας, ώστε να διαπλάθονται πολίτες ικανοί να άρχουν και άρχονται, σύμφωνα με τη θαυμάσια έκφραση του Αριστοτέλη –και ούτω καθ’ εξής.

Εννοείται πως όλα αυτά θέτουν κολοσσιαία προβλήματα. Προβλήματα κολοσσιαίας δυσκολίας, που όμως κατά τη γνώμη μου μπορούν να λυθούν –με την προϋπόθεση ότι η πλειονότητα των ανθρώπων και των ικανοτήτων τους θα κινητοποιηθεί για τη δημιουργία λύσεων, αντί να προβληματίζεται για το πώς θα μπορέσει να αποκτήσει τρισδιάστατη τηλεόραση.

Αυτά είναι τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας και η τραγωδία της εποχής μας είναι ότι η δυτική ανθρωπότητα κάθε άλλο παρά νοιάζεται γι’ αυτά. Πόσον καιρό ακόμα η ανθρωπότητα θα κατατρύχεται από τις ματαιότητες και ψευδαισθήσεις που ονομάζουμε εμπορεύματα; Μια καταστροφή οποιουδήποτε είδους –οικολογική, για παράδειγμα- θα προκαλέσει άραγε μια βίαιη αφύπνιση ή μήπως την εμφάνιση αυταρχικών ή ολοκληρωτικών καθεστώτων; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Εκείνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι όλοι όσοι έχουν συνείδηση του φοβερά σοβαρού χαρακτήρα των ζητημάτων πρέπει να προσπαθήσουν να μιλήσουν, να ασκήσουν κριτική σ’ αυτή την ξέφρενη πορεία προς την άβυσσο, να ξυπνήσουν τη συνείδηση των συμπολιτών τους».

Κορνήλιου Καστοριάδη: Η Ανοδος της Ασημαντότητας. (εκδ. Υψιλον, 2000)

(Σ.Σ. ο Κ. Καστοριάδης πέθανε τον Δεκέμβριο του 1997, τέσσερα χρόνια πριν την επίθεση στους δίδυμους πύργους, εννιά χρόνια πριν τον τυφώνα Κατρίνα και το τσουνάμι Ινδικό ωκεανό και έντεκα από τη καταστροφή στη Μιανμάρ).

Του Α. Παναγόπουλου από την Ελευθεροτυπία.

Συνέχεια...

Έλληνες λαθρομετανάστες

Posted: by παντιγέρα in
0
Είναι απίστευτη η υποκρισία της ελληνικής πολιτείας και της ελληνικής κοινωνίας και μάλλον φτάνει η ώρα που θα πληρωθεί ακριβά.

Σε μια εποχή που σχεδόν όλοι μιλούν για την ανάγκη να επικρατήσει νομιμότητα στη χώρα, ελάχιστοι είναι αυτοί που επιθυμούν τη νομιμοποίηση των μεταναστών. Τους προτιμούν παράνομους. Μα οι περισσότεροι μετανάστες θέλουν τη νομιμοποίηση, για να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε σε μια πλούσια ευρωπαϊκή χώρα.

Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των μεταναστών θα φύγουν από την Ελλάδα μόλις νομιμοποιηθούν, γιατί τόσοι Έλληνες δεν επιθυμούν τη νομιμοποίηση των μεταναστών; Δεν λένε πολλοί «να φύγουν οι μετανάστες»; Ε, αν νομιμοποιηθούν, θα φύγουν.
Η πραγματικότητα είναι πως θέλουμε –και χρειαζόμαστε- τους μετανάστες αλλά τους θέλουμε χωρίς δικαιώματα. Δηλαδή, θέλουμε σκλάβους. Να δουλεύουν φτηνά, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, να είναι υπάκουοι και –αν είναι δυνατόν- να μην κυκλοφορούν στους δρόμους μας.

Όλη αυτή η υστερία για τους «μετανάστες που έχουν έρθει στην Ελλάδα, για να απειλήσουν τις ζωές μας και τις δουλειές μας» είναι ένα ψέμα – είναι ένα ψέμα που λέγεται συνέχεια. Οι μετανάστες δεν έρχονται στην Ελλάδα – οι μετανάστες περνάνε από την Ελλάδα. Αλλά δεν τους αφήνουμε να περάσουν. Τους εγκλωβίζουμε εδώ.

Πριν από μερικά χρόνια, η εθνική οδός περνούσε μέσα από την πόλη της Πάτρας. Αν θυμάμαι καλά, οι κάτοικοι της Πάτρας ήταν αντίθετοι στη δημιουργία της νέας εθνικής οδού –η οποία περνάει έξω από την Πάτρα-, επειδή επιθυμούσαν να περνάνε τα αυτοκίνητα και τα λεωφορεία μέσα από την πόλη, ώστε να κάνουν στάση και οι οδηγοί και οι επιβάτες να αφήνουν τα ωραία τους χρήματα. Φυσικά, τα υπεραστικά λεωφορεία έκαναν υποχρεωτικά στάση στην Πάτρα.

Περνούσα κι εγώ μέσα από την Πάτρα, για πάρα πολλά χρόνια. Από την ημέρα που φτιάχτηκε η νέα εθνική οδός, δεν έχω περάσει ούτε μια φορά μέσα από την Πάτρα. Δεν είναι η Πάτρα ο προορισμός μου – αλλού πηγαίνω. Το ίδιο ισχύει και για χιλιάδες μετανάστες (όπως αυτοί στη φωτογραφία που προσπαθούν να ανέβουν σε μια νταλίκα κοντά στο λιμάνι της Πάτρας, για να μπουν στο πλοίο και να πάνε στην Ιταλία).

Η μεγάλη ανοησία των ξεπουλημένων συνδικαλιστών και των Ελλήνων εργαζομένων ήταν ότι δεν απαίτησαν από την πρώτη στιγμή από τις κυβερνήσεις οι μετανάστες να έχουν τους ίδιους όρους εργασίας, τις ίδιες συλλογικές συμβάσεις και τα ίδια δικαιώματα με τους Έλληνες. Με αυτόν τον τρόπο, οι μετανάστες χρησιμοποιήθηκαν επί δεκαετίες ως φτηνά χέρια, έγιναν αντικείμενο αισχρής εκμετάλλευσης και –μοιραία- υπονόμευσαν τα εργατικά κεκτημένα των Ελλήνων εργαζομένων. Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα. Τώρα πια το πουλάκι πέταξε και στην Ελλάδα του Μνημονίου οι εργασιακές σχέσεις, τα εργατικά δικαιώματα –αλλά ακόμα και η εργασία πια- είναι ανέκδοτο τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους μετανάστες.

Δεν ήθελε και ιδιαίτερο μυαλό για να αντιληφθεί κάποιος πως, αν οι μετανάστες εργάζονται ανασφάλιστοι, είναι σίγουρο πως θα έρθει η στιγμή που και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εργαζόμενοι θα είναι ανασφάλιστοι. Δεν ήθελε και ιδιαίτερη ευφυία, για να καταλάβει κάποιος πως η νόμιμη εργασία των μεταναστών συμφέρει και τους Έλληνες εργαζόμενους, αφού θα τόνωνε τα ασφαλιστικά ταμεία και τις συντάξεις. Επίσης, θα δημιουργούσε ένα ισχυρό κοινό μέτωπο απέναντι σε όσους θα προσπαθούσαν να καταπατήσουν τα εργατικά δικαιώματα.

Αντί να ζητηθούν ίσα δικαιώματα και για τους μετανάστες, τους βλέπαμε –και τους βλέπουμε- επί χρόνια να κάνουν τις πιο σκληρές δουλειές. Φτηνά εργατικά χέρια και ανασφάλιστη εργασία. Όταν κάποιος μετανάστης έπεφτε θύμα εργατικού ατυχήματος –και ήταν εκατοντάδες αυτοί-, σχεδόν κανείς δεν έδινε σημασία. Άλλωστε, τις περισσότερες φορές δεν το μαθαίναμε καν –οι εργάτες μετανάστες χωρίς δικαιώματα είναι σαν να μην υπάρχουν. Ακόμα και πριν από 3 μήνες, ο Αιγύπτιος καθαριστής τζαμιών με τα τέσσερα παιδιά που σκοτώθηκε ενώ δούλευε ανασφάλιστος -ημέρα Κυριακή στο υπουργείο ...Εργασίας- δεν απασχόλησε κανέναν παρά μόνο δέκα μέρες μετά τον θάνατό του.

Την ίδια εποχή που οι μετανάστες πέθαιναν στη δουλειά ή στα εργατικά ατυχήματα, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εργάτες νόμιζαν πως είναι πια Κροίσοι και χόρευαν τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια, έχοντας την οικτρή αυταπάτη πως έχουν γίνει ίδιοι με τον εφοπλιστή που καθόταν στο διπλανό τραπέζι. Οι καιροί άλλαξαν και πολλοί απ’ αυτούς τους εργάτες βρίζουν σήμερα τους μετανάστες και είναι έτοιμοι να ψηφίσουν ΛΑΟΣ και Χρυσή Αυγή. Όταν δεν έχεις συναίσθηση και συνείδηση του ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και πού πας, ο κατήφορος δεν έχει τέλος.

Η εγκληματικότητα στην Ελλάδα του 2011 είναι ένα τεράστιο θέμα –με πολλές γνωστές αιτίες- και ένα μέρος αυτού του θέματος είναι η εγκληματικότητα των μεταναστών. Βέβαια, όσοι την επικαλούνται ξεχνούν να αναφέρουν πως άνθρωποι που είναι εγκλωβισμένοι σε μια χώρα και δεν μπορούν να φύγουν, ζουν στην απόλυτη εξαθλίωση, τους κυνηγάει η αστυνομία και ο κάθε υπερπατριώτης, δεν μπορούν να βρουν δουλειά, δεν έχουν πού να μείνουν και δεν έχουν φαγητό θα στραφούν σχεδόν αναγκαστικά στην παρανομία και το έγκλημα. Εντάξει, κάποιοι μπορεί να αυτοκτονήσουν και κάποιοι άλλοι να κάνουν απεργία πείνας -για να κερδίσουν κάποια στοιχειώδη δικαιώματα- αλλά ακόμα κι αυτοί μας ενοχλούν. Τι θέλουμε τελικά; «Θέλουμε να φύγουν!» «Μα, δεν τους αφήνουμε! Τους κρατάμε παράνομους εδώ!»

Η νομιμοποίηση των μεταναστών και η καταγραφή των στοιχείων τους θα τους απέτρεπε από το να στραφούν στην παρανομία και θα έκανε πιο ασφαλή την ελληνική κοινωνία. Αλλά, όταν δεν ξέρουμε πόσοι είναι, πώς ονομάζονται και πού μένουν, τι ακριβώς ζητάμε από αυτούς τους ανθρώπους; Βέβαια, η ελληνική κυβέρνηση δεν γνώριζε –μέχρι πριν από μερικούς μήνες- πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οπότε πώς θα μπορούσε να έχει στοιχεία για τους μετανάστες; Κι όμως, αυτή είναι μια από τις δουλειές των κυβερνήσεων σε όλον τον κόσμο.

Είμαι βέβαιος πως η σχεδόν ανύπαρκτη πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων στο μεταναστευτικό θέμα δεν είναι καθόλου τυχαία. Ο κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ» -τον οποίο επικαλούνται οι ελληνικές κυβερνήσεις- είναι ένα ισχυρό επιχείρημα, αλλά το ερώτημα είναι «γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ψήφισαν το ‘Δουβλίνο ΙΙ’ το 2003; Τι έκανε η κυβέρνηση Καραμανλή, όταν το μεταναστευτικό ζήτημα γιγαντώθηκε;». Σε κάθε περίπτωση, ο κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ» θα τροποποιηθεί οπωσδήποτε –και υπό την πίεση του μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος από τις αραβικές χώρες-, οπότε οι μάσκες θα πέσουν.

Οι μετανάστες ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες για το «οικονομικό θαύμα» της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια. Σήμερα, χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση –και μέρος του πολιτικού συστήματος- για να απορροφήσουν την οργή ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να μην στραφεί εναντίον τους. Θέλει κότσια για να τα βάλεις με την εξουσία που σε οδήγησε στη χρεοκοπία, την ανεργία και τον εξευτελισμό αλλά είναι πιο εύκολο να ξεσπάσεις σε μετανάστες χωρίς δικαιώματα από το Πακιστάν και τη Σρι Λάνκα.

Είναι άσχημο να την πατάς συνέχεια και να πέφτεις σε όλες τις λούμπες που θέλουν να σε ρίξουν. Την ώρα που κάποιοι θα κυνηγούν τους εξαθλιωμένους μετανάστες, εγώ θα έχω το νου μου σε κάτι άλλους μετανάστες, πλούσιους και νόμιμους. Τους λένε «επενδυτές». Και έρχονται για να αγοράσουν ό,τι έχει απομείνει από την ξεπουλημένη χώρα μας.

Οι μετανάστες είναι παράνομοι στην Ελλάδα, επειδή δεν θέλουμε να είναι νόμιμοι. Δεν μας συμφέρει – ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Είναι τέτοια η κατρακύλα της ελληνικής κοινωνίας που –μακάρι να βγω ψεύτης- δεν θα αργήσει η μέρα που οι Έλληνες θα εργάζονται παράνομα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Παράνομα και φτηνά. Έλληνες λαθρομετανάστες. Τι; Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος; Άργησες.

πιτσιρίκος

Συνέχεια...

Τρισδιάστατη επανάσταση στην παραγωγή

Posted: by παντιγέρα in
0
Αργά αλλά σταθερά οι τρισδιάστατοι εκτυπωτές πραγματοποιούν μια συγκλονιστικών διαστάσεων τεχνολογική επανάσταση στις παραγωγικές δυνάμεις, που καθιστά εξαιρετικά φθηνό το κόστος κατασκευής όχι μόνο των καθημερινών προϊόντων, αλλά επιπλέον των τροφίμων ακόμη και των κτιρίων. Ως αποτέλεσμα η αγορά χειρωνακτικής εργατικής δύναμης τείνει να εκτοπίζεται από την αγορά πνευματικής εργατικής δύναμης.

Στις τρισδιάστατες εκτυπώσεις το μέλλον
Εκρηκτικές δυνατότητες


«Διαθέτουμε τεχνολογία που μπορεί να φτιάξει πιο πολύπλοκα πράγματα από ό,τι μπορούμε να σχεδιάσουμε».Τα λόγια ανήκουν στον επικεφαλής της Ερευνητικής Ομάδας Προσθετικής Παρασκευής του βρετανικού πανεπιστημίου του Loughborough καθηγητή Richard Hague και αναφέρονται στην τεχνολογία εκτύπωσης …τρισδιάστατων αντικειμένων. Η προσθετική παρασκευή (additive manufacturing), αλλιώς και τρισδιάστατη εκτύπωση, λειτουργεί με την ίδια λογική που λειτουργούν οι σημερινοί εκτυπωτές. Μόνο που στη θέση του μελανιού χρησιμοποιείται ένα υλικό, όπως μέταλλο σε σκόνη ή πλαστικό. Ο εκτυπωτής στερεοποιεί το υλικό σε αλλεπάλληλες στρώσεις μέχρι που προκύπτει ένα πραγματικό τρισδιάστατο αντικείμενο. Η τεχνική μπορεί ήδη να εφαρμοστεί σε οποιοδήποτε καταναλωτικό προϊόν που αποτελείται από ένα υλικό, από κοσμήματα μέχρι έπιπλα. Οι προοπτικές είναι ανεξάντλητες, καθώς μηχανικοί οραματίζονται ήδη την εκτύπωση ολόκληρων …κτιρίων.

Οι εκτυπωτές τριών διαστάσεων έχουν ηλικία τριάντα ετών. Το υπέρογκο κόστος τους, όμως, έκανε απαγορευτική τη χρήση τους για μαζική παραγωγή προϊόντων. Χρησιμοποιούνταν κυρίως για παραγωγή μικρών προτύπων σε κλίμακα, όπως αυτοκινήτων, με σκοπό την πραγματοποίηση δοκιμών πριν την τελική είσοδο του προϊόντος στη γραμμή παραγωγής. Τα τελευταία χρόνια το κόστος των εκτυπωτών έχει πέσει δραματικά ταυτόχρονα με την εκπληκτική διεύρυνση των δυνατοτήτων τους.

Τα προϊόντα που μπορούν να τυπωθούν δεν γνωρίζουν όρια ως προς το σχέδιο, το σχήμα και τη λειτουργικότητά τους. Ο εκτυπωτής μπορεί να τυπώσει οτιδήποτε μπορεί να σχεδιαστεί σε έναν υπολογιστή από ένα πρόγραμμα τρισδιάστατης σχεδίασης. Οι δυνατότητες, όμως, ακόμη και των σημερινών εκτυπωτών είναι μεγαλύτερες από τις σχεδιαστική δυνατότητα των σημερινών προγραμμάτων!

Δεν είναι μακρυά η εποχή που θα μπορεί κανείς με το πάτημα ενός κουμπιού στον υπάρχοντα υπολογιστή του, να τυπώσει ένα αντικείμενο που δεν μπορεί να κατασκευάσει και το πιο σύγχρονο εργοστάσιο. Δεν απέχουμε πολύ από το να μπορούμε να μπαίνουμε στο διαδίκτυο και να κατεβάζουμε λ.χ. το σχέδιο ενός παπουτσιού, να το επεξεργαζόμαστε, επιλέγοντας μέγεθος, χρώμα, υλικό και ποιος ξέρει τι άλλο. Ίσως να μπορούμε π.χ. να σκανάρουμε το πόδι μας με την κάμερα του κινητού μας και να περνάμε τα δεδομένα αυτά στο σχέδιο του παπουτσιού, με αποτέλεσμα ένα εντελώς εξατομικευμένο προϊόν, το οποίο θα τυπώνουμε στο γραφείο μας ή σε κάποιο τοπικό κέντρο τρισδιάστατης εκτύπωσης.

Θαύμα; Επιστημονική φαντασία; Καθόλου! Υπάρχουν ήδη διαδικτυακοί τόποι που τυπώνουν τις δημιουργίες σας με τη διαδικασία που μόλις περιγράψαμε. Είμαστε μία ανάσα από μία μεγάλη επαναστατική αλλαγή στις παραγωγικές δυνάμεις.

Ούτε θαύμα, ούτε επιστημονική φαντασία

Σε σχέση με τις παραδοσιακές μεθόδους παραγωγής αντικειμένων η τρισδιάστατη εκτύπωση προσφέρει στρατηγικά πλεονεκτήματα. Πρώτα από όλα κάνει περιττή την παραδοσιακή γραμμή παραγωγής και τις διαδικασίες της, επιτυγχάνοντας δραματική μείωση του κόστους. Έπειτα, ο ίδιος εκτυπωτής μπορεί να τυπώσει πολύ διαφορετικά αντικείμενα χωρίς παραμετροποίηση του μηχανήματος για καθένα από αυτά. Αντίθετα, η εργοστασιακή γραμμή παραγωγής μπορεί να παράξει ένα μόνο προϊόν. Για να παράξει ένα ελαφρώς διαφορετικό αντικείμενο απαιτείται πολυδάπανη παραμετροποίηση των μηχανημάτων. Στην τρισδιάστατη εκτύπωση χρησιμοποιείται ακριβώς τόσο υλικό όσο στερεοποιείται στο τελικό προϊόν, με αποτέλεσμα την εξοικονόμηση έως και 90% στην πρώτη ύλη. Στην παραδοσιακή γραμμή παραγωγής, το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης ύλης πετιέται. Όλα αυτά κάνουν την τρισδιάστατη εκτύπωση πιο οικονομική. Επιπλέον, δεν υπάρχει διαφορά στο κόστος εκτύπωσης ενός αντικειμένου ή πολλών.

Η τρισδιάστατη εκτύπωση επιτρέπει την δημιουργία αντικειμένων κατά πολύ καλύτερων από τα αντίστοιχα που μπορούν να παραχθούν με συμβατικές μεθόδους. Η υπεροχή τους εντοπίζεται τόσο στο σχεδιασμό, όσο και στην ποιότητα του αντικειμένου, άρα και στη λειτουργικότητά του. Οι μορφές και τα σχήματα που μπορούν να τυπωθούν είναι ανεξάντλητα και με δυνατότητα να επιτυγχάνεται εκπληκτική λεπτομέρεια. Σύμφωνα με τον Hague, η τεχνολογία τρισδιάστατης εκτύπωσης δίνει στο σχεδιαστή σχεδόν απεριόριστη ελευθερία. «Σε απαλλάσσει από τους περιορισμούς των παραδοσιακών μεθόδων παρασκευής. Αλλάζει το είδος των προϊόντων που μπορείς να φτιάξεις και τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζεις πράγματα. Μπορείς να κάνεις εξαιρετικά πολύπλοκες γεωμετρίες. Είναι σχεδόν τόσο κοντά στο Νιρβάνα όσο μπορείς να φτάσεις» (Jon Excell, Stuart Nathan, «The rise of additive manufacturing: In-depth», http://www.theengineer.co.uk).

Μια ιδέα μας δίνει το εργαστήριο καινοτομίας της αεροναυπηγικής εταιρείας EADS –παράγει μεταξύ άλλων τα αεροσκάφη Airbus– όπου η τεχνολογία τρισδιάστατης εκτύπωσης χρησιμοποιείται για την παρασκευή εξαρτημάτων του συστήματος προσγείωσης των αεροσκαφών. Καθώς ο τρισδιάστατος εκτυπωτής μπορεί να εκτυπώσει πολύ πιο περίπλοκα σχήματα και με μεγαλύτερη ακρίβεια από αυτά που μπορούν να παραχθούν στο εργοστάσιο, η εκτύπωση περιορίζεται στα μέρη του εξαρτήματος που δέχονται το φορτίο. Το αποτέλεσμα είναι ένα εξάρτημα που ζυγίζει λιγότερο από το μισό σε σχέση με το αντίστοιχο που παράγεται με συμβατικές μεθόδους, έχει ακριβώς τη ίδια απόδοση ενώ για την παρασκευή του χρησιμοποιείται 26 φορές λιγότερο υλικό.

Σε έναν άλλο απαιτητικό χώρο, στην παραγωγή τεχνητών οστών, αξιοποιείται η δυνατότητα να επιτυγχάνεται διαφορετική πυκνότητα του υλικού σε διαφορετικά σημεία του ίδιου τεχνητού οστού. Έτσι γίνεται δυνατό να τυπώνονται τεχνητά κόκκαλα με πορώδη επιφάνεια στο σημείο που ενώνονται με το ζωντανό οστό, έτσι ώστε να αναπτύσσεται το οστό μέσα στους πόρους του προθέματος.

Άλλο πλεονέκτημα της τρισδιάστατης εκτύπωσης είναι ότι κάθε αντικείμενο που τυπώνεται μπορεί να είναι διαφοροποιημένο από το προηγούμενο χωρίς έξτρα κόστος – κάτι που θεωρείται αδιανόητο για τη μαζική παραγωγή. Έτσι γίνεται δυνατή η εκτύπωση εξατομικευμένων αντικειμένων σε χαμηλό κόστος – δυνατότητα που αξιοποιεί ήδη από σήμερα η ιατρική.

Οι προοπτικές της τεχνικής τρισδιάστατης εκτύπωσης είναι εντυπωσικές, καθώς βρισκόμαστε μόνο στην αρχή. Σε ορίζοντα δεκαετίας αναμένεται να περάσουμε από την εκτύπωση ενός μόνο υλικού στην ταυτόχρονη εκτύπωση πολλών πρώτων υλών. Γίνεται έτσι δυνατή η παραγωγή αντικειμένων αποτελούμενων από διαφορετικά υλικά, διαφορετικών ιδιοτήτων καθώς και η εκτύπωση μέσα στο προϊόν ηλεκτρονικών κυκλωμάτων, οπτικών ινών, ακόμη και αισθητήρων. Γίνεται δυνατή η εκτύπωση ηλεκτρονικών εξαρτημάτων ή και ολόκληρων ηλεκτρονικών συσκευών. Το εργαστήριο καινοτομίας της EADS σκοπεύει λ.χ. στην εκτύπωση ολόκληρων φτερών των αεροσκαφών, διατηρώντας τη λειτουργικότητα τους και τα ηλεκτρονικά τους κυκλώματα και μειώνοντας κατά πολύ το βάρος τους. Αλλά και στην εξέλιξη των ίδιων των εκτυπωτών αναμένονται τρομακτικές βελτιώσεις στην ταχύτητα και την ποιότητα της εκτύπωσης.

Η τεχνική δεν φαίνεται να γνωρίζει όρια ούτε ως προς το μέγεθος του παραγόμενου αντικειμένου. Στο Κέντρο Τεχνολογιών Ταχείας Αυτοματοποιημένης Παραγωγής του Πανεπιστημίου της Νότιας Καρολίνας χρησιμοποιείται η τεχνική τρισδιάστατης εκτύπωσης σε ένα πρόγραμμα εκτύπωσης ολόκληρων …κτιρίων ή οικισμών. Στο πρόγραμμα πειραματίζονται με οικοδομικά υλικά κατάλληλα για εκτύπωση από έναν γιγαντιαίο εκτυπωτή που μοιάζει με έναν μεγάλο γερανό από τον οποίο κρέμεται ένα ακροφύσιο. Στους τοίχους του οικοδομήματος εκτυπώνονται τα υδραυλικά και τα ηλεκτρικά του κτιρίου. Σκοπός του προγράμματος είναι να μπορεί ένα σπίτι 185 τ.μ. να τυπωθεί σε μία μόλις ημέρα χωρίς σχεδόν καθόλου ανθρώπινη εργασία! Αν το πρόγραμμα –ή άλλα παρόμοια– επιτύχει, θα μιλάμε για μια από τις πιο ουσιαστικές επαναστάσεις στον τομέα των κατασκευών, με συνέπειες στην αρχιτεκτονική των κτιρίων και των πόλεων.

Το ενδεχόμενο εκτύπωσης ακόμη και …φαγητού μπορεί να φαίνεται ακραίο. Ο Πάμπλος Χόλμαν, πρώην χάκερ και νυν εφευρέτης της Ιντελέκτουαλ Βέντουρς, δουλεύει στην ιδέα ενός εκτυπωτή που θα παρασκευάζει ένα γεύμα, «μαγειρεύοντάς» το, σταγονίδιο προς σταγονίδιο και ελέγχοντας μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή κάθε λεπτομέρεια των θρεπτικών συστατικών του.

Το ερώτημα που εύλογα γεννάται λοιπόν, είναι αν η τεχνική τρισδιάστατης εκτύπωσης μπορεί να κυριαρχήσει στο χώρο όπου σήμερα βασιλεύει η μαζική παραγωγή. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η παραδοσιακή γραμμή παραγωγής δεν θα πάψει να υπάρχει. Σίγουρα όμως θα εμφανιστούν εγκαταστάσεις που θα χρησιμοποιούν αποκλειστικά την τρισδιάστατη εκτύπωση, ενώ τρισδιάστατοι εκτυπωτές θα κάνουν την εμφάνισή τους στο χώρο του εμπορίου με τη μορφή π.χ. σταθμών τρισδιάστατης εκτύπωσης – κάτι σαν τα σημερινά φωτοαντιγραφικά κέντρα, αλλά για υλικά αντικείμενα.

Κατά την εκτίμησή μας, η νέα τεχνολογία θα εκτοπίσει σε μεγάλο βαθμό την παλιά, καθώς είναι οικονομικότερη και πιο αποτελεσματική, κυρίως όμως διότι ανταποκρίνεται στην τάση της εποχής για γενίκευση της χρήσης της πληροφορικής, και για αλλαγή του συσχετισμού μεταξύ επιστήμης και χειρονακτικής εργασίας στη διαδικασία παραγωγής. Και πράγματι, το πρώτο και πιο χτυπητό αποτέλεσμα της τρισδιάστατης εκτύπωσης, στο βαθμό που θα γενικευθεί και θα τελειοποιηθεί, είναι ο ακόμη μεγαλύτερος εκτοπισμός της χειρονακτικής εργασίας από την παραγωγή. Μάλιστα, κάποιοι εκτιμούν ότι οι χώρες με πολύ φθηνή εργατική δύναμη, όπως η Κίνα, θα χάσουν το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα (The Economist, 12 Φεβ. 2011, σελ. 11).Ταυτόχρονα, η κατασκευή πληθώρας απλών και πολύπλοκων αντικειμένων γίνεται εξαιρετικά εύκολη και φθηνή.

Από την άλλη, αυτονομείται σχεδόν πλήρως η ιδέα ενός προϊόντος από την πραγματοποίησή του. Κάθε προϊόν μπορεί να αποτελεί ένα αρχείο στο φάκελο «τα έγγραφά μου» ή μάλλον «τα προϊόντα μου» ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή, αδιάφορο για το πότε, πού ή πόσες φορές θα «εκτυπωθεί». Ακολούθως, όλες οι εταιρείες παραγωγής προϊόντων μετατρέπονται πρακτικά σε εταιρείες πληροφορικής. Τα προϊόντα τους δεν είναι απτά αντικείμενα, αλλά ηλεκτρονικά αρχεία που μπορούν να μετατραπούν σε απτά αντικείμενα, όπως ακριβώς ένα αρχείο κειμένου που μπορεί να τυπωθεί σε χίλιους διαφορετικούς εκτυπωτές ή ένα αρχείο μουσικής που μπορεί να παίξει σε άπειρες συσκευές.

Η ιδέα μας περί προϊόντος, εργασίας, παραγωγής αλλάζει ριζικά. Συντελείται μια καθοριστική μετατόπιση προς το στάδιο της πνευματικής εργασίας για τη σύλληψη και το σχεδιασμό αγαθών και χάνει τη σημασία του –επειδή απλοποιείται, «εκφυλίζεται» στο επίπεδο ενός «κλικ»– το στάδιο κατασκευής των αγαθών, της υλοποίησης της ιδέας.
Η απλοποίηση αυτή της υλικής παραγωγής σε συνδυασμό με την εξοικονόμηση στις πρώτες ύλες σημαίνει και μια άνευ προηγουμένου δυνατότητα αφθονίας των αγαθών, με λιγότερη εργασία, με τις ίδιες ή λιγότερες πρώτες ύλες καθώς και με την κατανάλωση λιγότερης ενέργειας.

Μαζί με αυτή τη μετατόπιση συντελείται και μία νέα μορφή παραγωγικής και κοινωνικής συγκρότησης γύρω από το πανεπιστήμιο και το ερευνητικό κέντρο, πλάι στην παραδοσιακή συγκρότηση της κοινωνίας γύρω από το εργοστάσιο, τη βιομηχανική ζώνη ή την αγροτική παραγωγή. Η αγορά χειρονακτικής εργατικής δύναμης τείνει να εκτοπίζεται από την αγορά ιδεών, δηλαδή της πνευματικής εργατικής δύναμης. Χάνουν τη σημασία τους οι μεταφορές αγαθών εφόσον το αγαθό βρίσκεται εκεί που βρίσκεται ο εκτυπωτής του, ενώ κερδίζουν σε σημασία τα δίκτυα και κυρίως το διαδίκτυο.

Στους τομείς αντίθετα της πρωτογενούς παραγωγής, στη γεωργία και στην εξόρυξη πρώτων υλών, εξακολουθεί με τα μέχρι τώρα δεδομένα να κυριαρχεί η εκμηχανισμένη μεν παραγωγή, αλλά με καθοριστικό ακόμη το ρόλο της χειρονακτικής εργασίας.

Αμφισβητείται ο νόμος της αξίας
Περιορίζεται ασφυκτικά η δυνατότητα άντλησης υπεραξίας


Πολλοί βλέπουν στην τρισδιάστατοι εκτύπωση τη δυνατότητα μεταφοράς του εργοστασίου στο σπίτι ή το γραφείο, ή τη ρομαντική επιστροφή στην εποχή του μοναχικού παραγωγού που σχεδίαζε και κατασκεύαζε ο ίδιος το προϊόν του, χωρίς την αποξενωτική μεσολάβηση της μεγάλης παραγωγής.

Πράγματι, δίνεται στον καθένα μας η δυνατότητα να φτιάξει μεγάλο μέρος των αγαθών που χρειάζεται στο σπίτι του με το πάτημα ενός κουμπιού. Μάλιστα, μια διαδικτυακή κοινότητα (reprap.org) βασιζόμενη στις αρχές του ανοιχτού κώδικα έχει σχεδιάσει έναν εκτυπωτή που μπορεί κανείς να κατασκευάσει ο ίδιος με λιγότερο από 400 ευρώ. Το μηχάνημα παρασκευάζει πλαστικά αντικείμενα που μπορεί κανείς να σχεδιάσει με ανάλογο λογισμικό, το οποίο η κοινότητα παρέχει δωρεάν.

Τέτοιες δυνατότητες πραγματικά εντυπωσιάζουν. Το μέλλον όμως δεν βρίσκεται στο εργοστάσιο που μπορεί κανείς να φτιάξει στο σπίτι του, αλλά στις συλλογικότητες που συνεργάζονται για την ανάπτυξη προϊόντων, των οποίων η τελική υλική κατασκευή έχει γίνει τόσο εύκολη, που καθίσταται αδιάφορη.

Στο σημείο αυτό απλοποίησης της παραγωγής, οι εμπορευματικές σχέσεις γίνονται περιττό εμπόδιο, η ανταλλαγή προϊόντων με βάση την αξία τους παρωχημένη. Γίνεται πιο συμφέρον να διαθέτει κανείς δωρεάν στο διαδίκτυο το προϊόν της πνευματικής εργασίας της κοινότητας, της συλλογικότητας, της εταιρείας του, ένα ηλεκτρονικό αρχείο, δηλαδή, μερικά bytes, με αντάλλαγμα την ελεύθερη πρόσβαση στον αστερισμό των ηλεκτρονικών αρχείων που παράγουν άλλες ομάδες, κοινότητες ή εταιρείες. Ηλεκτρονικά αρχεία τα οποία μπορεί να μετατραπούν σε υλικά αντικείμενα πολύ απλά και πολύ φθηνά, με το πάτημα ενός κουμπιού.

Με άλλα λόγια, γιατί να διαθέσει κανείς δωρεάν στους άλλους το προϊόν της εργασίας του, εν προκειμένω ένα ηλεκτρονικό αρχείο στο διαδίκτυο, και να μην το πουλήσει για κάποιο αντάλλαγμα; Διότι πουλώντας το θα πάρει για αντάλλαγμα κάτι αντίστοιχο με αυτό που πουλάει. Ενώ διαθέτοντάς το δωρεάν θα έχει απεριόριστη δωρεάν πρόσβαση σε μια τεράστια δεξαμενή προϊόντων άλλων παραγωγών. Προϋπόθεση για μια τέτοια σχέση είναι η αντικειμενοποίηση των ψηφιακών αρχείων σε υλικά αγαθά να είναι πολύ απλή και φθηνή.

Με όρους πολιτικής οικονομίας, ο βαθμός αυτοματοποίησης της παραγωγής που συνεπάγεται η τρισδιάστατη εκτύπωση πληγώνει ανεπανόρθωτα το νόμο της αξίας και τη δυνατότητα άντλησης υπεραξίας. Η συμμετοχή ανθρώπινης εργασίας στην παραγωγή αγαθών γίνεται τόσο μικρή, ώστε τα περιθώρια κέρδους συρρικνώνονται. Αντίθετα, η κοινή χρήση μεθόδων παραγωγής και προϊόντων στο πλαίσιο της κοινότητας των παραγωγών διευκολύνει την ανάπτυξη και την παραγωγή προϊόντων για την κάλυψη των αναγκών με οικονομία στους φυσικούς πόρους και σεβασμό στο περιβάλλον.

Πατέντες η απάντηση
Αυξάνεται η εκμετάλλευση-Άνοδος ανεργίας


O καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν μπορεί να ενσωματώνει τέτοιου είδους τεχνολογικές επαναστάσεις παρά μόνο με αντιδραστικό τρόπο. Έτσι, ενώ η νέα τεχνολογία κάνει ακόμη περισσότερο δυνατή και αναγκαία την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και την κοινοκτημοσύνη στην τεχνογνωσία και τα προϊόντα της πνευματικής εργασίας, η ενσωμάτωσή της στο σημερινό τρόπο παραγωγής θα γίνει με μορφές οπισθοδρόμησης και αντίδρασης.

Κατ’ αρχάς η νέα τεχνολογία μπορεί να μην αξιοποιηθεί ή να αξιοποιηθεί μόνο περιθωριακά. Επειδή υπεραξία παράγει μόνο η ανθρώπινη εργασία, δεν αποκλείεται πολυεθνικοί κολοσσοί να κρίνουν ότι τους συμφέρει περισσότερο να παράγουν με απαρχαιωμένες μεθόδους που στηρίζονται στην εκμετάλλευση ανθρώπινης εργασίας, σε εργοστάσια – κάτεργα σε χώρες με φθηνά εργατικά χέρια.
Μάλιστα, επειδή θα πρέπει να συναγωνιστούν τις νέες αυτόματες μηχανές, η εκμετάλλευση των εργατών θα είναι ακόμη πιο έντονη.

Αν όχι εξ ολοκλήρου, ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής θα εξακολουθήσει να γίνεται με παρωχημένες μεθόδους παρότι θα μπορούσε να εφαρμοστεί η νέα τεχνολογία. Εξάλλου, προσπαθώντας να εξισορροπήσουν την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους από τη νέα τεχνολογία, οι εταιρείες θα προσπαθήσουν να εντείνουν την εκμετάλλευση στους κλάδους που η χειρονακτική εργασία διατηρεί το στρατηγικό της ρόλο.

Στην εξόρυξη πρώτων υλών και στη γεωργία η εργασία θα είναι ακόμη πιο απεχθής από ό,τι σήμερα. Αλλά και στο επίπεδο της σύγχρονης παραγωγικής πνευματικής εργασίας θα επιχειρηθεί η μέγιστη εκμετάλλευση, με τις πλέον ελαστικές εργασιακές σχέσεις και χωρίς εργατικά δικαιώματα.

Στο μέτωπο διαδικτυακής κυκλοφορίας ηλεκτρονικών αρχείων οι εταιρείες θα απαντήσουν με ένα πολύπλοκο σύστημα πατεντών και κατοχύρωσης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ο Εκόνομιστ σημειώνει ότι «οι δικηγόροι, χωρίς αμφιβολία τρίβουν τα χέρια τους» καθώς το νομικό πλαίσιο για την πνευματική ιδιοκτησία και την καταπολέμηση της ηλεκτρονικής πειρατείας ίσως χρειάζεται επανεξέταση. Η μάχη της αστικής τάξης για την ανακοπή της τάσης κοινωνικοποίησης των ψηφιακών αγαθών –εν δυνάμει του συνόλου του πνευματικού πλούτου δηλαδή– θα ενταθεί, διότι σε αυτό το μωσαϊκό των ψηφιακών αγαθών θα ενταχθούν και τα σχέδια των υλικών εμπορευμάτων, ως αποτέλεσμα της παρασκευής τους με τη μέθοδο της τρισδιάστατης εκτύπωσης.

Η ανεργία θα είναι ίσως η πιο τραγική συνέπεια της τεχνολογίας της τρισδιάστατης εκτύπωσης στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Η ανάγκη για λιγότερα εργατικά χέρια που σημαίνει η νέα τεχνολογία δεν θα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των ωρών εργασίας και την αύξηση της ευημερίας.

Αντίθετα, η πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους που θα ενταθεί, θα επιφέρει ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζόμενων, με περισσότερη δουλειά, λιγότερες επενδύσεις κεφαλαίων που θα λιμνάζουν καθώς δεν θα μπορούν να τοποθετούνται κερδοφόρα και αύξηση της μόνιμης ανεργίας – ενός μεγάλου μέρους του εργατικού πληθυσμού που θα είναι μόνιμα εκτός παραγωγής.

Τις προϋποθέσεις για μια ακόμη μεγαλύτερη κρίση από τη σημερινή θα δημιουργήσει η καπιταλιστική αξιοποίηση της νέας τεχνολογίας. Ταυτόχρονα όμως, θα δημιουργηθούν ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία προϋποθέσεις στρατηγικής ηγεμονίας των εργατικών συμφερόντων μέσα στην ίδια τη σφαίρα της παραγωγής.

Νικήτας Γεράνης - Εφ. "Πριν"

Συνέχεια...

Κλέφτες και Αστυνόμοι

Posted: by παντιγέρα in
0
Οι δυο αστυνομικοί που έπεσαν θύματα κακοποιών χτες στην περιοχή του Ρέντη ανοίγουν για μια ακόμα φορά τη συζήτηση για την Αστυνομία. Και φυσικά, τα πάθη ανάβουν και η δολοφονία 2 ανθρώπων φέρνει πάλι στην επικαιρότητα κάποια γνωστά επιχειρήματα.

«Οι αστυνομικοί που σκοτώθηκαν από τους κακοποιούς ήταν νέοι. Ήταν παιδιά».
Τα παιδιά παίζουν στις πλατείες. Ενίοτε, τα παιδιά παίζουν κλέφτες και αστυνόμους αλλά το κάνουν με ψεύτικα όπλα – όχι με περίστροφα και Καλάσνικοφ.
Οι αστυνομικοί ξέρουν πολύ καλά πως κάνουν ένα επικίνδυνο επάγγελμα. Επίσης, το επέλεξαν – δεν τους το επέβαλε κανείς. Θα πρέπει να είναι ανόητος κάποιος, αν πιστεύει πως θα οπλοφορεί κατά τη διάρκεια της εργασίας του και το όπλο θα είναι ένα απλό αξεσουάρ. Το όπλο κάποια στιγμή θα βγει και μπορεί να σκοτώσει έναν κακοποιό, μια σύζυγο αστυνομικού που απάτησε ή ακόμα έναν 15χρονο μαθητή στα Εξάρχεια και έναν 25χρονο Βορειοηπειρώτη υδραυλικό (ο οποίος δέχτηκε 9 σφαίρες από έναν άσχετο αστυνομικό, ο οποίος κυκλοφορεί ελεύθερος). Βέβαια, όπλα δεν έχουν μόνο οι αστυνομικοί – όπλα έχουν και οι «άλλοι». Εμείς, οι υπόλοιποι, είμαστε άοπλοι.

Αν η νεότητα και η απειρία των αστυνομικών θεωρούνται οι αιτίες που χάνουν τη ζωή τους στις μάχες με τους κακοποιούς – ή σκοτώνουν αθώους πολίτες-, αυτό αφορά την οργάνωση της Αστυνομίας και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη – δεν αφορά τους πολίτες. Ας στέλνουν στους δρόμους πιο ώριμους και έμπειρους αστυνομικούς. Ή ας εκπαιδεύσουν καλύτερα τους νεότερους. Είναι δικό τους θέμα.

«Οι αστυνομικοί σκοτώθηκαν για χίλια ευρώ».
Αυτή πρέπει να είναι η μεγαλύτερη ανοησία και χυδαιότητα που λέγεται και γράφεται –κυρίως από δημοσιογράφους-, όταν σκοτώνεται κάποιος αστυνομικός. Δηλαδή, αν οι αστυνομικοί έπαιρναν 5 χιλιάδες ευρώ, θα είχε μεγαλύτερη αξία ο θάνατός τους; Ή μήπως θα ήταν δικαιολογημένος; Οι κακοποιοί δεν σκότωσαν τους αστυνομικούς επειδή ήταν φτωχοί – οι αστυνομικοί σκοτώθηκαν επειδή οι κακοποιοί (που μπορεί κι αυτοί να είναι φτωχοί) αποδείχτηκαν πιο ικανοί στη μάχη.

Αγαπητοί δημοσιογράφοι, αν δεν ξέρετε τι να γράψετε ή τι να πείτε –όταν σκοτώνεται κάποιος αστυνομικός-, είναι καλύτερα να το βουλώσετε. Με την αναφορά στο μισθό κάποιου αμέσως μετά τη δολοφονία του, το μόνο που καταφέρνετε είναι να ακούγεστε σαν ταλιροφονιάδες και να υβρίζετε τους νεκρούς. Επίσης, αφήνετε να πλανάται η υπόνοια πως οι αστυνομικοί δεν τα βγάζουν πέρα με τόσο χαμηλό μισθό και αναγκάζονται να κάνουν και «άλλες δουλειές»• αυτό, βέβαια, δεν απέχει από την πραγματικότητα-όπως μαθαίνουμε συχνά πυκνά από το αστυνομικό δελτίο και διαπιστώνουμε και με τα ίδια μας τα μάτια- αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι σωστό να αναφέρεται, όταν υπάρχουν νεκροί αστυνομικοί.

«Γιατί δεν κάνουν ένα συλλαλητήριο και για τους νεκρούς αστυνομικούς;»
Αυτή η ερώτηση απευθύνεται σε αυτούς που πηγαίνουν στις διαδηλώσεις – δηλαδή, κυρίως, στους αριστερούς (για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, οι αριστεροί καλούνται όχι μόνο να κάνουν συλλαλητήριο για τους νεκρούς αστυνομικούς, αλλά να απολογηθούν και για τις ενέργειες των κακοποιών που σκοτώνουν τους αστυνομικούς. Λες και όσοι πάνε στις διαδηλώσεις είναι κακοποιοί - μιλάμε για απροκάλυπτη ηλιθιότητα).

Καλοί μου άνθρωποι, κανείς δεν αναγκάζει κανέναν να πάει σε συλλαλητήριο ή να κατέβει στο δρόμο για να συμπαρασταθεί σε απολυμένους, σε εργαζόμενους, σε μετανάστες, σε απεργούς πείνας ή να συμμετάσχει σε μια αντιπολεμική διαδήλωση. Όλοι αυτοί που πάνε το κάνουν με τη δική τους θέληση – νιώθουν την ανάγκη και πάνε.

Αν εσείς αισθάνεστε την ανάγκη να διαδηλώσετε για τους αστυνομικούς που σκοτώνονται από κακοποιούς, κάντε το – δεν σας εμποδίζει κανείς. Μην ζητάτε, όμως, από άλλους να το κάνουν για εσάς. Παραδεχτείτε πως αδιαφορείτε για όλους –και για τους νεκρούς αστυνομικούς- και νοιάζεστε μόνο για την πάρτη σας, και αφήστε την υποκρισία.

Στην πραγματικότητα, δεν ζητάτε να γίνει συλλαλητήριο για τους νεκρούς αστυνομικούς – ζητάτε να μην γίνεται κανένα συλλαλητήριο. Απλώς, ντρέπεστε να το πείτε ευθέως και προσπαθείτε να ενοχοποιήσετε και να ακυρώσετε τα συλλαλητήρια και τις αντιδράσεις αυτών που απειλούν εσάς και τα αφεντικά σας.

Ούτως ή άλλως, αν γίνει μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τους νεκρούς αστυνομικούς, εσείς δεν πρόκειται να πάτε. Αν δεν ένιωσες την ανάγκη να βγεις στο δρόμο για τη δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού, δεν πρόκειται να το κάνεις για αστυνομικούς που δολοφονήθηκαν από κακοποιούς. Είναι πιο πιθανό να πάνε στη συγκέντρωση για τους νεκρούς αστυνομικούς οι αριστεροί παρά εσύ.

(Το θέμα της εγκληματικότητας είναι τεράστιο – και φυσικά είναι πολιτικό θέμα. Όσο αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα, θα θρηνούμε πολλούς νεκρούς – πολίτες και αστυνομικούς. Αντί να ουρλιάζουμε όλοι τις βεβαιότητές μας για την εγκληματικότητα, ας κάνουμε κάτι πιο ψύχραιμο και πιο χρήσιμο. Υπάρχει μια επιστήμη που λέγεται «Εγκληματολογία» και μια άλλη που λέγεται «Κοινωνιολογία». Η Ελλάδα διαθέτει εξαιρετικούς κοινωνιολόγους και εγκληματολόγους. Ας βγάλουμε τον σκασμό και ας τους ακούσουμε.)

πιτσιρίκος

Συνέχεια...

back to top