Τις τελευταίες ημέρες συζητήθηκε αρκετά στη χώρα μας ένα άρθρο της Ελληνοαμερικανίδας Vanessa Andris που δημοσιεύτηκε στο The Huffington Post. Ο τίτλος του άρθρου είναι «Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα τώρα είναι ένας νέος ήρωας».
Τα όσα γράφονται στο άρθρο της Vanessa Andris για την Ελλάδα τα βρίσκω κάπως …ελληνοαμερικανικά. Το άρθρο έχει ενδιαφέροντα σημεία –με πράγματα που λίγο πολύ γνωρίζουμε- αλλά επίσης βρίθει στερεοτύπων, απλουστεύσεων και αφελειών (την έθαψα τη γυναίκα).

Αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον είναι ο τίτλος του άρθρου. Μήπως αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα τώρα είναι ένας νέος ήρωας;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας είναι πως έχει μόνο ήρωες. Ο τελευταίος προδότης στην Ελλάδα ήταν ο Εφιάλτης.

Γενιές Ελλήνων μεγαλώνουν μαθαίνοντας στο σχολείο για τους ατελείωτους ηρωισμούς των προγόνων τους. Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη ήρωες και ηρωίδες. Οπότε, φτάνεις στο συμπέρασμα πως το να είσαι Έλληνας είναι από μόνο του ένα πιστοποιητικό μεγαλείου και ηρωισμού.

Από την άλλη, όταν έχεις την εντύπωση πως όλοι οι προγονοί σου ήταν ήρωες, επιτρέπεις στον εαυτό σου μια όχι και τόσο ηρωική συμπεριφορά και το ρίχνεις στις ρουφιανιές και στις παρανομίες, με τη βεβαιότητα πως τόσοι αιώνες ηρώων θα καλύψουν τις μπαγαποντιές σου.

Όταν διαβάσεις την ιστορία της Ελλάδας –εκτός πια των σχολικών βιβλίων-, συνειδητοποιείς πως δεν ήταν όλοι οι προγονοί σου ήρωες. Άλλωστε, κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά περίεργο και θα δημιουργούσε μεγάλα ερωτήματα. Αφού ήταν όλοι ήρωες, πώς πέφτανε οι σφαλιάρες η μια πίσω από την άλλη;

Ένα μεγάλο μειονέκτημα που έχουν οι χώρες με πολλούς ήρωες είναι πως κανένας δεν παραδέχεται τον άλλον. Ή μετράνε όλοι συνέχεια τον ηρωισμό τους, για να δουν ποιος τον έχει πιο μεγάλο. Ο σύγχρονος ήρωας θέλει και το κοινό του – αν είναι όλοι ήρωες, κανείς δεν έχει κοινό. Άρα, δεν είναι καθόλου τυχαίο που, μόλις εκφράσεις τον θαυμασμό σου και την εκτίμησή σου για κάποιον σύγχρονο Έλληνα, θα πέσουν όλοι να τον θάψουν. Βέβαια, μόλις τον θάψει ο παπάς, αρχίζουν όλοι να τον επαινούν και να τον αποθεώνουν.

Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτή η βαθιά πίστη μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού πως όλοι οι προγονοί μας –γνωστοί και άγνωστοι- ήταν ήρωες. Ίσως οφείλεται στην Ορθοδοξία – έλα μωρέ, όλοι καλοί είναι. Όπου και να οφείλεται, αποδεικνύεται καταστροφική. Η ανάδειξη του ρόλου των ρουφιάνων στην ελληνική ιστορία θα είχε βοηθήσει πολύ τη χώρα. Όταν όλοι είναι ήρωες, δεν υπάρχουν ήρωες.

Ένα χαρακτηριστικό του ήρωα είναι πως δεν ξέρει ότι είναι ήρωας. Επίσης, είναι οι άλλοι που του αναγνωρίζουν τον ηρωισμό. Δεν αυτοανακηρύσσεται κανείς ήρωας – εκτός από μερικούς συνανθρώπους μας που είναι στο Δαφνί.

Ίσως, να σας φανεί περίεργο αλλά όλα αυτά τα έγραψα επειδή χτες το βράδυ συνειδητοποίησα πως η χώρα διαθέτει τον ιδανικό ήρωα – έχει τον ήρωα που χρειάζεται αυτή τη στιγμή.

Τον έχω τσεκάρει για μεγάλο χρονικό διάστημα από όλες τις μεριές και έχει κάποια χαρακτηριστικά που τον κάνουν πολύ ξεχωριστό.

Είναι γενναίος

πιστός

ανιδιοτελής

ακούραστος

πειθαρχημένος

ορμάει πρώτος στη μάχη

επιδεικνύει αυτοθυσία

δεν εγκαταλείπει ποτέ τους συντρόφους του

είναι υπεράνω χρημάτων

δεν χρωστάει σε κανέναν

και -αν καταφέρουμε να του μοιάσουμε έστω και λίγο- θα γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα.ανάποδα.

 

(Το άρθρο της Vanessa Andris "What Greece Needs Now Is a New Hero" στο The Huffington Post) 

πιτσιρίκος

Όταν ο Λένιν 100 χρόνια πριν, στο έργο του “Τι να κάνουμε”, όριζε ως βασική προϋπόθεση επιτυχίας της “προλεταριακής επανάστασης” το κόμμα νέου τύπου με τον μηχανισμό επαγγελματικών στελεχών, σφυρηλατούσε τα δεσμά, που σαν τον Προμηθέα έδεσαν την αριστερά, και το μεγαλύτερο κομμάτι του αντικαπιταλιστικού κινήματος στον βράχο της γραφειοκρατίας, για πάντα. Η επιτυχία ήρθε γρήγορα, αφού το κόμμα οργανώθηκε σαν στρατός με ιεραρχία και πειθαρχία. Το εργαλείο για την κατάληψη της εξουσίας είχε στηθεί σωστά και αριστοτεχνικά. Η πίστη στο Κόμμα δεν ήταν αφηρημένη. Απο την μιά ήταν ένα ισχυρό υποκατάστατο για την προστασία απο την οικογένεια, την εκκλησία και τον βασιλιά για τον απλό λαό. Απο την άλλη ήταν η “‘Άνοδος”. Για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία, εργάτες, αγρότες, μικροαστοί, δάσκαλοι, φοιτητές και νοσοκόμες θα ανέβαιναν στα σκαλιά της εξουσίας μέσα απο το “Κόμμα”. Ήταν βάβαιο οτι αυτό θα ήταν ελκυστικό σε κάπιον αδύναμο κρίκο του καπιταλιστικού τόξου όπως ήταν η Ρωσία, γιατί στους πιο δυνατούς κρίκους η αστική τάξη είχε κάνει ήδη αυτές τις παραχωρήσεις, σε ένα μέρος των αποκάτω που ήταν πρόθυμο να ανέβει.

Η επιτυχία δεν χρεώθηκε στην καθυστερημένη αστικοδημοκρατική ιστορία της Ρωσίας αλλά στον μεγάλο μηχανοδηγό της επανάστασης Βλαντιμίρ Ιλίτς και την μεγάλη του εφεύρεση: Το προλεταριακό κόμμα νέου τύπου. Κι έτσι το Κόμμα αντικατέστησε το κράτος σε έναν ιδιότυπο νεο-δεσποτισμό ανατολικού τύπου. Γρήγορα η Πυραμίδα στήθηκε και στένευε όλο και πιο πολύ προς τα πάνω. Η μεγάλη επιτυχία άργησε, αλλά όχι και τόσο, μόνον εβδομήντα χρόνια για να μετατραπεί σε καταστροφή. Όσο πιο πολύ στένευε η πυραμίδα προς τα πάνω, τόσο λιγότερο ενδιαφέρονταν οι αποκάτω να στηρίξουν το οικοδόμημα. Κι όσο λιγότερο ενδιαφέρονταν οι αποκάτω, τόσο στένευε η πυραμίδα. Στο τέλος ισοπεδώθηκε.

Παρόλα αυτά το Κόμμα, δεν έπαψε ποτέ να είναι μια μεγάλη εφεύρεση, πάντα χρήσιμη, εκεί που το αστικό κράτος δεν πρόλαβε το τραίνο του εκσυγχρονισμού λόγω του οτι αυτό σταματούσε μόνο σε σταθμούς οικείους στο ιμπεριαλιστικό κέντρο για να φορτώσει και να ξεφορτώσει, και ξέχναγε τους μικρούς τόπους όπου η δοσοληψία δεν είχε κέρδος. Θα ήταν πάντα ΤΟ ΚΟΜΜΑ η οικογενειακή αγκαλιά, η πρόνοια και η πατρωνεία, και θα ταν και η διέξοδος για τους μικρούς και μεσαίους ηγέτες, τους γιούς και τις κόρες των πρώην αγροτών, των πρώην εργατών και των πρώην δασκάλων, νύν γιατρών, μηχανικών και προπαντός δικηγόρων, ακόμα και της μεσαίας, ακόμα και της αστικής τάξης. Το Κόμμα έγινε πρότυπο όχι μόνο για τους προλετάριους αλλά και για τους αστούς, εκεί που ο κύκλος εργασιών δεν έφτανε για να χρηματοδοτήσει ένα κράτος, με πολίτες καλλιεργημένους και πειθαρχημένους.

Όμως, καλά εντάξει, ο κόσμος δεν ήταν πια ο ίδιος. Ο κόσμος μορφωνόταν, ήρθε η επικοινωνία, η τηλεόραση το internet…Δεν χρειαζόμασταν πια ψυχολογικά υποκατάστατα…πέρασε η μόδα. Ήρθε η κρίση. Δεν έφτανε μόνο η ψυχολογική πλευρά. Το Κόμμα έπρεπε κάποια στιγμή να ενηλικιωθεί. Να γίνει διεύθυνση, κατεύθυνση, όραμα, σοβαρότητα, επαγγελματισμός, Ευρώπη…ΓΡΑΜΜΗ. Μα καλά αυτός δεν ήταν πάντα ο συνεκτικός ιστός; Αυτή δεν ήταν πάντα η ταυτότητα; Τι λέει το Κόμμα; Ναι αλλά τώρα η γραμμή, η ταυτότητα, δεν είναι σωστό, δεν είναι δημοκρατικό ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟ να καθορίζεται απο την κορυφή και η βάση να ακολουθεί. Πρέπει και η βάση να συμμετέχει. ΠΡΕΠΕΙ Η ΒΑΣΗ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ! ΣΩΣΤΑ;

Όμως, για κάτσε ρε φίλε. Τί την θές την γραμμή αν δεν θές την εξουσία; Θέλω να πώ όλη αυτή η λογική απο την αρχή της, για το Κόμμα, είναι οτι φτιάχνεις ένα στρατό για να καταλάβεις την εξουσία. Το θέμα λοιπόν δεν είναι μόνο το πόσο δημοκρατικά θα αποφασίζει αυτός ο στρατός, Πριν απο αυτό προηγείται το ερώτημα: ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ; Γιατί δηλαδή πρέπει να υπάρχει ένα πολιτικό υποκείμενο να διεκδικεί την εξουσία; Επειδή το είπε ο Λένιν; Επειδή δεν γίνεται αλλιώς; Και ποιός το λέει οτι δεν γίνεται αλλιώς; Οι Αστοί το λένε, εντάξει γιατί με την μεγάλη εφεύρεση των κομμάτων (όχι αυτή δεν ήταν του Λένιν) κάνουν πρώτα καλές μπίζνες και δεύτερον με την εναλλαγή κρατούν την εξουσία. Όμως ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ, Η ΕΝΑ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, Η ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ, ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ κλπ.;

Αν δηλαδή αυτόνομες κοινότητες αγώνα, καταλάβουν γή, καταλάβουν εργοστάσια, καταλάβουν επιχειρήσεις και φτιάξουν σιγά σιγά μια ζωή δική τους χωρίς απέξω εξουσία, τι το θέλουν το κόμμα; τι την θέλουν την καθοδήγηση; τι την θέλουν την κυβέρνηση; Θα πει κανείς οτι στο σύγχρονο κόσμο, με τις ανάγκες για ενέργεια και επικοινωνία, μεταφορές κλπ., καμμιά κοινότητα δεν μπορεί να ζήσει μόνη της. Σωστά. Μπορούν λοιπόν αυτές οι κοινότητες να δικτυωθούν και να δημιουργήσουν κοινές μονάδες μεταξύ τους. Τι το χρειάζονται το κράτος; Τι το χρειάζονται το Κόμμα; Τι το χρειάζονται το “Επαναστατικό Υποκείμενο”; Θέλω να πώ…όλη αυτή η ενέργεια, η όση υπάρχει τέλος πάντων στην αριστερά και σε όλον τον αντικαπιταλιστικό χώρο, γιατί δεν κατευθύνεται σε καταλήψεις γής και επιχειρήσεων για να ξεκινήσει αμέσως μια ζωή ανταγωνιστική στον καπιταλισμό, αντί να παλεύει για το υποκείμενο που ΘΑ οικοδομηθεί για ΝΑ διεκδικήσει την εξουσία κάποτε; Έως τότε τα επαγγελματικά στελέχη θα ζούν ως κανονικοί δημόσιοι υπάλληλοι πληρωμένοι απο το κράτος, ακολουθώντας πιστά τον λενινιστικό τραγέλαφο της ιστορίας; Θέτω αυτό το ερώτημα στους αριστερούς. Και περιμένω απάντηση…

Γιάννης Κ. 
antisomata.wordpress.com

«Σκάει το ρημάδι, σκάει και ξεσπάει, στην εκπομπή, ο Εξαρχείων, ο εκ θεμελίων κι ο Παρμενίων, εκπομπή επί παντός στητού και επιστητού, ασυλήπτου κειμένου, θλιβερού αντικειμένου και απαραδέκτου αναμεταδώσεως, εκπομπή που σκάει το σκάϊ και τον κάνει να ξεσπάει…»

Πόσα χρόνια είχα να το ακούσω… η καλύτερη ραδιοφωνική συντροφιά του πατερά μου όταν γύριζε αργά τα βράδια απ' τη δουλειά, γύρω στα μεσάνυχτα άκουγε πάντα τον Αντρέα Μαζαράκη, την «κινητή βιβλιοθήκη» όπως τον έλεγε. Όταν κανά βράδυ γύριζα και εγώ μαζί του ήταν σαν να μην υπήρχε άλλος στο αμάξι, κρεμασμένος απ’ τα ηχεία για να μην χάσει ούτε λέξη, που και που μόνο πετούσε καμία φράση του τύπου «αυτοί είναι ρε οι γνήσιοι αναρχικοί…» έτσι απλά για να μπεί η ταμπέλα, το κουσούρι της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Τα χρόνια πέρασαν, ο πατέρας πλέον συνταξιούχος τηλεορασόπληκτος με όλα τα συμπτώματα. Μαζί με τη δουλειά, σταμάτησε και το ραδιόφωνο, σταμάτησε κι ο Μαζαράκης.
 
Χθες πρωί πρωί, δέχομαι την ερώτηση, «ειδές χθες Χατζηνικολάου;».
 
Κοιτώ προς το μέρος του γνέφοντας αρνητικά και προσπαθώντας ν’ αποφύγω άλλη μιά κλασσική αντιπαράθεση λόγω τηλεορασοπληξίας, συνεχίζω αδιαφορώντας να φτιάχνω τον καφέ.
 
-«Είχε τον Μαζαράκη, μίλησε για πέντε λεπτά και όλοι κάθονταν προσοχή» μου λέει μαζί μ’ ένα χαμόγελο υπερηφάνειας λες και στο πάνελ ήταν ο ίδιος.
 
Ο Μαζαράκης στον Χατζηνικολάου; Αρχίζω να ψάχνω το απόσπασμα απ’ την εκπομπή. Ο Μαζαράκης για πέντε λεπτά εξαφάνισε φασίστες και χαρτογιακάδες και πηρέ την εκδίκηση της γενιάς του, μιας γενιάς που ο ίδιος έχει αφορίσει, έχει πάντως όλο το δικαίωμα, ποιός να τολμήσει άλλωστε να του το αρνηθεί; Μαζί μ’ αυτό βρήκα και μια παλιά συνέντευξη και κατάλαβα ποσό πολύ λείπουν τέτοιοι άνθρωποι, όχι τόσο σε εμάς αλλά στην προηγούμενη γενιά απ’ τη δική μας. Εκεί που τα αντανακλαστικά, πλέον, έχουν εξασθενίσει, στη γενιά που αρνείται να κατανοήσει την εξέλιξη και νομίζει ότι τα έχει ζήσει όλα και τα έχει κάνει όλα, εκεί που κάθε τρόπος χειραγώγησης από τα ΜΜΕ λειτουργεί ιδανικά.
Δεν έχω μάθει τι σημαίνει αναρχικός, πόσο μάλλον πως είναι οι γνήσιοι αναρχικοί, το μόνο που ξέρω, να ξεχωρίζω ανθρώπους… Κυρίες και Κύριοι, ο Εξαρχείων Ανδρέας Μαζαράκης…

Σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ, Οικονομικό Τμήμα, όπου απεφοίτησε το 1974. συνέχισε τις σπουδές στην Νομική Αθηνών, απ’ όπου πήρε το πτυχίο του το 1978. Παράλληλα παρακολουθούσε Σχολή Θεάτρου (1967-1970) στο Εθνικό Θέατρο, και τελείωσε στην Σχολή Κωστή Μιχαηλίδη. Έκανε επίσης 5 χρόνια σπουδές στο Ωδείο Αθηνών, Φωνητικά και Ακκορντεόν.
Στη διάρκεια της δικτατορίας συνελήφθη επανειλημμένα λόγω συμμετοχής στο Φοιτητικό Κίνημα και εστρατεύθη βίαια τον Φεβρουάριο του 1973.
Υπήρξε Πρόεδρος στην Επιτροπή Αποχουντοποίησης, όσον αφορά καθηγητές του Πανεπιστημίου, Πολυτεχνείου και Οικονομικών Σχολών Αθηνών.
Δημοσιογραφικά έχει εργαστεί στην ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΗΧΩ (1967-1971). Στον ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΦΙΛΑΘΛΟ, γράφοντας την στήλη «Ο Αποδυτηριάκιας» από το 1982 μέχρι σήμερα. Στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ (1993-1995) γράφοντας στη σελίδα του Ρίζου «Τον Υπόθετο». Στον ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ (1995-1999) γράφοντας τις σελίδες «Τον Αθέατο» και «Τον Υπόθετο».
Από το 2003 γράφει στο κυριακάτικο ΠΑΡΟΝ και στον ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ. Είχε πολλές συνεργασίες με τα περιοδικά ΑΝΤΙ, ΡΕΣΑΛΤΟ και ΑΡΔΗΝ. Από το 1995 συνεκδίδει το 15θήμερο περιοδικό «ΑΝΑΡΧΙΑ». Είναι πρόεδρος του αθλητικού σωματίου "Αστέρας Εξαρχείων".
Στο ραδιόφωνο συνεργάζεται από το 1991 μέχρι σήμερα με τον σταθμό ΣΚΑΪ .
Εκτός του ΣΚΑΪ έχει εργαστεί [παράλληλα] και με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς:
α) του ΑΝΤΕΝΝΑ (1999-2000), σε δίωρες εκπομπές, βραδυνή τις καθημερινές (10:00-12:00) και πρωινή (10:00-12:00) το σαββατοκύριακο.
β) του PLANET (2002), για 8 μήνες στην καθημερινή πρωινή ζώνη (06:00-08:00).
Παράλληλα, από το 1975 εργάζεται στην οικογενειακή του επιχείρηση «Ι. Μαζαράκης & Υιοί, Α.Ε.» Εισαγωγών Γαλακτομικών.
Τέλος, στο θέατρο εργάστηκε την περίοδο 1970-1973 με θιάσους του Εθνικού Θεάτρου, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, με το Θέατρο «ΠΑΡΚ», τον Θίασο Σμαρούλας Γιούλη, στην Πειραματική Σκηνή Κωστή Λειβαδέα.
Δημιούργησε μέσα στη Δικτατορία το Θέατρο «ΠΡΩΤΟΠΟΡΕΙΑ» με συμφοιτητές του από την ΑΣΟΕΕ.



Συνέντευξη στον Δαυίδ Ναχμία απ' την εκπομπή ΙΧΝΗΛΑΤΕΣ 2004:












 

Επειδή όμως δεν έχω λεφτά, θα ήθελα όσοι περνούν έξω από τον χώρο που σκοπεύω να ανοίξω το τυροπιτάδικο, να μου πληρώνουν τις τυρόπιτες που δεν μπορώ προς το παρόν να τους πουλήσω, έτσι ώστε σε κάποιο χρονικό διάστημα (π.χ. ύστερα από 2 χρόνια) να μπορώ να τους πουλώ τυρόπιτες (τις οποίες φυσικά και πάλι θα πληρώνουν)!!!

Όχι δεν είμαι βλαμμένος, απλά προσπαθώ να ακολουθήσω την ίδια πετυχημένη πρακτική των κοινοπραξιών που έχουν αναλάβει τα έργα οδοποιίας στο εθνικό μας δίκτυο και εισπράττουν διόδια για έργα που δεν έχουν ακόμα κατασκευάσει.

Ευχαριστώ προκαταβολικά για τη συνδρομή σας και επιφυλάσσομαι για την παρασκευή πολύ νόστιμων εδεσμάτων, όταν θα είμαι βέβαια έτοιμος!!!
 

Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στον αγώνα των 300 απεργών πείνας μεταναστών, δηλώνουμε στην ελληνική κοινωνία ότι είμαστε συνυπεύθυνοι με τους συντρόφους μας, που κλήθηκαν να καταθέσουν ως ύποπτοι για την τέλεση του αδικήματος της παράνομης διακίνησης μεταναστών.

Είμαστε ένοχοι γιατί διακινήσαμε την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη.
Δήλωση Συνευθύνης

Είμαστε ένοχοι γιατί σε καιρούς βαρβαρότητας υπερασπιζόμαστε τη συλλογικότητα και τον αγώνα για τη δικαιοσύνη.

Είμαστε ένοχοι γιατί δεν δεχόμαστε το διαχωρισμό των ανθρώπων ανάλογα με την εθνικότητα, τη θρησκεία, το φύλο.

Δηλώνουμε ότι ο αγώνας για τη νομιμοποίηση των μεταναστών είναι αγώνας όλων των εργαζομένων για ίσα δικαιώματα στη ζωή και την αλληλεγγύη.

Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών Κίνηση "ΑΠΕΛΑΣΤΕ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ" tel-fax: 210-5130373, 3306286,6974363037, www.ksm.gr

Αν συμφωνείτε, υπογράψτε και προωθήστε την ανωτέρω δήλωση συνευθύνης με mail προς το kyriakatiko@yahoo.gr , με όνομα, επώνυμο και ιδιότητα, μέχρι το απόγευμα της Τετάρτης.